Ακρογιαλιές, δειλινά και ένα ερώτημα

Τελικά τι προτιμάμε;

Προτιμάμε ένα κομμάτι να ξεχαστεί εντελώς, μια και το περιβάλλον της νέας γενιάς δεν υποστηρίζει αυθεντικές εκτελέσεις, ή να βρεθούν κάποιοι που θα το πλασάρουν στη νέα γενιά, έστω και με μερική "απώλεια" του δημιουργού του;

Η σκέψη προήλθε από εδώ και το παραθέτω για διευκόλυνση:

Ο διάλογος είναι αυθεντικός μεταξύ 16ρηδων :

-      Ρε συ πως το λένε αυτό το τραγούδι της μπύρας;
-      Ποιας μπύρας;
-      Αυτό στη διαφήμιση που λέει για δειλινά;
-      Ρε άσχετε δεν είναι της μπύρας. Των Ιμάμ Μπαϊλντί είναι! «Ακρογιαλιές, δειλινά». Τραγουδάρα!
-      Συγκροτηματάρα!

Να υπενθυμίσω απλώς ότι τον Ιανουάριο είναι η επέτειος των 100 χρόνων από τη γέννηση του Βασίλη Τσιτσάνη

Εγώ θα πρότεινα να εκπαιδεύσουμε το "περιβάλλον τών 16ρηδων" ώστε ν'αναζητά και να υποστηρίζη τίς αυθεντικές εκτελέσεις.

Θέλει λίγο παραπάνω κόπο,βεβαίως,αφού είναι θέμα σωστής παιδείας,αλλά τ'αποτελέσματα θα είναι μόνιμα και μακρόπνοα.

Γιά να μήν ακούσουμε κάποια στιγμή ότι το Nessun Dorma είναι τών Manowar και το Bolero το έγραψαν οι "Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ"......

οι νεολαια μεγαλωνει ακουγωντας συγχρονες ηχητικες παραγωγες και δεν προκειται να γυρισει πισω στα γραμοφωνα.θα μπορούσατε εσεις να βλέπετε μονο βουβες ασπρόμαυρες ταινειες;

Θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος εύπεπτος ώστε να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ ένδοξου παρελθόντος και ιστορίας της μουσικής με την παρούσα μοντέρνα πραγματικότητα πραγματικότητα.Το Ιμαμ Μπαιλντί είναι από τα δύσπεπτα φαγητά πάντως χαχα

-----------------

Κιθάρα μου σαν ράγισες,

τον ήχο σου καθάρισες

 

[ τροποποιήθηκε από τον/την freddieKrueger, 02-12-2014 18:17 ]

Νομίζω πως έχουμε μπλέξει τίς βούρτσες με τίς που..καμίσες.

Το "ακρογιαλιές,δειλινά" το έγραψε ο Βασίλης Τσιτσάνης και όχι οι Ιμάμ Μπαϊλντί-ασχέτως άν το περιλαμβάνουν διασκευασμένο  στο ρεπερτόριό τους οι εν λόγω μπαϊλντισμένοι.

Το Nessun Dorma είναι άρια απ'την όπερα Turandot τού Puccini και όχι άσμα τών Manowar-ασχέτως άν την έχη πεί (και μάλιστα με άψογο τρόπο) ο τραγουδιστής τους.

Και το Bolero το έγραψε ο Maurice Ravel-ασχέτως άν το περιέλαβαν-και μάλιστα με δικούς τους στίχους και a capella-οι "Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ" στην δισκογραφία τους

Αυτή είναι η πραγματικότητα και δέν έχει να κάνη με γραμμόφωνα και χωνιά και βουβές ταινίες.

Οταν έχουμε ακούσει την αυθεντική εκτέλεση ενός μουσικού έργου,μπορούμε και να κρίνουμε άν είναι επιτυχημένη η οποιαδήποτε διασκευή του ή όχι.

Φανταστείτε να μήν υπήρχαν καθόλου οι αυθεντικές εκτελέσεις όλης τής ανά τον κόσμο μουσικής δημιουργίας και να την ξέραμε από διασκευές,remakes και άλλα τέτοια "κόλπα".

Εκτός τών άλλων,δέν θα υφίστατο και ιστορία τής μουσικής,αφού θα έλειπαν οι "ρίζες" της.

Το τραγούδι είναι σαν τους γλύπτες: κάποιοι δημιουργούν σχολές και κάποιοι κάνουν όνομα αντιγράφοντάς τους. Έλληνες και εδώ οι επιφανέστεροι διδάσκαλοι της αυτής φιλοσοφίας.

Στο Ελληνικό τραγούδι αποφεύγονταν οι διασκευές υπο τρίτων, συνηθίζονταν όμως το ίδιο τραγούδι ή και έργο ακόμα να γνωρίζει πολλές διασκευές.

Στην περίπτωση των Ιμάμ Μπαϊλντί, έχουμε μια εξαιρετική μπάντα, που μου γνώρισε η κουμπάρα μου μαζί με την Τσαλιγγοπούλου και την Γαλάνη κάπου στο 2010-11. Έπαιζαν εξαιρετικά.

Η διασκευή τους, υπαρκτή απο παλαιότερα, εντάχθηκε στην ταινία "Το Ταγκό των Χριστουγέννων", στον στρατιωτικό χόρο όπου και το επίμαχο τάγκο.

Μουσικά το πείραμα πέτυχε, όμως αυτό αποκόπτει το υπόλοιπο τραγούδι, που δεν είναι για κατανάλωση, δεν είναι ερωτικό τραγούδι. Το κόρίτσι μιλάει για την υποδούλωση της Ελλάδος απο ευρωπαϊκά ήθη και φυσικά πολεμικές καταστάσεις. Για ένα τραγούδι, που άνετα Θα μπορούσε άνετα να αντικαταστήσει στο "Θίασο" του Αγγελόπουλου το "Κάνε λιγάκι υπομονή" του ιδίου συνθέτη.

Αντ΄αυτού οι Ιμάμ, χωρίς να έχουν απαραίτητα συνείδηση του εν λόγω τραγουδιού, προσωρούν σε ένα δοκίμιο, άρτιο ως διασκευή, ανάρμοστο ως προς το θέμα. Έτσι αναδεικνύεται η ποιότητα της μουσικής δημιουργίας του Τσιτσάνη, αλλά παραγνωρίζεται η ποίηση και το νόημα που υποκρύπτει.  

Διασκευές Ελληνικών τραγουδιών έχουν γίνει άπειρες-πολλές φορές μάλιστα ο ίδιος ο συνθέτης διασκευάζει δικά του τραγούδια επειδή θεωρεί ότι οι πρώτες εκτελέσεις του δέν τον ικανοποιούν ιδιαιτέρως.Το έπραττε και ο Χατζιδάκις αυτό.

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με την "καθιέρωση" ενός τραγουδιού στην συνείδηση κάποιων ακροατών,ώς αυθεντικό δημιούργημα τού διασκευαστή (στην περίπτωσή μας τών "Ιμάμ Μπαϊλντί") και όχι τού πραγματικού συνθέτη.Οι δεκαεξάρηδες που αναφέρει ο jorge από το κείμενο που παραθέτει δέν ξέρουν ότι το τραγούδι είναι τού Τσιτσάνη-νομίζουν ότι το έγραψαν οι μπαϊλντισμένοι,επειδή δέν έχουν ακούσει ποτέ την αρχική,αυθεντική εκτέλεση-ίσως μάλιστα να μήν ξέρουν ότι υπήρξε κάποτε ένας λαϊκός συνθέτης Βασίλης Τσιτσάνης.Εκεί λοιπόν είναι το θέμα-στο ότι με την πάροδο τού χρόνου ξεχνιέται η πραγματική προέλευση ενός τραγουδιού,δηλαδή η ιστορική πραγματικότητά του.

Αυτό μού θυμίζει ένα διήγημα που είχα διαβάσει παλιότερα:κάποιος μαθητής πηγαίνει στον ζωολογικό κήπο τής πόλης του και αλλάζει τίς πινακίδες στα κλουβιά τών διαφόρων ζώων.Ετσι,οι επισκέπτες πληροφορούνται π.χ. ότι αυτό το μεγάλο ζώο με τα πελώρια αυτιά και την προβοσκίδα λέγεται "σκουλήκι",επειδή έτσι γράφει η πινακίδα απ'έξω από το κλουβί του.Σχηματίζουν συνεπώς μιά λανθασμένη αντίληψη τής πραγματικότητας.Η "απάτη" αποκαλύπτεται όταν ο δάσκαλος ζητάει από τους μαθητές να γράψουν μιά έκθεση στην οποία θα περιγράφουν τα ζώα που είδαν σε μιά επίσκεψή τους στον ζωολογικό κήπο.

Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με την περίπτωση τών τραγουδιών.Η "πινακίδα" τού "Ακρογιαλιές,δειλινά" που βλέπουν νοερώς οι δεκαεξάρηδες ακούγοντας το τραγούδι γράφει "σύνθεση τών Ιμάμ Μπαϊλντί" καί όχι "σύνθεση τού Βασίλη Τσιτσάνη".Αυτήν την αντίληψη τής πραγματικότητας αποκτούν-και συνεπώς "χάνεται" ο πραγματικός δημιουργός τού τραγουδιού,δηλαδή η ιστορία του.Κι'αυτό είναι αρνητική εξέλιξη.

όπως έγραψα........"συνηθίζονταν όμως το ίδιο τραγούδι ή και έργο ακόμα να γνωρίζει πολλές διασκευές". Απο τα συμφραζόμενα εννοείται απο τον ίδιο τον συνθέτης. 

Είναι μια προβληματική αυτή που καταθέτεις, επιτείνεται δε απο τα ανεβάσματα videos σε δίκτυα όπως το Youtube όπου ο τίτλος είναι ο τραγουδιστής, συχνά δε δεν μπαίνουν καν πληροφορίες στιχουργού - συνθέτη.

Όμως οι παλαιοί συνθέτες π.χ, όπως ο Καλδάρας, ήξεραν ότι το μεγάλο τραγούδι για να περάσει στην επόμενη γενιά θέλει μια νέα εκτέλεση. Είχα διαβάσει ένα σχετικό απόσπασμα του Νταλάρα όταν ο κυρ. Απόστολος του είχε δώσει να τραγουδήσει παλαιότερα του Καζαντζίδη.

Το πιο επίφοβο για μένα είναι πως οι εταιρίες αλλά και οι νέοι καλλιτέχνες εισάγονται στη μουσική σκηνή με την εύκολη λύση: Διασκευή. Συνθέτες της προκοπής δεν υπάρχουν, αυτό το γνωρίζουμε δυστυχώς. Έτσι ξεκίνησε  π.χ. και η Μελίνα Ασλανίδου(Τί σου΄κανα και πίνεις του Πλέσσα). Και φυσικά η νέα γενιά δεν δίνει σημασία σε άλλα στους συντελεστές θα δώσει. 

Συνθέτες τής προκοπής υπάρχουν-κάποιους μάλιστα τους έχουμε και στο MH και λαμβάνουν μέρος στους μουσικούς διαγωνισμούς που κατά καιρούς διοργανώνει το site.Απλώς οι "αρμόδιοι" τών εταιριών δέν κάνουν τον κόπο να βγούν στους δρόμους (πραγματικούς και διαδικτυακούς) να τους αναζητήσουν.

Προ πολλών ετών είχα επισκεφθεί την Γενεύη και κάποια στιγμή βρέθηκα στον χώρο προβών ενός τοπικού γκρούπ που ζητούσε drummer.Δέν επρόκειτο βεβαίως να συνεργαστώ μαζί τους αφού θα έφευγα την επομένη γιά την Αθήνα,όμως κάναμε ένα jam και μετά πιάσαμε την συζήτηση και τίς μπύρες.Πάνω στην συζήτηση λοιπόν μού είπε ένας από τα μέλη ότι εκεί στην Ελβετία υπήρχαν δισκογραφικές εταιρίες που έστελναν ανθρώπους τους-παραγωγούς δηλαδή-με κασετοφωνάκια και γύριζαν στους δρόμους ψάχνοντας και ακούγοντας τα διάφορα συγκροτήματα που κάνανε πρόβες σε υπόγεια,αλλά και στον δρόμο,αναζητώντας καινούργια και αξιόλογα σχήματα και καλλιτέχνες.Τότε βεβαίως δέν υπήρχε το Internet....

Αν έκαναν και οι δικοί μας "αρμόδιοι" τίς αναζητήσεις τους,θα τους έβρισκαν αυτούς τους νέους δημιουργούς και δέν θα μάς "πλασάριζαν" διασκευές-και μάλιστα,χωρίς να αναφέρουν τους αρχικούς δημιουργούς τών τραγουδιών και τίς αυθεντικές τους εκτελέσεις.Αλλά δέν θέλει τρόπο αυτή η δουλειά,θέλει κόπο.....

Μακάρι Αλβέρτε να ήμουν το ίδιο αισιόδοξος. Η σύνθεση περνάει τεράστια κρίση παγκοσμίως όχι μόνο στην Ελλάδα.

Έχω όμως καιρό να ακούσω χαρισματικό συνθέτη και οι τελευταίοι που έχω υπόψιν μου γράφουν απο τη δεκαετία του 80΄ στό όποιο αξιόλογο επίπεδό τους: Ανδρέου, Καζαντζής, Παπαδημητρίου, Κορακάκης, Κ. Καλδάρας, Θ. Παπακωνσταντίνου, Σ. Μάλαμας, Ν. Ζούδιαρης, Μαχαιρίτσας και φυσικά οι Αφοι Κατσιμίχα.

Αλλά ακόμα και αυτοί λόγω της γενικής μετριότητας, δείχνουν παραπάνω απ΄ο΄τι πραγματικά είναι.

Όσο για πετυχημένα νεότερα σχήματα όπως οι Καραμουρατίδης-Ευαγγελάτος, έχουν γράψει λίγα καλά τραγούδια, που η φωνή της Μποφίλιου-που μάλλον αγγίζει τα όρια της μεγάλης φωνής-επίσης τα κάνει περισσότερα απ΄ότι είναι.

Άσε που για να βγάλεις καλό τραγούδι θα πρέπει να έχεις σχέση με την τοπική παράδοση ή την ακαδημαϊκή (Βυζαντινή Μουσική-Κλασσική Μουσική), την οποία με τρόπο εμποτίζεις στο νέο τραγούδι.

Μουσικούς βγάζουμε, τα Ωδεία δίνουν πλέον πολλά πτυχία, δημιουργούς όμως όχι. Και νέος Μάκης Μάτσας δεν υπάρχει για να οσμίζεται και να δημιουργεί αστέρες.

Τέλος στους διαγωνισμούς του MH όντως βρήκα μεγαλύτερο επίπεδο απο το τρέχον των εταιριών. Σωστές ενορχηστρώσεις, μουσικές γνώσεις, αλλά εν τέλει φιλτραρισμένα αστικά τραγούδια που πόρρω απέχουν απο μια επιτυχία που θα κάνει έναν Έλληνα να πατάει ξανά και ξανά το ίδιο κουμπί για να ξανακούσει το αγαπημένο του τραγούδι.

Θα σου πω εγώ μερικά τραγούδια τα τελευταία χρόνια που με ώθησαν εγώ να το κάνω, όχι παραπάνω: Το "Έρωτας Αρχάγγελος" του Λεοντή, το "Σ΄εχω βρει και σε χάνω" και το "Εν Λευκώ", του ως άνω διδύμου, το "Ημερολόγιο" του Θηβαίου, η Καβαφική μελοποίηση του Μάλαμα-Μέρες του Δεκέμβρη νομίζω-, το "Μια Βραδιά στη Σαλονίκη" των Βαρδή-Γιαννόπουλου, ο "Αι Γιώργης" των Λουδοβίκου-Γράψα, κάτι λίγα απο Θ. Παπακωνσταντίνου και Ζερβουδάκη. Ελάχιστα στον εμπορικό χώρο  συνήθως του Θεοφάνους ή των Χρυσοβέργη -Γιατρά. Θα σου έβαζα και κάποια του Χατζηγιάννη, μόνο που στον τελευταίο δεν ξέρεις τί είναι διασκευή και τί εμπίπτει σε πνευματικά δικαιώματα.....

Ως ρετάλια τραγουδάμε ακόμα...οπότε η διασκευή είναι η εύκολη λύση. Δυστυχώς...