Η σχέση μεταξύ μουσικής και μαθηματικών είναι ένα θέμα που γοητεύει τους επιστήμονες εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Πριν από 2000 χρόνια ο Πυθαγόρας, σύμφωνα με αναφορές, ανακάλυψε ότι ευχάριστα μουσικά διαστήματα μπορούν να περιγραφούν χρησιμοποιώντας απλές αναλογίες.
Ο όρος «musica universalis – κοσμική μουσική» ή αλλιώς «μουσική των σφαιρών» αναδύθηκε το Μεσαίωνα ως μια φιλοσοφική ιδέα σύμφωνα με την οποία, οι αναλογίες στις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων – του Ήλιου, της Σελήνης και των πλανητών - μπορούν να θεωρηθούν ως μια μορφή μουσικής, η οποία μεν δεν μπορεί να ακουστεί αλλά παρόλα αυτά χαρακτηρίζεται από τέλεια αρμονία.Στο ρυθμό της κοσμικής μουσικής που πρώτοι «άκουσαν» οι μυστικιστές μαθηματικοί του 6ου π.Χ. αιώνα εξακολουθεί να χορεύει η σύγχρονη Κοσμολογία.Η «τετρακτύς» ήταν η βάση της πυθαγόρειας διδασκαλίας που πρέσβευε ότι οι ήχοι των ουράνιων σωμάτων συνθέτουν μία κοσμική μουσική, γιατί οι αποστάσεις και οι ταχύτητες των πλανητών και των απλανών αστέρων διέπονται από τους ίδιους αριθμητικούς λόγους που παράγουν και τη συμφωνία των ήχων.
Οι συμφωνίες των ήχων που παράγουν αρμονικό αποτέλεσμα έχουν μορφή απλών αριθμητικών σχέσεων: 2/1 (οκτάβα), 3/2 (πέμπτη), 4/3 (τετάρτη). Επομένως κατά τους Πυθαγορείους το μυστικό της μουσικής και της κοσμικής αρμονίας κρύβεται στις σχέσεις των τεσσάρων πρώτων φυσικών αριθμών (1, 2, 3, 4).Ο Πυθαγόρας είναι ο πρώτος φιλόσοφος που συνδέει την Αστρονομία με τη Μουσική, υποστηρίζοντας ότι στο αρμονικό και σφαιρικό σύμπαν τα πάντα διέπονται από απλούς νόμους, που μπορούν να εκφρασθούν με τους αριθμούς της «ιερής τετρακτύος».Με τη θεωρία της αρμονίας των σφαιρών, που συνδυάζει την κοσμική αρμονία με τη μουσική αρμονία, ο μεγάλος φιλόσοφος επιχείρησε να εξηγήσει τη θέση και την κίνηση των πλανητών στον ουράνιο θόλο. Χρησιμοποιώντας μουσικούς όρους, δηλαδή εύφωνα μουσικά διαστήματα, καθόρισε υπό μορφήν κλίμακας τις μεσοπλανητικές αποστάσεις.
Ακολούθως, αντιστοιχίζοντας τα μουσικά διαστήματα σε μετρικές αποστάσεις, κατόρθωσε πρώτος να υπολογίσει σε Δελφικά στάδια τις μεσοπλανητικές αποστάσεις των «ουρανίων γεννητών», όπως ονόμασε τα ουράνια σώματα ο Πλάτωνας παίρνοντας το νήμα από τον Πυθαγόρα.Ο Πυθαγόρας τον 6ο π.Χ. αιώνα δέχθηκε ότι η μουσική απόσταση μεταξύ Γης και Σελήνης είναι ένας τόνος και η μετρική απόσταση μεταξύ τους είναι 126.000 Δελφικά στάδια, δηλαδή 22.371.300 μέτρα.Σχεδόν 24 αιώνες μετά δύο Γερμανοί αστρονόμοι, ο Γιόχαν Μπόντε και ο Τίτιους, προσδιορίζουν τις θέσεις των γνωστών τότε πλανητών του ηλιακού μας συστήματος με ικανοποιητική ακρίβεια. Η εμπειρική ανακάλυψή τους, ανερμήνευτη μέχρι σήμερα, έμεινε γνωστή ως κανόνας των Μπόντε-Τίτιους.
Μέχρι τον Κρόνο ο κανόνας όχι μόνο δούλευε ικανοποιητικά αλλά και έμμεσα συνέβαλε στην ανακάλυψη της ζώνης των αστεροειδών ανάμεσα στον Αρη και τον Δία και του πλανήτη Ουρανού στα τέλη του 18ου αιώνα.Ο κανόνας των Γερμανών αστρονόμων έπαψε να δίνει αξιόπιστα αποτελέσματα όταν επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί στους «νεότερους» πλανήτες και στη ζώνη πέρα από τον Πλούτωνα, μία από τις συναρπαστικότερες περιοχές του ηλιακού συστήματος, γεμάτη αντικείμενα από βράχο και πάγο που περιστρέφονται γύρω από τον Ηλιο σε τεράστιες αποστάσεις.
Μερικά ηχητικά αρχεία απο τους ήχους των πλανητών σύμφωνα με καταγραφή του voyager της ΝΑSA:
πηγη :prisonplanet.gr
[ τροποποιήθηκε από τον/την blackrose-19, 09-10-2013 15:48 ]
Ενδιαφερον το αρθρο και η περιληψη πανω σε μια θεωρια που απαιτει εμβαθυνση για την πληρη κατανοηση της, ομως δεν μπορω να μην σημειωσω πως οι ηχοι που συνελαβε ο Voyager δεν ειναι "πραγματικοι" ηχοι που ηχογραφηθηκαν με καποιο "μικροφωνο" ( μιας και στο κενο ο ηχος δεν μεταδιδεται ), αλλα ειναι τα ηλεκτροστατικα κυματα τα οποια καταγραφονται απο τον Voyager και "μετατρεπονται" σε ηχο!
Επισης, ο λογος που για μεγαλες αποστασεις απο τη Γη τα μοντελα που στηριζονταν στη φιλοσοφια των "σφαιρων" δεν μπορουσαν να υποστηριξουν την πραγματικοτητα ηταν γιατι η παρατηρηση της εποχης ( και στην εποχη του Πυθαγορα και των μαθητων του ) δεν τους επετρεπε την κατανοηση της λειτουργιας του πλανητικου μας συστηματος.
Τελος, η θεωρια του Πυθαγορα ηταν ηδη πρωτοποριακη για την εποχη της, ομως οταν η επιστημονικη "κοινοτητα" μεταφερθηκε στην περιοχη της Μ.Ανατολης και της νοτιας Μεσογειακης λεκανης, ειχαμε αρκετα πιο σαφεις κι απτες θεωριες για το πλανητικο μας συστημα και τον τροπο λειτουργιας του!
Ενδιαφέρον θεματάκι...οι αρμονικές σχέσεις δεσπόζουν σε μαθηματικά,αστρονομία και μουσική...
Η αναλογία της χρυσής τομής,φερειπίν, παρατηρείται τόσο στη μουσική πχ στις σονάτες του Μοτζαρτ όσον αφορά στο λόγο κατανομής των μουσικων του μετρων στα διαφορα τμηματα του (αριθμός μέτρων σε έκθεση/αριθμός μουσικων μέτρων σε ανάτυξη κι επανέκθεση του εργου)όσο και στην αστρονομία πχ λόγος μεταξύ διαφόρων πλανητικών αποστασεων.
Πάντως ο Πυθαγόρας έπεσε πολύ έξω στον υπολογισμό της απόστασης Γης Σελήνης:22.000 Κm έναντι των 384.000 Km όπως διαπιστώθηκε με σύγχρονες μετρήσεις...
[ τροποποιήθηκε από τον/την freddieKrueger, 09-10-2013 22:47 ]
