Ο Δημήτρης Κοργιαλάς στο MusicHeaven

Έχω φθάσει μισή ώρα νωρίτερα και περιμένω να περάσει η ώρα, ώστε να τον υποδεχτώ για την συνέντευξη. Για πρώτη φορά το άγχος μου έχει χτυπήσει κόκκινο! Δεν γνωρίζω το γιατί όμως! Ίσως ευθύνεται το γεγονός ότι ο Δημήτρης έχει δώσει την εντύπωση ότι είναι απρόσιτος, κυρίως από τα ΜΜΕ. Οπότε και εγώ με αγωνία περιμένω την αντίδρασή του. Το άγχος, όσο περνά η ώρα, μεγαλώνει. Και ενώ υποτίθεται πως έχω κόψει το τσιγάρο, το πακέτο έχει ήδη ανοιχτεί και τα δυο πρώτα τσιγάρα έχουν εξαφανιστεί. Το τηλέφωνο έχει γίνει προέκταση του χεριού μου και μιλάω με όλους μου τους φίλους για να ξεχνιέμαι, οι οποίοι παρεμπιπτόντως δεν με ακούν καθημερινά, ούτε γνωρίζουν που βρίσκομαι και γιατί τους παίρνω μεσημεριάτικα τηλέφωνο.

Πρώτος φθάνει στην καφετέρια ο συνεργάτης του, ένας γλυκύτατος άνθρωπος, με τον οποίο μας δίνετε η ευκαιρία να συζητήσουμε λίγα λεπτά πριν έρθει ο Δημήτρης, κάτι που με βοήθησε να αποβάλω λίγο από το άγχος μου. Η χαρά και το ωραίο της υπόθεσης, είναι ότι πέρα από την συνέντευξη που θα έπαιρνα από τον Δημήτρη και τη γνωριμία μου μαζί του, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω και την Ευρυδίκη, μιας και ήρθαν μαζί στην καφετέρια. Και οι δύο ομολογώ πως είναι δυο υπέροχοι άνθρωποι, ήρεμοι και κεφάτοι και σίγουρα όσες σκέψεις με βασάνιζαν πριν, χάθηκαν από τη στιγμή που τους είδα.

Η Ευρυδίκη και ο συνεργάτης του μας αφήνουν μόνους για την συνέντευξη (αν και με την Ευρυδίκη -τραγουδίστρια την οποία έχω λατρέψει και θαυμάζω!- θα ήθελα κάποια στιγμή να μιλήσω ξεχωριστά για την δική της δουλειά και πορεία στον χώρο, κάτι που εύχομαι να γίνει σύντομα…) και έτσι η συζήτηση με τον ιδιαίτερο αυτόν άνθρωπο και ταλαντούχο μουσικό ξεκινά…

Στην συζήτηση που προηγήθηκε με τον συνεργάτη σου, αναφερθήκαμε στο γεγονός ότι έχεις κάνει ζωντανές εμφανίσεις με γνωστά ξένα συγκροτήματα. Ποια είναι αυτά;
Έχω συνεργαστεί σε ζωντανές εμφανίσεις με τους Apotygma Berzerk, τους Diorama, τους Diary of Dreams και τώρα με τους Kwan. Γενικά με συγκροτήματα που έχουν το ίδιο ύφος με τη δική μου μουσική. Με τους περισσότερους οι εμφανίσεις έγιναν όταν ήρθαν στην Ελλάδα. Με τους Apoptygma Berzerk όμως παίξαμε στη Γερμανία. Σε ό,τι αφορά τους Kwan, θα υπάρξει συνεργασία στο νέο τους δίσκο.

Ποιο είναι δηλαδή το ύφος της δικής σου μουσικής; Σε ποιο είδος θα την κατέτασσες;
Η δουλειά που θα κυκλοφορήσει έξω είναι καθαρά dark electro. Αλλά γενικά, δεν ξέρω τι είδος ακριβώς είναι αυτό που παίζω. Μπορώ να σου πω όμως τις επιρροές μου, και μέσα σε αυτές ανήκουν συγκροτήματα όπως οι The Cure, οι Depeche Mode, new wave των 80’s, κλπ. Όλα αυτά με έχουν επηρεάσει πάρα πολύ και ένα απόσταγμα είναι και η δική μου μουσική.

Το είδος αυτό που δημιουργείς, είναι άμεσα συνδεδεμένο και με τον χαρακτήρα σου, το ντύσιμό σου, την συμπεριφορά σου…;
Πράγματι, και με έχει επηρεάσει από πολύ μικρή ηλικία. Θεωρώ πως η μουσική που ακούει κάποιος τον επηρεάζει γενικότερα στον τρόπο ζωής του. Βλέπεις άλλωστε και τα πιτσιρίκια, που από το γυμνάσιο κιόλας, επιλέγουν ένα συγκεκριμένο στυλ ντυσίματος και τρόπο συμπεριφοράς ανάλογα με τη μουσική που ακούν.

Υποθέτω παρακολουθείς τι συμβαίνει γύρω σου και μιας και συζητάμε για το στυλ ντυσίματος, θα θεωρούσες εσύ τον εαυτό σου Emo;
Όχι και θα ήταν γελοίο κάτι τέτοιο…

Πιστεύεις δηλαδή ότι υπάρχει συγκεκριμένη ιδεολογία στα άτομα αυτά, με την οποία εσύ δεν ταιριάζεις, δεν συμφωνείς;
Φυσικά και υπάρχει ιδεολογία και τα παιδιά αυτά τα συμπαθώ. Γενικά μου αρέσουν οι νέοι που αντιδρούν με οποιοδήποτε τρόπο. Και δεν εννοώ να αντιδρούν βίαια ή να κάνουν άσχημα πράγματα. Τα συγκεκριμένα παιδιά όμως, δεν πειράζουν κανένα. Έχουν απλά ένα συγκεκριμένο ντύσιμο, συγκεκριμένη νοοτροπία και ιδεολογία και δεν ενοχλούν κανένα, και για αυτό «είμαι μαζί τους».

Πολλά από αυτά τα παιδιά όμως, είναι οπαδοί σου. Το γνωρίζεις φαντάζομαι… Και σε «ακολουθούν» τόσο ως προς τη μουσική που παίζεις όσο και ως προς την εμφάνισή σου…
Ο λόγος είναι συγκεκριμένος… Όπως ήμουν εγώ στα 15 μου, το ίδιο είναι και αυτά τα παιδιά. Ίδιο ντύσιμο είχαμε και εμείς τότε, ίδιο ντύσιμο έχουν και αυτά τα παιδιά τώρα. Μου θυμίζουν τα δικά μου σχολικά χρόνια…

Έχεις ιδιαίτερη αγάπη στην ξένη μουσική. Στην Ελλάδα όμως, ποιους δημιουργούς θα ξεχώριζες και από ποιους έχεις επηρεαστεί;
Η Ελλάδα είναι πολύ ευλογημένος τόπος σε ό,τι αφορά τους δημιουργούς. Έχω επηρεαστεί πολύ από δημιουργούς όπως ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Σαββόπουλος, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Επίσης έχεις αδυναμία στην γαλλική γλώσσα ή είναι εντύπωση δική μου; Πολλά από τα τραγούδια σου έχουν κυκλοφορήσει και στα γαλλικά…
Δεν υπάρχει καμία συμπάθεια στη γαλλική γλώσσα, πραγματικά. Και μάλιστα όταν πήγαινα σχολείο, δεν έπαιρνα ποτέ βιβλία μαζί μου. Ε… και μάλλον με τιμώρησε ο θεός και άρχισα να γράφω τραγούδια και στα γαλλικά.

Το φανταζόσουν λοιπόν;… Το ήθελες από μικρός να γίνεις μουσικός;
Μάλλον δεν θα μπορούσα να γίνω κάτι άλλο! Ήταν να γίνω αυτό! Από 5 χρονών γρατσουνούσα μια κιθάρα και έγραφα στιχάκια. Στην αρχή έβαζα λέξεις και τραβούσα τις χορδές, μετά έμαθα να παίζω από μόνος μου κιθάρα, αργότερα έμαθα και αλλά όργανα… Αλλά πάντα μέσα μου, ένιωθα την ανάγκη να γράφω τραγούδια! Και τότε κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να ακολουθήσω…

Δηλαδή δεν είχες και κάτι άλλο στο μυαλό σου; Κατά τη διάρκεια των σχολικών σου χρόνων;
Αν ήταν να κάνω κάποιο άλλο επάγγελμα θα ήταν ναυτικός. Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στη θάλασσα και ήταν το μόνο επάγγελμα που έλεγα, πως αν κάτι δεν πάει καλά με τη μουσική, θα το ακλουθούσα.

Υπάρχει άλλο μέλος στην οικογένεια με καλλιτεχνική φλέβα;
Ο πατέρας μου παίζει κιθάρα, τραγουδάει και γράφει τραγούδια, αλλά όχι επαγγελματικά. Ε… κάποιο μικρόβιο το πηρά κι εγώ, σίγουρα!

Τι συμβαίνει από τη γνωριμία σου με την Ευρυδίκη και μετά; Βλέπουμε έναν Δημήτρη εντελώς διαφορετικό. Πιο ήρεμο και πιο προσιτό. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Παίζω πολλά χρόνια μουσική. Επαγγελματικά από το 1992. Μέχρι το 2000 είχα ήδη κάνει δύο δισκογραφικές δουλειές, είχα παίξει με πάρα πολλούς τραγουδιστές, αλλά γενικά ήμουν λίγο αντιδραστικός. Και στην συμπεριφορά μου και στον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμουν. Κυρίως με τους ανθρώπους του χώρου αυτού. Και αυτό σίγουρα έχει να κάνει και με τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει κάποιος. Όλοι οι φίλοι μου ήταν όπως εγώ, ακούγαμε συγκεκριμένα είδη μουσικής, τα μπαρ στα οποία πηγαίναμε ήταν για συγκεκριμένο κοινό… Μεγαλώνεις λοιπόν με τέτοια ιδεολογία, στην οποία μετά περνά και η μουσική σου. Με τον δεύτερο δίσκο μου λοιπόν, το 2000, και επειδή δεν μου άρεσε και πολύ αυτό που συνέβαινε με την μουσική στην Ελλάδα και παρατηρώντας παράλληλα πόσο δύσκολο είναι να ανοιχτείς έξω -γιατί σίγουρα τότε ήταν πολύ πιο δύσκολο από ό,τι σήμερα- αποφάσισα να σταματήσω τη μουσική. Τέλος!

Ήταν το διάστημα των 3 χρόνων απουσίας σου από τον χώρο;
Ναι! Και η Ευρυδίκη έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο να ξεκινήσω πάλι να γράφω μουσική. Όταν λοιπόν μου ζητήθηκε να γράψω τραγούδια για τον δίσκο «Όσο φεύγω γυρίζω», έκανα ένα διαφορετικό ξεκίνημα στη ζωή μου και αναμφίβολα η Ευρυδίκη με μαλάκωσε σαν χαρακτήρα. Έγινα πιο ανεκτικός σε καταστάσεις που παλαιότερα δεν τις ανεχόμουν με τίποτα! Για να καταλάβεις, όταν πήγα τα πρώτα κομμάτια, είδαν μια μοϊκάνα κόκκινη, βαμμένος πάρα πολύ, μες στα μαύρα… πολύ πιθανό να τρόμαξε μόλις με είδε! Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος με μαλάκωσε και με άλλαξε πάρα πολύ.

Τι ήταν αυτό όμως που σε έκανε να αντιδράς έτσι; Αποκλείεται να ευθύνονταν μόνο οι άνθρωποι και οι δυσκολίες του χώρου!
Όταν είσαι ρομαντικά δοσμένος στη μουσική… Όταν βλέπεις τι γίνεται με τα μπουζούκια ή με τραγούδια που ακούς στο ραδιόφωνο και πραγματικά δεν καταλαβαίνεις για ποιο λόγο βγήκαν αυτά τα κομμάτια… Όταν παρατηρείς δημιουργούς που αξίζουν, στην Ελλάδα τελικά να χάνονται… Τότε απογοητεύεσαι! Και δεν είχα την περίοδο εκείνη την υπομονή να πω ότι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, θα κάνω κι εγώ τη δική μου όπως θεωρώ καλυτέρα και ο καθένας ας πάρει το δρόμο του. Δεν ήθελα, απλά, να είμαι μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, την οποία τότε τη μισούσα. Μετά κατάλαβα ότι μέσα σε όλο αυτό, μπορείς να υπάρχεις και εσύ, με το δικό σου στυλ, με τους ανθρώπους που θα σε ακούν και να παρουσιάζεις τη δουλειά σου με όποιο τρόπο θες εσύ.

Έχεις συνεργαστεί με πολλούς τραγουδιστές, οι οποίοι δεν είναι του είδους σου θα έλεγα…
Ναι… και δεν θα μπορούσαν να είναι, γιατί είμαστε απειροελάχιστοι πιστεύω…

Όντως, στην Ελλάδα… μόνο εσύ νομίζω υπάρχεις με το συγκεκριμένο είδος μουσικής!
Και είναι άλλο ένα κακό της Ελλάδας αυτό… να θες και να μην μπορείς να συνεργαστείς με ανθρώπους που ακούν ή παίζουν την ίδια μουσική με εσένα.

Πώς σου φαίνεται λοιπόν όταν κάποιοι οπαδοί σου ή μη αντιδρούν ίσως σε μια συνεργασία σου με έναν λαϊκό τραγουδιστή, ενώ το δικό σου είδος απέχει πολύ από αυτό;
Σημασία δεν έχει να κάνεις απλά μια συνεργασία. Σημασία έχει να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που αγαπούν τη μουσική όπως εσύ! Όλοι οι τραγουδιστές με τους οποίους έχω συνεργαστεί, είναι άνθρωποι που πραγματικά αγαπούν αυτό που κάνουν. Και είναι ελάχιστοι! Δεν δίνω τραγούδια δεξιά και αριστερά, παρόλο που κάτι τέτοιο θα ήταν θετικό για εμένα τόσο ως προς τις οικονομικές απολαβές όσο και ως προς τη φήμη. Δίνω κομμάτια μόνο σε ανθρώπους που πιστεύω πως αξίζουν πραγματικά, ανεξαρτήτως του είδους μουσικής στο όποιο ανήκουν.

Ποιες συνεργασίες θα ξεχώριζες; (εκτός από αυτήν με την Ευρυδίκη για την οποία θα μου μιλήσεις μετά…)
Σίγουρα την συνεργασία μου με τον Σάκη Ρουβά στο κομμάτι «Μες στις βιτρίνες σε κοιτώ» στον δίσκο «Σ’ έχω ερωτευτεί». Ο Σάκης είναι καταπληκτικός επαγγελματίας και άνθρωπος και δεν θα ξεχάσω ποτέ την συνεργασία μας αυτή. Επίσης, πολύ σημαντική συνεργασία για έμενα ήταν αυτή με την Άννα Βίσση! Ήταν απίστευτη! Χρόνια μέσα στον χώρο της έντεχνης και ροκ μουσικής σκηνής, πρώτη φορά είδα έναν άνθρωπο, ο οποίος σε παίρνει, σε αγκαλιάζει και προσπαθεί να σε φέρει στο ίδιο ύψος με αυτόν. Να είσαι πάνω στην σκηνή μαζί της και να προσπαθεί η ίδια να πάρει τον κόσμο και να πει «Αυτός είναι! Ακούστε τον!». Πραγματικά ήταν φοβερή!

Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στην Ευρυδίκη; Εννοώ -πέρα από την προσωπική σας σχέση- τι ήταν εκείνο που ξεχώρισες, το οποίο σε έκανε να συνεργαστείς μαζί της και να συνεχίζετε ακόμα και σήμερα αυτή την συνεργασία σας;
Την Ευρυδίκη την άκουσα πρώτη φορά το ‘92. Και παρόλο που ήμουν ένα αγριεμένο παιδί με τα δικά του ακούσματα, θα πρέπει να είσαι ανόητος για να μην καταλάβεις ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο με φοβερή παιδεία στη μουσική. Και ομολογώ πως δεν έχω γνωρίσει κάποιον άνθρωπο που να πει το αντίθετο. Ακόμα και οι πιο «σκληροπυρηνικοί» στην απέναντι μουσική σκηνή, τους έχω δει να χορεύουν και με την «Πυξίδα» και με το «Πόσο λίγο με ξέρεις». Από ένα σημείο και μετά ομολογώ πως έχασα το «τι κάνει», δεν παρακολουθούσα καν ελληνική μουσική, πέρα από το τι γινόταν στην έντεχνη μουσική σκηνή. Όταν την γνώρισα λοιπόν, διαπίστωσα και από κοντά αυτή την μουσική της παιδεία και είναι απίστευτο το πόσες γνώσεις έχω πάρει εγώ από την Ευρυδίκη! Σκέψου ότι εγώ δεν ξέρω καθόλου τις νότες. Αν μου δείξει κάποιος νότες νιώθω ότι διαβάζω κινέζικα. Και όμως, παίζω διάφορα όργανα και παίζω καλά! Λειτουργώ δηλαδή περισσότερο όπως οι ρεμπέτες παλιά. Η Ευρυδίκη όμως, το έχει σπουδάσει αυτό. Έχει σπουδάσει τραγούδι, ενορχήστρωση και έχω μάθει πολλά πράγματα από εκείνη. Εγώ μπορώ να σου δείξω κάποια βασικά πράγματα και να σου πω κατά 80% πώς να κάνεις κάτι. Το υπόλοιπο κενό έχει να κάνει με τις γνώσεις μου. Η Ευρυδίκη όμως μπορεί να το καλύπτει και αυτό!

Πες μου λίγα πράγματα για τον τελευταίο δίσκο σου, από τον οποίο ξεχωρίζει σίγουρα το κομμάτι «Σ’ αγαπώ»…
Ο τελευταίος δίσκος λέγεται «Τα κουτιά είναι κουφά». Είναι ομολογουμένως πιο σκληρός από τους προηγούμενους. Είναι πιο ηλεκτρικός, με έντονη την ύπαρξη της κιθάρας, των σκληρών στίχων και γενικότερα της σκληρής μουσικής. Εμπεριέχει 9 κομμάτια και 1 remix. Τα 7 από τα κομμάτια είναι σε στίχους του Θάνου Παπανικολάου και τα 2 σε στίχους δικούς μου. Σε αυτό τον δίσκο ήθελα να κάνω κάτι που ονειρευόμουν καιρό. Δηλαδή να υπάρχει ένας συνθέτης, ένας στιχουργός, και να έχει ένα κόνσεπτ όπως ήταν οι παλιοί δίσκοι-βιβλία. Είμαι ερωτευμένος με αυτούς τους δίσκους. Και πολύ πιθανό οι δουλειές μου στο εξής να είναι έτσι. Δηλαδή να λέει στο εξώφυλλο μουσική Δημήτρης Κοργιαλάς, στίχοι «τάδε», ερμηνεύουν «οι τάδε», που και εγώ θα τραγουδώ. Νομίζω πως αυτό πρέπει να κάνω από δω και πέρα…

Προσωπικά, και υποθέτω αρκετός κόσμος ακόμα, σε γνωρίσαμε μέσα από το τραγούδι «Μια φορά» με την υπέροχη φωνή της Κατερίνας Μουτσάτσου. Τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το κομμάτι που μας έκανε να το λατρέψουμε τόσο;! Και αναρωτιέμαι επίσης, αν αντιλήφθηκες αμέσως το πόσο αγαπήθηκε το συγκεκριμένο τραγούδι από τον κόσμο και μαζί με αυτό και εσύ!...
Aργησα πάρα πολύ να το καταλάβω. Είχα συνηθίσει από τους προηγούμενους δίσκους, οι οποίοι παίζονταν από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Δίεση, Μελωδία, κλπ. και με γνώριζε μόνο ο κόσμος που συντονιζόταν στις συχνότητες αυτές. Ο πρώτος δίσκος βέβαια, είχε γίνει πιο γνωστός, και παιζόταν από περισσότερους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αλλά πραγματικά, το «Μια φορά» ξαφνικά παιζόταν παντού! Και στο εξωτερικό, από όπου παίρναμε πολλά emails. Ομολογώ όμως ότι πέρασε ένας χρόνος μέχρι να καταλάβω τι συνέβαινε, γιατί ξαφνικά άρχισα να τρέχω για τη δουλειά μου και έχανα την πραγματικότητα, το τι συνέβαινε γύρω μου. Και το κατάλαβα όταν άρχισαν οι καλοκαιρινές ζωντανές εμφανίσεις, μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους, οπότε και ένιωσα ότι το κομμάτι αυτό αγαπήθηκε και έγινε επιτυχία! Και είναι σημαντικό για εμένα το γεγονός ότι το συγκεκριμένο τραγούδι παίζεται ακόμα.

Πως πρόεκυψε η γνωριμία και κατόπιν η συνεργασία με την Κατερίνα;
Το κομμάτι «Μια φορά» ήταν το τελευταίο κομμάτι του δίσκου που έγραφα και έψαχνα μια κοπέλα να τραγουδήσει το ρεφρέν, γιατί ήταν γυναικείος ο τόνος. Έτσι, έδωσα την ιδέα τότε στον παραγωγό μου, να βρούμε μια ηθοποιό να το ερμηνεύσει. Δεν ήθελα τραγουδίστρια. Ήθελα να βάλει η ίδια το προσωπικό της ύφος και στυλ. Και μου είπε για τη γνωριμία του με την Κατερίνα Μουτσάτσου και έτσι πρόεκυψε και η συνεργασία. Έκτοτε είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Εξαιρετική κοπέλα!

Aλλο ένα κομμάτι που ακούστηκε πολύ ηταν «Ο πιο καλός τραγουδιστής (γεια σου)». Πώς αποφασίζεις να κάνεις την διασκευή αυτή και σε ποιο δίσκο μπορούμε να τη βρούμε;
Το κομμάτι αυτό κυκλοφόρησε με τον δίσκο «GREATEST ΗITS & VIDEOS» από την Universal πριν 2 χρόνια. Είναι ένα παλιό κομμάτι του Κώστα Τουρνά, ξεχασμένο. Δηλαδή εγώ το θυμάμαι από το τρανζιστοράκι που είχε η μητέρα μου πάνω στο ψυγείο και το άκουγα. Θυμάμαι είχε τελειώσει ο δίσκος, είχαν βγει όλα τα κομμάτια, αλλά μια μέρα μου ήρθε η ιδέα να γίνει η διασκευή του τραγουδιού και έτσι μπήκε στον δίσκο και αυτό. Πραγματικά, ένιωσα πως ο Θεός μου έστειλε ένα φως εκείνη την ημέρα, γιατί ο κόσμος έδειξε ότι του άρεσε.

Τι είναι αυτό που σε εμπνέει να γράφεις μουσική;
Δεν ξέρω. Τα θέματά μου είναι κυρίως ερωτικά. Δεν ξέρω όμως πώς και γιατί τα γράφω. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έχω την ανάγκη να το κάνω, ότι είμαι έτοιμος, ότι ήρθε η ώρα. Γράφω λοιπόν το κομμάτι, έχει σίγουρα συγκεκριμένο θέμα, μιλάει για κάτι δηλαδή, αλλά δεν είναι κάτι που έζησα ας πούμε, το θυμόμουν και ξεκίνησα να το γράφω… Προκύπτει μόνο του! Μετά από καιρό όμως, διαπιστώνω ότι όντως κάτι συνέβη, όντως κάτι είχα βιώσει, το οποίο το είχα ξεχάσει αλλά αποτυπώθηκε στο κομμάτι, λειτούργησε δηλαδή το υποσυνείδητο. Συχνά όμως, η πραγματικότητα που βιώνω είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα τραγούδια μου. Aλλες φορές με επηρεάζει να γράψω κάτι και άλλες φορές παίρνω ένα κομμάτι και το προσαρμόζω εγώ πάνω σε αυτό που βιώνω την στιγμή ή την περίοδο εκείνη.

Σε κάποια συνέντευξή σου, σε είχαν ρωτήσει «Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στους ανθρώπους;» και είχες απαντήσει «Οι άνθρωποι που ξέρουν να αγαπούν!». Τι είναι η αγάπη για εσένα;
Μου αρέσουν, όχι μόνο οι άνθρωποι που ξέρουν να αγαπούν, αλλά και όσοι δείχνουν την αγάπη τους. Για πολλά χρόνια δεν είχα πει «σ’ αγαπώ». Δηλαδή έφθασα σε πολύ μεγάλη ηλικία για να το πω! Πλέον, το λέω ασταμάτητα, συνέχεια, όχι μόνο για να το πω, αλλά γιατί το νιώθω! Δεν θα το κρύψω.

Πριν όμως γιατί το έκρυβες; Αποκλείεται να μην ένιωθες αγάπη…
Ένιωθα, ναι… Αλλά ίσως πίστευα ότι δεν είναι και τόσο «αντρικό»… κάτι τέτοιο μάλλον. Ήταν λίγο «φλώρικο». Τελικά κατάλαβα ότι ισχύει το εντελώς αντίθετο!

Πιστεύεις ότι είναι δύσκολο να νιώθουν αγάπη σήμερα οι άνθρωποι; Και αν νιώθουν, πόσο δύσκολο είναι να την εκφράσουν; Ναι είναι δύσκολο. Και γενικά ακούω διάφορα να συμβαίνουν γύρω μου, μέσα στις σχέσεις, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται κανείς. Νομίζω όμως, πως πάντα θα υπάρχει έρωτας, και όλοι μας θα έχουμε κάποιον που θα τον αγαπάμε και θα θέλουμε να τον φροντίζουμε και να τον προσέχουμε, όσο σκληροί κι αν θέλουν να το παίξουν κάποιοι.

Πως αντιλαμβάνεσαι γενικά τα πράγματα σήμερα; Μου είπες λίγα λόγια πριν για τον τρόπο σκέψης των νέων παιδιών. Γενικά όμως, θεωρείς ότι η σημερινή κοινωνία μοιάζει με το πώς ήταν πριν χρόνια ή απέχουμε πολύ από αυτό το πρότυπο;
Όχι, νομίζω πως, όπως ήταν παλιά τα πράγματα, έτσι είναι και σήμερα. Εκείνο που διαφέρει μόνο είναι η ποιότητα ζωής. Για παράδειγμα… δεν υπάρχουν γειτονιές! Ζούμε σε πόλεις γεμάτες τσιμέντο…

Πού έχεις μεγαλώσει;
Γεννήθηκα και έζησα λίγο στην Ναύπακτο και μετά ήρθαμε στην Αθήνα. Οπότε όλα μου τα χρόνια τα πέρασα στο Περιστέρι, όπου εκεί ήμασταν μια γειτονιά. Βλέπεις όμως -για παράδειγμα- ότι θες να κάνεις ένα παιδί και σκέφτεσαι που θα το αφήσεις να παίξει… Εγώ ήμουν συνέχεια μες στους δρόμους και έπαιζα. Τώρα που θα το αφήσεις;…

Στην ιδέα ενός παιδιού… τι φοβάσαι περισσότερο; Τα πρότυπα; Τα ναρκωτικά; Τον σημερινό τρόπο ζωής και την κοινωνία γενικότερα…;
Τίποτα από όλα αυτά. Μόνο τη δική μου συμπεριφορά. Το παιδί εκπαιδεύεται από την οικογένεια. Σαφώς και ο χαρακτήρας του παίζει ρόλο, αλλά ως ένα βαθμό ο χαρακτήρας του διαμορφώνεται από την ίδια την οικογένειά του. Και πιστεύω ότι η κακή συμπεριφορά του γονέα είναι εκείνη που τις περισσότερες φορές οδηγεί ένα παιδί σε λάθος επιλογές.

Εμφανίζεσαι κάπου αυτό τον καιρό;
Ξεκινάμε εμφανίσεις με την Ευρυδίκη σε όλη την Ελλάδα, τις καλοκαιρινές συναυλίες μας που κάνουμε κάθε χρόνο. Στις δικές μου εμφανίσεις, όπου είμαι μόνος, επιλέγω να παίζω τραγούδια, όχι μόνο δικά μου, αλλά και αγαπημένων μου τραγουδοποιών, όπως του Μάλαμα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Είναι πολύ ευχάριστο που κάθε καλοκαίρι επισκεπτόμαστε πόλεις της Ελλάδας και γνωρίζουμε και άλλους ανθρώπους. Και μάλιστα πριν λίγες μέρες συζητούσαμε με φίλους το γεγονός ότι έχουμε επισκεφθεί όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, όπως και πολλά μικρότερα μέρη και είναι ιδιαίτερα σημαντικό και ευχάριστο για εμάς. Στην Αθήνα, θα εμφανιστούμε μαζί με την Ευρυδίκη για 3 Τετάρτες (25/6, 2/7 & 9/7) στο Babae (δίπλα στο Balux).

Ποια είναι η άποψή σου για την τηλεόραση και τα ριάλιτι; Θα συμμετείχες ποτέ σε παρόμοιο τηλεοπτικό σόου;
Γενικά δεν τα πάω καλά με την κάμερα και σίγουρα θα ήταν ένας βασικός παράγοντας για να μην πάω ποτέ σε κάποιο ριάλιτι. Εκτός αν αποφασίζαμε με φίλους να πάμε όλοι μαζί. Σαν παίκτης, δεν θα πήγαινα πάντως. Θεωρώ ότι δίνουν στα παιδιά εντελώς λάθος κατεύθυνση. Όσο και αν θέλουν κάποια από αυτά τα παιδιά να γίνουν τραγουδιστές, ο συνολικός τρόπος λειτουργίας των ριάλιτι είναι λάθος. Θα μου άρεσε, ωστόσο, να συμμετέχω σε ένα ριάλιτι, εφόσον έβλεπα ότι είναι αυστηρό και θέλει να βοηθήσει πραγματικά ανθρώπους να γίνουν σπουδαίοι τραγουδιστές. Να προσφέρει γνώση δηλαδή.

Θεωρείς δηλαδή ότι ένα τέτοιο σόου θα μπορούσε να είναι αντικειμενικό και να έχει ως βασικό στόχο τη μετάδοση γνώσης;
Ε δεν μπορείς ας πούμε να έχεις ένα τέτοιο ριάλιτι και να βγαίνει πρώτος ο Περικλής! Είναι απίστευτο! Εντάξει, είναι συμπαθέστατος, αλλά δεν είναι τραγουδιστής! Όσο και να προσπαθήσει, τραγουδιστής δεν είναι. Ούτε καλλιτέχνης!

Υπάρχουν όμως κάποια ταλέντα μέσα στα ριάλιτι αυτά; Τι πιστεύεις;
Φυσικά και το πιστεύω. Ένα παιδί με ταλέντο ξέρεις ποιο είναι; Η Καλομοίρα! Την γνωρίζω προσωπικά και όντως είναι καλλιτέχνης. Έχει όρεξη για δουλειά και είναι φοβερή επαγγελματίας. Είναι λίγα όμως τα παιδιά που αγαπούν πραγματικά αυτό το χώρο και έχουν ταλέντο ή θέλουν να δουλέψουν σκληρά. Οι περισσότεροι πηγαίνουν για δικούς τους προσωπικούς λόγους, να καλύψουν ίσως κάποια συμφέροντα, να κερδίσουν το «έπαθλο» ή τη φήμη ή πολλές φορές για να κάνουν απλά την πλάκα τους. Θα μου άρεσε πάντως να συμμετέχω σε ένα ριάλιτι ως κριτής ή ως ο,τιδήποτε τέλος πάντων, το οποίο όμως πραγματικά θα είχε ως στόχο τη μουσική και τη γνώση και θα ήταν αυστηρό!

Κάτι σαν το «Να η ευκαιρία» δηλαδή;
Ακριβώς! Ένα πολύ ωραίο τηλεοπτικό σόου το οποίο δεν έχανα ποτέ. Και στο ξεκίνημά μου δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό να συμμετάσχω στο τηλεοπτικό αυτό παιχνίδι. Aλλωστε, μην ξεχνάμε, ότι πολλοί γνωστοί πλέον τραγουδιστές, βγήκαν από αυτό.

Θα συνεργαζόσουν ποτέ με παιδιά που συμμετείχαν σε ριάλιτι; Αν και από ό,τι γνωρίζω το έχεις κάνει ήδη μια φορά με την Αννέτ Αρτάνι…
Ναι, πράγματι συνεργάστηκα με την Αννέτ, δυστυχώς! Ήταν λάθος! Επίσης έχω συνεργαστεί με την Ραλλία, η οποία δεν είχε καμία σχέση με την προηγούμενη συνεργασία, γιατί διαθέτει και φωνή και ταλέντο και ήταν ευχάριστη γενικά η συνεργασία μας.

Γιατί θεωρείς ως λάθος την συνεργασία σου με την Αννέτ;
Γιατί είναι κλασικό παράδειγμα ενός παιδιού ριάλιτι που δεν αξίζει να κάνει κάτι.

Κι όμως, θεωρώ, όπως αρκετοί ακόμα φαντάζομαι, και με τις λίγες μουσικές γνώσεις που διαθέτω, ότι η Αννέτ έχει πολύ ωραία φωνή…
Φυσικά και έχει ωραία φωνή, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Ένας καλλιτέχνης πρέπει να διαθέτει όλο το πακέτο και πάνω από όλα να είναι επαγγελματίας και να αγαπάει αυτό που κάνει, χωρίς να διαθέτει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Ξέρεις ποιος είναι καλλιτέχνης για εμένα; Ο Nick Cave για παράδειγμα. Έχει γνώσεις, είναι καλλιτέχνης, μπορεί και περνάει το μήνυμα που θέλει μέσα από τα τραγούδια του. Επίσης… ο David Bowie, ο οποίος μάλιστα δεν έχει δηλώσει ποτέ ότι είναι τραγουδιστής! Βγαίνει και λέει ότι γράφει τραγούδια και δεν υπάρχει κάποιος να τα πει, οπότε τα λέει εκείνος. Aλλος ένας μεγάλος καλλιτέχνης… ο George Michael! Όλοι αυτοί λοιπόν, δεν είναι μόνο σπουδαίοι τραγουδιστές, είναι καλλιτέχνες και επαγγελματίες! Το ότι τραγουδάς καλά δεν αρκεί και δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να σε φάνε στη μάπα οι άλλοι, επειδή έτυχε να έχεις καλή φωνή.

Eurovision! Πες μου τις εντυπώσεις σου από τη συμμετοχή σου…
Καταπληκτικές!! Απίστευτη εμπειρία και μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία να τη ζήσω ξανά! Είναι η μόνη περίπτωση που μπορείς να παίξεις κάπου, σε μια σκηνή, με τέτοια οργάνωση και τόσο τέλειες συνθήκες! Καταλαβαίνεις για παράδειγμα πως νιώθουν οι Rolling Stones όταν πρόκειται να βγουν στην σκηνή και έχουν τέλεια μηχανήματα παντού. Επίσης, γνωρίζεις νέους ανθρώπους ιδιαίτερους και σημαντικούς. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα σόου παγκοσμίως και θα πήγαινα άνετα ξανά! Και τσατίζομαι όταν ακούω κάποιους να το παρουσιάζουν ως πανηγύρι. Δεν είναι καθόλου πανηγύρι. Πανηγύρι γίνεσαι ο ίδιος αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου. Αν πάω δηλαδή εγώ με ένα άθλιο τραγούδι και κάνω τον καραγκιόζη… ε δεν φταίει για αυτό η Eurovision!

Υπάρχουν όμως συμμετοχές που εκ των πραγμάτων μειώνουν τον θεσμό αυτό και τον καθιστούν «πανηγύρι»…
Πάντα υπάρχουν, σαφώς! Αλλά και το ραδιόφωνο να ανοίξεις τα ίδια θα ακούσεις και ίσως και πολύ χειρότερα από αυτά! Και η πλάκα είναι ότι μπορεί να ακούσεις πολλούς από αυτούς που πηγαίνουν με τέτοια κομμάτια στην Eurovision, να λένε και οι ίδιοι ότι ο θεσμός αυτός είναι πανηγύρι. Γιατί πηγαίνεις λοιπόν;!

Πως σου φάνηκε η Καλομοίρα;
Πάρα πολύ καλή και μάλιστα εντυπωσιάστηκα με την 3η θέση γιατί υπήρχαν πολύ καλύτερα κομμάτια, τα οποία ήρθαν κάτω από την Καλομοίρα. Ας πούμε το Ισραήλ, περίμενα να πάει πολύ ψηλά!

Η συμμετοχή της Αρμενίας…;
Καλή… και νομίζω πως πήγε στην θέση που άξιζε! Από τα υπόλοιπα κομμάτια, μόνο το Ισραήλ όπως είπα και η Σερβία περίμενα να έχουν καλύτερη θέση. Ο Ρώσος, από την άλλη, δεν μου άρεσε καθόλου! Αλλά γενικά, τις περισσότερες φορές, διαφωνώ με τα τραγούδια που βγαίνουν πρώτα.

Ο κόσμος του διαδικτύου πως σου φαίνεται; Τον επισκέπτεσαι συχνά; Έρχεσαι σε επαφή με κόσμο;
Μου αρέσει πάρα πολύ και ασχολούμαι γενικά με τον Internet. Μάλιστα στη σελίδα μου στο MySpace απαντώ εγώ στα μηνύματα των επισκεπτών. Όταν μπορώ δηλαδή και έχω χρόνο, γιατί καμιά φορά τα μηνύματα έρχονται κατά χιλιάδες και ίσως στεναχωρώ κάποιους που δεν απαντώ αμέσως ή καθόλου, αλλά πραγματικά δεν γίνεται αλλιώς…

Τα μηνύματα που λαμβάνεις πώς είναι; Προσωπικά περισσότερο, που ίσως σε φέρνουν και σε δύσκολη θέση καμιά φορά ή εμπεριέχουν κυρίως μια έκφραση θαυμασμού από τον κόσμο;
Τις περισσότερες φορές είναι προσωπικά να πω την αλήθεια… Προσπαθούν να έρθουν σε ένα πιο κοντινό σημείο με εσένα. Αλλά δεν είναι κάτι το οποίο θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα. Τα περισσότερα παιδιά είναι ευγενικά, που επιδιώκουν απλώς μια επικοινωνία μαζί σου και επίσης έχουν αυτόν τον δικό τους κόσμο, στον οποίο μπαίνουμε και εμείς μέσω των σελίδων μας. Το θέμα είναι να μην υπάρχει υπερβολή. Δηλαδή να μην αποτελούν -και όχι μόνο τα παιδιά αυτά, αλλά και όλοι μας- άτομα που εξαρτώνται από το διαδίκτυο και στερούνται απλά καθημερινά πράγματα.

Υπάρχει κάτι που ίσως θυμάσαι πιο έντονα στη ζωή σου; Κάτι που συνέβη; Σε οποιαδήποτε ηλικία ή οποιοδήποτε τομέα…
Όχι, τίποτα συγκλονιστικό, πραγματικά. Γενικά είμαι πολύ χαλαρός και ήρεμος άνθρωπος και δεν αγχώνομαι. Ή μάλλον αγχώνομαι για εντελώς άσχετα πράγματα όμως, ενώ για αυτά που πρέπει να αγχωθώ… με βλέπεις ήρεμο. Και ουσιαστικά εκνευρίζω και αγχώνω τους άλλους έτσι. Μπορεί, για παράδειγμα, να αγχωθώ πως θα φτιάξω ένα φαγητό, κάτι που προφανώς δεν ενδιαφέρει κανένα -εκτός από αυτούς που θα το φάνε!- ενώ για μια παραγωγή δίσκου να με δεις χαλαρό, να κάνω κάτι σιγά σιγά και γύρω μου να κυκλοφορούν 50 αγχωμένοι άνθρωποι! Νομίζω πως για αυτό ευθύνεται το γεγονός ότι έζησα πολλά ως έφηβος, αρκετό άγχος και αντίδραση, όποτε πλέον είμαι ένας ήρεμος και χορτασμένος άνθρωπος που ευχαριστιέται το «τώρα» και την κατάσταση αυτή, όπως και ο,τιδήποτε συμβαίνει…

Η παρέα σου κινείται στα ίδια επίπεδα με εσένα; Εννοώ είναι το ίδιο ήρεμοι οι φίλοι σου, του ίδιου τρόπου σκέψης, των ίδιων μουσικών ακουσμάτων, κλπ;
Νομίζω πως ναι και είναι σημαντικό. Αλλά επίσης είναι σπουδαίο για εμένα το γεγονός ότι δεν θα δεις δίπλα μου κάποιον άνθρωπο ο οποίος δεν θα είναι καλό παιδί, αυτό που λέμε «παιδί μάλαμα»! Βάζω δύσκολα ανθρώπους στη ζωή μου και το ίδιο δύσκολα κάνω φίλους. Υπάρχουν όμως 5-10 άνθρωποι οι οποίοι αξίζουν πραγματικά και είναι υπέροχοι.

Είσαι γεννημένος το ’71. Σωστά;
Δημήτρης Κοργιαλάς: Ναι… και συγκεκριμένα στις 3 Αυγούστου του ’71.

Ωραία! Πες μου τότε το μυστικό τόσο το δικό σου όσο και της Ευρυδίκης, αφού σε κανένα από τους δυο σας δεν φαίνεται η πραγματική του ηλικία και δείχνετε τόσο νέοι… (Και οι δύο φαίνονται το πολύ 30 χρονών και δεν είμαι υπερβολική!)
Συμφωνία με τον διάβολο! (γέλια)
Η Ευρυδίκη πραγματικά φαίνεται πολύ μικρότερη, εγώ όμως όχι. Νομίζω πως η ηλικία μου είναι εμφανής όταν με βλέπει κάποιος. Οπότε δεν υπάρχει κάποιο μυστικό και νομίζω ότι ο μόνος παράγοντας που θα μπορούσε να επηρεάσει είναι η μουσική και το εννοώ! Αν παρατηρήσεις ανθρώπους που ακούν ροκ, έντεχνα, κλπ., ενώ είναι 40 χρονών -για παράδειγμα- δείχνουν μόνο 30 ή το πολύ 35, ενώ αν προσέξεις κάποιον που ακούει λαϊκά ή ο,τι άλλο παρόμοιο, στην καλύτερη των περιπτώσεων φαίνεται η πραγματική του ηλικία!
Έχεις ένα δίκιο ομολογώ…
Ναι, παρατήρησέ το και θα δεις ότι υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό που λέω.

Το MusicHeaven το γνωρίζεις;
Ναι…

Είσαι μέλος;
Όχι. "Θα γίνεις;;;" (γέλια)

Ναι όντως… θα γίνεις; (γέλια). Αλήθεια, το παρακολουθείς; Διαβάζεις συνεντεύξεις άλλων τραγουδοποιών;
Ναι, για ο,τιδήποτε θέλω να μάθω, μια συνέντευξη, έναν νέο δίσκο, κλπ., μπαίνω και στο MusicHeaven και σε παρόμοια portals.

Οπότε θα μας γράψεις μια αφιέρωση…
Φυσικά…

Δημήτρης Κοργιαλάς:
http://www.korgialas.net
http://www.myspace.com/dimitriskorgialas

Μέμα Σταθοπούλου:
http://memastathopoulou.angelfire.com
Προφίλ στο MusicHeaven