Μία ώρα και δέκα λεπτά περίσσευμα

9/12/2002

Στιγμές μοναξιάς...μόνο τότε καταλαβαίνεις ποιός πραγατικά είσαι. Βλέπεις πράγματα που διαφορετικά δεν θα έβλεπες και νιώθεις τόσο αδύναμος μα και συνάμα τόσο δυνατός.

Περίεργη αυτή η κατάσταση, αγαπάς και δεν αγαπάς, ζείς και δεν ζείς. Φωνές ανθρώπων ξεχασμένων ξεπηδούν στο μυαλό μου. Φίλοι παλιοί, αγάπες που έσβησαν στο πέρασμα του χρόνου ξαναβιώνουν το ξεπεσμένο μεγαλείο τους και χάνονται σε δύσεις καθώς παίζουν τα χρώματα πάνω στην θάλασσα. Αυτό το ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη! Κάποτε άκουσα οτι για όλα υπάρχουν λέξεις να τα περιγράψεις. Όσο και να ψάχνω, δεν τις έχω βρεί ακόμα. Ο αέρας έπαιρνε τα μαλλιά της κι εγώ σαν χαμένος κρεμόμουν απο μια ματιά της. Έυκολα ξεχνούν οι άνθρωποι και εύκολα πληγώνουν. Το ακούς, το ξανά ακούς μα πάντα λες οχι εγώ, οι άλλοι. Δύσκολο να γίνει το "εγώ" οι "άλλοι" και οι "άλλοι" το "εγώ". Στην φιλοσοφία και στην θεωρία είμαστε όλοι αλάθανστοι. Τι είναι τελικά η φιλοσοφία αν είναι μόνο για τους άλλους? Σκόρπια λόγια στον άνεμο.

Γυρνώ και την κοιτώ στα μάτια ξανά και ξανά και βλέπω το νόημα σε ότι ψάχνω ξεκάθαρο. Δύο θάλλασες όχι ήρεμες, δύο θάλασσες που σηκώνουν νησιά και ηπείρους ολόκληρες.Ώρες ολόκληρες κάθομαι και ατενίζω το βλέμα της μα όσο και να προσπαθώ να δώ κι εγώ τι βλέπει, με πνίγει κι εμένα και με ξεβράζει σε άγονες παραλίες.

Δέν θα την ξαναδώ... Το αποφάσισα λέω εγωιστικά στον εαυτό μου και τέλος. Μπαίνει τέλος ρε σε αυτά; Σε κάνει οτι θέλει και πάντα νομίζεις οτι βγαίνεις μπροστά της! Το κεφάλι μου πάει να σπάσει και αυτή η ησυχία με τρελλαίνει...