Sacred Reich - The American Way

Κι όμως. Οι παλαιότεροι θιασώτες του thrash Metal, θα θυμούνται αυτό το συγκρότημα. Το δε όνομά τους δεν ξέρω από που το εμπνεύστηκαν οι τυπάδες από το Phoenix της Arizona, οι ίδιοι αυτό που αντιπροσωπεύουν και οι στίχοι των τραγουδιών τους όμως  σημειολογικά είναι ακριβώς το αντίθετο από οτιδήποτε έχει να κάνει με ναζισμό, ρατσισμό ή κάτι παρεμφερές. Αυτό δείχνουν τα τραγούδια τους και περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο το album “The American Way” το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1990.

Γι’αυτό το album κατά γενική ομολογία το καλύτερό τους, θα γράψω. Σας ακούγεται παράξενο, μελωδία σε thrash album; και όμως! Εδώ δε μιλάμε για θόρυβο με τον οποίο πολύς κόσμος έχει συνδέσει την έννοια Metal πόσο δε μάλλον την έννοια thrash Metal!

Οι Sacred Reich, κατάφεραν να συνδυάσουν και τα δύο με έναν τρόπο απαράμιλλο. Όλα τα κομμάτια του δίσκου ανεξαιρέτως είναι μοναδικά.

Εκεί που βαράνε τα ντράμς και σπιντάρουν οι κιθάρες και τα  μπάσα, θα αναβλύσει μια δυνατή, μια σκληρή μεν και ταυτόχρονα απλή, αλλά αριστουργηματική μελωδική έκφανση. Βέβαια αυτή είναι μια καθαρά υποκειμενική άποψη, κάποιος αν τους ακούσει μπορεί να πει το αντίθετο. Οι στίχοι, βαθειά πολιτικοποιημένοι, καταπιάνονται με ένα εύρος θεμάτων, από τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής μέχρι το απαρτχάϊντ ( υπήρχε ακόμα ) και από την αγάπη μέχρι την αυτογνωσία.

Ας κάνω όμως μια αναφορά στα μέλη του συγκροτήματος που ιδρύθηκε στο Phoenix της Arizona το 1985 και παρέμεινε ενεργό έως το 2000.

Phil Rind - Bass, Vocals

Wiley Arnett - Lead Guitar

Jason Rainey - Rhythm Guitar

Greg Hall - Drums

(photo1)

Τα τραγούδια του άλμπουμ κατά σειρά είναι τα εξής:

1. "Love Hate"

2.  "The American Way”

3.  "The Way It Is"

4.  "Crimes Against Humanity"

5.  "State of Emergency"

6.  "Who's To Blame"

7.  "I Don't Know"

8.  "31 Flavors".

Στο τελευταίο, το "31 Flavors" θα ακούσετε και τρομπέτα, σαξόφονο και τρομπόνι! από τους Tony Brewster, Will Donato και Tim Moynahan αντίστοιχα οι οποίοι δεν αποτελούν μέλη του γκρούπ αλλά συμετείχαν σε αυτό το τραγούδι.

Ας πάρουμε όμως τα κομμάτια ένα ένα και ας γράψουμε δυο λόγια. Για να μη σας κουράσω ως προς τις εισαγωγές, τα riffs, τα intro, τους ρυθμούς και γενικά τον τρόπο με τον οποίο κινείται κάθε ένα κομμάτι, θα γράψω λίγα πράγματα σχετικά για το τι θέλουν να μας πουν στιχουργικά και στο τέλος θα παραθέσω για όποιον θέλει να ακούσει ή θυμηθεί, το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου.

Αν θέλετε να ακούσετε και άλλα τραγούδια τους και από άλλα albums, μπορείτε να βρείτε άφθονα στο youtube.

Το “ Love Hate” όπως άλλωστε το προδίδει ο στίχος του μας μιλάει για την αγάπη και το μίσος και πως μπορεί και πρέπει να υπερισχύσει η αγάπη και η συμφιλίωση.

Στο “ The American way”, αναφέρεται στην παρηκμασμένη και μιλάμε για το 1990 Αμερικάνικη κοινωνία και τρόπο ζωής. Προναγγέλει ίσως την παγκοσμιοποίηση που βιώνουμε σήμερα. Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι:

"This was once the land of dreams now these dreams have turned to greed in the midst of all this wealth the poor are left to help themselves a capitalist's democracy no one said that freedom's free lady liberty ( το άγαλμα της ελευθερίας ) rots away no truth, no justice the American way”. “Don't look past your t.v. all of us are what you see a looking glass into our lives what we watch is what we buy”…

(photo2)

To “The Way it is” αν έχω καταλάβει σωστά, αναφέρεται σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο ίσως φίλο, ή αρχικό μέλος του συκροτήματος που άφησε πίσω τα ιδανικά του για τη δόξα τα λεφτά και τη φήμη. Τον αποκαλούν “Mr. Businessman”. Αυτό που πιστεύω θέλουν να πούν είναι πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ως άνθρωποι τις καταβολές μας και να ματαιοδοξούμε όταν πετυχαίνουμε οικονομικά. Αυτό που σοφά λέει ο λαός μας, «αυτός πήρε ψηλα τον αμανέ». Ας μην ξεχνάμε ποτέ λοιπόν τις καταβολές μας, τους φίλους μας και τους ανθρώπους που μας βοήθησαν και μας στήριξαν.

Στο “Crimes against Humanity” οι Sacred Reich μέσα σε λίγους στίχους συνοψίζουν την καταστροφή του περιβάλλοντος και τις επιπτώσεις στην ανθρωπότητα με δραματικά εμφαντικό και εκκωφαντικό τρόπο. Αναφορά κάνουν και στα όπλα, μέσα μαζικής καταστροφής.

Το “State of emergency” μας μιλά για το apartheid. Επίκαιρο; το μουντιάλ φέτος διαδραματίζεται στην χώρα όπου κάποτε, τα γράφουν στους στίχους:

“Jailed and beaten left to die political prisoners of apartheid youth of the nation violently oppressed in the quest for freedom thousands dead. I can't conceive of this injustice I can't believe it's going on white man's law is held supreme black man have no rights at all”.

Εδώ βλέπουμε πόσο αντιρατσιστές και υπέρμαχοι των πολιτικών αλλά και ατομικών ελευθεριών είναι τα άτομα του συγκροτήματος.

Στο έκτο κομμάτι του δίσκου το “Who’s to blame” αναφέρονται στην καταπίεση και κακοποίηση των παιδιών από τους γονείς. Παίρνοντας ως παράδειγμα μια ιστορία αληθινή ή ψεύτικη, δεν το γνωρίζω.

Ο “Τζόνι” είναι ένας έφηβος Αμερικανός που του αρέσει να ακούει χέβι μέταλ να βγαίνει έξω και γενικά να κάνει ό,τι είναι συνηθισμένο για έναν πιτσιρικά. Οι γονείς του τον κακομεταχειρίζονται τον κλειδώνουν μέσα του στερούν την ελευθερία του. Ο “Τζόνι” ασφυκτιά. Τραγικό αποτέλεσμα να αυτοκτονήσει. Οι αυτοκτονίες εφήβων και νέων στις Η.Π.Α. και τότε και σήμερα είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Τελικός σκοπός του κομματιού είναι να αφυπνίσει τους γονείς. Να τους κάνει να αναλογιστούν πως η παραμέληση και κακοποίηση μπορεί να επιφέρει έναν θάνατο για τον οποίο δεν θα ευθύνεται ούτε η μουσική, ούτε η ορμή της νιότης παρά μόνο εκείνοι που διαλέγουν τέτοιους τρόπους  για να “αναθρέψουν” τα παιδιά τους. Δεν αναφέρεται σε όλους φυσικά τους γονείς.

Το προτελευταίο κομμάτι του δίσκου ονομάζεται “I Don't Know”. Οι στίχοι του μιλάνε για την ελευθερία του να είναι κάποιος ο αληθινός εαυτός του δίχως να μπαίνει σε καλούπια. Δίχως να τον ενδιαφέρουν προκαταλήψεις, στερεότυπα ή οι γνώμες των άλλων. Ένα ξέσπασμα ενάντια στον καθωσπρεπισμό, τους δήθεν και τις κατηγοριοποιήσεις. Ο άνθρωπος είναι ένα ελεύθερο πλάσμα και εφ’όσον δεν βλάπτει τον συνάνθρωπό του και το περιβάλλον μπορεί να επιλέξει, επιβάλλεται να επιλέξει ο ίδιος τον τρόπο με τον οποίο θα ζήσει ανεπηρέαστος από πασις φύσεως lifestyle, μόδες, και τα υπόλοιπα που προανέφερα.

Και εκεί λοιπόν που τα αυτιά σου έχουν βομβαρδιστεί από έναν μελωδικό χέβι καταιγισμό ο οποίος εμένα προσωπικά μου άρεσε όσες φορές και αν άκουγα ή ακόμα καμμια φορά ακούω τον δίσκο, έρχεται η ολική ανατροπή! Μια πραγματικά απροσδόκητη μα ταυτόχρονα ευχάριστη έκπληξη. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το “31 Flavors”.

Μένεις λοιπόν έκπληκτος, να αναλογίζεσαι πως από thrash Metal ξαφνικά ακούμε ένα Funky-rhythm μπιτάτο κομμάτι, όπου κυριαρχεί το σαξόφονο, η τρομπέτα και το τρομπόνι! πραγματικά απίστευτο, σε κάνει να αναρωτιέσαι… “τι θέλει να μας πει ο ποιητής”;

Αυτό που πολύ απλά λοιπόν μας λένε οι Sacred Reich είναι πως η μουσική αλλά και όλα τα πράγματα στη ζωή είναι όμορφα γιατί υπάρχει ποικιλία. Τόσα να δεις, τόσα να γευτείς, τόσα να ακούσεις! Ξεκόλλα φίλε είναι το μήνυμά τους, δοκίμασε, κάνε διαφορετικά πράγματα, αλλιώς θα βαρεθείς. Στίχοι όπως

“Mr. Bungle is so very cool so don't be an ignorant fool there's so much music for you to choose so don't just be a Metal dude”.

Να το βλέπεις γραμμένο από μια thrash μπάντα και όχι μόνο, αλλά στην πράξη, να ακούς ένα Funk κομμάτι σε ένα εξ'ολοκλήρου χέβι μέταλ δίσκο! Πραγματικά φοβεροί οι τύποι, το κομμάτι βέβαια δεν θα μπεί ποτέ σε κανένα πάνθεον Funky-beat συλλογής, αλλά έχει πολύ πλάκα και μετά από όλο τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό, κλείνουν το δίσκο κάνοντάς σε να χαμογελάς, αν όχι να γελάς.

Πραγματικά είναι ένας ωραίος δίσκος και ένα πολύ καλό συγκρότημα. Αν και πλέον έχει διαλυθεί, άφησε πιστεύω το στίγμα του. Ένα στίγμα πολύ καλό που δείχνει ότι όταν τα παιδιά έχουν ταλέντο μεράκι και αγάπη γι’αυτό που κάνουν πάνω στη μουσική, και ταυτόχρονα είναι συνειδητοποιημένα άτομα, το αποτέλεσμα θα είναι όμορφο ό,τι είδους μουσική επιλέξουν να γράψουν

Ευχαριστώ για την ανάγνωση.

Ανεπίσημη ιστοσελίδα της μπάντας από τον Wiley Arnett ( lead quitarist ):

http://www.angelfire.com/az/SacredPages/

Σας παραθέτω ενδεικτικά το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου όπως ανέφερα και στην αρχή