Θάνος Παπανικολάου - Σαν Μια Σκιά

Ή μηπώς θυμάστε καλύτερα το «Πέρασαν σχεδόν δυό χρόνια» με εκείνη την φοβερή διαπίστωση στο ρεφρέν ότι «είναι αλλιώτικο να χάνεις την αγάπη»; Μήπως είστε κι εσείς από εκείνους που χιλιοτραγούδησαν το « Όλα αυτά που φοβάμαι»;. Υπέυθυνος και υπόλογος για τα παραπάνω είναι ένα πρόσωπο: Ο Θάνος Παπανικολάου ο οποίος μετά από πραγματικούς κόπους ετών ,έρχεται να συστηθεί και επισήμως με τον 1ο του προσωπικό δίσκο με γενικό τίτλο «Σαν μια σκιά».

Ξεκίνησε σαν τραγουδοποιός λοιπόν πριν αρκετά χρόνια δίνοντας τα τραγούδια του σε άλλους. Μια καλή ημέρα όμως με την υποστήριξη του Γιάννη Κότσιρα{ ο οποίος υπογράφει και την παραγωγή του δίσκου} ηχογραφεί 14 τραγούδια όπου και το κάθε τραγούδι είναι μια διαφορετική ιστορία. Ο δίσκος ανοίγει με το τραγούδι «Πέρασε». Ένα τραγούδι καθημερινό. Θα το θεωρήσω ως ιδανικό για πρωινό ξύπνημα. Είναι αρκετά ηρεμιστικό αν είστε κολλημένοι κάπου στη μ έση της Πανόρμου ή της Κατεχάκη καθ’ οδόν για τη δουλειά αφού θα μπορούσε κάλλιστα να σας αποτρέψει από το να διαπληκτιστείτε με τον μπροστινό «κολλημένο» που βρέθηκε ξαφνικά να χώνεται για να προσπεράσει. Επίσης νομιζώ ότι όταν η παράξενη μέρα θα περάσει θα ζωγραφίστει ένα μικρό δειλό χαμογελάκι στα χείλη σας κι ας μην έχετε προλάβει να πιείτε καφέ....

Παρακάτω ο δίσκος συνεχίζει με διαρκείς ενναλλαγές μεταξύ της ατμοσφαιρικής μπαλάντας και των έντονων ροκ συγκινήσεων γενικά. Αυτό που σίγουρα ξεχωρίζει είναι η αμεσότητα των στίχων και η περιήγηση στο όνειρο. Προσωπικά θα σταθώ στο «Βυθό». « Και θα ‘ μαι εδώ/μ’ ένα παράπονο που παέι μακριά/και κουβαλάει τη δική μου σκιά/μες το δικό σου βυθό....». Αυτο που εντυπωσιάζει είναι το πως κάτι τόσο απλό είναι τόσο βαθύ. Νομίζω πως ο τρόπος που έχει δέσει ο Θάνος Παπανικολάου αυτό το στίχο ο κάθε στιχουργός θα ζήλευε λιγάκι...

Επίσης να μιλήσουμε και για τα highlights του δίσκου με πρώτο και καλύτερο την φωνητική συμβολή του μέγα Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο «Τα φώτα ανάβουν στη σκηνή» και όπου λύρα παίζει ο δεξιοτέχνης Μάνος Πυροβολάκης. Είναι ένα τραγούδι που απευθύνεται και σε νέους και σε φτασμένους και δοκιμασμένους καλλιτέχνες που αποκαλύπτει ίσως το μεγάλο όνειρο του Θάνου...Επίσης στα «Όποτε μπορείς» και «Πίσω απ’ τα μάτια σου» ακούμε στις δεύτερες φωνές τους Γιάννη Κότσιρα και Ευριδίκη αντίστοιχα.

Γενικά η λογική αυτού του δίσκου είναι απλή. Μιλάει κατευθείαν στην καρδιά με τα λόγια της μεταφρασμένα σε αμέμπτου ηθικής τραγούδια. Με μουσικές που μπορεί να μην ξαφνιάζουν ενορχηστρωτικά τουλάχιστον αλλά σου αφήνουν μια καλή εντύπωση. Είναι ένας γλυκός δίσκος. Κι αυτό είναι κάτι που λείπει από τη νεότερη δισκογραφία αλλά και σχεδόν έχει εκλείψει από την ελληνική μουσική. Ο ρομαντισμός είναι διάχυτος και μπαίνει σαν άπλετο φως. Η πιό καλλιτεχνική στιγμή είναι ακραίφνης το τραγούδι «Μάνα». Καλλιτεχνική με την έννοια ότι είναι υψηλής ποίησης ο στίχος του και στις δύο εκδοχές του{μία full και μία ακουστική} είναι άκρως ατμοσφαιρικό σε σημείο που μπορεί να φέρει δάκρυα στα μάτια... Αν ψάξετε και την παράλληλη δισκογραφία του Θάνου Παπανικολάου θα δείτε ότι δεν είναι ούτε τρίγωνος ούτε τετράαγωνος. Είναι μια σφαίρα που κλείνει μέσα της κάτι από το μέλλον της ελληνικής μουσικής και σίγουρα ένα απο τα όπλα που θα χρεαστούν για την απάλειψη της μουσικής «κατάντιας» που συχνά γίνεται λόγος. Ψαξτε το.....