και θα παραστει στη δεξιωση να του κρεμασει παρασημο ο Βασιλιας της Σουηδιας,ο Αντισταρ,ο Αμφισβητιας Μπομπ Ντυλαν.Θα παρει ενα βραβειο που εχει και ο Κισινκερ και ο Ομπαμα.Μας αδειασαν παλι.
@ tallos: Πρόκειται για Νόμπελ Λογοτεχνίας. Αφού λοιπόν στο παρελθόν το πήραν ποιητές όπως οι Μιστράλ (1945), Σεφέρης (1963), Ελύτης (1979), Μπρόντσκι (1987) & Παθ (1990), γιατί να μην το πάρει και ο Ντύλαν που είναι κι αυτός ποιητής; Γιατί να μην το πάρει αφού όρισε νέες ποιητικές φόρμες;
Πάντως, και η δική μου γνώμη είναι -παρ΄όλο που μου αρέσει πολύ η μουσική του Μπ. Ντύλαν- πως για το Νόμπελ λογοτεχνίας υπήρχαν πολύ αξιολογότεροι λογοτέχνες από αυτόν για τη διεκδίκηση του βραβείου.
Μου είναι πραγματικά δύσκολο να φαντασθώ πιθανούς λόγους σκοπιμότητας, Θέλω να πιστεύω πως δεν υπάχουν, όπως κατ΄επανάληψη έχει συμβεί με τις επιλογές της Νορβηγικής επιτροπής απονομής του Νόμπελ Ειρήνης που το έχει απονήμει σε αδίστακτους, αιμοσταγείς και πολεμοχαρείς πολιτικούς της παγκόσμιας πολιτικής σκακιέρας...
δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος χρήσης, από μέρους μου, της οποιασδήποτε μορφής "διπλωματίας" -πολύ περισσότερο δε "προσωπικής"(;), όπως γράφεις- για μια απλή κατάθεση άποψης, και για ένα τόσο "ανώδυνο" θέμα.
Πραγματικά με ξενίζει το σχόλιό σου, με την τόση βεβαιότητα που εκφράζεται...
Καλημέρα. Θα απαντήσω ως ακροάτρια της μουσικής. Δεν με ενδιαφέρει ο καλλιτέχνης, αλλά το προϊόν που παράγει. Μετά από πολλές ώρες ακρόασης όλων των ειδών της μουσικής, θεωρώ ότι τα τραγούδια του Bob Dylan είναι αξιοπρόσεκτα και προσωπικά μου αρέσουν. Δεν είναι δυνατό να συμφωνήσουν όλοι μαζί μου και για αυτό το λόγο σέβομαι το γεγονός ότι πολλοί έχουν διαφορετική γνώμη από μένα. Ε.Σ.
Καλημέρα, Θανάση. Είναι σεβαστή η γνώμη σου.Τα Μ.Μ.Ε. αναδύουν και ανθρώπους-καλλιτέχνες, που δεν αξίζουν, αλλά αναδεικνύουν και καλλιτέχνες που έχουν ταλέντο. Ε.Σ.
1.Υπενθυμίζω στην σεβαστήν ομήγυριν ότι βραβείο Νόμπελ στην μουσική δέν υπάρχει.
Αρα τα βιντεάκια που ανέβασε ο zacartha,τζάμπα κόπος.
Οι εικονιζόμενοι μπορεί να είναι τεράστιοι μουσικοί,αλλά δέν εισήγαγαν νέες ποιητικές φόρμες.Ο Μπόμπ Ντύλαν πήρε Νόμπελ λογοτεχνίας,όχι Νόμπελ μουσικής.
2.Η Σουηδική Ακαδημία,που έκρινε ότι πρέπει να πάρη Νόμπελ λογοτεχνίας ο Μπόμπ Ντύλαν,είναι η ίδια που είχε κρίνει-και δώσει-Νόμπελ λογοτεχνίας στους Γεώργιον Σεφέρην και Οδυσσέαν Αλεπουδέλην (κοινώς Ελύτην).Αρα δέν παίζει "πολιτική σκοπιμότης"-εκτός και άν οι αποφάσεις τής Σουηδικής Ακαδημίας είναι καλές όταν "τονώνουν την Ελληνικήν εθνικήν υπερηφάνειαν" και κακές σε όλα τα άλλα.
3.Οτι θα βρισκόταν κάποιος να συγκρίνη τον Ντύλαν με τον μπάρμπα-Τάσο τον Ρουβά,είναι κάτι που με "υπερβαίνει"..
Όχι, δεν είναι αγάπη, τα μάτια σου, τα μάτια σου φωτιές. Όχι, ανάσα φλόγα, αγγέλων, αγγέλων οι φωνές.
Δες με, είσαι κομμάτι απ’ την ψυχή μου κι ας πλανιέμαι, Δες με, πάντα για σένανε θα ζω, δε σ’ απαρνιέμαι, Δες με, δες με…
Στον καθρέφτη που κοιτάζω ποιόν να πρωτοδώ, η εσένα ή εμένα ή εκείνον στο Θεό Στον καθρέφτη που κοιτάζεις, μη με προσπερνάς, είμαστε ίδιοι με εκείνον τ’ όνομα του που φοράς.
Όχι, βήμα το βήμα, ποιον κόσμο, ποιον κόσμο περπατάς, Όχι, αυτό το γέλιο, το γέλιο Παναγιάς…
Ο αφηγητής, απευθύνεται στο αγαπημένο του πρόσωπο, σε ένα πρόσωπο που έχει πλημμυρίσει την ψυχή του από αληθινά και πρωτόγνωρα συναισθήματα, πηγαία, ανεξάντλητη αγάπη, ανιδιοτελής αφοσίωση. Προσπαθεί καθ’ όλη τη διάρκεια του μονολόγου του (ή της συνομιλίας με το αγαπημένο πρόσωπο) να επαναφέρει την πρότερη κατάσταση της γυναίκας που αγαπάει. Δεν εθελοτυφλεί όμως. Αντιλαμβάνεται πλήρως την κατάσταση και «εξομολογείται» στη γυναίκα τα εσώψυχα του.
Βρίσκεται μπροστά σε μια κατάσταση που μοιάζει αρχικά μη διαχειρίσιμη. Αποδέχεται και συμμερίζεται αφενός το πρόσωπο που αγαπά ευλαβικά και αφετέρου ανακαλύπτει «φως» μέσα στο σκοτάδι που διαχέεται, σα να υπάρχει ακόμη κάτι που δεν έσβησε και δεν χάθηκε. Η ελπίδα ζωντανεύει και επανέρχεται, αυτό γίνεται εμφανές σε όλη τη διάρκεια του μονολόγου μέσα από αντιθέσεις.
Όχι, δεν είναι αγάπη, τα μάτια σου φωτιές: Ξεκινά με την πρώτη άρνηση, και της λέει πως αυτό που εισπράττει από εκείνη δεν μπορεί να είναι αγάπη, τα μάτια της φωτιές που ξετυλίγονται και είναι έτοιμες να κάψουν κάθε τι γύρω της. Φαίνεται πως τα «θέλω» της άλλαξαν όπως επίσης τα ενδιαφέροντα και οι προτεραιότητες της. Αναζητά κάτι άλλο, ωθείται από καινούρια ερεθίσματα και συναισθήματα.
Όχι, ανάσα φλόγα, αγγέλων οι φωνές: Στο σημείο αυτό έχουμε την πρώτη άρνηση της άρνησης. Από τη μια η εντύπωση πως όλα χάθηκαν και από την άλλη η αναπτέρωση της ελπίδας πως ίσως υπάρχει κάτι ακόμη «ζωντανό». Οι φωτιές των ματιών έρχονται σε αντίθεση με την ανάσα-φλόγα και τα όσα διαχέονται στην ατμόσφαιρα. Τα όσα αφήνει να εννοηθούν το βλέμμα, φαίνεται να καταρρίπτονται από τα λόγια, τον τόνο και τη διάθεση του λόγου της γυναίκας. Εδώ σε αυτό το σημείο είναι εμφανής ο διάλογος.
Δες με, είσαι κομμάτι απ’ την ψυχή μου, κι ας πλανιέμαι: Σε αυτό το σημείο ξεκινά με προστακτική και επίκληση στο συναίσθημα. Την προστάζει να τον προσέξει να δει και να διαπιστώσει πως όσο και αν πονάει από την πορεία και εξέλιξη της σχέσης , συνεχίζει με αμείωτη αγάπη και πάθος να συνδέεται νοερά μαζί της. «Πληρώνει» τα όσα νιώθει, δεν βρήκε και δεν προτίθεται να βρει απάγκιο, προτιμά να πλανιέται και να βρίσκει την παρηγοριά ανατρέχοντας στις όμορφες στιγμές τους.
Δες με πάντα για σένανε θα ζω, δε σ’ απαρνιέμαι: Στο ίδιο μοτίβο συνεχίζει και με περίσσια λυρικότητα που εκφράζει την εσωτερική κατάσταση και τον ψυχισμό του, αποκαλύπτεται και χωρίς δισταγμό και ίχνος εγωισμού της λέει πως θα ζει πάντα για εκείνη και πως δεν θα την απαρνηθεί ποτέ. Είναι μια υπόσχεση που δίνει στον εαυτό του και συνάμα και σε εκείνη, δε θα εγκαταλείψει και δε θα επιτρέψει να χαθεί και να «μολυνθεί» η απόλυτη αγάπη που νιώθει για αυτήν.
Δες με, δες με: Τα λόγια βγαίνουν αβίαστα, χωρίς δεύτερη σκέψη, έντονη επίκληση, ωδή στην πραγματική αγάπη, μιλάει η ένταση και ο ρυθμός της ψυχής.
Όχι, βήμα το βήμα, ποιόν δρόμο περπατάς: Στο στίχο αυτό, έχουμε για πρώτη φορά την έντονη αντίδραση και ως ένα βαθμό την επίπληξή του. Δείχνει την άρνηση και τη βαθειά ενόχληση του για τα βήματα της γυναίκας που αγαπά και συνειδητοποιεί πως χάνει. Βήμα το βήμα, μέρα με τη μέρα απομακρύνεται και εισέρχεται σε δρόμους και καταστάσεις άγνωστες και ίσως επικίνδυνες. Της απευθύνει το ερώτημα «ποιόν δρόμο περπατάς» ξέρεις που πας; Τι θα συναντήσεις; Τι καταστάσεις θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις; Εκδηλώνεται ανησυχία και φόβος για την πορεία της γυναίκας.
Όχι, αυτό το βλέμμα το βλέμμα Παναγιάς: Στο σημείο αυτό, ενυπάρχει διττή διάθεση, από τη μια φαίνεται να λυπάται που αυτό το βλέμμα που το παρομοιάζει με της Παναγιάς, δηλαδή, το άδολο, το στοργικό, το ελπιδοφόρο, το γεμάτο αγάπη και κατανόηση ίσως φτάσει και αναγκαστεί από τις νέες καταστάσεις να δακρύσει και να σκοτεινιάσει και από την άλλη δε σταματά να τρέφει την ελπίδα πως μπορεί και να την συνεφέρει ώστε να αποτρέψει την λυπηρή έκβαση της πορείας τους.
Στον καθρέφτη που κοιτάζω ποιόν να πρωτοδώ η εσένα ή εμένα ή εκείνον στο Θεό. Στον καθρέφτη που κοιτάζεις μη με προσπερνάς, είμαστε ίδιοι μ’ εκείνον τ’ όνομά του που φοράς: Για πρώτη φορά, έχουμε την εμφάνιση και ενός τρίτου προσώπου και μάλιστα ανώτατου, βλέπουμε την ύστατη προσπάθεια και την στροφή προς το Θείο, έντονη με καθαρά θρησκευτική πνοή. Συμμετέχει και το πνευματικό στοιχείο το οποίο είναι αναπόσπαστο από τη στάση και την κοσμοθεωρία του. Μοιάζει τόσο εξοικειωμένος και συνάμα τόσο σίγουρος για την ύπαρξη και τη βοήθεια του. Από τα συμφραζόμενα αντιλαμβανόμαστε πως μιλάει για τον Χριστό, (εκείνον στο Θεό), (τ ’ όνομά του που φοράς). Γνωρίζουμε από την ορθόδοξη διδασκαλία πως ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού, το κατ’ εικόνα, η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος ως ελεύθερο και νοήμον πλάσμα, να ομοιάσει με τον Θεό. Το καθ’ ομοίωσιν, η πορεία επίτευξης αυτής της ομοίωσης, που επιτυγχάνεται με τη συνέργεια του ανθρώπου και του Αγίου Πνεύματος.
Τ’ όνομά του που φοράς: Στο Μυστήριο της Βάπτισης λέγεται η εξής φράση: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε» Με το ιερό Βάπτισμα ο νέος Χριστιανός δέχεται και φιλοξενεί μέσα του τον Χριστό. Η ένδυση της αυτοσυνειδησίας του Χριστού είναι η εσωτερική και γνήσια ταυτότητα του ανθρώπου, η αποκατάσταση του «κατ’ εικόνα». Στο σημείο αυτό ίσως να αποκαλύπτεται και το όνομα της γυναίκας.
Σε αυτό το σημείο, φαίνεται να νιώθει απόγνωση, φοβάται πως χάνει για πάντα την αγάπη του και πως όλα έχουν κριθεί. Της ζητά να ανατρέξει στο παρελθόν να σκεφτεί ποια ήταν, την αρχή τους, να αναπτύξει ξανά τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα της και να συνέλθει. Της λέει πως δεν είναι μόνη, πως ποτέ δεν θα είναι μόνη, ό,τι και αν αποφασίσει στο τέλος.
Δεν μπορεί να τον προσπεράσει, (είμαστε ίδιοι με εκείνον), (μη με προσπερνάς), γνωρίζει και η ίδια πως πάντα θα την περιμένει με στοργή, συγχώρεση και αγάπη.
Ο άνθρωπος ως αδύναμο από τα πάθη του πλάσμα πέφτει σε αμαρτήματα και καταστάσεις που λυπούν και ταλαιπωρούν την ψυχή και την ύπαρξη του.
(Η Ανάλυση τωνΤερλέγκειων στίχων, είναι από τον “Σύλλογο Φίλων & Μελέτης του Τερλέγκειου Έργου”)
Τέλειο άσμα από τον Άρχοντα του Πάλκου, τον Βασιλιά της Καψούρας, τον Ηγέτη της Νύχτας. Η Τερλέγκεια δυναμική του Τερλέγκειου λόγου δεν εστάθη ικανή να πείσει την Σουηδική Ακαδημία να απονείμει το Νόμπελ της Λογοτεχνίας εις τον Άνακτα του Πόνου και Αυτοκράτορα του Καημού Βασίλειον. Οψόμεθα εις Φιλίππους!
[ τροποποιήθηκε από τον/την Orfeus, 03-11-2016 11:35 ]
Και τί ήταν,στο κάτω-κάτω,αυτός ο Αλφρεντ Νόμπελ;Ενας χημικός που έφτιαχνε νιτρογλυκερίνη και βαμβακοπυρίτιδα.Δηλαδή εκρηκτικά υλικά,που προξενούν καταστροφές.
Και είχε το θράσος να προτείνη να δίνωνται βραβεία σε επιστήμονες κλπ πνευματικούς δημιουργούς;
