Αυτός ήταν ο μεγάλος Rory Gallagher (μέσα από τα δικά μου μάτια)

Δυστυχώς η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να έχω την τύχη να ήμουν παρών όταν ήρθε στην Ελλάδα ώστε να τον δω από κοντά ούτε καν να έχω ζήσει παράλληλα με αυτόν. Έχω την τύχη όμως, την ευκαιρία να δω και να ακούσω ότι βίντεο κυκλοφορεί στο διαδίκτυο για αυτόν, έχω την τύχη να ακούσω την εκπληκτική μουσική του και να δω τα live του ένα προς ένα προσεκτικά, να παρατηρήσω κάθε έκφραση ηδονής και παράνοιας στο πρόσωπό του καθώς παίζει την κιθάρα του. Ένα όργανο που στα επιδέξια χέρια του γινόταν φονικό όπλο καθώς κάθε νότα τον χαρακτήριζε, μπορώ να ακούσω την αγάπη του για την μουσική, την τρέλα του να ζει για τα live και για την στιγμή που ενώ βρισκόταν μπροστά στον κόσμο, εκείνος ήταν ουσιαστικά μόνος με την ξεθωριασμένη κιθάρα του.

Άφησε βέβαια μια αρκετά πλούσια δισκογραφία με ύμνους της classic και Blues Rock μουσικής όμως ξέρω - νιώθω ότι δεν τον ενδιέφερε μια στούντιο εγγραφή δίσκου, δεν ήταν αυτό για το οποίο ήταν φτιαγμένος δεν ήθελε να γίνει πρώτος σε πωλήσεις, ούτε καν να συμμετάσχει σε κάποιο "γιγαντιαίο" συγκρότημα απλά για να γίνει γνωστός. Εξάλλου ο ίδιος είχε απορρίψει πρόταση στο να συμμετάσχει στους Rolling Stones για τον λόγο ότι δεν τον εξέφραζε το στυλ τους και η "πιπεράτη" μουσική τους.

Ρομαντικός και ταυτόχρονα αυτοκαταστροφικός, από τους ανθρώπους που μπορούν να ζουν στον κάτω όροφο της πολυκατοικίας, από τους καλλιτέχνες που θα τους δεις να παίζουν Τετάρτη βράδυ σε παράπλευρο σοκάκι της Ηφαίστου για πάρτη τους πλάι σε ένα άδειο μπουκάλι ουίσκι, ή έστω για κάποιους με την ίδια τρέλα με εκείνους.

Ο γνήσιος αυτός "ροκάς" με το ατημέλητο μαλλί, τις φαβορίτες και το τζινάκι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι από τους πιο διάσημους Rock star της εποχής (με όλο το σνομπ σετάκι), θα μπορούσε ακόμα να συμβαδίσει με την Punk Rock και funky έξαρση της εποχής ώστε να μιλούν όλοι για αυτόν, έτσι και αλλιώς αντικειμενικά θα μπορούσε να το κάνει, ήταν ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες που πέρασαν ποτέ. Όμως όχι, πιστός-ταγμένος στα ιδανικά και την μουσική του συνέχισε μέσα σε ένα χαοτικό (μουσικά) κόσμο να υπερασπίζεται την classic-Blues μουσική.

Πρόσφατα είχε έρθει στην Ελλάδα η μπάντα του Rory Gallagher και είχα την τύχη να τους απολαύσω, πριν από αυτούς τραγούδησε ο μεγάλος Johnny Vavouras και μας διηγήθηκε ένα περιστατικό. Όταν είχε έρθει στην Ελλάδα ο Rory, πήγε ο Vavouras να τον πάρει από το ξενοδοχείο (σε προάστιο της Αθήνας έμενε), στο δρόμο λοιπόν είδε ένα αμάξι να έχει μείνει και έναν τύπο με καρό πουκάμισο δεμένο στο κεφάλι να προσπαθεί να το φτιάξει, μέσα στα λάδια και τον ήλιο. Όταν πλησίασε, είδε τον Rory Gallagher, ένα "τέρας της μουσικής" να σπρώχνει το αμάξι.

Όλα αυτά λοιπόν, καθώς και το κάθε live βίντεο που παρακολουθώ, βλέποντάς τον με κλειστά μάτια να σολάρει και να νιώθει στο 100 τις 100 αυτό που κάνει, έχουν τοποθετήσει τον Gallagher στην πρώτη θέση της καρδιάς μου.

Αυτός λοιπόν είναι ο Rory Gallagher μέσα από τα δικά μου μάτια, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που μεγαλούργησε, που έδινε ζωή σε ένα τραγούδι, σε μια σκηνή, σε μια κιθάρα. Που μεγάλωσε και θα μεγαλώσει γενιές "ροκάδων" οπαδών αυτού του είδους μουσικής. Έναν άνθρωπο που νίκησε την εποχή του, μα όχι τα ίδια του τα πάθη. Τόσο τεράστιος. Τόσο μοναδικός. Τόσο δοτικός.

I'm standing on the landing
And there's no one there but me
That's where you'll see me
Looking out on the deep blue sea