Το Αδιέξοδο που βαπτίστηκε Πρωτοπορία

Γράφει ο Σπύρος Αραβανής (spiroos)
63 άρθρα στο MusicHeaven

Οι γονείς του ο κύριος «Δίσκος» και η κυρία «Εταιρεία» είχαν χάσει όλη τους την περιουσία λόγω ενός κακού βασιλιά του «ΔουΝουΤου» που διοικούσε τη χώρα και επέβαλλε μεγάλους φόρους στους πολίτες.

Οι φαρμακόγλωσσες βέβαια  έλεγαν πως έφταιγε για την κακή τους κατάσταση κυρίως η από χρόνια κακή τους σχέση, καθώς συνεχώς καυγάδιζαν, οι φωνές τους μάλιστα ακουγόντουσαν σε όλη τη γειτονιά. Όπως μάλιστα λένε η κυρία «Εταιρεία» ήταν πολύ γκρινιάρα γυναίκα και ήθελε πάντα να περνάει το δικό της ενώ ο κύριος «Δίσκος» ήταν της καλής ζωής, ντυνόταν πάντα με τα πιο ακριβά κουστούμια ακόμα και αν ήταν να πάει μέχρι το περίπτερο. Όλα αυτά όμως μέχρι να αρχίσει η φτώχεια. Πια ούτε κουστούμια ούτε μεταξωτά πουκάμισα. Ένα πρόχειρο άσπρο πουκάμισο είχε μόνο και με αυτό έβγαινε πια έξω χειμώνα καλοκαίρι. Και επειδή η φτώχεια φέρνει γκρίνια, όλο και περισσότερη γκρίνια, οι περισσότεροι γείτονες στοιχημάτιζαν πως δεν θα αργούσε πια ο καιρός που θα έπαιρναν διαζύγιο, θα χώριζαν δηλαδή τα τσανάκια τους οριστικά.

Το «Αδιέξοδο» ζώντας όλη αυτήν την κατάσταση δεν μπορούσε με τίποτα να καθήσει μέσα στο σπίτι. «Δεν αντέχω άλλο, σταματήστε να μαλώνετε!» τους φώναζε και άνοιγε κάθε τόσο την πόρτα για να φύγει. Όμως η κυρία «Εταιρεία» όλο το έπαιρνε στην αγκαλιά της και το παρηγορούσε λέγοντάς του πως ο μπαμπάς του ο κύριος «Δίσκος» θα βρει μια καλύτερη δουλειά, θα ξανά-αποχτήσει χρήματα και τότε θα πάψουν οι φωνές και οι τσακωμοί και όλα θα είναι μέλι-γάλα. Μα τα πράγματα όσο πάνε και χειροτέρευαν. Ο κύριος «Δίσκος» όχι μόνο δεν έβρισκε καλύτερη δουλειά –κατασκεύαζε ράφια για μαγαζιά-  ίσα ίσα έχανε και πελάτες με αποτέλεσμα πια να έχει πολύ λίγη πελατεία. «Ουφ, τι θα κάνω;» είπε μια μέρα απηυδισμένος. «Από το πρωί έχω φτιάξει μόνο ένα μικρό ραφάκι. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Πώς θα θρέψω το παιδί μου; Πώς θα του γνωρίσω τον κόσμο»; Πριν προλάβει να γυρίσει στο σπίτι, τον πρόλαβε το εγκεφαλικό. Παρ’ τον κάτω. Οι γιατροί του νοσοκομείου που τον μετέφεραν δεν ήταν αισιόδοξοι:

-   «Είναι σε κώμα. Δεν ξέρουμε το μέλλον. Προς το παρόν φυτοζωεί», είπαν στη σύζυγό του.

-     «Αχ τι θα κάνω!», φώναζε εκείνη. «Συμφορά που μας βρήκε! Πώς θα ζήσουμε; Πώς θα μεγαλώσω το παιδί μου;» Και δώστου κλάμα και κακό.

-«Θα πάω εγώ μάνα», είπε αποφασιστικά μια μέρα ο μικρός. «Θα πάω εγώ στη δουλειά του μπαμπά». Και πράγματι ξεκίνησε να δουλεύει. Όμως η κατάσταση όλο και χειροτέρευε, τα μαγαζιά έκλειναν το ένα μετά τον άλλο και πουθενά δεν έβρισκε να πουλήσει τα ράφια του. Κάποια μέρα μπήκε στο εργαστήριό του, ένας χοντρός κύριος με μεγάλα μαύρα γυαλιά και πυκνά φρύδια. Τον αναγνώρισε αμέσως:

-«Ο κύριος Εφημερίδας!» αναφώνησε και έτρεξε να τον εξυπηρετήσει. Ήταν ένας από τους πιο πλούσιους και ισχυρούς άνδρες της χώρας - πουλούσε χαρτιά- ο οποίος όμως και αυτός τον τελευταίο καιρό, όπως άκουγε στην τηλεόραση, αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα.

-«Εσύ είσαι που φτιάχνεις ράφια» τον ρώτησε ο κύριος Εφημερίδας.

-«Ναι» απάντησε δειλά το παιδί.

-«Θέλω να συνεργαστούμε» του ανταπάντησε.

-«Δηλαδή;» απόρησε το «Αδιέξοδο».

-«Να, αντί να φτιάχνεις ράφια για να βάζουν οι μαγαζάτορες πάνω τα εμπορεύματά τους, θα τα χαλάς και έτσι θα πουλάω εγώ τα εμπορεύματα μέσα σακούλες μαζί με τα χαρτιά μου. Έτσι θα σταματήσουν να υπάρχουν πια τελείως τα ράφια και όλα τα εμπορεύματα θα τα δίνω εγώ με τα χαρτιά μου».

-«Μα με ξέρουν  όλοι, ξέρουν και τον πατέρα μου τόσα χρόνια, πώς θα γίνει αυτό;» απάντησε απορημένα το μικρό αγόρι.

-«Κανένα πρόβλημα. Θα αλλάξεις την εμφάνισή και έτσι δεν θα σε αναγνωρίζουν πια.».

Πράγματι το μικρό αγόρι άλλαξε τελείως τα ρούχα του, φόρεσε ψεύτικο μουστάκι, έβαψε τα μαλλιά του ξανθωπά και άρχισε να πραγματοποιεί το σχέδιο του κύριου «Εφημερίδα», χωρίς κανένας να το αναγνωρίζει. Τον πρώτο καιρό χαρές ευαγγέλια για την οικογένειά του. Η μαμά του η «Εταιρεία» ξανάνιωσε, άρχισε πιο αραιά μάλιστα να επισκέπτεται τον ετοιμοθάνατο σύζυγό της στο νοσοκομείο.  Γιορτές και πανηγύρια όμως είχε και η οικογένεια του χοντρού κύριου Εφημερίδα, αφού έβλεπε ότι οι πωλήσεις των χαρτιών του ξανά- αυξάνονταν.

Όλα αυτά όμως μέχρι να εμφανιστεί στη χώρα ένας ξένος ανταγωνιστής, ο κύριος «Διαδίκτυος», για τον οποίο όοοολοι έλεγαν πόσο ισχυρός είναι και με πόσες «άκρες».

-«Καλέ αυτός ξέρει όλο τον κόσμο!, έλεγε ο ένας

-«Ποποπο πόσους πελάτες έχει! έλεγε ο άλλος.

-«Μα πώς τα καταφέρνει και πουλάει τα εμπορεύματά του δίχως να τα μετακινεί;» αναρωτιόταν ο τρίτος.

Πράγματι ο κύριος «Διαδίκτυο» είχε βρει ένα μαγικό τρόπο και διακινούσε αόρατα τα εμπορεύματά του και έτσι γλύτωνε και εργατικά χέρια και μεταφορές. Έτσι ο κύριος «Εφημερίδας» μαράζωνε από το κακό και το άγχος του και είχε χάσει πάνω από τα μισά του κιλά. Μην μπορώντας να βρει άλλη λύση άρχισε να απολύει κόσμο και κοσμάκη από τη δουλειά του. Τα πράγματα ήταν πια πολύ άσχημα.

Ώσπου μια μέρα, η μαμά του η «Εταιρεία» του λέει:

-«Παιδάκι μου, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, θα ξαναμείνουμε στον άσσο. Κάτι πρέπει να γίνει.»

-«Και τι μπορούμε να κάνουμε, μαμά» ρώτησε το αγόρι;

-«Να πας να δουλέψεις στον κύριο «Διαδίκτυο». Εκεί είναι το μέλλον μας, όλοι λένε».

-«Μα πώς θα πείσω αυτόν τον κύριο να με πάρει στη δουλειά του; Και κυρίως πώς θα πείσω τους νέους μου πελάτες αφού με ξέρουν ήδη από την παλιά μου δουλειά;»

-«Θα αλλάξεις το όνομά σου και έτσι δεν θα σε αναγνωρίζουν», του απάντησε η μητέρα του.

-«Και πώς θα ονομάζομαι» ρώτησε με έκπληξη ο μικρός.

-«Πρωτοπορία».

Πράγματι ο μικρός πήγε να δουλέψει στον κύριο «Διαδίκτυο» και έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς μη χειρότερα μέχρι νεωτέρας…

----------------------

«…Δεν ξέρω αν «Πηγαίνω μόνος» όπως έλεγα  πριν από κάποια χρόνια, αλλά αυτή η εμπειρία απ την επαφή μου με τον κόσμο με κάνει να τολμήσω να δώσω τα καινούργια μου τραγούδια δωρεάν πρώτα στο διαδίκτυο, μέσα από την υψηλότερη σε επισκεψιμότητα ελληνική ιστοσελίδα, αυτή του in.gr.ώστε αυτό που έτσι κι αλλιώς θα γινόταν με ένα τρόπο αφιλόξενο και ασύδοτο πολλές φόρες να γίνει με τον δικό μας τρόπο και την ποιότητα προσέγγισης που αξίζει η μουσική από όποιο μέρος του κόσμου κι αν προέρχεται.

Η δισκογραφία είναι γεμάτη πρωτιές, κυρίως αριθμητικές… Αυτή η απόφαση, που πρώτη φορά νομίζω παίρνει ένας καλλιτέχνης – τουλάχιστον στην Ελλάδα – και με την σύμφωνη γνώμη της δισκογραφικής μου εταιρίας (έχω την ανάγκη να το αναφέρω αυτό γιατί ήταν όντως μια γενναία απόφαση (να μην λέμε μόνο τα στραβά), έχει για μένα ένα συμβολικό χαρακτήρα για όλα όσα το ίδιο το διαδίκτυο πρεσβεύει, αλλά και για όλα όσα εγώ πιστεύω ότι η μουσική κρύβει ως κομμάτι της ανθρώπινης σκέψης και της ανθρώπινης ψυχής...». Φ.Π.

A' Δημοσίευση: Περιοδικό "Μετρονόμος" τ.χ. 40