Ακόμα σε περιμένω...

Μου είναι δύσκολο να ξέρω ότι δε νιώθεις όπως παλιά

πού πήγαν όσα μου έλεγες, έγιναν όλα κομμάτια;

Πολλές φορές σκέφτομαι πως δεν τα εννοούσες ποτέ.

Πόσο εύκολα ξέχασες, γύρισες σελίδα κι έφυγες… τόσο απλά.

Προσπαθώ να σε πλησιάσω, μήπως κάτι αλλάξω

εσύ συνεχώς με διώχνεις μακριά.

Τι άλλο να κάνω; Δε μου αφήνεις περιθώρια.

Φοβάμαι στην τρέλα μη φτάσω

νιώθω πως ξεπερνάω τα όρια.

Μ’ αρρωσταίνει η σκέψη πως πια δε σε νοιάζει.

Αν ήξερα έστω και κάτι για μένα πως νιώθεις…

Κάθε μέρα είναι σαν να με σκίζει ένα γυαλί

σαν να μου μπήγεις στην καρδιά μαχαίρι.

Πόσες φορές παρακαλάω να γυρίσεις

ή εσύ, ή ο χρόνος πίσω

μήπως μπορέσω κοντά μου να σε κρατήσω.

Και τι δε θα ‘δινα ξανά να σου μιλήσω

τη φωνή σου ν’ ακούσω, να σε κοιτάξω, να σε αγγίξω.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι ήμουνα πριν σε γνωρίσω…

Θυμάμαι την πρώτη μέρα,

από τότε και μετά όλα ήταν διαφορετικά.

Το ήξερα απ’ την αρχή ότι ήρθες για να μείνεις, ότι δεν ήσουν για λίγο.

Τώρα όμως πού είσαι; Γιατί δεν έρχεσαι να μου αλλάξεις ξανά τη ζωή;

Σε χρειάζομαι…

σε ζητάω κάθε μέρα πιο πολύ.

Όπου κι αν είσαι, μακριά ή κοντά, να ξέρεις πως για σένα υπάρχει πάντα θέση

στη δική μου καρδιά.

Β. Τ.