Φωτορεπορτάζ από το 4ο Music Highway Festival

Γράφει ο Παναγιώτης Κοτσώνης (travelogue)
45 άρθρα στο MusicHeaven

Πρόκειται για ένα φεστιβάλ, που η σχέση τιμής (είσοδος 8 ευρώ) και καλλιτεχνικής ποιότητας είναι αντιστρόφως ανάλογη, εφόσον κάθε χρόνο ακούγονται νέα συγκροτήματα καλοδουλεμένα με διαμορφωμένο, προσωπικό ύφος. Όλα αυτά λοιπόν, είναι στοιχεία αρκούντως θελκτικά τόσο για τους ήδη υπάρχοντες 4ετείς πλέον φίλους του φεστιβάλ, όσο και για το νέο κοινό που προστίθεται κάθε χρόνο και το ενισχύει με την παρουσία του.

Μεταξύ 9 και 9.30, χωρίς πολλά λόγια και φιοριτούρες, οι 4LT ανέβηκαν στη σκηνή του Κύτταρου, όπου για μία περίπου ώρα φρόντισαν να ανάψουν για τα καλά τη βραδιά. Γερές δόσεις Alternative Rock, παρουσιάζοντας τραγούδια από το ομώνυμο e.p τους αλλά και διάφορα σκόρπια. Ανάμεσα στα “Gas”, “Another morning”, “Unfortunate son”, “Silence”, “Rain”, “Mouthless”, “Virus” χάρισαν δύο όμορφες διασκευές στο κλασσικό πλέον “Black” των Pearl Jam και το Swerve City των Deftones, στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα για τις επιρροές τους. Ξεχωριστή στιγμή της εμφάνισής τους, το δικό τους “Guilty”.

Δεύτερη στη σειρά μπάντα, οι Penny Dreadful. Η μουσική τους γέμισε ατμόσφαιρα και δυναμισμό το χώρο με ένα όμορφο κράμα ψυχεδέλειας, Americana, country, συνεπαίρνοντας  το κοινό, το οποίο άρχισε δειλά - δειλά να λικνίζεται, να «ταξιδεύει». Από τις πλέον δυνατές στιγμές που χάρισαν πέρα από τα τραγούδια μέσα από το δίσκο τους “Deadwood”, όπως το “Ocean’s Floor”, ξεχώριζαν το μυσταγωγικό “Devil in the Attic” και το αγαπημένο μου “God only knows”.

Οι Dustbowl ανέβηκαν τρίτοι στη σκηνή του Music Highway Festival και με την πρώτη ματιά φάνταζαν κάπως παράταιροι, κάνοντας εμφανές ότι δεν πρόκειται για ένα τυπικό ροκ σχήμα. Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε το μπάντζο, αλλά και η pedal steel guitar. Ξεκίνησαν ορχηστρικά με το “Land Ends”, που φάνηκε ιδανική επιλογή για να μας εισάγουν στο μουσικό τους κόσμο και συνέχισαν με τραγούδια από τις δύο πλήρεις δισκογραφικές τους δουλειές, “Troublebound & Lonesome” και “Goin’ Down”.

Τέλος, οι Mr. Highway Band αποδείχτηκαν οι πλέον κατάλληλοι για ένα ανάλογης δυναμικής και ενέργειας κλείσιμο. “I’m gonna give you love”, “Train to North”, “Devil’s Road”, “No one can bring me down”, “The river and the town”, “Actress” ήταν μερικοί τίτλοι από τραγούδια που ακούστηκαν και περιλαμβάνονται στις δυο ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές τους, δικαιώνοντας τη φήμη τους ως μίας από τις καλύτερες αγγλόφωνες μπάντες που διαθέτει η Ελλάδα. Η ξέφρενη χορογραφία ενός φίλου της μπάντας στο “Story of my life”, η φυσαρμόνικα του Γιάννη Παχίδη των Daddy’s work Blues στο “Hard place”, αλλά και το “Revolution” ως επιλογή για το τέλος της βραδιάς καπού μετά τις 2.00, ήταν ορισμένες εξόχως απολαυστικές στιγμές της εμφάνισής τους. Άντε και του χρόνου στα 5χρονα!