Η ιστορία του «Don’t Be Cruel» του Elvis Presley!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
229 άρθρα στο MusicHeaven

Το «Don’t Be Cruel» γράφτηκε από τον Otis Blackwell. Ο Blackwell ήταν ένας μαύρος τραγουδοποιός από το Brooklyn, που εμπνεόταν από ρομαντικά κόμικς και από τον τραγουδιστή-cowboy Tex Ritter.

Η παραμονή των Χριστουγέννων του 1955, βρήκε τον Otis Blackwell μπροστά από το Brill Building στη Νέα Υόρκη να προσπαθεί να ζεσταθεί. Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για τον Blackwell –έβρεχε και οι σόλες των παπουτσιών του ήταν τρύπιες. Συνάντησε, όμως, έναν φίλο του, τον Leroy Kirkland, ο οποίος ρώτησε τον Otis αν είχε γράψει κάποια τραγούδια. Ο Otis είπε ναι και κάπως έτσι πούλησε 6 από αυτά τα τραγούδια στην εκδοτική εταιρεία Shalimar Music για 25 δολάρια το καθένα. Τα τραγούδια άρεσαν τόσο πολύ στους managers του Brill Building ώστε του πρόσφεραν δουλειά πλήρης απασχόλησης και ο Blackwell δέχθηκε.

Σχεδόν έξι μήνες μετά, στις 2 Ιουλίου του 1956, ο νεαρός τότε Elvis Presley πήγε στα RCA Studios στη Νέα Υόρκη για να ηχογραφήσει το επόμενό του single. Ο Presley είχε ως συνοδεία το νεανικό του συγκρότημα και είχε ήδη αποφασιστεί ότι θα ηχογραφούσε ένα τραγούδι με τίτλο «Hound Dog». Μετά από δύο ώρες και 31 λήψεις μέχρι να παιχτεί σωστά το «Hound Dog», ο Presley και η παρέα του ανέλαβαν το έργο της ηχογράφησης της β’ πλευράς.

Μετά το μεσημεριανό γεύμα και πάλι πίσω στο στούντιο ηχογράφησης της RCA, ο Presley άρχισε να ψάχνει σε ένα σωρό demo που του παρασχέθηκαν από την εκδοτική του εταιρία, Hills And Range. Εκείνο το απόγευμα, έπεσε πάνω σε ένα demo που περιείχε τραγούδια ηχογραφημένα από έναν σκοτεινό Αφροαμερικανό τραγουδοποιό από το Brooklyn ονόματι… Otis Blackwell.

Ο Blackwell ήταν βετεράνος της σκληροπυρηνικής Blues σκηνής της ανατολικής ακτής αλλά, περιέργως, ήταν επίσης από καιρό φίλος της country και της δυτικής μουσικής. Ο Blackwell ομολόγησε πολλές φορές στη ζωή του ότι σαν παιδί μπορούσε να καθίσει στο Tompkins Theatre στο Brooklyn και να παρακολουθεί στις ταινίες όλη μέρα τους καουμπόηδες τραγουδιστές, τον Gene Autry ή τον Tex Ritter. Ο συνδυασμός Blues και country ήταν μοναδικός για έναν αστό, μαύρο τραγουδοποιό.

Εκείνη την εποχή, ο Elvis Presley δεν είχε ακούσει ποτέ του τον Otis Blackwell παρόλο που ο Blackwell είχε υπογράψει στην RCA το 1953 μετά την επιτυχία που γνώρισε με ένα τραγούδι με τίτλο «Daddy Rolling Stone». Και ο Blackwell, ο οποίος κατά τη διάρκεια της ημέρας εργαζόταν ως σιδερωτής ρούχων για να πληρώνει το νοίκι του, πιθανότατα δεν είχε ακούσει τον Presley. Παρά την ξαφνική επιτυχία του Presley το 1954 με το «That’s Alright Mama», ήταν ακόμα ένας επαρχιακός αστέρας. Αλλά από τη στιγμή που ο Presley άκουσε το demo του Blackwell, το Rock ’n’ roll θα άλλαζε για πάντα. Το τραγούδι που τράβηξε την προσοχή του Presley λεγόταν «Don’t Be Cruel». Αφού το άκουσε δύο φορές, ο Elvis είπε:
- Αυτό θέλω να δοκιμάσω!

Ο πλήρης τίτλος του τραγουδιού είναι «Don’t Be Cruel (To A Heart That’s True)»). Σύμφωνα με πληροφορίες, το τραγούδι προσφέρθηκε αρχικά στους Four Tunes, ένα rhythm and Blues συγκρότημα που ηχογραφούσε για την RCA Records, αλλά το απέρριψαν. Όμως όταν άκουσε ο Elvis το demo του Otis Blackwell, το ερωτεύτηκε.

Τί ήταν αυτό που είχε το «Don’t Be Cruel» και γοήτευσε τον νεαρό Elvis Presley και τελικά όλο τον κόσμο;
Μερικοί λένε ότι ήταν ο Pop χαρακτήρας της μελωδίας, αλλά άλλοι επιμένουν ότι είναι η αίσθηση της country που το κάνει τόσο ελκυστικό. Στην πραγματικότητα ήταν κάτι πολύ πιο απλό. Ο Otis Blackwell είχε γράψει ένα Rock and roll τραγούδι που ήταν προσαρμοσμένο για τη φωνή ενός λευκού τραγουδιστή. Το «Don’t Be Cruel» δεν είναι μία σκληροπυρηνική rhythm & Blues μελωδία για να την ερμηνεύσει ένας λευκός τραγουδιστής. Είναι ένα τραγούδι με στοιχεία Blues αλλά με μία αίσθηση country, τέλεια για μία πιο ήπια προσέγγιση. Πρόκειται για μία σημαντική διαφορά.

Στους στίχους του τραγουδιού, ο αφηγητής αρχίζει λέγοντας ότι είναι μόνος του και ζητώντας συγνώμη στην κοπέλα του. Στη συνέχεια πηγαίνει να δηλώσει την πίστη του σ’ αυτήν και, στο τέλος, της κάνει πρόταση γάμου.

Γρήγορα ο Otis έμαθε τα πολύ καλά νέα: Ο ανερχόμενος ροκ αστέρας Elvis Presley επέλεξε ένα από τα τραγούδια του και ήθελε να το ηχογραφήσει. Η αντίδραση του Blackwell ήταν:
- Ποιός στο διάολο είναι ο Elvis Presley; (!!!)

Επιπλέον, ο Elvis ήθελε τα μισά πνευματικά δικαιώματα, παρά το γεγονός ότι δεν είχε συνεισφέρει σε τίποτα στο γράψιμο του τραγουδιού. Ο Otis είπε:
- Δεν υπάρχει περίπτωση να δώσω το μισό τραγούδι μου!

Ο Blackwell ήταν ανήσυχος για τη συμφωνία, αλλά οι φίλοι του τον έπεισαν ότι το μισό από κάτι είναι καλύτερο από το όλο ενός τίποτα (!). Άλλωστε αυτός ο νέος τραγουδιστής μπορεί να τα κατάφερνε και, αν το έκανε, τα δικαιώματα του Otis θα ήταν τεράστια. Τελικά ο Otis συμφώνησε και, σύμφωνα με κάποιες πηγές, το έκανε με μεγάλη χαρά προκειμένου να εξασφαλίσει ότι θα το ερμήνευε ο πιο καυτός νέος τραγουδιστής. Κι έτσι οι δυο τους μοιράστηκαν τα δικαιώματα, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν καν συναντηθεί ποτέ! Στην πραγματικότητα, όμως, δεν ήταν ο Elvis που ζητούσε τα μισά από τα πνευματικά δικαιώματα αλλά ο μάνατζέρ του, συνταγματάρχης Tom Parker.

Το «Don’t Be Cruel» ήταν το πρώτο τραγούδι που έδωσαν οι εκδότες Hill και Range στον Elvis Presley να τραγουδήσει. Ο Freddy Bienstock, μουσικός εκδότης του Elvis Presley, έδωσε την ακόλουθη εξήγηση για το λόγο που ο Elvis έπαιρνε δικαιώματα ως συνδημιουργός: «Τις πρώτες ημέρες, ο Elvis έδειχνε δυσαρέσκεια με μερικούς στίχους και έκανε αλλαγές, οπότε δεν ήταν απλά ότι του έκοψαν μερίδιο. Το όνομά του δεν εμφανιζόταν μετά την πρώτη χρονιά. Αλλά αν το τραγούδι άρεσε στον Elvis, προσέφεραν εγγύηση ενός εκατομμυρίου δίσκων στους δημιουργούς κι εκείνοι θα παρέδιδαν το ένα τρίτο των δικαιωμάτων τους στον Elvis».    

Στο στούντιο συγκεντρώθηκε η τακτική μπάντα του Elvis, με τον Scotty Moore στη βασική κιθάρα (και τον Elvis να συνδράμει με ρυθμική κιθάρα), τον Bill Black στο μπάσο και τον D.J. Fontana στα drums, οι Jordanaires στα φωνητικά και ο πιανίστας που προσέλαβε η RCA. Παρόλο που ως παραγωγός εμφανίζεται ο Stephen H. Sholes της RCA, η αλήθεια είναι ότι την παραγωγή την έκανε ο Elvis Presley, αφού αυτός επέλεξε το τραγούδι, επεξεργάστηκε εκ νέου το πιάνο και επέμενε μέχρι που χρειάστηκαν 28 λήψεις πριν μείνει ικανοποιημένος. Αλλά άξιζε τον κόπο.

Η ανάλαφρη ενορχήστρωση ήταν ιδανική για ένα κολλητικό κομμάτι όπως αυτό, που ενώ ακουγόταν σαν Rockabilly παρέμενε μία Pop ηχογράφηση. Ο φωτογράφος Alfred Wertheimer, που βρισκόταν στο στούντιο την ημέρα της ηχογράφησης, περιέγραψε πώς έγινε η ενορχήστρωση:
- Γρατζουνώντας την κιθάρα του κρατώντας ακόμα την παρτιτούρα στο χέρι, [ο Elvis] βρήκε γρήγορα τη μελωδία. Μέχρι να συγκεντρωθούν όλοι γύρω από το πιάνο, είχε ήδη απομνημονεύσει τους στίχους. Ο Elvis έπαιξε στον Shorty την εκδοχή του στα πλήκτρα, κι εκείνος σημείωσε τις αλλαγές στην παρτιτούρα, ενώ οι μουσικοί το έπαιξαν από μόνοι τους και οι Jordanaires εναρμονίσανε ένα Bebop.

Ο Scotty Moore κατέληξε σε μία εισαγωγή με την κιθάρα και σε 20 λεπτά ήταν έτοιμοι για τις πρόβες. Όταν βάλανε μπροστά τη μπομπίνα, χρειάστηκαν μόνο 6 λήψεις για να καταλάβουν όλοι ότι το είχανε αλλά, σύμφωνα με τον Wertheimer, ο Elvis ήθελε να κάνουν κι άλλες προσπάθειες. Ο συγγραφέας Ernst Jorgensen ισχυρίζεται ότι χρειάστηκαν πάνω από 24 λήψεις, με την 28ηνα επιλέγεται τελικά ως master.

Ο Αμερικανός μουσικοκριτικός και συγγραφέας Peter Guralnick γράφει:
- Ο Elvis έβαλε το τραγούδι να παίξει ξανά και άρχισε να το δουλεύει στην κιθάρα, ενώ οι άλλοι το άκουγαν για πρώτη φορά. Στη συνέχεια σχεδίασε μία πρόχειρη ενορχήστρωση στο πιάνο, την οποία έδειξε στον Shorty Long, που έγραψε τις νότες στην παρτιτούρα. Εν τω μεταξύ είχε απομνημονεύσει τους στίχους. Ο Scotty δοκίμασε κανά δυο εισαγωγές και ο Elvis πρότεινε ν’ αφήσει λίγο περισσότερο χώρο και είπε στον D.J. να μπει πίσω από τον Scotty και να επιβραδύνει λίγο. Τότε οι Jordanaires επεξεργάστηκαν τα μέρη τους και μετά από περίπου είκοσι λεπτά ήταν έτοιμοι να το προβάρουν. Μετά από μία μόνο πρόβα, ο Sholes ήταν έτοιμος να ηχογραφήσει, αλλά ο Elvis ήθελε να το προβάρει περισσότερο, όπως κι έγινε. Το τραγούδι συνέχισε να εξελίσσεται μέσα από τις 28 λήψεις του. Πήρε μία σχεδόν απλή, ρυθμική αίσθηση καθώς ο Scotty έμεινε σχεδόν απ’ έξω με εξαίρεση την αρχή και το τέλος, ο Gordon Stoker των Jordanaires τραγούδησε ντουέτο με τον Elvis στα ρεφρέν και ο D.J. άπλωσε στην αγκαλιά του την επενδυμένη με δέρμα κιθάρα του Elvis και έπαιξε το πίσω μέρος της μ’ ένα σφυρί, δίνοντας μία επιπλέον εντύπωση τυμπάνου. Ήταν μετά βίας μια στερεότυπη προσέγγιση και έφερε σαφώς τον διευθυντή σε αμηχανία. Όταν τελικά πήραν τον ήχο που έψαχναν, ο Elvis είπε «Αυτό ήταν καλό».  

Έτσι, στις 2 Ιουλίου του 1956 η κολλητική Rock and roll μελωδία του Blackwell, με τους απλοϊκούς στίχους, τον οξύ ήχο της country και την πιασάρικη φράση «Don’t be cruel, to a heart that’s true», έγινε η δεύτερη πλευρά του «Hound Dog», με παραγωγούς τον Stephen Henry Sholes και τον Elvis Presley.

Το «Don’t Be Cruel» κυκλοφόρησε σε single μαζί με το «Hound Dog» στις 13 Ιουλίου 1956. Δύο ημέρες αργότερα, στις 15 Ιουλίου του 1956, το περιοδικό Variety έγραψε: «Το Don’t Be Cruel είναι άλλη μία up-tempo μπαλάντα με ίσες ευκαιρίες [με το «Hound Dog»]. Η διαμάχη θα συνεχιστεί κι άλλο μεταξύ αυτών που πιστεύουν ότι [ο Elvis] δεν είναι καν αρχάριος και σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι είναι το τέλος».

Στις 21 Ιουλίου, το Billboard έγραψε ότι το «Don’t Be Cruel» είναι «σε ένα περισσότερο συγκρατημένο, ειλικρινές Pop πνεύμα και αποδεικνύει ότι ο τραγουδιστής είναι ένας ευέλικτος στιλίστας». Μία εβδομάδα αργότερα, το Billboard επανήλθε γράφοντας ότι υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι το «Don’t Be Cruel» μπορεί να ανέβει, όταν υποχωρήσει ο αρχικός ενθουσιασμός για το «Hound Dog».

Πράγματι, το «Don’t Be Cruel» αποδείχθηκε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Elvis Presley. Στις 15 Σεπτεμβρίου ανέβηκε στο Νο 1 των Η.Π.Α. Είναι το μόνο single στην ιστορία, του οποίου και οι δύο πλευρές έγιναν Νο 1 στις Η.Π.Α.

Ο Joel Whitburn, στο βιβλίο «Top Pop Singles, 1955-2006», γράφει: «Όσον αφορά την διπλή επιτυχία του Elvis Presley ‘‘Hound Dog / Don’t Be Cruel’’, πάντα κατέγραφα στον πίνακα αυτό το 45άρι ως δύο Νο 1 επιτυχίες. Το ‘‘Hound Dog’’ ήταν το πρώτο που μπήκε στα charts και το πρώτο που αναφέρθηκε ως το επικεφαλής Νο 1 τραγούδι. Το Billboard, στον πίνακα με τις περισσότερες πωλήσεις στα μαγαζιά, κατέταξε το Νο 1 τραγούδι στις 18 Αυγούστου του 1956 ως ‘‘Hound Dog/Don’t Be Cruel’’. Με τον ίδιο τρόπο το εμφάνισε και όταν ανέβηκε για πρώτη φορά στην κορυφή της κατηγορίας με τα πιο παιγμένα singles στα Juke Boxes την 1ηΣεπτεμβρίου του 1956. Δεν υπάρχει απολύτως καμία αμφιβολία ότι οι αρχικές πωλήσεις και ο θόρυβος που δημιουργήθηκε γι’ αυτόν το δίσκο ήταν για το «Hound Dog». Ήταν μία τεράστια Νο 1 επιτυχία. Καθώς οι ραδιοφωνικοί σταθμοί άρχισαν να ευνοούν το ‘‘Don’t Be Cruel’’, οι δύο τίτλοι αντάλλαξαν θέση στο Νο 1, με το ‘‘Don’t Be Cruel’’ να εμφανίζεται στην πραγματικότητα περισσότερες εβδομάδες ως το Νο 1 βασικό τραγούδι. Και πάλι, εγώ πάντα συνόψιζα αυτούς τους δύο τίτλους ως δύο Νο 1 τραγούδια. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος που να μπορείς να θεωρήσεις αυτόν τον τέσσερις φορές πλατινένιο δίσκο ως μία Νο 1 επιτυχία. Ούτε το κάνει η RIAA που απονέμει τους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Εμφανίζει αμφότερα το ‘‘Hound Dog’’ και το ‘‘Don’t Be Cruel’’ ότι έγιναν πλατινένια».

Το περιοδικό Τζαζ (τεύχος 3, Ιούνιος 1978) έγραψε: «Το 1956 ο Elvis Presley με μια σύνθεση του Otis Blackwell που ονομάζεται Don’t be cruel καταφέρνει να χτυπήσει συγχρόνως το πρώτο νούμερο και στα τρία είδη τσαρτς που υπάρχουν – ένα για το κάντρυ, ένα για το ρυδμ εντ μπλουζ και ένα για το ποπ. Η σημασία αυτού του γεγονότος είναι κεντρική. Ένα συγκεκριμένο τραγούδι παρουσιάζεται σαν η κοινή βάση για τρία διαφορετικά μουσικά ιδιώματα που, ως τότε τουλάχιστον, είχαν το καθένα ένα ξεχωριστό κοινό».

Εκτός από Νο 1 στις Η.Π.Α. (όπου ήταν το δεύτερο σε πωλήσεις single της χρονιάς, πίσω από το «Heartbreak Hotel» επίσης του Elvis Presley), το «Don’t Be Cruel» έφτασε στο Νο 24 της Μεγάλης Βρετανίας, στο Νο 8 του Βελγίου και στο Νο 37 της Γαλλίας.

Το φθινόπωρο του 1956, ο μουσικός εκδότης Joe Davis μήνυσε τον Otis Blackwell, αξιώνοντας 500.000$. Ο Davis ισχυρίστηκε ότι ο Blackwell είχε αποκλειστική σύμβαση μαζί του όταν έδωσε το «Don’t Be Cruel» στην εκδοτική εταιρία του Elvis. Ο Blackwell αντέτεινε ότι το συμβόλαιο υποχρέωνε τον Davis να του καταβάλει 25$ ανά εβδομάδα, τα οποία και δεν έλαβε για πάνω από ένα χρόνο. Βέβαια, ο Otis Blackwell είχε πολύ περισσότερα έσοδα από το «Don’t Be Cruel» από τα 25$ που θα έπαιρνε την εβδομάδα. Χωρίς να αποκαλύψει πόσα, ο Blackwell είπε σε δημοσιογράφο το 1957: «Ήταν μια καλή συμφωνία. Έκανα χρήματα. Είμαι χαρούμενος». Πάντως λέγεται ότι μόνο τον πρώτο χρόνο ο Elvis Presley έβγαλε από το «Don’t Be Cruel» 202.500$.

Το «Don’t Be Cruel» δεν συμπεριλήφθηκε σε άλμπουμ του Elvis Presley μέχρι τον Μάρτιο του 1958, οπότε και συμπεριλήφθηκε στον δίσκο «Elvis’ Golden Records».

Ο Elvis Presley ερμήνευσε το «Don’t Be Cruel» και στις τρεις εμφανίσεις του στο Ed Sullivan Show (9 Σεπτεμβρίου 1956, 28 Οκτωβρίου 1956 και 6 Ιανουαρίου 1957) και το συμπεριλάμβανε στις ζωντανές του εμφανίσεις μέχρι τον θάνατό του το 1977, συχνά συνδυάζοντάς το με το «Jailhouse Rock» ή το «(Let Me Be Your) Teddy Bear» από το 1969 και μετά.

Ζωντανές ηχογραφήσεις του τραγουδιού περιλαμβάνονται στους δίσκους «Elvis As Recorded At Madison Square Garden» (1972), «Elvis In Concert» (1977), «Burbank ‘68» (1999), «Tucson ‘76» (2000), «Elvis As Recorded Live On Stage In Memphis» (2004, ηχογράφηση του 1974), «Rockin’ Across Texas» (2005, ηχογράφηση του 1974), «Summer Festival» (2005, ηχογράφηση του 1972), «Live In L.A.» (2007, ηχογράφηση του 1974), «Nevada Nights» (2008, ηχογράφηση του 1974), «Elvis In Person At The International Hotel, Las Vegas» (2008, ηχογράφηση του 1969), «Dixieland Delight» (2009, ηχογράφηση 1975), «New Haven ’76» (2009), «A Minnesota Moment» (2010, ηχογράφηση 1976), «Chicago Stadium» (2010, ηχογράφηση 1976), «Amarillo ‘77» (2011, ηχογράφηση 1976), «Another Saturday Night» (2012, ηχογράφηση 1975), «South Paradise Road» (2012, ηχογράφηση 1972), «Hot August Night» (2013, ηχογράφηση 1969), «The On Stage Season» (2013, ηχογράφηση 1970), «Destination U.S.A.» (2014, ηχογράφηση 1972), «In Florida» (2014, ηχογράφηση 1975), «Elvis In West Texas» (2015, ηχογράφηση 1976), «Elvis In Alabama» (2015, ηχογράφηση 1976), «Las Vegas 1975» (2016) και «Spirit Of Jackson, MS» (2016, ηχογράφηση 1975).

Άλλες εκτελέσεις:

• Carmen Deziel (1956, γαλλική εκτέλεση με τίτλο «Ne Sois Pas Cruel» σε single. Στίχοι: Armand Desrochers).
• Georges Ulmer (1956, γαλλική εκτέλεση με τίτλο «Sois Pas Cruelle» σε single. Στίχοι: Georges Ulmer).
• Billy Ward & the Dominoes (1956, σε ζωντανές εμφανίσεις. Ο Elvis Presley εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τη διασκευή του Jackie Wilson –τραγουδιστή του συγκροτήματος- που στις μελλοντικές του παραστάσεις υιοθέτησε τον τρόπο ερμηνείας του Wilson. Την εκτέλεση αυτή σχολίασε ο Elvis στους Jerry Lee Lewis και Carl Perkins στις 4 Δεκεμβρίου του 1956, κατά τις ηχογραφήσεις του Million Dollar Quartet).
• Peter Kraus Und Die Rockies (Φεβρουάριος 1957, γερμανική εκτέλεση με τίτλο «O, Wie Gut» στο single «Susi-Rock». Στίχοι: Peter Moesser).
• Jerry Lee Lewis (Μάιος 1958, στο δίσκο «Jerry Lee Lewis»).
• Connie Francis (Νοέμβριος 1959, στο δίσκο «Rock ‘n’ Roll Million Sellers»).
• The Beatles (1959-1961, σε ζωντανές τους εμφανίσεις αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί κάποια ηχογράφηση από τότε. Ωστόσο, ηχογράφησαν μία χαλαρή εκδοχή κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του «Get Back» το 1969, η οποία δεν κυκλοφόρησε ποτέ).      
• Bill Black’s Combo (1960, ορχηστρική εκτέλεση σε single και στο δίσκο «Solid And Raunchy». Η εκτέλεση αυτή έφτασε στο Νο 11 των Η.Π.Α. και στο Νο 32 της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Bill Black ήταν μπασίστας του Elvis Presley. Κιθάρα έπαιξε ο Scotty Moore).
• Eva Pilarova A Sbor (Φεβρουάριος 1961, τσέχικη εκτέλεση με τίτλο «Co Je To Laska» σε single. Στίχοι: Jiri Suchy).
• Sylvie Vartan (Απρίλιος 1962, γαλλική εκτέλεση με τίτλο «Sois Pas Cruel» στο E.P. «Est-Ce Que Tu Le Sais»).
• Patti Page (Ιούλιος 1962, στο δίσκο «Patti Sings Golden Hits Of The Boys»).
• The Jordanaires (1962, στο δίσκο «Spotlight On The Jordanaires»).
• The Lincolns (1962, στο δίσκο «Tribute To Elvis Presley»).
• Barbara Lynn (Φεβρουάριος 1963, σε single. Έφτασε στο Νο 93 των Η.Π.Α.).
• Simon Crum (Απρίλιος 1963, με τίτλο «Don’t Be Mad» σε single. Η εκτέλεση αυτή ηχογραφήθηκε το Νοέμβριο του 1956).
• Pat Boone (Σεπτέμβριος 1963, στο δίσκο «Pat Boone Sings Guess Who?»).
• Sandy Nelson (1963, ορχηστρική εκτέλεση στο δίσκο «The Best Of The Beats»).
• Paul Revere & The Raiders (1963, ορχηστρική εκτέλεση στο δίσκο «Paul Revere & The Raiders»).
• Johnny O’Keefe (Ιούνιος 1964, στο E.P. «Don’t Be Cruel»).
• The Platters (Οκτώβριος 1964, στο δίσκο «10thAnniversary Album»).
• The Hollyridge Strings (1964, ορχηστρική εκτέλεση στο δίσκο «The Hollyridge Strings Play Instrumental Versions Of Hits Made Famous By Elvis Presley»).
• Scotty Moore (1964, στο δίσκο «The Guitar That Changed The World!»).
• The Neutrons (1964, στο single «Sorrow At Sunset»).
• The Don Riddell Four (Μάρτιος 1965, σε single).
• The Castaway Strings (1965, ορχηστρική εκτέλεση στο δίσκο «The Castaway Strings Play The Elvis Presley Song Book»).
• Evelyn & Goldie (1965, σε single).
• Chuck Jackson (1966, στο δίσκο «Dedicated To The King!»).
• Jerry Jaye (Μάιος 1967, στο δίσκο «My Girl Josephine»).
• The Mojo (Ιούλιος 1968, σε single).
• The Boston Show Band (1968, στο δίσκο «Piccadilly Rock»).
• James Last (1968, ορχηστρική εκτέλεση στο δίσκο «Rock Around With Me!»).
• Albert King (Ιανουάριος 1969, στο δίσκο «King, Does The King’s Things»).
• Laurel Aitken (1969, σε single).
• Dillard & Clark (1969, σε single).
• Douglas Westlund, Kjell Ohman (1969, στο δίσκο «Polare»).
• The Rob Hoeke Boogie Woogie Quartet (Ιανουάριος 1970, ορχηστρική εκτέλεση στο δίσκο «Racing The Boogie»).
• Jerry Foster featuring Scotty Moore (1970, σε single).
• Paul James (1970, στο δίσκο «Paul James Sings The Golden Hits Of Elvis Presley»).
• Stack (1970, στο δίσκο «Rock N’ Roll Revival»).
• Jody Miller (Αύγουστος 1971, στο δίσκο «He’s So Fine»).
• Carl Simmons (1971, στο δίσκο «Portrait Of A Rock Star»).
• The Wackers (1971, στο δίσκο «Wackering Heights»).
• The Bunch (Απρίλιος 1972, στο δίσκο «Rock On»).
• David Anson & The London Pops Orchestra (1972, στο δίσκο «The Golden Hits Of Elvis Presley»).
• Vince Eager (1972, στο δίσκο «Vince Eager Pays Tribute To Elvis Presley»).
• Per ‘Elvis’ Granberg & The New Jordan Swingers (1972, στο δίσκο «Rock ‘N’ Roll Forever»).
• Bobby Hachey (1972, στο δίσκο «Bobby Hachey Sings Elvis»).
• Eden Perry & The Nashville Pops Orchestra (1972, στο δίσκο «The Hits Of Elvis Presley»).
• Mack Allen Smith (1972, σε single).
• Billy Swan (Νοέμβριος 1974, στο δίσκο «I Can Help». Η εκτέλεση αυτή έφτασε στο Νο 42 της Μεγάλης Βρετανίας. Επίσης, Νο 4 στην Ελβετία, Νο 12 στη Νότια Αφρική, Νο 16 στην Αυστρία, Νο 18 στη Γαλλία και Νο 26 στη Γερμανία).
• Albert Jarvinen (1974, στο δίσκο «Ride On»).
• Alvin Lee (1974, στο δίσκο «In Flight»).
• Teddy Palmer’s Rumble Band (1974, στο δίσκο «Teddy Bear»).
• Dick Rivers (1974, γαλλική εκτέλεση με τίτλο «Sois Pas Cruelle» στο δίσκο «Rock And Roll Star»).
• Mike Berry (Φεβρουάριος 1975, σε single).
• Rock Nalle (Σεπτέμβριος 1975, δανέζικη εκτέλεση με τίτλο «Du Er For Ond» στο δίσκο «Rock Nalle». Στίχοι: Gustav Winckler).
• Les Jordanaires (1975, ως μέρος του «Elvis Medley» στο δίσκο «Rockin’ In Nashville – Live At The Olympia May 1975»).
• Melvis & His Rock’n’Roll Band (1975, στο δίσκο «Melvis Is Back»).
• Rupert (1975, στο δίσκο «A Tribute To Elvis – 44 Greatest Hits»).
• Ben Cash (1976, στο δίσκο «A Tribute To The King Elvis Presley»).
• Roy Powell & The Shiver Givers (1976, στο δίσκο «The Giants Of Rock ‘n’ Roll»).
• Jana Robbova (Ιούνιος 1977, τσέχικη εκτέλεση στο single «Co Je To Laska»).
• Merle Haggard (Οκτώβριος 1977, στο δίσκο «My Farewell To Elvis»).
• Otis Blackwell (1977, στο δίσκο «These Are My Songs!»).
• Otto Brandenburg (1977, στο δίσκο «Rock Johnny Show – Sange Fra Juke Box»).
• Johnny Farago (1977, στο δίσκο «Pour Les Amateur D’Elvis Vol.2»).
• The Hiltonaires (1977, στο δίσκο «Immortal Songs»).
• Lee Jackson (1977, στο δίσκο «Tribute To Elvis Presley»).
• Pekka Lukiala (1977, στο δίσκο «Muistelen Elvista»).
• Mr. Walkie-Talkie (1977, στο δίσκο «Happy Rummel Music»).
• Rock Odyssey (1977, ως μέρος του «Tribute To Elvis» που κυκλοφόρησε σε single).
• Terry Tigre (1977, στο δίσκο «Elvis, We Love You…»).
• Pete Knight (Απρίλιος 1978, στο E.P. «Pete Knight»).
• Maj Britt (1978, νορβηγική εκτέλεση με τίτλο «Vaer Litt Lur» στο δίσκο «Det Svinger I Meg». Στίχοι: Thor Greni).
• Little Gert Lengstrand (1978, στο δίσκο «Nostalgity»).
• Annette Peacock (1978, σε single και στο δίσκο «X-Dreams»).
• Salomon & Paradise (1978, σε single και στο δίσκο «Salomon & Paradise»).
• Ray Smith (1978, ως μέρος του «The Kings Medley» στο δίσκο «I’m Gonna Rock Some More»).
• Roy Williams Trinity (1978, στο δίσκο «A Touch Of Class»).
• Ral Donner (1979, στο δίσκο «1935-1977 – I’ve Been Away For Awhile Now»).
• Jack Jersey (1979, στο δίσκο «The King And I»).
• Chuck Francour (1980, στο δίσκο «Under The Boulevard Lights»).
• Will Tura (1980, ολλανδική εκτέλεση με τίτλο «Kom Terug» στο δίσκο «Liedjes Die Ik Graag Had Gezongen». Στίχοι: Nelly Byl).
• Die Kavalier (1981, στο δίσκο «Bring Hulde Aan Elvis Presley»).
• Klaus (1981, ορχηστρική εκτέλεση στο δίσκο «Klaus Spiller Elvis & Beatles»).
• Danny Mirror & The Jordanaires (1981, ως μέρος του «Medley 1» στο δίσκο «50 x The King – Elvis Presley’s Greatest Songs»).
• Eddie Youngblood (Απρίλιος 1983, στο δίσκο «Fabulous»).
• The Judds (Ιανουάριος 1987, σε single και στο δίσκο «Heartland»).
• Cheap Trick (Απρίλιος 1988, στο δίσκο «Lap Of Luxury». Η εκτέλεση αυτή έφτασε στο Νο 4 των Η.Π.Α. και στο Νο 77 της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ έφτασε και στο Νο 4 στην Αυστραλία και Νο 6 στη Νέα Ζηλανδία. Είναι η πιο εμπορικά επιτυχημένη απ’ όλες τις άλλες εκτελέσεις του τραγουδιού πλην της πρώτης του Elvis Presley).
• Bobby Atkins & The Countrymen (1988, στο δίσκο «Songs And Tunes Of The 50’s»).
• Devo (1988, στο δίσκο «Total Devo»).
• Geto Boys (1988, ως sample στο τραγούδι «You Ain’t Nothin’»).
• Randy Santiago (1988, στο δίσκο «Scandal Eyes Live»).
• Alejandra Guzman (1989, ισπανική εκτέλεση με τίτλο «No Seas Cruel» στο δίσκο «Dame Tu Amor». Στίχοι: Alejandra Guzman).
• The Residents (1989, στο δίσκο «The King & Eye»).
• Elvis Presley, Jerry Lee Lewis & Carl Perkins (Μάρτιος 1990, στο άλμπουμ «The Million Dollar Quartet». Η εκτέλεση αυτή ηχογραφήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1956).
• Eddy Mitchell & The Jordanaires (1990, στο άλμπουμ «40thAnniversary». Παρά τον αγγλικό τίτλο του τραγουδιού, οι στίχοι είναι στα γαλλικά).
• Eddi Reader & Katy Murphy (1990, στο άλμπουμ «Your Cheatin’ Heart»).
• Johnny Earl & The Jordanaires (1991, στο άλμπουμ «The Presley Style Of Johnny Earl – Pocketful Of Memories»).
• Ringo Starr (Απρίλιος 1992, στο single «Weight Of The World»).
• Grant & Forsyth (1992, ως μέρος του «Treat Me Nice / Don’t Be Cruel / I’m Leaving It All Up To You» στο άλμπουμ «Country Love Songs Vol. 3»).
• Neil Diamond (Οκτώβριος 1993, στο άλμπουμ «Up On The Roof - Songs From The Brill Building»).
• Los Super Ratones (1993, με τίτλο «No Seas Cruel» στο άλμπουμ «Aire Para Respirar»).
• Micke Muster (1993, στο άλμπουμ «I Call It Rock ‘N’ Roll»).
• Ty Tender (1993, ως μέρος του «Jailhouse Rock – Medley» στο άλμπουμ «My Rockin’ Way»).
• Debbie Harry (Φεβρουάριος 1994, στο άλμπουμ «Brace Yourself! A Tribute To Otis Blackwell»).
• Hubbas (1994, στο άλμπουμ «My Way»).
• Kjell Jorung, Scotty Moore & D.J. Fontana (1994, στο άλμπουμ «The Norwegian Session – 40 Years After»).
• Al Kooper (1994, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Rekooperation»).
• Scotty Moore & D.J. Fontana (1994, στο άλμπουμ «Scotty Moore & DJ Fontana Live In Concert»).
• Marty Stuart (1994, στο άλμπουμ «It’s Now Or Never: The Tribute To Elvis»).
• Peter Breiner And His Orchestra (Σεπτέμβριος 1995, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Elvis Goes Baroque»).
• The Smithereens & Otis Blackwell (Νοέμβριος 1995, στο άλμπουμ «Attack Of The Smithereens»).
• The Nashville Super Guitars (1995, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Searchin’ For Elvis»).
• Ettore Stratta & Memphis Symphony Orchestra (Ιούλιος 1996, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Symphonic Elvis»).
• The Alligators & The Jordanaires (1996, στο άλμπουμ «The History Of Rock ‘n’ Roll»).
• Les Forbans (1996, στο άλμπουμ «Rock’n Roll Story»).
• Taggy Tones (1996, στο άλμπουμ «Stayin’ At Heartbreak Hotel»).
• Daffy Duck (Αύγουστος 1997, στο άλμπουμ των Looney Tunes «Bugs & Friends Sing Elvis»).
• The Beatniks (Σεπτέμβριος 1997, στο άλμπουμ «Elvis Presley Is Alive And Well»).
• Marie Frank (1997, στο άλμπουμ «Burning Love – Den Danske Hyldest Til Legenden Elvis Presley»).
• Tom Jones (1997, στο άλμπουμ «Selection Of Tom Jones»).
• Andy Lee Land & The Spirit (1997, στο άλμπουμ «Elvis Forever – A Tribute To The King Of Rock ‘n’ Roll»).
• John Lennon’s Original Quarrymen (1997, στο άλμπουμ «Get Back – Together»).
• Tim Whitnall, Darrell Higham & The Enforces (1997, στο E.P. «For EP Fans Only»).
• The Gracelands Chorale & Symphonette (1998, στο άλμπουμ «The Gracelands Chorale & Symphonette Perform The Love Songs Of Elvis Presley»).
• Sam Levine (1998, στο άλμπουμ «Rockin’ In The Fifties»).
• Eilert Pilarm (1998, στο άλμπουμ «Eilert Is Back»).
• Tupelo Joe (Ιούνιος 1999, στο άλμπουμ «A Tribute To Elvis Presley – The Boy Who Would Be King»).
• The Pete Best Band (Αύγουστος 1999, στο άλμπουμ «Casbah Coffee Club»).
• Zluty Pes (1999, τσέχικη εκτέλεση στο άλμπουμ «Himalaje»).
• Betty & The Bops (2000, γαλλική εκτέλεση με τίτλο «Sois Pas Cruel» στο άλμπουμ «Tant Que Je T’ Aimerai…»).
• Anders Johansson & Jakob Hyden (2000, στο άλμπουμ «Elvis Pelvis»).
• Sebi Lee (2000, στο άλμπουμ «Sebi Lee And His Pumping Piano»).
• Nine Inch Elvis (2000, στο άλμπουμ «Nine Inch Elvis»).
• Orion (2000, στο άλμπουμ «Orion – Jimmy Ellis Sings Elvis – The Last Recordings»).
• Bryan Ferry (Οκτώβριος 2001, στο άλμπουμ «Good Rockin’ Tonight – The Legacy Of Sun Records»).
• Whatever (Νοέμβριος 2001, σε single).
• Agents, Scotty Moore & D.J. Fontana (2001, στο άλμπουμ «Agents… Is Rock! Vol.1»).
• Classic Dream Orchestra (2001, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Greatest Hits Go Classic – Elvis Presley»).
• Chaka Demus & Pliers (2001, στο άλμπουμ «Help Them Lord»).
• The Graceland Choir (2001, στο άλμπουμ «The Wonder Of Elvis»).
• Micke Muster (2001, στο άλμπουμ «Live In Norway-92»).
• Little Gerhard (2002, στο άλμπουμ «From King To King – Little Gerhard Sings Elvis).
• Lady Elvis (2003, στο άλμπουμ «It’s Now Or Never»).
• ApologetiX (Ιούνιος 2005, με τίτλο «Don’t Be Fooled» στο άλμπουμ «Apol-acoustiX». Στίχοι: J. John Johnson).
• Scotty Moore & Steve Gibbons (Οκτώβριος 2005, στο άλμπουμ «A Tribute To The King»).
• John Beardsley (2005, στο άλμπουμ «A Tribute To The King – Thru The Years 1953-1977»).
• The Kool Kats (2005, στο άλμπουμ «Music Of Elvis Presley»).
• Christer Sjogren (2005, στο άλμπουμ «Love Me Tender»).
• Grassmasters (Οκτώβριος 2006, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «ElvisGrass»).
• Jorgen Brandt (2006, στο άλμπουμ «Dansk Rock 50 Ar – Rock ’n’ Roll 1956-1961»).
• Jimmy Buckley (2006, στο άλμπουμ «Live In Concert»).
• Keith Emerson (2006, στο άλμπουμ «Off The Shelf»).
• Johnny Red (2006, στο άλμπουμ «Move It»).
• Robert Gordon & Chris Spedding feat. The Jordanaires (Ιούλιος 2007, στο άλμπουμ «It’s Now Or Never»).
• Shawn Camp & Billy Burnette (Αύγουστος 2007, στο άλμπουμ «The Bluegrass Elvises Vol. 1»).
• Cyrus Chestnut (2007, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Cyrus Plays Elvis»).
• DJ Graceland feat. Las Vegas (2007, στο άλμπουμ «Heartbreak Hotel Hitmix»).
• Tom Green (2007, στο άλμπουμ «Tom Green At The Capitol Civic Center – Part 1»).
• Strato-Vani (Σεπτέμβριος 2008, στο άλμπουμ «Don’t Be Cruel»).
• Raymond Ellis (2008, στο άλμπουμ «Raymond Ellis Sings A Tribute To… Elvis»).
• Four Vegas (2008, στο άλμπουμ «Viva Four Vegas»).
• Chad Garrett (2008, στο άλμπουμ «Chad Garrett Sings The Elvis Tribute»).
• Nicholis Louw (2008, στο άλμπουμ «Elvis On My Mind»).
• Ricky Norton (2008, στο άλμπουμ «En Live Hommage A Elvis Presley»).
• Rockin’ The Joint (2008, στο άλμπουμ «Drivin’ Wheel»).
• AcaPelvis (2009, στο άλμπουμ «The Fabulous AcaPelvis – Five Voices For The King»).
• Angel Corpus Christi (2009, στο άλμπουμ «Elvis Elvis»).
• Ray Ellis (2009, στο άλμπουμ «Echo Of A Legend»).
• Elvis Lounge feat. Andrea Canta (2009, στο άλμπουμ «Elvis Lounge Feat. Andrea Canta»).
• The Sundowners (2009, στο άλμπουμ «Lover’s Question»).
• Jessa Zaragoza (2009, στο άλμπουμ «Jessa Sings The Great Musical Icons»).
• Svenne Hedlund (Μάρτιος 2010, στο άλμπουμ «Svenne Sings Elvis In Memphis»).
• Dennis Caplinger (Αύγουστος 2010, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Rockabye Baby! Lullaby Renditions Of Elvis Presley»).
• Pavel Vitek (Σεπτέμβριος 2010, τσέχικη εκτέλεση στο άλμπουμ «Hity Meho Srdce»).
• Fridrik Omar (Οκτώβριος 2010, στο άλμπουμ «Elvis»).
• The Good Fellas (2010, στο άλμπουμ «He Was The King – The Good Fellas Play The Music Of Elvis Presley»).
• Rockabye Baby! (2010, στο άλμπουμ «Lullaby Renditions Of Elvis Presley»).
• P.J. Proby (Φεβρουάριος 2011, στο άλμπουμ «One Night Of Elvis – One Hour With Proby»).
• Kevin Lohr (Ιούλιος 2011, στο άλμπουμ «My Tribute To Elvis»).
• Henrik Aberg & Jack Baymoore (2011, στο άλμπουμ «Elvis Forever – A Tribute To The King»).
• Jacen Bruce (2011, στο άλμπουμ «The Sun Album»).
• The Choos (σε ζωντανές εμφανίσεις).
• Vocal Point (2011, ως μέρος ενός medley στο άλμπουμ «The Sing-Off – Season 3: Episode 7 – Superstar Medleys»).
• Nona Reeves (Ιούνιος 2012, στο άλμπουμ «Choice II»).
• Ac-Rock (Ιούνιος 2012, στο άλμπουμ «Framed!»).
• Jose Feliciano (Αύγουστος 2012, στο άλμπουμ «The King»).
• Tony Witt (2012, ως μέρος ενός medley στο άλμπουμ «Recorded Live At The Collins Theater»).
• Glenn Toussaint (2013, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «A Tribute To Elvis»).
• Rockabilly Heart (Ιανουάριος 2014, στο άλμπουμ «Rockabilly Heart»).
• Mark Summers (Ιανουάριος 2016, στο άλμπουμ «Mark Summers As The Young Elvis Presley»).

Το «Don’t Be Cruel» ακούγεται στο ντοκιμαντέρ «Elvis: That’s The Way» (1970). Η εκτέλεση του τραγουδιού όπως το ερμήνευσε ο Elvis Presley στο Ed Sullivan Show στις 6 Ιανουαρίου του 1957, χρησιμοποιήθηκε στο ντοκιμαντέρ «This Is Elvis». Το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε και στην τηλεοπτική σειρά «Elvis» (2005).

Στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα του BBC «Desert Island Discs», στο οποίο οι «ναυαγοί» καλεσμένοι επιλέγουν 8 δίσκους για να τους πάρουν μαζί τους στο μυθικό έρημο νησί, η Suzi Quatro επέλεξε πρώτο το «Don’t Be Cruel». Το 2007, ο συγγραφέας Stephen King, σ’ ένα κείμενό του στο Entertainment Weekly, κατέταξε το «Don’t Be Cruel» στο Νο 16 των 24 καλύτερων ροκ τραγουδιών που γράφτηκαν ποτέ.

Μετά το «Don’t Be Cruel», ο Blackwell έγραψε και πολλές άλλες επιτυχίες για τον Elvis. Ο ίδιος έγραψε τα «Return To Sender», «All Shook Up» και «One Broken Heart For Sale». Έγραψε, επίσης, το «Fever», το οποίο έγινε διάσημο από την Peggy Lee, και το «Great Balls Of Fire» από τον Jerry Lee Lewis.

Στις 10 Ιανουαρίου του 1984, ο Otis Blackwell βρέθηκε στο Manhattan για τις ανάγκες της τηλεοπτικής του εμφάνισης στο «Late Night With David Letterman». Ο Elvis Presley είχε πεθάνει σχεδόν 7 χρόνια νωρίτερα. Ο Blackwell, που δεν είχε συναντήσει ποτέ του τον Presley αλλά του είχε δώσει τραγούδια και δάνεισε σημαντικά στοιχεία από το στυλ του τραγουδιού και της φωνής του, απάντησε στις ερωτήσεις του David Letterman:
- Το «Don’t Be Cruel» ήταν το πρώτο τραγούδι σας που ηχογράφησε ο Elvis;
- Ναι, ήταν
είπε ο Blackwell. Έγειρε προς το μέρος του Letterman και άλλαξε τη στάση του. Το πρόσωπό του φαινόταν σοβαρό, όμως απέπνεε μια ανησυχία σχετικά με το θέμα αυτό.

- Πώς προέκυψε αυτό;
- Λοιπόν, αυτή είναι μία σκληρή ιστορία.

Την ίδια ερώτηση του την είχαν κάνει δεκάδες φορές δημοσιογράφοι και συγγραφείς όλα αυτά τα χρόνια, αλλά κατά κάποιο τρόπο όταν άρχισε να μιλά στον Letterman γι’ αυτό το θέμα, φάνηκε να είναι νευρικός.

Σύμφωνα με την ιστορία, ο Blackwell είχε γράψει το «Don’t Be Cruel» περίπου τα Χριστούγεννα του 1955 όταν χιόνιζε στη Νέα Υόρκη. Όπως είπε χαμογελώντας στον Letterman:
- Έγραφα τραγούδια ως ελεύθερος επαγγελματίας και έκανα κάθε παλιοδουλειά που προέκυπτε και που θα μπορούσα να βγάλω κάνα-δυο δολάρια… εφόσον ήταν έντιμη.

Το χαμόγελό του ήταν ειλικρινές όσο και η εξήγησή του. Μέσω των διασυνδέσεών του με τη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης, που είχε αναπτύξει από τα χρόνια που μοχθούσε ως Blues τραγουδιστής, πούλησε το «Don’t Be Cruel» και μερικά άλλα τραγούδια για 150$ σε μία μουσική εκδοτική εταιρία ονόματι Shalimar Music.
- Πήρα 25$ για κάθε τραγούδι. Ένα από αυτά τα τραγούδια ήταν το «Don’t Be Cruel».

Τελικά, το διάσημο τώρα demo του Blackwell που περιείχε το «Don’t Be Cruel» βρήκε τον δρόμο του στον νεαρό Elvis Presley, ο οποίος είχε πάει στη Νέα Υόρκη το 1956 για να ηχογραφήσει το επόμενο single μετά το «That’s All Right Mama». Και, όπως είπαμε, ηχογράφησε το «Don’t Be Cruel» του Blackwell ως τη β’ πλευρά του «Hound Dog».

Ο Letterman λάτρευε τις αντιπαραθέσεις και μερικές φορές το απολάμβανε να κάνει άβολα ερωτήματα στους καλεσμένους του. Σ’ αυτή τη συνέντευξη, ωστόσο, δεν ήταν στόχος του ο Blackwell.
- Τώρα, Otis, σ’ αυτήν εδώ την παρτιτούρα, λέει «στίχοι και μουσική Otis Blackwell και Elvis Presley». Δούλεψε μαζί σου πάνω στο τραγούδι κάποια στιγμή;
- Όχι, δεν το έκανε.

Μπορεί να πει κάποιος ότι ο Letterman έκανε μία ερώτηση την οποία έχουν υποβάλλει τόσες πολλές φορές στον Blackwell. Ο Blackwell άφησε ένα χαμόγελο να ξεφύγει. Όμως, αν και δεν είχε πλέον σημασία γι’ αυτόν, άλλοι εξακολουθούν να το επισημαίνουν. Ο Blackwell δεν είχε τίποτα εναντίον του Presley. Στην πραγματικότητα, όπως είπε ο ίδιος στη συνέντευξή του στον Letterman, πίστευε ότι αυτός και ο Presley τα πήγαιναν καλά. Και παρόλο που δεν συναντήθηκαν ποτέ, το ένιωθε γιατί έκανε τραγούδια για να τ’ ακούσει ο Presley, «κατά μία έννοια, είχαμε συναντηθεί». Ωστόσο ο Letterman, με τον πονηρό του τρόπο, είχε εγκλωβίσει τον Blackwell να απαντήσει στην ερώτηση.
- Τότε γιατί μπήκε το όνομά του εκεί;
συνέχισε ο Letterman.

- Φαίνεται πως αυτή ήταν η πρακτική.
απάντησε ο Blackwell.

Και όντως, εκείνη την εποχή, αυτή ήταν η πρακτική. Οι τραγουδοποιοί ήξεραν ότι θα μπορούσαν να βγάλουν πολλά χρήματα από μία ηχογράφηση του Presley, οπότε αν ο Presley ήθελε τα μισά δικαιώματα, μπορούσε να τα πάρει. Ο Blackwell είχε πει σε παλιότερες συνεντεύξεις του ότι στην αρχή ήταν απρόθυμος να παραχωρήσει στον Presley δικαιώματα συνδημιουργού των τραγουδιών του, αλλά, όπως και οι περισσότεροι δημιουργοί που ήρθαν αντιμέτωποι με το φαινόμενο Presley, συναίνεσε.

Αφού ο Letterman έκανε κι άλλες ερωτήσεις στον Blackwell για τον Presley, ήρθε η ώρα για το τραγούδι. Ούτως ή άλλως αυτός ήταν ο λόγος που ήταν εκεί. Ο Blackwell δεν έτρεφε καμία έχθρα από το παρελθόν. Έτσι ήταν η δουλειά. Σε ό,τι αφορά το τραγουδιστικό μέρος, η εκτέλεσή του ήταν διαφορετική. Αυτό ήταν και το ωραίο.

Ο μαέστρος και πιανίστας Paul Shaffer άπλωσε τα ευκίνητα δάχτυλά του πάνω στα πλήκτρα του keyboard και η γνωστή boogie-woogie εισαγωγή, που αποτέλεσε τον βασικό κορμό του τραγουδιού, ξέσπασε στο κοινό. Ήταν ακριβώς όπως είχε γραφτεί το τραγούδι το 1955 με την εισαγωγή του πιάνου. Είναι επίσης ένα απλό τραγούδι. Και στην αμερικανική Pop μουσική, η απλότητα είναι καλή. Στην πραγματικότητα, είναι συνήθως το κλειδί για την εμπορική επιτυχία. Βοηθάει εκατομμύρια αγοραστές δίσκων να θυμούνται την πιασάρικη φράση που κλείνει την ιστορία. Αν ένα τραγούδι μπορεί να ανακληθεί εύκολα στη μνήμη, μπορεί να αρχίσει μία επιδημία ακρόασης, χορού και αγοράς σε κάθε γειτονιά της γης.

Η κάμερα ζούμαρε στον Blackwell. Φαινόταν διαφορετικό πρόσωπο στη σκηνή. Μόλις λίγα λεπτά πριν, καθόταν στη σκηνή και σκόνταφτε σε ερωτήσεις που απαντούσε για χρόνια. Αυτή την ιδιότητα του Otis την έχουν περιγράψει πολλοί. Ο Jimmy McGowan, που τραγουδούσε rhythm & Blues με τους Four Fellows, είχε συναντήσει τον Blackwell τη δεκαετία του 1940 σ’ ένα στούντιο ηχογράφησης στην Fulton Avenue στο Brooklyn. Θυμόταν τη σαφή διάκριση μεταξύ του Otis που αγαπούσε το τραγούδι και του Otis που ήταν ήσυχος και συγκρατημένος.

Jimmy McGowan: Φαινόταν να είναι δύο διαφορετικά άτομα. Από τη μια πλευρά δεν θα τον αναγνώριζες στο πλήθος, αλλά όταν άρχιζε να τραγουδά και να παίζει, ο Otis Blackwell ήταν μία επιβλητική παρουσία. Δεν υπήρχε κανείς άλλος στο δωμάτιο ή στη σκηνή παρά αυτός ο άνθρωπος. 

Εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ, ο Otis συγκλόνισε δίνοντας τον καλύτερο εαυτό του, όπως ακριβώς περιέγραψε ο McGowan. Η φωνή του ήταν συναισθηματική και τα χέρια του άρχισαν να κινούνται και να τονίζουν την αίσθησή του για τη μουσική.

Και τότε ο Otis Blackwell «ζωντανά» στη Νέα Υόρκη έλαβε τέλος. Πίσω στον τόπο απ’ όπου ξεκίνησε τρεις δεκαετίες νωρίτερα. Εκατομμύρια τον είχαν δει εκείνο το βράδυ. Τα 15 λεπτά δημοσιότητας που του ανήκαν, σύμφωνα με τη ρήση του Warhol, ήταν σχεδόν οκτώ λεπτά. Λίγη συζήτηση, ιστορία κι ένα τραγούδι που διαρκεί λίγο περισσότερο από δύο λεπτά, αλλά τραγούδι που άλλαξε ζωές. Ωστόσο, ο Blackwell δεν χρειαζόταν τη στιγμή του Warhol. Τη ζούσε ήδη από την ημέρα εκείνη που πούλησε το demo τα Χριστούγεννα του 1955…

Ο Otis Blackwell πέθανε το Μάιο του 2002 σε ηλικία 71 ετών. Την ίδια χρονιά, το «Don’t Be Cruel» εισήχθη στο Grammy Hall Of Fame. Το περιοδικό Rolling Stone κατέταξε το τραγούδι στο Νο 197 των 500 καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών. Η ιστοσελίδα Acclaimed Music το κατέταξε στο Νο 173 των καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών και έκτο καλύτερο τραγούδι του 1956, ενώ ο Radio Gold στο Νο 9 των 20 καλύτερων Rock ’n’ roll όλων των εποχών.    

DON’T BE CRUEL – Elvis Presley

You know I can be found,
sitting home all alone,
If you can't come around,
at least please telephone.
Don't be cruel to a heart that's true.

Baby, if I made you mad
for something I might have said,
Please, let's forget the past,
the future looks bright ahead,
Don't be cruel to a heart that's true.
I don't want no other love,
Baby it's just you I'm thinking of.

Don't stop thinking of me,
don't make me feel this way,
Come on over here and love me,
you know what I want you to say.
Don't be cruel to a heart that's true.
Why should we be apart?
I really love you baby, cross my heart.

Let's walk up to the preacher
and let us say I do,
Then you'll know you'll have me,
and I'll know that I'll have you,
Don't be cruel to a heart that's true.
I don't want no other love,
Baby it's just you I'm thinking of.

Don't be cruel to a heart that's true.
Don't be cruel to a heart that's true.
I don't want no other love,
Baby it's just you I'm thinking of.