Για Μια Χούφτα Γιασεμιά

Εγώ είμαι μάλλον τυχερή αφού στο σταθμό που δουλεύω το δωμάτιο της ροής πρέπει να είναι ψυγείο για να μην ψηθούν τα μηχανήματα χειμώνα-καλοκαίρι. 10 βαθμούς μάξιμουμ. Τυχερή μες την ατυχία να πω καθώς πρέπει να μείνω 12 ώρες κάθε μέρα χωρίς ρεπό για να δουλεύει το πρόγραμμα αφού η μία εκ των τριών που βαστάνε τη ροή του προγράμματος βρίσκεται σε διακοπές για όλο τον Αύγουστο. Και ποιος θα τραβήξει το μανίκι; Η καινούρια… Ξέρετε τώρα.
Οι ώρες περνάνε με στάδια. Το πρωί από τις 8:30 μέχρι τις 14:00 περίπου κυλάνε σαν νερό. Μετά από τις 14:00 μέχρι τις 18:00 που η ζέστη είναι στο αποκορύφωμα το ρολόι κυλάει αργά και βασανιστικά λες και κουράστηκε κι εκείνο. Κατά τις 18:30 που θα έρθουν οι κασσέτες του δελτίου να τις ελέγξω ως τις 20:00 ανοίγουν ξαφνικά τα μισοκοιμισμένα μάτια και το λιωμένο από τη βαρεμάρα μυαλό και όλα κυλάνε κανονικά. Μένει ακόμα μία ώρα {εκτός απροόπτου φυσικά} για να τελειώσει αυτή η μέρα και να πάω επιτέλους στο δροσερό μου κρεβατάκι και το μαλακό μου μαξιλάρι.
Κάθομαι έξω από το δωμάτιο της ροής να κάνω ένα τσιγάρο ακόμα{μέσα απαγορεύεται αυστηρά}. Με περιμένει ένα ποτήρι με παγάκια πάνω στο τραπεζάκι και ο Άρης,συνάδελφος που θα αναλάβει ως τις 03:00 το πρωί το πρόγραμμα.
-Σήμερα σου έχω κάτι πολύ σπέσιαλ,μου λέει.
-Παγωμένο τσαγάκι βλέπω εγώ. Ότι πρέπει!
-Ναι, αλλά πολύ σπέσιαλ…
Βάζω τα χείλη στο ποτήρι. Όντως είναι παγωμένο, αλλά έχει μία παράξενη μυρωδιά. Πράσινο τσάι με…Είναι δυνατόν; Μυρίζει γιασεμί…Ναι είμαι απολύτως σίγουρη. Μυρίζει γιασεμί. Και ξαφνικά θυμάμαι… Τρέχει το μυαλό κατευθείαν σε μια βραδιά καλοκαιριού λίγο πριν τις 21:00 μετά από μια μακριά βόλτα στο κέντρο της Αθήνας για ψώνια,για καφέ στο Λουμπαρδιάρη ,κατά τις 18:30 στο σπίτι της νονάς μου και μετά στο Ηρώδειο για συναυλία που τα εισητήρια είχαν αποκτηθεί με χίλιους κόπους και πολύ καβγά με το μπαμπά που ούτε να ακούσει για ξενύχτι και συναυλίες και ύστερα από τη σφοδρή παρέμβαση της μαμάς και της νονάς το επέτρεψε αφού μεγαλώνω και πρέπει να δω και τον υπόλοιπο κόσμο. Εκεί λοιπόν γύρω στις 21:00 ερχόμασταν από το Νέο Κόσμο και επειδή εγώ δεν ήξερα το δρόμο με πήγαινε η κόρη της νονάς μου που είχε μάθει την Πλάκα απ’ έξω κι ανακατωτά. Και κάπου εκεί κάτω από τον Ιερό Βράχο με τράβηξε μια έντονη μυρωδιά. Μια μυρωδιά που την είχα συνηθίσει μόνο στο χωριό το εξόριστο που έμενα. Θυμάμαι αργήσαμε να φτάσουμε στο θέατρο γιατί είχα κολλήσει επάνω στο φυτό και το μάδαγα για να πάω μια χούφτα μικρά λουλουδάκια να την δώσω στη μαμά μου όταν θα γυρίζαμε. Λες και βρήκα θησαυρό σ’ αυτό το μικρό λουλούδι και θα το πήγαινα στην καλή νεράιδα σαν ένα μικρό ευχαριστώ που κατάφερα να πάω στη συναυλία.
Άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου χωρίς να μπορώ να ελέγξω τα δάκρυα. Ο Άρης παλάβωσε. «Μα τι έπαθες;» με ρωτάει. Δεν έβγαινε η φωνή μου. Έκλαιγα σαν μωρό. Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν η μυρωδιά ή η ανάμνησή της ή το γεγονός ότι ήδη στεναχωριόμουν που καλοκαιριάτικα εγώ είμαι κλεισμένη στο κλουβί της ροής αντί να κόβω βόλτες στην Πλάκα ή στο Μοναστηράκι και το βράδυ να τα πίνουμε παρέα με τα παιδιά του Μενιδιάτη. Ή μήπως ήταν ο πόνος του που θα βρώ εδώ μια χούφτα γιασεμιά να τα πάρω να τα στείλω στη μαμά μου που έχει ένα χρόνο να με δει κι εμένα και τα εγγόνια της; Και ποιος θα μου στείλει κι εμένα μια χούφτα από τα γιασεμιά της Πλάκας να τα έχω να μου παίρνει λίγο τη νοσταλγία; Τον ρώτησα που το βρήκε και την άλλη μέρα πήγα στο σουπερμάρκετ πριν πάω στη δουλειά και πήρα ένα κουτί πράσινο τσάι μιας μάρκας που δεν την είχα ξαναδεί μόνο και μόνο για τα γιασεμιά. Για μια χούφτα γιασεμιά…..