Ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σας κάτι δικό μου...

Αν και είναι δύσκολο να μιλά κάποιος για τον εαυτό του, γιατί πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να περάσει την εντύπωση ότι κάνει επίδειξη αλλά και πάντα υπάρχει - και δικαιολογημένα ο κίνδυνος - να σκεφτεί ο τρίτος που τον ακούει «ποιος είναι τώρα αυτος και τι μας ενδιαφέρει αν έχει κάνει το ένα ή το άλλο στη ζωή του…», ωστόσο νομίζω πως σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει ένας λόγος, για τον οποίο θέλω να κάνω αυτήν την «αυτοπαρουσίαση», ριψοκινδυνεύοντας όλες αυτές τις κριτικές και ευελπιστώντας ότι δε θα υπάρξουν.
Την περίοδο αυτή, κάνω ένα νέο ξεκίνημα, που εύχομαι και ελπίζω να «πιάσει τόπο». Είναι αυτό, για το οποίο θέλω να σας μιλήσω, καθώς χωρίς τη δική σας συμβολή, ως μουσικόφιλου κοινού, σίγουρα δε θα «πιάσει τόπο»…

Αλλά ας ξεκινήσουμε την ιστορία από την αρχή. Κάποτε το όνειρό μου ήταν να γίνω δικαστής…Τώρα που πλησίασα να το αγγίξω, κατάλαβα πως ….δεν κάνω γι’ αυτά. Κάτι άλλο μου αποσπά την προσοχή, τη διάθεση, το ενδιαφέρον και την αγάπη μου. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη μουσική.
Ευτυχώς, η αγάπη μου για τη μουσική εκδηλώθηκε από μικρή ηλικία και επομένως πρόλαβα να ολοκληρώσω κάποιες σπουδές γύρω από αυτήν. Έμαθα πιάνο και θεωρητικά μαθήματα της ευρωπαϊκής μουσικής αλλά, το κυριότερο, έμαθα τη μουσική που αγάπησα, τη Βυζαντινή Μουσική, παίρνοντας το δίπλωμα το 1999. Ήδη όμως από την ηλικία των 9 ετών, όταν πρωτοξεκίνησα τη μουσική, βρισκόμουν πάντα σε ένα ψαλτήρι και προσπαθούσα να μπω στο κλίμα της μουσικής αυτής, για την οποία καταλάβαινα πως είναι πολύ πιο μαγευτική από ό,τι άκουγα.
Σήμερα βρίσκομαι, ως ψάλτρια, σε ναό της Καλλίπολης του Πειραιά, που ονομάζεται: «Ρόδο το Αμάραντο».

Πριν λίγο καιρό όμως - κι αυτό είναι το σημαντικότερο ίσως της ιστορίας - είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον Χρόνη Αηδονίδη, τον γνωστό θρακιώτη τραγουδιστή, που κατάφερε να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες το παραδοσιακό θρακιώτικο τραγούδι και να το ανεβάσει από τα καταγώγια, όπου το κατέτασσαν, στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής.
Ο κ. Αηδονίδης, με την απλότητα και τη ζεστασιά που τον διακρίνει, φάνηκε σε μένα γενναιόδωρος και θέλησε να με βοηθήσει να προχωρήσω σε αυτό που αγαπώ. Έτσι μου δίνει σήμερα την ευκαιρία να σταθώ πλάι του και να παρουσιάσω τη δουλειά μου σε σας, στον κόσμο που αγαπά την παραδοσιακή μουσική, τη βυζαντινή μουσική αλλά και γενικά την καλή μουσική.

Μέσα στο Δεκέμβριο ξεκινάμε λοιπόν ηχογραφήσεις, ώστε να φτιάξουμε ένα διπλό cd, το ένα με βυζαντινή μουσική και το άλλο με επιλεγμένα παραδοσιακά τραγούδια της γης του Ορφέα, της Θράκης. Αυτή θα είναι η πρώτη μας δουλειά μαζί και η πρώτη επίσημη ασφαλώς δική μου εμφάνιση στη δισκογραφία. Και λέω «επίσημη», γιατί μέχρι στιγμής στο ενεργητικό μου έχω 4 δουλειές, οι οποίες ωστόσο διατίθενται από συγκεκριμένες μόνο πηγές και όχι ευρύτερα. Πρόκειται για ηχογραφήσεις Βυζαντινής Μουσικής (η πρώτη το 1993, όταν ήμουν 15 ετών, το 1996 η δεύτερη, το 1998 η τρίτη και το 2001 η τελευταία, ενώ ετοιμάζεται σε λίγο καιρό να εκδοθεί και μια ακόμη, που ηχογραφήθηκε το Μάρτιο του 2002), οι οποίες έχουν εκδοθεί από το μοναστήρι «Μεταμόρφωση του Σωτήρος» - το μοναστήρι δηλαδή του Γέροντα Πορφυρίου, για όσους γνωρίζουν - και στις οποίες ουσιαστικά συμπληρώνω των υπόλοιπο χρόνο των κασετών, ο οποίος απομένει από το χώρο που καταλαμβάνουν ηχογραφήσεις από ομιλίες ή ψαλμωδίες του Γέροντα.

Γνωρίζω πως το είδος αυτό της μουσικής είναι δύσκολο να γίνει εμπορικό. Και για να λέμε την αλήθεια, δε θα πω ότι αυτό δε με απασχολεί ή δε με ενδιαφέρει. Θα ήθελα πραγματικά το είδος αυτό της μουσικής, τόσο της παραδοσιακής όσο και της βυζαντινής, να αποκτήσει ευρύτερο κοινό. Δεν ξέρω αν μπορώ να συμβάλλω σε αυτό. Αυτό θα φανεί στην πορεία. Έχω όμως μεγάλη επιθυμία και μεγάλη αγάπη, γι’ αυτό που πρόκειται να κάνω, για να το προσπαθήσω.
Τα παραδοσιακά τραγούδια ήδη έχουν αρχίσει να αποκτούν τη θέση που τους αξίζει. Ο Χρόνης Αηδονίδης, με την επιμονή του και την αγάπη του για την παράδοση και με τις μεγάλες του προσπάθειες, αυτά τα πενήντα χρόνια που μετρά στο χώρο του παραδοσιακού τραγουδιού, κατάφερε να προσελκύσει όχι μόνο το κοινό αλλά και τους συναδέλφους του μουσικούς και τραγουδιστές, ώστε να ασχοληθούν περισσότερο με το είδος αυτό, το οποίο για καιρό ήταν παραμελημένο. Καρπός αυτής της προσπάθειας ήταν και η συνεργασία του με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Ross Daly, στ’ «Αηδόνια της Ανατολής», μια δουλειά που ακόμα και σήμερα είναι περιζήτητη, ενώ στο ίδιο πλαίσιο, καταμετρώνται και οι συνεργασίες του με τον Νίκο Κυπουργό και τον Παντελή Θαλασσινό.

Εκεί όμως που υπάρχει ακόμα δρόμος είναι στη Βυζαντινή Μουσική, που για καιρό έχει παραμείνει ως είδος μουσειακό.

Πιστεύουμε ότι μπορούμε να συμβάλλουμε, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη Βυζαντινή Μουσική και να αναγνωριστεί η αξία της, όπως και στο παραδοσιακό τραγούδι. Να συμβάλλουμε, ώστε να γίνει η μουσική αυτή πιο προσιτή στον κόσμο και να εισχωρήσει σιγά σιγά στην προσωπική δισκοθήκη όλων μας, ξεφεύγοντας λίγο από το πλαίσιο του ψαλτηρίου της εκκλησίας, που αναμφισβήτητα είναι και θα παραμείνει το σπίτι της.

Στόχος μας, με τον κ. Αηδονίδη, είναι να συνεχίσουμε να αναδεικνύουμε το παραδοσιακό τραγούδι – με τον ίδιο τρόπου που ξέρει, όλα αυτά τα χρόνια, να κάνει ο Χρόνης Αηδονίδης – αλλά, τώρα πλέον, και τη βυζαντινή μουσική.

Στόχος όμως επίσης είναι, μεταξύ άλλων, και το να μη σταθούμε μόνο στο ήδη υπάρχον υλικό της παράδοσης. (Εξάλλου, πολλά από τα τραγούδια που μέχρι τώρα ο κ. Αηδονίδης έχει ερμηνεύσει, φέρουν τη δική του μουσική ή και στιχουργική συχνά σφραγίδα, παρότι τούτο το άφηνε να περνά απαρατήρητο, όλα αυτά τα χρόνια και δεν έκανε μνεία για την πατρότητα των τραγουδιών αυτών. Είχε εξάλλου τη μουσική ευφυΐα, που του χάρισαν τα 50 χρόνια στο παραδοσιακό τραγούδι, οι ξεχωριστές φωνητικές του ικανότητες και η βαθιά γνώση της μουσικής, ώστε τα τραγούδια αυτά πραγματικά να ξεγελούν και να δίνουν την εντύπωση πως φτιάχτηκαν πολλά χρόνια πριν, τον καιρό δηλαδή που χρονολογούνται και τα λοιπά παραδοσιακά τραγούδια).

Στόχος μας δηλαδή, πέραν των άλλων, είναι να δημιουργήσουμε επίσης ένα νέο είδος μουσικής, που έχει ήδη εγκαινιάσει ο κ. Αηδονίδης, με το τραγούδι του Νίκου Κυπουργού, σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου (το «Βλέφαρό μου», από το cd του Νίκου Κυπουργού: «Τα μυστικά του κήπου», 2000). Ένα είδος δηλαδή που θα βασίζεται στην παράδοση και στο βυζαντινό μέλος αλλά θα εκφράζει εμάς, τους ανθρώπους της δικής μας εποχής, συνδυάζοντας τα σύγχρονα μέσα, τη σύγχρονη ενορχήστρωση, τους «έντεχνους» στίχους με την ποικιλία των ακουσμάτων των παραδοσιακών και βυζαντινών δρόμων, που ξαφνιάζουν ευχάριστα τα αυτιά μας.

Το cd που πρόκειται βέβαια να παρουσιάσουμε, δε θα περιλαμβάνει ακόμα αυτού του είδους τα ακούσματα που μόλις ανέφερα. Θα εμμείνουμε στο καθαρό βυζαντινό μέλος και στην καθαρή θρακιώτικη παραδοσιακή μουσική, έναν πραγματικό θησαυρό και πλούτο της μουσικής μας ιστορίας. Στη συνέχεια και εφόσον υπάρχει από το μουσικόφιλο κοινό απήχηση, θα προχωρήσουμε ασφαλώς και στο νέο αυτό άνοιγμα, στο οποίο στοχεύουμε, χωρίς πάντως να εγκαταλείψουμε τις βασικές μας αναφορές, το καθαρό είδος βυζαντινής μουσικής και παραδοσιακού τραγουδιού, που θα αποτελούν πάντα την πηγή έμπνευσής μας.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, θα κάνουμε μια πρώτη παρουσίαση αυτής της δουλειάς μας, μέσω του Ραδιοφώνου, από τον Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος (89,5 FM), μέσα στις επόμενες ημέρες. Θα ήταν μεγάλη χαρά, κυρίως για εμένα, αν αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας και παρακολουθήσετε όσα έχουμε να πούμε. Η εκπομπή στην οποία πρόκειται να συμμετάσχουμε μεταδίδεται από το σταθμό κάθε Δευτέρα 10 –12 το βράδυ. Ακόμα η ημερομηνία δεν έχει προσδιοριστεί και γι’ αυτό επιφυλάσσομαι να σας την ανακοινώσω, μόλις ενημερωθώ γι’ αυτό.


Νεκταρία Καραντζή