Κώστας Μπίγαλης: Η φιλοσοφία της ζωής μου είναι το «εμείς» και όχι το «εγώ»

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
225 άρθρα στο MusicHeaven

Κώστας Μπίγαλης: Γεννήθηκα στις 15 Μαρτίου 1953 και είμαι γέννημα-θρέμμα Νέας Χαλκηδόνας. Το σπίτι αυτό είναι από τη γιαγιά μου, του 1939. Είναι από τα πρώτα προσφυγικά σπίτια -γιατί η Νέα Χαλκηδόνα και η Νέα Φιλαδέλφεια είναι προσφυγικές συνοικίες. Η καταγωγή από τον πατέρα του πατέρα μου είναι από τη Μικρά Ασία, από τον Μαρμαρά, κι η γιαγιά από την Πριγκιπόννησο. Οι γονείς μου είχανε κάποιο ταλέντο στο τραγούδι, γιατί και οι δύο είχαν πολύ καλές φωνές, και ιδιαίτερα ο πατέρας μου. Κληρονόμησα το τραγουδιστικό, αλλά και το δημιουργικό, από τον πατέρα μου. Εδώ, σ’ αυτό το δωμάτιο που κάνουμε τη συνέντευξη, περίπου σε ηλικία 17 ετών, μου είχε δώσει ένας φίλος από δω, από τη γειτονιά, μια κιθάρα και μου έδειξε τα πρώτα τρία ακόρντα. Εκεί άρχισα κι εγώ, γρατζούναγα την κιθάρα και κατάφερα με τα τρία πρώτα ακόρντα να βγάλω κατευθείαν ένα δικό μου τραγούδι. Κατάλαβα ότι ήταν ένα ισχυρό εσωτερικό κάλεσμα, ότι κάτι συνέβαινε. Δεν ήταν μόνο ότι τραγουδούσα, γιατί δεν πήγα να παίξω κάποια γνωστά κομμάτια της εποχής, αλλά έβγαλα κατευθείαν δικό μου τραγούδι. Μετά ξεκίνησε η ιστορία. Έκανα ένα συγκρότημα εδώ πέρα, με παιδιά από τη γειτονιά, φίλους μου, και πήραμε μέρος στο Pop Festival το 1973. Μάλιστα στον δίσκο, το «Pop Festival», από τυπογραφικό λάθος γράψανε το όνομά μου ως «Μπιγάκης» αντί για Μπίγαλης. Πήραμε ένα βραβείο και η δισκογραφική εταιρεία EMI πρότεινε σε μένα μόνο, γιατί δεν ήθελε όλο το συγκρότημα, και έκανα το πρώτο μου δισκογραφικό συμβόλαιο, το οποίο υπέγραψε ο πατέρας μου γιατί το όριο ηλικίας ήταν 21. Ένας έκπληκτος πατέρας γιατί πριν από λίγο καιρό είχα ξεκινήσει, έτσι ερασιτεχνικά, και τον κάλεσε μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία -η μεγαλύτερη που υπήρχε τότε- και υπέγραψε ένα συμβόλαιο για μένα ως τραγουδιστή και συνθέτη. Έτσι ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Όταν πηγαίνατε λύκειο, δεν είχατε κάποιο όνειρο για το τι θα γίνετε όταν μεγαλώσετε;
Κ.Μ.: Κατ’ αρχάς έπαιζα ποδόσφαιρο από μικρός -και ήμουν και στην παιδική ομάδα της ΑΕΚ γιατί είμαι και ΑΕΚτζής- και ήθελα να δώσω στη Σχολή Ικάρων, γιατί είχα έναν θείο που ήταν πιλότος στην αεροπορία και ήμουν προφανώς επηρεασμένος από κει, μετά Πανεπιστήμιο… γενικώς με το θέμα της μουσικής δεν είχα καμία σχέση. Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο κάποια παιδιά ασχολούνταν με συγκροτήματα κι εγώ τίποτα, γι’ αυτό καμιά φορά που κάνουμε reunion και ξαναβρισκόμαστε με τους παλιούς συμμαθητές, το λένε: «εσύ από που ξεφύτρωσες;»! (γέλια). 17-18 χρονών άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική, γι’ αυτό και δεν υπήρχε τίποτα πριν. Μου άρεσε η μουσική από μικρός, αλλά δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θ’ ασχοληθώ με τη μουσική σαν επάγγελμα. Με τίποτα. Και προέκυψε αυτό. Πήρα μέρος στον διαγωνισμό αυτό, ερασιτεχνικών συγκροτημάτων, 105 συγκροτήματα απ’ όλη την Ελλάδα, πήραμε βραβείο εκεί πέρα και υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο με την EMI. Μετά μου δώσανε να κάνω κάποια κομμάτια άλλων συνθετών, δεν ευδοκίμησαν αυτά, και τελικά ο Τέρενς Κουίκ, που τότε είχε προσληφθεί σαν παραγωγός στην ΕΜΙ, άκουσε τα δικά μου τραγούδια και μου λέει:
- Γιατί να κάνουμε τραγούδια άλλων; Θα κάνουμε τα δικά σου!
Κι έκανα ένα 45άρι τότε, υπάρχει και στο διαδίκτυο, όπου το ένα κομμάτι από τη μία πλευρά λέγεται «Ξένοιαστη Ζωή» και το άλλο «Κορίτσι». Αυτό ήταν το 1976 και ήταν το πρώτο μου single, αλλά ο Κουίκ ήθελε να μου αλλάξει το όνομα και με ονόμασε Αλέξη. Ήταν της μόδας τότε τα μονολεκτικά ονόματα, Πασχάλης, Δάκης κ.λπ. Μου λέει:
- Το «Κώστας Μπίγαλης» δεν μου πάει. Θα σε βγάλω Αλέξη.
Αλέξης σκέτο, χωρίς επώνυμο. Εγώ τι να πω τώρα… Αλλά αυτό ήταν μόνο για έναν δίσκο. Μετά πήγα στον στρατό, στην αεροπορία συγκεκριμένα, σχεδόν δυόμισι χρόνια θητεία, απολύθηκα το 1979, εκεί δήλωσα και με πήραν για συμμετοχή στο «Jesus Christ Superstar», τη θρυλική παράσταση που ανέβηκε, όπου έκανα τον αρχιερέα Άννα. Δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με το θέατρο τότε, αλλά αυτό ήταν σπουδαίο μιούζικαλ -ίσως το καλύτερο που ανέβηκε ποτέ. Ταυτόχρονα ασχολούμουν και με τα μουσικά και έκανα τότε δύο αγγλόφωνα τραγούδια με τον Λουκά τον Σιδερά, των Aphrodite’s Child, που ήταν παραγωγός σε μια δισκογραφική εταιρεία. Αυτά τα αγγλόφωνα τραγούδια, το «Seventh Heaven» και το «Mr. Be», τα άκουσε ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης και ενθουσιάστηκε γιατί δεν είχε ξανακούσει αγγλόφωνα αυτού του επιπέδου -έτσι μου είπε τουλάχιστον- και τα έβαλε σε μια αμερικάνικη ταινία [σ.σ.: «Ο Ταξιδιώτης Του Χρόνου» (The Next One)]. Ακούστηκαν στην τότε δισκογραφική εταιρεία CBS, μετέπειτα SONY, και ο διευθυντής, ο οποίος ήταν Αμερικάνος, με το που τα άκουσε είπε:
- Φέρτε τον αυτόν εδώ να υπογράψει!
Και πήγα σε μισή ώρα και υπέγραψα συμβόλαιο με τη CBS, το 1980-1981. Αυτά τα δύο τραγούδια κυκλοφόρησαν σε single και από κει και πέρα ξεκίνησε η προετοιμασία για τον πρώτο δίσκο των Big Alice, όνομα που σκέφτηκε ο Νίκος Μαστοράκης από τότε που είχε πάρει τα κομμάτια για κείνη την ταινία. Ο Μαστοράκης, λοιπόν, είναι ο «νονός» των Big Alice καθώς αυτός σκέφτηκε το λογοπαίγνιο με το επώνυμό μου.

I MISS YOU – Big Alice
(1983, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Το τραγούδι αυτό γράφτηκε το 1981 και είναι μια πραγματική ιστορία, μια περίπτωση κοπέλας η οποία έλειψε πολύ, ήταν ένα διάστημα που υπήρχε ένα έντονο αίσθημα έλλειψης κι αυτό αποτέλεσε την πηγή της έμπνευσης και γράφτηκε το τραγούδι αυτό. Δηλαδή είχαμε σχέση μ’ αυτήν την κοπέλα και μετά χωρίσαμε και η έλλειψη έφερε το «I Miss You». Στον δεύτερο χωρισμό, το 1985, επειδή υπήρχε μία ένταση και ήθελα να εκτονωθώ, έφυγα από δω που είμαστε τώρα και πήγα στη Γλυφάδα με τα πόδια! Έκανα περίπου 3 ώρες την πρώτη φορά. Τη δεύτερη φορά, γιατί το έκανα και δεύτερη φορά μετά από λίγες μέρες, βελτίωσα τον χρόνο μου και έκανα 3 ώρες παρά ένα τέταρτο! (γέλια) Το «I Miss You» γράφτηκε ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο χωρισμό.

Συνήθως οι κοπέλες κολακεύονται μ’ αυτά. Βέβαια δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς γινότανε μέσα της. Πάντως το τραγούδι έκανε τεράστια επιτυχία και κυκλοφόρησε και σε 18 χώρες στο εξωτερικό. Το «I Miss You» και το «There’s A Fire Burning» ήταν δύο κομμάτια από το LP των Big Alice και, επειδή ήταν international η κυκλοφορία, χρηματοδότησε η κεντρική CBS της Ευρώπης τα πρώτα δύο μουσικά video clips στην Ελλάδα. Το video clip του «I Miss You» γυρίστηκε στη Γεωργική Σχολή, όπως πηγαίνουμε για την Κηφισιά, όπου έχει ένα δάσος. Πρόσφατα βγήκε ο δεύτερος δίσκος των Big Alice. Αγγλόφωνη δουλειά. Ήταν να βγει με το «Light In Our Soul» (2005) και κάποια από τα κομμάτια που ήταν να μπούνε στον δίσκο είναι σ’ αυτόν. Είναι και καινούργια. Είναι διπλό LP με 20 τραγούδια. Σε βινύλιο και ψηφιακά. Θα γίνουν και κάποια video clips κ.λπ. Μόνος μου το έβγαλα, με τον μάνατζέρ μου, ούτε μ’ εταιρείες, ούτε τίποτα. Όταν ακούσεις τον δίσκο θα καταλάβεις για τι δουλειά πρόκειται. Επίσης υπάρχει, σε μια διαφορετική εκδοχή από το αρχικό και ερμηνευμένο διαφορετικά -πιο slow, πιο μπαλάντα και πιο ατμοσφαιρικό- το «I Miss You Still».

Σαν sequel δηλαδή.
Κ.Μ.: Σαν sequel ακριβώς. Το οποίο τα σπάει. Το ακούσανε δικοί μου άνθρωποι και μία φορά, για πλάκα, σε μία εκπομπή σε ιντερνετικό ραδιόφωνο, όπου είναι μια φίλη μου, έτσι για να δοκιμάσω έβαλα 4-5 κομμάτια, από τα 20 που σου είπα, αλλά όχι ολόκληρα, απόσπασμα, κι έβαλα κι αυτό. Γενικώς με τα κομμάτια έγινε πανικός, τους πέσανε τα σαγόνια -που δεν υπάρχει τέτοιο Pop & Rock τώρα- και ειδικά με το «I Miss You Still», επειδή είναι και πιο γνωστή η μελωδία, με την άποψη και την εκδοχή αυτή λέγανε «ξαναβάλ’το να το ακούσουμε, μας σηκώθηκε η τρίχα». Έγινε πανικός και στο chat που μπαίνουνε και μιλάνε. Ο κόσμος το γουστάρει πολύ.

ΡΙΝΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ – Κώστας Μπίγαλης
(1989, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Έφυγα στην Αμερική και έλειψα από το 1986 έως το 1989, προσπαθώντας εκεί να κάνω δισκογραφία. Γύρισα το 1989 κι επειδή ήθελα να συνεχίσω την προσπάθειά μου στο εξωτερικό, στη δυτική ακτή, να πάω στην Καλιφόρνια, στο Los Angeles -γιατί είχα έναν φίλο που είχε πάει εκεί πέρα- έκανα τον πρώτο ελληνόφωνο δίσκο, «Με Τον Ήλιο Στους Ιχθείς», για να μαζέψω χρήματα να φύγω για Los Angeles. Αλλά τελικά το «Ρίνα Κατερίνα» έγινε μεγάλη επιτυχία και ο δίσκος έγινε χρυσός. Δεν υπάρχει καμιά ιστορία για το «Ρίνα Κατερίνα», υπήρχε κάποια Κατερίνα αλλά απλά μου άρεσε το όνομα, γιατί έχει πολλά φωνήεντα και τραγουδιέται ωραία, κι έπλασα μια ιστορία. 

ΑΣΠΡΑ ΟΝΕΙΡΑ – Κώστας Μπίγαλης
(1989, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Αυτό είναι ένα δύσκολο κομμάτι γιατί, ξέρεις, στη δουλειά αυτή εγώ δεν είχα ποτέ επαφή με ουσίες, ούτε καν έχω καπνίσει στη ζωή μου, και κάπου επειδή είχα βιώσει τότε μία πολύ δύσκολη κατάσταση από κάποιον γνωστό άνθρωπο -όχι του μουσικού χώρου- έκανα το τραγούδι αυτό, που έχει να κάνει με τον ζοφερό κόσμο των ναρκωτικών, του εθισμού, τη δυσκολία να ξεφύγεις και φυσικά τους εμπόρους, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη και τον εθισμό του άλλου, του καταστρέφουν τη ζωή και του παίρνουν τα λεφτά και γενικά ο άνθρωπος φτάνει στο τελευταίο στάδιο της αξιοπρέπειας. Και το έκανα αυτό το κομμάτι με αφορμή κάτι που είχα βιώσει τότε από κάποιον άνθρωπο, πολύ καλό παιδί, που είχε μπλέξει. Δεν έμαθα ποτέ τι έγινε και αν ξέμπλεξε, Κώστα, αλλά ήταν πάρα πολύ καλό παιδί και με είχε κατά κάποιον τρόπο φορτίσει συναισθηματικά κι αυτό ήταν η έμπνευση για να γράψω το «Άσπρα Όνειρα». Οι άνθρωποι που με ακολουθούνε το ξέρουν πολύ καλά αυτό το τραγούδι και μου το ζητάνε κιόλας, αλλά δεν είναι για να τα παίζω αυτά. Είναι δύσκολα πράγματα. Είναι βαρύ τραγούδι κι εγώ είμαι συνήθως συνυφασμένος με το καλοκαίρι.   

ΔΥΟ ΜΑΤΑΚΙΑ Rock – Κώστας Μπίγαλης
(1989, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Ααα! Ωραίο τραγούδι! Μ’ αρέσει αυτό, έτσι όπως βγήκε, γιατί μ’ αρέσουν τα up-tempo. Θεωρώ ότι είναι ένα σκερτσόζικο τραγούδι, όπου έχει παίξει πολύ ωραία synths ο Στέφανος Κορκολής. Συνήθως γράφω πρώτα τη μουσική και μαζί ξεκινάω και τον στίχο και σιγά-σιγά μου έρχεται όλο το υπόλοιπο. Σπάνια να έχω γράψω στίχο και μετά να βάλω πάνω μουσική. Αυτό το έχω κάνει όταν μου δίνουν οι άλλοι στίχο. Για παράδειγμα, στον δίσκο που έκανα το 2011 [σ.σ.: «Ζήσε»], είχα πάρει πέντε καταπληκτικούς στίχους από τον Γιώργο Λεκάκη. Εκεί, λοιπόν, πήρα τους στίχους και δεν ήξερα τι να τους κάνω και μου έδωσε κάποιες ιδέες και πάνω στον στίχο του Λεκάκη έβαλα μουσική. Συνήθως, όμως, ξεκινάω από κάποιες μουσικές ιδέες. Το «Δυο Ματάκια Rock» είναι λίγο Swing.

ΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ – Κώστας Μπίγαλης
(1989, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Αυτό το αγάπησαν πάρα πολύ αυτοί που αυτοαποκαλούνται «Μπιγαλικοί». Το ανακάλυψαν από τον πρώτο δίσκο, πραγματικά, και μου είχε κάνει εντύπωση γιατί ήταν ένα κομμάτι που ήταν το τελευταίο του δίσκου [«Με Τον Ήλιο Στους Ιχθείς»]. Εμένα μ’ άρεσε το τραγούδι αυτό, είναι τραγούδι των εφηβικών μου χρόνων, αλλά δεν περίμενα να έχει τέτοια απήχηση. Το ξαναέκανα μεταγενέστερα, το 1993 [στο άλμπουμ «Μικρή Μου Μέλισσα»], γιατί ήθελα να το κάνω λίγο διαφορετικό, όχι πολύ.

Επειδή είμαι λίγο τελειομανής γενικά, ήθελα να διορθώσω κάποια πράγματα. Δεν ξέρω τώρα αν το πέτυχα… Ήταν ένα από τα αρχικά μου τραγούδια, ήμουν μικρός ακόμα όταν το είχα γράψει, και έπιασε συναισθηματικά τον κόσμο. Δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα, φίλε μου, αλλά μπορεί να είχε γραφτεί και 10 χρόνια νωρίτερα, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Μου συμβαίνει αυτό. Αυτοί που γράφουνε τραγούδια, αν είναι συγκεκριμένες μελωδίες και υπάρχει ένα στοιχειώδες demo, ας πούμε, τα έχεις ηχογραφήσει κάπου και τα έχεις καβάτζα. Όταν έγραφα το τραγούδι, το ολοκλήρωνα κατευθείαν. Απλά τότε ήταν η εποχή που έκανα ταυτόχρονα και τα αγγλόφωνα και ήταν μπερδεμένο το πράγμα. Αυτό ήταν ελληνόφωνο και, απ’ ό,τι θυμάμαι, ήξερα ότι ήταν κάτι καλό αλλά, επειδή τότε η προτεραιότητά μου ήταν τα αγγλόφωνα κομμάτια, το είχα αφήσει. Όταν ήρθε η ώρα να κάνω ελληνικούς δίσκους, λέω «για να δω τι έχω από τα παλιά». Και ανακάλυψα αυτό και το έβαλα. Και καλά έκανα γιατί είναι κομμάτι που άρεσε πολύ.

ΖΗΛΕΥΩ – Κώστας Μπίγαλης
(1989, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Αυτό είναι πραγματική ιστορία, δηλαδή η αφορμή για να γραφτεί ο στίχος -γιατί κάποια πράγματα που είναι λίγο σκαμπρόζικα, λίγο «τριγωνάκια του Ίψεν», ήταν προχωρημένο δηλαδή το πράγμα- ήταν μια ιστορία ζήλειας που είχα βιώσει σε φιλικό μου ζευγάρι. Όχι ότι μου συνέβη σε μένα προσωπικά, αλλά η έμπνευση προήλθε από ένα βίωμα που είχα από φιλικό μου ζευγάρι, που είχαν αυτά τα θέματα μεταξύ τους. Εγώ τα αφηγήθηκα στο πρώτο πρόσωπο και έβαλα όλα αυτά τα χαριτωμένα μέσα, γιατί μ’ άρεσε να φτιάχνω ιστορίες, αλλά το έναυσμα ήταν από μία ιστορία ζήλειας που το βίωσα από φιλικό μου ζευγάρι. Επειδή ασχολούμουνα και με το θέατρο, ήμουνα γενικώς πολυπράγμων σε ό,τι αφορά την τέχνη. Δεν είμαι σ’ ένα πράγμα μόνο και που και που, επειδή ήθελα να κάνω πράγματα πρωτότυπα, μου βγαίνανε και ιδέες όπως τα «τριγωνάκια του Ίψεν».  

ΜΠΑΛΚΟΝΟΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟΣ – Κώστας Μπίγαλης
(1989, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Αυτό είναι ένα κομμάτι εμπνευσμένο από το μπέρδεμα της εποχής εκείνης, που γινότανε χαμός. Επειδή είμαι και πολιτικοποιημένος, έχω δηλαδή άποψη για τα πράγματα που συμβαίνουν, με ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μου. Είμαι ένας ενεργός πολίτης -εντάξει, κλισέ ακούγεται αλλά είναι πραγματικότητα- δεν είμαι στον κόσμο μου, δηλαδή ένας μουσικός που ασχολείται μόνο με τη μουσική και με την τέχνη. Δεν με ενδιαφέρει πολιτικά, με ενδιαφέρει κοινωνικά. Συμβαίνουν στη ζωή μας πράγματα που πολλές φορές τα βρίσκουμε μπροστά μας, κάποιοι ας πούμε έχουν την άποψη ότι όλοι ίδιοι είναι, τα οποία, Κώστα, είναι ολέθρια αυτά.

Ο «Μπαλκονομπερδεμένος», όμως, αυτό ασπάζεται. Αν δεν είναι απολιτίκ, είναι ισοπεδωτικός: «εγώ είμαι απ’ όλα».
Κ.Μ.: Ναι, αλλά αυτό είναι σατιρικό, κοροϊδεύω ακριβώς αυτόν τον τύπο. Σοσιαλδεξιός, αριστεροκεντρώος. Μα υπάρχουν ακόμα και τώρα που μιλάμε. Υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που δεν έχει στην ουσία πολιτική ιδεολογία. Δεν έχουν καν ταξική συνείδηση. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ποιος, με το μυαλό που διαθέτουν και με τα δικά τους τα κριτήρια, θα τους αφήσει περισσότερα λεφτά στο πορτοφόλι. Και αυτοί είναι αρκετοί -εγώ τους υπολογίζω ότι μπορεί να είναι και πάνω από 2.000.000 Έλληνες- οι οποίοι μπορούν όμως με την απόφασή τους να διαμορφώσουν εκλογικό αποτέλεσμα. Κι αυτό είναι τραγικό.

Μα… σίγουρα διαμορφώνουν το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλιώς θα έβγαινε κυβέρνηση πάντα το ίδιο κόμμα.
Κ.Μ.: Κώστα, κοίτα να δεις. Ο Πλάτωνας είχε πει στην ουσία ότι όποιος δεν συμμετέχει στα κοινά, καταντάει -γιατί περί κατάντιας πρόκειται- να κυβερνάται από κατώτερους. Αυτό για μένα είναι μότο. Δεν υπάρχει «όλοι ίδιοι είναι». Οι άνθρωποι που το λένε αυτό, είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν ασχολούνται, δεν έχουν ιδέα. Εγώ, ας πούμε, αν βγει ένας άνθρωπος σ’ ένα πάνελ στην προεκλογική περίοδο και μιλήσει, μέσα σε μερικές φράσεις έχω καταλάβει τι ρόλο παίζει. Απ’ τον τρόπο που τοποθετείται. Γιατί πλέον δεν υπάρχει δεξιός και αριστερός. Υπάρχει νεοφιλελεύθερος και προοδευτικός. Αυτά τα δύο υπάρχουν.

Αν όμως ασπάζεσαι μία ιδεολογία, δεν έχει σημασία ποια, αλλά δεν σου αρέσει ο αρχηγός του κόμματος ή θεωρείς ότι είναι υποκριτής, θα τον ψηφίσεις παρόλα αυτά για να μείνεις πιστός στην ιδεολογία που πρεσβεύει;
Κ.Μ.: Εγώ δεν είμαι αγόμενος και φερόμενος. Αυτό είναι δεδομένο. Έχω δικιά μου άποψη. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν προσχώρησα σε κανένα κόμμα, παρόλο που είχα προτάσεις, και δεν προσδέθηκα σε κανένα άρμα, καμίας ιδεολογίας. Είμαι όμως, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου, προοδευτικός. Είμαι της αλληλεγγύης. Η φιλοσοφία της ζωής μου είναι το «εμείς» και όχι το «εγώ».

Ο «παρτακισμός», ο άνθρωπος που είναι ατομιστής και σκέφτεται μόνο την πάρτη του, με βρίσκει απέναντι. Πιστεύω, αυτό είναι δική μου εκτίμηση, ότι αν κάποια στιγμή δεν επιβιώσει ο πλανήτης και καταστραφεί θα είναι αν επικρατήσουν οι παρτάκηδες. Θα δούμε στιγμές «Mad Max», αν έχεις δει την ταινία, που είναι οι εξαθλιωμένοι απέξω και οι άλλοι, οι ισχυροί, και καλά μέσα. Αυτή την εικόνα θα τη δούμε με αφορμή την έλλειψη φυσικών καυσίμων, γενικώς με κάποια αιτιολογία οι άνθρωποι θα φτάνουν σε σημεία τέτοια, που είδαμε στο «Mad Max». Πιστεύω ότι ήταν προφητική αυτή η σειρά ταινιών «Mad Max». Γι’ αυτόν τον λόγο ασχολούμαι με τα κοινά, π.χ. τώρα μ’ αρέσει ο Κασσελάκης -ξεκάθαρα το λέω- γιατί πιστεύω ότι έχει ένα πακέτο. Κατ’ αρχάς είναι ένας νέος άνθρωπος. Το προσωπικό θέμα του σεξουαλικού του προσανατολισμού μού είναι παντελώς αδιάφορο, διότι εγώ έχω ζήσει στο εξωτερικό και αυτά τα πράγματα είναι αδιανόητα, φίλε μου. Δεν υπάρχουν αυτά, ούτε να το συζητάμε, ίσα-ίσα που βγήκε ο άνθρωπος, το είπε αξιοπρεπώς, κανένα πρόβλημα δεν έχω και συμπαθώ και τον Τάιλερ. Είδα μία συνέντευξη και μ’ εντυπωσίασε ο Τάιλερ πραγματικά. Είναι ένας απίστευτα έξυπνος νεαρός άνθρωπος, οι άνθρωποι αυτοί επέλεξαν αυτό και… να σου πω κάτι; Επέλεξαν να είναι μαζί. Διότι το να είσαι γκέι δεν είναι επιλογή. Είναι φύσει. Αυτό αν το καταλάβουν οι άνθρωποι, θα πάψουν να είναι αρνητικοί. Ο Κασσελάκης, απ’ όσο διάβασα, έκανε προσπάθεια μέσα του να καταλάβει τι του συνέβαινε. Έχει μία γυναικεία φύση εγκλωβισμένη. Όπως αντίστοιχα υπάρχουν γυναίκες που έχουν μέσα τους εγκλωβισμένη αντρική φύση. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και να ζήσουν τη ζωή τους όπως θέλουν αυτοί. Από κει και πέρα εγώ τον Κασσελάκη τον πιστεύω πάρα πολύ. Πιστεύω ότι είναι πραγματικά ένας χαρισματικός άνθρωπος, και μικρό παιδί, ο οποίος έχει ένα πακέτο φοβερό. Δηλαδή, έχει σπουδάσει οικονομικά σ’ ένα από τα σπουδαιότερα πανεπιστήμια του πλανήτη, του Wharton, και όλη η ακαδημαϊκή του πορεία είναι με υποτροφίες. Μιλάμε ότι είναι ένας τύπος με υψηλό IQ, που στο κεφάλι του «ψήνεις αυγά».

Θα μου πεις, αυτό πάει να πει ότι είναι και καλός πολιτικός; Να σου πω. Παίζει ρόλο όταν ένας τεχνοκράτης -γιατί έχει τεχνοκρατικής κατεύθυνσης ακαδημαϊκή μόρφωση- με τις σπουδές που έχει κάνει, τους βαθμούς που πήρε και την ακαδημαϊκή του εξέλιξη, πήγε στο κέντρο του καπιταλισμού, στην Goldman Sachs, και γνώρισε τον κόσμο αυτόν, του χρήματος, της αγοράς κ.λπ. κι έκανε μία επιλογή και λέει: «εμένα αυτό δεν με εκφράζει, δεν μου αρέσει. Είμαι ανθρωποκεντρικός». Είναι ανθρωποκεντρική η πολιτική του φιλοσοφία και η φιλοσοφία της ζωής του γενικότερα και αυτό είναι πολύ σοβαρό θέμα για μένα.

Το θεωρώ και προσόν γιατί για να αντιμετωπίσεις κάποιον νεοφιλελεύθερο, έχεις περάσεις από αυτήν την κατάσταση και μπορείς να τον παίξεις μέσα στο γήπεδό του. Δηλαδή γνωρίζεις από μέσα. Είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας και ανεξάρτητος οικονομικά, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να τον πλησιάσει άνθρωπος και γιατί δεν γουστάρει αλλά και γιατί δεν έχει ανάγκη. Οπότε το πακέτο αυτό, της ανθρωποκεντρικής φιλοσοφίας, του ήθους και της τεχνοκρατικής τεχνογνωσίας, γιατί έχει πολιτική σκέψη -πολύ ισχυρή κατά τη γνώμη μου- και φοβερό οικονομικό πρόγραμμα, μου λέει εμένα σαν πολίτη «δώσ’ του μια ευκαιρία». Δεν μπορούμε να ξέρουμε 100%, αλλά δικαιούται να έχει μια ευκαιρία και, αν του δοθεί, πιστεύω ότι μπορεί να γράψει ιστορία. Τον πίστεψα από την πρώτη εβδομάδα. Κατ’ αρχάς αυτό που έκανε και μέσα σε 26 μέρες έγινε αρχηγός κόμματος από το πουθενά, είναι για ρεκόρ Guinness. Ο άνθρωπος είναι χαρισματικός.

Ή το κόμμα είναι προβληματικό.
Κ.Μ.: Κοίταξε, να σου πω κάτι; Είχε προβλήματα ο ΣΥΡΙΖΑ, εννοείται, αλλά αυτό που έκανε αυτός δεν γίνεται φίλε μου. Μόνο και μόνο γι’ αυτό λες «όπα». Αν δεν έχει αυτός μια ευκαιρία, ποιος να έχει; Εμένα μέχρι στιγμής με πείθει γιατί έχει αυτό το πακέτο: είναι ένας ρομαντικός τεχνοκράτης. Για μένα είναι ο συνδυασμός που σκοτώνει, γιατί είναι ανθρωποκεντρικός και ταυτόχρονα έχει και το know how. Ξέρει. Γιατί και άλλος μπορεί να είναι ρομαντικός και να είναι καλός άνθρωπος αλλά να μην μπορεί να αντιληφθεί σήμερα τις συνθήκες που μπορεί να τρέξει ένα κράτος από πλευράς πολιτικής οικονομίας και να ισορροπήσει την κοινωνία. Το ιδανικό μοντέλο είναι το σκανδιναβικό -γιατί έχω πάει και Νορβηγία. Εκεί για μένα είναι το ιδανικό γιατί συνυπάρχει ταυτόχρονα η ελεύθερη αγορά, το καπιταλιστικό σύστημα και πανίσχυρο κοινωνικό κράτος. Ταυτόχρονα. Αυτό είναι η μαγκιά για μένα. Γιατί ο πολίτης μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί ταξικά από επιλογή και όχι επειδή τον πέταξε στου δρόμου την άκρη ο ανελέητος ανταγωνισμός του σκληρού καπιταλισμού. Κι εκεί πληρώνουν τους φόρους, Κώστα, όλοι. Ο καθένας όπως πρέπει κι όπως προβλέπεται. Και υπάρχει ανταποδοτικό κοινωνικό κράτος επιπέδου. Εδώ, στην Ελλάδα, σε ένα νοσοκομείο -να μην πω ποιο είναι- επειδή η τουαλέτα για το κοινό δεν είχε πόρτα, στεκόταν ο άλλος στην πόρτα με το παλτό ανοιχτό, ήταν και χειμώνας, για να μην βλέπουν τη γυναίκα του στην τουαλέτα. Αυτό σε ελληνικό νοσοκομείο σε εφημερία! Εδώ τελειώνουν τα κόμματα και όλα.

Μιλάμε για εξαθλίωση. Αν είναι δυνατόν! Εμένα με προσβάλλει αυτό το πράγμα σαν πολίτη. Πρέπει να υπάρχει δημόσια υγεία και παιδεία. Δεν το συζητάμε. Είναι πυλώνες οι οποίοι πρέπει να ελέγχονται από το δημόσιο και να είναι και οι παροχές τους υψηλού επιπέδου. Τώρα αν ένας θέλει να πάει σ’ ένα νοσοκομείο και να είναι μόνος του σε έναν όροφο, ας κάνει επικουρικά και μία ιδιωτική ασφάλεια. Οι άνθρωποι μπαίνουν στα νοσοκομεία, τα οποία έχουν καλούς γιατρούς, κι αυτό είναι το οξύμωρο, και δεν ξέρουν πώς θα βγούνε. Θα κολλήσουνε όλες τις λοιμώξεις που υπάρχουνε; Θα πάνε γι’ άλλο πράγμα και θα βγούνε με άλλο; Γι’ αυτό, λοιπόν, το μοντέλο για μένα είναι εκεί [στις σκανδιναβικές χώρες], που είναι καπιταλιστικό σύστημα -και υπό αυτήν την έννοια δεν είμαι Αριστερός, αλλά δεν είμαι και σκληροπυρηνικός φιλελεύθερος, δηλαδή όλα στην ιδιωτική πρωτοβουλία και όποιος μείνει όρθιος. Έχεις λεφτά να πας στο νοσοκομείο, πας. Δεν έχεις, πέθανε στον δρόμο γιατί είμαστε πολλοί, να αραιώνουμε κιόλας. Ακούγεται κυνικό αλλά έτσι είναι. Ο ακραιφνής καπιταλισμός είναι «όποιος μείνει όρθιος», ενώ εγώ είμαι της ισορροπημένης κοινωνίας, με τη διαφορετικότητα. Άλλο η διαφορετικότητα, που την αποδέχομαι, κι άλλο η ανισότητα. Οι σκανδιναβικές χώρες, παρεμπιπτόντως, είναι μέσα στις 10 πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου. Τι να λέμε τώρα. Δεν είναι τυχαίο, γιατί οι άνθρωποι εκεί επιλέγουν. Εκεί δεν υπάρχουν φτωχοί. Υπάρχει διαφορετικότητα στην κοινωνία, διαστρωμάτωση, αλλά δεν υπάρχει ανισότητα και φτώχεια. Πήγα εκεί και τα είδα. Αυτό είναι, λοιπόν, το μοντέλο το δικό μου και πιστεύω ότι ο Κασσελάκης έχει αυτήν την κατεύθυνση. Δηλαδή την επιλογή σ’ αυτόν τον άνθρωπο δεν την έκανα επειδή έτσι μου ήρθε, επειδή μου άρεσε που είναι ωραίος και με το ωραίο χαμόγελο -που όντως έχει, αλλά δεν είναι αυτό το κριτήριό μου. Είναι: Τι οικονομικό πρόγραμμα έχει; Είναι ανθρωποκεντρικός; Έχει ενσυναίσθηση; Έχει ηθική; Είναι τέτοια η ηθική του που να μην τον πλησιάσει άνθρωπος για να τον χορηγήσει; -γιατί οι χορηγοί, που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, μετά ζητάνε τις ανταποδόσεις. Από την στιγμή που υπάρχει κυβέρνηση που είναι χρεωμένη σε οποιονδήποτε χρηματοδότη, η κυβέρνηση αυτή εμένα δεν μου κάνει. Δεν μου κάνει γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται να κάνει αυτά που πρέπει διότι αυτοί που τους χρηματοδότησαν, τα νομοσχέδια τα στέλνουν υπογεγραμμένα από τα δικηγορικά τους γραφεία. Και τα περνάνε και καλοκαίρι, την ώρα που δεν υπάρχει άνθρωπος εδώ πέρα και δεν παίρνει χαμπάρι και κανείς. Εγώ θέλω μια κυβέρνηση που να είναι πραγματικά κυβέρνηση πατριωτική, που να έχει το know how, να ξέρει πώς να ισορροπήσει την κοινωνία και να υπάρξει ταυτόχρονα σπουδαίο ανταποδοτικό κοινωνικό κράτος έτσι ώστε ο πολίτης να εμπιστευτεί το κράτος και να πληρώσει τους δίκαιους φόρους που του αναλογούν. Διαφορετικά, αυτόν που κρατάει ανοικτό το σακάκι του στην τουαλέτα επειδή δεν έχει πόρτα, δεν θα τον πείσεις ποτέ, Κώστα, να πληρώσει φόρους γιατί σου λέει «και που τους πληρώνω… βαρέλι χωρίς πάτο». Ενώ στις σκανδιναβικές χώρες, που για μένα είναι το πρότυπο, πληρώνουν φόρους και βλέπουν την επιστροφή, την ανταποδοτικότητα, σε όλα τα επίπεδα. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν φτωχοί και οι άνθρωποι ζουν καλά όλοι. Με τη διαφορετικότητά τους, αλλά όλοι καλά.  

ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΚΑΤΙ – Κώστας Μπίγαλης
(1991, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Εντάξει, αυτός είναι ένας ύμνος σε μια σχέση που έχει θετική εξέλιξη, ας πούμε. Αν κι έχω γράψει κοινωνικά τραγούδια, ο κόσμος μ’ έχει συνδέσει με το καλοκαίρι, γιατί οι δίσκοι μου κυκλοφορούσαν κυρίως γύρω στον Απρίλιο.

ΚΙ ΟΛΟ ΜΕ ΡΩΤΑΣ – Κώστας Μπίγαλης
(1991, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Αυτό γράφτηκε αρχικά σαν αγγλόφωνο τραγούδι, και δεν το είχα κάνει κάτι αυτό, και κάποια στιγμή λέω «δεν του βάζω ελληνικό στίχο;». Κι έτσι προέκυψε το «Κι Όλο Με Ρωτάς», αλλά είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Η μελωδία του είναι από τη σχολή της αμερικάνικης δυτικής ακτής, σαν μουσικό στιλ είναι καλιφορνέζικο.

ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΑ Blues – Κώστας Μπίγαλης
(1991, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Κι αυτό σαν αγγλόφωνο τραγούδι ξεκίνησε αλλά τότε, επειδή ήθελα να στείλω ένα τραγούδι στη Eurovision το 1990 κι επειδή η ΕΡΤ είχε μια γραμμή να εξάγει έξω Ελλάδα, γι’ αυτό έγραψα αυτόν τον στίχο, που μπλέκει μέσα «του Ηφαίστου το νησί», την Αφροδίτη, Απόλλωνα, λύρα, όλα αυτά ήτανε μια δική μου έμπνευση και το έστειλα στον τοπικό διαγωνισμό για την επιλογή του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα το 1990. Και, φυσικά, προφανώς δεν το άκουσε κανείς! Τελικά επιλέχθηκε ένα κομμάτι που λεγόταν «Χωρίς Σκοπό» και βγήκε 19ο. Ακόμα και η εταιρεία δεν είχε αντιληφθεί ακόμα τη δυναμική του κομματιού σαν single, να βγει δηλαδή μπροστά. Τον είχα ονομάσει τον δίσκο «Του Αιγαίου Τα Blues», αλλά δεν ξέραμε με ποιο κομμάτι να ξεκινήσουμε. Καμιά φορά κι εμείς που τα κάνουμε, αναρωτιόμαστε ποιο να προβάλει η εταιρεία, «να ξεκινήσω μ’ αυτό;», «με το άλλο;», «ποιο να κάνουμε video clip;». Τελικά την λύση την έδωσε η κόρη μου, η Νίκη, η οποία ήταν τότε 14-15 ετών. Λέω «αφού έτσι κι αλλιώς και τα μικρά παιδιά ασχολούνται, γιατί δεν ρωτάω την κόρη μου να μου πει τη γνώμη της;». Πράγματι, της έδωσα τον δίσκο και της λέω «άκουσε και πες μου. Πάρε τον χρόνο σου, μια-δυο μέρες, άκου τα τραγούδια και πες μου ποιο σ’ αρέσει». Και μετά από μια-δυο μέρες, δεν μου είπε «αυτό και το άλλο», μου είπε κατευθείαν «Του Αιγαίου Τα Blues». Λέω κι εγώ «αφού το είπε, αυτό είναι». Και τότε είπαμε στην εταιρεία «αυτό!». Ο παραγωγός, ο Άγγελος Σφακιανάκης, έφερε την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τραγούδησε μαζί μου την περίεργη ατμοσφαιρική εισαγωγή, γιατί θέλαμε μία φωνή αυτού του είδους.

ΤΟ ΚΑΠΕΛΑΚΙ – Κώστας Μπίγαλης
(1991, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Το «Καπελάκι» είναι κι αυτό μια γουστόζικη, χαριτωμένη ιστορία, που ξεκίνησε από μία φράση που έλεγε η μητέρα μου. Θέλοντας να πει ότι κάποιος, ας πούμε, δεν δίνει και πολύ βάση στα πράγματα κι είναι κάπως αλαφροΐσκιωτος, έλεγε «α, αυτός ανοίγει την πόρτα και φεύγει, το καπελάκι του στραβά κι έξω από την πόρτα». Δηλαδή ότι είναι αδιάφορος, δεν νοιάζεται και πολύ για τα πράγματα. Εγώ το πήρα αυτό και είπα «το καπελάκι μου στραβά / φόρεσα κι άντε γεια χαρά / έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια». Κι έγινε χαμός! Κοίταξε για να σου δώσω να καταλάβεις. Εγώ κατάλαβα ότι με το κομμάτι αυτό κάτι γινότανε. Το καλοκαίρι του 1993 είχα κάνει 40 συναυλίες sold out. Τεράστια επιτυχία. Σε κάποια από αυτές, στην Πάτρα, σ’ ένα γήπεδο μπάσκετ όπου παίζαμε, μετά το τέλος της συναυλίας έδινα αυτόγραφα σ’ ένα τραπεζάκι καθισμένος, για να τιμήσω τον κόσμο που με τιμούσε κι αυτός. Και μου έλεγαν τα ονόματα, έγραφα, το έδινα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, στέκεται κάποιος από πάνω μου, δεν τον είχα δει ακόμα και του λέω:
- Το όνομά σας;
Δεν μιλάει. Λέω ξανά:
- Το όνομά σας;
Και μου λέει:
- Δεν θέλω αυτόγραφο.
- Και τι θέλετε;
- Άκου, φίλε. Εγώ πέρασα ένα μεγάλο λούκι στην προσωπική μου ζωή και το κομμάτι σου, «Το Καπελάκι», με βοήθησε και ξέμπλεξα και ήθελα να σου πω «ευχαριστώ»!
Και εξαφανίστηκε. Καμιά φορά φτάνουμε και σε εμμονές. Αυτό λέγεται ερωτική τρέλα. Κολλάει με μια γυναίκα για τον Α ή Β λόγο και τη θέλει ντε και καλά. Ο άλλος, λοιπόν, πέρναγε λούκι ο άνθρωπος, ερωτική απογοήτευση ή ό,τι ήτανε. Εκεί κατάλαβα και λέω «κοίτα τώρα, τραγούδι που έκανα για πλάκα…».

BOEING 747 – Κώστας Μπίγαλης
(1991, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Τραγούδι πάλι του 1978. Από τότε γραμμένο, από την εποχή τού «Έλα Να Σου Τραγουδήσω», και ξεκίνησε ελληνόφωνο. Ο ρυθμός του και η μελωδία του είναι σαν ιταλική ταραντέλα. Νότια Ιταλία. Σαν μουσικό στυλ εννοώ. Το λέω και τώρα στις εμφανίσεις μου. Μου λένε «αγόρι μου, τι πήρες όταν είχες γράψει αυτόν τον στίχο;» και λέω «Παιδιά, μόνο νερό πίνω! Δεν πίνω τίποτα!». Κι αυτό γιατί ο επιβάτης είχε ενόραση ότι είχε βγει πάνω στο φτερό και τον φωνάζει η γκόμενα. Ήταν ένα fantasy αυτό. Εγώ είμαι και Ιχθύς στο ζώδιο, 15 Μαρτίου, και δεν θέλουμε πολύ οι Ιχθείς για να φανταστούμε διάφορα!

Τα τραγούδια «Του Αιγαίου Τα Blues», «Το Καπελάκι», «Κι Όλο Με Ρωτάς» και το «Boeing 747» βρίσκονται στη β’ πλευρά του δίσκου, δίνοντας την εντύπωση ότι ο καλλιτέχνης ή η εταιρεία είτε υπολόγιζε άλλα τραγούδια ότι θα γίνονταν επιτυχίες είτε υποτίμησε τα συγκεκριμένα και τα έβαλε στο τέλος.
Κ.Μ.: Κοίταξε, αυτό που λες, τώρα το παρατηρώ κι εγώ. Είναι λίγο περίεργη η σειρά των τραγουδιών, όντως. Τώρα που το συνειδητοποιώ κι εγώ, όλα τα κομμάτια που έγιναν επιτυχίες είναι στη β’ πλευρά. Είναι περίεργο. Για να σου δώσω να καταλάβεις πόσο χύμα έγραφα. Δεν είχα κανένα σχέδιο. Ό,τι μου κατέβαινε το έκανα. Νομίζεις, Κώστα, ότι κι οι εταιρείες καταλαβαίνουν; Οι περισσότεροι που γνώρισα εγώ, δεν κάνανε γι’ αυτή τη δουλειά. Και δυστυχώς, αυτό που είναι το τραγικό, είναι ότι κάποιοι άνθρωποι, αυτά τα φαντάσματα που παρίσταναν τις εταιρείες δίσκων και δεν μπορούν ούτε περίπτερο να δουλέψουν, καθόριζαν, και ακόμα προσπαθούν να καθορίσουν, τι μουσική θα φτάσει στον κόσμο. Αυτό δηλαδή… γιατί τους γνώρισα τους περισσότερους, δεν μπορείς να καταλάβεις. Ένας συνδυασμός ανικανότητας, αταλαντοσύνης και άγνοιας, που λες «είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να είναι διευθυντής δισκογραφικής εταιρείας;». Κι όμως. Γιατί ξέρεις τι κάνανε αυτοί; Το μοναδικό ταλέντο που είχανε είναι να πουλάν καλά τον εαυτό τους. Εκεί ήταν άφταστοι! Τον πουλάγανε πολύ καλά τον εαυτό τους ειδικά σ’ αυτές που ήταν πολυεθνικές. Και σοβαροφάνεια στο maximum. Αλλά το να «μυρίσεις» το σουξέ, θέλει ταλέντο. Τους λέω «μυρωδιάδες» αυτούς.

Σπάνια έχουν περάσει άνθρωποι, οι οποίοι έχουν μείνει και στην ιστορία π.χ. ο Αλέκος ο Πατσιφάς, που είχαν ένστικτο. Αλλά υπάρχουν και κάποια «παλτά» (γέλια), τα οποία… τι να σου πω! Εδώ σε διευθυντή εταιρείας, που δεν υπάρχει πλέον, του λέω το 2002 -που η πειρατεία ήταν στο φόρτε και που του πήγα τη δουλειά έτοιμη:
- Να σου πω κάτι. Θέλω να τη βγάλουμε αλλά και να ελέγξουμε την τιμή. Να είμαστε ανταγωνιστικοί στους πειρατές. Δεν θέλω να το βγάλεις 18€, να το βγάλεις 10-12€ γιατί στη φέρνω έτοιμη τη δουλειά.
Τότε οι πειρατές πουλάγανε στα 3-4€. Και ξέρεις τί μου απάντησε αυτός ο βλάκας; 
- Δεν ξέρεις εσύ! Πάνω στην κρίση, που υπάρχουν οι πειρατές, τότε είναι που αυξάνεις τις τιμές!
Ακόμα και σήμερα, που έχουνε περάσει 22 χρόνια, δεν έχω καταλάβει τι έλεγε αυτός ο βλάκας -να μην πω την άλλη λέξη σε -άκας. Κι η πλάκα ποια είναι; Ότι αυτός μετά από λίγα χρόνια -ιστορική εταιρεία αυτή, δεν θα πω- την πούλησε και μετά αγόρασε ένα σκάφος και το έπαιζε bon viveur! Κι άφησε όλους τους υπόλοιπους, εμάς τους καλλιτέχνες, να βολοδέρνουμε πίσω μ’ όλη αυτήν την κατάσταση. Αλλά είναι απολύτως επόμενο να το περιμένεις από έναν άνθρωπο που σου λέει ότι όταν έχεις ανταγωνισμό από τους πειρατές αυξάνεις τις τιμές. 

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ – Κώστας Μπίγαλης
(1993, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Π.: Γράφτηκε περίπου το 1978-1979, εποχής «Boeing 747», «Ένα Να Σου Τραγουδήσω». Ήταν στο συρτάρι αυτά. Δεν υπάρχει κόρη του περιπτερά. Ήταν ένα ευφυολόγημα δικό μου. Τότε έβγαζα τραγούδια συνέχεια. Μιλάμε για… χείμαρρο! Αγγλόφωνα, ελληνικά, ό,τι μπορείς να φανταστείς.  

ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΜΕΛΙΣΣΑ – Κώστας Μπίγαλης
(1993, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Θυμάμαι ήμουν την προηγούμενη χρονιά κάπου στην Πελοπόννησο, σε περιοδεία τότε με τον δίσκο «Του Αιγαίου Τα Blues», και ψαχνόμουνα για ιδέες που να γεννήσουν τραγούδια για τον επόμενο δίσκο. Ήταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα και, δεν ξέρω πως, μου ήρθε το «Που ‘σουν μικρή μου μέλισσα / το βράδυ που σε θέλησα». Μου άρεσε η ρίμα αυτή. Δηλαδή το τραγούδι, αν το πιστεύεις, ξεκίνησε απ’ αυτή τη ρίμα. Μετά λέω «να πάρεις απ’ τη γύρη μου, της έκστασης εσύ το πανηγύρι μου». Αυτό δεν είναι ένας απλός στίχος Pop. Έχει κάποια στοιχεία που τα ανακαλύψανε αργότερα διάφοροι, οι οποίοι στην αρχή δεν είχαν καταλάβει σε κάποια σημεία την τεχνική και το πρωτότυπο του στίχου και τις νεολεξίες που έκανα. Αλλά μ’ άρεσαν αυτά και ακόμα μ’ αρέσουν. Ο δίσκος έγινε διπλά πλατινένιος. Χαμός! Κώστα, δεν έχω κάνει κανένα τραγούδι με την πρόθεση να κάνω σουξέ.

Ό,τι μου κατέβαινε, έγραφα. Αλλά για «Του Αιγαίου Τα Blues» και τη «Μικρή Μου Μέλισσα», μπορώ να πω, ήταν προφανές. Αλλά και πάλι, ξέρεις, εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε και ανασφάλεια καμιά φορά. Και, φυσικά, δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι η «Μικρή Μου Μέλισσα» θα γινόταν διαχρονικό τραγούδι. Έμεινε ιστορικό πλέον. Δηλαδή από μικρά παιδιά 2-3 χρονών μέχρι… 80, έχω δει απίστευτα πράγματα γιατί όλη την γκάμα ηλικιών την έπιασε αυτό το τραγούδι, το οποίο παραπέμπει στην άλλη μου κληρονομιά, από την γιαγιά μου -της μαμάς μου τη μαμά- με καταγωγή από τη Ρούμελη, από ένα χωριουδάκι που λέγεται Λευκαδίτι, που είναι στους πρόποδες της Γκιώνας. Έξω από την Άμφισσα είναι ένα χωριό που λέγεται Λιδωρίκι και 20 λεπτά πιο πέρα είναι το Λευκαδίτι. Όταν ήμουνα μικρός, οι εδώ στην Αθήνα Λευκαδιώτες μία φορά τον χρόνο συναντιόντουσαν κι έκαναν πανηγύρι της Αναλήψεως, σε ένα πλάτωμα στη Δουκίσσης Πλακεντίας, που είχε πλατάνια, δέντρα κ.λπ. Εκεί στήνανε το κλασικό πανηγύρι, με παραδοσιακή ορχήστρα κ.λπ. Εγώ ήμουν πάρα πολύ ζωηρός. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι έκανα στη μάνα μου την άμοιρη, 13 φορές μ’ έχει πάει στο Πρώτων Βοηθειών, χτύπαγα κεφάλια, πόδια, έπεφτα, χαμός! Και μια μέρα στο πανηγύρι, εκεί που τρέχαμε τα παιδιά, μου λέει η θεία μου -για να καταλάβεις από που έχω τα παραδοσιακά- ότι όταν ξεκίνησε να παίζει η παραδοσιακή ορχήστρα, άφησα το παιχνίδι και πήγα αρκετά κοντά στην ορχήστρα, έμεινα ακίνητος κι άκουγα. Με βλέπει η μητέρα μου και λέει στη θεία μου, την αδελφή της:
- Πήγαινε πάρ ’το από κει, θα κουφαθεί αυτό!
Ήμουνα πολύ κοντά στα κλαρίνα κι έρχεται η θεία μου να με τραβήξει και δεν έφευγα. 
- Άσε με!
- Βρε έλα εδώ!
Και γυρίζω και της κάνω:
- Σσσς! Ακούω!
7 χρονών. Δηλαδή είχα προσλαμβάνουσες από τότε γι’ αυτό και η παραδοσιακή μουσική μ’ αρέσει πάρα πολύ. Δεν έγινε τυχαία αυτό. Βέβαια, το ποσοστό του συγκερασμού, ας πούμε, της παραδοσιακής και της σύγχρονης, δυτικής μουσικής δεν ήτανε κάτι το οποίο το υπολόγισα. Έτσι μου βγήκε. Αλλά το γεγονός ότι έβαλα τα ελληνικά στοιχεία μέσα είναι γιατί έχω το γονίδιο κι από κει. Έχω δύο καταγωγές: από τη Μικρά Ασία απ’ τον πατέρα, Ρούμελη απ’ τη μαμά. Γι’ αυτό και μ’ αρέσει πάρα πολύ η παραδοσιακή μουσική.

ΠΛΑΤΣΑ, ΠΛΟΥΤΣΑ – Τάκης Βαμβακίδης, Κώστας Μπίγαλης
(1993, μουσική: Νίκος Τερζής, στίχοι: Δημήτρης Βενιζέλος)
Κ.Μ.: Α, αυτό ήτανε πλάκα! Μου το πρότεινε. Παίζαμε μαζί με τον Τάκη στο Αχ Μαρία, στα Εξάρχεια, σ’ ένα μουσικοθεατρικό βαριετέ show και είχαμε γνωριστεί. Κι έτσι μου ζήτησε να κάνω μια συμμετοχή, για να τον βοηθήσω, σαν guest. Κι έτσι έγινε. Τον Τάκη τον συμπαθώ πολύ, είναι καλό παιδί.

Η γυναίκα μου, καθότι είναι από τη Μονεμβασιά, μου είπε «μην τυχόν και φύγεις από τον Μπίγαλη χωρίς να τον ρωτήσεις για της Μονεμβασιάς τα κάστρα»!

ΣΤΗΣ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ – Κώστας Μπίγαλης
(1993, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: (γέλια) Δεν υπάρχει κάποια ιστορία, απλά μου ήρθε γιατί έκανα ρίμα με τα «άστρα». Δηλαδή κάτι αντίστοιχο με τη «Μικρή Μου Μέλισσα».

Εδώ είναι ακόμα πιο έντονο το δημοτικοφανές στοιχείο.
Κ.Μ.: Βέβαια! Κι έκανε τότε μεγάλη εντύπωση αυτός ο συνδυασμός στο τραγούδι. Αυτό που είναι αστείο στην όλη ιστορία είναι ότι είχα κάνει αυτό το τραγούδι και τους λέω, γιατί εγώ έλεγα στην εταιρεία ποια θα κάνουμε video clips -έκανα ό,τι ήθελα τότε γιατί η εταιρεία δεν είχε άλλον τόσο εμπορικό που να πουλάει- να κάνουμε το «Στης Μονεμβασιάς Τα Κάστρα». Και θέλανε να πάμε να το γυρίσουμε κάπου στο Λαύριο! Λέω:
- Πάτε καλά; Το τραγούδι λέει «Στης Μονεμβασιάς Τα Κάστρα» κι εσείς μου λέτε να πάμε στο Λαύριο; Στη Μονεμβασιά θα πάμε!
Και τράβηξα όλο το συνεργείο τότε και τον σκηνοθέτη κ.λπ., γιατί δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, και πήγαμε στη Μονεμβασιά και το γυρίσαμε original μέσα στον χώρο. Κι έτσι έπρεπε να γίνει. Αλλά θέλω να σου πω -ακόμα και τώρα το θυμάμαι- που οι άνθρωποι θέλανε ένα κομμάτι που λέγεται «Στης Μονεμβασιάς Τα Κάστρα» να πάμε να το κάνουμε στο Λαύριο! Μα είναι δυνατόν; Άσχετο τελείως! Κι ήταν η πρώτη φορά που πήγα στη Μονεμβασιά. Και μπήκα μέσα στο κάστρο, με τα κανόνια, κι ήταν πολύ ωραία βέβαια. Κι ήταν και καλή απόφαση αυτή γιατί ήταν original το πράγμα. Αφού μιλάω για της Μονεμβασιάς τα κάστρα και λέω μία ιστορία, θα πας να το γυρίσεις αλλού; Και δεν θυμάμαι να έχω ξαναπάει από τότε.

ΤΣΙΤΑ ΤΑ ΓΚΑΖΙΑ – Αντώνης Τουρκογιώργης & Κώστας Μπίγαλης
(1993, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Πολύ ωραίο τραγούδι. Με τον Αντώνη ήμασταν αδελφικοί φίλοι. Το «Τσίτα Τα Γκάζια» είναι ένα ευφυολόγημα δικό μου, μια ιστορία, αλλά το έκανα με τον Αντώνη και με τον αδερφό του, τον Άκη -έχουνε παίξει και οι δύο- γιατί είναι Rock κομμάτι και το έχω ευχαριστηθεί πάρα πολύ. Και τώρα έχω την τιμή -γιατί περί τιμής πρόκειται- να έρθει στα χέρια μου το υλικό των Socrates, το μισοτελειωμένο υλικό, τότε που είχε πάθει το επεισόδιο ο Αντώνης, και διαπιστώθηκε ότι υπήρχε υλικό ικανό -που δεν το ήξερα βέβαια- και προέκυψε LP [σ.σ. το «Socrates Last Forever»]. Ό,τι έπαιξαν αυτοί. Το μιξάρισα εδώ που βλέπεις. Μόνο μίξη και κάποια πράγματα που έκανα εγώ στην παραγωγή, δηλαδή στη δομή, γιατί ο δίσκος ήταν όντως ολοκληρωμένος. Αλλά αυτό που βγήκε είναι εκπληκτικό, θα ήταν κρίμα γι’ αυτά τα κομμάτια. Και ήταν κι η πρώτη φορά που αποπειράθηκα να κάνω μίξη σε τόσο σοβαρό υλικό. Αγαπούσα τόσο πολύ τον Τόνι, και τους Socrates, βέβαια, γιατί ήμουν φαν από μικρός, αλλά αυτό που βάρυνε περισσότερο στην απόφασή μου να ασχοληθώ -ασχολήθηκα κάνα 6μηνο εδώ πέρα- είναι ο Τόνι. Το έκανα γι’ αυτόν και τον έχω βάλει καλά, πιστεύω, τραγουδιστικά. Είναι πολύ καλή η φωνή του. Είναι η πραγματική του φωνή.

ΤΟ ΤΡΕΧΑΝΤΗΡΙ – Κώστας Μπίγαλης
(1994, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Το «Τρεχαντήρι», Κώστα, ήταν κομμάτι που πήγαμε στη Eurovision. Δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι και το ‘χα πει στην ΕΡΤ. Τους λέω «είναι folklore», το θέλανε αυτοί, ενώ εγώ είχα προτείνει άλλο τραγούδι, «Του Πολέμου Το Παιδί», το οποίο είναι στον ίδιο δίσκο, έχει κι αυτό κάποια παραδοσιακά στοιχεία αλλά είναι ένα κομμάτι με σοβαρότερο στίχο και δεν το θέλανε με τίποτα. Ακούσανε τον δίσκο, γιατί έγινε με απευθείας ανάθεση, δεν έγινε διαγωνισμός, και τους λέω να γράψω ένα καινούργιο κομμάτι και μου λένε:
- Τι να γράψεις; Καινούργιο δίσκο δεν κυκλοφορείς τώρα; Δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα.
- Όχι.
- Φέρε τον δίσκο, να σου πούμε με ποιο κομμάτι θέλουμε να πας.
Κι εγώ τους είπα ότι θέλω να πάω με «Του Πολέμου Το Παιδί», δεν το θέλανε με τίποτα, και με στείλανε με το «Τρεχαντήρι», το οποίο τους είπα «Ωραίο, καλό, χρυσό αλλά πιστεύω, λόγω του ότι είναι πολύ folklore, ότι δεν θα πάει πολύ ψηλά». Ήταν κι η πρώτη χρονιά που διευρύνθηκαν οι συμμετοχές και από 20 έγιναν 25. Εγώ ήρθα κάπου στη μέση. 14ηθέση. Ο διαγωνισμός έγινε στο Δουβλίνο, στην Ιρλανδία. Δεν ήθελα να πάμε, με ψήσανε, άγνοια κινδύνου εγώ, γιατί αν ερχόμουν κάτω από την 16ηθέση θα χρεωνόμουνα και τον αποκλεισμό της Ελλάδας για δύο χρόνια. Είχα άγνοια κινδύνου. Κανονικά δεν έπρεπε να πάω γιατί τότε ήμουνα στην κορυφή. Σαν εμπειρία ήταν καλή γιατί τότε ακόμα υπήρχαν ζωντανές ορχήστρες και μετά ήρθανε τα… πλεϊμπακέρος! Ήταν πολύ καλή η εμπειρία γιατί στη Eurovision τα τραγούδια, που υποτίθεται ότι είναι και ο σκοπός της Eurovision, είναι συνήθως μέτρια, αδιάφορα. Καμιά φορά, όμως, συμμετέχουν πολύ καλοί τραγουδιστές. Μετά το 2000, σπάνια ακούς ένα πολύ καλό κομμάτι γιατί κάποιος συνθέτης που είναι σοβαρός πρέπει να είναι απελπισμένος για να πάει στη Eurovision.

Κι όμως, το 2009 πήγε ο Andrew Lloyd Webber.
Κ.Μ.: Το οποίο ήταν τεράστιο λάθος! Ο Andrew Lloyd Webber στη Eurovision; Θυμώνω! Γιατί εγώ είμαι οπαδός! Ο Webber δεν υπάρχει! Τον ψήσανε τον άνθρωπο και πήγε σ’ αυτή τη Eurovision… δεν το διανοούμαι! Είναι βλακεία όλο αυτό για μένα, ένα καρακιτσαριό που ‘χει να κάνει μόνο με την εικόνα πλέον και τα effects. Τέλος. Και το τραγούδι κάπου στο βάθος, που υποτίθεται καταστατικά ότι είναι ο σκοπός. Απόδειξη, ότι αυτόν που βγαίνει πρώτος, τον ξεχνάει κι η μάνα που τον γέννησε. Σιγά τα σουξέ. Είδες κάνα σουξέ να πηγαίνει στα μεγάλα charts;

Ο,ΤΙ ΕΙΧΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΗΡΕΣ – Κώστας Μπίγαλης
(1995, μουσική: Κώστας Μπίγαλης, στίχοι: Γιώργος Ζαρολιάγκης)
Κ.Μ.: Αυτό είναι στον δίσκο «Ήλιε Μου Φίλε Μου» κι είναι ένα από τα ελάχιστα τραγούδια που έκανα με στίχο άλλου. Μ’ αυτό υπάρχει και μια αστεία ιστορία. Κάτω, στο υπόγειο, υπάρχει ένα στούντιο, το οποίο το έχει τώρα ο γαμπρός μου, ο άντρας της κόρης μου, επειδή είναι μουσικός. Κάποια στιγμή, μετά από κάνα χρόνο αφού είχε κυκλοφορήσει το κομμάτι, είμαι κάτω στο στούντιο κι έρχεται ένας τύπος, τώρα δεν θυμάμαι ποιος ήταν αυτός, μου φέρνει ένα CD και μου λέει:
- Άκου αυτό το κομμάτι από την Τουρκία. Είναι ωραίο να το κάνεις διασκευή.
- Δηλαδή;
- Να το πάρεις, ρε παιδί μου, να το κάνεις στα ελληνικά.
Ήταν η εποχή των ελληνάδικων τότε. Τέλος πάντων, μου το ‘πε, το βάζω το CD και τ’ ακούω κι ήταν το δικό μου, το «Ό,τι Είχα Μου Τα Πήρες»! Το είχανε κλέψει οι Τούρκοι -ακόμα και τώρα, δεν βγάζεις άκρη εκεί πέρα με τίποτα- και του λέω:
- Βρε τι με βάζεις ν’ ακούσω; Αυτό είναι δικό μου!
- Α, γι’ αυτό μου φαινότανε γνωστό!
(γέλια). Καλά, απ’ αυτά έχω χάσει λεφτά εγώ…
Τελικά, Κώστα, η επιτυχία των ελληνικών τραγουδιών, που εγώ τα έκανα αρχικά για να βρω χρήματα να πάω στο Los Angeles και να συνεχίσω την προσπάθεια δισκογραφίας στο εξωτερικό, ήταν τέτοια που κόλλησα εδώ πέρα.

Το μετάνιωσες ποτέ; Σκέφτηκες «μήπως τελικά θα ήταν καλύτερα να είχα φύγει»;
Κ.Μ.: Κοίταξε… Δεν μπορώ να ξέρω γιατί η αλήθεια είναι ότι μέχρι το 1989 δεν είχα λεφτά για να το υποστηρίξω. Ήμουν ένα ταλέντο μεν, γιατί στην Αμερική όταν είχα πάει με είχε αναλάβει ένα γραφείο management, αλλά επειδή ματαιώθηκε τελευταία στιγμή μία πολύ μεγάλη δουλειά, ένα πολύ μεγάλο δισκογραφικό συμβόλαιο με τη CBS τότε, γύρισα στην Ελλάδα το 1989 και δεν είχα τίποτα. Έπρεπε να κάνω κάτι. Όταν έκανα, λοιπόν, τα ελληνικά και μέσα σε 4 χρόνια έκανα δύο χρυσούς και δύο πλατινένιους δίσκους, όπως καταλαβαίνεις ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία, άρχισαν να βγαίνουν και λεφτά και γλυκάθηκα. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι μου ήταν δυσάρεστο, αλλά βέβαια πάντα είχα μια αίσθηση προσωρινότητας, δηλαδή -αφού μου έκατσε να βγάλω κάποια χρήματα- να πάω και να συνεχίσω. Το όνειρο του έξω, έστω και σαν συνθέτης, δεν το άφησα και το κυνήγησα σε κάποιες περιπτώσεις, μέχρι και τώρα ακόμα. Απλά τότε ήταν τέτοια η επιτυχία και οι υποχρεώσεις οι συμβατικές με εταιρείες, που δεν μπορούσα να φύγω. 

ΕΜΕΙΣ ΦΟΡΑΜΕ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΑ – Μαριάννα Ευστρατίου-Παγκάκη
(1996, μουσική: Κώστας Μπίγαλης, στίχοι: Ηρώ Τριγώνη)
Κ.Μ.: Ήρθε η Μαριάννα Ευστρατίου, η οποία είναι αυτή για την οποία γράφτηκε το «I Miss You», είχαμε χωρίσει, περάσανε 10 χρόνια, είχαμε συναντηθεί σε κάποιο μαγαζί που δουλεύαμε μαζί και μου είπε «έχω αυτόν τον στίχο της Τριγώνη, αν θες να κάνεις ένα κομμάτι». Ήταν λίγο περίεργος ο χωρισμός αλλά εν πάση περιπτώσει είχαμε ξανά επαφή τότε. Για να μην φανεί ότι τη σνομπάρω ή δεν θέλω, και λόγω της παλιάς μας σχέσης, λέω «εντάξει». Το έκανα περισσότερο για να της δώσω να καταλάβει ότι δεν της κρατάω κάτι. Το έδωσα και το πήρε εκείνη και το κίνησε. Μετά από λίγο καιρό, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει:
- Πέρασε!
- Πού πέρασε;
- Στη Eurovision!
- Δηλαδή, πάει αυτό στη Eurovision;
- Ναι!
- Πού;
- Στη Νορβηγία, στο Όσλο!
Εντάξει, πήγα κι εγώ αλλά εκεί ήταν πιο άνετα τα πράγματα γιατί δεν είχα την ευθύνη να είμαι ο performer. Πήγα σαν συνθέτης. Ο ρυθμός του είναι καλαματιανός. Για τους Νορβηγούς μουσικούς που παίζανε, της νορβηγικής ραδιοφωνίας νομίζω, τα 7/8 είναι βαλκάνιο πράγμα και δυσκολευτήκανε πολύ. Μου είπανε μετά ότι τους έφυγε η ψυχή για να το παίξουν. Δεν το καταλαβαίνανε, αλλά το παίξανε τελικά. Εντάξει, μουσικοί ήτανε, απλά ήταν λίγο πιο δύσκολο γι’ αυτούς.     

THE LIGHT IN OUR Soul – Έλενα Παπαρίζου
(2004, μουσική-στίχοι: Κώστας Μπίγαλης)
Κ.Μ.: Αυτό είναι μια ιστορία λίγο περίεργη. Το κομμάτι αυτό ήτανε μέσα σ’ ένα άλμπουμ υπό μορφή ντουέτου, που είχα κάνει με μια τραγουδίστρια, τη Μιρέλλα Φραγκοπούλου. Είχα ηχογραφήσει στο εξωτερικό ως Big Alice έναν δίσκο LP, σαν ένα Pop & Rock duo, σε στυλ Roxette, κι ήταν να βγει ο δίσκος στη Γερμανία το 2004 και τελευταία στιγμή η SONY αγόρασε την BMG και αναβλήθηκε και πάγωσε η κυκλοφορία του δίσκου. Ο δίσκος των Big Alice θα έβγαινε με τίτλο «The Light In Our Soul», γιατί αυτό θα ήταν το πρώτο single, είχε σχεδιαστεί να γίνει και video clip κ.λπ., κι εγώ έμεινα με τον δίσκο στο χέρι. Μου λέει η αδελφή μου, η οποία είχε κάποιες επαφές με τηλεοπτικές καταστάσεις, ότι ψάχνανε κομμάτι για την Παπαρίζου για να πάει στη Eurovision.

Εγώ το υπέβαλα στην εταιρεία και μου είπανε «μας αρέσει πάρα πολύ και θέλουμε να είναι ένα από τα τέσσερα που θα διαγωνιστούν τοπικά στην Ελλάδα για να δούμε ποιο από αυτά θα τραγουδήσει στη Eurovision η Παπαρίζου», η οποία είχε ήδη επιλεγεί για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα. Από τα ποσοστά μετά και από τις αντιδράσεις, αφού έγινε η εκδοχή της Παπαρίζου, ήτανε 68% εγώ, 26% ο Δάντης και το υπόλοιπο ποσοστό ένα τραγούδι που είχε γράψει ένας Σουηδός κι ένα που έγραψε ο Valentino κι ο Χριστόδουλος Σιγανός. Δηλαδή πήγαινα εγώ, αλλά τότε δεν είχα υπόψη μου τι σημαίνει Internet. Επειδή δεν επιτρέπεται έως 5 μήνες πριν τον διαγωνισμό να έχει δημοσιοποιηθεί το τραγούδι, ρώτησα τον κουμπάρο μου, που είχε μεσολαβήσει σε διάφορα πράγματα για να γίνει αυτό το deal, μήπως τότε που ήταν να κυκλοφορήσει στη Γερμανία βγήκε κανένα δείγμα και πήγε στα ραδιόφωνα ή στις τηλεοράσεις κ.λπ. Το έψαξε και μου λέει «όχι, τίποτα». Το μυαλό μου δεν πήγε καν στο θέμα του Internet γιατί το 2004 δεν ασχολούμουνα. Τελικά, απ’ ό,τι έμαθα μετά, υπήρχε στο Amazon Deutschland ολόκληρος ο δίσκος, που ακόμα δεν ξέρουμε ποιος τον έχει ανεβάσει. Βέβαια εγώ πιστεύω ότι τον ανέβασαν κάποιοι Γερμανοί, που είχαν μεσολαβήσει για να γίνει το deal, για να πάρουν κάποια λεφτά, από μία αδιευκρίνιστη διεύθυνση -τότε ήταν πολύ φλου τα πράγματα με το Internet- κι ήταν θαμμένο μέσα στο Amazon Deutschland για 11 μήνες. Ανάθεμα κι αν το ‘χει δει κανένας. Κι όταν ένας fan -Ελληνοελβετός μού είπανε- έβαλε τον τίτλο «The Light In Our Soul», βγήκε κι αυτό το ντουέτο, στην άλλη μορφή εκτός της Eurovision, κι αυτός το ανέβασε στο forum και κάποιοι, που δεν θέλανε με τίποτα να πάω εγώ -που εγώ δεν έχω πειράξει άνθρωπο, Κώστα-, στείλανε ανώνυμο e-mail σε όλες τις κουτσομπολίστικες εκπομπές: «mega σκάνδαλο: το τραγούδι του Μπίγαλη έχει κυκλοφορήσει στη Γερμανία», το οποίο δεν είχε κυκλοφορήσει, αυτό ήταν ανεβασμένο εκεί και δεν το είχε δει κανένας. Εγώ στην αρχή δεν ήξερα τι συνέβαινε, με πήρε μετά η ΕΡΤ και ο υπεύθυνος, ο Χουλιάρας θυμάμαι, και μου λέει:
- Κώστα, το είδαμε. Είναι πειρατικό αλλά σε δώσανε οι fans της Eurovision. Αυτοί το δημοσιοποίησαν.
Ακόμα, Κώστα, δεν ξέρω για ποιο λόγο έγινε αυτό, γιατί υποτίθεται ότι θέλανε να πάει το καλύτερο δυνατό τραγούδι να εκπροσωπήσει την Ελλάδα. Fans της Eurovision, έτσι; Μπορούσανε να με είχανε ειδοποιήσει και να το είχα τραβήξει. Γιατί δεν το είχε δει άνθρωπος, θαμμένο ήτανε στο Amazon Deutschland. Κανείς δεν το ήξερε ότι υπήρχε. Αλλά δεν ήμουνα δικός τους. Κι εγώ, σου λέω, δεν είχα ιδέα! Έχω ακούσει διάφορες θεωρίες. Μπορεί και κάποιοι που συμμετείχαν… Δεν θέλω να πω. Εγώ υποθέτω ότι οι Γερμανοί εκδότες στο Μόναχο, που κάνανε όλο το κονέ με την BMG Hansa στο Βερολίνο για να βγει ο δίσκος, όταν ακυρώθηκε το ανεβάσανε -είχανε τα δικαιώματα αυτοί- χωρίς να φαίνεται ότι είναι αυτοί, γιατί εγώ έψαξα να βρω κι αυτοί το αρνήθηκαν και μου έστειλαν και χαρτιά. Και το πουλάγανε 1€ το κομμάτι -και δεν το είχε αγοράσει και κανείς- έτσι για να βγάλουνε δύο-τρία κατοστάρικα. Ήτανε ίσως το καλύτερο τραγούδι που έχει υποβληθεί στον διαγωνισμό, με international δυνατότητα. Κι έλεγα: «βρε δώστε μου μια ευκαιρία, να απολογηθώ, να σας πω». Τίποτα. Το μόνο που πράγμα που έκανα εγώ ήταν να γράψω ένα καταπληκτικό τραγούδι. Αυτό ήταν το πρόβλημά τους. Κι εδώ ξέρεις πώς είναι οι άνθρωποι… Τελικά, το κομμάτι συμπεριλήφθηκε στον δίσκο της Παπαρίζου.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι πρόκειται ίσως για την καλύτερη ερμηνεία της Παπαρίζου.
Κ.Μ.: Μπράβο, ακριβώς! Όταν πήγα στην απονομή, ήρθε ο διευθυντής και μου λέει:
- Σ’ ευχαριστούμε πάρα πολύ!
- Ε, εντάξει, δεν ήμουν μόνο εγώ…
- Όχι, αγόρι μου, εσένα ευχαριστούμε γιατί χωρίς εσένα δεν θα πούλαγε αυτός ο δίσκος.
Εννοούσε ότι το κομμάτι που τράβηξε όλο το καρότσι ήταν αυτό. Εδώ έγινε μεγάλη επιτυχία και πήγε και No 3 στα singles charts της Σουηδίας τον Σεπτέμβριο του 2005 [σ.σ. το τραγούδι μπήκε επίσης στο Top 10 της Τουρκίας και στα charts της Ρουμανίας, της Ρωσίας, της Λετονίας καθώς και στο Eurochart]. Αυτό έγινε επίσης mega hit στη Ρωσία από τον Κιρκόροφ, ο οποίος ήταν και στη Eurovision. Αυτός είναι διάσημος τραγουδιστής. Εγώ δεν είχα ιδέα. Μου το είπε μια Ρωσίδα που έχει παντρευτεί Έλληνα και δουλεύαμε με τον Σαμπάνη το 2018. Και μου λέει:
- Ξέρεις τι γίνεται με το κομμάτι αυτό στη Ρωσία;
- Τι;
Και μπήκα στο διαδίκτυο. Με τα ελληνικά δεν έβγαζε πολλά [αποτελέσματα στην αναζήτηση]. Όταν μου είπε τον ρωσικό τίτλο, με τον οποίο είχε βγει αυτό το κομμάτι, και το έβαλα, βγήκανε 60 video. Το έχουν τραγουδήσει αυτός, τενόροι, παιδιά σε σχολεία… μιλάμε για τεράστια επιτυχία. Πήρε τη μουσική, έβαλε έναν Ρώσο στιχουργό να γράψει, και το 2007, μέσω της ΑΕΠΙ, μου ζήτησε την άδεια. Μου λέει η ΑΕΠΙ:
- Υπάρχει ένας Ρώσος που ζητάει να κάνει διασκευή το τραγούδι σου. Του δίνεις άδεια;
- Ρώσος; Εντάξει, άντε!
Και υπέγραψα. Όμως αυτός, το κομμάτι το είχε βγάλει από το 2005. Είχε πάει ήδη Νο 1 στη Ρωσία σαν single και, όταν πήγε να το βάλει στο άλμπουμ, του είπε η εταιρεία εκεί ότι πρέπει να έχει τα δικαιώματα από τον άνθρωπο από τον οποίο πήρε το τραγούδι. Κι εμφανίστηκε ο Κιρκόροφ στην ΑΕΠΙ και καλά ότι «θα το βγάλω τώρα», ενώ το είχε κυκλοφορήσει. Τα βρήκα όλα αλλά δεν μπορείς να βγάλεις άκρη μ’ αυτούς. Ξέρεις τι λεφτά έβγαλα από αυτό, mega σουξέ εδώ και 15 χρόνια στη Ρωσία; 2.000€ από τη ρωσική ΑΕΠΙ. Δεν δήλωνε σχεδόν τίποτα αυτός και για το διάστημα 2005-2007 δεν δήλωνε καθόλου. Αυτός έκανε καριέρα μ’ αυτό. Όπως είναι για μένα η «Μικρή Μου Μέλισσα» ή «Του Αιγαίου Τα Blues», είναι για τον Κιρκόροφ το κομμάτι το δικό μου με στίχους ρωσικούς. Πήγα σε δικηγόρους και μου είπα ότι δεν θα βγάλω άκρη. Έπρεπε να πάω σε Ρώσο δικηγόρο και εν τω μεταξύ έμαθα και άλλα και είπα «άσε καλύτερα, αυτοί είναι επικίνδυνοι». Το άφησα και τελείωσε [σ.σ. η ρωσική εκδοχή του τραγουδιού φέρει τον τίτλο «Я эту жизнь тебе отдам»].

Υ.Γ. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στην οικία του Κώστα Μπίγαλη, τον οποίο και ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία και για τον χρόνο που μου διέθεσε.