Τραγούδι - σημάδι του καιρού

Γράφει η Μεγαλουδη Μαρια (mariametokapelo)
14 άρθρα στο MusicHeaven

Εγώ τότε το μόνο άγχος που είχα είναι πότε,που και με ποιόν θα εμφανίζεται το "καμάρι" μου να πάω να τον δω και πως θα κανονίσω και να μην το μάθει ο πατέρας μου και να μείνω τη νύχτα στην πολυαγαπημένη μου Αθήνα...

Τελικά κατάφερα να γίνει τετράκις αυτό.

Η πρώτη ήταν παραμονή Χριστουγέννων μετά τα κάλαντα όπου βρέθηκα-ούτε θυμάμαι κι εγώ πως-στην Ιερά Οδό όπου τραγουδούσαν ο Γιάννης Κότσιρας και η Ελένη Τσαλιγοπούλου στο ΦΩΣ και οι δυό τους πολύ αγαπημένοι μου. Ήταν η πρώτη φορά που συνεργάζονταν επί σκηνής και ήταν μεγάλη ευκαιρία για εμένα να τους δω μαζί. Ακολούθησε η νύχτα της πρωτοχρονιάς και μια Παρασκευή-αν θυμάμαι καλά-μετά την μονοήμερη του σχολείου. Τελειόφοιτη τώρα να έχω συνειδητοποιήσει ότι εγώ πενταήμερη δε θα πάω καθαρά για οικονομικούς λόγους-και φυσικά έτσι έγινε,βλέπετε ήταν δύσκολοι καιροί. Η τελευταία και η καλύτερη ήταν η Κυριακή της Αποκριάς.

Βασικά πήγα για να δω τη μαμά μου και αφού γυρίσαμε όλη μέρα όλο το εμπορικό τρίγωνο μόλις μπήκαμε στο σπίτι της λέω" Μαμά,να πάω άλλη μια φορά στο Γιάννη και στην Ελένη;;;ΕΕ:;;;". Δεν μου αρνήθηκε... Ήξερε πως ο Γιάννης και η Ελένη ήταν τα ινδάλματά μου από τότε που έμαθα να ακούω κανονική μουσική.

Πηγαίνοντας λοιπόν προς την Ιερά οδό μπήκα μέσα κανονικά και όλα ήταν όπως και τις προηγούμενες τρεις φορές. Κάποια στιγμή όταν τέλειωσε το δεύτερο πρόγραμμα του ο Γιάννης σβήσαν τα φώτα... Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει,να χειροκροτά,να πετάει χαρτοπετσέτες,λες και όλα τέλειωσαν εκεί. Τελικά πέντε λεπτά αργότερα εμφανίστηκαν ένας ένας οι μουσικόί πάνω στο πατάρι μασκαρεμένοι ο καθένας με τον δικό του στυλ. Εκείνον που δε θα ξεχάσω είναι ο ένας εκ των μπουζουξήδων ο κος Μανώλης Καραντίνης ο οποίος είχε ντυθεί καλόγρια παρακαλώ{!} αλλά το βάψιμο ήταν τόσο πετυχημένο που δεν τον γνώρισα!!

Με τα πολλά βγήκε και η Ελένη ντυμένη μαύρη χήρα μας είπε τα ωραία της τραγουδάκια{με αποκορύφωμα το "Άσπρο μου τριανταφυλλάκι" όπου το γέρο που αρνήστηκε την αγάπη τον έκανε ένα παιδί που βοηθούσε στα παρασκήνια ο Βασίλης και προσπαθούσαν οι υπόλοιποι μουσικοί να τον διώξουν για να μην πειράξει την Ελένη-χήρα}. Και ήταν όλα μια μαγική γιορτή.
Ύστερα ήρθε η σειρά του Γιάννη να βγει...

Το πρώτο τραγούδι που έλεγε ήταν το "Ποιός το ξέρει" του Μίμη Πλέσσα,όπου στην εισαγωγή έπαιζε φλάουτο ο Δημήτρης Χουντής και έβγαινε ο Γιάννης και το έλεγε. Εκείνη τη νύχτα όμως καθώς έπαιζε η εισαγωγή βγαίνει από το πλάι της σκηνής ένας μαυροφορεμένος μάγκας,με ένα καπέλο μαύρο,ένα μουστάκι πέντε πόντους και μαλλιά...  Στο ένα χέρι το τσιγάρο,στο άλλο το μικρόφωνο. Κάνει σήμα στην ορχήστρα να σταματήσει. "Τι είναι αυτά βρε παιδιά;" τους λέει. "Εμένα ζειμπέκικα μ' αρέσει να λέω. Έλα παίξε!" λέει στο Δημήτρη. Εκείνος του γνέφει "όχι". Του το ξαναλέει. "Παίξε λέμε!". Ξαναγνέφει άρνηση ο Δημήτρης. Σηκώνεται που λέτε πάνω ο Γιάννης-μάγκας-Κότσιρας να τον κάνει του αλατιού!!Πέφτουν πάνω του οι μουσικοί να τον τραβήξουν,αλλαλούμ πάνω στη σκηνή... "Παίξε ρε άρρωστε!!!!" του λέει. Ε,τι να κάνει ο άνθρωπος το έπαιξε το κομμάτι του κι ας ήταν στα 9/8... 

Παρακάτω γίναν τρομερά σκηνικά και με την Ελένη και το Γιάννη μαζί στη σκηνή που για να σας τα πω δε με φτάνει ένα άρθρο. Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα τόσο "λυμένο". Και το κέφι στα ύψη!!Εγώ αφού είχαν προηγηθεί οι τρείς φορές είχα βρει τη θέση μου. Είχε δυό σκάλες δίπλα από τη σκηνή. Εγώ καθόμουν στην αριστερή -όπως μπαίνεις- στην κορυφή της. Είχε την καλύτερη θέα από εκεί πάνω. Με τα πολλά λοιπόν που γίνονταν εκείνη τη νύχτα το κέφι ήταν στο τσακίρ.

Κάποια στιγμή πρόσεξα το Γιάννη να με κοιτάει... Του σκάω ένα μικρό χαμογελάκι μου σκάει κι εκείνος ένα και τον βλέπω να μου γνέφει"έλα να σου πω". Κόλλησα... Λέω τι θέλει από εμένα τώρα;Του γνέφω κι εγώ:"ΕΓΩ;". Μου κάνει "ναι. Έλα να σου πω". Δεν ξέρω γιατί αρνήθηκα. Απ τη μια δεν ήξερα τι είχε το μυαλό του. Με την τρέλα που κουβαλούσαν ίσως και να ήθελε να χορέψουμε και μετά...  Που θα έβρισκα τρύπα να κρυφτώ;

Μου λέει μιά κυρία δίπλα μου που πρόσεξε το σκηνικό:"Κατέβα βρε!Τι θα σου κάνει θα σε φάει;". Κι έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση και κατέβηκα τη σκάλα όπου μόλις έφτασα στην σωστή απόσταση μου έδωσε το καπέλο που φορούσε.

Χαρά εγώ!!! Από τότε είμαι γνωστή με το παρατσούκλι που έχω και στο MusicHeaven. Μαρία με το καπέλο. Το τραγούδι που σημάδεψε εκείνη τη στιγμή ήταν το "Μην κάνεις όνειρα τρελά". Το τραγουδούσε η Ελένη. Το επόμενο από αυτό ήταν το "Άναψε το τσιγάρο". Και τα δύο είναι το σήμα κατατεθέν και κάθε φορά που τα ακούω με πάνε πίσω σ' εκείνη τη φοβερή βραδιά. Ο λόγος που το μοιράζομαι τώρα μαζί σας είναι γιατί πάνε 7 χρόνια από τότε. Κι είναι ακόμα άθικτο. Όπως άθικτη είναι και η παρουσία του Γιάννη. Καμαρώνω που τον βλέπω να πηγαίνει ψηλά. Κι εγώ να στέκω κάπου μέσα στο πλήθος με το καπέλο μας και να τραγουδάω:

"Που ζητάς να πας
άφου μ' αγαπάς
και στα πλούτη εμένα
πάλι θα ζητάς"...
Γιάννη μου...
Σε ευχαριστώ...
Χρόνια πολλά...