Στα βιβλία που διαβάζουμε γίνεται πολλές φορές αναφορά σε τραγούδια/μουσική που "ακούγονται" κάπου μέσα στην πλοκή, σε μελωδίες που μουρμουρίζουν τα πρόσωπα, σε μουσικούς ήχους που ανακαλούν αναμνήσεις, σαν τις μυρωδιές του Προυστ.
Ας μοιραστούμε τα βιβλία, το ρυθμό και τις νότες.
Το βιβλίο του Πάνου Χρυσοστόμου "graffiti ιστορίες" (Άγκυρα, 2005) για τη δική του Αμερική, φαντασιακή και τραγικά αληθινή, ξεκινά με το Τhe wanderer-Johnny Cash & U2.
Κάθε κεφάλαιο ανοίγει με ένα τραγούδι:
Underground - Tom Waits It's hard to be a saint in the city - Bruce Springsteen Hitchhiker - John Denver Refugge - Tom Petty Say goodbye to Hollywood - Billy Joel Pulled up - Talking heads Free bird - Lynyrd Skynyrd Pet semetary - Ramones Call me - Blondie ...και κάπου μέσα στις λέξεις, ακούγεται το Heroes του David Bowie "Ο έρωτας και η αληθινή αγάπη ως το μοναδικό αντίδοτο στη βία και τα όπλα. Ως το μοναδικό αντίδοτο σε κάθε αρνητική ενέργεια".
[ τροποποιήθηκε από τον/την kraken, 25-07-2013 15:45 ]
[ τροποποιήθηκε από τον/την kraken, 29-07-2013 08:20 ]
Το βιβλίο "Ο θάνατος του Μπάνι Μανρό" είναι γραμμένο από ένα συγγραφέα ονόματι Νικολάκη Σπηλιά (κατά κόσμον Nick Cave). Δηλαδή, είναι μυθιστόρημα γραμμένο από ένα μουσικό. Συνεπώς, η μουσική δεν θα μπορούσε να λείπει.
Σε αντίθεση με τις συνήθεις μουσικές μου προτιμήσεις, στο βιβλίο μουσικά υπάρχουν η Kylie Minogue και η Avril Lavigne με έναν παράδοξο αλλά και εύστοχο τρόπο ενεργούς συμμετοχής στην πλοκή της ιστορίας. Αποτελούν τις δυο πρωταγωνίστριες των ηδονικών φαντσιώσεων του ήρωα της ιστορίας, ενός πλαισιέ γυναικείων καλλυντικών, αλκοολικού, μανιώδους καπνιστή, λίγο κάφρου, αλλά καλό παιδί κατά βάθος. Τριγυρνάει μαζί με τον 5χρονο γιο του προσπαθώντας να πουλήσει την πραμάτια του και να συνευερεθεί με έκφυλα θυληκά ικανοποιώντας άγρια ένστικτα.
Γι΄αυτό και όλες τις γυναίκες τις συγκρίνει με τις δύο ανωτέρω καλλιτέχνιδες ως το αποκορύφωμα των φαντασιώσεων του. Τις φαντάζεται σαν την Avril στο Link
" target="_blank">Don't tell me, με το φανελάκι και το καυτό εσώρουχο-σορτς ή σαν την ημίγυμνη Kylie Minogue στο Link
" target="_blank">Spinning around.
Ωστόσο, επειδή... Σπηλιάς είναι αυτός δεν θα μπορούσε να λείπουν και πιο σκοτεινά και gothic στοιχεία, ωστόσο χωρίς να αναφέρονταί μέσα από τις σελίδες του βιβλίου διαβάζοντάς το, στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου μουσικές σαν το Link
Στο βιβλίο του Charles Webb Ο ΠΡΩΤΑΡΗΣ (1963) δεν γίνεται αναφορά σε τραγούδια και μελωδίες. Όμως, το βιβλίο αναπόφευκτα "διατρέχεται" από τα τραγούδια των Simon & Garfunkel, μέρος της μουσικής επένδυσης της ομότιτλης ταινίας του Mike Nichols (1967), βασισμένης στο μυθιστόρημα.
Καλησπέρα. Δεν ξέρω εάν είμαι εντός θέματος, αλλά στο διήγημα: Στο χέρι του θεού (Αμρί α μούγκου) του Μ. Καραγάτση η κύρια ηρωΐδα τραγουδά στη μέση της πλοκής του διηγήματος το παραδοσιακό: Θαλασσάκι μου. Το τραγούδι αυτό ακούγεται σαν μοιρολόϊ στη μέση της ζούγκλας. Ακούστε το από τη φωνή της Αλίκης Καλιαλόγλου.
Στο βιβλίο ''Κι όμως όμορφα..''(ένα βιβλίο για την Τζάζ),του Τζέφ Ντάιερ-εκδοτική Πάπυρος,ακούγονται μουσικές των:Λέστερ Γιάνγκ,Θελόνιους Μόνκ,Μπάντ Πάουελ,Μπεν Ουέμπστερ,Τσάρλς Μίνκους,Αρτ Πέπερ κ.α σημαντικών δημιουργών-ερμηνευτών της Τζάζ μουσικής. Ισως το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί για τη τζαζ,ένας μικρός θησαυρός για τους λάτρεις του συγκεκριμένου μουσικού είδους και όχι μόνο.Ανάμεσα σε πολλά κομμάτια ακούγονται και τα παρακάτω:
Η μυθιστορηματική ιστορία της Ελενορ Οσνερ βασίζεται στην περίπτωση της ''Elizabeth Von R'',όπως την παρουσιάζει ο Ζίγκμουντ Φρόιντ στο έργο του Μελέτες για την Υστερία.
Απόσπασμα απ'το οπισθόφυλλο:
''Η επανάσταση της ψυχανάλυσης.Ο άνεμος της αλλαγής.Η Βιέννη λίγο πριν από τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο.Πανσπερμία εθνοτήτων,πανσπερμία ιδεών.Από τα πολυσύχναστα βουλεβάρτα στις φτωχικές συνοικίες.Η φθίνουσα αριστοκρατία και η ανερχόμενη αστική τάξη.Η χεραφέτηση των γυναικών και η αφύπνιση της εργατικής τάξης.Το παγγερμανικό όραμα και το εβραικό ζήτημα.Στα σταυροδρόμια της πολιτικής,της φιλοσοφίας,της ψυχανάλυσης και της τέχνης συναντιούνται η λογική και η πίστη,η ελπίδα και η διάψευση ενός κόσμου που αναζητά μια καινούργια ταυτότητα''.
Αν και στο βιβλίο δεν υπάρχουν μουσικές αναφορές,διαβάζοντας το άκουγα νοερά μουσικές των Max Richter και Arvo Part,όπως:
