Η ιστορία του Desire των U2

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
230 άρθρα στο MusicHeaven

Το «Desire» περιλαμβάνεται στο δίσκο των U2 «Rattle And Hum», που κυκλοφόρησε το 1988.
Το τραγούδι μιλάει για τη φιλοδοξία και την αφοσίωση που απαιτούνται για ένα επιτυχημένο συγκρότημα. Επιπλέον είναι μια σατιρική άποψη του Bono, ο οποίος επικρίνει τους Αμερικανούς Ευαγγελιστές ιεροκήρυκες και πολιτικούς που εξαπατούν τους οπαδούς τους για να κερδίζουν χρήματα, δεικνύοντας έτσι την απληστία και τη γιάπικη κουλτούρα της Αμερικής κατά τη δεκαετία του 1980. Οι στίχοι, όμως, μπορούν να έχουν επίσης και μία πιο σαρκική ερμηνεία.

Η καλύτερη ερμηνεία γι’ αυτό το τραγούδι είναι μέσω της συνειδητοποίησης ότι η λέξη «Desire» (επιθυμία) έχει πολλαπλές έννοιες. Μία πιθανή έννοια είναι ως όρος που θα μπορούσε να αντικατασταθεί από τη λέξη «απληστία», η οποία φαίνεται να είναι και η έννοια της τελικής στροφής «For love of money, money, money…».

Η υποβόσκουσα σκέψη είναι η χειραγώγηση της μουσικής και του κοινού για να εξυπηρετούνται εμπορικοί σκοποί με απώτερο στόχο το «χρήμα», λέξη που επαναλαμβάνει συνεχώς στο τραγούδι ο τραγουδιστής των U2, Bono.

Στη συνέχεια, βέβαια, υπάρχει η αναπαράσταση ενός μέρους της Νέας Ορλεάνης, γνωστού ως Desire. Εκεί κυριαρχούν τα ναρκωτικά, οι συμμορίες και η φτώχεια. Μ’ αυτή την έννοια, το τραγούδι ασχολείται με την κατάρρευση της κοινωνικής δομής στο εσωτερικό των πόλεων. Αυτό απεικονίζεται καλύτερα στους στίχους «Over the counter, with a shotgun / Pretty soon, everybody's got one». Επιπλέον, ένα στοιχείο που φαίνεται να επιβεβαιώνει αυτή την εκδοχή είναι η χρήση της λέξης «she» σε όλο το τραγούδι. Το «she» θα μπορούσε να αναφέρεται σ’ ένα μέρος αντί για ένα άτομο. 

Από μουσικής άποψης, το «Desire» χαρακτηρίζεται από το «ρυθμό του Bo Diddley», ένας ρυθμός που, όπως μαρτυράει το όνομά του, δημιουργήθηκε από τον Αμερικανό τραγουδιστή και κιθαρίστα Bo Diddley (1928-2008). Η πρώτη επαφή αυτού του ρυθμού με τα charts έγινε μέσω των Rolling Stones και της διασκευής τους στο «Not Fade Away» του Buddy Holly.

Το riff της κιθάρας είναι επηρεασμένο από το τραγούδι «1969» που κυκλοφόρησαν οι Stooges (η μπάντα του Iggy Pop) το 1969.
Επιπλέον, το «Desire» ενσωματώνει κι ένα ύφος Blues. Οι U2 άρχισαν να ενδιαφέρονται για τις αμερικάνικες μορφές μουσικής μετά από τις περιοδείες που έκαναν στις Η.Π.Α. στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 1980.

Ο drummer των U2, Larry Mullen Jr, είπε σχετικά με την προεργασία που οδήγησε στο «Desire»:
- Είπαμε να κάνουμε κάποια τραγούδια με ενδιαφέρουσες γραμμές στα drums. Έτσι, αντί να ξοδέψουμε το χρόνο παίζοντας μαζί όπως έχουμε συνηθίσει, ο καθένας μας έφυγε, έκανε έρευνα και επέστρεψε. Αυτό (σ.σ. το «Desire») είναι η κατάληξη.

Η ηχογράφηση του «Desire» πραγματοποιήθηκε με παραγωγό τον Jimmy Iovine ενώ οι Shelly Yakus και Rob Jacobs έκαναν τη μίξη.
Αρχικά, το Μάιο του 1988, οι U2 ηχογράφησαν το «Desire» ως demo στα STS Studios στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας, με τους Paul Barrett και Robbie Adams ως μηχανικούς ήχου. Μάλιστα ο ελληνικής καταγωγής Αμερικανός σκηνοθέτης Phil Joanou τράβηξε κάποιες σκηνές με το συγκρότημα να παίζει το «Desire».

Οι U2 το ξαναηχογράφησαν στα A&M Studios στο Los Angeles και το τραγούδι ήταν πιο σφιχτό και πιο ακριβές. «Αλλά δεν είχε συναίσθημα», είπε ο Edge. Έτσι, επέστρεψαν στην αρχική ηχογράφηση των 2 λεπτών και 58 δευτερολέπτων, σε όλο το βρώμικο μεγαλείο της.

Bono: Επιστρέψαμε πίσω στο rhythm & Blues ως μέρος της επιθυμίας μας να κατανοήσουμε την Αμερική. Διαβάζαμε διάφορους ταξιδιωτικούς συγγραφείς και τότε αρχίσαμε να μπαίνουμε στη μουσική. Ταξιδεύοντας σε όλη την Αμερική, ακούς διάφορους ραδιοφωνικούς σταθμούς, rhythm & Blues, country, Soul, Jazz και συνειδητοποιείς ότι ο ρυθμός είναι το φύλο της μουσικής. Έτσι νομίζω ότι φτάσαμε ν’ ασχολούμαστε μ’ αυτά τα θέματα, συμπεριλαμβανομένης και της επιθυμίας μας, όταν κάναμε μουσικά αυτό το άλμα.  

Ακόμα και ο Edge, ο οποίος ποτέ δεν ήταν θαυμαστής της R’n’B, είχε αρχίσει να βλέπει τη μεγάλη συναισθηματική δύναμη της μουσικής.
Για τον Bono, όμως, ήταν επίσης ένας προβληματισμός σχετικά με την υπόστασή του ως αστέρας της ροκ.

Bono: Ήθελα να παραδεχτώ τη θρησκευτικότητα των Rock ’n’ roll συναυλιών και το γεγονός ότι πληρώνεσαι γι’ αυτές. Από τη μία πλευρά αρχίζω να επικρίνω αυτούς τους τρελούς κήρυκες «που κλέβουν καρδιές σ’ ένα περιοδεύον τσίρκο», αλλά από την άλλη αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι υπάρχει μία πραγματική παράλληλη γραμμή ανάμεσα σ’ αυτό που κάνω εγώ και σ’ αυτό που είναι αυτοί.

Το «Desire» ήταν η αρχή μίας διαδικασίας. Ο Bono όλο και περισσότερο θα παραδεχόταν συνειδητά την αντιφατικότητα της στάσης του. Ήταν η αντανάκλαση του γεγονότος ότι οι U2 είχαν ωριμάσει και μπορούσαν να δημιουργήσουν με τόση μεγάλη ευχαρίστηση κάτι που, επιφανειακά τουλάχιστον, ήταν εντελώς βασικό.

Σίγουρα η ειρωνεία αυτή δεν θα είχε χαθεί σε ένα συγκρότημα που είχε διανύσει πολύ δρόμο για να επιστρέψει εκεί που ανήκε κάποτε. 

Το μουσικό βίντεο του «Desire» γυρίστηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1988 στο Hollywood (Καλιφόρνια), με σκηνοθέτη τον Richard Lowenstein, ο οποίος σκηνοθέτησε αρκετά μουσικά βίντεο των INXS («Need You Tonight», «Never Tear Us Apart», «New Sensation», «Suicide Blonde» κ.α.). Παραγωγοί ήταν οι Michael Hamlyn και Juliet Naylor. Η εκδοχή που ακούγεται είναι το Hollywood remix και το βίντεο δείχνει τα μέλη των U2 καθώς και ντόπιους σε διάφορα σημεία της πόλης, ενώ προβάλλονται και τυχαίες εικόνες που σχετίζονται με τους στίχους του τραγουδιού.

Το «Desire» κυκλοφόρησε σε single στις 19 Σεπτεμβρίου του 1988. Ήταν το πρώτο single που βγήκε από το δίσκο «Rattle And Hum» καθώς και η πρώτη Νο 1 επιτυχία των U2 στη Μεγάλη Βρετανία και την Αυστραλία, γεγονός που δικαιολογημένα χαροποίησε το συγκρότημα. Συγκεκριμένα, στις 8 Οκτωβρίου του 1988, το «Desire» έριξε από την κορυφή το «He Ain’t Heavy, He’s My Brother» των Hollies και ανέβηκε στο Νο 1 της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Edge είπε σε μία συνέντευξή του (Hot Press, Οκτώβριος 1988):

- Η μουσική έχει γίνει πολύ επιστημονική. Έχει χάσει εκείνη την τόλμη και την ενέργεια που είχε τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Όταν ακούω τις πιο σύγχρονες ηχογραφήσεις, ακούω έναν παραγωγό. Δεν ακούω τους μουσικούς να αλληλεπιδρούν. Και αυτή η ποιότητα, αυτή η ποιότητα που λείπει, είναι κάτι που προσπαθούμε να επαναφέρουμε στη δική μας μουσική. Αυτό που μου αρέσει στο «Desire» είναι ότι αν υπήρξε ποτέ ένα ωραίο Νο 1 να έχεις στη Μεγάλη Βρετανία, είναι αυτό. Γιατί δεν είναι καθόλου αυτό που ακούει ο κόσμος ή αυτό που είναι στα charts αυτή τη στιγμή. Αντιθέτως, κινείται ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Είναι ένα Rock and roll τραγούδι. Σε καμία περίπτωση δεν είναι Pop.

Στις Η.Π.Α., το «Desire» έφτασε στο Νο 3 ενώ έγινε Νο 1 στην Ιρλανδία, Ιταλία, Ισπανία και Νέα Ζηλανδία, Νο 2 στην Ολλανδία, Νο 5 στη Νορβηγία και Σουηδία, Νο 7 στο Βέλγιο, Νο 9 στη Γερμανία και Ελβετία, Νο 19 στην Αυστρία και τον Καναδά και Νο 37 στη Γαλλία.
Το 1989 το «Desire» κέρδισε βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Rock Performance by Duo or Group with Vocal. Ήταν επίσης η επιλογή των αναγνωστών του περιοδικού Rolling Stone ως το καλύτερο single του 1988.

Στις συναυλίες ο Bono αλλάζει αρκετές φορές το στίχο «And the fever when I'm beside her» σε «And the feeling when I'm inside her».
Όπως θα περίμενε κανείς για ένα τραγούδι που συμπεριλήφθηκε στο δίσκο «Rattle And Hum», το «Desire» έκανε το συναυλιακό του ντεμπούτο στην περιοδεία Lovetown Tour. Οι U2 έπαιξαν για πρώτη φορά ζωντανά το «Desire» στο Perth, στις 21 Σεπτεμβρίου του 1989 και το έπαιζαν σχεδόν σε κάθε συναυλία εκείνης της περιοδείας. Αυτές οι πρώτες παρουσιάσεις του τραγουδιού ήταν παρόμοιες με την εκτέλεση που συμπεριλήφθηκε στο δίσκο, χάρη στο γεγονός ότι είναι ένα αρκετά απλό τραγούδι και ως εκ τούτου σχετικά εύκολο να αναπαραχθεί ζωντανά. Αυτό βέβαια δεν ήταν καθόλου κακό καθώς οι ζωντανές αποδόσεις του «Desire» ήταν ζωηρές και οι θεατές επευφημούσαν πάντα δυνατά. Μάλιστα οι U2 περνούσαν μετά σε μία διασκευή του «All Along The Watchtower» του Bob Dylan γι’ αυτό και πολλοί θαυμαστές του συγκροτήματος θεωρούν ότι εκείνες οι αποδόσεις του «Desire» ήταν πολύ καλύτερες από αυτή που ηχογραφήθηκε στο στούντιο.

Φυσικά οι U2 πάντα αναζητούν νέες ιδέες και ενορχηστρώσεις ώστε να πουν με διαφορετικό τρόπο τα ίδια τραγούδια κι έτσι στην περιοδεία Zoo TV (1992-1993) το «Desire» εφευρέθηκε εκ νέου, με διάφορα εφέ στην κιθάρα του Edge, παρόλο που οι αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν ήταν σχετικά μικρές. Ο δε Bono χρησιμοποιούσε το «Desire» για να τονίσει τους χαρακτήρες που υποδυόταν επί σκηνής, δηλαδή του Mirrorball Man και του MacPhisto. Το «Desire» το τραγουδούσε ντυμένος ως Mirrorball Man, υποδυόμενος έναν ιεροκήρυκα που φορούσε ένα γυαλιστερό κοστούμι που έμοιαζε με Disco μπάλα και φιλούσε την εικόνα του στον καθρέφτη. Τον χαρακτήρα αυτό τον χρησιμοποίησε μόνο στις Η.Π.Α., όπου είναι διαδεδομένοι οι σκανδαλώδεις κήρυκες. Η απόδοση του τραγουδιού που γυρίστηκε για το ντοκιμαντέρ «Outside Broadcast» είναι το απόλυτο must-see, με τον Bono στο καλύτερο σατιρικό και μεσσιανικό του ρόλο.

Στην περιοδεία PopMart Tour (1997-1998), το τραγούδι παίχτηκε μόνο σε 12 από τις 93 συναυλίες και σε όλες τις περιπτώσεις ήταν μία ακουστική εκτέλεση, όπου έπαιζαν μόνο ο Bono και ο Edge.
Το Φεβρουάριο του 2000, οι U2 έπαιξαν ζωντανά το τραγούδι στο Δουβλίνο όταν παρέλαβαν το βραβείο Freedom Of The City.
Στην περιοδεία Elevation Tour (2001), το «Desire» παιζόταν πολύ πιο τακτικά. Οι U2 το έπαιζαν σε μία απογυμνωμένη ηλεκτρική εκτέλεση σε έναν διάδρομο σε σχήμα καρδιάς, που εκτεινόταν στο ακροατήριο. Μερικές φορές το τραγούδι περιοριζόταν μόνο στη φωνή του Bono και στην κιθάρα του Edge. Όταν συμμετείχαν ο Adam Clayton και ο Larry Mullen Jr, ο Adam Clayton έμπαινε με το μπάσο ακριβώς πριν τη γέφυρα και ο Larry Mullen Jr έπαιζε σ’ ένα μόνο τύμπανο.

Από τότε, το «Desire» παίχτηκε σε σπάνιες περιπτώσεις, στις περισσότερες εκ των οποίων σε ακατέργαστη μορφή κατά τρόπο που φαίνεται να ταιριάζει σ’ αυτό το γρήγορο και ελεύθερου πνεύματος τραγούδι.

Στις 15 Οκτωβρίου του 2004, σε μία εμφάνισή τους στη βρετανική τηλεόραση για την προώθηση του άλμπουμ «How to Dismantle an Atomic Bomb», ο Bono και ο Edge έπαιξαν μία πρόχειρη ηλεκτρική εκτέλεση. Στην περιοδεία Vertigo Tour (2005-2006), το τραγούδι δεν αποτελούσε μέρος του προγράμματος και παίχτηκε μόνο μία φορά σε ακουστική μορφή, κατόπιν απαίτησης του κοινού στο Σάο Πάολο, και άλλες πέντε φορές σε πλήρη ηλεκτρική εκτέλεση προς το τέλος της περιοδείας. Το «Desire» παιζόταν σποραδικά κατά τη διάρκεια της U2 360° Tour (2009-2011), συνήθως σε μία ημι-ακουστική μορφή. Σε μία περίπτωση, συνδυάστηκε με το «She’s The One» του Bruce Springsteen.

Τον Ιανουάριο του 2014, οι U2 έπαιξαν το «Desire» στο φιλανθρωπικό γκαλά που διοργάνωσε ο ηθοποιός Sean Penn στο Montage Hotel του Beverly Hills με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για τους κατοίκους της Αϊτής.

Το Μάιο του 2015, οι U2 και ο Jimmy Fallon (κωμικός ηθοποιός και παρουσιαστής της εκπομπής του NBC «Saturday Night») κατέβηκαν μεταμφιεσμένοι σε αποβάθρα του μετρό της Νέας Υόρκης προσποιούμενοι τους περιπλανώμενους μουσικούς δίνοντας μία απολαυστική, για όσους τυχερούς την παρακολούθησαν, συναυλία-έκπληξη ξεκινώντας από το «I Still Haven't Found What I'm Looking For». Στην αρχή λίγοι από τους περαστικούς έδωσαν σημασία. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο ο διάσημος παρουσιαστής όσο και ο Bono με την παρέα του να πετάξουν γρήγορα τη μεταμφίεση, αλλάζοντας ριζικά το σκηνικό, στους ρυθμούς του «Desire».

Μία πρώιμη εκδοχή του τραγουδιού ακούγεται στο ντοκιμαντέρ «Rattle And Hum» (1988), που αφορά την ομώνυμη περιοδεία των U2. Ζωντανές εκτελέσεις του «Desire» περιλαμβάνονται στα «Zoo TV: Live From Sydney» (video, 1994, ως bonus track), «PopMart: Live From Mexico City» (video, 1998), «Elevation 2001: Live From Boston» (DVD, 2001) και «U2 Go Home: Live From Slane Castle, Ireland» (DVD, 2003).

Άλλες εκτελέσεις

• And Why Not? (1990, στο EP «Something U Got»).
• The Royal Philharmonic Orchestra (Απρίλιος 1999, στο άλμπουμ «Pride: The Royal Philharmonic Orchestra Plays U2»).
• Studio 99 (1999, στο άλμπουμ «The Best of U2-A Tribute»).
• The Polecats (1999, στο άλμπουμ «We Will Follow: A Tribute to U2»).
• Savitri String Quartet (2000, στο άλμπουμ «Strung out on U2»).
• Vitamin String Quartet (2000, στο άλμπουμ «The String Quartet Tribute to U2 - Strung Out on U2»).
• Rockabye Baby! (Ιανουάριος 2007, στο άλμπουμ «Lullaby Renditions Of U2»).
• African Underground All-Stars, Chosan, Optimus & Iyeoka Okoawo (Απρίλιος 2008, στη συλλογή «In The Name Of Love: Africa Celebrates U2»).
• Nossa Alma Canta (2008, bossa nova εκτέλεση στο άλμπουμ «I Was Made For Bossa»).
• No Profile (2010, στη συναυλία-αφιέρωμα στους U2 στο δεύτερο Mad Fanatics by What’s Up).
• Apologetix (Νοέμβριος 2013, παρωδία με τίτλο «Messiah» στο άλμπουμ «Handheld Messiah»).

Το τραγούδι ακούστηκε σ’ ένα επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς Miami Vice (1989).
Τον Οκτώβριο του 2009, πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας των Η.Π.Α. το πρώτο ακαδημαϊκό συνέδριο με θέμα τους U2 και με θεματικές ενότητες που είχαν για τίτλους αποσπάσματα από στίχους τραγουδιών τους. Ο στίχος «A preacher stealing hearts at a travelling show», που μιλάει για έναν κήρυκα που κλέβει καρδιές σε ένα περιοδεύον θέαμα, από το τραγούδι «Desire», μετατράπηκε σε τίτλο ομιλίας ενός καθηγητή Πολιτικών και Διεθνών Σπουδών και ενός πάστορα, με θέμα τον Bono και τους Ευαγγελιστές της Β. Αμερικής. Ο τίτλος του συνεδρίου ήταν «The Hype and the Feedback», από τα ονόματα που είχαν αρχικά επιλέξει γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1970 οι τέσσερις συμμαθητές στο Mount Temple του Δουβλίνου, προτού καταλήξουν στο U2 και εξελιχθούν -αν και με πολύ μικρό όνομα- σε ένα από μεγαλύτερα «ονόματα» της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.
Το «Desire» ήταν η τέλεια δήλωση εκπλήρωσης της αποστολής των U2 να μελετήσουν την αμερικάνικη μουσική παράδοση, πάνω στην οποία βασίζεται το Rock ‘n’ roll, και ενθουσιασμένοι μοιράζονται αυτά που έχουνε μάθει. Ήταν ένα παράδειγμα γι’ αυτό που προσπαθούσε να πετύχει το συγκρότημα: να πάρει τα καλύτερα στοιχεία της αμερικάνικης μουσικής και να βάλουν το δικό τους μοναδικό στίγμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μετέτρεψαν ένα κλασικό riff του Rock and roll σε ένα τραγούδι για οτιδήποτε καθοδηγεί την ανθρωπότητα. Μπορεί να το αποκαλέσει κανείς απληστία ή εθισμό ή απλά θέληση. Όλα καλύπτονται από τη λέξη «desire» και απεικονίζονται θαυμάσια στους στίχους του Bono. Ταυτόχρονα, εκφράζονται από μία φωνή που υποδηλώνει αυτοπεποίθηση και στάζει ιδρωμένη λαχτάρα.    

DESIRE – U2

Lover, I'm off the streets
I'm gonna go where the bright lights
And the big city meet
with a red guitar, on fire
Desire.

She's the candle burnin' in my room
Yeah, I'm like the needle
The needle and spoon
Over the counter, with a shotgun
Pretty soon, everybody's got one
I'm in a fever, when I'm beside her
Desire
Desire.

And the fever, gettin' higher

Desire

Desire.
(Burning, burning).

She's the dollars
She's my protection
Yeah, she's the promise
In the year of election.
Sister I can't let you go
Like a preacher stealin' hearts at a travellin' show
For love or money, money, money... ?
And the fever, gettin' higher.
Desire.

Κωνσταντίνος Παυλικιάνης