Η μουσική βιομηχανία (από την αρχή της δημιουργίας της) είναι αυτή που σκοτώνει τη μουσική... και όχι η πειρατεία.
Η άποψή μου είναι οτι...
η εμπορευματοποίηση της μουσικής, με την ίδρυση των δισκοφραφικών εταιρειών καθώς και όλης της αλυσίδας που τις ακολουθεί, όπως εταιρείες promotion, λογιστικές, χρηματοοικονομικές εταιρίες, κτλ., ξεκίνησε σαν ιός να γίνεται ένα με τη μουσική και να την σκοτώνει (με βάση το χρηματικό κέρδος) μέρα με τη μέρα.
Εμείς, η δική μας γενιά δηλαδή και κάθε γενιά που γεννήθηκε μετά τη δημιουργία των δισκογραφικών εταιρειών, μεγαλώσαμε έχοντας ως δεδομένο οτι οι δισκογραφικές εταιρείες πρέπει να υπάρχουν και οτι οι μουσικοί αλλά και η μουσική προστατεύονται και επιβιώνουν μέσα από αυτές.
Ενώ στην ουσία συμβαίνει το αντίθετο. Οι δισκογραφικές εταιρείες είναι αυτές που επιβιώνουν μέσα από τη μουσική των συνθετών.
Το αποτέλεσμα είναι, οτι σήμερα φθάσαμε στο σημείο όχι μόνο να δεχόμαστε, αλλά και να παραδεχόμαστε την εξάρτηση των καλλιτεχνών από τις εταιρείες αυτές.
Όντως ένα χτύπημα,όπως η πειρατεία, προς τις δισκογραφικές εταιρείες, αποτελεί χτύπημα δυστυχώς και προς τους εξαρτημένους από αυτήν όπως είναι οι συνθέτες, στιχουργοί, κτλ.
Πρέπει όμως, κατά τη γνώμη μου πάντα, να καταλάβουμε επιτέλους οτι,
Αν η μουσική(για παράδειγμα) είναι ένα υγειές ανθρώπινο σώμα, η μουσική βιομηχανία αποτελεί έναν θανατηφόρο ιό που έχει προσκολήσει πάνω του και το εξασθενεί καθημερινά. Επειδή όμως έχουν περάσει χρόνια και ο ιός αυτός εξακολουθεί και υπάρχει, έχει αποτελέσει με την πάροδο των χρόνων μέρος του σώματος αυτού. Συνεπώς η πειρατεία, που σε αυτήν την περίπτωση είναι ένα καλό αντίδοτο, στην διαδικασία του να βλάψει τον ιό βλάπτει αναγκαστικά και το σώμα.
Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική βιομηχανία η οποία με τη σειρά της σκοτώνει τη μουσική...
Συνεπώς για να "σωθεί" η μουσική δεν πρέπει να σταματήσει η πειρατεία, αλλά να αλλάξει (ή και να καταργηθεί) ο θεσμός της μουσικής βιομηχανίας.