Σχόλια

gate: Νομίζω πως όλα έγιναν κατανοητά. Και τα δέχομαι όλα, τουλάχιστον θεωρητικά.
Και πάλι θα έχω όμως μόνο για ένα από όσα λες μια μικρή επιφύλαξη. Φοβάμαι δηλαδή πως ακόμα και στην καλώς εννοούμενη μάχη, στον συναγωνισμό, δύσκολα δεν παραφυλά το ενδεχόμενο οι προθέσεις μας να μην είναι τόσο αγαθές όσο θέλουμε να φαίνονται. Φοβάμαι δηλαδή πως αυτό που συμβαίνει (και το οποίο δύσκολα παραδεχόμαστε) είναι ότι και η ήττα από το συναγωνιστή, μας πληγώνει συχνά το ίδιο όσο και η ήττα από τον αντίπαλο. Και έχω την εντύπωση ότι μας πληγώνει ακόμα πιο πολύ, όταν παρότι προβλέψαμε με μεγάλες πιθανότητες το αποτέλεσμα της "μάχης" αυτής, επιλέξαμε εμείς οι ίδιοι να αγωνιστούμε. Και τελικά, στο τέλος τι εμπειρία αποκομίζουμε..; Την εμπειρία της ήττας όπως την είχαμε προβλέψει.
Αυτο βέβαια είναι μια δική μου εκδοχή.
Θαυμάζω αυτήν τη λογική στ' αλήθεια τη δική σου mmm, ιδίως όταν λες ότι: "Μου είναι αδιάφορο αν ο συναγωνιστής μου είναι αποδεδειγμένα καλύτερος από μένα (μη σου πω ότι το επιδιώκω κιόλας να είναι). Προτιμώ να "τα δώσω όλα" και να τον συγχαρώ με κάθε ειλικρίνεια ΑΝ καταφέρει να με κερδίσει, και παράλληλα να απολαύσω τον αγώνα (ή μάλλον την άμιλλα)" και έχω την πεποίθηση ότι ελάχιστοι μπορούν να το πουν. Εγώ πάντως δεν το έχω πει ακόμα, παρά μόνο όταν δεν επρόκειτο για συναγωνιστή αλλά για σύμμαχο που έκανε ότι πάλευε μαζί μου...
Αν πράγματι μπορείς και το λες εσύ και για το συναγωνιστή, τότε αυτό φανερώνει, για μένα τουλάχιστον, πολλή δύναμη και θα ήθελα κάποια στιγμή και αν δε σε κουράζει να μου πεις κατι παραπάνω γι' αυτό, εννοώ για το πώς το σκέφτεσαι ακριβώς και πως το πράττεις

gate: Μ' αρέσει η σκέψη αυτή mmm Δίνει μια καλύτερη εκδοχή της ίδιας πραγματικότητας. Εξακολουθώ όμως να αντιμετωπίζω με "καχυποψία" κάθε καλή πρόθεση του "συνοδοιπόρου" μου στον ίδιο δρόμο που βαδίζω για παράδειγμα εγώ, ή για να είμαι ακόμα πιο ακριβής και ειλικρινής αντιμετωπίζω με "καχυποψία" τη δική μου καλή πρόθεση, την οποία πιθανόν να φαίνεται εξωτερικά ότι εκφράζω στο "συνοδοιπόρο" μου σα να προσπαθώ να τον πείσω (και να πείσω ταυτόχρονα και τον εαυτό μου) ότι το μόνο που αναζητώ από αυτήν την από κοινού πορεία μας είναι μόνο να διδαχθώ αλλά και να δώσω πράγματα, ιδέες και σκέψεις σε εκείνον, απολαμβάνοντας τη διαδρομή και όχι να τον συναγωνιστώ.
Να διευκρινήσω βέβαια ότι ο συναγωνισμός δε νομίζω ότι πρέπει να παίζει το ρόλο του κακού στοιχείου σε αυτήν την πορεία. Είναι και αυτός μια μάχη αλλά η μάχη δεν έχει απαραίτητα το νόημα του "κακού"..
Και επίσης δεν ξέρω κατά πόσο σίγουρα κάποιος μαθαίνει περισσότερα από τον άλλο (τον καλύτερο ας πούμε) μέσα από την ανταλλαγή ιδεών και εμπειριών μαζί του παρά μέσα από τη "μάχη" - το συναγωνισμό και το μέτρημα της δύναμή ς του - μαζί του. Κι εδώ ακριβώς είναι που έρχεται η απορία μου. Τη "μάχη" αυτή με τον άλλον, τον συνοδοιπόρο μου - που δεν λέω ότι τον βλέπω ως αντίπαλο, εχθρό που πρέπει να κατατροπώσω, ούτε τον άνθρωπο που πρέπει να βγάλω από την πρώτη θέση για να κάτσω εγώ, αλλά ως συναγωνιστή μου, ως άνθρωπο που εφόσον διαθέτει μεγαλύτερες δυνάμεις από εμένα, γίνεται αυτομάτως ο επόμενος "στόχος" μου, για να τον φτάσω και να μπορώ να λέω ότι στέκομαι ισότιμα δίπλα του - στον ίδιο δρόμο που βαδίζω, για να πράξω και να πετύχω κάποιους στόχους μου, τη θεωρώ καταρχήν "καλή" και "αγαθή" και στοιχείο της πνευματικής μας εξέλιξης. Ψάχνω να βρω όμως τις εξαιρέσεις του κανόνα.
Η μία εξαίρεση, μετά από τις σκέψεις σου mmm, μου δίνεις την ιδέα να πω ότι είναι αυτή η εκδοχή που ανέφερες, δηλαδή τη μάχη να την ερμηνεύσω ως αντιπαλότητα, κατατρόπωση του εχθρού και κατάκτηση της πρώτης θέσης. Τότε πράγματι, καλύτερα να φύγεις από αυτή τη "μάχη", γιατί, εφόσον την αντιμετωπίζεις με την κακή της εκδοχή, ακόμα κι αν νικήσεις θα θεωρείσαι χαμένος. Τίποτα ουσιαστικό δε θα έχεις κερδίσει για τον εαυτό σου, κανένα βήμα παραπάνω δε θα έχεις προχωρήσει αλλά άπλώς και μόνο θα έχεις τροφοδοτήσει εις βάρος σου και μόνο εις βάρος σου τον εγωισμό σου....ενώ θα παραμένεις ανεπαρκής.
Η άλλη όμως εξαίρεση νομίζω ότι πρέπει να είναι και αυτή που ανέφερα. Δηλαδή παρότι αντιμετωπίζεις τη "μάχη" με την καλή της εκδοχή, ως ωφέλιμο και αναγκαίο συναγωνισμό, κάποιες στιγμές είναι ωφελιμότερο και προσφέρεις περισσότερα στην πνευματική σου πορεία, όταν επιλέγεις να μη συναγωνιστής με κάποιον, ΕΠΕΙΔΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙΣ τις μεγαλύτερεσ δυνάμεις σου. Όχι από φόβο αλλά από επίγνωση της ανεπάρκειάς σου. Τότε κάνεις νομίζω το δώρο στον εαυτό σου να μην ελαττώσει τις όποιες δυνάμεις και ικανότητες έχεις, το ό,τι είσαι τέλος πάντως, μέσα από τη διαδικασία της σύγκρισης, στην οποία οπωσδήποτε, θες δε θες, θα υποβληθείς, όταν επιλέξεις να σταθείς πλάι του.
Κι αυτή η φράση που έγραψες, στο τέλος mmm νομίζω ότι ενισχύει αυτό που νομίζω, ως ένα βαθμό...

Και κάτι ακόμα...Μόνοι μας μπορούμε σίγουρα, όταν στεκόμαστε ειλικρινά απέναντι στον εαυτό μας, να αναγνωρίζουμε και τα καλά και τα άσχημά μας και να ξέρουμε αν είμαστε σήμερα έστω και ελάχιστα καλύτεροι από χθες. Δύσκολα όμως πιστεύω ότι η αυτοεκτίμηση και η αναγνώριση των δυνάμεων και των ικανοτήτων μας ακολουθεί αυτόν τον μοναχικό δρόμο του καθρέφτη μας. Νιώθω πως αυτή γίνεται για όλους μας ένας στόχος που περνά μέσα από καθημερινές "μάχες" με τους άλλους (ή και τη σύγκριση, αν θες, με αυτούς) και μέσα από την κρίση αυτών των άλλων και κυρίως αυτών με τους οποίους μαχόμαστε...Είναι μόνο μια σκέψη, χωρίς να έχω κι εγώ πειστεί απόλυτα γι' αυτό που λέω...

gate: Παίρνοντας αφορμή από τα λόγια του istoxasti κι εγώ - που περίμενα να βρω μια καλή ευκαιρία για να το πω :) - νομίζω ότι πρέπει να σας ενημερώσω ότι και η μουσική μας κοινότητα είναι πολύ τυχερή επίσης όχι μόνο που ο κ. Αηδονίδης μας τιμά με τη συνέντευξή του, όπως και οι υπόλοιποι καλλιτέχνες που παραχώρησαν συνέντευξη στη Μαρία Νώτη για το site μας, αλλά και για έναν άλλο λόγο. Επειδή ενεργά στο MusicHeaven συμμετέχει, στέλνοντας σχόλια, ποιήματα και σκέψεις και ο στιχουργός του τραγουδιού "Κατερίνα - Καρδερίνα" (το οποίο τραγούδησε ο κ. Χρόνης και βρίσκεται στο cd του Π. Θαλασσινού "Στης Καρδιάς μου τ' ανοιχτά", δηλαδή ο Χρυσόστομος Γελαγώτης, ο οποίος ως istoxastis... μας δίνει τη χαρά να λέμε ότι είναι και της δικής μας μουσικής κοινότητας μέλος...Χρυσόστομε σε ευχαριστούμε...

gate: Παιδια, ευχαριστω για τα σχολιά σας...Και αυτος ακριβώς ήταν ο στόχος μου οταν αποφασισα να φανερώσω αυτές τις σκέψεις...δηλαδή τα δικά σας σχόλια, οι δικές σας σκέψεις, γιατί αυτό είναι ένα θέμα που ΘΕΛΩ να το συζητήσω.
Σίγουρα, ένα ναι στη "μάχη" φαίνεται καλύτερο από το όχι...Πιο θαρραλέο, πιο δυνατό...κι ίσως γι' αυτό να μην μπορούμε να το πούμε όλοι.
Μπορεί πράγματι να είναι και μια υπεκφυγή το να λες ότι το όχι σε μια μάχη, είναι η "σωστή" και "ώριμη" και "ωφέλιμη" απόφαση. Αν όμως δεν είναι υπεκφυγή;...και αυτό το διαπιστώνεις ασφαλώς μετά τη μάχη...; Και το χειρότερο...:όταν μετά τη μάχη το διαπιστώνεις ότι δεν είναι υπεκφυγή, αλλά πραγματικότητα, έτσι ακριβώς όπως το είχες προβλέψει, όταν επρόκειτο να αποφασίσεις για το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ..;
Εκεί, δεν είμαι σίγουρη, αν μπορείς να φτάσεις στην πεποίθηση...
Έχει πράγματι μεγαλύτερη σημασία η προσπάθεια από το αποτέλεσμα;
Και κάτι ακόμα. Σίγουρα, όπως λες κι εσύ Γιώργο, δεν μπορούμε να ξέρουμε απόλυτα από τα πριν ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της μάχης...Μπορούμε όμως πάντα να πιθανολογούμε, με βάση τα όσα γνωρίζουμε για εμάς και όσα βλέπουμε από τους γύρω μας. Πάντα πρέπει να αψηφούμε τις αμφιβολίες μας ; Πάντα το "ένα βήμα μπροστά" το ένα "Ναι" είναι προτιμότερο..., χωρίς να κινδυνεύει να φανερώσει απερισκεψία;

gate: Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στον Jorge, για την εξαιρετική δουλειά της κατασκευής του site του κ. Χρόνη Αηδονίδη...Του χρωστάμε πολλά...;)

gate: istoxastis ... μάλλον εγώ πρέπει να ευχηθώ σε σένα να γράφεις πάντα τέτοιους ταξιδιάρικους στίχους...

gate: Διαχρονική η Μαρίζα Κοχ. Κάνει πάντα "το καλύτερο" ως "πηγαία καλλιτέχνης".., γι΄αυτό και ο κόσμος τη στηρίζει, παρακολουθώντας και μετέχοντας τόσα χρόνια πιστά στη μουσική προσφορά της. Μαρία σε ευχαριστούμε και γι' αυτήν την εξαιρετική συνέντευξη. Μας δίνεις την ευκαιρία με τον καλύτερο τρόπο να ανακαλύψουμε τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από τα ονόματα...

gate: Η ιστοσελίδα του Χρόνη Αηδονίδη:

www.aidonidis.gr

gate: Τα λόγια ως σχόλια θα ήταν πολύ φτωχά γι' αυτήν την ..."Αποκάλυψη". Η αίσθηση από τον απόηχο μιας βυζαντινής μελωδίας θα ήταν μόνο αντάξια παρομοίωση για να περιγράψει την αίσθηση που έχω τώρα, τελειώνοντας το πρώτο διάβασμά τους.

gate: Ένα μεγάλο μπράβο στη Ζωή, που κατάφερε με τις ικανότητές της να ξεχωρίσει και να αναλάβει αυτό το πολύ σπουδαίο έργο, παρά το μικρό της ηλικίας της.
Ζωή, αν και δε σε έχω γνωρίσει προσωπικά, δε μου ήταν ωστόσο καθόλου δύσκολο να καταλάβω μέσα από το γραπτό λόγο σου αλλά και από τους καλοπλεγμένους και ουσιώδεις στίχους σου, ότι είσαι άνθρωπος ξεχωριστός, που σίγουρα θα βρεις τον τρόπο να προχωρήσεις πολλά βήματα μπροστά. Σου εύχομαι τα καλύτερα, σε αυτήν την πορεία που ανοίγεις (και όχι "ανοίγεται"...) μπροστά σου. Να κοιτάς στο στόχο και να αγαπάς το στόχο είναι η ευχή μου, γιατί όταν τα κάνεις αυτά, θα πετύχαίνεις κάθε στόχο...