Σκέψεις περί μεταδοτικότητας της μουσικής

Προσπαθώ εδώ και καιρό να καταλήξω σε μία απόφαση σχετικά με κάτι ασήμαντο για πολλούς, ένα θέμα που δεν περνάει εύκολα από το μυαλό άλλων. Και αυτό το ασήμαντο είναι το εξής: γιατί πολλοί άνθρωποι έχουν τους ορίζοντές τους κλειστούς όσον αφορά την μουσική;

Έχω συναντήσει πολλά άτομα στο περιβάλλον μου που στο άκουσμα ενός συγκροτήματος, τραγουδιστή ή τραγουδίστριας-προσοχή, όχι κομματιών τους, μόνο και μόνο στην αναφορά τους-κάνουν μια χαρακτηριστική γκριμάτσα συνοδευόμενη από επίσης χαρακτηριστικά επιφωνήματα όπως "Μπλιαχ!", "Πουάχ!" και τα συναφή....

Φυσικά, υπάρχει και η κατηγορία των ατόμων που ανακαλύπτουν έναν καλλιτέχνη από τις πιθανότατα γνωστές του επιτυχίες, οι οποίες τυχαίνει να έχουν ηχογραφηθεί στην πιο εμπορική εποχή του καλλιτέχνη, πράγμα όχι απαραίτητα καταδικαστέο, αλλά κατά την γνώμη μου, σίγουρα αφαιρεί ένα μέρος της τέχνης και της μαγείας που θα είχε αν είχε μείνει στην σκιά από το πλήθος...Το θέμα είναι ότι πολλές φορές το άτομο αυτό δεν ενδιαφέρεται να ψάξει παραπέρα, να "σκανάρει" όλη τη δισκογραφία του εν λόγω καλλιτέχνη και αντίθετα επαναπαύεται σε όσα έχει βρει μέχρι τότε...

Και να ήταν μόνο αυτά!

Όταν, σε μια προσπάθεια να τους "προσητυλίσεις" στα ακούσματά σου, τους στέλνεις ένα κομμάτι ή γράφεις ένα CD και τους το δίνεις να το ακούσουν μόνοι τους, όταν τους ρωτήσεις για εντυπώσεις σου απαντάνε: "Τα προχώρησα τα περισσότερα κομμάτια, δεν μου άρεσαν/ήταν μονότονα/δεν μου άρεσε τόσο η αρχή κ.α."

Και εδώ θέλω να παρέμβω: ok, σεβαστή η γνώμη σου, αλλά πώς θα ξέρεις αν σου αρέσει κάτι αν δεν το ακούσεις ολόκληρο, γαμώτο; Συγγνώμη, αλλά το θεωρώ αισχρό να έχεις μπροστά σου ένα 10λεπτο, ένα 20λεπτο κομμάτι (καλό ή και κακό, δεν αντιλέγω...) και να μην κάθεσαι να ακούσεις ούτε το 1/4, μην έχοντας καν την ευκαιρία να το κρίνεις!

Και αυτό με την σειρά του μου δημιουργεί την εξής απορία, που για μένα είναι ακόμα πιο σημαντική: Τελικά τι είναι αυτό που "μαγνητίζει" ένα άτομο σε ένα τραγούδι και, κατ' επέκταση, ένα μουσικό είδος το οποίο δεν έχει ξανακούσει; Είναι η εισαγωγή του; Είναι μήπως η ενορχήστρωσή του ή τα φωνητικά του; Ή είναι οι στίχοι του;

Εγώ προσωπικά τείνω, δυστυχώς, να καταλήξω στην γνώμη ότι πιθανότατα αυτό που τραβάει, που "αιχμαλωτίζει" περισσότερο τον ακροατή σε ένα κομμάτι είναι η εισαγωγή του.

Και λέω "δυστυχώς" διότι η εισαγωγή ενός κομματιού, όσο καλή και να είναι, δεν μπορεί, κατ' εμέ, να συγκριθεί με ένα μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι χωρίς τόσο καλή εισαγωγή το οποίο, όμως, θα σε καθηλώσει... Φυσικά, κι εγώ έχω κολλήσει με διάφορα κομμάτια μόνο και μόνο για την εισαγωγή τους, αλλά λέω γενικότερα την γνώμη μου.

Κι άλλωστε, αν δεν είχα την υπομονή και την όρεξη να κάτσω να ακούσω κάθε κομμάτι ολόκληρο, θα είχα ανακαλύψει ποτέ κομματάρες όπως το Echoes, το 2112, το Shine On You Crazy Diamond, το Dogs, το In The Court Of The Crimson King ή το Epitaph; Και σκεφτείτε ότι έχω πει μόνο ελάχιστα κομμάτια από ένα μόνο παρακλάδι του είδους που λέγεται Rock το οποίο δεν γνωρίζω καν όπως άλλοι, μεγαλύτεροί μου... Σκεφτείτε πόσα τραγούδια δεν θα μπορέσουν να ακούσουν άτομα σαν αυτά, επειδή απλά δεν θα θέλουν να κάτσουν να τα ακούσουν ολόκληρα...!

Anyway, σίγουρα σας κούρασα με όλα αυτά και συγγνώμη αν τα έμπλεξα λίγο! Αλλά πρέπει να πω κάτι τελευταίο, πως ότι ισχύει για κάποια άτομα ως προς αυτά που ακούω εγώ ισχύει και για μένα ως προς όσα ακούνε εκείνοι. Ποτέ δεν θεωρείσαι απόλυτα ψαγμένος στην μουσική, ίσως περισσότερο ή λιγότερο ψαγμένος από άλλους, αλλά είναι ανόητο να λες ότι έχεις ψάξει τα πάντα! Πάντα κάτι υπάρχει, κάτι που περιμένει να το βρεις και να το ακούσεις....  Αν και μίλησα για συγκεκριμένο είδος, το οποίο με αφορά άμεσα, εννοείται ότι στην θέση του μπορεί να μπει οποιοδήποτε από αυτά που ακούτε εσείς!

(σημείωση σύνταξης: το έργο ζωγραφικής που συνοδεύει το άρθρο, φιλοτέχνησε η ζωγράφος Ματίνα Παπαδοπούλου και απεικονίζει τον Θοδωρή Κοτονιά, τους συγκροτήματος Μακρινά Ξαδέρφια)