Πυξ Λαξ: Ζωντανά στη Θεσσαλονίκη

"Κατάμεστο Καυτανζόγλειο, συνεπέστατη έναρξη, υπέροχος ήχος και ατμόσφαιρα, λατρεμένοι στίχοι και μουσική, παρών ο Ξυδούς. Μαγική βραδιά!"

"Υπέροχη συναυλία. Ευχαριστούμε."

"Οι παλιότεροι θυμηθήκαμε τι ήταν αυτό που μας έκανε να μη χορταίνουμε να τους ακούμε ξανά και ξανά και οι νεότεροι γνώρισαν το πληρέστερο και ωριμότερο ελληνικό συγκρότημα της τελευταίας (τουλάχιστον) 20ετίας! Ευχαριστούμε!"

...είναι μερικά από τα σχόλια που μπορεί να αναγνώσει κανείς σε ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, προερχόμενα κατά κύριο λόγω από το age group των 15-20, και, προς έκπληξη της συγγραφέως, κάποιων αρκετά μεγαλύτερων αυτού. Γιατί, κατά την ταπεινή άποψη μιας ακροάτριας που, ηλικιακά, βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο, το συγκεκριμένο συναυλιακό γεγονός αποτέλεσε ένα από τα χειρότερα που έτυχε να παρακολουθήσει.

Το είχα προβλέψει προ πολλού. Από τη στιγμή που έπεσε στην αντίληψή μου το δελτίο τύπου με την ανακοίνωση των εν λόγω εκδηλώσεων. Όσο σθεναρή κι αν ήταν η άρνησή μου να έχω οποιαδήποτε περαιτέρω επαφή μαζί τους -αν μη τι άλλο, μετά το «Τέλος» του 2004 και τη σειρά συναυλιών «Χωρίς Ανκόρ» του ίδιου έτους, ένιωθα σα να με περιπαίζουν ευθαρσώς- υπέκυψα στα επίμονα παρακαλετά των παιδικών μου φίλων να τους συνοδεύσω, δίνοντας στον εαυτό μου το πρόσχημα πως, εφόσον ως -ανώριμη μουσικά- έφηβη υπήρξα φαν, θα μπορούσα, ίσως, να διασκεδάσω. Επιπλέον, μετά τις επιτιμητικές κριτικές των συναυλιών, που είχαν διεξαχθεί στην πρωτεύουσα δυο μήνες νωρίτερα, το καμπανάκι της περιέργειας άρχισε να ηχεί προκλητικά, ωθώντας με να διαπιστώσω την αλήθεια ιδίοις όμμασι.

Το λοιπόν, το απόγευμα της Τετάρτης με βρήκε εν μέσω μιας λαοθάλασσας σχολιαρόπαιδων, να κρύβω από ντροπή την πραγματική μου ηλικία και να κρατώ αγκαζέ την 13χρονη αδερφή της φίλης μου, που αδημονούσε για το επερχόμενο γεγονός. Με γροθιές και με κλωτσιές φτάσαμε ως τον χώρο επικύρωσης εισιτηρίων, όπου πρόχειρα είχαν στηθεί κάποιες σιδερένιες ράμπες, σε μια προσπάθεια να οριοθετηθεί υποτυπωδώς ο χώρος. Το καλύτερο σημείο της βραδιάς ήταν ακριβώς εκεί: οφείλεται εξ ολοκλήρου στην καλή θέληση ενός φύλακα, που μας επέτρεψε την είσοδο στο στάδιο, χωρίς ο αριθμός των εισιτηρίων μας να ανταποκρίνεται στον ακριβή -δικό μας- αριθμό.

Σχεδόν άμεσα, την αγαλλίαση του μπήκα-τζάμπα ήρθαν να αμαυρώσουν οι πρώτες εντυπώσεις, με το βλέμμα μας να ακολουθεί τις αφίσες γνωστής εταιρίας παραγωγής ζύθου, που αγκάλιαζαν περιμετρικά το χώρο. Το έδαφος στο Καυταντζόγλειο ήταν ακόμη νωπό από την πρωινή βροχή και σε όλο το μήκος του γηπέδου είχαν απλωθεί πάνινα και πλαστικά καλύμματα, προμηνύοντας την ορμητική έφοδο του πολυάριθμου κοινού. Μουσική υπόκρουση η διαφήμισή της Άμστελ, η οποία προβάλλονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα στη γιγαντοοθόνη πάνω στη σκηνή. Η τελευταία και οι χώροι παραπλεύρως της απαρτίζονταν από φθηνές εγκαταστάσεις που άσθμαιναν και ωχριούσαν, στην προσπάθεια να θυμίσουν κάτι από τον επαγγελματισμό συναυλιών με ανάλογη προσδοκώμενη προσέλευση. Έχοντας παραλείψει να αγοράσουμε το πιο απαραίτητο αγαθό για μια συναυλία, νερό, άξιοι της μοίρας που μας έλαχε θύματα της συναυλιακής αισχροκέρδειας, πληρώσαμε 0,50€ για ένα πλαστικό ποτήρι με νερό και πάγο.

...το σόου ξεκινάει, λίγα λεπτά μετά την καθορισμένη ώρα, με εμένα να έχω επίσης ξεκινήσει τη γκρίνια και τους φίλους μου να έχουν ήδη κλείσει τα αυτιά τους για να μην (με) ακούν. Προβλέψιμη έναρξη, προβλέψιμη συνέχεια, με Φίλιππο Πλιάτσικα και Μπάμπη Στόκα «κατ' εξαίρεση» να ερμηνεύουν τραγούδια από τη σόλο μετέπειτα πορεία τους, με τον δεύτερο να πείθει πως ήταν ο ίδιος Ανόητη Αγάπη, χαρίζοντας στο αποθεωτικό κοινό ένα ανεκδιήγητο φιλί, με τον ήχο να μην φτάνει αυτούσιος σε όλο το στάδιο, αλλά αντ' αυτού, σε διάσπαρτα σημεία, να αντηχεί ένας παρατεταμένος υπόκωφος θόρυβος από πενιχρές ενορχηστρώσεις, αδύναμες και συγκεχυμένες απαγγελίες, επίπεδη τονικότητα και συνθέσεις ανίκανες να έχουν εναλλαγές, φαντασία και ρυθμό. Όλα αυτά στις πλάτες ενός ανθρώπου που, αντίθετα με τα λεγόμενα και το «φόρο τιμής» οπτικό υλικό, δεν ήταν Εκεί, ενός ανθρώπου, που, αν κρίνω από τις πάλαι ποτέ συναυλίες που υποτίθεται πως υπήρξαν το πέρας του συγκροτήματος, κάπως αλλιώς οραματιζόταν αυτήν την -αχμ- «επανένωση».

Ένα πέρας που, για μένα, δεν έφτασε ποτέ. Δεν άκουσα το τελευταίο τραγούδι, δε θαύμασα το επιβλητικά πυροτεχνήματα, δεν ήμουν μια από τις φωνές που ζητούσαν συνέχεια. Προτίμησα να φύγω αρκετά λεπτά πριν την επίσημη λήξη της συναυλίας, αφού δε σκόπευα να διαθέσω άλλες δυο ώρες από τη ζωή μου, προσπαθώντας να εξέλθω από το χώρο: γιατί, μια ήταν η θύρα που εξυπηρετούσε την έξοδο του Καυταντζογλείου.

Εν κατακλείδι, θα χαρακτήριζα την εκδήλωση αυτή περισσότερο κοινωνική, παρά μουσική. Ήταν όλοι εκεί: η θεία κι ο μπατζανάκης, που είχα να συναντήσω από τον τελευταίο γάμο μιας άγνωστής μου ξαδέρφης, οι συμμαθητές που με κοιτούσαν με μισό μάτι, γιατί στο γυμνάσιο ήμουν η κουλτουριάρα φαν εκείνων-των-πώς-των-λένε-των-Πυξ-Λαξ, οι γείτονες με το τρίχρονο παιδί τους, που με ξυπνούσαν τα πρωινά βάζοντας στη διαπασών τον Ήλιο Του Χειμώνα. Αυτοί και χιλιάδες ακόμη, μια σύναξη ανθρώπων διαφορετικών μουσικών πεποιθήσεων, διαφορετικής παιδείας και ηλικίας, μια σύναξη που, σε καιρούς επανάστασης, θα μπορούσε να αποδειχθεί σπουδαία και ελπιδοφόρα, ικανή να προωθήσει την αλλαγή. Αδυνατώ να προσδιορίσω με ακρίβεια ποιος παράγοντας της μουσικής των Πυξ Λαξ κατόρθωσε να πραγματοποιήσει μια τέτοια ιδιάζουσα μάζωξη˙ αυτός, όμως, είναι κι εκείνος που οφείλω να τους αναγνωρίσω. Έστω κι αν, στην πράξη, τον διέψευσαν.

Η μουσική είναι μια κινητοποιός δύναμη. Το δίδαγμα της βραδιάς; Ότι ο κόσμος, επί της παρούσης, δεν έχει ανάγκη ανώτερες μουσικές συνθέσεις με στιχουργικό βάθος. Έχει ανάγκη αυτό, τον καφέ που έχει κρυώσει, τις ώρες που θέλει να λησμονήσει, τα ρούχα που πετιούνται ψηλά, τις γυναίκες που χάνονται μέσα σ' ένα τσιγάρο. Όσο παράδοξο κι αν φαντάζει στο δικό μου κουλτουριάρικο κεφάλι, είναι μια αλήθεια με την οποία θα ζήσω... από μακριά. Γιατί οι Πυξ Λαξ, το φινάλε τους το έκαναν. Οριστικά κι αμετάκλητα.