H Αγαπη Ειναι Ο Φοβος
Η αγαπη ειναι ο φοβος που μας ενωνει με τους αλλους
Οταν υποταξαν τις μερες μας και τις κρεμασανε σα δακρυα
Οταν μαζι τους πεθανανε σε μια οικτρη παραμορφωση
Τα τελευταια μας σχηματα των παιδικων αισθηματων
Και τι κρατα ταχα το χερι που οι ανθρωποι δινουν;
Ξερει να σφιξει γερα εκει που ο λογισμος μας ξεγελα
Την ωρα που ο χρονος σταματησε και η μνημη ξεριζωθηκε
Σα μιαν εκζητηση παραλογη περα απο καθε νοημα;
(Κι αυτοι γυριζουν πισω μια μερα χωρις στο μυαλο μια ρυτιδα
Βρισκουνε τις γυναικες τους και τα παιδια τους που μεγαλωσαν
Πηγαινουνε στα μικρομαγαζα και στα καφενεια της συνοικιας
Διαβαζουνε καθε πρωι την αποποιια της καθημερινοτητας)
Πεθαινουμε ταχα για τους αλλους ή γιατι ετσι νικουμε τη ζωη
Ή γιατι ετσι φτυνουμε ενα ενα τα τιποτενια ομοιωματα
Και μια στιγμη στο στεγνωμενο νου τους περνα μια ηλιαχτιδα
Κατι σα μια θαμπην αναμνηση μιας ζωικης προϊστοριας.
Φτανουνε μερες που δεν εχεις πια τιποτα να λογαριασεις
Συμβαντα ερωτικα και χρηματιστηριακες επιχειρησεις
Δε βρισκεις καθρεφτες να φωναξεις τ' ονομα σου
Απλες προθεσεις ζωης διασφαλιζουν μιαν επικαιροτητα
Ανια, ποθοι, ονειρα, συναλλαγες, εξαπατησεις
Κι αν σκεφτομαι ειναι γιατι η συνηθεια ειναι πιο προσιτη απ' την τυψη
Μα ποιος θα 'ρθει να κρατησει την ορμη μιας μπορας
που πεφτει;
Ποιος θα μετρησει μια μια τις σταγονες πριν σβησουν στο χωμα
Πριν γινουν ενα με τη λασπη σαν τις φωνες των ποιητων;
Επαιτες μιας αλλης ζωης της Στιγμης λιποταχτες
Ζητουνε μια νυχτα απροσιτη τα σαπια τους ονειρα
Γιατι η σιωπη μας ειναι ο δισταγμος για τη ζωη και το θανατο
Μανολης Αναγνωστακης
Η σιωπη ειναι η φοδρα της ομιλιας και ολων των κραυγων, των ουρλιαχτων, των θορυβων, των παντων. Ολα ειναι σιωπη- και να σας πω γιατι: διοτι ολα φευγουν, μη κοιτατε που τα κρατει το μαγνητοφωνο. Ο,τι εχουμε πει εχει φυγει, εχει παει στη σιωπη. Το μαγνητοφωνο ειναι απλα μια υπομνηση της σιωπης. Η σιωπη ειναι η δεξαμενη της ομιλιας και ολων των θορυβων.
(Απο τη "Θεια Βλακεια", την τελευταια συνεντευξη του Νικου Καρουζου).
