Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης μιλά στο MusicΗeaven

Συναντηθήκαμε σε ένα από τα πιο φιλόξενα και παρεΐστικα μαγαζιά της Πλατείας Εξαρχείων, το «Freakonica» (για τους παλιότερους φίλους «Κλάξον»), ώστε να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Εκεί, υπό τις νότες τις κιθάρας του και την προετοιμασία για το γνωστό live της Πέμπτης κάναμε μια ευχάριστη και φιλική κουβέντα. Σεμνός, μετρημένος στα λόγια του, ευγενικός και με χιούμορ, μίλησε για την προσωπική του δουλειά «Φυσάει αλλιώς εδώ ο αέρας», για παρόν και παρελθόν και άφησε εμάς να προφητεύουμε το μέλλον του…


- Τα τραγούδια σου έχουν έναν έντονα βιωματικό χαρακτήρα. Παίζει ρόλο η καταγωγή σου σε αυτό;
- Φυσικά. Το να ζεις κάπου 23 χρόνια από τη ζωή σου σίγουρα σε στιγματίζει και σου δίνει ερεθίσματα. Και η ανάγκη να φύγω από τις Σέρρες και να γνωρίσω καινούρια πράγματα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στα τραγούδια μου.

- Πώς βλέπεις την κατάσταση του έντεχνου τραγουδιού στην επαρχία που έζησες χρόνια;
- Όχι ιδανική. Τουλάχιστον μέχρι να φύγω. Αφού έφυγα καλυτέρεψαν τα πράγματα. Εμένα περίμενε.

...μπορεί να δυσκολεύτηκα στις Σέρρες, αλλά δεν αναλώθηκα στη διαδικασία να ψάξω εταιρίες και ανθρώπους να με βοηθήσουν...

- Γι’ αυτό έφυγες;
- Ναι, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους. Δεν υπάρχουν σκηνές στην επαρχία, δεν υπάρχουν συναυλίες. Ο κόσμος του έντεχνου είναι διασκορπισμένος. Δεν υπάρχουν στέκια, τουλάχιστον μέχρι το 2003 που έφυγα. Τώρα που πηγαίνω στις διακοπές κάτι γίνεται. Έχουν ανοίξει στέκια, μαγαζάκια αυτά τα ρακομελάδικα που παίζουν έντεχνο και ροκ.

- Την πρώτη φορά που έπαιξες μπροστά σε κοινό ήταν με κάποιο συγκρότημα; Ποια τα συναισθήματά σου;
- Την πρώτη φορά έπαιξα μπάσο σε ένα συγκρότημα - χωρίς να ξέρω μπάσο – σε ένα φεστιβάλ της ΚΝΕ, όπου απέτυχα βέβαια παταγωδώς. Δεν έπαιξα ούτε μια νότα σωστή. Κι άλλη μια φορά πάλι μπάσο σε ένα μπαράκι στις Σέρρες. Αλλά δεν τα μετράω αυτά, ήταν τεράστιες αποτυχίες.(γέλια) Πρώτη φορά ήταν ουσιαστικά σε ένα μπαρ που έπαιξα κιθάρα μαζί με ένα άλλο παιδί, έντεχνα τραγούδια. Πρώτο ή δεύτερο έτος στη σχολή.

- Τι σπούδασες;
- ΤΕΙ Δομικών Έργων Σερρών

- Και πότε είπες τα παρατάω και κατεβαίνω Αθήνα;
- Ουσιαστικά δεν τα παράτησα. Τελείωσα τα μαθήματα και την πτυχιακή και άφησα την πρακτική για να πάρω αναβολή από το στρατό και ήρθα. Την έχω ακόμα την πρακτική μου, θα την κάνω κάποια στιγμή…

- Τι καλείται να αντιμετωπίσει ένας νέος τραγουδοποιός που δημοσιοποιεί την πρώτη του δουλειά στο γεμάτο δυσκολίες – καθώς λέγεται – τοπίο που επικρατεί σήμερα στη δισκογραφία;
- Νομίζω ότι δεν είμαι ο πιο αρμόδιος να μιλήσω για το θέμα.. Γιατί εμένα μου ήρθαν σχετικά εύκολα τα πράγματα. Μπορεί να δυσκολεύτηκα στις Σέρρες αλλά δεν αναλώθηκα στη διαδικασία να ψάξω εταιρίες και ανθρώπους να με βοηθήσουν. Γενικά από ότι ακούω από φίλους και γνωστούς τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα, οι πόρτες είναι κλειστές. Υλικό υπάρχει πάρα πολύ, υπάρχουν πάρα πολλοί νέοι με αξιόλογο στίχο, μουσική και φωνές. Το θέμα είναι που θα βρουν τη δίοδο, γνωρίζω άτομα που παιδεύονταν τέσσερα πέντε χρόνια μέχρι να κάνουν κάτι. Μακάρι να ήταν όλα πιο εύκολα και να ακούγαμε περισσότερα νέα παιδιά.

- Θες να μου μιλήσεις λίγο για την Μικρή Άρκτο; Πώς βρέθηκες εκεί;
Το 2003 ήταν η Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου. Ήρθα Αθήνα για αυτό το λόγο. Ήταν μια ακρόαση για νέους στιχουργούς, τραγουδοποιούς, τραγουδιστές. Το είχα ακούσει στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Πέρασα από οντισιόν και για τραγουδιστής και για τραγουδοποιός. Τελικά ευτυχώς με πήραν και για τα δύο. Στην αρχή βγήκε μια συνολική δουλειά, από όλους όσους επέλεξαν, με 17 τραγούδια, όλα καινούρια, από στιχουργούς, από συνθέτες που συμμετείχαν…Η «Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου». Εκεί είχα δύο τραγούδια, την «Επαρχία» και το «Ποτάμι Μαύρο». Και μετά έγινε η πρόταση από τον Παρασκευά Καρασούλο να φτιάξω ολόκληρο δίσκο.

- Και πριν γίνει ο διαγωνισμός είχες προσεγγίσει άλλες εταιρίες;
- Όχι, εγώ ήμουν στις Σέρρες, δεν είχα κάνει καμία προσπάθεια. Τα τραγούδια μου δεν τα είχαν ακούσει παρά μόνο οι πολύ στενοί μου φίλοι και οι γονείς μου. Δεν τα είχα και σε ιδιαίτερη εκτίμηση για να τα δώσω κάπου. Πιο πολύ σαν τραγουδιστής ψαχνόμουν, σε σκηνές στις Σέρρες.

- Ας μιλήσουμε λίγο για τις συνεργασίες σου στο «Φυσάει αλλιώς εδώ ο αέρας». Πώς γνωριστήκατε με τον Παρασκευά Καρασούλο; Πόσο μεγάλη ήταν η συμβολή του στα πρώτα σου βήματα και πώς εκφράστηκε αυτή;
- Την Δευτερη Ακρόαση αυτός την διοργάνωσε. Ήταν τεράστια η συμβολή του. Αν δεν ήταν αυτός ακόμα θα ψαχνόμουν, δηλαδή μπορεί να ήμουν στις Σέρρες. Όλη η παραγωγή ήταν δικιά του και τον ευχαριστώ για αυτό. Ελπίζω να συνεχίσει να βοηθά νέα παιδιά , γιατί πλέον δεν είναι πολλοί αυτοί που το κάνουν.

- Η συνεργασία με τα Υπόγεια Ρεύματα πως προέκυψε;
- Ο Κώστας ο Παρίσης, μέλος των Υπογείων Ρευμάτων, που συνεργάζεται με τη Μικρή Άρκτο, έκανε την ενορχήστρωση αυτής της δουλειάς. Οπότε από εκεί προέκυψε και η γνωριμία με τον Γρηγόρη Κλιούμη που τραγουδάει το «Ποτάμι», αυτός μου τον πρότεινε. Υπήρχαν κάποιες ιδέες γενικά, αλλά μετά το άκουσα με τον Γρηγόρη στο στούντιο και είπα «εδώ είμαστε». Επί τη ευκαιρία θέλω να τον ευχαριστήσω θερμά και ελπίζω να του άρεσε και να το διασκέδασε! Να σημειώσω επίσης ότι στο «Μάυρο Ποτάμι» δεύτερη φωνή κάνει ο Κώστας Παρίσης και όχι εγώ.

Η αλήθεια είναι πως αναρωτιόμασταν. (Γέλια)

...μετά από μερικές μέρες μου τηλεφωνεί και μου λέει πως ο Οδυσσέας θα μου δώσει ένα τραγούδι. Καταλαβαίνεις πως η χαρά μου ήταν τεράστια, μα το άγχος ακόμα μεγαλύτερο. Συναντηθήκαμε στο Μελωδία και μου έδωσε το «Έφυγες»...

- Το κεφάλαιο Οδυσσέας Ιωάννου;
- Σε μια συνάντηση μου με τον Παρασκευά Καρασούλο, με ρώτησε ποιοι στιχουργοί μου αρέσουν κι εγώ ανέφερα τον Οδυσσέα Ιωάννου, τον Άλκη Αλκαίο, τον Κώστα Τριπολίτη και άλλους, χωρίς να ξέρω τι μου επεφύλασσε… Μετά από μερικές μέρες μου τηλεφωνεί και μου λέει πως ο Οδυσσέας θα μου δώσει ένα τραγούδι. Καταλαβαίνεις πως η χαρά μου ήταν τεράστια, μα το άγχος ακόμα μεγαλύτερο. Συναντηθήκαμε στο Μελωδία και μου έδωσε το «Έφυγες». Τον ευχαριστώ πολύ, τόσο για τους στίχους, όσο και για την συμπάθεια με την οποία με αντιμετώπισε.

- Με τη Νατάσα Μποφίλιου πώς γνωριστήκατε;
- Με την Νατάσα γνωριστήκαμε στη Δεύτερη Ακρόαση και «κολλήσαμε» αμέσως. Είναι και αυτή «παιδί» της Μικρής Άρκτου με ένα δίσκο ήδη στο ενεργητικό της («Εκατό Μικρές Ανάσες», Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Κώστας Τσίρκας στίχοι και μουσική αντίστοιχα) και ένα CD single πρόσφατο («Εν λευκώ» Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Θέμης Καραμουρατίδης). Έχει κάνει όλα τα φωνητικά στο δίσκο, εμπλουτίζοντας τον ήχο μου με έναν τρόπο που μόνο αυτή ξέρει. Την θεωρώ μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες τραγουδίστριες που έχω ακούσει.

- Ποιους καλλιτέχνες θα θεωρούσες κύρια πηγή έμπνευσής σου και επιρροής σου;
- Αυτό αλλάζει από μήνα σε μήνα. Αρχικά ήταν ο Λοΐζος, άκουγα πολύ φανατικά. Σαββόπουλο, Μικρούτσικο, Μούτση. Μετά άρχισα να ακούω Πασχαλίδη – οι πρώτες επαφές με τη γενιά των τραγουδοποιών του ’90. Μετά ήταν ο Θηβαίος, ο Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, όλοι αυτοί νομίζω έχουν επηρεάσει το στυλ μου. Αλλά και τα ροκ που άκουγα στο γυμνάσιο και τα ρέιβ που άκουγα πιο μπροστά.

- Είναι στα σχέδιά σου να γράφεις τραγούδια για άλλες φωνές, αν ναι ποιες;
- Γενικά δεν έχει προκύψει κάτι τέτοιο έντονα. Είμαι λίγο τεμπέλης δεν γράφω πολλά τραγούδια.

- Δεν έχεις δηλαδή στο «συρτάρι σου» όπως λένε τραγούδια;
- Στο συρτάρι μου έχω άλλα πράγματα…έχω κλειδιά.(γέλια) Αν προκύψει όμως θα το ήθελα. Για πάρα πολλούς τραγουδιστές, γιατί θα ήταν τεράστια αναγνώριση για μένα…αλλά είναι πολύ μακριά.

- Μίλησε μας λίγο για τα μουσικά χαρακτηριστικά της δουλειάς σου.
- Θα την χαρακτήριζα…αχαρακτήριστη. Υπάρχει μια ροκ αισθητική αλλά δεν θα τολμούσα να τη χαρακτηρίσω ροκ. Δεν είναι κάτι που θα σε εκπλήξει από το πρώτο άκουσμα, δεν θα πεις ότι κάνω μια καινούρια πρόταση εξάλλου για πρώτη δουλειά δεν ήταν αυτή η πρόθεση, ήταν ο στίχος, η μελωδία, η ερμηνεία. Πιστεύω πως ο Κώστας Παρίσης έκανε μια πάρα πολύ καλή δουλειά κατορθώνοντας να αναδείξει όλα τα στοιχεία στα οποία θέλαμε να επικεντρωθούμε.

- Θες να κινηθείς πιο ροκ;
- Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πλέον αποκλειστικά ροκ, υπάρχουν στοιχεία ροκ που θα ήθελα να προσθέσω παραπάνω, υπάρχουν ηλεκτρονικοί ήχοι που θα ήθελα να ψάξω παραπάνω.

- Πώς λειτουργείς στα τραγούδια σου. Ξεκινάς από στίχους ή από μουσική;
- Το ιδανικό για μένα είναι να ξεκινώ από το στίχο. Το προτιμώ πολύ περισσότερο να έχω μπροστά μου το κείμενο που να με ικανοποιεί και να προσπαθώ να το μελοποιήσω. Κάποιες φορές βέβαια προκύπτει η μουσική πρώτα. Άλλες προκύπτουν μαζί, δηλαδή προκύπτει μια φράση μαζί με μια μουσική και μετά τελειοποιείται ανάλογα…Αλλά νομίζω το πιο υγιές είναι να γράφεται πρώτα το κείμενο, να έχεις μπροστά σου έναν οδηγό, ένα μέτρο, ένα ερέθισμα.

- Κάθεσαι για να γράψεις τα τραγούδια ή σου προκύπτουν;
- Συνήθως κάθομαι και ζορίζομαι κιόλας, δεν μου έρχονται έτσι (για τα τραγούδια μιλάμε πάντα)

- Ούτε η αφορμή;
- Είναι πολύ σπάνιο να σου έρθει η αφορμή έτσι κατακέφαλα και να προκύψει ένας στίχος, τα πιο πολλά είναι ύστερα από προσπάθεια.

- Ποιόν εμπιστεύεσαι πρώτα για να ακούσει ένα καινούριο σου κομμάτι;
- Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο. Αν είμαι στις Σέρρες είναι οι γονείς μου, αν είμαι εδώ υπάρχουν πέντε - έξι φίλοι, όποιον βρω εύκαιρο…

- Οι γονείς σου σε στήριξαν στη προσπάθειά σου;
- Πάρα πολύ. Βέβαια όπως είναι λογικό στην αρχή είχαν αντιρρήσεις, είχαν φοβίες, δεν ήθελαν να φύγω έτσι ξαφνικά και χωρίς να έχω κάτι στα χέρια μου, γιατί όταν έφυγα δεν είχαν βγει καν τα αποτελέσματα της Δεύτερης Ακρόασης, δεν ήξερα αν θα με πάρουν ή όχι. Έφυγα, βρήκα μια δουλειά στην Αθήνα και περίμενα παράλληλα τα αποτελέσματα.

- Αν δεν είχες τη βοήθειά τους θα μπορούσες να το κάνεις;
- Το έχω σκεφτεί κανα δυο φορές, τί θα έκανα άμα ήταν εντελώς αρνητικοί. Μάλλον…τίποτα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να σηκωθώ να φύγω έτσι, χωρίς την «ευλογία» τους . Βέβαια, αυτό το ενδεχόμενο πλέον δεν υφίσταται.

- Ο πατέρας σου έχει ζωγραφίσει και τους πίνακες που χρησιμοποιήθηκαν στα εξώφυλλα του cd όπως μαθαίνουμε.
- Ναι, είναι δικοί του οι πίνακες. Ζωγραφίζει χρόνια. Είναι αυτοδίδακτος ζωγράφος, έχει κάνει εκθέσεις στις Σέρρες, Θεσσαλονίκη, γενικά στη Βόρεια Ελλάδα, κάποιες και στην Αθήνα. Πλέον βέβαια δεν είναι εν ενεργεία, έχει σταματήσει εδώ και κάποια χρόνια.

- Φαντάζομαι βοήθησε το γεγονός ότι ο πατέρας σου ήταν καλλιτέχνης.
- Ναι, βέβαια. Υπήρχε και αυτό το ανεκπλήρωτο όνειρο του πατέρα που ίσως το καταφέρει ο γιος …

- Σκέφτεσαι πως είσαι γεννημένος για τη μουσική;
- Καλά μην υπερβάλουμε κιόλας. Αυτή τη στιγμή νομίζω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Δεν θα είμαι καλός σε τίποτα άλλο. Αν εμφανιστεί ανάγκη όλα μπορεί να τα κάνει ο άνθρωπος. Ελπίζω απλά να μην εμφανιστεί.

- Φυσάει αλλιώς εδώ ο αέρας;
- Σίγουρα φυσάει αλλιώς. Φυσάει λίγο πιο ζεστά, λίγο πιο βρώμικα, λίγο πιο αποπνικτικά αλλά παρόλα αυτά μου αρέσει πάρα πολύ ο αέρας της Αθήνας. Απλά υπάρχουν οι στιγμές νοσταλγίας του καθαρού αέρα, της φύσης, του χώματος , του δάσους, που νομίζω πως όλα τα παιδιά από επαρχία έχουν.

- Αν μπορούσες να κάνεις τη δουλειά σου από τις Σέρρες θα το έκανες;
- Στη φάση που είμαι τώρα μου αρέσει που ήρθα στην Αθήνα. Βλέπω καινούρια πράγματα και εκτός των άλλων ανοίγει και το μυαλό, βλέπεις πως λειτουργούν οι άνθρωποι του χώρου που είναι όλοι μαζεμένοι εδώ, μπαίνεις σε παρέες, βλέπω ταινίες που δεν θα έβλεπα στις Σέρρες γιατί δεν υπάρχουν κινηματογράφοι, βλέπω συναυλίες που δεν μπορώ να δω στις Σέρρες, συναντώ διαφορετικές καταστάσεις.

- Που θα αφιέρωνες τη δουλειά σου;
Στον ανιψιό μου που γεννήθηκε πριν επτά μήνες, είναι το παιδί του αδελφού μου που ζει στις Σέρρες.


Ευχαριστώ θερμά τα μέλη του MusicHeaven jorge, beatlus, spiroos που συνέβαλαν με τις ερωτήσεις τους. Kαι ιδιαιτέρως τον Jorge για τις χρήσιμες συμβουλές του.

Η ιδιόχειρη αφιέρωση του Αλέξανδρου Εμμανουλίδη για τα μέλη του MusicHeaven