Πέννυ Μπαλτατζή

Γράφει ο Jorge (jorge)
300 άρθρα στο MusicHeaven

Μερικά αυτοβιογραφικά στοιχεία της από συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία και στην Ναταλί Χατζηαντωνίου:

Μια αγγελία («ζητείται τραγουδίστρια») στην «Athens Voice». Λίγη αμφιθυμία: «Να πάω; Αυτά θέλουν γνωριμίες». Αλλά τελικά: «Θα πάω. Τι είχαμε, τι χάσαμε...». Να πώς η Πέννυ Μπαλτατζή πέρασε πρόπερσι την πρώτη της οντισιόν, μία ανάμεσα σε 100 άλλες νέες τραγουδίστριες που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του Φοίβου Δεληβοριά και των μουσικών του.

«Αισθανόμουν σαν να δίνω εξετάσεις, αλλά όχι ανταγωνιστικά. Είπα το "Summertime", το "Πόσο Λυπάμαι" της Βέμπο και το "Ne me quittes pas" του Μπρελ. Φάνηκε ότι τους άρεσα, με χειροκρότησαν, αλλά σκέφτηκα ότι το έκαναν σε όλες τις υποψήφιες για ψυχολογικούς λόγους. Μου είπαν ότι θα με ειδοποιήσουν σε 4-5 μέρες. Κι όμως, το επόμενο πρωί νωρίς νωρίς με πήρε ο Φοίβος τηλέφωνο. Κοιμόμουν και νόμιζα ότι το είδα στο όνειρό μου», λέει η 26χρονη Πέννυ.

Αξίζει να την ακούσετε στο παρακάτω βίντεο, σε ένα τραγούδι του Λεωνίδα Μαριδάκη:

Η μεγάλη γκάμα ακουσμάτων ήταν η δημιουργική εμμονή της από παιδάκι. Μεγάλωσε σε μια γειτονιά του Βύρωνα με γονείς που είχαν ανάλογα ακούσματα:

«Η μάνα μου είχε τρέλα με τον Μπρελ και τα ιταλικά του '70. Ετσι αγάπησα κι εγώ την καλή μουσική απ' όπου κι αν προέρχεται, απ' τον Χατζιδάκι ή απ' τον Μάρβιν Γκέι. Αργότερα σπούδασα πιάνο και θεωρητικά στο Ωδείο. Τώρα; Τελειώνω στο ΤΕΙ Βρεφονηπιοκομίας, έχω τελειώσει Μουσική Τεχνολογία σ' ένα ΙΕΚ και κάνω και μαθήματα φωνητικής. Τι άλλο; Μου αρέσουν πολύ τα εικαστικά: φτιάχνω κεριά, μάσκες, κούκλες και κοσμήματα», εξηγεί η «αεικίνητη» Πέννυ.

Εξίσου δραστήρια είναι και επαγγελματικά. Ξεκίνησε να δουλεύει στα 17 της σε ένα πιάνο-μπαρ, κάνοντας φοιτητικό πρόγραμμα 6-9 μ.μ. Εκτοτε δούλεψε στα πάντα: «Από πιάνο-ρέστοραν μέχρι σε μαγαζιά με λαϊκό πρόγραμμα, λέγοντας κυρίως παλιά λαϊκά, ακόμα και σε πανηγύρια. Το πιο περίεργο που έκανα; Κάποτε που είχα πολύ ανάγκη από δουλειά πήγα και στα κλαρίνα. Τραγουδούσα ελάχιστα και κυρίως χτυπούσα το ντέφι. Αλλά ήταν μεγάλη εμπειρία. Δεν έχω μείνει ποτέ χωρίς δουλειά. Γιατί το τραγούδι το αγαπώ πέρα από καριέρες. Κι ακόμα έτσι αισθάνομαι».

Υπάρχει όμως ένα ρεπερτόριο που αγαπάει περισσότερο. Ο,τι καταχωρείται στο κλασσικό πια ή και στο λίγο ρετρό. «Πάντα», εξηγεί, «με συγκινούσαν τέτοια τραγούδια. Ισως γιατί νιώθω πως είμαι κι εγώ μιας άλλης εποχής. Γι' αυτό ονειρεύομαι ένα τέτοιου τύπου ρεπερτόριο για να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου».

(πηγή: Ελευθεροτυπία)