Θυμάμαι τον Παύλο Σιδηρόπουλο: 16 χρόνια μετά

Για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τα περισσότερα σχετικά με τα βιογραφικά του στοιχεία και τους σταθμούς της δισκογραφικής του πορείας είναι, λίγο- πολύ, γνωστά. Το πρόωρο φινάλε του αποτέλεσε μιας πρώτης τάξεως «ευκαιρία» για τη διψασμένη για ήρωες ελληνική ροκ σκηνή˙ ο Άσιμος δεν ήταν ακριβώς «ροκ», οι παλιοί «ήρωες» του ’70 ήταν είτε εν δράσει, είτε ξεχασμένοι, ενώ ο θάνατος του Σιδηρόπουλου παρείχε το ιδανικό πλαίσιο για ειδωλοποίηση. Ξαφνικά ξεφύτρωναν παντού διάφοροι «μετά Χριστόν» προφήτες που «δεν έχαναν κανένα live του». Αίφνης το «Να μ’ αγαπάς» (το είχε γράψει ο Ανδρέας Θωμόπουλος για την ταινία του «Ο Ασυμβίβαστος», στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Σιδηρόπουλος, ο οποίος και το τραγουδούσε) ακουγόταν παντού και πάντα, από τα ραδιόφωνα, μέχρι τις παραλίες με κιθάρες. Οι δίσκοι του άρχισαν πάλι να πουλάνε. Οι μουσικοί δημοσιογράφοι και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί τον ανακάλυπταν. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι…

Όσο ήταν εν ζωή ο Σιδηρόπουλος, ούτε την μεγάλη προβολή, ούτε την ευρεία αποδοχή είχε. Το «Να μ’ αγαπάς» το ήξεραν ελάχιστοι (τι ειρωνεία κι αυτή, το τραγούδι που συνδέθηκε τόσο με το Σιδηρόπουλο δεν ήταν δικό του!). Οι δισκοκριτικοί ήταν- τουλάχιστον- επιφυλακτικοί απέναντι στους δίσκους του. Tα live του δεν αποτελούσαν είδηση, ούτε προσέλκυαν τη μεγάλη μάζα. Αυτά τα live όμως…




Είχα την τύχη, πολύ πιτσιρικάς τότε, να δω τον Σιδηρόπουλο τρεις φορές ζωντανά, το 1986, το 1988 και το 1990. Έτυχα σε τρία πολύ καλά live του, ο Σιδηρόπουλος ήταν στη σκηνή δυναμίτης και είναι κρίμα που δεν έχει «επιβιώσει» οπτικό υλικό από τη δράση του στη σκηνή. Ακόμα, οι δίσκοι που κυκλοφορούν με ζωντανές ηχογραφήσεις, μάλλον δεν καταφέρνουν να αποδώσουν όλο αυτό που ο Σιδηρόπουλος και η μπάντα του ήταν στη σκηνή: Δυναμισμός, εξαιρετική απόδοση των τραγουδιών σε- συνήθως- διαφορετικές εκτελέσεις, ακόμα και χιούμορ…

Θυμάμαι τον Σιδηρόπουλο στο φεστιβάλ του ΚΚΕ εσωτερικού, δίπλα στο «Ειρήνης και Φιλίας», το Σεπτέμβριο του 1986. Θυμάμαι κάποιον να του φέρνει μπύρες και αυτός να λέει «ποτέ πια αλκοόλ, μόνο πορτοκαλάδα», να διαβάζει ποιήματα (δεν το είδα σε άλλη συναυλία του αργότερα), να αστειεύεται για τον Βαγγέλη Γερμανό, ο οποίος εκείνη την ώρα έπαιζε στη «μεγάλη σκηνή» και να κάνει «ησυχία» για να ακούσουμε και να σιγοτραγουδάει στο μικρόφωνο το «Δυο- Δυο Στη Μπανιέρα» του Γερμανού και να «σχολιάζει». Θυμάμαι το encore «Rock ‘n’ Roll Στο Κρεβάτι», που ξεσήκωνε απόλυτα τον κόσμο (κι εμένα, κι εμένα!) και όλους μας να χοροπηδάμε σαν παλαβοί… Θυμάμαι μια μπάντα που σάρωνε κι ένα Σιδηρόπουλο με πολλά κέφια!

Θυμάμαι το Σιδηρόπουλο στο Πεδίο του Άρεως το 1988, μετά τις «Τρύπες» και πριν τους Triffids, σε εκείνη τη συναυλία που δεν τελείωσε ποτέ. Αν δε με απατά η μνήμη μου, στο σαξόφωνο πρέπει να ήταν ο David Lynch (ίσως να υπήρχε και δεύτερο σαξόφωνο, δεν είμαι σίγουρος). Αν και πολλοί αναφέρονται σε αυτή την εμφάνιση ως την «καλύτερη του Παύλου», εγώ προσωπικά μάλλον προτιμώ τις άλλες δύο στις οποίες τον είδα˙ όχι πως δεν ήταν καλός, απλά στις άλλες ήταν- για μένα- ΑΚΟΜΑ καλύτερος.

Θυμάμαι το Σιδηρόπουλο το Μάρτη του 1990 στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ), σε μια έκθεση μοτοσικλέτας (απ’ όπου μάλιστα και η φωτογραφία). Θυμάμαι την εκπληκτική απόδοση, την ενέργεια, τόσο του Παύλου, όσο και των Απροσάρμοστων, την εκτέλεση του «Η» (όμοια με αυτή που έχει «επιβιώσει» σε μετά θάνατον κυκλοφορίες) και μια «μανιασμένη», γρήγορη, σκληρή, "ξεσηκωτική" απόδοση του «Μου ‘πες Θα Φύγω» (δεν έχει επιβιώσει- κρίμα!). Θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση, όταν πέρασα κάποια στιγμή δίπλα του μετά τη συναυλία, πόσο γκρίζα ήταν τα μαλλιά του, κάτι που δε φαίνεται ούτε σε αυτή τη φωτογραφία, ούτε έχω δει σε άλλες.

Θυμάμαι και κάποια video clip του «Νοκ Άουτ» (από την ομώνυμη ταινία) και του «Πέσμου Αν Θέλεις Κάτι» (πολύ πριν κυκλοφορήσει σε δίσκο).

Θυμάμαι το Σιδηρόπουλο και τη μπάντα σε δύο τηλεοπτικά να παίζουν_ στο ένα από τα δύο- ζωντανά (1985 ή 1986) το «Welcome To The Show” (στο οποίο ο Σιδηρόπουλος φόραγε μάσκα) και το «Ποιοι Είσαστε Εσείς» (αργότερα κυκλοφόρησε στο «Χωρίς Μακιγιάζ»- νομίζω ότι στην τηλεοπτική version λεγόταν «Ποιοι Να’ναι Αυτοί»). Αν δεν απατώμαι, έπαιζαν ο Πετρίδης, ο Γαλανάκης, ο Αράπης, ο Πάνος Τόλιος, ο Γκέκας, ο David Lynch και ένας ακόμη σαξοφωνίστας του οποίου το όνομα αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει. Στο ένα από τα δύο τηλεοπτικά ο Σιδηρόπουλος μίλαγε ανάμεσα στα τραγούδια και τα παρουσίαζε με το δικό του, ιδιαίτερο, τρόπο. Το ένα τηλεοπτικό ήταν γυρισμένο σε studio και το άλλο- μάλλον- στο θέατρο Αμόρε. Τέλος, θυμάμαι και ένα άλλο- πιο γνωστό- τηλεοπτικό (γύρω στο 1989) με το Σιδηρόπουλο να μιλάει για το Rock ‘n’ Roll και την καταγωγή του από το Ζορμπά (σε αυτή την εκπομπή είχαν παρουσιαστεί, υπό τη μορφή video clip, τα “Rock’n’Roll Στο Κρεβάτι» και “The Clown”). Νιώθω τυχερός που έχω στο αρχείο μου αυτά τα video ώστε να μπορώ να ανατρέχω σε αυτά και να θυμάμαι το Σιδηρόπουλο όπως ήταν, χωρίς τα αχρείαστα στολίδια που η μνήμη προσδίδει.

Θεωρώ πως η καλλιτεχνική αξία του Παύλου Σιδηρόπουλου δεν έχει ανάγκη τα "χαλασμένα τηλέφωνα" και την άκριτη ειδωλοποίηση. Η δουλειά του και η σπουδαιότητά της υπάρχει πάντα προς ανακάλυψη όσων δεν την γνωρίζουν και τόσο οι ηρωοποίηση όσο και η απαξίωση (γιατί υπάρχει και αυτή) δε μπορούν να της προσδώσουν ένα διαφορετικό ρόλο ή να τη μειώσουν.



Σχετικά sites
- http://cgi.di.uoa.gr/~bitsikas/Pavlos.html