Χορεύοντας με τους Νεκρούς

Έπρεπε να βρω ένα χώρο να φυλάξω τα παλιά όργανα γυμναστικής, μιας και πήρα καινούργια, πιο εξελιγμένα (νέας γενιάς όπως λένε) και όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις «οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο», στην προκειμένη περίπτωση πάνε στην … αποθήκη!

Έτσι άρχισα να καταγίνομαι με την τακτοποίηση της αποθηκούλας που για χρόνια τώρα μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο από τα ατάκτως εριγμένα χαρτοκιβώτια και κάθε λογής άχρηστα κειμήλια και εργαλεία! Χαρτοκιβώτια που κρύβουν μέσα τους θησαυρούς αναμνήσεων από τα παιδικά μου, τα εφηβικά μου και τα ώριμα χρόνια μου! Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμια και ότι μάζευα (και συνεχίζω να το κάνω) από τα διάφορα ταξίδια μου!

Κι αφού για πολλή ώρα πάλευα να συγυρίσω τον χαμό και μετακινούσα τα χάρτινα με την ευελιξία και την ζωηρότητα που με χαρακτηρίζει (λέμε τώρα), το μάτι μου έπεσε σε ένα ξεχασμένο χαρτοκιβώτιο που πήγε το σκασμένο και χώθηκε στην γωνιά, λες και προσπαθούσε να ξεφύγει από την μανία για συγύρισμα που με είχε πιάσει! Μου τράβηξε την προσοχή, και μιας και δεν έγραφε τίποτα απ’ έξω που να μου δίνει ταυτότητα περιεχομένου το άνοιξα για να ικανοποιήσω την περιέργεια μου!

Φωτογραφίες, κάρτες, σημειώματα, ραβασάκια, κονκάρδες και σαχλαμαρίτσες από τα χρόνια μου στο δεύτερο Πανεπιστήμιο από τα τρία που αξιώθηκα να αποφοιτήσω! Αναμνήσεις από τα χρόνια των σπουδών για την απόκτηση του MSc!

Εκεί που τα ψαχούλευα με νοσταλγία, το χέρι μου πιάνει μια κασέτα! Ναι, κασέτα!! Αυτές που βάζαμε στα κασετόφωνα για να ακούσουμε μουσική! Για μας τότε μια κασέτα ραδιοκασετόφωνου ήταν πολύτιμο εργαλείο! Μας κρατούσε συντροφιά αιώνια! Δύσκολα τις δανείζαμε και ακόμα πιο δύσκολα τις αποκτούσαμε! Για τους νεότερους, της γενιάς των CDs, των DVDs, των USBs, των I-pot και των I-phones, οι κασέτες αυτές μάλλον αποτελούν κομμάτι της προϊστορικής περιόδου του περασμένου αιώνα! Κι όμως για εμάς τότε οι κασέτες αυτές αποτελούσαν τον κόσμο μας, την επαφή μας με την δισκογραφία, την έκφραση της αγάπης και του ερώτα μας, την ψυχή των Parties!

Την κρατούσα στο χέρι μου και καθώς την κοίταζα το μυαλό είχε πια γυρίσει πολύ πίσω, εκεί γύρω στο 1998 σε μια μικρή ξένη πόλη του Βορά, μια πόλη που λες και είχε στηθεί μόνο για να φιλοξένει τους περισπούδαστους φοιτητές που καμώνονταν ότι διψούσαν για μάθηση και ονειρεύονταν επαναστάσεις και μεγαλεία σε συνδυασμό με ένα λαμπρό επαγγελματικό μέλλον!

Οι κιτρινισμένες της ετικέτες έγραφαν από την μια πλευρά (πλευρά Α) «Dead can Dance», και από την άλλη (πλευρά Β) «Pour me souvenir pour toujours Τ.» γαλλιστί, όπερ σημαίνει: «Για να με θυμάσαι πάντα Τ.» ελληνιστί!

Η Γαλλιδούλα «Τ.» είχε μπει τότε ξαφνικά για λίγο στην ζωή μου από το πουθενά (όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις) και εξαφανίστηκε το ίδιο ξαφνικά! Περίεργο κορίτσι! Με εμφάνιση gothic και extreme γούστα, έκανε τότε την δική της επανάσταση προσπαθώντας να γευτεί όσα περισσότερα μπορούσε να εξερευνήσει στην ζωή! Ένα πρωί, μετά από ένα πολύ έντονο βράδυ, όταν ξύπνησα ήταν εξαφανισμένη και όλα τα πράγματα της έλειπαν από το δωμάτιο! Μόνο το άρωμα της ήταν ακόμα διάχυτο στον χώρο και μια κασέτα που μόστραρε αγέρωχη σε περίοπτη θέση πάνω στο γραφείο! «Για να με θυμάσαι πάντα Τ…..»! Από τότε δεν ξαναείδα την Τ.! Να είμαι ειλικρινής ούτε κι εγώ την έψαξα και πάρα πολύ! Είχα καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε και στο όνομα και της δικής μου σεξουαλικής και συναισθηματικής ελευθερίας με ψιλοβόλεψε η αναπάντεχη εξαφάνιση της!

Η Τ. λοιπόν μπορεί να εξαφανίστηκε, αλλά η κασέτα που άφησε πίσω ήταν για μένα η πρώτη επαφή με την αισθαντική και γεμάτη μυστήριο και χρώματα μουσική των Dead can Dance! Από τότε και μέχρι την αποφοίτηση μου, η κασέτα δεν έβγαινε από το κασετόφωνο! Εκεί να παίζει πρωί και βράδυ, στις χαρές και τις λύπες, στις ατελείωτες ώρες του διαβάσματος και της μετέπειτα χαλάρωσης και ξελαμπικαρίσματος στο κρεβάτι! Είχε γίνει απαραίτητο εξάρτημα της συλλογής και περισυλλογής μου τις ώρες της συνειδητής μου μοναξιάς!

Οι Dead Can Dance!! Ένα συγκρότημα που αν δεν με απατά η μνήμη μου, μετά από μια αξιόλογη πορεία στο χώρο της μουσικής, διέλυσαν την ίδια χρονιά που γνώρισα και έχασα την Τ.! Την ίδια χρονιά που εγώ ήρθα σε επαφή με την συναρπαστική μουσική τους!

Το Alternative / Dark–Ethnic συγκρότημα, αποτελούσαν ο Brendan Perry και η Lisa Gerrard και οι δυο Αυστραλοί Αγγλοϊρλανδικής καταγωγής! Ο Perry πριν συμπράξει με την Lisa είχε κάνει ένα αδιάφορο πέρασμα από τους εξ’ ίσου ασήμαντους Scavengers!

Οι δυο τους γνωρίστηκαν το 1980 στην Μελβούρνη κι αφού ανακάλυψαν ότι ταίριαζαν οι μουσικές τους αναζητήσεις και η καλλιτεχνική τους αύρα, έφτιαξαν τους Dead Can Dance που έμελε να εξελιχτεί σε ένα από τα συναρπαστικότερα και ιδιαίτερα group του τέλους του εικοστού αιώνα! Το όνομα του συγκροτήματος το είχαν εμπνευστεί από το κομμάτι κλασσικής μουσικής Danse macabre του Camile Saint-Saens και το αντίστοιχο ποίημα του Henri Cazalis! Όπως έλεγαν και οι ίδιοι, το Dead Can Dance αποτελούσε παράλληλα και ένα λογοπαίγνιο με τον όρο decadence που σημαίνει παρακμή! Τα όργανα που χρησιμοποιούσαν για να ερμηνεύσουν την μουσική τους ήταν είτε αρχαία, είτε ξεχασμένα και πολλές φορές ανεπιθύμητα για τους περισσότερους μοντέρνους (σημερινούς) μουσικούς!

Άμα τη μουσική τους συνεύρεση λοιπόν, ο Perry και η Gerrard γράφουν και το πρώτο τους τραγούδι, το Frontier!

Το 1982, τα δυο τους, ως Dead Can Dance, μετακόμισαν στην Μέκκα της Alternative και Rock music, το Λονδίνο, και ένα χρόνο αργότερα υπέγραψαν συμβόλαιο με την 4AD Records, μια εταιρία δίσκων εναλλακτικής Rock μουσικής που πειραματιζόταν με νέους καλλιτέχνες!

Το 1984 κυκλοφορούν τον πρώτο τους ομώνυμο δίσκο που σημειώνει ανέλπιστη επιτυχία! Ήταν πράγματι ένας εκπληκτικός δίσκος! Τα φωνητικά της Lisa έμοιαζαν αρκετά με της Liz Fraser, ενώ ο ήχος προσομοίαζε, σχεδόν ταυτιζόταν, με Cocteau Twins. Τραγούδια όπως το «The trial» και το «Wild in the woods» που τραγούδησε ο Breandan, το «Ocean» και το «Frontier» της Lisa, καθώς και το «Musica eternal» που ερμήνευσαν και οι δυο μαζί, έμειναν χαραγμένα σε όσους άκουσαν τον δίσκο και ανέδειξαν ξεχασμένους στον χρόνο μουσικούς δρόμους.

Το εξώφυλλο του δίσκου κοσμούσε μια τελετουργική ξύλινη μάσκα από την Νέα Γουϊνέα, που όπως εξηγούσαν οι ίδιοι, αποτέλεσε μια προσπάθεια να ερμηνεύσουν οπτικά την έννοια του όρου Dead Can Dance, δίνοντας και μια άλλη εκδοχή στο νόημα του ονόματος του συγκροτήματος, αυτή της «αναζωπύρωσης της άψυχης ύλης». Ο συμβολισμός της ξύλινης μάσκας ήταν ότι κάποτε η νεκρή υλη από το ξύλο που ήταν φτιαγμένη αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος ενός ζωντανού δέντρου, ωστόσο ο κατασκευαστής της με την καλλιτεχνική του δουλειά εμπότισε την μάσκα με μια δύναμη ζωής αποκλειστικά δική της!

Η αλήθεια είναι ότι οι Dead Can Dance είχαν ένα ιδιαίτερα εκλεκτικό μουσικό ύφος, το οποίο ήταν δύσκολο να ταξινομηθεί! Ωστόσο, κάποιοι εντάσσουν στο darkwave τα πρώτα τους μουσικά δείγματα!

Το 1985 κυκλοφορούν το «Spleen and ideal» η μουσική του οποίου αν και ακολούθησε τα ηχητικά μονοπάτια του πρώτου τους δίσκου, ήταν σαφώς βελτιωμένη και πιο συμπαγής συνθετικά και δίκαια θεωρείται από τα πιο δυνατά album τους! Μερικά χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν τη συλλογή «Passage in time» στην οποία όμως συμπεριέλαβαν μόνο ένα τραγούδι από τον δεύτερο τους δίσκο «Spleen and ideal» και κανένα από τον πρώτο τους δίσκο «Dead Can Dance», γεγονός που μας οδηγεί να σκεφτούμε ότι, κατά την δική τους γνώμη, η δημιουργική τους πορεία ξεκίνησε με το «Within the realm of the dying sun» του 1986!

Στους επομένους τους δίσκους, οι κιθάρες και τα τύμπανα παραμερίστηκαν και αντικαταστάθηκαν από samplers και άλλα περίεργα όργανα! Το group άρχισε να ασχολείται με την ιστορία της μουσικής, εξερευνώντας και αποτυπώνοντας μουσικές του μεσαίωνα και της αναγέννησης! Οι συνθέσεις τους ανέπτυσσαν επιρροές από μουσικά ειδή από όλο τον κόσμο! Η Lisa άρχισε να ερμηνεύει «γλωσσολαλιές» δίνοντας τους ένα πολύ χαρακτηριστικό ύφος και οι δίσκοι τους γέμισαν με ευαίσθητη, ανατριχιαστικά όμορφη μυστικιστική μουσική, που δεν συναντάμε πουθενά σε κανένα έργο άλλου καλλιτέχνη!

Οι τελευταίοι δίσκοι τους, πριν διαλυθούν σαν συγκρότημα, ηχούν εντελώς διαφορετικά από τους πρώτους τους τρεις και κάποιοι τους κατατάσσουν στην νεοκλασική μουσική, καθώς και στο ethereal wave και την dark world music! Το τελευταίο τους album, το «Spiritchaser» περιείχε έντονες επιρροές από την αφρικανική και λατινοαμερικάνικη μουσική και χαρακτηρίστηκε ως το πιο ethnic της δημιουργικής τους καριέρας! Ήταν όντως το πιο ρυθμικό και ταυτόχρονα το πιο λυπημένο τους album!

Όταν διέλυσαν τους Dead Can Dance, ο Perry και η Lisa πήραν ο κάθε ένας τον δικό του δρόμο! Η Lisa επέστρεψε στην Αυστραλία και ο Perry μετακόμισε στην Ιρλανδία όπου αγόρασε μια παλιά εκκλησία, στην οποία ζει και δημιουργεί από τότε! Μετά την διάλυση των Dead Can Dance ο Brendan Perry κυκλοφόρησε τον δίσκο «Eye of the hunter» και η Lisa Gerrard το «Mirror pool»! Και οι δυο, τους προσωπικούς τους δίσκους, τους έκαναν σε συνεργασία με τον Pieter Bourke των Eden και Soma, καθώς και το Duality και το soundtrack της ταινίας «The insider»!

Τελικά η Γαλλιδούλα Τ. που εξαφανίστηκε από την ζωή μου τόσο μυστικιστικά ένα πρωί των φοιτητικών μου χρόνων, άφησε κάτι πίσω της (εκτός από το άρωμα της) που σίγουρα με έκανε να την θυμάμαι για πάντα!

Εναπόθεσα με προσοχή την κασέτα πίσω στο χάρτινο κιβώτιο των αναμνήσεων μου και το έκλεισα με προσοχή! Το έβαλα πάνω πάνω στον σορό! Ίσως κάποτε χρειαστεί να ξαναψάξω γι αυτή την κασέτα, ίσως χρειαστεί να την ξανακούσω!