Δημοσιεύω εδώ κάτι που ήρθε εντελώς αυθόρμητα πριν απο λίγο.Το δημοσίευσα στο blog μου αλλά μιας και δεν ξέχασα ποτέ το MusicHeaven είπα να το μοιραστώ και μαζί σας.Ξέρω ότι μπορεί ο Ντύλαν να θεωρείται κορεσμένο θέμα εδώ, ελπίζω μόνο κάποιοί να βρούν εδώ μέσα κάτι καινούριο.Αχ όχι θεωρείστε το σαν μια ακόμα συνεισφορά στη σχετική λογοτεχνία
Man gave names to all the animals
In the beginning, in the beginning.
Man gave names to all the animals
In the beginning, long time ago.
He saw an animal that liked to growl,
Big furry paws and he liked to howl,
Great big furry back and furry hair.
"Ah, think I'll call it a bear."
Man gave names to all the animals
In the beginning, in the beginning.
Man gave names to all the animals
In the beginning, long time ago.
He saw an animal up on a hill
Chewing up so much grass until she was filled.
He saw milk comin' out but he didn't know how.
"Ah, think I'll call it a cow."
Man gave names to all the animals
In the beginning, in the beginning.
Man gave names to all the animals
In the beginning, long time ago.
He saw an animal that liked to snort,
Horns on his head and they weren't
Too Short.
It looked like there wasn't nothin' that he couldn't pull.
"Ah, think I'll call it a bull."
Man gave names to all the animals
In the beginning, in the beginning.
Man gave names to all the animals
In the beginning, long time ago.
He saw an animal leavin' a muddy trail,
Real dirty face and a curly tail.
He wasn't too small and he wasn't too big.
"Ah, think I'll call it a pig."
Man gave names to all the animals
In the beginning, in the beginning.
Man gave names to all the animals
In the beginning, long time ago.
Next animal that he did meet
Had wool on his back and hooves on his feet,
Eating grass on a mountainside so steep.
"Ah, think I'll call it a sheep."
Man gave names to all the animals
In the beginning, in the beginning.
Man gave names to all the animals
In the beginning, long time ago.
He saw an animal as smooth as glass
Slithering his way through the grass.
Saw him disappear by a tree near a lake . . .
Και μόνο αυτό το τραγούδι να έγραφε ο
Bob Dylan θα ήταν αρκετό για να κερδίσει τον τίτλο του ποιητή.
Θαυμάζω τον Ντύλαν όχι μόνο λόγω του έργου του-αυτό ακόμα και οι εχθροί του το παραδέχονται-αλλά λόγω της στάσης του απέναντι σε διάφορα ρομαντικά κινήματα που ήθελαν ν'αλλάξουν τον κόσμο.Σνόμπαρε τους χασικλωμένους χίππηδες στο Γουντστοκ-και καλά έκανε γιατί έτσι έδειξε πριν απο αρκετούς άλλους που θα κατέληγαν.Σνόμπαρε τους διάφορους ρομαντικούς που πίστευαν οτι η μουσική φολκ θα άλλαζε τον κόσμο και έγινε ηλεκτρικός εισπράσσοντας πλήθος αποδοκιμασιών(Το περίφημο Judas).Και καλά έκανε.Σιγά να μην έμενε ακουστικός επειδή κάποιοι πίστευαν ότι έτσι θα είχαν ένα Μεσσία.Σνόμπαρε γενικά την ιδέα των τραγουδιστών σαν ηγετών μιας επανάστασης-και καλά έκανε γιατί η ιστορία δεν αλλάζει με μια
κιθάρα και ένα μπάντζο.Και τελευταία σνόμπαρε όσους πιστεύουν ότι το να είσαι σε διαφήμιση πολυεθνικής είναι μέγα αμάρτημα.Σαμπώς και αν ΔΕΝ έπαιζε στη διαφήμιση δεν θα συνέχιζαν οι εταιρείες να κάνουν τη δουλειά τους και να μαζεύουν λεφτά.Εκανε την πλάκα του-αυτό έκανε σε όλη του τη ζωή.Ζούσε τη ζωή του όπως ήθελε και όχι όπως την ήθελαν άλλοι.
Κοινώς ο Ντύλαν αποδέχτηκε τον κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα.Ποτέ του δεν προσπάθησε να το παίξει μεσσίας και επαναστάτης-πως θα μπορούσε άλλωστε;Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι του αρέσει κιόλας.Αν ήταν έτσι θα έκανε τραγούδια όπως το Masters Of War;
Ηταν-και είναι-ο αγγελιοφόρος.
Αυτός που ντύνει το μύνημα με μελωδία και στίχο και που το στέλνει σε όλους όσους είναι διατεθιμένοι να το ακούσουν.Αν θέλουν μπορούν να το πάνε παρακάτω.Κάποιοι το έκαναν-ο Hurricane είναι πλέον ελεύθερος και όποιος ακούσει το τραγούδι του Ντύλαν δεν μπορεί παρά να κάνει την σκέψη ότι όσοι τον βοήθησαν να βγεί απο τη φυλακή είχαν στο μυαλό τους το αριστούργημα του Ντύλαν.Αλλοι κάνουν πιο συνηθισμένα πράγματα-αλήθεια πόσοι άνθρωποι στον πλανήτη δεν έκαναν κάτι με αφορμή ένα τραγούδι του Ντύλαν; Μπορεί ένα τηλεφώνημα,μπορεί μια συνάντηση, μπορεί ένα συγγνώμη μπορεί ένα σ'αγαπώ.Πόσοι άραγε πήραν κουράγιο για να συνεχίσουν;Πόσοι άραγε άλλαξαν την αντίληψη τους για τον κόσμο όταν ένιωσαν το αεράκι στο πρόσωπο τους;
Αυτός είναι ο Ντύλαν λοιπόν.Ενας συνηθισμένος άνθρωπος όπως εμάς που όμως είναι πάνω απ'όλα ελεύθερος απο ταμπέλες και περιορισμούς.Οπως πρέπει να είμαστε όλοι μας.Και συνάμα τόσο μεγάλος.Οπως μεγάλοι μπορεί να γίνουμε όλοι μας όχι στο χρήμα και στην δόξα-και ο Ντύλαν δεν ζήτησε ποτέ θρόνο και σκήπτρο-αλλά στη ψυχή.Δεν χρειάζεται να γράφει ο καθένας ποιήματα-φτάνει αυτά που δεν μπορεί να τα μετατρέψει σε στίχο να τα βλέπει μπροστά του και να τα σκέφτεται.Και αυτό αρκεί.
