Metallica

Τελικά, ηχογράφησαν ένα demo με το όνομα: «No Life Til Leather», το οποίο είδαν να γίνεται περιζήτητο μεταξύ των Metal κασσετοβιομηχανιών που δρούσαν «υπογείως» και ιδιαίτερα στο San Francisco και την Nέα Υόρκη. Οι Metallica έδωσαν δύο συναυλίες στο San Francisco και βρήκαν το κοινό περισσότερο φιλικό και πιο ειλικρινές από αυτό του L.A.. Επίσης, συνάντησαν το ανερχόμενο συγκρότημα Travma και πιο συγκεκριμένα τον μπασίστα τους Cliff Burton. Ο Cliff αρνήθηκε να μετακομίσει στην Βόρεια California – αυτό αρκούσε για να πειστούν οι Metallica να μετακομίσουν στην Bay Area – και ο Cliff τους ακολούθησε.

Στην Νέα Υόρκη, ένα αντίγραφο του «No Life Til Leather» βρέθηκε στο δισκοπωλείο του Jon Zazula με το όνομα Metal Heaven. Ο Zazula αμέσως «έκλεισε» τους Metallica για συναυλίες στα ανατολικά και για να ηχογραφήσουν έναν δίσκο. Το συγκρότημα κατάφερε να πάει στη Νέα Υόρκη με ένα κλεμμένο φορτηγό (U-Haul). Ο Dave Mustaine, ο κιθαρίστας του συγκροτήματος τότε, αποδείχτηκε περισσότερο προβληματικός από όσο μπορούσαν να ανεχτούν. Έτσι, μερικές εβδομάδες μετά την άφιξή τους, τον έστειλαν να πακετάρει και ο συνεργάτης τους Mark Whitakker πρότεινε τον Kirk Hammett από το Thrash συγκρότημα της Bay Area, Exodus. Δύο τηλεφωνήματα και μια πτήση αργότερα, την 1η Απριλίου του 1983, ο Kirk Hammett έγινε μέλος των Metallica.



Το πρώτο άλμπουμ των Metallica «Kill Έm All», κυκλοφόρησε στα τέλη του 1983, και μερικές «άγριες» περιοδίες αρκούσαν για να τους κάνουν διάσημους σε Αμερική και Ευρώπη. Το 1984 συνεργάστηκαν με τον παραγωγό Flemming Rassmussen, στην Κοπεγχάγη, στα Sweet Silence Studios για το δεύτερο άλμπουμ τους. Το «Ride The Lightning» απέδειξε ότι οι Metallica δεν ήταν απλώς ένα thrash συγκρότημα που θα χανόταν – ο στίχος και η μουσική τους μαρτυρούσαν μια ωριμότητα και μια ένταση, γεγονός που τους έκανε βασικό στόχο του management της QPrime και της μεγάλης δισκογραφικής Elektra. Και οι δύο συμφωνίες «έκλεισαν» έως το φθινόπωρο του 1984 και η φήμη τους συνέχισε να μεγαλώνει παγκοσμίως. Επιστρέφοντας στο ίδιο στούντιο το 1984, το συγκρότημα ηχογράφησε το «Master of Puppets» μιξάρωντάς το στο Λος ¶ντζελες με τον Michael Wagner και το οποίο κυκλοφόρησε στις αρχές του 1986. Γρήγορα «ασφάλισαν» μια περιοδεία με τον Ozzy Osbourne, γεγονός που – σε συνδυασμό με την θέση του άλμπουμ στα 30 πρώτα – έδωσε ένα τρομερό «άλμα» στην φήμη και των αριθμό των θαυμαστών τους. Αυτό που φαινόταν τόσο απίθανο ηταν περισσότερο κοντά από ποτέ στην πραγματοποίηση – Παγκόσμια Κυριαρχία!

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1986 αυτό το όνειρο δέχτηκε το μεγαλύτερο χτύπημα όλων. Κάπου στη Σουηδία, σε ένα νυχτερινό ταξίδι, το λεωφορίο της περιοδείας τους βγήκε εκτός ελέγχου και αναποδογύρισε, με τραγική κατάληξη το θάνατο του Cliff Burton. Η επιρρόη του στη μουσική ανάπτυξη του συγκροτήματος ήταν τεράστια. Ήταν αδύνατον να φανταστούν τους Metallica χωρίς αυτόν. Όμως ούτε και ο Cliff δεν θα ενδιαφερόταν για άτομα που θα τα παρατούσαν με την πρώτη δυσκολία. Έτσι, μετά από μια σύντομη, αλλά επίπονη, περίοδο πένθους οι Lars, James και Kirk αποφάσισαν να το «πολεμίσουν». Ο Jason Newsted επιλέχτηκε, ανάμεσα απο 40 υποψήφιους, να είναι ο νέος μπασίστας τους – ο γεννημένος στο Michigan μπασίστας εγκατέλειψε την περιοχή της Arizona, Flotsam & Jetsam και άρπαξε την «ευκαιρία της ζωής του». Το κουαρτέτο αμέσως ξεκίνησε για περιοδεία και έπειτα γρήγορα ηχογράφησε ένα ΕΡ με διασκευές με τον τίτλο: «Garage Days Re-Revisited» (H μπάντα πράγματι έκανε όλη την δουλειά στο γκαράζ του Lars!!!).

Με τον Jason να έχει πλήρως ενταχθεί, το συγκρότημα επέστρεψε και ηχογράφησε το τέταρτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του «... And Justice For All», που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1988. Η «έκρηξη» που υπέβοσκε για αρκετό καιρό τελικά συνέβη. Το άλμπουμ τους έφτασε στο νούμερο 6 των Αμερικανικών Charts, πήρε μια υποψηφιότητα για Grammy στην κατηγορία για το Καλύτερο Metal/Hard Rock Αλμπουμ, το συγκρότημα κυριολεκτικά «εκτόξευσε» τους Van Halen εκτός σκηνής στη διάρκεια της Monsters Of Rock περιοδείας και έπειτα ξεκίνησαν μια τεράστια παγκόσμια περιοδεία. Ηταν εκείνη η περίοδος που τελικά ασχολήθηκαν με τον τομέα των video, αν και οι σκηνές για το «One» ήταν σίγουρα οι πιο αντι-video σκηνές για την εποχή τους. Το συγκρότημα ξαναπήρε τους δρόμους και άρχισε εκτεταμένες περιοδίες σε όλα τα μέρη του κόσμου. Από το άλμπουμ τους: «... And Justice For All» βγήκαν δύο αμερικανικά singles και άρχισε το πρώτο εγχείρημα του συγκροτήματος στα μουσικά video για το τραγούδι τους «One».

Το 1991 οι Metallica κυκλοφόρησαν το ομόνυμο άλμπουμ που είναι γνωστό και σαν «Black Album» και είδαν την φήμη τους να φτάνει σε απίθανα ύψη. Με νέο παραγωγό τον Bob Rock, αυτή η δουλειά τους ήταν μια διακριτίκη «αναχώρηση» από την προηγούμενη, με μικρότερα – σε διάρκεια – τραγούδια, έναν πιο ολοκληρωμένο ήχο και πιο απλές συνθέσεις. Κατέκτησε αμέσως την κορυφή σε όλον τον κόσμο, έμεινε εκεί για αρκετές εβδομάδες και κατάφερε πωλήσεις 15 εκατομμυρίων αντιτύπων παγκοσμίως, βγάζοντας αρκετά singles, καθώς επίσης κερδίζοντας ενα Grammy και ένα MTV American Music Award. Το συγκρότημα περιόδευε για περίπου 3 χρόνια, πραγματοποιώντας μια σόλο περιοδεία: «An Evening With Metallica», συνεργάστηκαν με τους Guns N’ Roses και εμφανίστηκαν σαν headliner σε πολλά φεστιβάλ. Αυτό σήμαινε ότι ως το φθινόπωρο του 1993 τα τέσσερα μέλη είχαν «διαλυθεί» σωματικά και πνευματικά.

Σχεδόν τέσσερα χρόνια θα περάσουν έως ότου το επόμενο άλμπουμ των Metallica θα κυκλοφορήσει. Ονομάζονταν «Load» και ηχογραφήθηκε στο studio The Plant στην California. Ήταν το μεγαλύτερο άλμπουμ τους – έως τότε – με 14 τραγούδια και μαρτυρούσε μερικές σημαντικές αλλαγές για την μπάντα. Με παραγωγό τον Bob Rock, το υλικό τους ήταν χαλαρό, δυνατό και εκλεκτικό, ο ήχος στιβαρός και η εικόνα τους άλλαξε και τους διαχώρισε από την «Black Album» εποχή. Τόσα πολλά τραγούδια προέκυψαν από τις πρόβες που – ως αποτέλεσμα – ένα δεύτερο άλμπουμ ακολούθησε το 1997. Η περιοδεία του «Load» ήταν φαντασμαγορική, περιλαμβάνοντας προηγμένη τεχνολογία, κασκαντέρ, δύο σκηνές και «επική» δίωρη ερμηνεία. Οποιεσδήποτε αμφιβολίες υπήρχαν εξανεμίστηκαν και παρόλο που το «Load» ποτέ δεν θα μπορούσε να φτάσει τις πωλήσεις του «Black Album», έγινε ένα πολύ επιτυχημένο άλμπουμ με την «αξία» του.

Το 1998, το συγκρότημα μάζεψε όλα τα παλιά B-sides, τις διασκευές και τα δύο προηγούμενα «Garage Days» και κλειστήκαν στο studio The Plant για να ηχογραφήσουν και 11 νέες διασκευές. Ηλεκτρικός, ενθουσιώδης και ωμός, ο διπλός δίσκος «Garage Inc.», ήταν μια σημαντική υπενθύμιση ότι, παρ’όλη την επιτυχία, η καρδιά των Metallica άνηκε ακόμη στην μουσική. Αυτό αποδείχτηκε και αργότερα, όταν το 1999, με μαέστρο/ενορχηστρωτή τον Michael Kamen, οι Metallica συμμετείχαν σε μια συνεργασία με την συμφωνική του San Francisco φέρνοντας μια νέα διάσταση σε κλασσικό υλικό. Κάθε πιθανός σκεπτικισμός για το project χάθηκε μέσα σε δύο βράδια, τον Απρίλιο στο Berkeley Community Theater το οποίο αποδείχτηκε ορόσημο στην ιστορία του γκρούπ. Η ρύθμιση των τραγουδιών όπως το «Master Of Puppets» έδωσε στα συμφωνικά όργανα την ευκαιρία να «εκραγούν» στον χώρο και να τον «γεμίσουν» με μεγαλύτερο, βαρύτερο ήχο από κάθε άλλη φορα που δεν είχαν καμμία σχέση με το αρχικό υλικό. Έχοντας ηχογραφήσει και βιντεοσκοπήσει τα shows – σε περίπτωση που πετύχαιναν το επιθυμητό αποτέλεσμα, οι Metallica κυκλοφόρησαν το «S & M» double-disc και DVD στο τέλος του 1999, σημειώνοντας άλλο ένα σημαντικό κεφάλαιο σε ένα Hall of Fame – κάτι σαν ιστορία. Το καλοκαίρι του 2000, οι Metallica έκαναν καινούρια βήματα, υιοθετώντας την ελευθερία από ότι την συντηρητικότητα, αποδεικνύοντας ότι ήταν δυνατόν να συγκεντρώσεις και να κατευθύνεις την δικιά σου περιοδεία, χωρίς να προωθείς έναν δίσκο. H «Summer Sanitarium» περιοδεία, με την επιστροφή του Hetfield, ήταν μια τεράστια επιτυχία και η αγωνία μεγάλωνε σχετικά με το πότε το συγκρότημα θα έμπαινε στο studio ξανά.

Η αγωνία αντικαταστάθηκε από φόβο όταν, στην αλλαγή του 2001, μετά από πολλές φήμες, ο Jason Newsted εγκατέλειψε το γκρούπ. Κανένας λόγος δεν μπορεί να δικαιολογήσει την αιτία, παρά από μερικά μακροχρόνια ζητήματα που σιωπηλά δημιουργήθηκαν πίσω από τις αρχικές αιτίες. Φυσικά, πολλοί υπέθεσαν ότι αυτό προμήνυε τη διάλυση της μπάντας, γεγονός όμως που απλώς προσέφερε έναν νέο αγωγό σε καινούρια επίπεδα δημιουργικότητας και κατανόησης. Tο συγκρότημα αντιλήφθηκε ότι έπρεπε να γίνει περισσότερη δουλειά, τόσο στις προσωπικές όσο και στις δημιουργικές τους σχέσεις και έτσι πέρασαν το πρώτο μισό του 2001, αναζητώντας αυθόρμητους τρόπους έρευνας μέσα και έξω από το studio. Έπαιζαν μουσική σε ένα παλιό, πρώην στρατώνα ονόματι Presidio, αυτοσχεδιάζοντας όλοι μαζί και αποφάσισαν να μην βιαστούν να βρούν νέο μέλος, επιλέγοντας να χρησιμοποιήσουν τον παραγωγό Bob Rock σε ρόλο μπασίστα.

Στα μέσα του 2001, ο James Hetfield έφτασε σε μια φάση της ζωής του όπου ένιωθε ξεκούραστος και συγκεντρωμένος ξανά, όχι μόνο για να συνεχίσει, αλλά για να επιτύχει. Αυτό σήμαινε ότι για πολλούς μήνες τα μέλη των Metallica πέρασαν από πολλά στάδια εσωτερικής αναζήτησης για τους εαυτούς τους, για το συγκρότημα και τις ζωές τους, και σαν μέλη της μπάντας άλλα και σαν άνθρωποι. Τα αποτελέσματα εμφανίστηκαν με δύο τρόπους: όταν ξανα-μαζεύτηκαν την άνοιξη του 2002 υπήρχε μεγαλύτερος σεβασμός και εκτίμηση μεταξύ τους, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και ήταν τελικά έτοιμοι να κάνουν ένα νέο άλμπουμ, ελεύθερο από εξωτερικές και εσωτερικές προσδοκίες και ανεξάρτητο από όλους.

Μόλις εγκαταστήθηκαν στο νέο τους «αρχηγείο», το συγκρότημα ξεκίνησε την δημιουργία του άλμπουμ «St. Anger» με τον Bob Rock. Οι προηγούμενες συναντήσεις τους στο Presidio τους βοήθησαν να μορφοποιήσουν την ελεύθερη σκέψη και έκφραση που ανυπομονούσε να «βγεί προς τα έξω», αλλά κανείς, τουλάχιστον απο τους ίδιους, δεν μπορούσε να ξέρει πόσο άγριο, ωμό και γεμάτο πάθος θα ήταν το υλικό του «St. Anger». Με τον Rock να προσφέρει άμεση υποστήριξη, τους στίχους να είναι γραμμένοι από όλους, το «γράψιμο» να είναι μοιρασμένο και η ερμηνεία απελευθερωμένη και αυθόρμητη καθώς επίσης και μια στροφη 180 μοιρών από τους μήνες κοψίματος και διορθώσεων κατά την ηχογράφηση – που είχε γίνει η σύνηθης διαδικασία στο παρελθόν. Αυτοί οι Metallica ήταν περίφανοι, σίγουροι, γεμάτοι εκτίμηση, σεμνοί, πεινασμένοι, ακραίοι, θυμωμένοι και επίσης χαρούμενοι. Αγχωμένοι; Βέβαια, λίγο, αλλά και αυτό ήταν καλό, αφού τους οδήγησε σε νέα μέρη και δημιουργικά κατορθώματα που τους ευχαριστούσε.

Ήταν το φθινώπορο του 2002, τότε που το συγκρότημα αποφάσισε ότι ήταν ώρα να ψάξουν για νέο μπασίστα και μετά από μερικές «κλειστές» οντισιόν, με προσωπικές προσκλήσεις για ένα διάστημα μερικών μηνών, ο πρώην μπασίστας των Suicidal Tendencies/Ozzy Osbourne Robert Trujillo επιλέχτηκε να είναι το νέο μέλος του συγκροτήματος. Σημείωση: μέλος. Όχι μπασίστας, ή αντικαταστάτης. Αλλά, μέλος του συγκροτήματος. Όλη του η συμπεριφορά: χαρά, ηρεμία, θέρμη, ενθουσιασμός, αναμεμειγμένο με τα πάνω από 15 χρόνια εμπειρίας και με ένα άγριο στύλ στο παίξιμό του, έκαναν τον Robert τη μοναδική φυσική επιλογή.

Και έτσι καθώς θα διαβάζετε αυτα, το «St. Anger» έχει ολοκληρωθεί, οι προσδοκίες φτάνουν σε επίπεδα που ούτε το ίδιο το συγκρότημα μπορούσε να το πιστέψει και υπάρχει ο ενθουσιασμός της πρώτης κανονικής περιοδείας μετά την Summer Sanitarium περιοδεία του 2000. Κοιτώντας τους, ακούγοντάς τους και βλέποντάς τους ο Lars, o Kirk, o Robert και o James φαίνονται ενθουσιασμένοι, παιδιά, άνδρες που δεν περιμένουν την στιγμή να βγούν από το σπίτι, να πάνε και να προκαλέσουν ακουστική κοσμοχαλασιά. Γιατί; Επειδή μπορούν! Οι Metallica είναι έτοιμοι να φτάσουν σε ένα εντελώς νέο επίπεδο... και αυτή είναι μια ιστορία που ΣΙΓΟΥΡΑ θα έχει συνέχεια...

Πηγή: Scary Greeks