Οι Αμερικάνοι: Love

Οι Love ιδρύθηκαν στα 1965 στο Los Angeles και οδηγημένοι από τον singer/songwriter, κιθαρίστα και πολυ-οργανίστα Arthur Lee, συνδύαζαν στη μουσική τους στοιχεία από Rock "n" roll, garage Rock, folk & psychedelia.

Ο Lee, ξεκίνησε να ηχογραφεί από το 1963 με τους LAG's και τους Lee's American Four, αλλά όταν είδε τους Byrds σε live, αποφάσισε να προσαρμόσει το folk-Rock στα δικά του a la Blues δεδομένα και φορμάρισε αμέσως τους Grass Roots που πολύ σύντομα μετονόμασε σε Love, εξ αιτίας ενός single που κυκλοφόρησε από μία άλλη μπάντα που την έλεγαν επίσης Grass Roots.

Ως Love λοιπόν, ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1965 να παίζουν στα clubs του Los Angeles και έγιναν όχι μόνο πολύ δημοφιλείς, αλλά προκάλεσαν και την προσοχή των Rolling Stones και των Yardbirds.

Το Forever Changes που είναι το πιο σπουδαίο τους album κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1967, σε μία περίοδο που η μπάντα ήταν υπό διάλυση λόγω διαφόρων καταχρήσεων. Ο παραγωγός  Bruce Botnick, σχεδίαζε να το ηχογραφήσει με session μουσικούς, που θα πλαισίωναν τους Lee & MacLean, αλλά τελικά ηχογραφήθηκε από ολόκληρη τη μπάντα μέσα σε 64 ώρες. Περιέχει το hit single "Alone Again Or" του MacLean και το "You Set the Scene" που μεταδόθηκαν κατά κόρον από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Από δω και πέρα οι Love, γίνονται περισσότερο δημοφιλείς, αλλά είναι περισσότερο δημοφιλείς στην Αγγλία, παρά στην πατρίδα τους.

Στα 1968, οι MacLean, Echols & Forssi εθισμένοι στην ηρωίνη, εγκαταλείπουν τη μπάντα και ο Arthur Lee, προσλαμβάνει καινούργια μέλη κάνοντας μαζί τους τρία albums. Τα Four Sail & Out Here (1969), και το False Start (1970). Στο τελευταίο μάλιστα, εμφανίζεται σαν guest και ο Jimi Hendrix. Στα 1972, ο Arthur κυκλοφορεί το solo album Vindicator και αμέσως μετά, το Reel to Real (1974), που είναι το τελευταίο επίσημο album των Love και ηχογραφήθηκε από τον Lee με τη συνοδεία session μουσικών. Οι Love διαλύθηκαν τελικά στα τέλη της δεκαετίας του 70 και οι διάφορες φήμες για reunion, έμειναν …φήμες!!! Ο Lee δραστηριοποιήθηκε στα 1994 με το single "Girl on Fire", αλλά πέρασε τα επόμενα έξη χρόνια (1995-2001) στη φυλακή, για παράνομη οπλοφορία.

Με την αποφυλάκισή του, παίρνει μέλη από τους Baby Lemonade, παίρνει τον συνιδρυτή των Love, κιθαρίστα Johnny Echols, φτιάχνει μία μπάντα με το όνομα "Love with Arthur Lee & Johnny Echols" και περιοδεύουν για αρκετά χρόνια παρουσιάζοντας συχνότερα, τραγούδια από το Forever Changes. Όλα αυτά, μέχρι το 2006 που τελείωσαν όλα με τον θάνατό του.

Πολύ όμορφη και πολύ καλή μπάντα λοιπόν οι Love του Arthur Lee. Μία από τις καλύτερες ψυχεδελικές μπάντες της εποχής και μπορούσαν να μεταμορφώνουν τον ήχο τους από album σε album έτσι ώστε να μας προσφέρουν folk-Rock στο πρώτο τους, ψυχεδέλεια στο δεύτερο, art-Pop στο τρίτο και με το Forever Changes να παραμένει η σοβαρότερη και πιο αξιόλογη δουλειά τους.

Οι Love ήταν ένα στενά προσανατολισμένο σύνολο κυρίως επειδή κυριαρχούσε ένας και μόνο ένας βασικός τραγουδοποιός (Arthur Lee) αλλά και επειδή ο τραγουδοποιός αυτός, είχε έντονο το χάρισμα να μπορεί να μεταμορφώνει τα συναισθήματά του σε τραγούδια. Έτσι εξηγείται το γεγονός, το γιατί δηλαδή οι κόσμος προσπαθούσε με μανία να αντιληφθεί το νόημα του καταπληκτικού Forever Changes και εάν οι Love είναι η πρώτη ή έστω η δεύτερη μπάντα των 60’s με την οποία έρχεστε σε "επαφή", είναι σίγουρο ότι θα αναπτυχθεί μεταξύ σας ένας πολύ δυνατός έρωτας. Οι επιρροές τους, είναι οι Beatles, οι Who, οι Stones, οι Byrds, οι Animals, οι Pretty Things, οι Moody Blues, ο Hendrix και δεν ξέρω κι εγώ πόσοι άλλοι. Τους άκουσα και τους έμαθα αφού προηγουμένως είχα ακούσει όλους αυτούς και αξίζει να ασχοληθείς μαζί τους, αφού όμως προηγουμένως ακούσεις καμιά ντουζίνα μπάντες των 60’s, για να μπορέσεις να κατανοήσεις τη θέση των Love μέσα στη συγκεκριμένη εποχή και το πνεύμα της. Η μουσική τους, είναι –τουλάχιστον- απολαυστικότατη.



Lineup:

* Arthur (Taylor) Lee (1945-2006, Κιθάρα, Φωνή, Φυσαρμόνικα, Πλήκτρα, Τύμπανα, Κρουστά)
* Bryan MacLean (1946-1998, Κιθάρα, Φωνή)
* John Echols (1947, Κιθάρα)
* Ken (Kenneth Raymond) Forssi (1943-1998, Μπάσο)
* Don Conka (Τύμπανα)



Ανακατατάξεις:

1965: - Conka, + Alban ("Snoopy") Pfisterer (1947, Τύμπανα)
1966: + Michael Stuart (Τύμπανα) + Tjay Cantrelli (Πνευστά) Με την είσοδο του Stuart στα τύμπανα, ο Pfisterer περνάει στα πλήκτρα.
1967: - Pfisterer, - Cantrelli
1968: - MacLean, - Echols, - Forssi, - Stuart, + Jay Donnellan (Κιθάρα), + Frank Fayad (Μπάσο), + George Suranovich (Τύμπανα).
1969: - Donnellan, + Gary Rowles (Κιθάρα).



Απώλειες:

1998 (10 Ιανουαρίου): Ο Ken Forssi πεθαίνει από όγκο στον εγκέφαλο στα 54 του χρόνια.
1998 (25 Δεκεμβρίου): Ο Bryan MacLean πεθαίνει από μαζικό έμφραγμα σε ηλικία 52 ετών.
2006 (3 Αυγούστου): Ο Arthur Lee πεθαίνει από λευχαιμία σε ηλικία 61 ετών. 



Δισκογραφία: (Λίστα)

1966: Love
1967: Da Capo
1967: Forever Changes
1969: Out Here
1970: False Start

 

Albums:

 

Love (1966)

Tracks: 1) My Little Red Book, 2) Can't Explain, 3) A Message To Pretty, 4) My Flash On You, 5) Softly To Me, 6) No Matter What You Do, 7) Emotions, 8) You I'll Be Following, 9) Gazing, 10) Hey Joe, 11) Signed D. C., 12) Colored Balls Falling, 13) Mushroom Clouds, 14) And More.

Έχοντας να αντιμετωπίσουν τρία μεγάλα Β (Beatles, Beach Boys & Byrds) και ένα μεγάλο S (Stones), ο Arthur Lee και η παρέα του, παρουσιάζουν την γεμάτη ταλέντο τραγουδοποιία τους σε ένα όμορφο debut album, παρ’ όλο που τους λείπουν οι original ιδέες και δανείζονται από τον περίγυρο διάφορες. Αυτός όμως ο δανεισμός, είναι ικανός να σε κάνει "anti-Love" με το πρώτο άκουσμα, αφού τα μισά περίπου τραγούδια, είναι ας πούμε σα να τα έχουν κάνει οι Byrds.

Έχουμε κι’ άλλα… Έχουμε το 'Signed D. C.' που αναφέρεται στον drummer Don Conka και τα προβλήματά του με τα ναρκωτικά, και είναι λες και πήραν το 'House Of The Rising Sun' και του έβαλαν άλλα λόγια. Ο Arthur δεν είναι βέβαια ο Eric Burdon και το ευαίσθητο θέμα του τραγουδιού δεν σώζει τον …δανεισμό!!! Έχουμε το garage 'My Flash On You', που έχει την ίδια ακολουθία ακόρντων με το 'Hey Joe' που το παίζουν σε διασκευή στη δεύτερη πλευρά του album και έχουμε και το 'Softly To Me' του MacLean, που φιγουράρει σαν το καλύτερο του album και θεωρείται υπέροχο για τις φωνητικές του αρμονίες και το μυαλό σου πάει στον Paul McCartney ή στον Brian Wilson και τελικά μπροστά σ’ αυτά τα μεγαθήρια της φωνητικής αρμονίας, το 'Softly To Me' ακούγεται εντελώς κακόφωνο. Το garage μπορεί να μην αποδίδει στο 'My Flash On You', αλλά είναι πολύ καλύτερο στο 'My Little Red Book' που είναι το πιο γνωστό μέσα σ’ αυτό το album όχι μόνο επειδή το παίζουν άψογα, αλλά και επειδή αποτέλεσε την έμπνευση για να κάνει ο Syd Barrett το 'Interstellar Overdrive' με τους Pink Floyd.

Οι κατ’ ευθείαν απομιμήσεις των Byrds είναι πάρα πολύ καλές, γιατί είναι μόνο δανεισμός του στυλ και όχι αντιγραφές. Το 'Gazing' ας πούμε, είναι σα να παίζουν οι Byrds με παραμόρφωση και το 'Can't Explain' που έκανε μία μικρή σχετικά επιτυχία, δανείζεται τον τίτλο του από τους Who και κάνα-δυο μελωδικές γραμμές από τους Stones.

Υπάρχουν κι άλλα όμορφα εκτός από το 'Gazing'. Είναι το 'You I'll Be Following', το 'Colored Balls Falling' και το 'And More' και είναι περίεργο, αλλά αυτά τα  δυο τελευταία, αρχίζουν με την ίδια ακολουθία ακόρντων.

Τέλος, είναι δύσκολο να διαλέξεις –αν πρέπει- το καλύτερο τραγούδι από όλα αυτά, αλλά εγώ προτιμώ το 'Mushroom Clouds'. Έτσι λεπτό, χαριτωμένο, ακουστικό και μεσαιωνικό όπως είναι, είναι το πιο κοντινό στο Forever Changes και μόνο οι Love θα μπορούσαν να το έχουν ηχογραφήσει. Κανείς άλλος.

Σχόλιο: Όμορφες μελωδικές ιδέες, αλλά έλλειψη ανεξάρτητης κατεύθυνσης (Σσσσς…. Μην το πείτε πουθενά, αλλά δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα από τότε).



Da Capo (1967, Το Πεμπτουσιακό)

Tracks: 1) Stephanie Knows Who, 2) Orange Skies, 3) Que Vida!, 4) Seven & Seven Is, 5) The Castle, 6) She Comes In Colours, 7) Revelation.

Η πρώτη πλευρά του Da Capo είναι ότι καλύτερο έχουν ηχογραφήσει ποτέ οι Love που τώρα -με την προσθήκη του Tjay Cantrelli στα πνευστά και με νέο drummer τον Michael Stuart (ο Pfisterer πέρασε στα πλήκτρα)- έχουν γίνει επτά.

Και τα έξη τραγούδια της πρώτης πλευράς, έχουν γραφτεί από τον Arthur και είναι όλα πάρα πολύ καλά. Ενώ όμως η βασική τους επιρροή (οι  Byrds) ξεχώριζαν το 'folk-Rock' από το 'psycho', οι Love προσπαθούν να ενσωματώσουν και τα δύο μέσα στο ίδιο τραγούδι, κάτι που βέβαια το εξέλιξαν και έφτασαν στο αριστουργηματικό Forever Changes. Το 'Stephanie Knows Who', είναι –συμπτωματικά- παρόμοιο με το 'Astronomy Domine' των Pink Floyd. Λέτε να ξέρει η 'Stephanie' ποιος αντέγραψε ποιον; Το 'Seven And Seven Is' που ξεχώρισε και σκαρφάλωσε στα charts, είναι εντελώς διαφορετικό. Είναι proto-Punk και μοιάζει με πυρηνική έκρηξη.

Στις 'psycho' μπαλάντες, ο Lee με το χαριτωμένο και ευγενικό του τραγούδισμα, δεν μπορεί να μπητάρει, αλλά δεν έχει σημασία, γιατί σημασία έχουν οι ενορχηστρώσεις που είναι ρομαντικές, υπέροχες και όλα τα κομμάτια είναι θαυμάσια. Στο 'She Comes In Colours' κυριαρχεί το φλάουτο και το αρπίχορδο, όπως και στα 'Orange Skies' & 'Castle'. Το 'Que Vida!' που ξεχωρίζει και είναι το καλύτερο από όλα, συνοδεύεται και αυτό από φλάουτο και αρπίχορδο λες και τα παιδιά αυτά δεν είχαν καθόλου φαντασία στην ενορχήστρωση. Το κομμάτι όμως είναι φανταστικό και τελικά όλα αυτά τα έξη κομμάτια είναι αριστουργηματικά.

Η δημιουργικότητα είναι πανταχού παρούσα, εκτός από τη δεύτερη πλευρά στην οποία φιγουράρει το 19λεπτο τζαμάρισμα που λέγεται 'Revelation', που είναι βαρετό και είναι αντίγραφο του 'Goin' Home' των Rolling Stones'. Κρίμα, γιατί το τζαμάρισμα αυτό καταστρέφει ολόκληρο το album. Στα 1967, όλοι ήθελαν να πειραματίζονται. Το πρόβλημα είναι ότι μερικοί το κατάφερναν καλύτερα από κάποιους άλλους.

Σχόλιο: Όμορφη ψυχεδέλεια στην πρώτη πλευρά, άσχημη και κακή αντιγραφή στη δεύτερη.



Forever Changes (1967, Το Καλύτερο)

Tracks: 1) Alone Again Or, 2) A House Is Not A Motel, 3) Andmoreagain, 4) The Daily Planet, 5) Old Man, 6) The Bed Telephone, 7) Maybe The People Would Be The Times Or Between Clark And Hilldale, 8) Live And Let Live, 9) The Good Humor Man He Sees Everything Like This, 10) Bummer In The Summer, 11) You Set The Scene.

Το 1967 είναι μία καλή χρονιά για τη Rock μουσική. Όλοι οι επινοητικοί καλλιτέχνες έχουν κάτι καινούργιο να δώσουν στον κόσμο και οι Love με το Forever Changes, κερδίζουν την ψυχεδελική τους ταυτότητα.

Ακούγοντας το Forever Changes χωρίς να σε "στενεύει" ο χρόνος της κυκλοφορίας του, το τοποθετείς με πολύ άνεση σε οποιοδήποτε σημερινό   Top Ten. Είναι κρίμα, αλλά όταν κυκλοφόρησε έφτασε μόνο μέχρι τη θέση #150 στα charts. Μιλάω βέβαια για τις ΗΠΑ, γιατί οι Ευρωπαίοι δεν είχαν ανάγκη (sic!) από ένα album σαν το Forever Changes. Είχαν βλέπετε το Sgt Pepper, ενώ οι Αμερικάνοι που δεν το είχαν, έπρεπε να ψάξουν να το βρουν (ξανά sic!). Λένε για το Pet Sounds, αλλά η διαφορά του Forever Changes από το Pet Sounds, είναι ότι από το εξώφυλλο μέχρι και το τελευταίο αυλάκι όλα είναι σουρεαλιστικά. Το τραγούδισμα του Arthur είναι τόσο καταπληκτικό, που ακόμα και αν ένα κομμάτι είναι "τίποτα", αυτός το κάνει σούπερ.

Οι ενορχηστρώσεις είναι επίσης καταπληκτικές και ακούγονται "ληγμένες" μόνο εάν οριοθετήσεις χρονικά το album αυστηρά στη συγκεκριμένη εποχή και αυτό ισχύει με την έννοια που ισχύει και το ανάλογο για τη μουσική του Bach.

Το 'A House Is Not A Motel' είναι a la Moody Blues με διασταύρωση Cream και το "κυματιστό" τραγούδισμα  του Lee, του προσδίδει μία ατμόσφαιρα παρανοϊκή. Εκτός από αυτό, υπάρχουν μόνο δύο τραγούδια που ροκάρουν. Το ένα είναι το ονειρικό 'Live And Let Live' και το άλλο είναι το 'Bummer In The Summer' που είναι a la Jefferson Airplane με διασταύρωση Bo Diddley.

Ο Bryan MacLean, έχει εδώ το αριστούργημα που λέγεται 'Alone Again Or' και το 'Old Man', με το αγγελικό τραγούδισμα. Δεν μπορώ να βρω ένα "σκάρτο" τραγούδι. Τι να πω για την υπερ-ρομαντική μπαλάντα 'Andmoreagain'? O Arthur αποδεικνύει μ’ αυτό, ότι μπορεί να τα βάλει με τους Byrds και με τους Moody Blues ταυτόχρονα. Το 'Daily Planet', κλείνει το ένα μάτι προς το 'If I Needed Someone' του George Harrison και το 'Red Telephone' κλείνει το άλλο στον Barrett και τους Floyd. Το 'Good Humor Man He Sees Everything Like This' είναι εξαιρετικό και όσο για το 'You Set The Scene' όπως έγραψα και στην εισαγωγή, είναι πολυπαιγμένο από το ραδιόφωνο.

Σχόλιο: Εάν δεν είχαν γράψει τόσο υπέροχες μελωδίες, είναι σίγουρο ότι θα άξιζαν μία μήνυση για έλλειψη φαντασίας. Στο μεταξύ εσείς, μπορείτε αν θέλετε, να δείτε και να ακούσετε τον Arthur Lee και τους Love στο 'Alone Again Or' εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=_E8pKdZzZQU

Out Here (1969, Διπλό & Υποτιμημένο)

Tracks: 1) I'll Pray For You, 2) Abalony, 3) Signed D. C., 4) Listen To My Song, 5) I'm Down, 6) Stand Out, 7) Discharged, 8) Doggone, 9) I Still Wonder, 10) Love Is More Than Words Or Better Late Than Never, 11) Nice To Be, 12) Car Lights On In The Daytime Blues, 13) Run To The Top, 14) Willow Willow, 15) Instra-Mental, 16) You Are Something, 17) Gather Round.

Μετά από το Forever Changes και τη μαζική "φυγή" των MacLean, Echols & Forssi, ο Arthur Lee και οι "νεοπροσληφθέντες" Love, κάνουν το Four Sail.

Το Out Here λοιπόν, περιέχει τα κομμένα κομμάτια του Four Sail, αλλά αυτά είναι τόσα πολλά που αναγκάζονται να το κάνουν διπλό. Εδώ λοιπόν θα βρούμε από Pop μέχρι ψυχεδέλεια και από Blues και Funk, μέχρι country-Rock και Ska. Ο Lee "σκιτσάρει" πάλι τις επιρροές του από τους Byrds, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί επιλέγει να βάλει ξανά το 'Signed D. C.'. Ίσως ήθελε να "ξανασκιτσάρει" τον Eric Burdon, τους  Animals και το 'House Of The Rising Sun'.

Αν εξαιρέσουμε το 'Signed D. C.', όλα τα υπόλοιπα τραγούδια, έχουν να προσφέρουν το καθένα από κάτι. Ακόμα και τα 'Doggone' & 'Love Is More Than Words', που είναι τεράστια σε χρόνο και παίζουν με την υπομονή σου. Τα μικρότερης διάρκειας, είναι από όμορφα μέχρι και εξαιρετικά. Το 'I'll Pray For You' διακρίνεται για το υπέροχο ρεφρέν του και το 'I Still Wonder' έχει υπέροχες φωνητικές αρμονίες. Το 'Run To The Top' πάει προς bubble-gumm, αλλά μόνο για λίγο και το 'Abalony' είναι "root". Όσο ανόητο και αν είναι το 'Car Lights On In The Daytime Blues' είναι ταυτόχρονα άλλο τόσο γοητευτικό, αλλά το "αντιπολεμικό" 'Discharged' με στιχάκια του τύπου 'I just killed all the enemy so you can sleep tonight'! δεν μου αρέσει καθόλου. Η μπάντα ροκάρει για τα καλά με το 'I'm Down' που ΔΕΝ είναι διασκευή των Beatles και ας λένε τη φράση 'I'm down, down on the ground'.

Το θέμα τελικά είναι ότι ο  Arthur Lee ήταν πολύ καλός τραγουδοποιός και ας αναρωτιόμαστε εμείς πώς γίνεται να έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος κομμάτι σαν το 'Abalony' αλλά και σαν το 'Signed D. C.'. Ξέρετε τι συμβαίνει; Θα μπορούσα να πω σαν φινάλε, ότι το album είναι πάρα πολύ καλό, αλλά με το 'Signed D. C.' να περιέχεται στην tracklist, το "πάρα πολύ" το αφαιρώ!

Σχόλιο: Αξίζει γιατί είναι διπλό και έχεις πολλές επιλογές για να αποφασίσεις "με ποια τραγούδια θα πας και ποια θα αφήσεις".

False Start (1970)

Tracks: 1) The Everlasting First, 2) Flying, 3) Gimi A Little Break, 4) Stand Out, 5) Keep On Shining, 6) Anytime, 7) Slick Dick, 8) Love Is Coming, 9) Feel Daddy Feel Good, 10) Ride That Vibration.

Οι θαυμαστές των Love απογοητεύτηκαν με το False Start, γιατί περίμεναν άλλο ένα Forever Changes ενώ αυτό είναι εντελώς διαφορετικό. Εδώ δεν έχουμε ούτε ψυχεδέλεια, ούτε Byrds, ούτε folk-Rock. Εδώ έχουμε roots Rock και όλα τα κομμάτια, αφού δεν έχουμε μακροσκελή τζαμαρίσματα, είναι πολύ καλά εκτός από το πρώτο. Ήδη με το δεύτερο άκουσμα, τείνει να γίνει το δεύτερο αγαπημένο album των Love.

Ο Jimi Hendrix είναι guest στο 'Everlasting First' που ανοίγει και είναι το χειρότερο κομμάτι από όλα. Όχι βέβαια ότι φταίει ο Jimi. Ίσα-ίσα που παίζει πάρα πολύ καλά, αλλά το μόνο σημείο του τραγουδιού που αξίζει, είναι το μέρος του Hendrix.

Εντάξει… δεν πειράζει… και εδώ που τα λέμε γιατί να πειράζει όταν έχεις κομμάτια σαν το 'Slick Dick' που είναι το καλύτερο από όλα; Ξεκινάει αθώα σε στυλ country Rock, μεταμορφώνεται σε ψυχεδελικό Funk και εξελίσσεται σε Blues-Rock με τον Arthur να βγάζει το πιο βίαιο ουρλιαχτό που έχει ηχογραφήσει ποτέ του. Παρόμοιο είναι και το 'Ride That Vibration' που ξεκινάει σαν Pop-Rock a la Hollies, και μετά γίνεται Blues/Funk.

Ωστόσο και τα λιγότερο "περιπετειώδη" κομμάτια έχουν και αυτά κάτι γοητευτικό. Το 'Flying' επαναλαμβάνει το θέμα του τόσες πολλές φορές που στη νιοστή φορά νομίζεις ότι θα πετάξεις πραγματικά. Το 'Gimi A Little Break' δεν έχει κάτι στο σύνολό του, αλλά θα λατρέψετε το τραγούδισμα του Lee. Το 'Stand Out' κάνει επίδειξη ενέργειας και το 'Keep On Shining' που είναι 'country-Blues, έχει το τυπικό τραγούδισμα μια μαύρης φωνής. Όσο για το 'Love Is Coming', που δεν ξέρουμε αν είναι Soul, Funk, Pop ή ψυχεδελικό, είναι απερίγραπτα καλό κομμάτι.

Σχόλιο: Το False Start, δείχνει ένα group (ή έναν τραγουδοποιό αν θέλετε) σε περίοδο εκπληκτικής δημιουργικότητας που απομακρύνθηκε από τη hippie εποχή και επέστρεψε στις ρίζες του. Αυτό δεν σημαίνει ότι η δεύτερη αυτή σύνθεση των Love βεβήλωσε την πρώτη. Το αστείο είναι,  ότι όσο περισσότερο προσπαθεί ο Arthur Lee να "συλλάβει" εκ νέου το roots Rock, τόσο περισσότερο ανεξάρτητος γίνεται ο ήχος.



Επίλογος:

Σήμερα, η φήμη της μπάντας, υπερβαίνει κατά πολύ την περιορισμένη επιτυχία που είχαν στα χρόνια που ήταν ενεργοί και τα albums που έκαναν χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης. Ο Robert Plant αναφέρει το Forever Changes ως ένα από τα πιο αγαπημένα του albums και η επιρροή των Love, επεκτείνεται πέρα από τη σφαίρα της ψυχεδέλειας της δεκαετίας του '60, σε Punk και post-Punk μπάντες, όπως οι Television Personalities, οι Jesus & Mary Chain, οι Stone Roses, οι Bluetones, οι Shack, οι Stands και οι Primal Scream.

Σημ.: Στα 2009, μία version των Love, με τους Echols, Pfisterer, μέλη των Baby Lemonade και τον Probyn Gregory των Wondermints περιόδευσε στις ΗΠΑ και στον Καναδά.

Πρόταση:

1: Da Capo (1967)
2: Forever Changes (1967)

Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

Ακουστικά Βοηθήματα:

1: Love (1966)
2: Da Capo (1967)
3: Forever Changes (1967)
4: Out Here (1969)
5: False Start (1970)

*** Ευχαριστώ για την ανάγνωση…