Walk The Line

Αφορμή για τη «γνωριμία μου» με τον Johnny Cash στάθηκε η ταινία. Στην ουσία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κλασική βιογραφία μιας προσωπικότητας, που βγήκε στους κινηματογράφους με το κλασικό στυλ αμερικάνικης ταινίας: μια ιστορία αγάπης που στάθηκε σαν ένας διαρκής μοχλός για να παρακμάσει η καριέρα ενός μουσικού σταρ που με το πρωτόγνωρο τότε στυλ άλλαξε τα μουσικά δεδομένα. Τι ήταν όμως εκείνο που με έκανε να ξημεροβραδιάζομαι στον υπολογιστή ψάχνοντας τη μουσική του, βίντεο με εμφανίσεις, στίχους, νότες και φωτογραφικό υλικό; Τι ήταν εκείνο που βγήκε μέσα από την ταινία και με έκανε να αγαπήσω τόσο πολύ τον Johnny Cash;

Η ζωή του ήταν ζωή ενός παιδιού που ποτέ δεν κατάφερε να μεγαλώσει. Ενός παιδιού που παρατηρούσε σχεδόν αμήχανα τους γύρω του ψάχνοντας με κάθε τρόπο να καταλάβει τι ήταν αυτό που τους έκανε να αλλάζουν, να τρέχουν στη ζωή τους, να ανοίγουν καινούργιους, άγνωστους δρόμους χωρίς εγγυήσεις, να αναλαμβάνουν την ευθύνη σε όσα συνέβαιναν και να πετυχαίνουν σιγά σιγά τη σταθερότητα που πετυχαίνει κάθε άνθρωπος που μεγαλώνει. Παρατηρούσε τον εαυτό του να μένει σε καταστάσεις παιδικής αθωότητας και να ξεφεύγει από τον κόσμο τον υπολοίπων με τη βοήθεια της μουσικής, των τουρνέ στην αμερική, των «καλών φίλων», ακόμα και με τη βοήθεια της αμφεταμίνης, ενώ οι ενοχές που του είχε φορτώσει ο πατέρας του για το θάνατο του αγαπημένου του αδερφού Jack τον έβαζαν σε μια αιώνια απολογία και πάλη με τον εαυτό του και με το Θεό.

Στη ζωή του σημαντικότερος άνθρωπος στάθηκε η τραγουδίστρια June Carter, μεγαλωμένη στις σκηνές των θεάτρων, στις περιοδίες των γονιών της, μπροστά στα μικρόφωνα και στη μέση ενός κόσμου που απαιτούσε από εκείνη να ωριμάσει γρήγορα. Σαφώς «γηραιότερη» από εκείνον στο χώρο τους τραγουδιού, μικρότερη στη δόξα και στα χρήματα και με μια προσωπικότητα δυναμική που οι συνθήκες δεν επέτρεψαν να εκμεταλλευθεί στην καριέρα της, η June ουσιαστικά δέχεται στη ζωή της τον επίμονο Johnny και αναλαμβάνει μοιραία, σαν από μηχανής θεός τη σωτηρία του μετά από τις εμπλοκές του με τα ναρκωτικά, τον υπόκοσμο και την κούραση από τον κόσμο των μεγάλων*. Ο ρόλος της έχει να κάνει περισσότερο με το ρόλο της μάνας παρά με της μοιραίας γυναίκας στη ζωή του, καθώς βρίσκεται συνέχεια μπροστά από τα προβλήματα του Cash προσπαθώντας είτε να τα αποτρέψει είτε να τα αντιμετωπίσει, ενώ παράλληλα αγωνίζεται να βρει την ισορροπημένη ζωή που της αξίζει πλάι στις δύο κόρες της που είχε αποκτήσει από τον πρώτο της γάμο.

Το τέλος της ταινίας έρχεται με μια ομολογουμένως γαλήνια σκηνή. Ο Johnny Cash και June Carter περνάνε μια ανοιξιάτικη μέρα στο σπίτι τους παρέα με τα παιδιά και τους γονείς και των δυο, φανερά εξοικιωμένοι με τη νέα κατάσταση η οποία, όπως φάνηκε στη συνέχεια, θα κρατήσει για μια ζωή.

Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς που είδαν την ταινία ενθουσιάστηκαν. Επίσης δεν έψαξα να βρω κριτικές από την εποχή που ήταν στους κινηματογράφους (ως γνωστόν κανείνς κριτικός δεν ασχολείται με παλιές ταινίες, και με το δίκαιο του). Αυτό που ξέρω είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς που τους άρεσε, έμειναν με μια γλυκιά γεύση στο στόμα. Εκείνη τη γεύση που αφήνει είτε η νοσταλγία είτε η συμπόνια. Κι αυτό γιατί στη ζωή τους αρνήθηκαν πολλές φορές να μεγαλώσουν παρά τις πιέσεις και τις παρακλήσεις του κόσμου των μεγάλων.

*η λέξη «μεγάλοι» όπως την θεωρούν τα παιδιά