A Day In The Life - The Beatles

A DAY IN THE LIFE – The Beatles

I read the news today, oh boy
About a lucky man who made the grade
And though the news was rather sad
Well I just had to laugh
I saw the photograph
He blew his mind out in a car
He didn't notice that the lights had changed
A crowd of people stood and stared
They'd seen his face before
Nobody was really sure if he was from the house of lords

I saw a film today, oh boy
The English army had just won the war
A crowd of people turned away
But I just had to look
Having read the book
I'd love to turn you on

Woke up, fell out of bed
Dragged a comb across my head
Found my way downstairs and drank a cup
And looking up I noticed I was late
Found my coat and grabbed my hat
Made the bus in seconds flat
Found my way upstairs and had a smoke
Somebody spoke and I went into a dream

I read the news today, oh boy
4,000 holes in Blackburn, Lancashire
Although the holes were rather small
They had to count them all
Now they know how many holes it takes to fill the Albert Hall
I'd love to turn you on

Το «A Day In The Life» κυκλοφόρησε το 1967 και περιλαμβάνεται στον κοσμοϊστορικό και επαναστατικό δίσκο Sgt.Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
Το τραγούδι στην πραγματικότητα είναι μία συγχώνευση δύο διαφορετικών, ανεξάρτητων αλλά και αλληλοσυμπληρούμενων κομματιών που γράφτηκαν ξεχωριστά από τους John Lennon και Paul McCartney. Περιλαμβάνοντας ιμπρεσσιονιστικούς στίχους, καινοτόμες τεχνικές παραγωγής και μια πολύπλοκη ενορχήστρωση, συμπεριλαμβανομένου ενός μερικώς-αυτοσχεδιασμένου ορχηστρικού crescendo, το τραγούδι αυτό θεωρείται το ανώτατο επίτευγμα του δίσκου και μία από τις πιο εμπνευσμένες δουλειές στην ιστορία της μουσικής.

Οι στίχοι
Ήταν 7 Ιανουαρίου του 1967 και ο John Lennon έπαιζε στο πιάνο μία μελωδία. Πάνω στο πιάνο βρισκόταν ανοιχτή η εφημερίδα Daily Mail και η ματιά του John Lennon πέφτει πάνω στη σελίδα με τα «Σύντομα Νέα». Δύο ειδήσεις τράβηξαν την προσοχή του και έγιναν η αφορμή να γραφτεί το «A Day In The Life».
Η μία είδηση αφορούσε την είδηση του θανάτου του Tara Browne, γιο του Λόρδου Dominique Browne και κληρονόμο της οικογένειας Guiness (της διάσημης μάρκας μπύρας), που σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα τις πρώτες πρωινές ώρες της 18ης Δεκεμβρίου 1966.

Ο 21χρονος εκατομμυριούχος Tara Browne με το αυτοκίνητό του, μάρκας Lotus Elan, και έχοντας δίπλα του τη φίλη του, Suki Poitier, έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα (περίπου 170 χλμ/ώρα) στο South Kensington του Λονδίνου και παραβίασε το κόκκινο φανάρι του Redcliffe Square με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με ένα διερχόμενο «σκαραβαίο» της Volkswagen και να πέσει πάνω σε ένα σταθμευμένο φορτηγό. Η Suki Poitier επέζησε του ατυχήματος όχι όμως και ο Tara Browne που πέθανε ακαριαία. Επί τη ευκαιρία, να πούμε εδώ ότι η Suki Poitier ήταν μοντέλο και έβγαινε κατά καιρούς με διάφορους Rock stars, συμπεριλαμβανομένου του Jimi Hendrix, του Brian Jones και του Keith Richards των Rolling Stones. Ο τελευταίος, μάλιστα, ονόμασε το δεύτερο γιο του Tara, από τον Tara Browne, μόνο που ο γιος του ήταν πρόωρος και πέθανε λίγο μετά τη γέννα. Ο John Lennon γνώριζε προσωπικά τον Tara Browne και είχαν βγει μερικές φορές μαζί. Η είδηση, λοιπόν, του θανάτου του δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη…

Στην επόμενη σελίδα της Daily Mail υπήρχε ένα άρθρο με τίτλο «The holes in our roads» (Οι τρύπες στους δρόμους μας), σύμφωνα με το οποίο ο επιθεωρητής των δρόμων του Blackburn είχε μετρήσει 4.000 τρύπες στους δρόμους της πόλης.

Ο John Lennon αφομοίωνε συχνά πληροφορίες από βιβλία, εφημερίδες ή και από την τηλεόραση, μετατρέποντας ακόμα και τις πιο μικρές ειδήσεις σε ιδέες για τραγούδια. Έτσι, πήρε την εφημερίδα μαζί του και συνάντησε τον Paul McCartney στην Cavendish Avenue. Του διάβασε τις ειδήσεις και κατόπιν πήγαν στο σπίτι του Paul, ανέβηκαν πάνω στο δωμάτιο μουσικής και ξεκίνησαν να δουλεύουν πάνω στο «A Day In The Life».

Ο John Lennon είχε ήδη τον πρώτο στίχο «I read the news today», καθώς και κάποιους της δεύτερης στροφής ενώ άλλαξε και λίγο την ιστορία του Tara Browne, γράφοντας ότι «τίναξε τα μυαλά του στο αυτοκίνητο» («He blew his mind out in the car»).
Αργότερα, όταν υπήρχε μία φήμη ότι ο Paul McCartney σκοτώθηκε σε τροχαίο, οπαδοί του συγκροτήματος που προσπαθούσαν να εντοπίσουν ενδείξεις για το θάνατο του Paul McCartney, εκμεταλλεύτηκαν αυτόν το στίχο του τραγουδιού θεωρώντας ότι αποτελεί απεικόνιση του –ανύπαρκτου- ατυχήματός του.
Ο στίχος «I saw a film today, oh boy..» αποτελεί ευθεία αναφορά στην πολεμική ταινία του Richard Lester «How I Won The War» που αναφέρεται στη νίκη του αγγλικού στρατού στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην ταινία, η οποία γυρίστηκε στην Ισπανία το 1966, συμμετείχε και ο ίδιος ο John Lennon, όπου μάλιστα φόρεσε για πρώτη φορά τα χαρακτηριστικά γυαλιά που έγιναν το σήμα κατατεθέν του.
Από το «I'd love to turn you on» μέχρι το «Somebody spoke and I went into a dream» είναι το όμορφο και γλυκό μικρό κομμάτι που έγραψε ο Paul McCartney, ως νοσταλγική ανάμνηση των μαθητικών του χρόνων, και που προοριζόταν για άλλο τραγούδι. Τελικά προστέθηκε στη μέση του κομματιού του Lennon.
Αυτοί οι στίχοι, όμως, δημιούργησαν πρόβλημα με τη λογοκρισία αφού την 1η Ιουνίου του 1967, και μόλις δύο μέρες πριν την κυκλοφορία του δίσκου «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band» το BBC ανήγγειλε την απαγόρευση της μετάδοσης του τραγουδιού εξαιτίας του στίχου «I’d love to turn you on» που κρίθηκε ότι υποστηρίζει τη χρήση ναρκωτικών ουσιών αν και στην πραγματικότητα ήταν περισσότερο ως προτροπή στους ακροατές να διευρύνουν τη σκέψη τους.
Επίσης λογοκρίθηκε ο στίχος «Found my way upstairs and had a smoke / Somebody spoke and I went into a dream» με το σκεπτικό ότι το να καπνίζει κάποιος και να αρχίζει να ονειρεύεται σήμαινε ότι έκανε χρήση μαριχουάνας. Είναι πιθανό, όμως, ο στίχος να αναφέρεται στον ίδιο τον McCartney που για να μπορεί να καπνίσει συνήθιζε να ανεβαίνει στο πάνω πάτωμα των λεωφορείων, το οποίο ήταν ξεσκέπαστο. Σε ένα γεύμα που διοργάνωσε ο μάνατζερ των Beatles, Brian Epstein, με αφορμή τη κυκλοφορία του νέου τους δίσκου, o John Lennon και ο Paul McCartney διαμαρτυρήθηκαν δημόσια γι’ αυτή την απαγόρευση.
John Lennon: «Το αστείο είναι ότι εγώ κι ο Paul γράψαμε αυτό το τραγούδι από τον τίτλο μιας εφημερίδας. Μιλάει για ένα τροχαίο και για το θύμα του. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί κάποιος να διαβάσει για ναρκωτικά μέσα σ’ αυτό. Φαίνεται ότι μερικοί ενθουσιάζονται όταν βλέπουν τη λέξη «ναρκωτικά» στις πιο αθώες φράσεις».
Paul McCartney: «Το BBC έχει παρερμηνεύσει το τραγούδι. Δεν έχει καμία σχέση με τη χρήση ναρκωτικών. Μιλάει μόνο για ένα όνειρο».

Αργότερα, ο McCartney θα αρνηθεί κατηγορηματικά τους ισχυρισμούς του λέγοντας ότι το τραγούδι αυτό γράφτηκε ως σκόπιμη πρόκληση. Μάλιστα το 2004 σε μία συνέντευξή του σε εφημερίδα, ο Paul McCartney παραδέχτηκε ότι την εποχή που έγραφε αυτό το κομμάτι ήταν υπό την επήρεια κοκαΐνης και μαριχουάνας. Για το ίδιο θέμα ο George Martin, παραγωγός των Beatles, είπε: «Τότε υποψιαζόμουνα ότι οι στίχοι αυτοί αναφέρονταν στα ναρκωτικά γιατί οι Beatles, αν και δεν κάπνιζαν μπροστά μου, πάντα εξαφανίζονταν για να κάνουν καμιά τζούρα».
Η φαινομενικά τυχαία ροή των στίχων τελειώνει με την τελευταία αινιγματική στροφή η οποία ανήκει στον John Lennon.
Ο στίχος «Now they know how many holes it takes to … the Albert Hall» δυσκόλεψε τον Lennon αφού για κάποιο μυστήριο λόγο δεν μπορούσε να σκεφτεί το ρήμα που θα ταίριαζε στο στίχο. Τι έκαναν οι τρύπες στο Albert Hall; Τη λύση έδωσε ο Terry Doran, ένας φίλος του Lennon, που πρότεινε το ρήμα «fill». Κι ήταν ακριβώς το ρήμα που έψαχνε ο Lennon αλλά δεν μπορούσε να το βρει. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Lennon σχολίαζε ότι ο όγκος του υλικού που απαιτούνταν για να γεμίσουν οι τρύπες (δηλαδή οι λακκούβες των δρόμων) ήταν αρκετός για να γεμίσει το Albert Hall.

Οι αυθεντικοί, γραμμένοι στο χέρι, στίχοι του John Lennon δημοπρατήθηκαν στις 27 Αυγούστου του 1992 και πουλήθηκαν σε άγνωστο Αμερικάνο συλλέκτη για 100.000$.
Οι στίχοι του τραγουδιού είναι μία παραβολή πάνω στη σύγχρονη αποξένωση και στο στείρο παραλογισμό των «καθώς πρέπει» αξιών. Το φωτεινό του ρεφρέν υπόσχεται μία αίσθηση διαπροσωπικής σωτηρίας σε καθολική κλίμακα αλλά οι στίχοι, με την απόχρωση της παραίτησης και της μη αναγνωρισμένης ενοχής, υποδηλώνουν ότι μια τέτοια μορφή συναισθηματικής απελευθέρωσης θα παραμείνει πάντα ένα απραγματοποίητο όνειρο.

Η μουσική
Οι Beatles ξεκίνησαν να ηχογραφούν το τραγούδι στα στούντιο του Abbey Road στις 19 Ιανουαρίου του 1967 έχοντας ως αρχικό τίτλο το «In The Life Of…».
Το τραγούδι χωρίζεται σε δύο μέρη. Το βασικό τμήμα κάθε μέρους αποτελείται από μία απλή επαναλαμβανόμενη συγχορδία πιάνου, αλλά ακούγονται, επίσης, διάφοροι περίεργοι ήχοι.
Στο 1.43 του τραγουδιού ξεκινάει η ορχήστρα, οι μουσικοί της οποίας παίζουν όλες τις νότες των οργάνων τους ξεκινώντας από την πιο χαμηλή και φτάνοντας στην πιο ψηλή νότα μέσα σε 24 μουσικά μέτρα. Πίσω από την ορχήστρα, ακούγεται στο βάθος η φωνή του βοηθού Mal Evans, που αρχίζει να μετράει από το 1 έως το 24 αν και το μέτρημα δεν είναι ευδιάκριτο ακουστικά παρά σε ορισμένα μόνο σημεία.
Στο 2.16 τελειώνει το πρώτο ορχηστρικό crescendo του τραγουδιού και στο 2.17 ακούγεται από το δεξιό ηχείο μία αναπνοή.
Στο επόμενο δευτερόλεπτο (2.18) ακούγεται ο ήχος από ένα ξυπνητήρι που σημαίνει το τέλος του μετρήματος του Mal Evans. Ταυτόχρονα κάποιος λέει «One» και πιο σιγά, αλλά ευδιάκριτα, συνεχίζει «two, three, four» (στο δεξιό ηχείο). Η αρχική πρόθεση ήταν να μην ηχογραφηθεί το ξυπνητήρι αφού το κενό του τραγουδιού καλύφθηκε από το κομμάτι που έγραψε ο Paul McCartney. Επειδή, όμως, εντελώς συμπτωματικά ο ήχος από το ξυπνητήρι συνέπεπτε με το στίχο «Woke up, fell out of bed», αποφάσισαν οι Beatles να το κρατήσουν.
Ακριβώς πριν και μετά από το στίχο «had a smoke» (2.42-2.48) ακούγεται, πολύ αμυδρά, η φωνή του Lennon και κάτω από τη λέξη «smoke» κάνει ένα «hooo» από το δεξιό ηχείο.
Στο 2.58 του τραγουδιού ακούγεται, από το αριστερό ηχείο, ένας ήχος σαν βήχας. Στο 3.50 ξαναμπαίνει η ορχήστρα και ο Mal Evans ξαναρχίζει να μετράει από το 1 έως το 24.

Το ορχηστρικό μέρος με το αποκαλυπτικό crescendo των εγχόρδων ήταν ιδέα του Paul McCartney, ο οποίος ήταν επηρεασμένος από τους Avant garde συνθέτες, όπως ο Stockhausen. Κατά μία άλλη εκδοχή, είναι εμπνευσμένο από το «Θρήνο στη μνήμη των θυμάτων της Χιροσίμα» (1960) του Krzysztof Penderecki και τη «Μετάσταση» (1955) του Iannis Xenakis.
Το ορχηστρικό αυτό μέρος, που χρησιμοποιήθηκε για να καλύψει τα κενά που είχε το τραγούδι, ηχογραφήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1967, με τον Paul McCartney και τον παραγωγό των Beatles, George Martin, να διευθύνουν εκ περιτροπής μία 40μελή ορχήστρα (ο McCartney ήθελε αρχικά μια 90μελή ορχήστρα αλλά αυτό αποδείχθηκε ανέφικτο) και τον μηχανικό ήχου Geoff Emerick να επανδρώνει το control room για να «συλλάβει» το κλασικό crescendo.

Οι μουσικοί της ορχήστρας, οι οποίοι ήταν συνηθισμένοι στον τυπικό και συμβατικό τρόπο παιξίματος, δεν ήταν μαθημένοι σε αυτοσχεδιασμούς και γι’ αυτό ο George Martin χρειάστηκε να σημειώσει πάνω στην παρτιτούρα κάθε μουσικού τη χαμηλότερη νότα από την οποία θα ξεκίναγε να παίζει το μουσικό του όργανο, καθώς και την υψηλότερη στην οποία θα έπρεπε να φτάσει ο μουσικός μετά από 24 μουσικά μέτρα. Επιπλέον έβαλε σημεία αναφοράς που να τους δείχνουν σε ποια νότα θα έπρεπε να φτάσουν σε κάθε μουσικό μέτρο και τους εξήγησε ότι αναζητούσε ένα μνημειώδες glissando/crescendo που θα ήταν το ακουστικό αντίστοιχο της Αποκάλυψης.

Το ημι-αυτοσχεδιασμένο τμήμα ηχογραφήθηκε πολλές φορές και τελικά τέσσερις διαφορετικές ηχογραφήσεις ενώθηκαν σε μία, δημιουργώντας ένα ενιαίο ογκώδες crescendo που αντιστοιχούσε, στην ουσία, σε 160 μουσικούς και ηχούσε σαν «το τέλος του κόσμου».
Οι Beatles, αντανακλώντας την προτίμησή τους στον πειραματισμό και τη καινοτομία, ζητήσανε από τους μουσικούς της ορχήστρας, που ήταν μεσήλικες επαγγελματίες μουσικοί, να φορέσουν επίσημη βραδινή ενδυμασία αλλά σε συνδυασμό με… αστεία καπέλα, κόκκινες μύτες και ψεύτικα στήθη, ενώ άλλοι έβαλαν μπαλόνια πάνω στο όργανο που έπαιζαν.
Όλο αυτό το σκηνικό κινηματογραφήθηκε με σκοπό να χρησιμοποιηθεί αργότερα σε κάποια πιθανή τηλεοπτική εκπομπή για το δίσκο «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band», σχέδιο που τελικά εγκαταλείφθηκε.
Εκείνη η βραδιά έγινε αργότερα γνωστή ως «A Day In The Life Party» καθώς επισκέφτηκαν το στούντιο ο Mick Jagger, η Marianne Faithfull, ο Keith Richards και πολλοί άλλοι.

Με το ορχηστρικό μέρος του τραγουδιού να έχει ολοκληρωθεί, οι Beatles σκέφτηκαν αρχικά να «κλείσουν» το κομμάτι με ένα μακρόσυρτο «hummmmm». Όμως στις 22 Φεβρουαρίου του 1967 σκαρφίστηκαν ένα από τα διασημότερα φινάλε στην ιστορία της μουσικής: δέκα χέρια (των John Lennon, Paul McCartney, Ringo Starr, George Martin και του γενικών καθηκόντων Mal Evans) χτυπάνε ταυτόχρονα σε τρία διαφορετικά πιάνα την ίδια νότα, ένα Μι ματζόρε (E-major).
Στο τέλος του τραγουδιού καθώς εξασθενούσε η δόνηση της τελευταίας νότας, ο μηχανικός ήχου αύξησε την ένταση του ήχου χρησιμοποιώντας τα faders (χειριστήρια ρύθμισης αυξομείωσης της έντασης του ήχου) με αποτέλεσμα η τελευταία νότα να διαρκεί σχεδόν ένα λεπτό (!) και η ογκώδης συγχορδία να αντηχεί μέσα στην ατρόμητη μελαγχολική ατμόσφαιρα του τραγουδιού.
Τα επίπεδα εγγραφής έφτασαν τόσο ψηλά που στο 4.50 του τραγουδιού ακούγεται μια καρέκλα να τρίζει και κάποιος να κάνει «Σσσς» σαν να υποδεικνύει στα μέλη του συγκροτήματος ή στο προσωπικό που ήταν παρόν, να κάνει ησυχία καθώς τα πάντα μπορούσαν να ακουστούν. Λέγεται, μάλιστα, ότι μπορεί να ακούσει κανείς το θόρυβο που κάνουν τα κλιματιστικά μηχανήματα του στούντιο καθώς τα faders έφτασαν στα όριά τους για να ηχογραφήσουν την τελευταία νότα.
Μετά από αυτή την τελευταία νότα, κατά παράκληση του John Lennon έμεινε ένας τόνος 15 χιλιοκύκλων ο οποίος είναι τόσο υψηλός που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να τον ακούσουν, αλλά είναι αντιληπτός από πολλά ζώα και μπορεί να ενοχλήσει ακόμα και ένα σκυλί!

Ο δίσκος βινυλίου τελειώνει με ακόμα έναν αληθινά καινοτόμο και αξιοπρόσεκτο τρόπο: μετά το «A Day In The Life», που είναι το τελευταίο τραγούδι του δίσκου «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band», υπάρχει ένας περίεργος ήχος ο οποίος τοποθετήθηκε στο σπειροειδές αυλάκι πριν την ετικέτα!
Αυτός ο ήχος συνοδεύεται από κάποιες ακατανόητες συνομιλίες των Beatles οι οποίες, αφού ηχογραφήθηκαν, κόπηκαν σε διάφορα κομμάτια και μετά συνδέθηκαν με τυχαία σειρά και κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να ακούγονται είτε προς τα εμπρός είτε προς τα πίσω. Εάν το πικάπ του ακροατή έχει μηχανισμό αυτόματης επιστροφής, πριν σηκωθεί η βελόνα και μετακινηθεί πίσω στη θέση της, ακούγεται ένας σύντομος βόμβος σαν έκρηξη. Αν η βελόνα δεν επαναφέρεται αυτόματα, το πικάπ θα παίζει συνέχεια τον ήχο κάνοντας τον ακροατή να αναρωτηθεί αν κάτι πάει στραβά με το δίσκο ή με το πικάπ. Αυτός ο περίεργος θόρυβος υπάρχει μόνο στις βρετανικές κόπιες και όχι στις αμερικάνικες. Στην έκδοση της επανακυκλοφορίας του δίσκου σε CD, το 1987, αυτό το εφέ αναπαράγεται, με τις συνομιλίες των Beatles να επαναλαμβάνονται 8-9 φορές όταν τελειώνει το τραγούδι.

Λόγω των πολλαπλών ηχητικών λήψεων που απαιτήθηκαν για να τελειοποιηθεί η ορχηστρική συγχορδία, καθώς και της ιδιαίτερης αναβλητικότητας που υπέδειξαν οι Beatles στη σύνθεση του τραγουδιού, η συνολική διάρκεια ηχογράφησης του «A Day In The Life» έφθασε τις 34 ώρες, χρόνος αρκετά μεγάλος για την παραγωγή ενός τραγουδιού των Beatles, αν σκεφτεί κανείς ότι έκαναν μόλις 10 ώρες για να ηχογραφήσουν ολόκληρο το πρώτο τους album («Please Please Me»).
Η ηχογράφηση ολοκληρώθηκε με συνολικό κόστος για κάθε μουσικό 367 λίρες, ποσό που εκείνη την εποχή θεωρήθηκε υπερβολικό. Λέγεται πως όταν οι μουσικοί άκουσαν το τελικό αποτέλεσμα ξέσπασαν σε ένα αυθόρμητο χειροκρότημα.
Το τραγούδι αποδεικνύει τις υψηλού επιπέδου κλασικές επιρροές των Beatles οι οποίες, όμως, διαψεύδονται ειρωνικά από την αποφυγή της τέλειας συμμετρίας. Η αλά Avant-garde χρήση της ορχήστρας καθιστά εντελώς αδύνατη την ταξινόμηση αυτού του τραγουδιού σε κάποιο «ύφος» (κάτι που θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν δεν υπήρχε η ορχήστρα) και ταυτόχρονα το κάνει πρακτικώς αδύνατον να εκτελεστεί ζωντανά.

Με το κομμάτι αυτό οι Beatles κέρδισαν το 1967 μία υποψηφιότητα για το βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Arrangement Accompanying Vocalist(s) Or Instrumentalist(s).
Μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 μερικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί των Η.Π.Α. έβαλαν το τραγούδι των Beatles στη «μαύρη λίστα» θεωρώντας ότι οι στίχοι του ήταν ακατάλληλοι.

Το «A Day In The Life» αποδεικνύει πως ανόμοια μεταξύ τους στοιχεία μπορούν να εναρμονιστούν μαζί σε ένα συνεκτικό και ισχυρό σύνολο. Ο σχεδόν κυνικός τόνος των παρατηρήσεων του Lennon πάνω στα νέα της εφημερίδας έρχεται σ’ αντίθεση με το αισιόδοξο μέρος του τραγουδιού όταν ο McCartney «σηκώνεται απ’ το κρεβάτι».
Το τραγούδι, λοιπόν, προβάλλει τη σιωπηρή απελπισία μιας αυξανόμενης –αλλά περιστασιακής- υστερίας που καταστέλλεται γρήγορα. Οι λεπτές εντάσεις μεταξύ της απάθειας, της δυστυχίας και της ονειροπόλησης, η αναζήτηση του νοήματος της ζωής και το πολύ σημαντικό -αλλά αμυδρό- φως της ελπίδας που μας κρατά ζωντανούς σ’ αυτή την αναζήτηση, είναι τα μέσα με τα οποία αυτό το τραγούδι μας ταξιδεύει στις σφαίρες της υψηλής τέχνης.
Το αποκορύφωμα αυτών αποτελεί η στομφώδης συμφωνική ορχήστρα που κατευθύνει ο Martin καθορίζοντας έτσι το πρότυπο για κάθε τραγούδι συμφωνικού Rock που έχει γραφτεί από τότε. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι αυτό το μνημειώδες τραγούδι αποτελεί το μέγιστο επίτευγμα των Beatles και την κορυφή της μουσικής τους πυραμίδας. Είναι ένα επαναστατικό αριστούργημα χωρίς κανένα ισάξιό του σε όλη τη μουσική παραγωγή του 20ου αιώνα. Κλείνει με τον πλέον ιδανικό τρόπο έναν από τους σημαντικότερους δίσκους όλων των εποχών και δηλώνοντας ότι η ζωή είναι βίαιη και άχαρη προφητεύει ψυχρά το τέλος της αισιοδοξίας της δεκαετίας του 1960. Επιπλέον, χαρακτηρίζει μία από τις τελευταίες δουλειές των John Lennon και Paul McCartney που έγιναν με καλό πνεύμα συνεργασίας. Εφεξής θα έγραφε ο καθένας μόνος του…



Κωνσταντίνος Παυλικιάνης