Ξεχασμένες Μπάντες: Zombies & Argent

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
227 άρθρα στο MusicHeaven

*** Εισαγωγή:

Οι Zombies (Rod Argent –Πλήκτρα/Φωνή, Chris White –Μπάσο/Φωνή, Colin Blunstone -Φωνή, Paul Atkinson –Κιθάρα/Φωνή & Hugh Grundy –Τύμπανα), ανήκουν στην κατηγορία των συγκροτημάτων & των καλλιτεχνών που ενώ ήταν πάρα πολύ καλοί (π.χ. Love, Nick Drake), ο κόσμος δεν τους ξέρει. Οι Zombies, ήταν μία avantgarde μπάντα της Βρετανικής Εισβολής που έγραφαν τραγούδια με ένα στυλ που δεν έγραφε κανείς άλλος. Τραγούδια που ήταν αρμονικά, μελωδικά, πολύπλοκα και μάλιστα ισάξια των Beatles. Η κεντρική δημιουργική τους δύναμη, ήταν ο Rod Argent (αρχική φωτογραφία) που έπαιζε πλήκτρα και οι επιρροές του από την κλασική μουσική του παιδεία, ήταν ορατές πολύ πριν φανεί το art-Rock στο προσκήνιο. Θα μπορούσα δηλαδή να πω ότι με αυτό τον τρόπο οι Zombies ανήκουν στους leaders. Δυστυχώς, η εμπορική επιτυχία τους γύρισε την πλάτη. Πολλοί ας πούμε, έμαθαν το She's Not There από τη διασκευή που του έκανε ο Santana περίπου δέκα χρόνια αργότερα, αγνοώντας εντελώς ότι η πρώτη εκτέλεση ανήκει στα 1965 και είναι των Zombies. Κάτι ακόμα που είναι επίσης εντυπωσιακό, είναι η περίπτωση του Time Of The Season που έγινε παγκόσμια επιτυχία, αφού είχαν ήδη διαλυθεί. Σε μια εποχή που οι Rolling Stones και οι Who τοποθετούσαν τον πήχη,  οι Zombies δεν γνώριζαν τον τρόπο για να πάρουν το παλιό και να το κάνουν καινούργιο. Τα τραγούδια τους ήταν πραγματικά άψογα, αλλά ήταν ελιτίστικα. Το ένοιωθες με το που τα άκουγες. Είχες –ας πούμε- όλα τα τραγούδια της εποχής σε μια άκρη μαζεμένα επειδή είχαν κάτι κοινό μεταξύ τους που κρατούσε κοντά το ένα με το άλλο και στην άλλη άκρη ήταν τα τραγούδια των Zombies …..μόνα τους. Το καλύτερό τους album, το Odessey And Oracle, δεν προσέχτηκε όπως έπρεπε από την αγορά. Δεν ανακηρύχθηκε ποτέ album της χρονιάς, οι Zombies δεν ανακηρύχθηκαν ποτέ σπουδαία μπάντα, ή η καλύτερη μπάντα της χρονιάς και ένα σωρό διάφορους τίτλους που επινοεί η μουσική βιομηχανία και αυτό από μία άποψη είναι καλό γιατί δεν είχαν (και βέβαια δεν έχουν ούτε τώρα) κάτι για να τους βασανίζει σε αντίθεση με τους Beach Boys που λόγω Pet Sounds κουβαλάνε (και θα κουβαλάνε μια ζωή) το κόμπλεξ ότι τους έφαγαν οι Beatles με το Sgt. Pepper. (Και μιλάμε τώρα για ένα κόμπλεξ που προκάλεσε σοβαρότατα ψυχολογικά προβλήματα στον leader τους, τον Brian Wilson, που έφτασε σε σημείο να κινδυνεύει να χάσει και την ίδια του τη ζωή. Ξέρεις τι είναι να σου λένε ότι το album που ετοιμάζεσαι να κυκλοφορήσεις -σ.σ. Pet Sounds- θα αλλάξει τα πάντα και θα φέρει στη μουσική την επανάσταση και να σε φάει στη στροφή μία τετράδα από το Λίβερπουλ; Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι γιατρέ μου;) Σε μια εποχή λοιπόν που οι Rolling Stones επαναπροσδιόρισαν τη διδασκαλία της κιθάρας με τα περίεργα κουρδίσματά τους και μετάλλαξαν το Rock ‘n’ Roll σε Rock, οι Zombies δεν ροκάρισαν ποτέ. Ο Rod Argent ήταν στα πλήκτρα του άψογος και τα υπόλοιπα μέλη μπορεί να μην ήταν σπέσιαλ, αλλά ήταν καλοί. Ακόμα και ο τραγουδιστής Colin Blunstone είχε ωραία φωνή, αλλά με περιορισμένες δυνατότητες. Παρ’ όλα αυτά, οι Zombies μαζί με τους Beatles και τους Kinks, αποτελούν την τριάδα των πιο μελωδικών συγκροτημάτων της εποχής και να σημειωθεί επίσης, ότι οι Zombies, παρ’ όλα τα προβλήματα που είχαν, δεν αντικατέστησαν ποτέ κανένα μέλος της μπάντας.

Οι Argent (Rod Argent –Πλήκτρα/Φωνή, Russ Ballard –Κιθάρα/Φωνή, Bob Henrit –Τύμπανα & Jim Rodford –Μπάσο), που προέκυψαν μετά από τη διάλυση των Zombies αποτελώντας –κατά κάποιο τρόπο- τη συνέχειά τους, αντιμετώπισαν το ίδιο πρόβλημα. Αγνοήθηκαν παντελώς στη διάρκεια της ζωής τους, με εξαίρεση ελάχιστες επιτυχίες που όμως και αυτές ήταν προσωρινές. Ο κόσμος τους ξέχασε και εδώ σημειώνουμε μία διαφορά. Οι Zombies ανακαλύφθηκαν και απέκτησαν τη φήμη που τους άξιζε, ενώ οι Argent αγνοήθηκαν παντελώς. Δεν θέλω να πω μ’ αυτό ότι ήταν χειρότεροι ή καλύτεροι. Απλά ο Rod Argent όταν εμφανίστηκε στο μουσικό προσκήνιο με τους Zombies, έδωσε ότι καλύτερο μπορούσε σ’ αυτούς και στη συνέχεια δεν φάνηκε ικανός να το συνεχίσει ή -αν θέλετε- να το υποστηρίξει. Υποτίθεται ότι οι Argent προχώρησαν ένα βήμα πιο πέρα και στάθηκαν –ή προσπάθησαν να σταθούν- στη σφαίρα του prog, με τη διαφορά ότι ο Rod Argent δεν πειραματίστηκε με τα synthesizers όπως έκανε ο Keith Emerson ή ο Rick Wakeman, αλλά επέμεινε στο να παίζει το πιάνο του χωρίς να προωθεί τις ιδέες του και να επεξεργάζεται τις κλασικές του επιρροές ντύνοντάς τις με prog ρούχα. Έτσι, το γράμμα που έστειλε με τη μπάντα του στον κόσμο, ήταν μοιραίο να του επιστραφεί. Ο ταχυδρόμος χτύπησε ένα πρωί την πόρτα του Rod Argent και του είπε: “Σας επιστρέφω την επιστολή σας, γιατί δεν ξέρω πού να την παραδώσω. Δεν έχετε γράψει επάνω το όνομα του παραλήπτη”. Σαν φυσική λοιπόν συνέχεια των Zombies, έκαναν το σφάλμα να συναγωνίζονται τους παλιούς τους εαυτούς και το κατάφεραν θαυμάσια (sic!) στα δύο πρώτα τους albums. Στο τρίτο, πήραν άλλη πορεία και εκεί φάνηκε η διαφορά μεταξύ των Rod Argent & Russ Ballard.  Ο Rod Argent πήρε μία prog στροφή ενώ ο Russ Ballard στράφηκε προς το hard Rock. Είχαν και οι δύο καλές στιγμές, αλλά είχαν και κακές. Ο Russ Ballard εγκατέλειψε τη μπάντα στα 1974, ο Rod Argent συνέχισε με δύο ακόμα albums μέχρι που τελικά η μπάντα διαλύθηκε στα 1976.

Σημ.: Έχει ειπωθεί ότι οι Argent μιμήθηκαν ηχητικά τους Procol Harum, αλλά έχει ειπωθεί και το άλλο. Ότι δηλαδή οι Procol Harum μιμήθηκαν ηχητικά τους Zombies. Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω που βρίσκουν αυτές τις ομοιότητες, τη στιγμή που οι Procol Harum δεν υιοθέτησαν ποτέ το ηλεκτρικό πιάνο σαν βάση, σε αντίθεση με τον Rod Argent που με τους Zombies αλλά και με τους Argent το χρησιμοποιούσε ανελλιπώς.

*** Δισκογραφία (Λίστα)

1965: Begin Here/Zombies

1968: Odessey And Oracle/Zombies

1969: Argent/Argent

1971: Ring Of Hands/Argent

1972: All Together Now/Argent

1973: In Deep/Argent

1974: Nexus/Argent

1974: Encore/Argent

1975: Circus/Argent

1992: The EP Collection/Zombies

2004: As Far As I Can See/Rod Argent & Colin Blunstone

*** Albums:

** Begin Here (Zombies, 1965)

Tracks: 1) Road Runner, 2) Summertime, 3) I Can't Make Up My Mind, 4) The Way I Feel Inside, 5) Work 'n' Play, 6) You Really Got A Hold On Me/Bring It On Home To Me, 7) She's Not There, 8) Sticks And Stones, 9) Can't Nobody Love You, 10) Woman, 11) I Don't Want To Know, 12) I Remember When I Loved Her, 13) What More Can I Do, 14) I Got My Mojo Working, Bonus Tracks: 15) It's Alright With Me, 16) Sometimes, 17) Kind Of Girl, 18) Tell Her No, 19) Sticks And Stones (alternate take), 20) It's Alright With Me (alternate take), 21) I Know She Will, 22) I'll Keep Trying.

Οι Zombies στο πρώτο τους album, χρησιμοποιούν την κλασική τους μουσική παιδεία για να γράψουν καλά τραγούδια και το κατορθώνουν. Οι διασκευές  'Sticks And Stones', 'I Got My Mojo Working', 'Can't Nobody Love You', 'You Really Got A Hold On Me'/'Bring It On Home To Me' & 'Roadrunner', ακούγονται πολύ καλά, παρ’ όλο που ο Colin Blunstone δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση ούτε με τον Mick Jagger, αλλά ούτε και με τον  Eric Burdon. Εντάξει, το θέμα δεν είναι μόνο η φωνή του  Colin, αλλά είναι και ο Rod Argent με τα πλήκτρα του που συμβάλλει σ’ αυτό.

Το κλασικό original single 'She's Not There' είναι εδώ η αιχμή του δόρατος. Σήμερα μπορεί να ακούγεται –ας μου επιτραπεί να πω- αστείο, αλλά πίσω στα 1964 ήταν μοναδικό. Δεν υπήρχε κανένα άλλο τραγούδι και κανένας καλλιτέχνης για να το συναγωνιστεί, με μοναδική εξαίρεση τους Beatles με το 'Not A Second Time'. Το 'She's Not There' δεν είναι Merseybeat, δεν είναι Motown και δεν είναι ούτε R'n'B. Οι άνθρωποι με τα ταμπελάκια βρήκαν πάλι το μπελά τους και δεν ήξεραν πού να το κατατάξουν. Το άφησαν λοιπόν ανένταχτο και μόνο μετά από πολλά χρόνια, όταν η Rock μουσική ανδρώθηκε και απέκτησε πολλά είδη “παιδιών”, αποφάσισαν να το εντάξουν στην art Pop, που τότε σαν μουσικό είδος δεν υπήρχε ούτε στα όνειρα ακόμα και του πιο τολμηρού σεναριογράφου επιστημονικής φαντασίας. Υπάρχουν κι άλλα όμορφα κομμάτια εδώ, όπως το μελαγχολικό και μεσαιωνικό 'What More Can I Do' που παντρεύει τη Βρετανική Pop με το R'n'B, το Μπητλικό 'I Can't Make Up My Mind' και τα 'Woman' & 'I Remember When I Loved Her' όπου ο Rod Argent κάνει πάλι μεσαιωνικά περάσματα με τα πλήκτρα του. Στην κυκλοφορία του CD στα 1992, περιλαμβάνεται και η δεύτερη μεγάλη τους επιτυχία (τέσσερα χρόνια πριν φανεί το 'Time Of The Season') το 'Tell Her No'. Αυτό πάντως που κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζει μέσα σ’ αυτό το album, είναι η διασκευή του κλασικού και χιλιοτραγουδισμένου 'Summertime'. Κανένας δεν το έχει τραγουδήσει με τον τρόπο του Colin Blunstone και κανένας ποτέ δεν κατάφερε να του δώσει τέτοια μελαγχολική ατμόσφαιρα.

* Σχόλιο: Δεν έχουν καμία σημασία οι ταμπέλες. Σημασία έχει η ατμόσφαιρα και το αποτέλεσμα. Άψογο album.

** Odessey & Oracle: (Zombies, Το Καλύτερο, 1968)

Tracks: 1) Care Of Cell 44, 2) A Rose For Emily, 3) Maybe After He's Gone, 4) Beechwood Park, 5) Brief Candles, 6) Hung Up On A Dream, 7) Changes, 8) I Want Her She Wants Me, 9) This Will Be Our Year, 10) Butchers Tale (Western Front 1914), 11) Friends Of Mine, 12) Time Of The Season, Bonus Tracks:13) I'll Call You Mine, 14) Imagine The Swan.

Ο Argent (που δεν έχει το κόμπλεξ του Brian Wilson) και η παρέα του, μας δίνουν εδώ ένα αριστουργηματικό album. Το Odessey (αντικατοπτρίζοντας την υγεία των δημιουργών του), είναι κι αυτό απαλλαγμένο από το κόμπλεξ του Pet Sounds. Χωρίς πομπώδεις ενορχηστρώσεις, χωρίς υπερβολικές φωνητικές αρμονίες και χωρίς εγγραφή στην επανεγγραφή, έχει στις αποσκευές του όλα εκείνα τα κοσμητικά επίθετα που συνόδεψαν το Pet Sounds αλλά δεν το λέει. Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά. Δεν το φωνάζει και δεν διαλαλεί δεξιά και αριστερά την αριστουργηματικότητά του. Κυκλοφόρησε  χωρίς να το συνοδεύουν φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, στάθηκε λιτό στα ράφια των καταστημάτων και δεν είπε λέξη, ούτε ακόμα και γι αυτό που είναι. Είπε απλά: “Ανακαλύψτε με”. Και τι είναι δηλαδή; Είναι μία συλλογή από πολύ όμορφα και πολύ καλά ηχογραφημένα ερωτικά τραγούδια.

Το 'Butchers Tale (Western Front 1914)' φαίνεται να φρενάρει τη ροή του album, αλλά είναι απλά η διαφορά μέσα στο σύνολο όπως ακριβώς και το 'Sloop John B' μέσα στο Pet Sounds. Τα υπόλοιπα 13 κομμάτια διαπραγματεύονται αγάπες, ανεκπλήρωτους έρωτες, ρομάντζα, χωρισμούς, φλέρτ, επανασυνδέσεις και όλα όσα συμβαίνουν ανάμεσα σε δύο άτομα αντιθέτου φύλου. Το 'Changes' ίσως να μην είναι τόσο καλό, αλλά έρχεται το 'I Want Her She Wants Me' που δείχνει τον ήχο των Zombies σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια και είναι σπέσιαλ. Το 'Brief Candles' σε αναγκάζει να σιγοντάρεις το ρεφρέν του, το 'Care Of Cell 44' μας μιλάει για κάποιον που συναντά ξανά την αγαπημένη του μόλις αποφυλακίζεται, το 'Good Day Sunshine' συνοδεύεται σε όλο του το μήκος από ένα εξαιρετικό πιάνο, το 'A Rose For Emily' έχει ένα καταπληκτικό ρεφρέν, το 'Maybe After He's Gone' είναι ελαφρά καταπιεστικό, το 'Beachwood Park' θυμίζει το 'A Whiter Shade Of Pale', το 'Hung Up On A Dream' είναι ατμοσφαιρικό και  ακολουθεί το 'This Will Be Our Year' και το διασκεδαστικό 'Friends Of Mine'. Ο Rod 'δίνει ρέστα' με το παίξιμό του στα 'I'll Call You Mine' & 'Imagine The Swan' και βέβαια στην κορυφή όλων αυτών, βρίσκεται το καταπληκτικό και ανεπανάληπτο 'Time Of The Season'. Το Odessey & Oracle υποτιμήθηκε όταν κυκλοφόρησε και υπερεκτιμήθηκε όταν οι Zombies αποτελούσαν παρελθόν. Κλασική ιστορία. Χρειάστηκε να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος για να έρθει ο Al Kooper να το ανακαλύψει και δίνοντάς του αυτό που του αξίζει, να το προστατέψει από τους αδηφάγους κριτικούς.

* Σχόλιο: Δεν είναι το καλύτερο Pop album που κυκλοφόρησε, αλλά είναι από τα καλύτερα. Είναι το “Κύκνειο Άσμα” των Zombies. Και δεν έχει σημασία αν είναι Bar-Rock ή Bar-roque. Σημασία έχει ότι είναι αριστούργημα.

** Argent: (Argent, Το Καλύτερο, 1969)

Tracks: 1) Like Honey, 2) Liar, 3) Be Free, 4) Schoolgirl, 5) Dance In The Smoke, 6) Lonely Hard Road, 7) The Feeling's Inside, 8) Freefall, 9) Stepping Stone, 10) Bring You Joy.

Όπως έγραψα και στην εισαγωγή, οι Argent ηχούν στο πρώτο τους album σαν Zombies και αυτό είναι πολύ φυσικό αν σκεφτείτε ότι ο Rod Argent έγραψε τα εφτά από τα δέκα τραγούδια σε συνεργασία με τον Chris White που έπαιζε μπάσο στους Zombies, αφήνοντας τα υπόλοιπα τρία στον Russ Ballard ο οποίος (παρ’ όλο που ο Rod δεν τον αφήνει να βγει μπροστά), καταφέρνει να δώσει στο album μία "σκοτεινιά". Καταφέρνει ακόμα με το τραγούδισμά του, να μας θυμίσει σε ένα τραγούδι τον Colin Bluntstone και να κάνει την Zombie-νοσταλγία πιο έντονη. Οι κριτικοί είπαν ένα 'εντάξει είναι το δισκάκι, αλλά ….ξεχάστε το' και δεν υπάρχει καμία άλλη αναφορά πουθενά. Τα κομμάτια όμως είναι όλα όμορφα. Ο Ballard αποδεικνύεται εντυπωσιακός τραγουδοποιός και στέκεται θαυμάσια στο πλευρό του Rod.

To 'Dance In The Smoke' βγάζει ατμόσφαιρα Yes, το 'Be Free' είναι επική Pop και το 'Bring You Joy' κλείνει το album με πιάνο. Ο Argent 'χρυσώνει –ηχητικά- το χάπι' με τα 'Like Honey' & 'Stepping Stone' που δεν έχει όμως καμία σχέση με το ομότιτλο τραγούδι των Monkees και μην το μπερδεύετε. Ψάχνοντας να βρεις το καλύτερο τραγούδι εδώ, λες ότι είναι το 'Schoolgirl', όταν το ακούς ξανά λες ότι είναι το 'Bring You Joy' και στο τρίτο άκουσμα λες ότι είναι το 'Feeling's Inside'. Καλό αυτό για μία νεοσύστατη μπάντα που καταφέρνει να μπερδέψει τον ακροατή με τέτοιο τρόπο.

* Σχόλιο: Υπέροχοι Argent στη σκιά των Zombies.

** Ring Of Hands: (Argent, 1971)

Tracks: 1) Celebration, 2) Sweet Mary, 3) Cast Your Spell Uranus, 4) Lothlorien, 5) Chained, 6) Rejoice, 7) Pleasure, 8) Sleep Won't Help Me, 9) Where Are We Going Wrong, Bonus Track: 10) He's A Dynamo.

Το Ring Of Hands, είναι λίγο απογοητευτικό. Όχι σαν δίσκος, αλλά επειδή αντιλαμβάνεσαι ότι οι διαφορές στο συνθετικό δίδυμο Argent/Ballard αρχίζουν να φαίνονται έντονα και η βαλίτσα δεν θα πάει μακριά. Ο Ballard οδεύει προς το hard Rock ενώ ο Argent προτιμά τις πολυμερείς σουίτες ή Pop μελωδίες σε στυλ McCartney. Και απ’ τη μια μεριά, μπορεί να σου έρχονται στο μυαλό οι μελωδίες του Paul, αλλά από την άλλη, απέχουν πολύ για να τις πλησιάσουν.

Τα κομμάτια του Ballard είναι περισσότερο βατά. Ειδικά το 'Cast Your Spell Uranus', επειδή αποπνέει μία "σκοτεινιά" και παραπέμπει στο στυλ των Uriah Heep. Το 'Where Are We Going Wrong' είναι απαλό αλλά μάλλον είναι το κομμάτι που going wrong, γιατί δεν οδηγεί πουθενά, όπως δεν οδηγεί πουθενά και το οκτάλεπτο 'Lothlorien' του Argent που προσπαθεί να κάνει μία prog Rock σουίτα, αλλά δεν τα καταφέρνει. Ξαναγυρνάμε έτσι στον McCartney και στα 'Rejoice' & 'Pleasure' που είναι πραγματικά τόσο πολύ όμορφα που θα τα ζήλευε ακόμα και ο ίδιος ο ….Paul. To 'Sleep Won't Help Me' δεν είναι και τόσο καλό όσο το  'Celebration' που κι αυτό βέβαια δεν είναι κανένα αριστούργημα, αλλά έχει ένα πάρα πολύ καλό ρεφρέν που σε αποζημιώνει. Το 'Chained' του Ballard είναι πράγματι πολύ καλό, αλλά θυμίζει πολύ το 'Schoolgirl' και το 'Sweet Mary' που κυκλοφόρησε σε single, απαγορεύτηκε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς επειδή περιείχε στο στίχο τη φράση 'taking me higher'. Είναι δυνατόν να είναι έτσι; Και όμως. Αυτό αποφάσισαν οι Αμερικανοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί και έτσι έκαναν. Πότε έγινε αυτό; Το 3000 προ Χριστού; Όχι καλέ…. Τι είναι αυτά που λέτε…. Αυτό έγινε στα 1971 μ.Χ.

* Σχόλιο: Ο Rod Argent παύει σιγά-σιγά να …Zombie-ζει!!!

** All Together Now: (Argent, Το Πεμπτουσιακό, 1972)

Tracks: 1) Hold Your Head Up, 2) Keep On Rollin', 3) Tragedy, 4) I Am The Dance Of Ages, 5) Be My Lover Be My Friend, 6) He's A Dynamo, 7) Pure Love.

Στο All Together Now (που είναι το πιο γνωστό album του Rod Argent και της παρέας του), η μπάντα εμπορικοποιεί τον ήχο της. Τα πέντε από τα επτά κομμάτια ροκάρουν και τα υπόλοιπα δύο κινούνται στη σφαίρα του prog.  Το 'Be My Lover Be My Friend' σε αναγκάζει να χαμηλώσεις την ένταση των ηχείων ενώ τα είχες δυναμώσει για να απολαύσεις το μυστικιστικό 'I Am The Dance Of Ages'. Το ίδιο συμβαίνει και με το 'He's A Dynamo' που δίνει τη θέση του στο 'Pure Love'. Το album πάντως είναι καλό με μόνο πρόβλημα (αν είναι πρόβλημα) το πάνω-κάτω της έντασης. Το ξεπερνάμε; Ok το ξεπερνάμε.

Οι μελωδίες είναι πολύ καλές και ο Rod Argent, βρίσκεται σε καλή φόρμα.  Το 'Hold Your Head Up' επικεντρώνεται σε ένα march-style μπάσο, πλαισιωμένο εξαιρετικά από τα πλήκτρα του Rod, ο οποίος παίζει επίσης ένα εξαιρετικό πιάνο στο 'Keep On Rollin'. Το 'Tragedy' του Ballard εντυπωσιάζει με τη 'σκοτεινιά' που το περιβάλλει και το 'Be My Lover Be My Friend' εντυπωσιάζει με τις κιθάρες του. Τα δύο prog είναι σούπερ. Το 'I Am The Dance Of Ages' έχει ένα εξαιρετικό τραγούδισμα από  τον Ballard και το 'Pure Love' που κλείνει, προσθέτει στο album 13 λεπτά μουσικής απόλαυσης. Τι άλλο θέλετε;

* Σχόλιο: Αν το γούστο σας τελεί υπό 'περιορισμό', θα σας αρέσουν τα Rock κομμάτια και όχι τα prog ή το αντίθετο.

** In Deep: (Argent, Το Χειρότερο, 1973)

Tracks: 1) God Gave Rock And Roll To You, 2) It's Only Money (part 1), 3) It's Only Money (part 2), 4) Losing Hold, 5) Be Glad, 6) Christmas For The Free, 7) Candles On The River, 8) Rosie.

Το In Deep είναι αμφιλεγόμενο. Για κάποιους είναι κακό αντίγραφο του All Together Now και για άλλους είναι μεν αντίγραφο, αλλά είναι ….καλό!!! Μέσα όμως σ’ αυτή τη διαφωνία, παρατηρούμε μία συμφωνία. Και οι δύο πλευρές συμφωνούν ότι πρόκειται για αντίγραφο και έτσι μου δίνουν την ευκαιρία να διαμορφώσω τη δική μου άποψη. Εγώ λοιπόν δεν συμφωνώ με κανέναν τους, γιατί αδιαφορώ για τα αντίγραφα και λέω ότι πρόκειται για το χειρότερο album των Argent και μόνο το 'Candles On The River' καταφέρνει να ξεχωρίσει και να σωθεί από τον κατακλυσμό του ....copy & paste!!!

Το 'God Gave Rock And Roll To You' είναι ότι χειρότερο έχει γράψει ο Ballard και φέρνει κατ’ ευθείαν στο μυαλό το 'That's The Way God Planned It' του Billy Preston. Το 'Christmas For The Free' είναι όντως χριστουγεννιάτικο (άρα εποχιακό) και το 'Rosie' δείχνει ότι κάτι προσπαθεί να κάνει, αλλά είναι τοποθετημένο στο τέλος του δίσκου και δεν ….προλαβαίνει να κάνει τίποτα. Ο Ballard είναι επίσης υπεύθυνος και για τα δύο μέρη του 'It's Only Money' που διαρκεί εννέα λεπτά και ανήκει στα καλύτερα που έχει γράψει αλλά το riff του 'Money (That's What I Want)' στην αρχή του δεύτερου μέρους τι το ήθελε;  Εκτός αν μ’ αυτό κάνει tribute στους Beatles. Λέτε; Τα υπόλοιπα ανήκουν στον Argent. Αφήνει τον Ballard να ανοίξει και να κλείσει το album και αυτός απλώνει τις δικές του φιλοδοξίες στα κεντρικά αυλάκια του δίσκου. Το 'Losing Hold' δεν είναι κακό αλλά θυμίζει Queen και το 'Be Glad' είναι πολύ μεγάλο για να κρατάει το ενδιαφέρον  ανανεωμένο. Η τιμή για το καλύτερο κομμάτι του  album, πέφτει στο 'Candles On The River' που είναι πραγματικά αξιόλογο σε όλα του. Ο Rod Argent αποδεικνύει εδώ ότι δεν είναι απλά ένας καλός keyboard player, αλλά στέκεται περίφημα δίπλα σε γίγαντες του ύψους του  Rick Wakeman και του Keith Emerson.

* Σχόλιο: Το 'Candles On The River' δεν αρκεί για να σώσει το album που κινείται στη σκιά του All Together Now.

** Nexus: (Argent, 1974)

Tracks: 1) The Coming Of Kohoutek, 2) Once Around The Sun, 3) Infinite Wanderer, 4) Love, 5) Music From The Spheres, 6) Thunder And Lightning, 7) Keeper Of The Flame, 8) Man For All Reasons, 9) Gonna Meet My Maker.

Η επιμονή του Argent να εναλλάσσεται μεταξύ Pop & prog δεν είναι και ότι καλύτερο σε μια εποχή που το prog διανύει τις τελευταίες δημιουργικές του ημέρες, αλλά ο Rod συνεχίζει απτόητος. Το Nexus είναι το περισσότερο prog που έκανε ποτέ του και δεν είναι έκπληξη που είναι το τελευταίο album στο οποίο συμμετέχει ο Ballard.

Ο Russ έχει εδώ τέσσερα κομμάτια, που είναι άκρως διαφορετικά από τον ex-Zombie "κολλητό" του και τα τρία από αυτά είναι αρκετά καλά. Το 'Love' είναι όντως μία υπέροχη μπαλάντα, το 'A Man For All Reasons' ηχεί ρυθμικότατα και το 'Gonna Meet My Maker' μπορεί να είναι στιχουργικά παιδαριώδες (θα ταίριαζε πολύ στον Phil Collins), αλλά είναι μαγευτικότατο. Αυτό που δεν είναι απολύτως τίποτα, είναι το 'Thunder And Lightning' και δεν είναι απολύτως τίποτα επειδή είναι πολλά πράγματα μαζί. Δείτε: Μοιάζει με  Uriah Heep, αλλά μπαίνει a la Queen και στη συνέχεια γίνεται ρομποτικό σε στυλ Kraftwerk με τον Ballard να ουρλιάζει. Ο Ballard είναι καλός τραγουδιστής, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ουρλιάζει. Γιατί βρε χρυσέ μου δεν αφήνεις τα ουρλιαχτά στον Brian Johnson των AC/DC που είναι και ο master των ….ουρλιαχτών; Από την άλλη μεριά, ο Argent εγκαταλείπει το πιάνο, εξοπλίζεται επιτέλους με ότι νεότερο κυκλοφορεί από τεχνολογικό υλικό, βασίζει το Nexus επάνω σε synthesizers και το κάνει να μοιάζει με πρώϊμους King Crimson αφήνοντας όμως μ’ αυτό τον τρόπο λίγο χώρο για τις κιθάρες του Ballard. Και ενώ είναι όντως μουσική διάνοια και master στα πλήκτρα, αντί να παίξει (όπως έχει κάνει στο παρελθόν) a la Emerson ή a la Wakeman, κάνει απλά περάσματα που πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι είναι εντυπωσιακά και μας θυμίζουν τις παλιές καλές ημέρες των Zombies. Στο 'Music From The Spheres' μας παραδίδει μία πολύ καλή μελωδία αλλά τα οκτώ λεπτά που διαρκεί είναι πολλά. Στο 'Coming Of Kohoutek' ο Ballard βρίσκει την ευκαιρία να περάσει ένα μικρό αλλά εντυπωσιακό σολάρισμα και πάμε στο 'Keeper Of The Flame' που είναι από τα καλύτερα που έγραψε ο Argent σε ολόκληρη την καριέρα του. Εντυπωσιακό, άψογο και καταπληκτικό.

* Σχόλιο: Εξαιρετικό (αλλά σπάνιο) παράδειγμα για το πώς μία μπάντα μεταλλάσσεται από Pop σε prog.

** Encore: (Argent, 1974)

Tracks: 1) The Coming Of Kohoutek, 2) It's Only Money (Part 1), 3) It's Only Money (Part 2), 4) God Gave Rock And Roll To You, 5) Thunder And Lightning, 6) Music From The Spheres, 7) I Don't Believe In Miracles, 8) I Am The Dance Of Ages, 9) Keep On Rollin', 10) Hold Your Head Up, 11) Time Of The Season.

Το album αυτό είναι live και κυκλοφόρησε αμέσως μετά την αποχώρηση του Ballard. Επειδή όμως αφορά στην Nexus περιοδεία και περιέχει υλικό (α) από το Nexus και (β) από το All Together Now, έχουμε να κάνουμε με την αυθεντική Argent σύνθεση. Εγώ θα προτιμούσα να μας πάνε πίσω στα 1969, αλλά όπως λέει και ο φίλος μου ο Mick Jagger: 'you can't always get what you want'.

Είναι καλό το δισκάκι αυτό. Οι Ballard & Argent είναι φουλ από ενέργεια και ροκάρουν ασταμάτητα με μοναδική αναπνοή το 'Keep On Rollin'. Στα κομμάτια έχω αναφερθεί προηγουμένως και δεν θα ήθελα να τα επαναλάβω. Αυτό που μπορώ να προσθέσω, είναι ότι το δίδυμο Argent/Ballard τσακίζει κόκαλα. Εναλλάσσονται αξιοθαύμαστα στα σολιστικά μέρη, ο ένας με τα πλήκτρα και ο άλλος με την κιθάρα, τζαμάρουν ασταμάτητα και τα κομμάτια δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που λέμε copy από το στούντιο. Δηλαδή όχι απαραίτητα καλύτερα ή χειρότερα. Δεν είναι αυτό το θέμα. Απλά, κρατάνε τη βάση και από κει και πέρα είναι ο ένας μέσα στο μυαλό του άλλου. Το τζαμάρισμα δίνει και παίρνει στέλνοντας τα κομμάτια στα ύψη. Στις εκπλήξεις του album ανήκει το 'I Don't Believe In Miracles' που είναι μία μπαλάντα του Ballard που όμως δεν ήταν σε κανένα album των Argent και η εκτέλεση του 'Time Of The Season' που μας στέλνει πίσω στους Zombies.

* Σχόλιο: Όταν ροκάρουμε, ροκάρουμε και ροκάρουμε καλά. Εύγε!!! 

** Circus: (Argent, Το Υποτιμημένο, 1975)

Tracks: 1) Circus, 2) Highwire, 3) Clown, 4) Trapeze, 5) Shine On Sunshine, 6) The Ring, 7) The Jester.

Αυτό είναι το πρώτο album χωρίς τον Ballard που ακολούθησε την Hard Rock ....avenue! Στη θέση του έχουν έρθει δύο κιθαρίστες. Οι John Grimaldi & John Verity οι οποίοι απλά ….στέκονται δίπλα στον Rod και τα πλήκτρα του. Το album κινείται στη σφαίρα του prog και είναι concept. Όπως δηλαδή λέει και ο τίτλος του, έχει να κάνει με ένα τσίρκο. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε "instrumental album with vocals" επειδή τα instrumental μέρη είναι μεγάλα και επειδή κινούνται από την κλασική στη Jazz και από το Funk στο Ragtime, σου αποσπούν το ενδιαφέρον και ξεχνάς το τραγούδι που έτσι κι αλλιώς είναι λίγο.

Ανοίγει με το ομότιτλο που είναι συμφωνικό και ακολουθεί το εννέα λεπτών επικό 'Highwire' που στα πέντε από τα εννέα λεπτά δεν κάνει τίποτα, αλλά έχει ωραία μελωδία. Το 'Clown' είναι μία όμορφη μπαλάντα βασισμένη σε πιάνο και το 'Trapeze' κινείται μεταξύ Funk & Jazz. Τα 'Ring' & 'Jester' έχουν χρώμα Ragtime. Το album δεν έβγαλε καμία επιτυχία και είναι κρίμα που ο κόσμος δεν γνωρίζει το 'Shine On Sunshine' που είναι εδώ μέσα το διαμάντι. Θυμίζει την εποχή που οι Argent έπαιζαν σαν τους Zombies και θα μπορούσε να είναι μέρος από τα best of the best των Zombies. Είναι σα να έχεις πάρει τον Paul McCartney, να έχεις προσθέσει τις φωνητικές αρμονίες των Beach Boys και όλα αυτά να βγαίνουν μέσα από τη φωνή του Stevie Wonder. Εκπληκτικό κομμάτι και σίγουρα το καλύτερο του δίσκου.

* Σχόλιο: Η επανειλημμένη ακρόαση όχι μόνο δεν βλάπτει, αλλά το αξίζει.

** The EP Collection: (Zombies, 1992)

Tracks: 1) She's Not There, 2) Nothing's Changed, 3) Leave Me Be, 4) Summertime, 5) Sometimes, 6) Woman, 7) It's Alright With Me, 8) I'm Going Home, 9) Kind Of Girl, 10) Is This The Dream, 11) What More Can I Do, 12) Tell Her No, 13) She's Coming Home, 14) Just Out Of Reach, 15) Whenever You're Ready, 16) I Must Move, 17) Remember You, 18) I Love You, 19) I Want You Back Again, 20) You Make Me Feel Good, 21) It's Alright, 22) Time Of The Season, 23) Brief Candles, 24) I Call You Mine, 25) She Loves The Way They Love Her, 26) She's Not There (stereo version).

Δεν ξέφυγαν ούτε οι Zombies από τη μοίρα των καλλιτεχνών που τους ανακαλύπτουν ξαφνικά οι …..αρχαιολόγοι. Το αποτέλεσμα λοιπόν των …..ανασκαφών, είναι ένας δισκογραφικός κυκεώνας όπου χάνει η μάνα το …cd και το cd τη μάνα. Η συγκεκριμένη συλλογή είναι αυτό που λέει   το όνομά της. Περιέχει όσα κομμάτια κυκλοφόρησαν οι Zombies σε μορφή EP, από τα 1964 μέχρι τα 1968. Το μειονέκτημά της, είναι ότι αποκλείεται να κάτσεις και να ακούσεις 26 τραγούδια μονοκοπανιά και δεν χρειάζεται νομίζω να αναφέρω ξανά τα τραγούδια ένα-ένα.

Αυτά πάντως που ξεχωρίζουν, είναι τα  'She's Not There', 'It's Alright With Me', 'What More Can I Do', 'Whenever You're Ready', 'Is This The Dream', 'Time Of The Season', 'Brief Candles', 'I'll Call You Mine', 'She Loves The Way They Love Her' και φυσικά το ανεπανάληπτο 'Summertime'. Δέκα όλα κι όλα, ήταν αρκετά για ένα Best of Zombies. Τι τα ήθελαν τα υπόλοιπα;

* Σχόλιο: Για κάποιον που θέλει να έχει κάτι από τους Zombies, δεν είναι καθόλου άσχημη συλλογή.

** As Far As I Can See: (Argent & Blunstone, 2004)

Tracks: 1) In My Mind A Miracle, 2) Memphis, 3) Southside Of The Street, 4) I Want To Fly, 5) Time To Move, 6) I Don't Believe In Miracles, 7) As Far As I Can See, 8) With You Not Here, 9) Wings Against The Sun, 10) Together, 11) Look For A Better Way.

Αυτό το το album, είναι η δεύτερη συνεργασία των Argent & Blunstone. Η  πρώτη ήταν το Out Of The Shadows, που κυκλοφόρησε λίγα χρόνια πριν από αυτό και λέει λοιπόν ο Argent, ότι αυτή η δεύτερη είναι πολύ κοντά στον ήχο των Zombies, ενώ η πρώτη δεν ήταν. Ακούγοντάς το όμως, αναρωτιέσαι αν πρόκειται για Elton John ή για Moody Blues. Εάν λοιπόν αυτή η συνεργασία δεν παραπέμπει ηχητικά στους Zombies, φανταστείτε πώς ήταν η πρώτη που παραδέχεται και ο ίδιος ότι απέχει από τον ήχο των Zombies. Το album δεν είναι καθόλου καλό. Αντί να σου θυμίσει τους Zombies του 1968, σου θυμίζει τους Argent του 1975 και αυτό είναι πολύ φυσικό. Η απουσία του Chris White αφαιρεί στοιχεία από τον ήχο των Zombies και η παρουσία των Jim Rodford & Russ Ballard, προσθέτει στον ήχο των Argent που επιδιώκουν να μιμηθούν τον ήχο των Zombies. Τι μπέρδεμα κι αυτό.

Το 'Time To Move' ακούγεται αστείο για να ροκάρει στην είσοδο του 21ου αιώνα και το θέμα δεν είναι ότι είναι ένα κομμάτι παλιό που το ακούμε σήμερα. Το θέμα είναι ότι είναι ένα κομμάτι καινούργιο, με τη διαφορά ότι το έγραψε ένας παλιός που δεν δείχνει καθόλου ανανεωμένος. Δεν το θέλουμε το κομμάτι. Τι να το κάνουμε χρυσέ μου; Αν θέλουμε κάτι τέτοιο, βάζουμε Zombies και ακούμε πράγμα γνήσιο. Το 'In My Mind A Miracle' μας φέρνει  κατ’ ευθείαν στο μυαλό το Extra Texture του George Harrison και δεν αστειεύομαι καθόλου. Δεν το θέλουμε το κομμάτι. Βάζουμε και ακούμε το γνήσιο. Στο 'Memphis' ο Argent παίζει πιάνο σαν τον Elton John, αλλά το δεχόμαστε επειδή το τραγούδισμα του Colin μας θυμίζει κάτι από τα παλιά. Το καλύτερο από όλα, είναι το 'Look For A Better Way' που κλείνει το album, αλλά μας θυμίζει τους Kinks και τον leader τους, τον Ray Davies που έχει γράψει χιλιάδες τέτοια τραγούδια.

* Σχόλιο: Οι Argent & Blunstone, δηλώνουν στον τίτλο του album ότι βλέπουν μακριά, αλλά εγώ παραφράζοντάς τον, θα έλεγα ότι πρόκειται μάλλον για “Χτύπημα στα Τυφλά”.

*** Πρόταση:

1968: Odessey And Oracle/Zombies

1969: Argent/Argent

1992: The EP Collection/Zombies

*** Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)

2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)

3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)

4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

*** Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση…