«Love will tear us apart» (Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια), τραγουδούσαν οι Joy Division πριν από χρόνια. Η αγάπη -γι' αυτό το τραγούδι- μας ενώνει, λένε 13 εικαστικοί καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της «Βαβέλ».
Η ομαδική τους έκθεση, που θα φιλοξενηθεί μαζί με τις υπόλοιπες εκδηλώσεις στον Τεχνοχώρο του δήμου Αθηναίων από την προσεχή Πέμπτη μέχρι την Κυριακή, έχει ως τίτλο τη μεγάλη επιτυχία του post-punk συγκροτήματος. Ενα τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1980 και πριν από δύο χρόνια ψηφίστηκε Νο 1 σινγκλ όλων των εποχών από το New Musical Express.
Έργο του Διαμαντή Αϊδίνη
«Ηταν μια ιδέα δική μου και της Νατάσας Μπαλάσκα, με την οποία είχαμε συνδιοργανώσει την ομαδική έκθεση-αφιέρωμα στον Μίκι Μάους» λέει ο Σπύρος Βερύκιος, που συμμετέχει με ένα έργο του. «Παλαιότερα είχαν υπάρξει εκθέσεις με ανάλογη λογική: μία για το σινεμά, μία μικρότερη με τίτλο "Εδώδιμος Τέχνη", πέρυσι ο Μίκι Μάους. Σιγά σιγά δημιουργήθηκε ένα πυρήνας καλλιτεχνών που τα "βρίσκανε" μεταξύ τους. Οι περισσότερες ομαδικές εκθέσεις γίνονται με άνευρο τρόπο. Συνήθως, υπάρχει ένας θεωρητικός ο οποίος παίρνει μια μπαγιάτικη ιδέα που είδε κάπου στο εξωτερικό και τη μεταφέρει σε μια γκαλερί, καλώντας κάποιους να συμμετάσχουν. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα άθροισμα "απομονωμένων" έργων».
Στην προκειμένη περίπτωση, υποστηρίζει ο Σπύρος Βερύκιος, κάθε δημιουργός «πάντρεψε» την προσωπική του μυθολογία με εκείνη των υπολοίπων. «Αυτό που καταφέραμε είναι να δημιουργήσουμε ένα συλλογικό έργο. Υπήρξε ένας κοινός ενθουσιασμός που βοήθησε πολύ στη συνένωση». Ο κοινός ενθουσιασμός αφορά το τραγούδι των Joy Division που έγραψε ιστορία χάρη στην αλλόκοτη, βαρύτονη φωνή του Ιαν Κέρτις. Ο τραγουδιστής, που αυτοκτόνησε ένα μόλις μήνα μετά την κυκλοφορία του δίσκου, έγινε αφορμή να περάσει το τραγούδι στην ιστορία. Οσο για τον τίτλο, χαράχτηκε στον τάφο του αυτόχειρα κατόπιν επιθυμίας της γυναίκας του, για την οποία είχε γράψει το τραγούδι.
Η τέχνη, πάντως, εξορκίζει το θάνατο! Το επιβεβαιώνουν οι 13 έλληνες εικαστικοί που συμμετέχουν στην έκθεση: Διαμαντής Αϊδίνης, Αγγελος Αντωνόπουλος, Γιώργος Βαβυλουσάκης, Κώστας Βαβυλουσάκης, Σπύρος Βερύκιος, Γιώργος Καζάζης, Γιάννης Λασηθιωτάκης, Μιχάλης Μανουσάκης, Μανώλης Μπιτσάκης, Γιάννης Παπαγιάννης, Αγγελος Παπαδημητρίου, Αχιλλέας Παπακώστας και Χρύσανθος Σωτηρόπουλος. Τα έργα τους προσεγγίζουν με πολλούς τρόπους (και διάφορες τεχνικές) το θρυλικό τραγούδι. Κάποιοι έχουν αναπτύξει στενούς «δεσμούς αίματος» μαζί του, από την εποχή που πρωτακούστηκε. Αλλοι, νεότεροι, παρακινήθηκαν από τη δύναμη του τίτλου ή κάποια προσωπικά βιώματα.
«Το τραγούδι των Joy Division αποτέλεσε ένα νέο πυρήνα, πάνω στον οποίο χτίστηκε μια ολόκληρη μυθολογία» λέει ο Διαμαντής Αϊδίνης, προσθέτοντας ότι είναι... συνομήλικος του τραγουδιού! «Μεγάλωσα με τη ροκ και ο Ιαν Κέρτις υπήρξε το μεγάλο μου ίνδαλμα. Στο έργο μου "γύρισα", κατά κάποιον τρόπο, τα μέσα-έξω του τραγουδιού. Εκανα ένα ανθρώπινο σώμα, που το μισό είναι ανδρικό και το άλλο μισό γυναικείο. Ο έρωτας, εδώ, δεν τους κάνει κομμάτια. Τους ενώνει εις σάρκα μία. Κάτι που δεν είναι κατ' ανάγκη χαρμόσυνο».
Από άλλη αφετηρία ορμώμενος, δημιούργησε ο Γιάννης Παπαγιάννης το δικό του έργο: «Με τη γυναίκα μου δεν έχουμε ανταλλάξει ποτέ μια κακή κουβέντα. Θα μπορούσες να πεις ότι αυτό που ζωγράφισα είναι ένα αφιέρωμα σε όλους τους χωρισμένους! Με το έργο μου δεν προσπάθησα να προσεγγίσω το τραγούδι. Το χρησιμοποίησα, αντίθετα, ως σημείο εκκίνησης διευρύνοντας την αναφορά. Γι' αυτόν το λόγο, άλλωστε, έβαλα μέσα στη σύνθεση τους στίχους ενός άλλου ποιήματος, της Σίλβια Πλαθ, που λένε το ίδιο σπαρακτικό πράγμα με διαφορετικά λόγια».
¶ρθρο του ¶ρη Μαλανδράκη, από το ένθετο περιοδικό 7 στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία - 18/09/2005
