Το Οδοιπορικό της Κω

* ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ (Σάββατο βράδυ 30 Ιουλίου. Ώρα 22.00 μ.μ.).
Ο Ανδρέας πάρκαρε το ταξί του κάτω από την πόρτα μου και χτύπησε το κουδούνι. Κατέβηκα εν ριπή οφθαλμού και φύγαμε. Υπολόγιζα να φτάσουμε στο λιμάνι στις 23.00 μ.μ. αλλά φτάσαμε στις 22.30. Κανένα πρόβλημα. Ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι. Ο κόσμος ήταν ήδη τόσο πολύς, που ….τρόμαξα. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα, αλλά μπήκα στο “Blue Star” σχεδόν με την πρώτη παρτίδα και παρ’ όλα αυτά, δυσκολεύτηκα να βρω κάπου να καθίσω. Στις 23.20 μπόρεσα να βρω ένα διθέσιο ….σαλονάκι. Το σακ-βουαγιάζ, η κιθάρα μου κι’ εγώ, του κάναμε πλήρη κατάληψη, αλλά ποιος πάει για καφέ τώρα; Έτσι και σηκωνόμουνα, αμφιβάλλω αν θα έβρισκα τη θέση μου ελεύθερη. Αφού σε λίγο, το πλοίο γέμισε ακόμα και με ….όρθιους.
Φύγαμε με καθυστέρηση. Αντί στις 23.55 που ήταν προγραμματισμένο, φύγαμε στις 01.15.

Ωστόσο, όλη αυτή την ώρα, δεν με ενόχλησε κανείς που είχα πιάσει 2 θέσεις, αλλά εγώ σκέφτηκα …πονηρά. Σκέφτηκα να πάρω το σακ-βουαγιάζ από την άλλη πολυθρόνα και να την ελευθερώσω. Έτσι, θα είχα πολλές πιθανότητες να καθίσει απέναντί μου κάποια από τις καλλίγραμμες υπάρξεις που περιφέρονταν τριγύρω. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα μπορούσα να της πω “Όσο θα λείπω για να πάρω ένα freddo, μπορείτε να μου προσέχετε τη θέση; Σας είναι εύκολο; Και επειδή πηγαίνω προς τα κει, μήπως θέλετε να σας φέρω κάτι;” “Ναι αν θέλετε… θα ήθελα ένα freddo” “Ω τι σύμπτωση. Ωραία λοιπόν. Επιστρέφω με δύο freddo”. Και θα γύριζα με τα καφεδάκια και θα πιάναμε την κουβέντα.
-Πού πηγαίνετε;
-Στην Κω.
-Αλήθεια; Κι’ εγώ στην Κω πηγαίνω. Διακοπές;
-Ε ναι. Κάτι τέτοιο. Πηγαίνω να δω τη μητέρα μου. Εσείς; Βλέπω κιθάρα. Είστε μουσικός;
-Ναι δηλαδή….. πηγαίνω… με έχει προσκαλέσει ένας φίλος… είμαστε βλέπετε μέλη του…. και μου ζήτησε να λάβω μέρος… βέβαια δεν…. αλλά…. καταλάβατε;

Κάτι τέτοια σκεφτόμουνα όση ώρα είχα αφήσει ελεύθερη τη θέση. Έλεγα μάλιστα στον εαυτό μου, πως όποιος με ρωτήσει αν η θέση είναι ελεύθερη, θα του έλεγα ένα ξερό ΟΧΙ σαν κι’ αυτό της 28ης Οκτωβρίου, εκτός και αν αυτός ο κάποιος ήταν γένους …..θηλυκού!!! Και ω του θαύματος, συνέβη. Μία πολύ ωραία γυναίκα με μαύρα μαλλιά με πλησίασε ενώ εγώ διάβαζα “αδιάφορος” το βιβλίο του Dylan.
-Συγνώμη …..σας παρακαλώ είναι ελεύθερη αυτή η θέση;
-Ναι!!!!
-Α ωραία… να φέρω τη μητέρα μου να καθίσει, γιατί εγώ έχω κλεισμένη θέση αλλού.
- …………………………………….

Έτσι σε ελάχιστο χρόνο, είδα να καταφθάνει ένα αναπηρικό καροτσάκι με μία γυναίκα 800χρόνων επάνω, που δεν ήξερες αν …ζει. Κοιμόταν; Ανέπνεε; Μέχρι την Αμοργό που κατέβηκε, δεν το αντιλήφθηκα.
Κάποια στιγμή δεν άντεξα. Αφού είχα πλέον είχα εδραιώσει τη θέση μου, σηκώθηκα για καφέ, γύρισα με μπύρα, διάβασα μερικές σελίδες του Dylan, κοιμήθηκα, ξύπνησα, πήγα ξανά στο μπαρ, ξαναδιάβασα, ξανακοιμήθηκα, ξαναξύπνησα, αλλά οι ώρες δεν περνούσαν. Ο αέρας έξω ούρλιαζε. 9 τα μποφόρ. Το “Blue Star” όμως συνέχιζε αγέρωχο το ταξίδι του. Ούτε ένα κούνημα. Ωραία πράματα. Έκλεισα για άλλη μια φορά τα μάτια μου και όταν τα άνοιξα ήταν 7 το πρωί. Πλησιάζαμε στην Αμοργό και είδα την μαυρομαλλούσα να έρχεται για να βοηθήσει την 800χρονη μητέρα της να σηκωθεί από την πολυθρόνα για να καθίσει στο καροτσάκι. Μου χαμογέλασε.
-Σας ευχαριστώ πολύ κύριε για τη θέση που προσφέρατε. Ας είστε καλά.
-Μα τι λέτε τώρα…σας παρακαλώ…
-Κύριος είναι κόρη μου; Με τα μαλλιά και το καπέλο, νόμιζα πως είναι κυρία. Κουβέντα δεν είπε όλη αυτή την ώρα. Δεν καλοβλέπω κι’ όλας…

Χαμογέλασα αμήχανα στη νεαρή γυναίκα που με κοίταξε σαν να μου έλεγε: “Ελάτε…μη δίνετε σημασία…γριά γυναίκα είναι…” Εγώ πάντως, θα ήθελα να μου έλεγε: “Συγνώμη που άφησα τη μητέρα μου εδώ… έπρεπε να έρθω εγώ να καθίσω… να πιούμε καφεδάκι, να τα πούμε… να την αφήσω στην Αμοργό….να έρθω μαζί σας στην Κω……” και διάφορα τέτοια και καθώς το μυαλό μου ταξίδευε, ξέφυγε από τα χείλη μου εντελώς αυθόρμητα, ένα όνομα.
-Πέτρο…..
-Ορφέα….
Ήταν ο Rivera.
-Μόνος σου είσαι Ορφέα; Κάθεται κανείς εδώ;
-Ε;

Βγάλαμε το υπόλοιπο ταξίδι μέχρι την Κω παρέα. Εκείνος πήγαινε στη Ρόδο.

Από την Αμοργό και έπειτα, φρόντιζα να ενημερώνω τον Παναγιώτη για την πορεία του ταξιδιού, με μονολεκτικά μηνύματα στο κινητό, του τύπου: “Αμοργός”, “Πάτμος”, “Λέρος”. Εκείνος πάλι με τη σειρά του, είχε ήδη αρχίσει να μου κάνει ξενάγηση με τα δικά του μηνύματα, αλλά και με τα τηλεφωνήματα, για το τι είναι αυτό που βλέπω στα δεξιά μου ή στα αριστερά μου.
Πλησιάζοντας πια προς το νησί στις 11.30 το πρωί της Κυριακής (1/8), είχα την σπουδαία πληροφορία από τον Παναγιώτη ότι αυτό που βλέπω στα αριστερά μου είναι η Τουρκία, ενώ η Κως βρίσκεται στα δεξιά μου. Αυτό μου έκανε φοβερή εντύπωση. Πρώτα απ’ όλα επειδή το “Blue Star”, έπλεε πολύ πιο κοντά στην Τουρκία από την Κω κι’ έπειτα…. Έπειτα, επειδή πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα το ………εχθρικό έδαφος (χιούμορ).

Το κινητό μου χτύπησε για άλλη μια φορά. “Έλα Ορφέα… Τώρα σε βλέπω. Καλώς Όρισες”. Κατέβηκα και με …… παρέλαβε.

* Η ΠΡΩΤΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ (Προετοιμασίες).
Ο Vouliakis με κατατόπισε στα του σπιτιού (μου διέθεσε όχι μόνο ένα ολόκληρο διαμέρισμα για να μένω, αλλά και ένα ……Nissan!!!!!) και στις 6 το απόγευμα ξεκινήσαμε τις δραστηριότητες για την προετοιμασία του πρώτου live. Είχαμε την πρώτη πρόβα. Έτσι κύλησε όλη η πρώτη εβδομάδα. Με πολύωρες πρόβες και με καθημερινό πήγαινε – έλα από το Πυλί στην Κω (17 χλμ.) και από την Κω στο Πυλί (άλλα 17χλμ). Αρκετές φορές στην επιστροφή μας, ο Vouliakis φρόντιζε να αλλάζει διαδρομή, για να μου κάνει με αυτό τον τρόπο και μία ξενάγηση στο νησί (Μαρμάρι, Τιγκάκι). Τα βράδια χαλαρώναμε στα μπαράκια (Μύλος, Ταμ-Ταμ), στα ταβερνάκια στο Πυλί και στην Πηγή και καταλήγαμε στην κάτω βεράντα του σπιτιού με μπύρες κοιτάζοντας τον καταπληκτικό ουρανό. Αντιλήφθηκα τι χάνουμε εμείς που ξημεροβραδιαζόμαστε στις πόλεις. Η Αφροδίτη από τη μια μεριά του ουρανού, ο ¶ρης από την άλλη, χιλιάδες άστρα επάνω και ένα περίεργο φαινόμενο που το βλέπαμε κάθε βράδυ απέναντι προς την Τουρκία και μας έκανε εντύπωση. Ένα φως στον ουρανό, που έβγαινε πάντα την ίδια ώρα. Αχνό στην αρχή και που σιγά-σιγά γινόταν λαμπρότερο για να χαθεί πάλι σιγά-σιγά όπως έβγαινε. (;;;;;;;;;;;;;;;;)
Το πρώτο βράδυ μάλιστα, εισπράξαμε όλο το μεγαλείο του …..Σύμπαντος. Ένας τεράστιος μετεωρίτης βυθίστηκε στην ατμόσφαιρά μας και φώτισε ολόκληρο τον ουρανό, αφήνοντας μία τεράστια παχιά και φωτεινή ουρά. Ήταν καταπληκτικό και μοναδικό. Δεν το έχω ξαναδεί. Ήταν όπως οι γνωστές μας αστραπές, αλλά χωρίς τον θόρυβο που ακολουθεί.
Έτσι λοιπόν κύλησε η πρώτη εβδομάδα. Με τις πρόβες και το άγχος για την πρώτη συναυλία της “Μουσικής Σχολής Βουλιάκη” στις εκδηλώσεις του Δήμου της Κω, για τα “Ιπποκράτεια 2005”, με special guest την …….αφεντιά μου!!! Συναυλία “Αφιέρωμα στη δεκαετία του ‘60” με ότι μπορεί βέβαια να παρουσιαστεί μέσα σε δύο ώρες από μία δεκαετία όπου έβραζαν τα πάντα.

Ανάμεσα στις πρόβες και τα καθημερινά πήγαινε-έλα, έπεσε και ένα τηλεφώνημα -από τον υπεύθυνο του Πολιτιστικού Κέντρου του δήμου Δικαίου (Το Πυλί, ανήκει στο δήμο Δικαίου). Δύο μέρες πριν από τη δεύτερη δική μας συναυλία, θα έρχονταν ο Ανδρέου με την Τσαλιγοπούλου. Ο Ανδρέου μεσολάβησε για να αγοραστεί από το Πολιτιστικό Κέντρο ένα πιάνο (Clavinova) όπου μ’ αυτό μάλιστα, θα έπαιζε και ο ίδιος όταν θα ερχόταν. Το πιάνο όμως ήρθε από τον Νάκα, συσκευασμένο στο κουτί του και έπρεπε κάποιος να το συναρμολογήσει. Ποιος άλλος θα ήταν αυτός εκτός από τον Παναγιώτη; Το τηλεφώνημα λοιπόν, σ’ αυτό αφορούσε. Έτσι ένα πρωί (όχι και τόσο πρωί δηλαδή), πήγαμε με τον Παναγιώτη στο Πολιτιστικό για να συναρμολογήσουμε το πιάνο. Το καταφέραμε φυσικά.

* Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ (Παρασκευή 5 Αυγούστου).
Και ………να ‘μαστε στο Κάστρο. Τεράστιο. Ωραίος χώρος. Εγώ σε τέτοια μέρη (δεν ξέρω πως και γιατί), αλλά βρίσκομαι στο στοιχείο μου. Η Τζεραλντίν έχει κάποια ευθύνη σ’ αυτό. Όταν επί τέλους την συναντήσω, θα της ζητήσω …….εξηγήσεις!!!!
Μόνο οι …….σαύρες δεν μου αρέσανε, αλλά ευτυχώς με το πέσιμο του ήλιου, αποσύρθηκαν στα ιδιαίτερα διαμερίσματά τους.

Στις 6 το απόγευμα κάνουμε το sound check και μετά αράζουμε πίσω από τη σκηνή με ……..βότκες. Το πρόγραμμα λέει ώρα έναρξης 21.00. Εμείς ξεκινάμε στις 21.20 με 800 άτομα κοινό. Δύο μέρες πριν, έχουμε φτιάξει με τον Παναγιώτη τα κείμενα και η συναυλία αρχίζει με το “The House of the Rising Sun”. Στα τύμπανα, ο δεκάχρονος Ανδρέας Βουλιάκης.
Το πρώτο σχήμα αποχωρεί και μέχρι να ετοιμαστούν οι “Τροβαδούροι”, μία από τις μαθήτριες του Παναγιώτη, διαβάζει το πρώτο κείμενο και …..απογειωνόμαστε με τα: “Stand by Me”, “With a Little Help from my Friends”, “Let it Roll” & “Unchain My Heart”. Στα τύμπανα ο Γιώργος Κέλλης, στο μπάσο ο Λεωνίδας Αυγουλής, στις κιθάρες ο Vouliakis, ο Serendipity και ο Orfeus, στη φωνή ο Ηλίας “Cocker” Νόμπιλες και στα φωνητικά η Έφη, η Ντίνα και ο Orfeus. Τα κομμάτια τελειώνουν, ο Ηλίας αποχωρεί και έρχεται η σειρά μου να πάρω τη ……φωνή. Κλείνουμε με τα “Satisfaction” & “All Along the Watchtower” σε full band version. Ύστερα μένουμε μόνοι πάνω στη σκηνή με τον Παναγιώτη και παίζουμε με ακουστικές κιθάρες τα “It’s All Over Now” & “I Shall Be Released”. Σ’ αυτό το τελευταίο, η φωνή μου συνοδεύεται και από το βιολί του Μιχάλη. Η ατμόσφαιρα είναι όμορφη. Ο κόσμος χειροκροτεί, το άγχος έχει φύγει και όλα κυλάνε θαυμάσια. Ο Παναγιώτης αποχωρεί και η Σταυρούλα διαβάζει το βιογραφικό μου. Ύστερα, κλείνω μόνος μου το ξένο ρεπερτόριο με τα “It Ain’t me Babe” & “Crash on the Levee”. Κατεβαίνω και πάω κατ’ ευθείαν για τις …..Ρωσίδες μου. Τις χρειάζομαι. Τις έχω ανάγκη τώρα. “Πού είσαι Καλμούτη (μελλοντικό μέλος) με τις βότκες; Καλμούτη;”

Πέφτει ένα κείμενο και η συναυλία συνεχίζεται με ρεπερτόριο από Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο και Σαββόπουλο (Τι να κάνουμε; Μας προέκυψε και …αυτός). Στη σκηνή βρίσκονται έως και 30 άτομα. Πνευστά, Χορωδία Φωνές, Κιθάρες, Μπουζούκια, Βιολί, Ακορντεόν και Κρουστά.

Η συναυλία κλείνει με το κείμενο αποφώνησης σε μουσική υπόκρουση από ολόκληρη τη “Μουσική Σχολή Βουλιάκη”, αλλά αργούμε να φύγουμε. Ο κόσμος έρχεται πίσω να μας δει, να μας χαιρετήσει και να μας μιλήσει. Κάποια στιγμή μαζεύουμε τα όργανα και καταλήγουμε στο “Μύλο”. Το μαγαζί είναι φίσκα. Μόνο όρθιοι μπορούμε να …….καθίσουμε (αν ήμασταν οι Rolling Stones, δεν θα μαζεύαμε τίποτα και θα πηγαίναμε στο “Μύλο” ……γρηγορότερα). Παρ’ όλα αυτά, καταφέρνουν να μας βρουν ένα τραπέζι που σε λίγο έγινε ….δύο και έτσι χαλαρώνουμε με μπύρες, ουίσκι, τζιν κλπ.

Ήταν πολύ όμορφα στο Κάστρο. Το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα, ο κόσμος, ο ήχος είχε ελάχιστα προβλήματα (ας μην ξεχνάμε ότι ο Μανόλης Δραμουντανής, είναι ένας από τους πιο καλούς ηχολήπτες που έχουμε στην Ελλάδα) και καταλήξαμε ως συνήθως, στη βεράντα για το αγνάντεμα του ουρανού και το goodnight drink.
Κοιμήθηκα με το “Satisfaction” στο μυαλό μου. Είχα χρόνια να το τραγουδήσω.

* Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ (Σε χαλαρούς ρυθμούς).
Η δεύτερη εβδομάδα ξεκίνησε με τη συνάντηση των μελών του ΜusicHeaven στο “Μύλο” και κύλησε “ήσυχα” με καθημερινές πρωινές βόλτες στην πόλη για freddo στο “Ναό”, για φαγητό ή για απογευματινό καφέ στο Μαρμάρι, για βραδινό ποτό στο “Μύλο” ή στο “Ταμ-Ταμ”, όπου απολαύσαμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, στην Πηγή ή στου Δρόσου για βραδινό φαγητό και το χαλάρωμα της βεράντας, όπου όπως πάντα βλέπαμε αυτό το περίεργο φωτεινό φαινόμενο.
Στη συνάντηση γνωριστήκαμε με τους AntonLord & DavidT. Με τους S_Nobs & Serendipity είχαμε ήδη γνωριστεί στη σχολή του Παναγιώτη.

Οι ημέρες για τη δεύτερη συναυλία πλησιάζουν, αλλά πριν από αυτή, βρίσκομαι να παρακολουθώ μία πρόβα των “Ονειροποιών”, την οποία απόλαυσα παρ’ όλες τις παύσεις (όταν συνέβαιναν, αν συνέβαιναν).

Μία ημέρα πριν από τη συναυλία, επισκεφθήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο του Ασκληπιείου. Με πιάνει ρίγος σε τέτοιους χώρους. Και να φανταστείτε ότι δεν υπάρχει τίποτα. Το έχουνε γδύσει. Αυτό όμως είναι μία άλλη ιστορία.

Στην αίθουσα του Πολιτιστικού, είχε ετοιμαστεί και μία έκθεση ζωγραφικής, αλλά και διαφόρων χειροποίητων αντικειμένων. Ανάμεσα σ’ αυτά, ήταν και μία σειρά μουσικών οργάνων. Πήγαμε αρκετές φορές στην έκθεση. Παίξαμε με τις κιθάρες και τα μπουζούκια του κατασκευαστή, κοιτάξαμε τους πίνακες και είναι περίεργο, αλλά σε έναν πίνακα του Στέργου (συνθέτης του “Βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα”), είδα τον ……..εαυτό μου!!!!
Του το είπα και μου είπε ότι είναι ένας φίλος του. Μοιάζουμε δε τόσο πολύ, που όταν παίζαμε στο Κάστρο, του είπαν ότι ο φίλος του αυτός, είναι στο Κάστρο και παίζει με τον Παναγιώτη.

Δύο μέρες πριν από τη δική μας συναυλία, προηγήθηκε η συναυλία των Ανδρέου-Τσαλιγοπούλου. Ένα πιάνο και μία φωνή. Ήταν και αυτοί όπως και εμείς, στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων του δήμου Δικαίου για τα “Δίκαια 2005”. Είχα χρόνια να τους δω. Ο Ανδρέου είναι καλός πιανίστας, αλλά τον βρήκα υπερβολικό. Νομίζω ότι έπαιζε επιτηδευμένα. Ήταν σαν να έκανε επίδειξη δεξιοτεχνίας. Κάποια στιγμή ανέβηκε μαζί τους και ο Καραντίνης. Καταπληκτικό μπουζούκι παίζει ο άνθρωπος. Καταπληκτικό.
Η Ελένη… τι να πω για την Ελένη… έτσι κι’ αλλιώς, δηλώνω φαν….. Το προηγούμενο βράδυ που ήταν στην Πηγή, λίγο έλειψε να πιούμε μία μπύρα μαζί.

Μετά από τη συναυλία της Ελένης, είχαμε το πρώτο βράδυ της “βροχής” των αστεριών, μετρήσαμε καμιά εικοσαριά.
Το επόμενο απόγευμα ανεβήκαμε στη Ζια. Εκεί είδαμε ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα και αργότερα, καταλήξαμε σε ένα πολύ όμορφο ταβερνάκι όπου είχαμε “όλο το νησί, ένα βότσαλο στα πόδια …….μας”.
Αργότερα, ξενυχτήσαμε για το δεύτερο βράδυ της “βροχής”, αλλά είδαμε ελάχιστα.
Δεν πειράζει.

* Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ (Σάββατο 13 Αυγούστου).
Πήγαμε στην πόλη από νωρίς, για να μεταφέρουμε στην Πηγή, τα όργανα από τη σχολή του Παναγιώτη. Στην πόλη είχαμε και ραντεβού με τον Hastaroth ο οποίος μου είχε τηλεφωνήσει νωρίτερα.
Στην Κω, γνώρισα ανθρώπους που δεν τους ήξερα. Πίνοντας τον καφέ μας (μπύρα δηλαδή) με τον Παναγιώτη και τον Hastaroth, πέρασε κάποιος που μου φάνηκε γνωστός.
-Παναγιώτη τον ξέρουμε αυτόν;
-Τον κοιτούσαμε προχθές. Είναι σε έναν πίνακα του …….Στέργου!!!!

Μεταφέραμε λοιπόν τα όργανα, πήγαμε να δούμε το τελείωμα τη εξέδρας που στήσανε, κάναμε ένα μεσημεριανό διάλειμμα και προς το απόγευμα, κάναμε το sound check.
Η Πηγή είναι ένας χώρος υπαίθριος με μία πηγή που αναβλύζει νερό και με μία ταβέρνα υπερυψωμένη. Εδώ δεν έχουμε σαύρες. Τουλάχιστον δεν είδα. Εδώ έχουμε ψαράκια, γυρίνους και τον Micky που πηγαινοέρχεται τρεχάτος επάνω στη μπάρα που στηρίζει την τέντα της ταβέρνας. Ποιος ξέρει; Ίσως κάποια φορά να γίνει αιτία για να κερδίσουμε ολόκληρο ……εστιατόριο!!!

Σιγά-σιγά, μαζεύεται ο κόσμος και ο χώρος γύρω από την πηγή, γεμίζει. Γεμίζει ακόμα και η ταβέρνα καθώς πολλοί θα σκέφτηκαν ότι είναι μία καλή ευκαιρία να συνδυάσουν το φαγητό με τη μουσική. Και είναι περίεργο που δεν το σκέφτηκα αυτό τότε, γιατί ποτέ δεν συμφώνησα (και εξακολουθώ να μη συμφωνώ) με αυτή την ιδέα. Δηλαδή εγώ να παίζω και οι άλλοι να τρώνε.

Το ρεπερτόριο είναι το ίδιο. Ο Ανδρέας Βουλιάκης ξεκινάει τη συναυλία με το γκρουπάκι του και το “House of the Rising Sun”, με την Έφη στη φωνή. Στη συνέχεια ο Ηλίας “Cocker” λέει τα δικά του ενώ η Έφη, η Ντίνα και εγώ του κρατάμε τα φωνητικά , μετά έρχεται η σειρά μου για να πω κι’ εγώ τα δικά μου, αλλά αλλάζω το “It Ain’t Me Babe” με το “Love Minus Zero”. Κανένα πρόβλημα. Η συναυλία συνεχίζεται με το Ελληνικό ρεπερτόριο και κλείνει με την αποφώνηση όπως και στο Κάστρο.

Η βραδιά έκλεισε στην ταβέρνα και κάποια στιγμή ανηφόρισα προς το σπίτι του Παναγιώτη (εκείνος έχει φύγει νωρίτερα), και ως συνήθως, τον συνάντησα στη βεράντα. Υπήρχε λίγη ένταση εκεί με τον Ανδρέα, επειδή ο μπασίστας του, ακουγόταν πολύ δυνατά όταν ξεκίνησαν τη συναυλία. Ήταν ήδη όμως πολύ αργά και η ένταση από τις ομιλίες μας, ίσως να ενοχλούσε κάποιους που θα θέλανε να κοιμηθούν. Για καλό και για κακό, έβαλα το χέρι στην τσέπη για να έχω έτοιμα 17,5 ευρώ, συμμετέχοντας έτσι κατά 50% στο πιθανό πρόστιμο για τη διατάραξη της κοινής ησυχίας.
Κλείσαμε με μπύρες και φυσικά πάντοτε με εκείνο το περίεργο φωτεινό φαινόμενο. Παναγιώτη δεν γίνεται. Πρέπει κάποια στιγμή να στήσεις το τηλεσκόπιο.

* Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ (Κυριακή 14 Αυγούστου).
Έφτασα στην Κω με πλοίο και έφυγα με αεροπλάνο. Ήπιαμε τον πρωινό καφέ και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Μεγάλο. Το τρίτο αεροδρόμιο της χώρας μας. Εκεί, συναντήσαμε τον πατέρα ενός μαθητή του Παναγιώτη.
-Τα μάθατε;
-Τι έγινε;
-Έπεσε ένα αεροπλάνο στον Μαραθώνα.
“Ώχ!!!” είπα μέσα μου. “Ήταν ανάγκη να μας το πεις τώρα αυτό;”

Ήπιαμε έναν καφέ ακόμα και προωθήθηκα προς τον έλεγχο. Έδωσα το σακ-βουαγιάζ, έδωσα το τσαντάκι, έδωσα την κιθάρα, πέρασα και με γύρισαν …….πίσω.
-Τι συμβαίνει;
-Πρέπει να σας ψάξουμε.
-Γιατί;
-Έχετε στις αποσκευές σας 3 περίεργα μεταλλικά αντικείμενα.
-Σοβαρά; Και τι είναι αυτά;
-Όταν τα βρούμε, θα σας απαντήσουμε. Ανοίξτε τα όλα.
-Μα σας παρακαλώ…. Ξέρετε πόση ώρα έκανα να τα βάλω μέσα;
Να μη σας τα πολυλογώ. Αυτά τα τρία “περίεργα μεταλλικά αντικείμενα”, ήταν οι τρεις φυσαρμόνικες που είχα πάρει μαζί μου για την περίπτωση που θα ήθελα να παίξω στα τραγούδια του Dylan. Ουφ!!!

Η πτήση ήταν άψογη. Σε 35 λεπτά πάτησα το πόδι μου στο “Ελ. Βενιζέλος” και στα επόμενα 20, έβαλα το κλειδί στην πόρτα μου.

* ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ήταν όμορφες αυτές οι δύο εβδομάδες. Γεμάτες. Πήγα σε ένα νησί που δεν είχα ξαναπάει, γνώρισα καινούργιους ανθρώπους, έπαιξα, τραγούδησα, εκτονώθηκα κάπως, πήρα μια αναπνοή για τον χειμώνα.

Η φιλοξενία του Παναγιώτη ήταν άψογη από κάθε άποψη.
Είμαστε τυχεροί που τον έχουμε στο ΜusicHeaven και είμαι τυχερός που τον γνώρισα.
Ναι, ήταν όμορφες αυτές οι δύο εβδομάδες.

Ευχαριστώ για την ανάγνωση.

Περισσότερες φωτογραφίες από τις δύο συναυλίες και από τα ……παρασκήνια, μπορείτε να δείτε εδώ.

Παναγιώτη σε ευχαριστώ για όλα.
Πολλά φιλιά (μα τα πιο πολλά, να τα δώσεις στη Ντιλένα).