Woodstock

Μετά το «καλοκαίρι της αγάπης» και πριν έρθει το επόμενο, η ανθρωπότητα γίνεται μάρτυρας του Γαλλικού Μάη, ενώ ο ψυχρός πόλεμος, ο όλο και αυξανόμενος ανταγωνισμός των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ δηλαδή,  γινόταν όλο και πιο ψυχρός. Τα «παιδιά των λουλουδιών» συνεχίζουν να κάνουν πράξη τα πιστεύω τους, ενοχλώντας μόνο τους συντηρητικούς ανά την υφήλιο, που έτρεμαν στην ιδέα ότι ο γιος τους θα καπνίζει μαριχουάνα και η κόρη τους θα πετάξει το σουτιέν και θα κάνει ελεύθερα έρωτα…

Στα μέσα του 1969 ο Joel Rosenman και ο John P. Roberts, γόνοι και οι δύο εύπορων οικογενειών, αναζητώντας έναν τρόπο να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους, δημοσιεύουν μια αγγελία στην Wall Street Journal η οποία έλεγε: «Νέοι, με απεριόριστο κεφάλαιο, ζητούν προτάσεις για ενδιαφέρουσες, νόμιμες επενδύσεις κι επιχειρηματικές ιδέες». Απορρίπτοντας περίπου 8000 απαντήσεις σαν μη σοβαρές, καταλήγουν, μετά από προτροπή του δικηγόρου τους, να συναντηθούν με τον Michael Lang, ιδιοκτήτη ενός στούντιο στην Φλόριντα, και τον Artie Kornfeld, διοικητικό στέλεχος της εταιρείας Capitol Records, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι είχαν μια εξαιρετική πρόταση. Η πρόταση αφορούσε τη διεξαγωγή ενός μεγάλου μουσικού φεστιβάλ, τα έσοδα του οποίου θα διατίθονταν για την κατασκευή ενός στούντιο ηχογραφήσεων στην Νέα Υόρκη, που παράλληλα θα λειτουργούσε ως πολυχώρος Τέχνης και πολιτιστικών εκδηλώσεων. Η συμφωνία κλείστηκε και έτσι προέκυψε μια εταιρεία που ονομάστηκε Woodstock Ventures Inc. Μετά από πολλούς υπολογισμούς και έρευνες για το ενδιαφέρον που υπήρχε, κατέληξαν να νοικιάσουν ένα μεγάλο κτήμα κοντά στη Νέα Υόρκη, που είχε όλα τα στοιχεία που έκαναν το χώρο ιδανικό. Διέθετε την απαραίτητη αμφιθεατρική κλίση και βρισκόταν στα περίχωρα της Νέας Υόρκης, σε ένα προάστιο ονόματι Bethel, το δημοτικό συμβούλιο του οποίου είδε με καλό μάτι την πρόταση των τεσσάρων επιχειρηματιών, αφού μετά το φεστιβάλ η πόλη θα αποκτούσε τουριστικό ενδιαφέρον και μεγαλύτερη αξία στα οικόπεδα. Ημερομηνία διεξαγωγής του φεστιβάλ ορίστηκε το τριήμερο 15-17 Αυγούστου και το εισιτήριο στα 6 δολάρια τη μέρα.

Τελικά στο Woodstock μαζεύτηκε μισό εκατομμύριο κόσμος, αλλά οι περισσότεροι είχαν μπει χωρίς εισιτήριο, αφού το πρωί της 15ης Αυγούστου, πρώτης μέρας του φεστιβάλ, τα συρματοπλέγματα που περιέβαλαν τον χώρο είχαν πέσει και οι διοργανωτές ανακοίνωσαν ότι το φεστιβάλ θα ήταν ελεύθερο, έχοντας, βέβαια, βγάλει μέχρι την στιγμή εκείνη τα χρήματα τους από την προπώληση περίπου 70000 εισιτηρίων. Η μεγάλη αυτή προσέλευση του κόσμου δεν έγινε χάριν της διακύρηξης περί αγάπης και ειρήνης που ήταν και τα κεντρικά συνθήματα της διοργάνωσης, ούτε ο κοινός σκοπός της διαμαρτυρίας ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά η συμμετοχή μεγάλων ονομάτων. Βέβαια είχαμε κι εδώ όπως και στο Monterey πολλές απουσίες ονομάτων που αρχικά είχε ανακοινωθεί ότι θα συμμετέχουν.

Για τον Bob Dylan οι διοργανωτές είχαν διαδώσει ότι θα είναι στο φεστιβάλ, αλλά ποτέ δεν του έγινε καμία πρόταση. Άλλωστε ο  Dylan ετοιμαζόταν για το Isle of Wight Festival που έγινε δυο βδομάδες αργότερα.

Οι Beatles ήταν αφ’ ενός μεν, υπό διάλυση, αφ’ εταίρου δε, κυκλοφορεί η φήμη, ότι ο Lennon είχε θέσει όρο, ότι για να παίξουν, έπρεπε να εξασφαλιστεί και η εμφάνιση του γκρουπ της καλής του, οι Plastic Ono Band. Εικασίες; Ίσως ναι, ίσως όχι. Πάντως οι Beatles δεν εμφανίστηκαν όπως και δυο χρόνια πριν στο Monterey.

Οι Rolling Stones δεν μπορούσαν λόγω της απαγόρευσης της εισόδου στις ΗΠΑ κάποιων μελών τους. Άλλωστε ο  Brian Jones που στο Monterey δυο χρόνια πριν είχε πρωτοπαρουσιάσει επί σκηνής τον, άγνωστο τότε, Jimi Hendrix, είχε ήδη αποχωρήσει από το μάταιο τούτο κόσμο.

Οι Jeff Beck Group, αν και αρχικά ήταν προγραμματισμένο να παίξουν την Κυριακή, τελευταία μέρα του φεστιβάλ, δεν έπαιξαν τελικά, γιατί λίγες μέρες πριν διαλύθηκαν, όταν ο Nicky Hopkins αποχώρησε από το σχήμα. Παρεμπιπτόντως ο Hopkins εμφανίστηκε στο Woodstock με τους Jefferson Airplane.

Οι Doors ακύρωσαν την τελευταία στιγμή γιατί θεώρησαν το Woodstock μια κατώτερης τάξης επανάληψη του  Monterey, πράγμα για το οποίο μετάνιωσαν εκ των υστέρων, όπως μετάνιωσαν και οι Byrds που δεν δέχτηκαν να συμμετέχουν.

Άλλοι που απέρριψαν τις προτάσεις για συμμετοχή: Tommy James and the Shondells, The Moody Blues, Spirit, Joni Mitchell, Roy Rogers.

Παρ’ όλες όμως τις απουσίες, αυτοί που τελικά συμμετείχαν, και δεν ήταν λίγοι , αντάμειψαν το πολυπληθές κοινό που κυριολεκτικά κυλίστηκε στη λάσπη, αφού και τις τρεις μέρες του φεστιβάλ, οι ουρανοί άνοιγαν κάθε τόσο, με κίνδυνο κάποια στιγμή να ματαιωθεί, αλλά τελικά όλα συνεχίστηκαν και τελείωσαν, έστω και μετ’ εμποδίων…

Την Πέμπτη 14 Αυγούστου λίγα πράγματα ήταν έτοιμα. Η σκηνή δεν είχε στηθεί ακόμη, ο ηχητικός και υλικοτεχνικός εξοπλισμός βρισκόταν στο δρόμο, τουαλέτες δεν υπήρχαν, οι γιατροί δεν είχαν στήσει τις σκηνές τους, το ζήτημα της διατροφής δεν είχε λυθεί και 100.000 περίμεναν μέσα στα αυτοκίνητά τους, αφού χιλιάδες οχήματα είχαν καθηλωθεί καθ’ οδόν προς το Bethel. Εδώ να σημειώσω και το «θάψιμο» που έκαναν, αρχικά, στο φεστιβάλ τα ΜΜΕ.

Τελικά την Παρασκευή 15 Αυγούστου ένα ένα τα ζητήματα που εκκρεμούσαν άρχισαν, ως δια μαγείας, να παίρνουν το δρόμο τους. Το θέμα της διατροφής  ανέλαβε η μη κερδοσκοπική εταιρεία Food For Love, η οποία θα μοίραζε δωρεάν χάμπουργκερ και Coca Cola σε όλους τους θεατές. Αντίστοιχα η εταιρεία Port O San προμήθευσε τον χώρο με 2.000 χημικές τουαλέτες που συνδέονταν υπογείως με τον αγωγό του Bethel. Η σκηνή και τα μηχανήματα στήθηκαν, και στις 4 το μεσημέρι όλα ήταν έτοιμα. Ο καιρός βέβαια όπως είπα και πιο πάνω ήταν εχθρικός και το αποτέλεσμα ήταν να χαρακτηρισθεί το  Woodstock, ως το «λασπωμένο φεστιβάλ».

Στις 5 και 7 πρώτα λεπτά το απόγευμα, ο  Tim Hardin, βοήθησε με ένα δυνατό σπρώξιμο τον Richie Havens, να βγει στη σκηνή, αφού ντρεπόταν να εμφανιστεί πρώτος, γιατί φοβόταν τις αντιδράσεις του κόσμου. Το Woodstock Music And Art Fair, όπως ήταν το πλήρες όνομα του φεστιβάλ, είναι πια γεγονός! Στις τρεις μέρες που διήρκεσε στη σκηνή του παρέλασαν οι παρακάτω:

Παρασκευή 15 Αυγούστου

Richie Havens. Αμερικανός folk τραγουδιστής και κιθαρίστας που είναι γνωστός κυρίως για το ιδιαίτερο στυλ στην κιθάρα και για το εν λόγω άνοιγμα του Woodstock.

Sweetwater. Μια  Rock μπάντα από το Los Angeles που αρχικά ήταν κανονισμένο να ανοίξουν εκείνοι το φεστιβάλ, αλλά τελικά αυτό έκανε ο Richie Havens.

Bert Sommer. Άλλος ένας folk τραγουδιστής της δεκαετίας του 60.

Ravi Shankar. Ο κυριότερος εκπρόσωπος της Ινδικής μουσικής στη Δύση. Δυο χρόνια μετά το Monterey Pop Festival, ξαναμαγεύει το πλήθος (πολύ μεγαλύτερο αυτή τη φορά) στο Woodstok.

Tim Hardin. Αυτός, που όπως είπα πριν, βοήθησε με τον τρόπο του να ξεκινήσει το φεστιβάλ. Ακόμα ένας folk τραγουδιστής και συνθέτης.

Melanie Safka. Γνωστότερη ως Melanie, folk, Pop, country τραγουδίστρια και συνθέτης.

Arlo Guthrie. Εδώ έχουμε το μήλο που έπεσε κάτω απ’ τη μηλιά. Ο γιος του Woody Guthrie ήταν ακριβώς ότι ο πατέρας του. Folk τραγουδιστής και κιθαρίστας.

Joan Baez. Τη μέρα κλείνει η ιέρεια της Αμερικάνικης folk με το χαρακτηριστικό ύφος και το μοναδικό vibrato στη φωνή της.

Σάββατο 16 Αυγούστου

Quill. Μια μπάντα που ήταν δημοφιλής στις βορειοανατολικές Πολιτείες, και μετά την εμφάνισή τους στο Woodstock απέκτησαν φίλους σε όλη τη χώρα.

Country Joe McDonald. Ο αρχηγός και τραγουδιστής της Psychedelic Rock μπάντας Country Joe and The Fish από την California που γνωρίσαμε δυο χρόνια πριν στο Monterey Pop Festival. Να σημειώσω οτι είχαμε και εμφάνιση ως Country Joe and The Fish, την τελευταία μέρα του φεστιβάλ.

John Sebastian. Ένας Pop folk συνθέτης, κιθαρίστας, και τραγουδιστής που κληρονόμησε από τον πατέρα του John Benson Sebastian και την τεχνική στο παίξιμο της φυσαρμόνικας.

Keef Hartley Band. Μια μπάντα που ανακατεύει Jazz, Blues, και Rock and roll ήχους. Είναι η μπάντα του Βρετανού ντράμερ Keef Hartley, που η καριέρα του είχα αρχίσει όταν αντικατέστησε τον Ringo Starr στο γκρουπ  Rory Storm and the Hurricanes, ενώ πριν δημιουργήσει τη δικιά του μπάντα, διετέλεσε για ένα φεγγάρι ντράμερ του John Mayall.

Santana. Η μπάντα του Carlos Santana που στο Woodstock τράβηξε την προσοχή του κοινού με τον Latin Rock ήχο τους και όχι μόνο. Αξιοσημείωτη ήταν και η εμφάνιση του νεαρού ντράμερ και περκασιονίστα Michael Shrieve.

The Incredible String Band. Ένα psychedelic folk γκρουπ από τη Σκοτία.

Canned Heat. Ευρέως γνωστοί κι αυτοί από τη συμμετοχή τους δυο χρόνια πριν στο Monterey Pop Festival. Η πλέον αγαπημένη μπάντα των hippies.

Mountain. Φρέσκια (δημιουργήθηκαν το 1969) Hard Rock μπάντα, που θεωρείται πως είναι απ’ αυτές που επηρέασαν αρκετά την εξέλιξη του Heavy Metal στη δεκαετία του 70.

Grateful Dead. Γνωστοί για τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο παντρεύουν στοιχεία από διαφορετικά στυλ μουσικής, όπως Rock, folk, bluegrass, Blues, Reggae, country, Jazz, psychedelia, και space Rock. Θεωρούντα μαζί με τους Blues Project οι πρώτες jam bands, παγκοσμίως.

Creedence Clearwater Revival. Αμερικάνικη Rock μπάντα συχνά αναφερόμενοι και ως CCR, κατά την εμφάνισή τους στο Woodstock ήταν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας τους.

Janis Joplin. Η πρωτοεμφανισθείσα στο Monterey Pop Festival, ως τραγουδίστρια των Big Brother & The Holding Company, Janis Joplin έχοντας αποχωρήσει από το σχήμα πριν ένα χρόνο, εμφανίζεται εδώ με το γκρουπ που την συνοδεύει πλέον στην solo καριέρα της, τους Kozmic Blues Band. Όπως και δυο χρόνια πριν στο Monterey, έτσι και εδώ στο Woodstock, κερδίζει τις εντυπώσεις με τις συγκλονιστικές της ερμηνείες. Κρίμα που ένα χρόνο αργότερα μας αφήνει χρόνους…

Sly & the Family Stone. Μια οικογενειακή τρόπον τινά Rock, Funk, Soul μπάντα που το βασικό της πυρίνα αποτελούσαν τα αδέρφια Sly, Freddie και Rose Stone.

The Who. Η παλιοπαρέα από την Αγγλία, παρούσα κι εδώ. Κατά την διάρκεια της εμφάνισης τους, σημειώθηκε το πιο αξιομνημόνευτο περιστατικό του τριημέρου. Ο γνωστός ακροαριστερός ακτιβιστής Abbie Hoffman,  όρμησε στη σκηνή, άρπαξε το μικρόφωνο από τον τραγουδιστή Roger Daltrey και απευθύνθηκε στον κόσμο προτού ο κιθαρίστας του γκρουπ, Pete Townshend, τον κοπανήσει στο κεφάλι με την κιθάρα του και τον πετάξει από την σκηνή.

Jefferson Airplane. Γνώριμοι από το Monterey κι αυτοί, μια Psychedelic Rock μπάντα που θεωρείται ότι ήταν οι πρώτοι που συντέλεσαν στην επικράτηση του είδους.

Κυριακή 17 Αυγούστου

Joe Cocker. Ο Άγγλος Rock/Blues μουσικοσυνθέτης και τραγουδιστής ευρισκόμενος σε Αμερικάνικη περιοδεία τον Αύγουστο του ’69, κανονίστηκε να εμφανιστεί και στο Woodstock όπου εντυπωσίασε με τη σκηνική του παρουσία και την ερμηνία του κυρίως στο τραγούδι των Lennon/McCartney, «With a Little Help from My Friends». Ο Cocker θα πει αργότερα για την εμπειρία του στο Woodstock: «ήταν σαν μια έκλειψη… ήταν μια πολύ ξεχωριστή μέρα».

Ten Years After. Η Rock/Blues παρέα του κιθαρίστα και τραγουδιστή Alvin Lee που χάρισε στο κοινό του Woodstock το ανεπανάληπτο «I'm Going Home»

The Band. Αμερικάνικο Rock γκρουπ που ξεκίνησε αρχικά το 1958 σαν το σχήμα που συνόδευε τον Rock n’ roll τραγουδιστή Ronnie Hawkins, ως The Howks. Μετά την αποχώρηση του Hawkins το 1964, άρχισαν να διαμορφώνονται στην τελική τους μορφή.

Johnny Winter. Σπουδαίος Blues κιθαρίστας, που συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο με τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, το 1969, στα πλαίσια περιοδείας με το σχήμα του Winter Trio, στο οποίο συμμετείχε και ο αδερφός του Edgar, επίσης εξαίρετος μουσικός, εμφανίστηκαν και στο Woodstock.

Blood, Sweat & Tears. Μια Jazz Rock πολυπληθής μπάντα που δημιουργήθηκε από τον μουσικοσυνθέτη Al Kooper μετά την εμφάνισή του στο Monterey Pop Festival.

Crosby, Stills, Nash & Young. Το 1967 στο Monterey, εμφανίστηκαν οι Buffalo Springfield, δύο μέλη των οποίων, οι  Neil Young και Stephen Stills, ένα χρόνο αργότερα μαζί με τους  David Crosby και Graham Nash,  έφτιαξαν τους Crosby, Stills, Nash and Young, ένα Rock folk σχήμα με ιδιαίτερο ήχο.

The Butterfield Blues Band. Η μπάντα του Blues τραγουδιστή και μουσικού Paul Butterfield, που και αυτοί συμμετείχαν και στο Monterey Pop Festival.

Sha-Na-Na. Ένα Rock n’ roll γκρουπ από τη Νέα Υόρκη που στις εμφανίσεις τους αναβιώνουν το κλήμα της δεκαετίας του 50, με τα λαμέ κουστούμια και το χορό τους.

Jimi Hendrix. Τα λόγια είναι περιττά για τον μεγαλύτερο κιθαρίστα όλων των εποχών. Θα πω μόνο ότι πολλοί βρέθηκαν στο Woodstock για να δουν ξανά τον κιθαρίστα που στην πρώτη του εμφάνιση επί αμερικανικού εδάφους, δυο χρόνια πριν στο Monterey, έβαλε καινούργιες βάσεις στον τρόπο που παίζεται η κιθάρα.

Έχει ξημερώσει για τα καλά η Δευτέρα 18 Αυγούστου όταν ο Hendrix κατεβαίνει απ’ τη σκηνή, και το Woodstock Music And Art Fair περνάει στην Ιστορία.

Μετά το τέλος του φεστιβάλ έγινε ο απολογισμός: σημειώθηκαν 3 θάνατοι, ένας από υπερβολική δόση ναρκωτικών, ένας από κρίση περιτονίτιδας κι ενός ατόμου που καταπλακώθηκε από ένα τρακτέρ (!), τρεις γεννήσεις, 5.162 τραυματισμοί και 177 συλλήψεις. Οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να επιστρέψουν το αντίτιμο 18.000 εισιτηρίων σε άτομα τα οποία τελικά δεν κατάφεραν να φτάσουν ποτέ στο Woodstock, λόγω του μποτιλιαρίσματος. Έχασαν ακόμη περίπου ένα εκατομμύριο δολάρια από απρόβλεπτα έξοδα και τελικά η μόνη που έβγαλε κέρδος από το όλο εγχείρημα ήταν η Warner, η εταιρεία που είχε τα δικαιώματα της κινηματογραφικής ταινίας του Michael Wadleigh και η οποία έβαλε στα ταμεία της 17 εκατομμύρια δολάρια.

Τέλος, το Woodstock, αποτέλεσε την πρώτη κραυγαλέα εμπορική εκμετάλλευση της έννοιας «μαζική συνύπαρξη ανθρώπων με το ίδιο μουσικό γούστο», κάτι που ακολουθούν από τότε οι περισσότεροι (για να μην πω όλοι) διοργανωτές παρόμοιων συναθροίσεων!