Θυμάμαι το βιβλίο του μεγάλου Vilchem Reich "Άκου Ανθρωπάκο" και παραθέτω κάποιες ασήμαντες σκέψεις μου.
Άκου λοιπόν ανθρωπάκο ξανά, το πανάκριβο αυτοκίνητο που με κόπο δουλέυοντας μερα νύχτα αγόρασες να γκαζώνει προς ενθουσιασμό άλλων.Άκου ανθρωπάκο ξανά, καθώς μποντιλιαρισμένος σε μια Αθηναική οδό προσπαθείς να φτάσεις στη ρουτίνα σου. Άκου ανθρωπάκο ξανά καθισμένος στον
δερμάτινο καναπέ σου τον καθε Μικρούτσικο να συμπληρώνει τα σκουπίδια που θα πετάξεις το πρωί. Άκου ανθρωπάκο ξανά,στρυμωγμένος τις "φωνάρες" που εκτιμάς να σε διασκεδάζουν καθώς πίνεις το φάρμακο που σου προσφέρουν. Άκου λοιπόν Έλληνα ανθρωπάκο ξανά να σου μιλούν για αυτά που θα μπορούσες να κάνεις κι εσυ νωχελικά και λες "Ωχ αδερφέ". Άκου λοιπόν...