Jason Molina - Το είδος μουσικής που μας χάρισε έμεινε φτωχό

Jason Molina
(16 Δεκεμβρίου 1973 - 16 Μαρτίου 2013)

Σε αυτό το μικρό αφιέρωμα θα ήθελα να σταθώ και ν' αναλύσω όχι τόσο τη δισκογραφία του όπως κάνω συνήθως σε προηγούμενα αφιερώματα ,όσο στον άνθρωπο που υπήρξε και στο δημιουργικό καλλιτέχνη που πραγματικά ο,τι και να έβγαζε προς τα έξω σαν project ήταν γεμάτο έμπνευση και χωρίς να περιμένει ιδιαίτερα την αναγνώρισή του, είναι αυτό που με ωθεί να τον ακούω όλο και περισσότερο ακόμα και μετά το θάνατό του.

Ήταν το πρώτο τραγούδι που ήρθε στ'αυτιά μου σχετικά αργά θα έλεγα... κάπου το 2001 όταν και γω δειλά δειλά τότε άκουγα μέσα από το πρώτο μου υπολογιστή μουσικές όχι πολύ γνωστές, νομίζω ότι έκανα μια πάρα πολύ καλή αρχή ακούγοντας τη μουσική του και περνώντας μέσα από αυτή ανα τα χρόνια συγκινήθηκα, σκεφτηκα, νοστάλγησα και εκτίμησα τις ενέργειες που κάνουν μουσικοί που είναι αξιοθαύμαστοι και είναι τόσο αξιοπρεπείς που περιμένουν απλά μια μικρή ανακάλυψη σου καθώς περιηγείσαι στο διαδίκτυο...

Ο Jason δεν άξιζε μόνο μια μικρή ανακάλυψη αλλά μια τεράστια αναγνώριση, αλλά βλέπεις όταν η μουσική θεωρείται λίγο πιο υποτονική και ταυτόχρονα πιο "δύσκολη" στο άκουσμα για πολλούς, τη σνομπάρουν για να σου περάσουν κάτι που να τρώγεται πιο εύκολα για να γίνει στο τέλος υποσυνείδητα τσιχλίτσα και να πως γίνονται και τα "χιτάκια". Με "δύσκολη" μουσική λοιπόν αλλα με "εύκολο" στίχο μιλώντας απλά για τις ανθρώπινες σχέσεις και με το είδος μουσικής που τον ακολουθούσε indie Rock, Lo-Fi, folk, alt-folk (αν και για μένα ήταν απο μόνος του ένα είδος) ο Jason δημιούργησε τους Songs: Ohia.

Αμερικανός τραγουδιστής απο το Ohio (και μην αναρωτηθείς απο που πήρε τ΄ όνομα της η μπάντα) με πολλές συνεργασίες (το αναφέρω γιατί στην αρχή κυρίως ήταν αυτό που λέμε one-man band καθώς μονος του ηχογραφούσε και έπαιζε) και αργότερα κάπου στο 2003 εδραιώθηκε είτε με τ' όνομα του, είτε με line-up ταλαντούχων τραγουδιστών ως Magnolia Electric Co.

Αν και στην αρχή έπαιζε απλά μπάσο σε heavy-metal μπάντες γρήγορα καταλαβέ ότι δεν είναι αυτό που τον εκφράζει και έφυγε για σόλο. Το 1997 έκανε το πρώτο του βήμα με το άλμπουμ Songs:Ohia και συνέχισε το 2000 με το αλμπουμ Lioness που έγινε και πιο αναγνωρίσιμο θα έλεγα και το Ghost Tropic

To 2002 μαζί και με τη συνεργασία με τα μέλη της τότε bluegrass μπάντας οι Jim & Jennie & the Pinetops δημιούργησαν το άλμπουμ Didn't it Rain αλλα φυσικά δε σταμάτησε εκεί συνέχισε να γράφει καινούρια τραγούδια και με προσέγγιση πολλών έψαχνε να βρεί κάτι νέο.Έτσι το 2003 μαζί με τη καταπληκτική φωνη της Jennie Bedford αλλάζει τ' όνομα και της μπάντας και συνεχίζει να βγάζει και singles και να κάνει ηχογραφήσεις με τη φωνή του και μια κιθάρα και να πραγματοποιεί και διάφορες άλλες ιδέες που είχε καθώς βρισκόταν επιτέλους για κείνον σ ένα πολύ δημιουργικό κλίμα.

Magnolia Electric Co 2003-2009

Απο το 2003 όμως και μετά άρχισαν και τα σοβαρά προβλήματα που είχε με το ποτό, το οποίο δεν είχε πάρει ιδιαίτερη έκταση στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Άπο το 2009 ξεκίνησαν ακυρώσεις περιοδειών και διάφορων συναυλιών λογω θεμάτων υγείας. Απλοί λόγοι για το κοινό, περίπλοκοι λόγοι για κείνον.

Οι θαυμαστές καλούνταν να επιτελέσουν το έργο τους καθώς μέσω προσωπικής του σελίδας είχε ζητήθει να δώσει ο καθένας οτι μπορεί για τη καλυτερεύση της καταστάσεως του στην κλινική που βρισκόταν. Ακόμη και ο ίδιος μετά απο κάποιο διάστημα έγραψε ένα ευχαριστήριο μήνυμα στους fans και ότι ήταν και έτοιμος για νεο project. Δυστυχώς ο χρόνος δεν ήταν γιατρός για κείνον κι έτσι 16 Μαρτίου 2013 έφυγε από τη ζωή με ανεπάρκεια των οργάνων του λόγω αλκοολισμού.

Κλείνοντας αυτό το μικρο αφιέρωμα, για μενα ο Μολίνα ήταν πολύ θλιμένη προσωπικότητα. Η χροιά της φωνής του τον πρόδιδε στα συναισθήματα που τον διακατείχαν όχι μόνο τη τελευταία δεκαετία λόγω ποτού αλλά και πιο πρίν. Ήταν ο κυριάρχος στα τραγούδια του και σίγουρα πολλά από αυτά προσωπικές του εμπειρίες.

Όταν οδηγεισαι σε μια κατάχρηση οποιαδήποτε κι αν είναι αύτη σίγουρα κάτι σε ωθεί και κακά τα ψέμματα είναι κυριώς ψυχολογικοί οι λόγοι όπως και αδυναμία του χαρακτήρα και πιστεύω οτι εκείνος και άλλοι τόσοι σπουδαίοι καλλιτέχνες που μας άφησαν βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση μη μπορώντας να χειραγωγήσουν παράλληλα και τη δημοσιότητα που δημιουργείται κατά καιρούς. Δε μπορώ να κάνω ανάλυση στη ψυχοσύνθεση των ανθρώπων αλλά σίγουρα είναι πολύ λυπηρό για μένα όταν τέτοιοι άνθρωποι καταλήγουν τόσο άσχημα και άδικα. Και ήταν 39 ετών. Εγώ όπως και οι υπόλοιποι πιστοί ακόλουθοί του θα συνεχίσουμε να τον ακούμε και να τον θαυμάζουμε καθώς και είναι απο τους λίγους τραγουδιστές και τραγουδοποιούς που όσα τραγούδια κι αν συνέθετε όλα ήταν μοναδικά και ξεχωριστά και χωρίς λεπτό να νιώσεις οτι βαριέσαι ακουγοντας τον.

Αυτό αν μη τι αλλο ήταν το χάρισμα του... να νιώθεις κάθε στιγμή οτι είναι σαν να ήρθε δίπλα σου να σου διηγηθεί αυτό που τον απομάκρυνε η χαροποιούσε... εμείς είμαστε ακόμη εδώ και θα τον ακούμε με προσοχή

It won't be easy

"No different to me
The grave in my bed
Where the long arguments
Of my body will end
And it won't be easy.."