Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Η Άλκηστις Σεβαστή Αττικιουζέλ, Άλκηστις Πρωτοψάλτη από το 1975, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 18 Οκτωβρίου 1956. Η μητέρα της, δασκάλα με καταγωγή από τη Χίο γεννημένη στην Αλεξάνδρεια, όπως και ο πατέρας της, αναγνωρισμένος χειρούργος με μικρασιάτικη καταγωγή. Οι παιδικές της μνήμες φέρουν έντονη τη σφραγίδα της Αλεξάνδρειας σε οσμές και εικόνες, σε βόλτες με τους γονείς της στην έρημο, με τον παππού της στην Κορνίς, στα καφενεία με τους ναργιλέδες (ένα συγκεκριμένο καφενείο απέναντι από το πατρικό της σπίτι στην Αλεξάνδρεια θα τη βοηθήσει καθοριστικά στον εντοπισμό αυτού του σπιτιού, όταν μετά από 40 περίπου χρόνια θα επισκεφθεί τη γενέτειρά της).

Σε ηλικία μόλις 6 ετών έρχεται αντιμέτωπη με τον ξεριζωμό. Δεν ξεχνάει μέχρι σήμερα την ύστατη ματιά στο πατρικό της σπίτι και τον τελωνειακό υπάλληλο που έσπασε τη μοναδική κούκλα που κρατούσε στα χέρια της, για να ανακαλύψει κρυμμένα τιμαλφή. Έκτοτε, δεν έπαιξε ποτέ ξανά με κούκλες. Η οικογένειά της, παρόλο που είχε συγγενείς οι οποίοι κατέφυγαν τότε επί Νάσερ στην Αυστραλία, επέλεξε την Αθήνα ως αναγκαστική δεύτερη πατρίδα. Λίγα μόλις χρόνια αργότερα, ο πατέρας της δεν άντεξε το φορτίο του ξεριζωμού και πέθανε. Αυτό το τελεσίδικο και αμείλικτο χτύπημα της μοίρας δεν το ξεπέρασε ποτέ. Παιδί ανήσυχο, υπερκινητικό, τότε και τώρα, έκανε αντιτετανικό ορό ανά 6 μήνες, γιατί πατούσε διαρκώς πρόκες στις οικοδομές όπου έπαιζε κάνοντας το γύρο του θανάτου στη Νέα Σμύρνη μαζί με τον παιδικό της φίλο, το Σταμάτη Κραουνάκη. Παιδί αδύνατο, αεικίνητο, με πολύ δυνατή φωνή, έδινε πρώιμα ρεσιτάλ μέσα σε χάρτινες φαρμακευτικές κούτες πάνω στην ταράτσα. Ήδη από τα 13 της δουλεύει τα καλοκαίρια προκειμένου να προσφέρει οικονομική βοήθεια στην οικογένειά της. Έχει εργαστεί και ως ξεναγός (εμπειρία που την έφερε σε πρώιμη σημαδιακή επαφή με το μικρόφωνο).

Το χειμώνα παρακολουθεί το σχολείο, στο οποίο είναι καλή μαθήτρια, ζωηρότατη, και μοιραία υπεύθυνη όλων των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Κατά την εφηβεία αφοσιώνεται στον αθλητισμό, κι ενώ κερδίσαμε το 1975 μία Μοναδικής Εμβέλειας Καλλιτέχνιδα ίσως χάσαμε μία Πρωταθλήτρια. Ασχολείται παθιασμένα με το Στίβο (100 μ., 400 μ. μετ' εμποδίων στον Πανιώνιο και χειροσφαίριση στο Μίλωνα μέχρι το 1986).

Η αθλητική της θητεία είναι εξάλλου φανερή τόσο στο Ήθος της όσο και στη φυσική της κατάσταση. Το γυμναστήριο και η υγιεινή διατροφή δε λείπουν από τη ζωή της. Σε ηλικία 17 ετών κι ενώ δε σκόπευε να γίνει τραγουδίστρια, την ακούει σε κάποιο μαθητικό πάρτυ να τραγουδάει και να παίζει κιθάρα ο φωτογράφος Γιώργος Πασχαλίδης, στη συνέχεια θα τη δοκιμάσει ο Δήμος Μούτσης στα τραγούδια από το δίσκο "Άγιος Φεβρουάριος", και τελικά θα της εμπιστευθεί τραγούδια όπως "Απολείπειν ο θεός Αντώνιον" στο δίσκο "Τετραλογία" σε ποίηση Καβάφη, Ρίτσου, Καρυωτάκη. Το πρώτο της συμβόλαιο στην Columbia θα το υπογράψει η απρόθυμη μητέρα της που σίγουρα δεν ενθουσιάστηκε με την επαγγελματική προοπτική που ανοιγόταν μπροστά στην ανήλικη κόρη της. Ας μην ξεχνάμε την παλαιότερη ταύτιση της κάθε τραγουδίστριας με την ελευθέρων ηθών γυναίκα της νύχτας. Mε απαράμιλλο πείσμα, ήθος, και δυναμισμό θα καταφέρει ήδη από την αρχή της λαμπρής της καριέρας να επιβληθεί στο χώρο της Τέχνης του Τραγουδιού με μοναδικό όπλο την Υπέροχη και Εκφραστική της Φωνή!

Η ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ είναι μία από σημαντικότερες Φωνές στην Ελλάδα. Από το 1975, τα δισκογραφικά της βήματα καθώς και οι προτάσεις της για Ψυχαγωγία προκαλούν και κερδίζουν τον απόλυτο σεβασμό των άφθονων θαυμαστών της δια βίου. Η Άλκηστις πάντοτε τολμά, πάντοτε ανοίγει νέους δρόμους με μοναδική αποφασιστικότητα και αφοσίωση, με ήθος και πείσμα κολυμπά σαν την πέστροφα με τεράστια επιτυχία. Aπό τα πρώτα βήματα της σταδιοδρομίας της το άστρο της λάμπει όμορφα, καθαρά και πολύ δυνατά. "Τετραλογία" του Δήμου Μούτση, εμφανίσεις με το Ν.Ξυλούρη και τη Μ.Κωχ, "Κύκλος Σεφέρη", συναυλίες με το Στ.Ξαρχάκο, η παράσταση "Εφημερεύουμε", ο Λυκαβηττός με τον Α.Καλογιάννη και το Γρ.Μπιθικώτση, "Γράμματα στο Μακρυγιάννη" του Ηλία Ανδριόπουλου, η συμμετοχή στη "Ρεζέρβα" του Δ.Σαββόπουλου, τα "Μανιάτικα"...κι αυτή είναι μόνο η αρχή... Ειδικά οι παραστάσεις της (1993-94 "Ανθρώπων Έργα" 1995 "Τα Παιδιά της Πειραιώς"), στον ερημωμένο - τότε - χώρο του Γκαζιού, δημιουργημένες από το χαρισματικό Ανδρέα Βουτσινά, τη Λίνα Νικολακοπούλου, και το Σταμάτη Κραουνάκη στα καταπληκτικά σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη, έχουν γράψει Ιστορία και έχουν δώσει ζωή στην όλη περιοχή, η οποία έκτοτε είναι από τις πιο "Καυτές" της Αθήνας.

Άλκηστις Πρωτοψάλτη

17 Σεπτεμβρίου 1994, Ημέρα "Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος", Ωδείο Ηρώδου του Αττικού...Η Άλκηστις συγκλονίζει με την υπέροχη της ερμηνεία, επιστρέφει στα πρώτα της βήματα, ενώνει μοναδικά παρελθόν, παρόν και μέλλον. "Εδώ θέλω να υπογραμμίσω την έξοχη παρουσία της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, που με την ερμηνεία της εκείνο το βράδυ, στις 17 Σεπτεμβρίου 1994, στο Ηρώδειο ξεπέρασε κατά πολύ τα συμβατικά όρια και αναδείχτηκε κορυφαία πρωταγωνίστρια, χαράζοντας ανεξίτηλα το στίγμα και τον χαρακτήρα της στο μουσικό περιεχόμενο της βραδιάς..." Ηλίας Ανδριόπουλος. "Προσανατολισμοί", "Γράμματα στο Μακρυγιάννη", "Λαϊκά Προάστια", Οδυσσέας Ελύτης, Ηλίας Ανδριόπουλος, Μάνος Ελευθερίου, Μιχάλης Μπουρμπούλης. Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, Ανδρέας Πυλαρινός. "Ο Ηλίας Ανδριόπουλος τίμησε με την τέχνη του, την τιμή που του έκανε ο Ελύτης να του εμπιστευτεί την ποίησή του και η Πρωτοψάλτη μεταποίησε σε λαγαρό μάλαμα ελληνίδος φωνής, τα τιμαλφή της μουσικής του Ανδριόπουλου" Κώστας Γεωργουσόπουλος. "Η Πρωτοψάλτη έκανε την καλύτερη εμφάνιση, που έχει κάνει ποτέ Έλληνας τραγουδιστής σ'αυτόν τον χώρο. Φάνταζε όρθια στην κουπαστή κάποιου πλοίου που διασχίζει το Αιγαίο, να τραγουδά σαν αρχαία ραψωδός με τη θεϊκή φωνή της, με σηκωμένο το μέτωπο στους αέρηδες και στα μελτέμια, στίχους από τον Όμηρο και δώθε δεν έχουν ξαναγραφεί" Ηλίας Ανδριόπουλος. Κι ευτυχώς η μοναδική αυτή εμφάνιση κάτω από την Ακρόπολη έχει περάσει στην αιωνιότητα.

Η μοναδική φωνή της Άλκηστης, και η σαγηνευτική της παρουσία επί σκηνής έχει ταξιδέψει εντός κι εκτός Ελλάδος με τεράστια επιτυχία και απήχηση. Παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι του Ν.Αντύπα και της Λ.Νικολακοπούλου "Συναυλία" "Εγώ στα νιάτα μου ξημερώνω Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική". Γνωρίζω καλά ότι έχει πολλούς αφοσιωμένους φίλους την Ισπανία, το Ισραήλ, την Κύπρο, την Κούβα, το Βέλγιο, την Αγγλία, την Ολλανδία, τη Σουηδία, την Ουρουγουάη, τη Γερμανία, το Μεξικό, τη Γαλλία (στο Budha Bar του Παρισιού μπορεί κανείς να ακούσει, αν μη τι άλλο, το "Αιγαίο"), τη Γιουγκοσλαβία του Bregovic και όχι μόνο. Πώς να μη λατρεύουμε μια τέτοια καλλιτέχνιδα, άσχετα από το αν μιλάμε ή από το αν καταλαβαίνουμε ελληνικά.

"Σαν Ηφαίστειο που Ξυπνά", Σεπτέμβρης του 1997, και αναμονή τεσσάρων περίπου ετών από τον τελευταίο προσωπικό της δίσκο, "Ανθρώπων Έργα" του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου.

Νίκος Αντύπας και Λίνα Νικολακοπούλου, και η Άλκηστις είναι το Ηφαίστειο που Ξύπνησε και μάγεψε όσους πήγαν ξανά και ξανά στο κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο (1998-1999), για να "κοινωνήσουν" αυτή τη χορογραφημένη ΜΑΓΕΙΑ. Η εμπνευσμένη σκηνοθεσία έφερε τη σφραγίδα του χαρισματικού Δημήτρη Παπαϊωάννου (της Ομάδας Εδάφους), ενώ η Λιλή Πεζανού επιμελήθηκε τα σκηνικά και τα κοστούμια. Μετά την Αθήνα, η παράσταση μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη (Ράδιο Σίτι), ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα (Μυτιλήνη, Ρόδο, Βόλο, Πάτρα, Νέα Κίο, Λουτράκι, Χανιά, Ξάνθη, Κύπρο...) και αποθεώθηκε! Στις 29 Νοεμβρίου 1998, η Άλκηστις χάρισε στους φίλους της ανά τον κόσμο μια υπέροχη παράσταση στο Cambridge Theatre του Λονδίνου.

Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Και μετά ακολούθησαν οι παραστάσεις με άλλη μορφή. Το "Volcano Minimal", η μοναδική φωνή της Άλκηστης, η κιθάρα του Βαγγέλη Μπουντούνη, τρεις καθεδρικοί ναοί, τρία μικρά θέατρα, και η απόλυτη μαγεία..χωρίς μικρόφωνα, χωρίς ορχήστρα...Η ΦΩΝΗ. Σταθμοί αυτών των παραστάσεων: Βερολίνο (19/03/1999), Φρανκφούρτη (21/03/1999), Άμστερνταμ (24/03/1999), Νυρεμβέργη (20/03/1999), Αμβούργο (26/03/1999), Κοπεγχάγη (28/03/1999).

Και φτάνουμε στην αυγή της Νέας Χιλιετίας με την Άλκηστη να ζεσταίνει με τη Φωνή της την παγωμένη Θεσσαλονίκη. Αναμένουμε το νέο της δίσκο, τις "Υδρόγειες Σφαίρες", ο οποίος ομορφαίνει τη ζωή μας από τις 14 Μαρτίου 2000. Παράσταση στο Palace Theatre στο Λονδίνο στις 21 Μαϊου. Η Μικρή Επίδαυρος, "Από τις Υδρόγειες Σφαίρες μέχρι τη Σωτηρία της Ψυχής" 28 και 29 Ιουλίου 2000. Συναυλίες στην Κω (31 Αυγούστου), τη Θεσσαλονίκη (3 Σεπτεμβρίου), την Ισπανία (Μπιλμπάο 6 Σεπτεμβρίου, Σαλαμάνκα World Music Festival 7 Σεπτεμβρίου), και στις 18 Σεπτεμβρίου μία και μοναδική συναυλία στην Τεχνόπολι, στο Γκάζι, στα πλαίσια της "Ραδιοενέργειας 2000". Όσο για το απόλυτο γεγονός του Χειμώνα... Σταμάτης Κραουνάκης και Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ξανά μαζί, στο Diogenis Studio. Και από σήμερα (28/02/01) στο Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης για 18 μαγικές παραμυθένιες βραδιές! Έπονται ρεσιτάλ στην Ισπανία, την Κούβα, το Ισραήλ, την Κύπρο και καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την Ελλάδα...."σαν ταξιδάκι αναψυχής, μ'ένα κρυμμένο τραύμα...."

Και μετά μας χάρισε τρεις ονειρεμένες βραδιές με τα "Παραμύθια μιας Φωνής" στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (14, 15 και 16 Ιανουαρίου 2002). Η μαγεία των Παραμυθιών έγινε cd + dvd (Heaven 2003).

Η Άλκηστις πάντοτε τολμά, πάντοτε ανοίγει νέους δρόμους με μοναδική αποφασιστικότητα, με ασίγαστο τσαγανό, είτε πρόκειται για τις "Λεωφόρους" που τάραξαν τα λιμνάζοντα νερά της ελληνικής μουσικής, είτε για το βαλκανικό ήχο που επέβαλε στην Ελλάδα με το συγκλονιστικό "Παραδέχτηκα", είτε για τις παραστάσεις της στο Γκάζι που "έδωσαν φως" σε μια νεκρή ζώνη της Αθήνας, είτε για το Ηφαίστειο που πλημμύρισε το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, εγχείρημα που χρηματοδότησε η ίδια με υποθήκη το σπίτι της. Διακρίνεται για την ευγένειά της, το ήθος και το πείσμα της. Τόσα χρόνια απασχολεί τον κόσμο μόνο μέσα από τη δουλειά της. Και ο κόσμος, κυριολεκτικά, τη λατρεύει. "Η δουλειά σας βγάζει μια παιδικότητα και μια ωριμότητα ταυτόχρονα. Κι ίσως είναι αυτό το σημείο που κάνει πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους να σας αγαπούν...σας αγαπάνε από τα αμφιθέατρα μέχρι τα κομμωτήρια. Έχετε μια πολύ μεγάλη γκάμα." (Σταύρος Θεοδωράκης, στην εκπομπή του στο MEGA "Τελευταία Σελίδα" με καλεσμένη την Άλκηστη). "Η αγάπη του θεατή είναι η πιο τρομακτική κινητήριος δύναμη, για να μπορέσει ένας καλλιτέχνης να απογειωθεί και να φτάσει στο σημείο που ποθεί και ονειρεύεται." (Απάντηση της Άλκηστης στην προηγούμενη παρατήρηση του Σταύρου Θεοδωράκη). Κολυμπά σαν την πέστροφα αντίθετα στο ρεύμα με τεράστια επιτυχία. Λατρεύει τη Θάλασσα, ασχολείται με καταδύσεις, κυρίως για υποβρύχιες φωτογραφίσεις, είναι δεινή "ψαροτουφεκού". Το ατίθασό της πνεύμα, φυσικά, την οδηγεί και στην αγάπη της ιππασίας, γεγονός που αξιοποιήθηκε πολύ εύστοχα στο αριστουργηματικό βιντεοκλίπ της "Λάβας" του Νίκου Σούλη.

Θεωρεί τον Κινηματογράφο "Παράδεισό μου". Έχει αδυναμία στους κινηματογραφικούς αστέρες: Μάρλον Μπράντο, Ρόμυ Σνάιντερ, Τζέην Φόντα (στην οποία ήθελε να μοιάσει), Ρένα Βλαχοπούλου, Μελίνα Μερκούρη, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Ζωή Λάσκαρη... Αγαπημένος της "Μικρός Ήρωας" είναι ο Σπίθας, ένα παιδί γεμάτο αδυναμίες, και το τραγούδι του φόβου του το είχε μελοποιήσει σε ρυθμό ραπ η Άλκηστις.

Αλκηστις Πρωτοψαλτη

Με μητέρα δασκάλα, γεννημένη κι αυτή στην Αλεξάνδρεια, με "Τετραλογία" ως παρθενική κατάθεση στο τραγούδι, επόμενο είναι να αγαπά πολύ την ποίηση του Κ.Π.Καβάφη. Επιπλέον, το βιβλίο του Μανόλη Γλέζου "Η συνείδηση της πετραίας γης" έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά της 'Αλκηστης. Αξεπέραστους συνθέτες θεωρεί το Μίκη Θεοδωράκη και τον υπέροχο Μάνο Χατζιδάκι. Λατρεύει την ποιητική γραφή της φίλης της, Λίνας Νικολακοπούλου, της οποίας στίχους τραγουδά μοναδικά σχεδόν αποκλειστικά από την "Έξοδο Κινδύνου" του 1984. "Η Λίνα - εκτός από το ότι αισθάνομαι τυχερή που συνυπάρχουμε σ' αυτή τη ζωή, κι είμαστε της ίδιας ηλικίας, με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ευαισθησίες κι αγωνίες γι'αυτό που κάνουμε - με αντιπροσωπεύει χίλια τοις εκατό στον τρόπο γραφής και έκφρασης. Ο λόγος της μ' ανατριχιάζει από τα νύχια ως την κορφή. Και πέρα απ' αυτό, δουλεύουμε παράλληλα μαζί πολλά πράγματα. Μ' έχει καθοδηγήσει πολλές φορές στα επόμενα βήματα, με ποιους θα συνεργαστούμε, πώς θα στήσουμε τις παραστάσεις. Θα μπορούσε να πάρει τον τίτλο του "καλλιτεχνικού διευθυντή". Είναι ένα πολύπλευρο ταλέντο και χαίρομαι που μπορώ να μιλώ γι' αυτήν. Μαζί αποφασίζουμε, μαζί εκτελούμε, μαζί παίρνουμε τα ρίσκα. Μου είναι πολύτιμη και εντελώς απαραίτητη. Άλλωστε για μένα πια δεν είναι στιχουργός, είναι ποιήτρια. Αυτό τον τρόπο με τον οποίο ξέρει να καταθέτει τις εικόνες της ζωής μας, αυτή την ακρίβεια όχι μόνο των λόγων αλλά και της ψυχής, δεν τα έχω συναντήσει σε κανέναν άλλο. Και δυστυχώς είμαι καλομαθημένη σ'αυτό..." (Συνέντευξη στην Τασούλα Επτακοίλη στο περιοδικό "Μετρό", Μάρτιος 1998).

Ο δίσκος "Σαν Ηφαίστειο που Ξυπνά", σύμφωνα με την Άλκηστη, την ψυχογραφεί με αρκετή ακρίβεια. Παρόμοια είναι και η λειτουργία των τραγουδιών "Δράκος" και " Όστρακο" από τις "Υδρόγειες Σφαίρες". "Περισσότερο έχω την ψυχολογία του παιδιού που παίζει κι έτσι έρχεται σε επαφή με τον κόσμο.. Περνώντας τα χρόνια άρχισα να πιστεύω ότι ο τρόπος που μπορεί να κινηθεί μια γυναίκα δεν είναι απαραίτητα το μοιραίο θηλυκό τύπου Τζέιν Μάνσφιλντ ή Κιμ Μπάσιντζερ. Κάθε άνθρωπος εκπέμπει τον ερωτισμό του και έχει τα δικά του σημεία που ερεθίζουν τον άλλον. Δεν ισχύουν τα πρότυπα με τα οποία μας βομβαρδίζουν γενικώς. Το λέω γιατί για κάποιους μπορεί να μην εκπέμπω τίποτε, αλλά για κάποιους άλλους εκπέμπω αυτό που πραγματικά αισθάνομαι. Και έτσι λειτουργώ. Ποτέ δεν θα ήμουν ένα "σύμβολο του σεξ"..(Απάντηση της Άλκηστης στην παρατήρηση του Γιώργου Τσάμπρα, "Δίφωνο" τεύχος 25, Οκτώβριος 1997, "Τον ρόλο του εξεζητημένου "θηλυκού" δεν τον έχετε παίξει ακόμη..."). "Από σκηνής δεν 'πουλάει μούρη', έρωτα, επιτυχία. Πουλάει τον εαυτό της· κυριολεκτικά. Είναι αυτό που πράγματι υπήρξε: η άτακτη συμμαθήτριά μας με την εξαιρετική φωνή, πρώτη στο παιχνίδι, πρώτη στο τραγούδι, έτοιμη κάθε στιγμή να μας ξεσηκώσει για μια κοπάνα από την καθημερινότητα, λίγο αγοροκόριτσο και πολύ παιδί. Θα το επαναλάβω· αν είχε την ηλικία του γέλιου της, θα τη βγάζαμε βόλτα στη γειτονιά κρατώντας την από το χέρι και θα της αγοράζαμε σοκολάτα από το περίπτερο της γωνίας για να την κάνουμε να μας πει ένα τραγούδι." (Πρόλογος της Στέλλας Βλαχογιάννη στη συνέντευξη της Άλκηστης στο περιοδικό "Δίφωνο", τεύχος 6, Μάρτιος 1996). "Μέσα απ' όλα αυτά τα "κοινά" ταξιδεύει η λάμψη της Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Την αγαπάνε όλοι, γιατί στο πρόσωπό της και οι άνδρες και οι γυναίκες βρίσκουν μια εικόνα εφηβείας, ένα ταλαντούχο παιδί που δεν έχει ακόμη μεγαλώσει - και που δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνει." (Απόσπασμα από άρθρο στο περιοδικό "Δίφωνο", τεύχος 51, Δεκέμβριος 1999, με τίτλο "στην παγίδα μιας μητρικής αγκαλιάς" του Γιώργου Νοταρά).

"Είναι απορίας άξιον πώς μια γυναίκα τόσο ασκητική και προσγειωμένη μπορεί να μεταλλάσσεται κάθε νύχτα σε καθηλωτική ιέρεια πολυδιάστατων παραστάσεων. Η ίδια αισθάνεται πως είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Η μία όψη, ατίθαση και αμαζόνεια, εξαργυρώνει τους προσωπικούς λογαριασμούς της. Η άλλη, μοιραία και απόκοσμη, εξοφλεί το χρέος της στην τέχνη που υπηρετεί......Το κασετόφωνο κλείνει, αλλά η συζήτηση συνεχίζεται. Η αίθουσα της Universal γίνεται σπίτι της και με τη διάθεση πραγματικής φιλοξενίας μας προσφέρει έναν ακόμη καφέ, που μας κρατάει συντροφιά την επόμενη ώρα. Αισθανόμαστε σαν φίλοι από χρόνια. 'Παιδιά, δεν νιώθω ότι έδωσα συνέντευξη', μας λέει με το γάργαρο γέλιο της. Ειλικρινά, ούτε κι εμείς. Νομίζαμε ότι θα συναντούσαμε μια ντίβα και τελικά γνωρίσαμε μια ισορροπημένη, προσγειωμένη και αυτάρκη γυναίκα. Τελικά δεν είναι τυχαίο που κάποιοι άνθρωποι αξιώνονται την αδιαπραγμάτευτη λατρεία μας." (Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Άλκηστης στο περιοδικό Vogue Hellas τεύχος 3, Μάιος 2000 στον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου και τη Βίλμα Παπασάββα).

(Αποσπάσματα από τα Alkistis.gr, Wikipedia.com, AlkistisProtopsalti.gr)