Yes! We Have No Bananas Today

Ο μανάβης λεγότανε Jimmy Costas και ήταν Έλλην.

Στην ερώτησή τους αν έχει μπανάνες, ο Έλλην μετανάστης, απάντησε με σπαστά αμερικάνικα, αλλά με Ελληνική Εμπορική Υπερηφάνεια, την περίφημη φράση: "Yes! We Have No Bananas Today" - είχε ήδη γεννηθεί ένα από τα ιστορικότερα τραγούδια του 20ου αιώνα

Yes! We Have No Bananas

Στίχοι και μουσική: Frank Silver and Irving Cohn

video

Η εγγραφή με τους Billy Jones, Arthur Hall, Irving Kaufman το 1923

 

Μία ασθένεια του 1920 που χτυπούσε τα οπωρο-λαχανικά ήταν η αιτία να γραφτεί ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια της μουσικής ιστορίας.

Ασθένεια του Παναμά την είχαν ονομάσει (Panama Disease) και οι μπανάνες σε ολόκληρη την Αμερικανική Ήπειρο, καταστράφηκαν, αφού σάπιζαν πρόωρα και πάνω στο δέντρο. Στην Ονδούρα αναπτύχθηκε, στον Παναμά εντοπίστηκε και ως εκ τούτου πήρε το όνομά της. Η καταστροφή που είχε προξενήσει ήταν ανυπολόγιστη. Από την ίδια όμως ασθένεια έχουν και άλλοτε προσβληθεί τα δέντρα της μπανάνας.

Στο τέλος του άρθρου μπορείτε να διαβάσετε μία ενδιαφέρουσα αναφορά για το θέμα αυτό, όχι και τόσο αθώο…

 

Ένας μανάβης λοιπόν είχε το μαγαζί του σε κάποιο δρόμο του Lynbrook. Ένα χωριό του Nassau County, New York Long Island. Περίφημα και υγιή, φρούτα και λαχανικά, νόστιμα και εκλεκτά, μοστράριζαν στα καφάσια και στα ράφια του, δελεαστικά στους διερχόμενους. Την περίοδο της μπανανο – συγκομιδής πέρασαν από κει το ντουέτο των τραγουδοποιών Frank Silver και Irving Cohn, κάνοντας μια στάση για κολατσιό.

Ο μανάβης λεγότανε Jimmy Costas και … ήταν Έλλην…

 

Στην ερώτησή τους αν έχει μπανάνες, ο Έλλην μετανάστης, απάντησε με σπαστά αμερικάνικα, αλλά με Ελληνική Υπερηφάνεια, την περίφημη φράση:

"Yes! We Have No Bananas Today"

 Αυτή η φράση απετέλεσε την απαρχή μιας παγκόσμιας εμπορικής επιτυχίας, στο χώρο της Μουσικής Βιομηχανίας, που δεν είναι άλλη από το:

"Yes! We Have No Bananas"

το μοντέρνο, καινοτόμο, χιουμοριστικό και πρωτοποριακό τραγούδι του 1922, γραμμένο από τους Frank Silver και Irving Cohn για τη θεατρική επιθεώρηση του Broadway «Make It Snappy». Τραγουδήθηκε από τον Eddie Cantor για τις ανάγκες της επιθεώρησης και το τραγούδι έγινε το Νο 1 hit για πέντε εβδομάδες, όταν το 1923 ξαναγράφτηκε από τους Billy Jones, Arthur Hall, Irving Kaufman και άλλους.

Αργότερα πάρα πολλοί καλλιτέχνες το κοπιάρισαν, έχοντας πάλι και πάλι, νέα εκτέλεση, διασκευή, ερμηνεία και επιτυχία. Ένα από τα διασημότερα κομμάτια του 20ου αιώνα.

Εδώ θα ήθελα να κάνω την αναφορά μου, για το ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο, που διακατέχει, τον όποιο καταστηματάρχη, συμπατριώτη μας, σε όποιο και με όποιο εμπορικό αντικείμενο ή υπηρεσία καταπιάνεται, για τον βιοπορισμό του:

Αν ζητήσεις μακαρονάδα με κιμά και μάλιστα σε λογική ώρα, σε όποιο εστιατόριο καθίσεις να φας, ενώ ο επιχειρηματίας είναι Έλληνας και τύχει να μην έχει μαγειρέψει σήμερα αυτό το φαγητό, η απάντησή του δεν είναι: «όχι – δεν έχω μακαρόνια με κιμά» αλλά η φράση «Μόλις τελείωσαν» όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει «Ναι !!! Δεν έχουμε μακαρόνια».

Αν φοράς μεγάλο νούμερο παπούτσια και τύχει να απευθυνθείς σε κάποιο παπουτσίδικο, που δεν έχει το νούμερό σου, η απάντηση δεν είναι η: «όχι, δεν έχω» αλλά : «Περάστε να δοκιμάσετε» έστω και αν του έχεις ήδη πει, πως ψάχνεις για νούμερο 50 – 51 – 52.

Όταν ένας μάστορας, δεν μπορεί να καταλάβει τι του λες, για τα έπιπλα που θέλεις να σου φτιάξει, ή απλά δεν μπορεί να τα φτιάξει, δε σου απαντάει: «όχι δεν μπορώ να το κάνω», αλλά με τη φράση: «έχε μου εμπιστοσύνη» τα οποία δύο τελευταία παραδείγματα μας μαρτυρούν τη φράση: “Yes !!! We have no Bananas”.

Τώρα τα μαγαζιά είναι πια απρόσωπα, οι καταστηματάρχες, μέρα με τη μέρα πλήττονται, της τεχνητής άδικης αλήτικης κρίσης.

Τα μαγαζιά σήμερα μένουν χωρίς πελατεία, χωρίς κλειδί, με την κόκκινη ένδειξη - ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ - στις κεντρικές προθήκες, αλλά η ψυχή του Έλληνα Εμπόρου Καταστηματάρχη, θα πλανάται για αιώνες πάνω μας… (σπουδαστές ακόμα πηγαίναμε, στο υπόγειο εστιατόριο, ΑΛΑΜΠΡΑ, επί της οδού Χαλκοκονδύλη, στην Αθήνα, όπου τρώγαμε φρεσκο-μαγειρεμένα φαγητά – σχεδόν σπιτικά-, κατσαρόλας, από τον «ΣΕΦ» Μπάρμπα Γιάννη με τα χρυσά χεράκια…

Το φαγητό μου: οι σούπες αυγολέμονο και τα καλοτηγανισμένα κεφτεδάκια του…

Όταν φτάσαμε εκεί, πήγαμε στηθήκαμε μπροστά στο μπεν μαρί - (βιτρίνα που εκτίθεντο τα εδέσματα με τις κατσαρόλες τους και τα ταψιά τους), - αναζήτησα, δεν είδα, ζήτησα: «Μπάρμπα Γιάννη κοτόσουπα;» - «Έχω ψάρι πλακί» (πρώτα κοιτάγματα μεταξύ μας εμείς οι σπουδαστές) …να σημειώσω πως η φωνή του Μπάρμπα Γιάννη ήταν βραχνή, λαρυγγική, βαθειά… χαμογελάμε και συνεχίζω: «Μπάρμπα Γιάννη κεφτεδάκια;» και ο βραχνός σεφ, δίνει την ιστορική απάντηση: «Έχω ένα ραγού… μούρλια» …φανταστείτε αυτή τη φράση με βραχνή φωνή, αλλά και την «ομοιογένεια» των παραγγελιών προσφορών.

Ήταν αγαπητός ο Μπάρμπα Γιάννης, παρέμεινε αγαπητός, μόνο που πλέον άλλαξε όνομα, έγινε «ο Ραγού», και μάλιστα με βραχνή προφορά… Να είναι πάντα καλά – το εστιατόριο έχει, πλέον, αρκετά χρόνια κλείσει. Τώρα, μάλλον, είναι χαρτοπωλείο…

“Yes !!! We have no Bananas”.

Έγινε τίτλος βιβλίου στο Μπέλφαστ, σταθμός διαμαρτυρίας στη Βόρεια Ιρλανδία, αντικείμενο διαμάχης για το ποιος πρωτο-κυκλοφόρησε τη φράση, σημείο συν-θρησκευτικής αναφοράς - διαμαρτυρίας,  για τις διαδηλώσεις, μιας το τραγούδι ήταν το μόνο μη αιρετικό, έτσι που Προτεστάντες και Καθολικοί μπορούσαν να το τραγουδούν από κοινού, έγινε επίσης πολιτικός λόγος μιας και κατά τη διάρκεια του Β’  Παγκοσμίου Πολέμου, η Μεγάλη Βρετανία είχε απαγορεύσει την εισαγωγή μπανανών για πέντε περίπου έτη, οι καταστηματάρχες είχαν αναγκαστεί να αναρτήσουν πίνακες και πινακίδες αλλά και μεγάλα ταμπλό, που έγραφαν τη φράση αυτή.

[photo03]

Το 1939 έγινε ταινία από την  Archie Comics με τίτλο «Only Angels Have Wings» όπως επίσης και το 1954 στο φιλμ «Sabrina». Το 2006 όταν ο τυφώνας κατέστρεψε την παραγωγή στην Αυστραλία γνώρισε νέες δόξες και τέλος, πως το τραγούδι θα μπορούσε, να έχει δανειστεί τις μουσικές από άλλα τραγούδια, όπως υποστηρίζει ο Sigmund Spaeth, αναφέροντας τα: «Hallelujah Chorus» από το «Messiah» του Handel, το "My Bonnie Lies Over The Ocean", και το "I Dreamt I Dwelt in Marble Halls".

Με το τραγούδι αυτό πρωτο εμφανίστηκε ο Nat King Cole σε ηλικία τεσσάρων ετών, ξεκινώντας την υπερ-πρώιμη «καριέρα» του. Πληροφορίες για τον Nat King Cole στο άλλο άρθρο μου (“When I Fall In Love” – ένα τραγούδι θρύλος) που δημοσιεύεται στο http://www.musicheaven.gr

Γίνεται θέμα ή πέρασμα πολλών κινηματογραφικών ταινιών, δεκάδες καλλιτέχνες το τραγουδούν και δεκάδες άλλοι το διασκευάζουν, ακόμα και τα «κομμουνιστικά» μάπετς {(έτσι χαρακτηρίστηκαν από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες πρόσφατα, – λέγοντας πως, προσπαθούν να αλλοτριώσουν την παιδική ψυχή, με τα αριστερά κομμουνιστικά τους ιδεώδη, – ναι, μιλάμε για το μάπετ σόου)}, το έχουν περάσει στη σειρά τους,

 

The Muppet Show

“Yes, We Have No Bananas”

video

 

Spike Jones

“Yes we have no bananas”

video

 

ακολουθεί η εκδοχή

Player piano roll "Yes We Have No Bananas"

with lyrics on it…

video

 

και πάει λέγοντας…

 

 

Λίγη πολιτική

Οι «δολοφόνοι» της μπανάνας

Δημοσιεύτηκε στο medΝutrition http://www.mednutrition.gr

Οι μπανάνες πεθαίνουν.

Ένας μύκητας που αποκαλείται Ασθένεια του Παναμά, τις κάνει κεραμιδί και ακατάλληλες προς βρώσιν.

Δεν υπάρχει θεραπεία.

Ο μύκητας εξαπλώνεται, και εξαπλώνεται γρήγορα.

Σύντομα σε 5, 10 ή 30 χρόνια – το κίτρινο κρεμώδες φρούτο που ξέρουμε δεν θα υπάρχει πια.

Η ιστορία της ανόδου και της πτώσης της μπανάνας, δείχνει, πως δρουν πολυεθνικές εταιρίες που κυριαρχούν όλο και περισσότερο στον κόσμο και που μας οδηγούν.

Οι μπανάνες πεθαίνουν.

Η μορφή που έχουν σήμερα οι μπανάνες οφείλεται σε συνειδητή χειραγώγηση. Μέχρι πριν από 150 χρόνια, πολλές και διαφορετικές ποικιλίες, μεγάλωναν στις ζούγκλες του κόσμου και καταναλώνονταν επιτόπου.

Μερικές ήταν γλυκές, μερικές ήταν ξινές.

Ήταν πράσινες, βαθυκόκκινες ή κίτρινες.

Μια πολυεθνική με την επωνυμία United Fruit έβγαλε τότε από τη ζούγκλα ένα συγκεκριμένο τύπο, την Gros Michel, και αποφάσισε να τον παράγει μαζικά σε μεγάλες φυτείες και να τον στέλνει με πλοία- ψυγεία σε όλον τον πλανήτη.

Η μπανάνα τυποποιήθηκε, έγινε κίτρινη και κρεμώδης και βολική σε μέγεθος.

Πρέπει να παραδεχθούμε πως υπήρξε εδώ κάποια επιχειρηματική ιδιοφυΐα, όμως η United Fruit ανέπτυξε ένα στυγνό επιχειρηματικό μοντέλο.

Όπως εξηγεί ο συγγραφέας Νταν Κέπελ, στο θαυμάσιο βιβλίο του: « Μπανάνα: η μοίρα του φρούτου που άλλαξε τον κόσμο», «Βanana: Τhe Fate of the Fruit that Changed the World»)  το μοντέλο αυτό λειτούργησε

ως εξής: βρίσκεις μία φτωχή, αδύναμη χώρα, σιγουρεύεσαι ότι η κυβέρνησή της θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά σου, αν όχι, την ανατρέπεις και την αντικαθιστάς με μία άλλη που θα τα εξυπηρετήσει.

Και στα τροπικά της δάση φτιάχνεις φυτείες μπανάνας.

Κάνεις τους ντόπιους να εξαρτώνται από σένα.

Συντρίβεις οποιαδήποτε ιδέα για συνδικαλισμό.

Μετά όμως, μπορεί να βρεθείς να βλέπεις τις φυτείες να πεθαίνουν, από μια παράξενη ασθένεια, που πλήττει τις μπανάνες σε όλο τον πλανήτη.

Αν αυτό συμβεί, ρίχνεις τόνους χημικά, για να δεις αν γίνεται κάτι.

Αν αυτό δεν λειτουργήσει, προχωρείς στην επόμενη χώρα.

Και αρχίζεις ξανά.

Το 1911, ο μεγιστάνας της μπανάνας, Σάμιουελ Ζεμάρεϊ, αποφάσισε να μετατρέψει την Ονδούρα σε ιδιωτική φυτεία.

Μάζεψε μερικούς διεθνείς γκάνγκστερ, έφτιαξε έναν ιδιωτικό στρατό και εισέβαλε,

εγκαθιστώντας έναν φίλο του, ως πρόεδρο.

Ο όρος «banana republic» («μπανανία») επινοήθηκε για να περιγράψει τις δουλικές δικτατορίες που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τις εταιρείες μπανάνας.

Πώς όμως σχετίζεται αυτό με την ασθένεια που πλήττει τώρα τις μπανάνες στον κόσμο;

Οι πολυεθνικές, είναι δομημένες με τρόπο, ώστε, να κάνουν ένα μόνο πράγμα : να μεγιστοποιούν τα κέρδη των μετόχων τους.

Χωρίς αυστηρές κανονιστικές ρυθμίσεις, αυτό τις οδηγεί σε φαινομενικά τρελή συμπεριφορά, όπως το να καταστρέφουν το περιβάλλον από το οποίο εξαρτώνται.

 

Η ασθένεια:

Όχι πολύ καιρό αφ’ ότου, η Ασθένεια του Παναμά, άρχισε να σκοτώνει μπανάνες στις αρχές του 20ου αιώνα, οι επιστήμονες της Unit Fruit, προειδοποίησαν την εταιρία ότι κάνει δύο σφάλματα.

Φτιάχνει μια γιγάντια μονοκαλλιέργεια.

Αν κάθε μπανάνα προέρχεται από ένα ομογενές είδος, μια ασθένεια που μπαίνει στην αλυσίδα, οπουδήποτε στη γη, σύντομα θα επεκταθεί.

Η λύση;

Διαφοροποίηση με χρήση μιας ποικιλίας τύπων μπανάνας.

Έπρεπε επίσης να υπάρξουν σκληρά μέτρα καραντίνας.

Όμως αμφότερες οι λύσεις αυτές κόστιζαν χρήματα και η United Fruit, δεν ήθελε να πληρώσει.

Έτσι ως τη δεκαετία του 1960, η Gros Michel είχε πεθάνει. Έψαξαν να βρούνε αντικαταστάτη που να έχει ανοσία στο μύκητα και τελικά κατέληξαν στην Cavendish. Ήταν μικρότερη και λιγότερο κρεμώδης, μαύριζε εύκολα, αλλά αυτή υπήρχε.

Στη δεκαετία του 1980 αρρώστησε και η Cavendish.

Τώρα πεθαίνει και αυτή.

Η ανοσία της αποδείχθηκε μύθος.

Οι επιστήμονες συμφωνούν ότι ο μύκητας θα μολύνει τελικά όλες τις μπανάνες

που υπάρχουν οπουδήποτε.

 

Πηγή: τα νέα, Σαββατοκύριακο 31 Μάιος- 1 Ιούνιος 2008, 36

Μια πανίσχυρη πολυεθνική, η Chiquita, εκμεταλλεύτηκε τις απέραντες φυτείες μπανάνας της Λατινικής Αμερικής χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα, μεταξύ των οποίων τη στήριξη δικτατορικών καθεστώτων. Στη συνέχεια η στροφή στις γενετικά τροποποιημένες ποικιλίες μπανάνας, στείρες, και απόλυτα εξαρτημένες από φυτοφάρμακα, αποδεικνύονται ευάλωτες στις ασθένειες.

 

Το ντοκιμαντέρ «Το σκάνδαλο της μπανάνας» του σουηδού σκηνοθέτη Φρέντρικ Γκέρτεν καταγράφει τις άθλιες συνθήκες ζωής των εργατών στις τεράστιες φυτείες του ομίλου Dole στη Νικαράγουα.
Όσο για την τέχνη, στην ταινία «Μπανάνες» του 1971 ο απολαυστικός Γούντι Άλεν γίνεται άθελά του δικτάτορας μικροσκοπικής μπανανίας της Λατινικής Αμερικής, αλλά η CΙΑ θα τον θεωρήσει... κομμουνιστή.

Ανοικτό σε συμβολισμούς παραμένει και σήμερα το διάσημο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ των Νεοϋορκέζων Velvet Underground, το οποίο κυκλοφόρησε το 1967: μια μπανάνα ζωγραφισμένη από τον Andy Worhol.

«Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε αυτή τη μάχη» τονίζει μιλώντας στο «Βήμα» ο βέλγος ειδικός φυτοπαθολόγος, Δρ Εμίλ Φριζόν, (επιστημονικός διευθυντής του Διεθνούς Δικτύου για τη Βελτίωση της Μπανάνας - ΙΝΙΒΑΡ.

Ο ίδιος ερευνά τις άγριες ποικιλίες της Αφρικής, όπου η κατανάλωση είναι 50 φορές μεγαλύτερη από ό,τι στον δυτικό κόσμο), και ο οποίος προειδοποιεί:

«Αν το φυτό εξαφανιστεί, 500 εκατομμύρια φτωχοί θα λιμοκτονήσουν.

Το ζήτημα δεν είναι τόσο επιστημονικό και εμπορικό όσο ανθρωπιστικό».

 

Ένας επικίνδυνος νόμος έχει ήδη ψηφιστεί στην Αμερική: απαγορεύει σε όλους τους πολίτες να φυτέψουν ο,τιδήποτε...

στον κήπο τους, στην ταράτσα τους, στο οικοπεδό τους, οπουδήποτε...

η κατευθυνόμενη, μη αναπαραγόμενη φύτεψη, έχει ήδη πάρει το δρόμο της...

κανένα φυτό ή λαχανικό, σχεδόν, δεν ξαναφυτεύεται...

όλα πλέον είναι στείρα...

τους σπόρους τους αγοράζουμε και τους ξανα-αγοράζουμε...

τους σπόρους θα τους κατέχουν κάποιοι, ήδη κάποιοι τους κατέχουν...

η τροφή γίνεται κατευθυνόμενη και όχι φυσική...

μία οποιαδήποτε ασθένεια στο μητρικό, θα μπορούσε να καταστρέψει όλα τα θυγατρικά φυτά...

το αποτέλεσμα ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας;;;

ή μήπως όχι...;;;

 

Φαίδων Αλκίνοος

Συγγραφέας Ποιητής

 

…but…

Yes !!! We Have No Bananas… (;;;)

(οι στίχοι καταγράφονται όπως ακούγονται στο βίντεο)

There's a fruit store on our street

It's run by a Greek.

And he keeps good things to eat

But you should hear him speak!

When you ask him anything, he never answers "no".

He just "yes"es you to death, and as he takes your dough

He tells you

 

"Yes, we have-a no bananas

We have-a no bananas today.

We've string beans, and onions

Cabbageses, and scallions,

And all kinds of fruit and say

We have an old fashioned to-mah-to (tomato)

A Long Island po-tah-to (potato)

But yes, we have-a no bananas.

We have-a no bananas today."

 

Business got so good for him that he wrote home today,

"Send me Pete and Nick and Jim; I need help right away."

When he got them in the store, there was fun, you bet.

Someone asked for "sparrow grass" and then the whole quartet

All answered

"Yes, we have-a no bananas

We have-a no bananas today.

Just try those coconuts

Those walnuts and doughnuts

There ain't many nuts like they.

We'll sell you two kinds of red herring,

Dark brown, and ball-bearing.

But yes, we have-a no bananas

We have-a no bananas today."

 

He, he, he, he, ha, ha, ha whatta you laugh at?

You gotta soup or pie?

Yes, I don’t think we got soup or pie

You gotta coconut pie?

Yes I don’t think we got cocunat pie

Well I’ll have one cup a coffee

We gotta no coffee

Then watta you got?

I got a banana!

 

Yes, we gotta no banana, no banana, no banana,

I tell you we gotta no banana today

I sella you no banana

Hey, Mary Anna, you gotta… gotta no banana?

Why this man, he’s no believe-a what I say…

…no… he no believe me…

Well, just a one of a look,

I’m gonna call for my daughter

Hey, Mary Anna You gotta piana

Yes, a banana, no

Yes, we gotta no bananas today!

 

The new English "clark":
Yes, we are very sorry to inform you
That we are entirely out of the fruit in question
The afore-mentioned vegetable
Bearing the cognomen "Banana".
We might induce you to accept a substitute less desirable,
But that is not the policy at this internationally famous
green grocery.

But may we suggest that you sample our five o'clock tea
Which we feel certain will tempt your pallet?
However we regret that after a diligent search
Of the premises
By our entire staff
We can positively affirm without fear of contradiction
That our raspberries are delicious; really delicious
Very delicious
But we have no bananas today.