Συνεντευξη Διφωνο '99
Στήνει νοερά οδοφράγματα στον εφησυχασμό, αγχώνεται με την τέχνη του και με τον χρόνο, ψάχνει τόπο διαμονής στις ψυχές των άλλων. Ο ανήσυχος τραγουδοποιός ανοίγει ένα παράθυρο με τον καινούργιο του δίσκο, ελπίζοντας ότι θα μπει μέσα λιγότερος εγωισμός
Αν τον δεις να περπατάει στο δρόμο, θα τον περάσεις για άγγελο ή για έναν από εκείνους τους γνωστούς άγνωστους που καίνε κάθε χρόνο το Πολυτεχνείο. Με το αναπόφευκτο τζιν, τα αθλητικά παπούτσια, τα μακριά μαλλιά και τη γρήγορη δρασκελιά, μοιάζει κλέφτης. Ονείρων. Το παιδικό πρόσωπο σώζει την κατάσταση-εν μέρει. Όταν τον παρατηρείς χωρίς να το ξέρει, βλέπεις ένα παιδί που προσπαθεί να είναι 30 χρονών. Όταν αντιλαμβάνεται το βλέμμα σου, κρύβεται στο δικό του. Νιώθεις να σου ξεγλιστράει. Να είναι εκεί αλλά να θέλει να φύγει, να αγωνιά για την επικοινωνία αλλά ταυτόχρονα να κλείνεται μέσα του. Ισχυρίζεται πως δεν είναι και τόσο καλό παιδί. Τον πιστεύω. Φαντάζομαι τι γκρίνια και μορφασμούς θα καταπίνει μπροστά στους συνεργάτες του γιατί, για κακή του τύχη, είναι και παιδί με καλή ανατροφή και παριστάνει τον ευγενικό. Μέσα του μπορεί να βράζει, να είναι έξαλλος, να αισθάνεται ότι δεν τον αφορούν όλα όσα γίνονται ή ότι τον αφορούν τόσο, που δεν αντέχει να παρευρίσκεται, αλλά με ένα διστακτικό χαμόγελο και ένα πλάγιο βλέμμα απομονώνεται από το περιβάλλον. Στις εμφανίσεις το κοινό αλαλάζει. Εκείνος τα βρίσκει καλύτερα με την
κιθάρα του και δείχνει να ντρέπεται που του συμβαίνει όλο αυτό. Θα μπορούσε να είναι ένα ποπ είδωλο με φαν κλαμπ και καταθέσεις, καλπάζουσες ανοδικά. Διάλεξε τον δύσκολο δρόμο. Για να 'ναι συνεπής με τον εαυτό του και το χαρακτήρα του -λέει. Ποιον χαρακτήρα; Αυτόν που τον κάνει να κλείνει τον αυτόματο τηλεφωνητή ενώ ξέρει πως τον ψάχνεις- "ηχογραφεί τώρα" -, αυτόν που τον κάνει να είναι συνεπέστατος στο ραντεβού που μετά πολλών βασάνων κλείσατε, αυτό που σε κάνει να τον συγχωρείς και να τον σέβεσαι με το που ανταλλάσσεται δυο κουβέντες. Όχι δεν είναι ψώνιο με την τρέχουσα έννοια. Είναι ψωνάρα -μ' ένα δικό του τρόπο. Τελειομανής στα πρακτικά, ασφυκτικός για τον εαυτό του, πιεστικός στην ανάγκη του να βρει άκρη: στο όνειρο, στον κόσμο, στον έρωτα, στη μουσική. Μέσα σε πεντέμισι χρόνια έγινε όνομα, περιζήτητος, αγαπητός. Κοιτάζει τον κόσμο με το πείσμα παιδιού και την αποφασιστικότητα πολεμιστή. Αλαφροΐσκιωτος, αλλά και -ας μας επιτραπεί η έκφραση- τσαμπουκάς. Σεμνός, αλλά και με την επίγνωση ότι διαφέρει. Όχι γιατί τραγουδάει υπέροχα και γράφει όμορφα τραγούδια, μα γιατί επιμένει σε αξίες και όνειρα μη εξαργυρώσιμα και σίγουρα μη αναγνώσιμα από το μέγα πλήθος που τον παρακολουθεί ως καλλιτέχνη. Έχει όμως ένα εχθρό: τον εαυτό του. Σ΄ έναν κόσμο του οποίου τα σύνορα αλλάζουν κάθε στιγμή, εκείνος επέλεξε σταθερά να υπακούει τη διψασμένη και ανυπόταχτη ψυχή του. Θα χει προβλήματα. Δεν θα μεγαλώσει ποτέ του. Γεννήθηκε μεγάλος. Και αυτό η "επιστήμη" δεν έχει διευκρινίσει αν είναι ευχή ή κατάρα. Λογικά, πρέπει να είναι έτοιμος ο καινούργιος του δίσκος. Θα λέγεται Ανεμοδείκτης και θα είναι όλος δικός του: μουσική, στίχοι, ενορχήστρωση, ερμηνεία - όπως και ο προηγούμενος αλλά, μας υπόσχεται, λιγότερο εσωστρεφής. Είκοσι πέντε περίπου χρονών, έγραψε ένα ποίημα με τον τίτλο Πόε όπου ανάμεσα στα άλλα λέει "Τη σκοτεινή τη μαύρη μου την όψη χάρισέ μου/ κι αν δεν την αγαπήσω, πως θες να τη νικήσω;/ Με τις φωνές που άκουγες στον ύπνο μίλησέ μου/ Καταραμένε φίλε μου και ¶γιε αδερφέ μου". Και αυτό το έκανε τραγούδι. Δεν το έχετε ακούσει μάλλον πουθενά, ακόμη και όσοι αγοράσατε τον δίσκο του ο Δρόμος, ο Χρόνος και ο Πόνος ενδέχεται να μη σταθήκατε σ' αυτό. Τον ξέρετε με άλλον "κωδικό": Αγορά του Αλ Χαλίλι. Ναι, είναι ο ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: Αλαφροΐσκιωτος....ρεαλιστής
-Μέσα σε έξι χρόνια έχετε κάνει τρεις προσωπικούς δίσκους και τώρα που μιλάμε τελειώνετε τον τέταρτο. Μολονότι γνωρίσατε επιτυχία από την αρχή, δεν έχετε υποπέσει ακόμη στο "αμάρτημα" του ενός δίσκου το χρόνο.
Αλκίνοος Ιωαννίδης: Νομίζω πως δεν θα μπορούσα. Αν και θα το' θελα να πω την αλήθεια.
Θα θέλατε κάθε χρόνο και δίσκο!
Α.Ι. Θα' θελα κάθε μήνα και δίσκο. Αν βρισκόμουν στην πνευματική εγρήγορση του να είμαι τόσο παραγωγικός -αν και η πνευματική εγρήγορση δεν προϋποθέτει και ποσότητα δουλειάς-, ναι θα' θελα να ήμουν μια διάνοια η οποία γράφει 80 υπέροχα τραγούδια κάθε δυο ώρες, ας πούμε. Δεν είμαι και έτσι αναγκαστικά για να βρω 12,13,14 καλά τραγούδια δικά μου περιμένω πολύ καιρό. Ο Νίκος ο Ζούδιαρης λ.χ. γράφει τραγούδια πιο γρήγορα και πιο άνετα.
-Με τη διαφορά ότι ο κ. Ζούδιαρης είναι ένας τραγουδοποιός που δεν τραγουδάει, ενώ εσείς τραγουδοποιείτε και ερμηνεύεται επίσης.
Α.Ι. Είναι δυο ρόλοι περίεργοι αυτοί. Προσπαθώ να μην παρεξηγηθεί κανένα μέρος το εαυτού μου με το άλλο γιατί, στον προηγούμενο δίσκο, όταν πια είχαν τελειώσει οι ορχήστρες ένιωσα ότι τέλειωσε και ο δίσκος και μπήκα να τραγουδήσω λέγοντας από μέσα μου, "εντάξει, ας τα πως κιόλας να τελειώνουμε". Δεν πρόσεξα καθόλου την ερμηνευτική πλευρά αυτής της δουλειάς και αυτό τώρα προσπαθώ να το αποφύγω. Με βοηθάει και ο Βαγγέλης ο Λάππας, ο οποίος είναι ηχολήπτης, μουσικός, συμπαραγωγός μαζί μου στο νέο δίσκο, να θυμάμαι που και που ότι έχω να τραγουδήσω κιόλας αυτά που γράφω.
-Μετά από δυο δίσκους που σας κατοχυρώνουν αμέσως ως ερμηνευτή της νεότερης γενιάς, εμφανίζεστε σ΄ αυτή την κακή σειρά στην τηλεόραση, Τα Μπακούρια, εμφανίζεστε και στο "Χάραμα" και ξαφνικά ο Αλκίνοος τραγουδοποιός. Λέμε "άντε άλλος ένας". Και ανακαλύπτουμε - εγώ προσωπικά έστω- ένα ποιητή!
Α.Ι. "Ποιητή"! Βαριά λέξη.
-Τη χρεώνομαι. Ένα σουξέ (Όσα η αγάπη ονειρεύεται) βγάλατε όλο και όλο - κι αυτό εντός εισαγωγικών - αλλά ο δίσκος ήταν υπέροχος. Βγήκατε σε μια εποχή με εύκολη την αποδοχή των τραγουδοποιών από τις εταιρείες και το κοινό. Πιστεύετε ότι ο Δρόμος, ο Χρόνος και ο Πόνος θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει το 1993;
Α.Ι. Νομίζω ότι δεν θα μου τον έβγαζε κανείς. Όπως δεν θα βγάζανε και τα τραγούδια του Ζούδιαρη. Ο Νίκος είχε πάει σε κάποιες εταιρείες με μια κασέτα και αρνήθηκαν όλοι να βοηθήσουν να βγει αυτός ο δίσκος (σ.σ. εννοεί τον πρώτο, Στην Αγορά του Κόσμου) συμπεριλαμβανομένης και της Polygram, όπου έγινε τελικά η δουλειά. Έδωσε την κασέτα, μετά πήρε ένα τηλέφωνο και του λένε "Κύριε Ζούδιαρη, σας ευχαριστούμε πολύ, αλλά δεν μας ενδιαφέρουν ούτε η φωνή ούτε τα τραγούδια".
-Ο καταλύτης ήταν η Δήμητρα η Γαλάνη, δηλαδή, που έγινε και παραγωγός σας.
Α.Ι. Ναι, αφού τα πήγε η Δήμητρα, οι ίδιοι άνθρωποι όταν μια μέρα περάσαμε από την εταιρεία μας λένε "συγχαρητήρια, τι τραγούδια είναι αυτά!". Προφανώς δεν τα είχαν ξανακούσει.
-Αν η κυρία Γαλάνη του πήγαινε λοιπόν τον Δρόμο;
Α.Ι. Θα μπορούσε να βγει, λόγω Δήμητρας και μόνο, ως μια πολύ ιδιαίτερη και
παράξενη δουλειά για πολύ λίγους ανθρώπους. Εξάλλου και ο στόχος του πρώτου δίσκου από πλευράς εταιρείας ήταν 3.000 δίσκοι σε πωλήσεις.
-Οπότε αν ένας τέτοιος δίσκος πουλάει 30.000-32.000 κομμάτια μιλάμε για γκραν σουξέ;
Α.Ι. Για το είδος του δίσκου είναι μεγάλες οι πωλήσεις, γι' αυτό που θα περίμενε όμως μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία από μένα δεν είναι καλές πωλήσεις. Δηλαδή, το επόμενο βήμα πλέον θα ήταν να πάω στις 60.000 ή τις 70.000. Αλλά βγάζοντας αυτόν τον δίσκο εγώ υπολόγιζα ότι θα πάει στις 10.000-12.000 και αν δεν προηγούνταν οι επιτυχίες οι άλλες δεν θα 'βγαινε καθόλου. Είχα όμως και την εξής πονηριά στο μυαλό μου: ότι ένα τέτοιος δίσκος μπορεί να στηρίξει την καριέρα μου, με την έννοια ότι, αν αποφασίσω να κάνω καριέρα, αυτή θα πρέπει να είναι σύμφωνη με τον χαρακτήρα μου και τον εαυτό μου.
-Ποιος είναι ο χαρακτήρας σας: Καλό παιδί δείχνετε, ήσυχο και ...μυστικό.
Α.Ι. Μυστικός είμαι και ήσυχος. Το καλό παιδί είναι πολύ σχετικό. Γίνομαι πολύ κακός μερικές
φορές, ιδιαίτερα τις περιόδους που ηχογραφώ. Γενικά είμαι αντικοινωνικός, όσο και αν φαίνεται ότι τα πάω καλά με τους ανθρώπους, μου είναι πολύ δύσκολη η επικοινωνία ειδικά σε προσωπικό επίπεδο. Είναι πολύ πιο εύκολο να επικοινωνώ μέσα από τραγούδια και δίσκους πάρά μέσα από μια φιλική κουβέντα σ' ένα καφέ.
-Πόση απόσταση υπάρχει από την Αγορά του Αλ Χαλίλι ως τον Πόε;
Α.Ι. Είναι τραγούδια που τα αγαπάω πολύ και τα δυο. Το Αλ Χαλίλι κάποια στιγμή άρχισα να το φοβάμαι- βέβαια το ξεπέρασα πια- και να το θεωρώ ένα τρομερά επικίνδυνο φίλο.
-Φοβηθήκατε ότι θα γίνει μπούμερανγκ;
Α.Ι. Έγινε. Για μένα που είχα τελείως φαντασθεί αλλιώς τον εαυτό μου, μου φαινόταν αδιανόητο να λέω ένα τραγούδι και τόσο πολύς κόσμος από κάτω να
-..ωρίεται.
Α.Ι. Να συναινεί, να συμφωνεί μαζί μου σ' αυτό. Ας μην πάμε στο να ωρύεται, αυτό πια είναι εντελώς εξωφρενικό. Αλλά μόνο και μόνο το ότι άρεσε σε τόσο πολύ και άρεσε και σ' εμένα, άρχισε να με βάζει σε υποψίες.
-Επειδή έχετε το άγχος να διαφέρετε;
Α.Ι. Ακριβώς. ¶ρχισε να μου μειώνει τη σιγουριά, την τόσο μεγάλη ασφάλεια που θέλουμε όλοι μας, ότι εγώ είμαι μοναδικός, εμένα μ' αρέσουν και αγαπώ πράγματα τα οποία ο άλλος ούτε υποψιάζεται.
-Αφήστε που δεν γεννήθηκε κανένα άλλο παιδί μετά το 1969 που γεννηθήκατε εσείς.
Α.Ι. Ακριβώς. Είχα το ψώνιο ότι μπορώ να αγαπήσω πράγματα σ' αυτή την πλάση που οι άλλοι δεν μπορούν ούτε καν να τα δουν. Το ότι ένα τραγούδι που αγαπάω τόσο πολύ το αγαπάει και τόσος κόσμος, με έκανε να σκεφτώ ότι δεν είμαι και καμιά ιδιαίτερη περίπτωση.
-Αυτό σας προσγείωσε ή σας απογοήτευσε;
Α.Ι. Και τα δυο. Αλλά νομίζω ότι με βοήθησε πολύ.
-Ήσασταν πιο αλαφροΐσκιωτος δηλαδή προηγουμένως;
Α.Ι. Ήμουν πιο αλαφροΐσκιωτος και έγινα πιο ελαφρύς.
-Πήγατε ποτέ στην Αγορά του Αλ Χαλίλι;
Α.Ι. Όχι. Έχω ένα πρόβλημα με την Αίγυπτο από μικρός. Δεν έχω γενικά υπερφυσικά άγχη στη ζωή μου ούτε ασχολούμαι με τις μετεμψυχώσεις και τις προηγούμενες ζωές, είχα όμως πάντα πρόβλημα με την Αίγυπτο. Οτιδήποτε ερχόταν από εκεί μου ανακάτευε το στομάχι, μου προκαλούσε εμετούς και έπεφτα άρρωστος. Όταν δε, μικρός, στο Λονδίνο, με είχαν πάει οι γονείς μου, στο Βρετανικό Μουσείο, με το που μπήκαμε στην αιγυπτιακή πτέρυγα, έπεσα ξερός. Είναι ένα πρόβλημα που είχα ίσαμε σήμερα και σιγά σιγά αρχίζει να μετασχηματίζεται σε μια μεγάλη αγάπη. Μελετάω άνετα πια την Ιστορία της Αιγύπτου και την τέχνη της, την παρακολουθώ. Τελευταία έχω καταπιαστεί με τον Ακενατόν, ένα μεταρρυθμιστή Φαραώ τρομερό, επαναστάτη.
-Έχετε επιλέξει να κάνετε συναυλίες και ολιγοήμερες εμφανίσεις σε κάποιες μουσικές σκηνές; Μετά το "Χάραμα" αν δεν κάνω λάθος, δεν ήσασταν πουθενά ολόκληρο.
Α.Ι. Όχι ποτέ έκτοτε. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για βόλεμα. Δυσκολεύομαι να αντέξω το "κάθε βράδυ". Στις περιόδους που τραγουδάω γίνομαι πολύ κακός άνθρωπος με τους γύρω μου, όπως και τις περιόδους που ηχογραφώ - με λίγα λόγια πάντα. Έχω μάθει από μικρός να δίνω όλη μου την ενέργεια σ' αυτό που κάνω. Δηλαδή όταν παίζω, ξυπνάω στις τρεις ή στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, έτσι ώστε να έχω κοιμηθεί αρκετές ώρες για να τραγουδήσω καλά το βράδυ -έχω διάφορες έμμονες ιδέες όπως ότι, αν δεν κοιμηθώ 8-10 ώρες, θα τραγουδήσω πολύ άσχημα, - δεν τρωω τίποτα απολύτως ως και την ώρα που θα τραγουδήσω. Μετά πηγαίνω και τρωω, κοιμάμαι στις εφτά το πρωί και η ζωή μου γίνεται τρομερά δύσκολη. Δεν μπορώ να το αντέξω αυτό κάθε βράδυ επί έναν χειμώνα. Έχω δει άλλους καλλιτέχνες, πολύ σπουδαίους, να ζουν κανονικά, να ξυπνάνε πρωί, να πηγαίνουν να κάνουν τις δουλειές τους, να έχουν οικογένεια και παιδιά, να τα πηγαίνουν βόλτες, να πηγαίνουν καμιά εκδρομούλα, να βγαίνουν το βράδυ να τραγουδήσουν και μετά καπάκι να κοιμούνται αμέσως. Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να το καταφέρω αυτό το πράγμα. Δεν μπορώ να βγάλω στιγμή από το μυαλό μου ότι το βράδυ πρέπει να βγω και να τραγουδήσω.
-Έτσι που τα περιγράφετε, άλλη ζωή δεν βλέπω έξω από τη δουλειά σας.
Α.Ι. Ακριβώς, οπότε σιγά σιγά, καταργείται και η ίδια η μουσική, η δημιουργική ζωή παύει.
-Πού κλειστοφοβική περιγραφή
Α.Ι. Ναι πάρα πολύ. Και από την άλλη μεριά δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις τη μουσική ή την όποια τέχνη ανεξάρτητα από τη ζωή. Πρέπει να είναι μέρος της καθημερινότητάς σου. Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να το κάνω αυτό. Όταν το τραγούδι είναι εκεί, είναι όλη η ζωή μου. Ζω όποτε δεν καλούμαι να τραγουδήσω και ζω επίσης συμπυκνωμένες όλες μου τις στιγμές πάνω στη σκηνή, τις εποχές που τραγουδάω. Ότι δεν έχω ζήσει κατά τη διάρκεια της ημέρας ή κατά τη διάρκεια των μηνών που προηγήθηκαν, το ζω εκεί.
-Μεγαλώσατε σε οικογένεια καλλιτεχνών. Στο Δρόμο το εξώφυλλο είναι έργο του πατέρα σας, ο δίσκος είναι αφιερωμένος στον αδερφό σας, είστε, θα έλεγα, προσωποποίηση του μύθου της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας ο οποίος στην Ελλάδα έχει αρχίσει να εκλείπει.
Α.Ι. Η ζωή στην Κύπρο σε αναγκάζει να συσπειρωθείς. Υπάρχουν πολλά προβλήματα πολιτικά - αποκορύφωμα βέβαια το πρόβλημα της τουρκικής εισβολής και κατοχής- γι' αυτό θα δείτε ότι πάρα πολλοί άνθρωποι εκεί έχουν μια άμεση σχέση με τα κόμματα. Έχουν ίσως ανάγκη μια αίσθηση ομαδοποίησης και ασφάλειας που είναι τρομερά δικαιολογημένη σε μια τέτοια κατάσταση. Εγώ δεν μπόρεσα να ομαδοποιηθώ μέσα σε ένα κόμμα. Ειδικά από την εποχή που έφυγα από την Κύπρο, ευρισκόμενος, δεν τραγούδησα ποτέ σε κανένα φεστιβάλ κόμματος και γενικά σε καμία εκδήλωση που είχε κομματική προέλευση. Οι ομάδες που χρειάζομαι είναι ανθρώπων που μπορούν να κατανοήσουν κάποια προβλήματα δικά μου ή που μπορούν μέσο των δικών τους προβλημάτων να μου δείξουν κι εμένα το δρόμο.
-Και η οικογένεια;
Α.Ι. Για μένα ήταν καθοριστικής σημασίας ότι είχα αυτούς τους γονείς και τον αδερφό μου στη ζωή. Ήταν μια οικογένεια που μου έμαθε να διαβάζω, να γράφω, ν' ακούω, να ψάχνω, να ζω, να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι, να μην πονηρεύομαι και να καταλάβω από πολύ μικρός ότι η ζωή είναι πολύ πιο σημαντική από εμάς τους ίδιους τελικά. Ο πατέρας μου δούλεψε πάρα πολύ για την κυπριακή δημοκρατία, και για το μέλλον αυτού του τόπου. Μ' έμαθε να αγαπάω πραγματικά την Κύπρο και την Ελλάδα. Επίσης έμαθα να βλέπω την Κύπρο ως μέρος της Ελλάδας. Ερχόμενος εδώ, δεν ένιωσα ότι φεύγω στο εξωτερικό για να σπουδάσω. Ένιωσα όπως ένα παιδί από τα Γιάννενα που πέρασε σε μια σχολή της Αθήνας και ήρθε για σπουδές. Έτσι και γω από μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας βρέθηκα στη μεγαλούπολη. Και ακόμη προσπαθώ να βρω τρόπους πως μπορεί κάποιος να κάνει κάτι για την Κύπρο χωρίς αυτό να έχει σχέση με τα κόμματα. Δεν λεω ότι τα κόμματα είναι προδοτικά, προς Θεού, απλώς κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να ενταχθούν σε τέτοιου είδους σύνολα και πρέπει να βρουν ένα άλλο τρόπο να υπηρετήσουν τον τόπο τους, χωρίς να καταπιέζουν και τον εαυτό τους.
-Στα τραγούδια σας όμως δεν βλέπω την Κύπρο.
Α.Ι. Ζούμε δυστυχώς σε μια εποχή που πρέπει να είσαι υπερβολικά σαφής. Τόσο σαφής που να καταντάς αντιποιητικός, αντιερωτικός και να μην αφήνεις περιθώριο για το όνειρο του άλλου μέσα στο δικό σου. Αν θέλετε να σας μιλήσω για την Κύπρο, το τραγούδι Μισό φεγγάρι το έγραψα για τα δυο παιδιά τον Ισαάκ και τον Σολομού, που σκοτώθηκαν πρόπερσι από τους Τούρκους. Ο Βυθός πάλι, είναι γραμμένος με αφορμή τη θάλασσα του Ακάμα (σ.σ. και τα δυο τραγούδια είναι από το δίσκο ο Δρόμος, ο Χρόνος και ο Πόνος)
-Και εγώ ως ακροατήριο, πώς να το καταλάβω;
Α.Ι. Γιατί να το καταλάβετε;
-Μόνος σας αναρωτιέστε πως ένας καλλιτέχνης μπορεί να κάνει κάτι για την πατρίδα του χωρίς να αναμιχθεί με πολιτικές. Θα μου απαντήσετε, φαντάζομαι, "με την τέχνη του". Δεκτόν. Όταν η τέχνη του όμως είναι τόσο αφηρημένη.
Α.Ι. Μα έχουμε καταντήσει να θεωρούμε και πολιτικούς αναλυτές τους τραγουδιστές που γράφουν και ένα τραγούδι το οποίο δεν αφορά μόνο τον έρωτα - αν και ο έρωτας έχει άμεση σχέση με την πολιτική. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να είμαι σαφής πάντα. Δεν καταλαβαίνω γιατί κανείς πρέπει να είναι απολύτως σαφής. Πολλά από τα πράγματα που διάβασα τα έχω παρανοήσει τόσο πολύ και ενώ τα έχω λατρέψει, τα λάτρεψα γιατί μου είπαν αυτό που είχαν να μου πουν αλλά με έναν πολύ υπόγειο τρόπο και κάνοντας τη ζωή μου ομορφότερη. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να μου εξηγήσουν για ποιο λόγο έγραψαν το κάθε τι.
Σεμνός ή εγωιστής;
-Σας αρέσει δεν σας αρέσει, κύριε Ιωαννίδη, γίνατε σταρ. Παρατηρώ τις φωτογραφίες σας: ποτέ δεν κοιτάτε το φακό στα μάτια. Ακόμη και στο εξώφυλλο για το
Δίφωνο με κλειστά μάτια βγήκατε. Ποιανού παπά ευαγγέλιο είστε τελικά;
Α.Ι. Έχω μια φοβία με τα φακό, ντρέπομαι. Νιώθω, ότι για κάποιον ανόητο λόγο, στημένος μπροστά σε μια κάμερα θα έπρεπε να πουλήσω όσο καλύτερα μπορώ τον εαυτό μου ή να τον διαφημίσω και αυτό με δυσκολεύει πολύ. όπως όταν βγαίνει καινούργιος δίσκος και ακούω στο
ραδιόφωνο σποτάκι: "ο νέος δίσκος της μεγάλης φωνής του Αλκίνοου Ιωαννίδη" ας πούμε. Τρελαίνομαι όταν είμαι στ' αμάξι και ακούω κάτι τέτοιο, πάω να τρακάρω. Έχει παρεξηγηθεί η στάση μου ως σεμνότητα και μου έκανε πολύ καλό, αλλά δεν είναι ακριβώς σεμνότητα. Ίσως να είναι και ένας υπέρμετρος εγωισμός αυτό το πράγμα, από το οποίο προσπαθώ να ξεφύγω. Τα πράγματα είναι πολύ απλά: πρέπει να βγει μια φωτογραφία; Ωραία, βγες μια φωτογραφία και τελείωνε, δεν χρειάζεται να το κάνεις ζήτημα. Ποιος είσαι για να το κάνεις ολόκληρο θέμα;
-Επίσης δεν βάζετε φωτογραφία σας στα εξώφυλλα των δίσκων σας.
Α.Ι. Θεωρώ το τραγούδι πάντρεμα τεχνών. Παντρεύεται η μουσική με τον λόγο, η ποίηση με το τέλος. Θα ήθελα λοιπόν να παντρέψω όσο περισσότερες τέχνες μπορώ μέσα σ' ένα δίσκο. Τα υλικά που μπαίνουν δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, άσχετα με το υλικό του εκάστοτε δίσκου. Έχω ζήσει σε μια πνευματική συμφωνία με τους ανθρώπους της οικογένειάς μου και μέσα απ' αυτήν βγαίνει ένα κοινό συναίσθημα. Βλέποντας αυτό το εξώφυλλο του πατέρα μου στον Δρόμο, εγώ ακούω όλο το δίσκο. Για μένα είναι ένα πέρα από το αν είναι ωραίο για τους άλλου όχι. Έχω μεγαλώσει μέσα σ' αυτή την τέχνη και για μένα είναι μέρος και των ίδιων των τραγουδιών ακόμη. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να είναι το πρόσωπό μου στο εξώφυλλο. Από την άλλη, γιατί όχι; συμφωνώ με πολλούς που φωτογραφίζονται για το εξώφυλλο του δίσκου, ίσως το κάνω και γω αργότερα. Ο ίδιος ο πατέρας μου, μου το λέει αυτό. Εγώ επιμένω να γίνεται γιατί αισθάνομαι ότι ολοκληρώνει τη δουλειά μου.
-Γιατί κρύβετε ειδικά το βλέμμα σας στις φωτογραφίες ενώ δέχεστε να εκθέσετε το υπόλοιπο σώμα σας;
Α.Ι. Ίσως για τον ίδιο λόγο που κρύβω τον προορισμό των στίχων μου. Ίσως γιατί ότι κρύβεται τελικά, είναι σημαντικότερο. Ίσως γιατί ο εντός μου ψεύτης δεν θέλει να αποκαλυφθεί.
-Αν ισχύει το ότι οι καλλιτέχνες στα έργα τους αυτοβιογραφούνται, να υποθέσω ότι στις σχέσεις σας είστε φευγάτος; Από τα τραγούδια Μάης & Βυθός, πουλί πετάμενο φαίνεστε. Είστε έτσι πραγματικά; Ο έρωτας για σας είναι ιδέα και μόνο και όχι κάτι που μπορεί να διαρκέσει στον χρόνο ενός ανθρώπου;
Α.Ι. Νομίζω ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Κάθε σχέση που είχα στη ζωή μου, διαρκεί ακόμα, με την έννοια πως δεν αισθάνομαι ότι τελειώνουν τα πράγματα ποτέ. Κάτι που έχω ζήσει πριν από δέκα χρόνια εξακολουθώ να το ζω σήμερα και πολύ απλά, ζώντας τις συνέπειες του και έχοντας περάσει μέσα απ' αυτό είμαι άλλος πια.
-Είστε συν αυτό.
Α.Ι. Είμαι συν αυτό, ναι. Πολύ δύσκολα απορρίπτω πράγματα στη ζωή μου και πολύ δύσκολα πετάω έξω εποχές που έζησα. Ο αληθινός έρωτας, νομίζω, είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Και μια από τις αγωνίες μου είναι να τον απλοποιήσω και να τον ζήσω.
-Αν τον απλοποιήσετε, φοβάμαι ότι δεν θα σας ενδιαφέρει πια.
Α.Ι. Τότε ίσως να απλοποιηθώ εγώ τόσο ώστε να είμαι ικανός να τον ζήσω.
Νερό ατάραχο το παρελθόν
-Το παρελθόν λοιπόν δεν έχει βάρος έτσι όπως το περιγράφετε. Δείχνει να είναι καλός σύντροφος για το δρόμο.
Α.Ι. Το παρελθόν έχει μια τρομακτική ησυχία. Από όλους τους ορισμούς που δίνουμε στον χρόνο και από όλα τα μέρη στα οποία το διαλύουμε- δηλαδή το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον - για μένα το παρελθόν είναι το πιο τρομαχτικό απ' όλα. Γιατί δεν μπορείς να ν' αλλάξεις τίποτε σ' αυτό. Το παρόν και το μέλλον μου είναι πολύ πιο εύκολο να τα σκεφτώ και να τα αντιμετωπίσω μέσα μου. Το παρελθόν είναι νερά ατάραχα, δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε ένα βότσαλο από εδώ και να το πας εκεί.
-Σας τρομάζει η ησυχία;
Α.Ι. Με τρομάζει αλλά και με τραβάει κιόλας. Ο δρόμος του μοναχισμού - και δεν μιλάω μόνο για τη θρησκευτική του έννοια -μου φαίνεται τρομαχτικά μαγευτικός.
-Ένα παιδί μόλις 30 ετών που φαίνεται ο Θεός να το έφτιαξε σε καλή στιγμή, που οφείλει την τόση αγωνία του;
Α.Ι. Δεν έχω αγωνία. Ασχολούμαι πάρα πολύ με τον χρόνο, όπως ασχολούμαι και με τη μουσική χωρίς να έχω αγωνία γι' αυτήν. Ξέρετε γιατί μ' αρέσουν οι συνεντεύξεις; Γιατί με αναγκάζουν να σκέφτομαι. Έχω και δεκάδες λόγους που δεν μ' αρέσουν, αλλά δεν θα σας τους πω τώρα. Ένας από τους λόγους που δεν μ' αρέσουν πάντως είναι ότι επίσης μ' αναγκάζουν να σκέφτομαι…
-Δεν μου φαίνεται πως σας έβαλα να κάνετε κάτι που σας είναι άγνωστο ή δύσκολο. Γι΄αυτό και θα επιμείνω ότι διακρίνω μια αγωνία σε σχέση με τον χρόνο.
Α.Ι. Αγωνία ε; Ναι. Ίσως να ηρεμήσω όταν κάνω ένα παιδί κάποτε, να ηρεμήσω ακόμη περισσότερο κάνοντας δύο και να ηρεμήσω τελείως κάνοντας τρία παιδιά.
-Πιστεύετε ότι συνεχιζόμαστε κάνοντας παιδιά;
Α.Ι. Δεν νομίζω ότι μας δίνουν συνέχεια τα παιδιά, άλλα ότι δίνουν ένα τεκμήριο της πίστης μας στα καλά πράγματα. Από την άλλη, μπορεί ποτέ να μην αποκτήσω οικογένεια και δεν θα είμαι δυστυχισμένος. Μια φίλη μου γέννησε τελευταία και ήταν σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση. Της λέω "ρε συ, τώρα είναι καιρός για παιδιά;" και μου απαντά "έχουμε μείνει τόσοι λίγοι πια, πρέπει να κάνουμε παιδιά". Μ' άρεσε πολύ η αντιμετώπισή της.
-Δεν είχε κατά νου την υπογεννητικότητα της χώρας, φαντάζομαι, αλλού το πήγαινε.
Α.Ι. Ναι το πήγαινε στους ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να πούμε δυο λέξεις. Αλλά και η τέχνη είναι ένας τρόπος να τεκνοποιήσεις. Ακόμα και το να περπατάς, χαμογελώντας στο δρόμο είναι ένας τρόπος να δηλώσεις την πίστη σου στη ζωή.
Η εποχή της προσωπικής επανάστασης
-Φαντάζομαι θα έχετε ένα κύκλο ανθρώπων με τους οποίους επικοινωνείτε με τον τρόπο που σας αρέσει, παραπέρα θα υπάρχουν άλλοι τέσσερις - πέντε με έναν δικό τους κωδικό επικοινωνίας διαφορετικό. Κομμάτια και αποσπάσματα που λεει και ο Σαββόπουλος. Που θα βγει τελικά αυτό όλο το κοινωνικό τεμάχισμα;
Α.Ι. Αισθάνομαι ότι δούμε την περίοδο της προσωπικής επανάστασης του καθενός- η οποία θα κρατήσει αρκετά χρόνια. Έχουν τελειώσει οι εποχές των μαζικών επαναστάσεων, μας έχουν απογοητεύσει. Και δεν μιλάω μόνο για τον κομμουνισμό, αλλά γενικώς, ακόμη και για τα ρεύματα της τέχνης και τα κινήματα. Πιστεύω στην προσωπική επανάσταση. Πιστεύω ότι αν, κάθε άνθρωπος μπορέσει να νικήσει τον κακό του εαυτό, αυτός ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Αν ο άνθρωπος που ζει δίπλα μου και δεν τον έχω δει ποτέ, γράψει ένα ποίημα, ακόμη και αν δεν δημοσιευτεί ποτέ, εμένα η ζωή μου θα γίνει καλύτερη. Το πιστεύω αυτό, πραγματικά. Έχουμε φάει πολλά σκατά, πάρα πολλά, φτάνει. Αν δεν μπορούμε να οργανωθούμε σε ομάδες και να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον -που δεν μπορούμε σήμερα, εκ των πραγμάτων και έχουν φροντίσει πολλοί γι 'αυτό -, ας εμπιστευτούμε το καλύτερο μέρος του εαυτού μας ο καθένας και μέσα από αυτό να αγαπήσουμε και τους άλλους. Και ας φαίνεται εγωιστικό. Δεν πιστεύω στα γκέτο, αλλά δεν πιστεύω και σε μια μαζική επανάσταση σήμερα.
-Περιμένουμε από ώρα σε ώρα το ΝΑΤΟ να ισοπεδώσει τη Γιουγκοσλαβία. (σ.σ. η
συνέντευξη πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της 24ης Μαρτίου, λίγες ώρες προτού αρχίσουν οι βομβαρδισμοί). Τι θα κάνει το χαμόγελο, το δικό μας Αλκίνοε, θα παγώσει μάλλον;
Α.Ι. Τα πράγματα είναι πολύ άγρια πια. Με αναγκάζετε να μιλήσω πολιτικά και δεν το θέλω.
-Τη σκέψη σας ζητάω. Έχουμε την απειλή μιας εστίας πολέμου στην Ευρώπη και εμείς μιλάμε μέσα σ' ένα ωραίο στούντιο, πίνοντας καφέ, για το χαμόγελο των ανθρώπων και για τα ποιήματα που θα μας κάνουν καλύτερους αν γραφτούν. Μήπως ζούμε στο σύννεφό μας;
Α.Ι. Ένα κίνδυνος μεγάλος θα ήταν να μη μιλάμε για αυτά τα πράγματα. Δηλαδή, με όλη αυτή την κατάσταση θα μπορούσαν κάποιοι να μας αναγκάσουν να μιλάμε μόνο για το βομβαρδισμό κατά των Σέρβων. Αυτό θα ήταν τραγικό. Θα μας εγκλώβιζε σε ένα κελί. Από την άλλη μεριά, όσο ζούμε, χαμογελάμε και σκεφτόμαστε, αντιστεκόμαστε με κάποιο τρόπο, ή έστω διατηρούμε ζωντανή τη δυνατότητά μας στην αντίσταση. Και από μια τρίτη μεριά, περιμένω ότι σε 10-15 χρόνια η Κίνα θα είναι αρκετά δυνατή ώστε να φέρει μια καινούργια ισορροπία στον κόσμο. Γιατί νομίζω ότι έχουμε βαρεθεί όλοι αυτή την κατάσταση με την Αμερική πια. Φτάνει. Είδα τον Κλίντον χτες να βγαίνει και να λέει "οι αλβανόφωνοι δέχτηκαν το σχέδιο που προτείναμε. Γιατί δεν το δέχτηκαν οι Σέρβοι; Γιατί θέλουν τον πόλεμο. Ωραία, αφού θέλουν τον πόλεμο θα τον έχουν." Μα αυτά είναι πράγματα που δεν τα ακούγαμε ούτε σε εποχές πολύ πιο σκοτεινές από σήμερα.
-Σας φοβίζει το 2000; Βλέπαμε στις ταινίες τους ανθρώπους -ρέπλικες και λέγαμε "αηδίες". Τώρα με τις κλωνοποιήσεις και την εξέλιξη της γενετικής, το μέλλον είναι ήδη εδώ.
Α.Ι. Η απαγόρευση του ονείρου- αυτό με φοβίζει. Αν μου πάρουν το σπίτι μου, πάλι θα ζήσω. Αν δεν έχω πολλά ρούχα να φορέσω, πάλι θα ζήσω. Αν δεν έχω τεράστια επιλογή διατροφής, πάλι θα ζήσω. Αν σταματήσω να ονειρεύομαι, θα ζήσω αλλά δεν θα' μαι ζωντανός. Και δεν μιλάω για μένα μόνο, μιλάω για όλους τους ανθρώπους. Γι' αυτό σας λέω, μπορεί να φαίνεται ρομαντικό και ανόητο, αλλά ας γράψουμε ένα ποίημα και ας το σκίσουμε μετά, ας χαμογελάσουμε χωρίς να μας βλέπει κανείς άμα ντρεπόμαστε να το κάνουμε μπροστά στον κόσμο, ας πούμε τα πιο όμορφα λόγια της ψυχής μας σ' ένα άνθρωπο, ακόμη και αν αυτός δεν είναι εκεί και ας είμαστε μόνοι, ας δώσουμε μια ευκαιρία στην ομορφιά του κόσμου να αναθαρρήσει λίγο και να πει "Ωπ! Κάθε άνθρωπος μου δίνει μια χώρα να μπω και να κατοικήσω".
-Με τοπία δηλαδή ανάμεσά μας θα ζήσουμε, ανακαλύπτοντας ο ένας το τοπίο του άλλου;
Α.Ι. Ναι και ανοίγοντας παραθυράκια. Και ο καινούργιος μου δίσκος ο Ανεμοδείκτης, θα ήθελα να ανοίγει ένα παράθυρο προς τους άλλους. Είναι λιγότερο εγωιστικός από τον προηγούμενο.
-Με την έννοια ότι είναι λιγότερο εσωστρεφής;
Α.Ι. Ακριβώς.
-Για ένα κύπριο καλλιτέχνη, η Ελλάδα είναι πρόκληση ή αιώνιο παράπονο;
Α.Ι. Για ένα Κύπριο, πέρα από καλλιτέχνη, η Ελλάδα είναι ένα αιώνιο παράπονο όπως το θέσατε πάρα πολύ σωστά. Για ένα κύπριο καλλιτέχνη είναι δεν είναι πρόκληση. Πιστεύω ότι καλλιτεχνικά η Κύπρος, είναι μια όαση και το εννοώ. Γνωρίζεις τόσους πολλούς ανθρώπους μαζεμένους που έχουν σχέση με το πνεύμα, που αγαπάνε μια τέχνη με πάθος, που τους δίνεται ο τρόπος ζωής έτσι ώστε να μπορούν να της αφοσιωθούν και να την υπηρετήσουν. Και είναι τόσο γεμάτη από ταλαντούχους ηθοποιούς, τραγουδιστές, τραγουδοποιούς, λογοτέχνες, ποιητές ώστε αν μπορούσατε να το δείτε και να το ζήσετε θα σας έκανε τεράστια εντύπωση.
-Γιατί είστε εδώ τότε;
Α.Ι. Είναι ένα πολύ καλό ερώτημα, το οποίο θέτω σχεδόν καθημερινά στον εαυτό μου. 'Οσο δύσκολο μου φαίνεται να επιστρέψω στην Κύπρο, άλλο τόσο η ανάγκη μου καθημερινά είναι να γυρίσω.
-Λέγοντας "δύσκολο" τι εννοείτε, αν δεν γίνομαι αδιάκριτη;
Α.Ι. Θέλω να πω ότι βρέθηκα σε μια μεγαλούπολη και ξαφνικά έχω μπλέξει με ένα εκατομμύριο πράγματα τα οποία με ενδιαφέρουν αλλά για καθαρά πρακτικούς λόγους δεν μπορώ να τα κάνω εκεί. Νομίζω όμως τελικά, αν με αφορούσε μόνο η τέχνη μου, θα βρισκόμουν εκεί. Αν με αφορούσε μόνο το να δώσω το καλύτερο μέρος του εαυτού μου και να κάνω όσο πιο καλά μπορώ τη δουλειά μου, θα το 'κανα εκεί πέρα και ας είχα πρακτικά προβλήματα. Και ας μην υπάρχουν εκεί δισκογραφικές εταιρείες, ας μην υπάρχουν τα στούντιο που υπάρχουν εδώ. Μου λείπει πάρα πολύ αυτός ο τόπος. Δεν νιώθω ξένος εδώ σίγουρα, αλλά δεν θέλω να γίνω ξένος τελικά στην Κύπρο. Με τρομάζει να κατεβαίνω κάτω και να βλέπω καινούργια κτίρια που έχουν κτιστεί όταν εγώ δεν ήμουν εκεί, όσο άσχημα και αν είναι. Με τρομάζει το γεγονός ότι κάθε φορά που πηγαίνω έχουν γεννηθεί κάποια παιδιά και τα βλέπω πια έξι μηνών δέκα μηνών, ενός έτους. Αισθάνομαι ότι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου δεν το ζω μένοντας στην Αθήνα και αυτό με απασχολεί πολύ.
-Μήπως να τα προσγειώσουμε λιγάκι τα πράγματα; Μήπως δεν έχει ψωμί κάτω;
Α.Ι. Να τα προσγειώσουμε. Ψωμί σίγουρα δεν έχει για κάτι τέτοιο. Δηλαδή οι δυνατότητές μου να τραγουδήσω εκεί είναι ελάχιστες- και μιλάω για χώρους και για κοινό. Για την ηχογράφηση ενός δίσκου θα προτιμούσα να είμαι εδώ, καθώς έχω μάθει να συνεργάζομαι με κάποιους μουσικούς οι οποίοι είναι εδώ - και για μένα οι μουσικοί είναι ίσως το σημαντικότερο μέρος της δουλειάς μου- κι ευτύχισα να γνωρίσω εξαίρετους μουσικούς, οι οποίοι είναι και πνευματικοί άνθρωποι πάνω απ' όλα. Πέραν αυτών, νομίζω ότι ζώντας ακόμη εδώ συντηρώ την ψευδαίσθηση πως ζω τα φοιτητικά μου χρόνια. Διότι οι Κύπριοι έρχονται, σπουδάζουν και μετά, με την επιστροφή στην Κύπρο, αισθάνονται μεγάλοι άνθρωποι πια. Εγώ δεν το έχω νιώσει ακόμα αυτό, γιατί δεν επέστρεψα, είναι σαν να σπουδάζω ακόμη.
-Στο βάθος του μυαλού σας, υπάρχει η επιστροφή;
Α.Ι. Βέβαια και αν θα έκανα οικογένεια, νομίζω ότι τα παιδιά μου θα ήθελα να μεγαλώσουν εκεί. Θα μάθαιναν πολλά, μόνο και μόνο ζώντας σε ένα νησί κατεχόμενο κατά το ήμισυ. Απ΄ αυτό και μόνο νομίζω πως η ζωή τους θα διαμορφώνονταν πολύ πιο σημαντικά από το να μεγαλώσουν στο αμπλαούμπλα της Αθήνας και στον γενικό εφησυχασμό- στον οποίο και γω αφήνομαι βεβαίως.
-Περιπλανηθήκαμε σε πολλούς δρόμους. Να επιστρέψουμε στη βάση σας: το τραγούδι. Υπάρχει τελικά καλό και κακό τραγούδι; Είναι ρατσισμός αυτό ή μαύρη αλήθεια;
Α.Ι. Θα σας πω μια πικρή αλήθεια: νομίζω ότι βολεύει όλους μας ο διαχωρισμός του τραγουδιού σε ποιοτικό και μη και αυτό είναι μια τεράστια παγίδα από την οποία δεν κινδυνεύουν αυτοί που θεωρούνται μη ποιοτικοί, αλλά οι υπόλοιποι.
-Γιατί;
Α.Ι. Γιατί εφησυχάζουμε και θεωρούμε ότι, αφού έχουμε δώσει ένα "στίγμα", δεν πρόκειται πλέον ποτέ να παρεξηγηθούμε από τον κόσμο οτιδήποτε κάνουμε.
-Υπάρχει ωστόσο η "άλλη πλευρά".
Α.Ι. Υπάρχει και στην πλευρά μας η άλλη πλευρά. Δεν πιστεύω στο ποιοτικό και μη τραγούδι. Πιστεύω στο αληθινό και στο ψεύτικο. Πολλούς από αυτούς που αποκαλούμε "σκυλάδες" τους έχω ακούσει να τραγουδάνε με τέτοια ψυχή που τους ζήλεψα πραγματικά.
-Είναι, λέτε, περισσότερο ειλικρινείς από "από δώ";
Α.Ι. Δεν πρόκειται για ειλικρίνεια. Η ειλικρίνεια δεν έχει πάντα άμεση σχέση με την αλήθεια. Εγώ λ.χ στη
συνέντευξη αυτή είμαι ειλικρινής αλλά δεν ξέρω αν είμαι αληθινός. Και ακούω πολλές φορές τραγούδια γραμμένα από την πλευρά "και καλά" ποιοτική τα οποία είναι γραμμένα εμφανώς για λόγους επιτυχίας "σουξέ", για οικονομικούς λόγους δόξας και τιμής στον τιμημένο μας συνθέτη ή τραγουδιστή.
-Τελικά για σας, ποια είναι η διαχωριστική γραμμή;
Α.Ι. Η αλήθεια. Ξεχωρίζεις πολύ εύκολα ένα τραγούδι που έχει προορισμό την ψυχή ενός ανθρώπου από αυτό που έχει προορισμό το πορτοφόλι του ερμηνευτή. Είναι ξεκάθαρο και μπορεί να το καταλάβει ο καθένας μας. Αυτός είναι ο διαχωρισμός και εκεί θα έπρεπε να σταθούμε. Από κει και πέρα οι ταμπέλες του ποιοτικού και του μη, καλές είναι, εντάξει, έχουν αναβαθμίσει το τραγούδι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και έχουν περάσει μια ευκολία στο να πεις σημαντικότερα πράγματα απ' ότι πριν από δέκα χρόνια, αλλά μας έχουν κάνει και πολύ πιο εύπεπτους, πιο εύκολα αποβλητέους.
-Τελικά τι είστε κύριε Ιωαννίδη: ρομαντικός, ειλικρινής ή στον κόσμο σας;
Α.Ι. Νομίζω ότι δεν είμαι στον κόσμο μου, προσπαθώ μα πάω αλλά δεν έχω φτάσει ακόμη. ¶λλωστε άμα φτάσω, μπορεί να μην είναι πολύ όμορφα τα πράγματα εκεί.
-Θα χει μοναξιά μάλλον.
Α.Ι. Ναι και μπορεί τελικά να είναι κάτι διαφορετικό απ' ότι φαντάζομαι. Τελικά ο πιο όμορφος κόσμος, είναι οι άλλοι άνθρωποι. Ο κόσμος πάντα είναι οι άλλοι, δεν είσαι εσύ.
-Όπως και η κόλαση.
Α.Ι. Ναι, όπως και η κόλαση - όπως και ο παράδεισος όμως,
_________________
