Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Ο Κύπριος μουσικοσυνθέτης Γιώργος Καλογήρου μελοποιεί Βάσο Λυσσαρίδη.
Ο Μετρονόμος, το Ποιείν και το MusicHeaven συνεχίζουν την παρουσίαση των 10 νικητών του Α΄Διαγωνισμού Μελοποιημένης Ποίησης, με αλφαβητική σειρά. Τα τραγούδια των νικητών διακρίθηκαν ανάμεσα σε 202 συνολικά.
Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1981.
Απο την ηλικία των οκτώ ετών πήρε μαθήματα βιολιού με τη Γεωργία Ορφανού και μετά στο Εθνικό Ωδείο με το Δημήτρη Πετρίδη με τον οποίο παρακολούθησε και ανώτερα θεωρητικά. Είναι απόφοιτος της Θεολογικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών στο λαούτο, δημοτικό τραγούδι, θεωρία βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής και στη βυζαντινή μουσική (πτυχίο, δίπλωμα) στη σχολή βυζαντινής και παραδοσιακής μουσικής «Eν Χορδαίς» στη Θεσσαλονίκη.
Παρακολούθησε επίσης μαθήματα κρητικού λαούτου με τον Γιώργη Ξυλούρη, σεμινάρια για ούτι με τον Mehmet Bitmez και βιολιού με τον Baki Kemanci, και σεμινάρια σύνθεσης και ενορχήστρωσης με τον Ross Daly.
Υπήρξε μέλος και σολίστ της χορωδίας νέων Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Θεσσαλονίκης. Συμμετέχει ως ερμηνευτής στις δισκογραφικές δουλειές: «... και τα μάτια τους στάζουν Καππαδοκία» σε μουσική Χρυσόστομου Σταμούλη και ποίηση Γιώργου Θέμελη και Κυριάκου Χαραλαμπίδη, «Το τραγούδι του ερωδιού» σε μουσική και στίχους Χρυσόστομου Σταμούλη, και «Χώρας Ιστόρηση» σε μουσική Μιχάλη Χριστοδουλίδη και ποίηση Ευρυδίκης Περικλέους-Παπαδοπούλου. Συνεργάστηκε επίσης με το συνθέτη Χρήστο Λεοντή.
Έγραψε μουσική για θεατρικές παραστάσεις, ντοκυμαντέρ και τηλεοπτικές σειρές.
Το 2009 κυκλοφόρησε την πρώτη του προσωπική δισκογραφική δουλειά με συμπαραγωγό την anemos music art/ILP productions, με τίτλο: «Καλά το λεν για το φεγγάρι...» σε στίχους του ιδίου, Παναγιώτη Θωμά και σε ποίηση Κώστα Μόντη, Κυριάκου Χαραλαμπίδη, Μιχάλη Πασιαρδή, Βασίλη Μιχαηλίδη και Στασίνου. Στο δίσκο αυτό συμμετέχουν ο συνθέτης Χρυσόστομος Σταμούλης, ο Γιώργης Ξυλούρης, η Μαρία Παπαλεοντίου, ο Παναγιώτης Θωμά και οι Βόρειοι Εταίροι.
Το 2010 κυκλοφόρησε η δεύτερη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο: «Ο τεπάρισσος» σε ποίηση Γιάννη Κυπρή στην οποία συμμετέχει η Σοφία Παπάζογλου.
Με συνεργάτες του φτιάξανε το μουσικό σχήμα «Ενδοχώρα» με το οποίο παρουσίασε τα τραγούδια του με συναυλίες σε Ελλάδα, Κύπρο και Αγγλία.
Το Σεπτέμβριο του 2011 παρουσίασε με συναυλία στη Λευκωσία την τελευταία του συνθετική δουλειά με τραγούδια σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη.
Εργάζεται ως καθηγητής μουσικής σε ιδιωτικό σχολείο στην Κύπρο.
PLAY
ΠΟΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΜΑΘΑ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ
(Αν κλαίς...)
(Βάσος Λυσσαρίδης, «Ποιήματα», εκδ. Άγρα/Αιγαίον, 2008, σελ.10)
Πολλών ανθρώπων έμαθα τη σκέψη
σε λίγους έδωσα μια γεύση απ’ τη δική μου.
Πολλών ανθρώπων γεύτηκα την πρόσκαιρη αγάπη
στον άγνωστο έδωσα αιώνια τη δική μου
σκληρός και ανισόρροπος ο απολογισμός.
Αν κλαίς για όσα δεν σου δόθηκαν
φτωχός κι ανάξιος θ’ απομείνεις αποδέχτης
αν κλαίς για όσα απλόχερα έχεις δώσει
τότε στ’ αλήθεια δεν τα έδωσες ποτέ.
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #24003 / 10.01.2012, 21:29 / Αναφορά Μου αρέσει !!! Και μου αρέσει γιατί: Στο άκουσμα του πήρα και κράτησα ότι (κατά την γνώμη μου) έπρεπε να πάρω από τους εξαίρετους στοίχους του Β.Λυσσαρίδη και η μελωδική γραμμή που του έδωσε ο μουσικοσυνθέτης Γ. Καλογήρου έρχεται και πολύ ταιριαστά δένει σε έναν μουσικό γάμο τόσο που… και με μια κιθάρα (για να μην πω και acapela ακόμα) αν το άκουγα και πάλι θα πήγαινα ταμείο. εκ μέρους μου Εύγε. |
| #24008 / 11.01.2012, 10:00 / Αναφορά Το "χαρτάκι" με τα ψώνια για το σουπερ-μάρκετ ( γάλατα, καφέ, τυρί, κοκα-κόλες, πορτοκάλια, σαμπουάν, ζάχαρη, ξηροί καρποί, γιαουρτάκια ) , μπορεί -ίσως- να γίνει τραγούδι, ενώ ένα κείμενο με λέξεις όπως "απολογισμός" , "πρόσκαιρη αγάπη","ανισόρροπος|", "αποδέκτης", δεν γίνεται τραγούδι με καμία Παναγία. ....... Στο τραγούδι, οφείλει να "μιλάει" ο δημιουργός, εξ ονόματος του λαού, και μάλιστα πειστικά. Κι αυτό το "να μιλάει εξ ονόματος του λαού", δεν σημαίνει επουδενί, περιορισμό του καλλιτέχνη κι άρνηση της ατομικής θεώρησης-προσωπικής "τρέλας" ! Τουναντίον, ο καλλιτέχνης βιώνει ακριβώς ό,τι κι ο απλός άνθρωπος κι οφείλει, όπως είπαμε, να μιλάει εξ ονόματός του. Ο απλός άνθρωπος, εκστασιάζεται κι αυτός, πονάει, τρελαίνεται, υψώνεται, πέφτει, σαν τον τραγουδοποιό-καλλιτέχνη. Δεν μπορεί όμως, να πιάσει τις στιγμές τούτες και να τις απαθαντίσει κάνοντάς τες τραγούδι. Ο τραγουδοποιός μπορεί και πρέπει να το κάνει. Όταν το κάνει με επάρκεια, ζέση κι αλήθεια, τότε υψώνεται σε δημιουργό. Όταν δεν -μπορεί να- το κάνει- πρέπει ..ν' αλλάζει δουλειά. Κατά τ' άλλα, καλά κρατούν τα κατεβατά με τις μουσικές σπουδές και τα ..προσόντα των "συνθετών"... ....... ....γάλατα, καφέ, τυρί, πορτοκάλια,σαμπουάν, γιαουρτάκια |
| #24010 / 11.01.2012, 11:58 @ Fysiolatris Οπουδήποτε κάνετε κριτική έχω προσέξει ότι είστε ιδιαίτερα ισοπεδωτικός και απαξιωτικός για τα πάντα και -ομολογώ- οτι μου προκαλέσατε ενδιαφέρον να ακούσω κάποια δική σας δημιουργία, ένα δικό σας έργο, προκειμένου να κατανοήσω τι είναι αυτό το "ιδιαίτερο" που δεν το αναγνωρίζετε πουθενά και σε κανένα. Μη με παραπέμψετε σε Θεοδωράκη κλπ όπως γράψατε κάπου αλλού, κάτι δικό σας σας παρακαλώ, προκειμένου να μπω στο πνεύμα σας, γιατί ειλικρινά θέλω να καταλάβω. Ακροάτρια απλή είμαι, κι εσείς μουσικός αν δεν κάνω λάθος και θα ήθελα βοήθεια, αν σας είναι εύκολο. |
| #24013 / 11.01.2012, 12:33 Δεν ειναι ευκολο πραγμα το τραγουδι. Δεν ειναι ευκολο πραγμα και η ακροαση. Καποιοι εδω μεσα θα ξερουν σιγουρα τον ορο "προικισμενος ακροατης" και τι σημαινει. Καποιο αλλοι ειναι φανερο πως δεν εχουν ιδεα. Η ακροαση βελτιωνεται και εξελισσεται, και οπως οφειλει ενας μουσικος να μελετα και γινεται καλυτερος ετσι και ενας ακροατης που θελει να απολαυσει αυτην την τεχνη πρεπει να αφιερωνει πολλες ωρες ενεργητικης ακροασης προκειμενου να μπορει να καταλαβαινει και να αφομοιωνει συνθετες μουσικες φορμες δυσκολοτερες μελωδικες γραμμες να ακουει εσωτερικα την αντιστιξη να ακουει αναστροφες συγχορδιων να καταλαβαινει συνθετους ρυθμους να ξεχωριζει τα ηχοχρωματα και τις μιξεις τους και ενα σωρο αλλες λεπτομερειες ωστε να του προκαλει ενδιαφερον αυτο που ακουει και να μην το βαριεται. Δεν μπορουν ολοι να ακουσουν κλασσικη μουσικη και γενικοτερα την λεγομενη "εντεχνη μουσικη" θελει γνωσεις. οπως δεν μπορουν να νιωσουν ολοι το λαικο τραγουδι αφου πρεπει να εχεις τα αναλογα βιωματα που περιγραφει. Ομως θεωρω λανθασμενη και πολυ προχειρη την αποψη πως ο δημιουργος πρεπει να γραφει για τον λαο. Ο καλλιτεχνης το μονο που οφειλει ειναι να εκφραζει τον εαυτο του με απολυτη ειλικρινεια. Αυτο οφειλει κανει και ο λαικος και ο εντεχνος και ο κλασσικος και ο ροκ συνθετης. Η αφετηρια πρεπει να ειναι η ειλικρινεια αυτων που νιωθει και μεταφερει στο χαρτι με λεξεις και νοτες. Απο κει και μετα η δουλεια του εχει τελειωσει και το κατα ποσο αυτο που δημιουργησε μπορει να αγγιξει πολλους η λιγους να το καταλαβουν πολλοι η λιγοι και αν εχει μεγαλη καλλιτεχνικη αξια η οχι ειναι μια αλλη ιστορια. Μην ξεχναμε πως μεγαλους καλλιτεχνες ποτε δεν τους καταλαβαν οι συγχρονοι τους και χλευαστηκαν. Ολα αυτα ειναι δυσκολα πραγματα. Το ευκολο ειναι να κρυβεσαι πισω απο ενα ψευδονυμο και να παριστανεις κατι που δεν εισαι. Εγω προτιμω αυτους που προσπαθουν στα δυσκολα, με η χωρις επιτυχια, απο αυτους που βολευονται στα ευκολα. Γιωργος Καγιαλικος. |
| #24025 / 12.01.2012, 23:24 Φίλε φυσιολάτρη συμφωνώ μαζί σου σ' ένα σημείο. Ένα κείμενο με λέξεις όπως "απολογισμός" , "πρόσκαιρη αγάπη","ανισόρροπος", "αποδέκτης", δεν γίνεται τραγούδι με καμία Παναγία, αλλά με το συγκεκριμένο τρόπο, κατά τη γνώμη μου. Δε σημαίνει όμως ότι δε μπορεί να γίνει κομμάτι με άλλο τρόπο. Αλλιώς φλερτάρουμε με λέξεις και όρους "πετυχημένης συνταγής". Πιστεύω ότι όλες οι λέξεις μπορούν να νοηματοδοτηθούν μουσικά. Ίσως να μην έχει βρεθεί ακόμα ο κατάλληλος τρόπος. Έτσι, κάποτε (και ακόμα και τώρα έχουμε ταμπού πολλοί) ήταν "αντιποιητικό" να χρησιμοποιεί κανείς λέξεις όπως η σάλτσα, το κοντέρ ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Ένα θέμα μετά είναι τι αξίζει και τι όχι για να μελοποιηθεί. Πιστεύω ότι πολλά ποιήματα έχουν μεγαλύτερο πλούτο απ' αυτόν που μας "αποκαλύπτουν" (τις περισσότερες φορές μας τον κρύβουν) οι μελοποιήσεις τους. Και η γνώμη μου είναι ότι αυτό ισχύει και για πολλές μελοποιήσεις του Θεοδωράκη (επειδή τον αναφέρεις αλλού ως πρότυπο), παρόλο που ήταν η αιτία να έρθουν τόσοι ποιητές στο ράφι μου. Ο ποιητής, όταν μπαίνει στα φαινόμενα, σου αποκαλύπτει αντιφατικές διαδικασίες, μεγεθύνει φαινόμενα και φευγαλέες στιγμές της ζωής, που δεν μπορεί να δει ο καθένας. Πολλοί δημιουργοί, αντί να τις αναδείχνουν τούτες τις αντιφάσεις της στη μουσική, προσπαθούν να τις εξαλείψουν. Προσωπικά, γι' αυτό κάνω λόγο εδώ για εκφραστικά μέσα. Δεν πιστεύω π.χ. ότι μια διαβατική προβλέψιμη μελωδία ή μια κλασική πτώση V-I μπορεί να δώσει τον πλούτο τόσο αντιφατικών ποιηματων, αφού αυτά είναι γραμμένα με άλλους όρους. Εκτός κι αν αυτά τα μέσα, όπως προείπα, χρησιμοποιούνται όχι με τους όρους του "κλασικού μουσικού νοήματος", αλλά ενός "μετα - νοήματος". @Mary omikron: όταν κάποιος άνθρωπος, ακόμα και δημιουργός δεν είναι ικανοποιημένος με αυτά που ακούει, δε σημαίνει ότι ο ίδιος είναι ικανοποιημένος με αυτά που φτιάχνει. Προσωπικά το πάλευα για αρκετά χρόνια σ' ένα συγκεκριμένο δρόμο και τώρα βλέπω την ανεπάρκεια αυτού του δρόμου. Δε σημαίνει ότι δε δικαιούμαι να σημειώνω, όπου νομίζω, την ανεπάρκεια στους δρόμους που ακολουθούν άλλοι συνάδελφοι, τη στιγμή που το κάνω μοιραζόμενος μαζί τους τις ανησυχίες μου. |
| #24027 / 13.01.2012, 00:12 Ζήτησα αφελώς ίσως ένα δείγμα προκειμένου να κατανοήσω την μηδενιστική -ως προς τα αλλότρια- ανωτερότητα. Να δεχθώ ως πηγή προέλευσης το "όταν κάποιος δεν είναι ικανοποιημένος μ΄αυτά που ακούει δε σημαίνει οτι ο ίδιος είναι ικανοποιημένος με αυτά που φτιάχνει"? Ο ερωτηθείς ήταν άλλος βέβαια... |
| #24036 / 13.01.2012, 14:40 :) Απλά, εννοώ ότι προσωπικά δε θα ένοιωθα την υποχρέωση να πω αν τα δικά μου κομμάτια πληρούν ένα κριτήριο που δεν πληρούν τα άλλα. Θέλω να πω ότι δεν απαιτώ από κάποιον που έχει μια άποψη για το τραγούδι, να την έχει υλοποιήσει κιόλας. Π.χ. Πολλά απ' αυτά που υποστηρίζει ο Μικρούτσικος για την τέχνη με βρίσκουν σύμφωνο, μπορεί και να με προβληματίζουν ή να με εμπνεύσουν, αλλά δεν πιστεύω ότι ο ίδιος έχει καταφέρει να τα κάνει πράξη. Η γνώμη μου είναι αυτή δηλαδή... |
| #24015 / 11.01.2012, 19:39 / Αναφορά Τελικά αυτός ο διαγωνισμός γεννάει συγκρούσεις. Έτσι ξεκίνησε και μάλλον έτσι θα πάει μέχρι το τέλος. Αυτό από μόνο του είναι πολύ ενδιαφέρον. Οι δημιουργοί που διακρίθηκαν έχουν εδώ την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν μια μεγάλη γκάμα τοποθετήσεων και, ούτως ή άλλως παίρνουν μια πρόγευση από τις αντιδράσεις που θα έχει το έργο τους, όταν παρουσιαστεί σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Τους ζηλεύω πραγματικά κ α ι γι' αυτό. Τώρα, όσον αφορά το "αν κλαις...", το θεωρώ εμπνευσμένο. Ίσως λιγότερο τολμηρό απ' ο,τι θα ήθελα, αλλά πιστεύω ότι κανένα τραγούδι αυτού του διαγωνισμού δεν έχει λάβει ακόμα την τελική του μορφή. Ελπίζω η διαδικασία αυτή να αποτελέσει για τον Γ.Καλογήρου ένα αμόνι όπου θα σφυρηλατήσει πιο στέρεα το τραγούδι του. |
| #24018 / 12.01.2012, 17:53 / Αναφορά Απο προχθές που "ανέβηκε" το τραγούδι μου ήθελα να σχολιάσω τα όσα λέχθηκαν (καλά και άσχημα) γύρω απ' αυτό και γενικά περί τραγουδιού. Εκείνο που έμαθα μέχρι στιγμής είναι ότι τα τραγούδια είναι σαν τα θαύματα...ή σου "λένε", ή δεν σου "λένε". Σημασία για μένα είναι το τραγούδι να έχει ήθος (πάνω απ' όλα), να λέει μια αλήθεια (για να έχει λόγο ύπαρξης) και να μπορείς να το μοιραστείς με τους συνανθρώπους σου (για να δούμε ένα κόσμο καλύτερο). Μοναδικός κριτής είναι ο κακός μας εαυτός. Δε θα μπώ στη διαδικασία απολογητικής για το τραγούδι μου - δε νομίζω να αφορά κανένα - απλώς παραθέτω ένα μικρό κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι που το' χω πάντα στο μυαλό μου και ως συνθέτης και ως ακροατής...(Διαφωνώ βέβαια με την μνεία του στους έφηβους και στους οδηγούς ταξί και φορτηγών -το τραγούδι είναι για όλους - ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΩ ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ) "...Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως. Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά νυχτερινή για οδηγούς ταξί και φορτηγών. Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη ερωτική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σας όσο και από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας. Το τραγούδι είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας, που θα φωτίσω τις κρυφές και αθέατες γωνιές σας, θα σας εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα μεταφερθούν στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος σας και να χαθεί για πάντα –αν είναι δυνατόν– ο εφησυχασμός σας. Κι ας μην μπορείτε να με τραγουδήσετε. Μήπως τάχα μπορείτε να εξαφανίσετε ένα πουλί ή να το φανερώσετε μέσ’ απ’ το φόρεμα ή από το μαντήλι σας; Κι όμως δεν το ξεχάσατε κι ούτε θα το ξεχάσετε σ’ όλη σας τη ζωή. Και θα το λέτε στα παιδιά σας έτσι όπως το πρωτοείδατε κάποια φορά από έναν μάγο σ’ ένα πανηγύρι – καθώς και το τραγούδι μου. Θα το θυμάσθε και θα το ’χετε εντός σας, χωρίς την δυνατότητα να το γλεντήστε με αυτάρεσκη και δυνατή φωνή. Μόνο να το ψελλίζετε θα είναι δυνατόν, σαν προσευχή... Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια. Δεν είναι το τραγούδι μου μια μονόφωνη αρτηρία, ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’ απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες. Και μην ξεχάσετε. Σαν φύγετε από ΄δω, δεν σας ανήκει παρά μονάχα το αίσθημα, η σκέψη και τα ερωτήματα, που ολόκληρο το βράδυ σας μετέδωσα μέσ’ απ’ τη μουσική μου. Σ’ εμένα απομένει το τραγούδι, η μαγική στιγμή μου, που είναι μια εξαίσια απάντηση αρκεί να με ρωτήστε. Ρωτήστε με λοιπόν. Κι ύστερα σας παρακαλώ σωπάστε! Γιατί θα τραγουδήσω! Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ’ ένα μύθο κοινό. Κι όπως στον χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για ν’ ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για ν’ ακολουθήσουμε μαζί, τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούριο κι απ’ την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε." Μάνος Χατζιδάκις ("Ο καθρέφτης και το μαχαίρι") |
| #24019 / 12.01.2012, 18:43 Καλά και γνωστά τα λόγια του Χατζιδάκη, όμως προσωπικά σε πολλά απο αυτά διακρίνω μιά δυνατή γεύση εγωισμού, και αυτό δεν μου αρέσει. |
| #24020 / 12.01.2012, 18:48 Εμένα ή του Χατζιδάκι;;; |
| #24021 / 12.01.2012, 19:02 ...και να σ' το θέσω αλλιώς!!! Άμα είσαι πατέρας θα το νιώθεις άμα δεν είσαι σ' το εύχομαι να γίνεις - τότε θα καταλάβεις την άμυνα μου τώρα που προσπαθώ να στηρίξω ένα "παιδί" μου. Πάντα το παιδί σου θα το στηρίζεις κάθε στιγμή! Το μόνο που έχω να σου πω είναι πως πάντα παλεύω για το καλύτερο. Ειλικρινά. Και για το ότι παρέθεσα το κείμενο του Χατζιδάκι αν εσύ αν το βλέπεις ως εγωισμό δικό μου, γνώμη σου, αλλά άμα υπάρχει αυτό το κείμενο εγώ προτιμώ να σιωπήσω και να στρωθώ στη δουλειά!!! |
| #24022 / 12.01.2012, 21:45 Βιάστηκες, και απορώ πως κατάλαβες ότι μιλώ γιά εγωισμό δικό σου. Και εμείς φίλε μου, χωρίς τα λόγια του Χατζιδάκι, στην δουλειά έχουμε στρωθεί εδω και χρόνια. Καλή σου συνέχεια. |
| #24029 / 13.01.2012, 01:33 Δεν είχα υπόψη μου το κείμενο του Χατζηδάκι και βρήκα τη προτελευταία παράγραφό του, πραγματικά συγκλονιστική! ("Και μην ξεχάσετε...") Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι ο Χατζιδάκις ήταν εγωϊστής και ιδιόρρυθμος σαν χαρακτήρας αλλά, κρίνοντας από το τεράστιο έργο του, είναι σίγουρο ότι αγαπούσε βαθιά τους αυθεντικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες... |
| #24024 / 12.01.2012, 22:44 / Αναφορά γάλατα, καφέ, τυρί, πορτοκάλια,σαμπουάν, γιαουρτάκιαααααααααα |
| #24028 / 13.01.2012, 01:13 / Αναφορά Οφείλω να ομολογήσω ότι παρα το σαρκασμό και το κάπως επιθετικό του ύφος o fysiolatris λέει αλήθειες. Αλήθειες που επιβεβαιώνει περίτρανα και το κείμενο του Μ.Χατζιδάκι που παράθεσε ο κ.Καλογήρου. Ο τραγουδοποιός μιλάει εξ ονόματος του λαού λέει ο fysiolatris "...εγώ ένας πανηγυριώτης μάγος εκπρόσωπός σας" λέει ο Χατζιδάκις. Ο Χατζιδάκις λέει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: ο δημιουργός ανασύρει κοινές μνήμες κι όχι μόνο του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος ("μνήμη και προφητεία"). Και δεν το λέει μόνο ο Χατζιδάκις. "Σπούδασα ιστορικός του παρελθόντος και του μέλλοντος" λέει ο Ρίτσος. Το τραγούδι-στίχος πρέπει να βγάζει εικόνες (και μυρωδιές ακόμη καλύτερα) όπως και η θύμηση. Όχι απαραίτητα έγχρωμες, όχι απαραίτητα ευχάριστες. Η μουσική έρχεται να να "φωτίσει" αυτές τις εικόνες, να "σκορπίζει" τις μυρουδιές. Άμα δεν υπάρχουν, τι να φωτίσει, τι να σκορπίσει; Με άλλα λόγια ο στοχασμός (ειτε υψηλός ειτε όχι, είτε ποιητικός είτε φιλοσοφικός) δεν είναι πρόσφορος για μελοποίηση. Γι' αυτό και ποιητές σαν τον Καβάφη πολύ δύσκολα μελοποιούνται. Και κ.Καλογήρου επιτρέψτε μου να σας πω ότι αυτού του είδους ο διάλογος με τους ακροατές δεν ωφελεί, είναι μάταιος. Ότι και να πούμε, ότι και να εξηγήσουμε, η αίσθηση που αποκομίζει ο ακροατής ακούγωντας ένα τραγούδι μας δεν αλλάζει. Γιατί το τραγούδι όπως είπα απευθύνεται στο θυμικό κι όχι στη λογική. Αυτά όλα βέβαια κατά την ταπεινή μου άποψη. |
| #24030 / 13.01.2012, 09:19 Συμφωνώ απόλυτα ιδιαιτέρως με την τελευταία σας παράγραφο! Καλή σας μέρα!! |
| #24902 / 15.07.2012, 13:54 / Αναφορά
η παιδεία σαφής. η προσπάθεια δεκτή. το αποτέλεσμα καλύπτει και οι ανάγκες του διαγωνισμού βρίσκουν το δρόμο τους. Φίλε Γιώργο Καλογήρου καλή συνέχεια !!! αν δεν πείραζες δε, τονισμούς στην ποίηση και χρόνους στα ρήματα, (Αν κλαίς για όσα δεν σου δόθηκαν θα ήμουνα πιο πολύ ευχαριστημένος. Ο ποιητής ξέρει καλλίτερα το γιατί...
ποτέ δεν κατάλαβα αληθινά, γιατί ο δημιουργός δεν πρέπει να έχει εγωϊσμό. εγωισμό, όχι εγωπάθεια ή εγωκεντρισμό κλπ. ... από έναν εγωισμό ο Σολωμός, έτρεξε χρόνια και κέρδισε μάλιστα, τη μάνα του και τον αδερφό του στα δικαστήρια, για κληρονομικούς λόγους... μειώθηκε η αξία του;;; ο Καβάφης, όταν ακόμα δεν ήξερε, ούτε ο ίδιος, ποιος είναι, έστειλε επιστολή με το πάρα κάτω περιεχόμενο: "Ο Καβάφης είναι ποιητής υπερμοντέρνος, ποιητής των μελλουσών γενεών. Εκτός από την ιστορική, ψυχολογική και φιλοσοφική του αξία, η λιτότητα του ύφους του, που φτάνει ως τον λακωνισμό, ο συγκρατημένος ενθουσιασμός του, που οδηγεί στη διανοητική συγκίνηση, η σωστή φράση του, απόρροια μιας αριστοκρατικής φυσικότητας ύφους, η αδιόρατη ειρωνία του, αντιπροσωπεύουν στοιχεία που θα εκτιμήσουν ακόμα πιο πολύ οι γενεές του μέλλοντος, παρακινημένες από την πρόοδο των ανακαλύψεων και τον εκλεπτυσμένο νοητικό μηχανισμό τους. Οι σπάνιοι ποιητές σαν τον Καβάφη θα καταλάβουν τότε την πρώτη θέση σε έναν κόσμο που θα σκέφτεται πολύ περισσότερο από τον σημερινό. Με βάση τα δεδομένα αυτά, υποστηρίζω ότι το έργο του δεν θα μείνει κλεισμένο στις βιβλιοθήκες, σαν ένα απλό τεκμήριο της ελληνικής λογοτεχνικής εξέλιξης." (Το κείμενο ήταν γραμμένο στην γαλλική από τον ίδιο τον ποιητή και προοριζόταν για γαλλικό περιοδικό.
Ειλικρινά Καλή Συνέχεια !!! |
| #24910 / 15.07.2012, 15:02 Φίλε μου σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και την εμπεριστατωμένη σου άποψη! Θα λάβω σοβαρά τις παρατηρήσεις σου - στο υπόσχομαι - που τις θέτεις με πολύ αξιοπρεπή τρόπο!Παλεύουμε πάντα για το καλύτερο!!! |
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Ο Τόνυ Κονταξάκης αφηγείται τις ιστορίες των τραγουδιών του
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Björk: Fossora 
Ένας μουσικός παιδικός ήρωας γεννιέται
O Aντώνης Οικονόμου στο ΜusicHeaven
Ένα τραγούδι για την Ποντιακή Γενοκτονία
Quitalino Duet: Παντρεύοντας την κιθάρα με το μαντολίνο
Διαγωνισμός Τραγουδιού - 7η Θέση: Φονικό
