Συνέντευξη της Martha Johnson (Martha & the Muffins)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
230 άρθρα στο MusicHeaven

Όταν κυκλοφόρησε το «Echo Beach» από τους Martha and the Muffins πήγαινα στην… ΣΤ’ Δημοτικού! Τότε δεν υπήρχε ιδιωτική ραδιοφωνία και η δυνατότητα να ενημερωθεί κανείς για τις νέες κυκλοφορίες της ξένης δισκογραφίας περιοριζόταν στις ελάχιστες εκπομπές της ΕΡΤ και στους πειρατικούς ραδιοσταθμούς, για όσους είχαν το κουράγιο να ξενυχτήσουν.

Τα χρόνια περάσανε, η ιδιωτική ραδιοφωνία κατέκλυσε τις συχνότητες του ραδιοφώνου, το διαδίκτυο εκτίναξε στο άπειρο τις οπτικοακουστικές δυνατότητες και ευκαιρίες, και το «Echo Beach» συνεχίζει να παίζεται και μάλιστα να περιλαμβάνεται σε διάφορες λίστες με τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών.

Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με την ιστορία του τραγουδιού, είχα την ιδέα να βολιδοσκοπήσω ποιον άλλον; Την ίδια την τραγουδίστρια των Martha & the Muffins! Έστειλα ένα μήνυμα στο messenger και η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν η Martha Johnson μου απάντησε θετικά. Έπειτα, ανταλλάξαμε μηνύματα με e-mails και ιδού το αποτέλεσμα, για το οποίο την ευχαριστώ θερμά!

Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να μας πεις πώς ασχολήθηκες με τη μουσική και πως μπήκες στους Martha & the Muffins, των οποίων είσαι ιδρυτικό μέλος.
M.J.: Ξεκίνησε στο γυμνάσιο στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 στο Thornhill Secondary School βόρεια του Τορόντο. Οι φίλοι μου κι εγώ ήμασταν πολύ μέσα στη μουσική, πιο συγκεκριμένα με τα νέα συγκροτήματα από την Αγγλία. Πολλοί φίλοι μου έπαιζαν σε συγκροτήματα σε υπόγεια τα σαββατοκύριακα και ένας από αυτούς μου πρότεινε να δοκιμάσω να τραγουδήσω και αργότερα να αγοράσω ένα όργανο Ace Tone, το οποίο ήταν αναπόσπαστο μέρος του ήχου των πρώτων Muffins. Κόστισε αρκετές εκατοντάδες δολάρια που πιθανότατα δεν μπορούσα να αντέξω οικονομικά. Αφού έπαιξα σε μερικά βραχύβια συγκροτήματα (Oh Those Pants!, The Doncasters), προσκλήθηκα να βοηθήσω στο σχηματισμό ενός νέου συγκροτήματος από τον David Millar, φίλο και πρώην συνάδελφο σε συγκρότημα, μαζί με τον Mark Gane που γνώριζε από το Κολέγιο Τέχνης του Οντάριο στο Τορόντο. Αυτή ήταν η αρχή αυτού που θα γίνονταν οι Martha and the Muffins.

Πώς προέκυψε η ιδέα για το όνομα του συγκροτήματος; Είναι αλήθεια ότι το όνομα ήταν προσωρινό;
M.J.: Όταν το συγκρότημα μαζευόταν την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1977, διάφοροι πρότειναν πιθανά ονόματα για το συγκρότημα αλλά δεν υπήρξε συμφωνία. Η πρώτη μας εμφάνιση για τον χορό του Halloween στο Κολέγιο Τέχνης του Οντάριο πλησίαζε όλο και περισσότερο κι έπρεπε να μπει ένα όνομα στην αφίσα. Νομίζω ότι ήταν ο David Clarkson των Diodes που πρότεινε το The Muffins καθώς ήταν η αντίθεση με όλα τα σκληροπυρηνικά Punk ονόματα της εποχής και βάλαμε το όνομά μου μπροστά από αυτό, σκεπτόμενοι ας πάμε με αυτό και θα το αλλάξουμε σε κάτι καλύτερο αργότερα. Κοιτάζοντας πίσω, θα μπορούσαμε εύκολα να είχαμε αλλάξει το όνομα από νωρίς, αλλά καθώς τα τοπικά μέσα άρχισαν να μας προσέχουν, νιώσαμε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει το όνομα εκείνη την στιγμή. Η προσθήκη του ονόματός μου οδήγησε σε μια εσφαλμένη αντίληψη ότι ήμουν ο αρχηγός του συγκροτήματος, ενώ στην πραγματικότητα, ήμασταν μια σε μεγάλο βαθμό δημοκρατική οντότητα. Για να επιδεινωθεί η σύγχυση, μια δεύτερη Martha, η Martha Ladly, μπήκε στο συγκρότημα στα πλήκτρα και στα επιπλέον φωνητικά. Δεν νομίζω ότι το όνομα του συγκροτήματος ήταν ποτέ αντιπροσωπευτικό για τη μουσική που έχουμε φτιάξει πάνω από 40 χρόνια. Είναι αρκετά παραπλανητικό!

Ποια ήταν η έμπνευση για το τραγούδι «Echo Beach»;
MJ: Ο Mark λέει ότι το έγραψε ως ένα φανταστικό μέρος όπου όλοι ήθελαν να επιστρέψουν ως απόδραση από το πληκτικό περιβάλλον των βαρετών εργασιών τους. Όταν κυκλοφόρησε το 1980, άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είπαν ότι ήξεραν πού είναι η πραγματική Echo Beach, αλλά για τον Mark, ως δημιουργό, ήταν μια ψυχική κατάσταση παρά ένα πραγματικό μέρος.

Ποια ήταν η αντίδρασή σου όταν άκουσες για πρώτη φορά το τραγούδι από τον Mark;
MJ: Φαντάζομαι ότι σκέφτηκα ότι ήταν ένα υπέροχο τραγούδι που θα σου έμενε στο μυαλό. Επίσης έχει ένα υπέροχο εναρκτήριο riff κιθάρας.

Το τραγούδι, κατά την προσωπική μου άποψη, έχει καταπληκτική ενορχήστρωση. Πώς το προσεγγίσατε κατά τη διάρκεια των προβών και των ηχογραφήσεων;
MJ:  Μερικά από τα αρχικά μέλη του συγκροτήματος ήταν αυτοδίδακτα, οπότε ο στόχος από νωρίς ήταν να φτάσουμε από την αρχή ενός τραγουδιού μέχρι το τέλος χωρίς να κάνουμε πολλά λάθη. Με τα τραγούδια του, ο Mark έφερνε τους στίχους, τις συγχορδίες και τις ιδέες για την ενορχήστρωση. Αυτό συνέβη και στο «Echo Beach». Η μόνη μεγάλη αλλαγή σε αυτό το τραγούδι ήταν η πρόταση του παραγωγού μας Mike Howlett να αναπαράγουμε το riff της κιθάρας στο μεσαίο break, κάτι που ήταν εξαιρετική ιδέα. Πριν από αυτό, το riff της κιθάρας παιζόταν μόνο στην αρχή. Ο Andy Haas δεν θα έπαιζε ποτέ το ίδιο σόλο στο σαξόφωνο δύο φορές, επομένως θα γίνονταν πολλές προσπάθειες για να επιτευχθεί το «σωστό» και η λήψη που ακούτε στο τραγούδι έχει μια απρόβλεπτη ποιότητα που το κάνει αξέχαστο.

Ενώ το τραγούδι γνώρισε μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως, δεν είχε την ίδια απήχηση στις Η.Π.Α. Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο λόγος που συνέβη αυτό;
MJ: Είναι επειδή ο Richard Branson και το επιχειρηματικό του περιβάλλον αποφάσισαν εκείνη την εποχή να αποσύρουν τη Virgin από τις Η.Π.Α. και να παραδώσουν τον κατάλογο στην Atlantic Records ακριβώς τη στιγμή που έβγαινε ο πρώτος μας δίσκος «Metro Music». Η Atlantic δεν έκανε τίποτα και το άλμπουμ και το «Echo Beach» δεν είχαν ποτέ την έκθεση που θα έπρεπε. Δυναμίτισε τις πιθανότητές μας να φτάσουμε στο επίπεδο που πέτυχαν ορισμένοι σύγχρονοί μας στις Η.Π.Α.

Το «Echo Beach» θεωρείται πλέον μία κλασική new wave επιτυχία και ακούγεται ακόμα στο ραδιόφωνο, σε ταινίες, σειρές, διαφημίσεις... Πώς νιώθεις γι’ αυτό; Πιστεύεις ότι το «Echo Beach» είναι πραγματικά το καλύτερο τραγούδι του συγκροτήματος;
MJ: Είμαι ευγνώμων που τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν συνδεθεί με το τραγούδι με προσωπικό τρόπο. Μας έδωσε επίσης την ελευθερία να συνεχίσουμε δημιουργικά ως καλλιτέχνες, κάνοντας δίσκους με τους δικούς μας όρους. Δεν θα μπορούσα ν’ αρχίσω να σας λέω τι σημαίνει καν το «καλύτερο τραγούδι». Ναι, είναι το πιο αναγνωρισμένο τραγούδι μας και το πιο επιτυχημένο εμπορικά, αλλά έχουμε πάνω από 40 χρόνια τραγούδια που είναι εξίσου καλά όσο και διαφορετικά ή/και πιο προκλητικά. Θα ήταν ευχάριστο αν ο κόσμος είχε την ευκαιρία ν’ ακούσει περισσότερο από αυτά. Μερικές από τις καλύτερες δουλειές μας έγιναν μεταξύ 1981 και 1984 με τον Daniel Lanois και οι Martha and the Muffins έχουν πολλούς ακροατές σε όλο τον κόσμο που ενδιαφέρονται λιγότερο για τα singles και περισσότερο με τα άλμπουμ.

Τελικά, ποια ή που είναι η προσωπική σου «Echo Beach»;
MJ: Ένα μικρό σπίτι σε μια μικρή πόλη βλέποντας σ’ έναν όμορφο κήπο με την οικογένειά μου γύρω μου.

Έχεις έρθει ποτέ στην Ελλάδα; Αν ναι, ποιες είναι οι εντυπώσεις σου (ειλικρινά);
MJ:  Δυστυχώς όχι ακόμα! Το πιο κοντινό που έχω στην Ελλάδα είναι να ζω στο Greektown στο Τορόντο!

Σ’ ευχαριστώ πολύ, Martha! Σου ευχόμαστε τα καλύτερα!
MJ: Σ’ ευχαριστώ Κώστα για την ευκαιρία να μιλήσω για το τραγούδι με τους αναγνώστες σου!

(Παρακάτω ακολουθεί η αυθεντική συνέντευξη όπως έγινε στην αγγλική γλώσσα)

First of all, I would like you to tell us how you got into music and how you got into Martha & the Muffins, of which you are a founding member.
M.J.:  It started in high school during the mid 70s at Thornhill Secondary School north of Toronto. My friends and I were all heavily into music, more specifically new bands from England. A lot of my male friends played in weekend basement bands and one of them suggested I try singing and later, buy an Ace Tone organ, which was an integral part of the early Muffins’ sound. It cost several hundred dollars which I most likely couldn’t afford. After playing in a couple of short-lived bands, (Oh Those Pants!, The Doncasters), I was invited to help form a new group by David Millar, a friend and former bandmate along with Mark Gane who he knew from the Ontario College of Art in Toronto. This was the beginning of what would become Martha and the Muffins. 

How did the idea for the band name come about? Is it true that the name was temporary?
M.J.:  When the band was coming together during the spring and summer of 1977, various people suggested potential band names but there was no agreement. Our very first show for the Halloween Dance at the Ontario College of Art was getting closer and a name had to go on the poster.  I think it was David Clarkson of The Diodes who suggested The Muffins as it was the antithesis of all the hardcore Punk names of the time and we put my name in front of that, thinking let’s just go with it and we’ll change it to something cooler later on. Looking back, we could have easily changed the name early on but as the local media was starting to notice us, we felt it couldn’t be changed at that point. The addition of my name resulted in a misperception that I was the band leader when in fact, we were a largely democratic entity. To add to the confusion, a second Martha, Martha Ladly, joined the band on keyboards and additional vocals.  I don’t think the band name has ever been a good representation for the music we’ve made over 40+ years. It’s quite misleading!

What was the inspiration for the song "Echo Beach"?
MJ:  Mark says he wrote it as a fictional place where everyone wanted to go back to as an escape from the humdrum environment of their boring jobs.  When it came out in 1980, people around the world said they knew where the real Echo Beach was but for Mark as the writer, it was a state of mind rather than an actual place. 

What was your reaction when you first heard the song from Mark?
MJ: I imagine that I thought it was a great song that would stay in your mind. Also a fabulous opening guitar riff.

The song, in my personal opinion, has an amazing orchestration. How did you approach it during rehearsals and recording?
MJ:  Some of the original band members were self taught so the goal early on was to get from the beginning of a song to the end without making too many mistakes. With Mark’s songs, he would bring in the lyrics, chords and ideas about arrangement. That was the case with ‘Echo Beach’.  The one big change in that song was our producer Mike Howlett’s suggestion that we reintroduce the guitar riff in the middle break which was a brilliant idea. Before that, the guitar riff only happened at the beginning. Andy Haas would never play the same sax solo twice so there would be many attempts to get the “right” one and the take you hear on the song has an unpredictable quality to it that makes it memorable.

While the song was a big hit worldwide, it didn't have the same impact in the US. What do you think was the reason this happened?
MJ: It’s because Richard Branson and his business cohorts decided to pull Virgin out of the U.S at that time and hand the catalogue to Atlantic Records just as our first record ‘Metro Music’ was coming out there. Atlantic did nothing and the album and ‘Echo Beach’ never got the exposure that it should have had. It blew our chances of getting to the level that some of our contemporaries did in the U.S.

"Echo Beach" is now considered a classic new wave hit and is still heard on the radio, in movies, series, commercials... How do you feel about it? Do you think "Echo Beach" is really the band's best song?
MJ: I’m grateful that so many people have related to the song in a personal way. It’s also provided us with the freedom to continue creatively as artists, making records on our own terms. I couldn’t begin to tell you what “best song” even means. Yes, it’s our most recognized song and the most commercially successful but we have 40+ years of songs that are as good as, different and/or more challenging. It would gratifying if people had the opportunity to hear more of those. Some of our best work was done between ’81 and ’84 with Daniel Lanois and MatM has a lot of deep listeners around the world that are less interested in the singles and are more into the albums.  

Finally, what or where is your personal "Echo Beach"?
MJ: A little house in a little town looking at a beautiful garden with my family around me.

Have you ever come to Greece; If so, what are your impressions (honestly)?
MJ:  Regretfully not yet! The closest I’ve got to Greece is living in Greektown in Toronto!

Thank you very much, Martha! We wish you the best!
MJ: Thanks Kostas for the opportunity to talk about the song with your readers!