Κίτρινα Ποδήλατα +10

Τα Κίτρινα Ποδήλατα, δηλαδή οι αδερφοί Αλέξανδρος και Γιώργος Παντελιάς, παρουσιάζουν μία πολύ καλή δουλειά, η οποία μπορεί μεν να κινείται στο γνώριμο ύφος του συγκροτήματος, αλλά κάνει ένα βήμα μπροστά σε σχέση με την παραγωγή και την ενορχήστρωση, γεγονός που αποδεικνύει και την ιδιαίτερη προσοχή που δίνουν στο υλικό τους.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει 12 τραγούδια εκ των οποίων τα δύο είναι διασκευές και άρα μιλάμε στην ουσία για 10 νέες συνθέσεις. Μπορεί, λοιπόν, ο τίτλος του δίσκου να εννοεί τα 10 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας του συγκροτήματος αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να σημαίνει και τα +10 νέα τραγούδια των αδερφών Παντελιά.

Οι δύο διασκευές του άλμπουμ είναι «Το Όνειρο» του Δήμου Μούτση (1987) και η «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη (1960). Το τραγούδι του Δήμου Μούτση είναι κι αυτό που ανοίγει το άλμπουμ των Κίτρινων Ποδηλάτων. Η εκτέλεσή τους στέκεται άξια δίπλα στην πρωτότυπη, με την ενορχήστρωση του τραγουδιού να αναδεικνύει τόσο τη μουσική του Δήμου Μούτση όσο και το ονειρικό και «φευγάτο» στοιχείο των στίχων του.

Το «Ακόμα Μια Ζωή» και ο «Λαβύρινθος», σε μουσική και στίχους των αδερφών Παντελιά, είναι δύο δυναμικά Rock κομμάτια που θα εκτιμηθούν δεόντως από τους φαν του συγκροτήματος και αναμφίβολα πιστώνονται στα θετικά του άλμπουμ.

Το «Μόνο Η Αγάπη», που ακολουθεί, είναι κατά την προσωπική μου εκτίμηση το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ. Στο τραγούδι αυτό, όπου συμμετέχει και ο γνωστός ηθοποιός και παρουσιαστής Σπύρος Παπαδόπουλος, τα Κίτρινα Ποδήλατα έδεσαν υποδειγματικά τη μουσική και τους στίχους. Τα κουπλέ –τα οποία περισσότερο ραπάρονται παρά τραγουδιούνται- κινούνται σε χαμηλούς τόνους και ακολουθούν τα μελωδικά και πιο δυναμικά ρεφρέν, που συνοδεύονται υπέροχα από τα βιολιά.

Το πέμπτο τραγούδι του άλμπουμ είναι η «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη. Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει γνωρίσει πάρα πολλές εκτελέσεις και, δυστυχώς, η εκτέλεση των Κίτρινων Ποδηλάτων είναι κάτι παραπάνω από απογοητευτική. Όχι μόνο δεν προσθέτει τίποτα παραπάνω στο υπέροχο αυτό τραγούδι αλλά, αντιθέτως, «αφαιρεί» αρκετή από τη μαγεία του.

Ακολουθεί το «Yara Yara», μελοποιημένο ποίημα του Νίκου Καββαδία από τη συλλογή «Τραβέρσο» (Yara Yara ονομάζεται ένας ποταμός της Μελβούρνης στην Αυστραλία). Το ίδιο ποίημα είχε μελοποιηθεί και από τους Ξέμπαρκους το 1986 αλλά τα δύο τραγούδια δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Η μελοποίηση που επιφύλαξαν στον Καββαδία οι αδερφοί Παντελιά, είναι πολύ καλή και σίγουρα μας επαναφέρει στη θετική εικόνα του άλμπουμ. Η μόνη διαφορά σε σχέση με το πρωτότυπο ποίημα είναι ότι η τρίτη στροφή μεταφέρθηκε στην έκτη ως γέφυρα. Εντούτοις, στο ένθετο βιβλιαράκι με τους στίχους η σειρά των στίχων είναι αυτή του ποιήματος και όχι του τραγουδιού.

Το έβδομο τραγούδι του άλμπουμ είναι η «Αντίστροφη Μέτρηση», που γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2010 για την παράσταση «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» του Ντάριο Φο σε διασκευή και σκηνοθεσία του Σπύρου Παπαδόπουλου. Το τρίλεπτο αυτό και πολύ καλό τραγούδι όχι μόνο δεν μοιάζει με θεατρικό αλλά κινείται σε έντονους ροκ ρυθμούς και μάλιστα θυμίζει αρκετά Red Hot Chili Peppers (τόσο στο ρυθμό όσο και στο rap/Rock τρόπο ερμηνείας). Στο τραγούδι συμμετέχουν οι Σπύρος Παπαδόπουλος, Κώστας Αποστολάκης, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Αντώνης Καρυστινός, Δήμητρα Στογιάννη και Στέλιος Πέτσος.

Στη συνέχεια ακολουθεί το «Τι Είναι Το Κράτος». Είναι το ένα από τα δύο τραγούδια των οποίων τους στίχους έγραψε η Νίκη Παπαθεοχάρη (η οποία στο παρελθόν έχει δώσει τραγούδια στον Γιώργο Μαζωνάκη, τη Πέγκυ Ζήνα και την Έλενα Παπαρίζου). Και σ’ αυτή την περίπτωση τα Κίτρινα Ποδήλατα περισσότερο ραπάρουν παρά τραγουδούν αλλά το κακό δεν είναι αυτό. Το κακό είναι ότι το τραγούδι είναι πολύ μέτριο έως κακό. Η Παπαθεοχάρη μέσω των στίχων της εκφράζει την οργή της για τη λειτουργία του κράτους («θα δεις τι είναι το κράτος / η Λουκρητία του Αρκά κι ο γάτος ο Καστράτος / ευνούχος και χορτάτος») αλλά οι μάλλον υπερβολικοί σε ποσότητα στίχοι της (12 στροφές!) και η αδιάφορη μουσική του συγκροτήματος μάλλον υπονομεύουν την έκφραση αυτής της οργής.

Το ένατο τραγούδι του άλμπουμ είναι η «Έρημος», μία λιτή αλλά και αδιάφορη μπαλάντα, που δείχνει ότι οι μπαλάντες είναι μάλλον το αδύνατο σημείο των Κίτρινων Ποδηλάτων.

Στη συνέχεια ακολουθεί το «Ήσουν Κενή», σε στίχους του Ισαάκ Σούση. Πρόκειται για ένα ωραίο από μελωδικής άποψης τραγούδι αλλά οι στίχοι δεν με άγγιξαν καθόλου. Στο παρελθόν ο Ισαάκ Σούσης μάς έχει χαρίσει πολύ πιο όμορφους στίχους από αυτούς εδώ: «Ήσουν κενή, ήσουν αμέτοχη κι υπέροχη / του κόσμου ασχήμια που επιβάλλεται αγέρωχη».

Τα πράγματα βελτιώνονται στο επόμενο τραγούδι, το «Ποτέ Ξανά». Έγραψα πριν ότι οι μπαλάντες δεν αποτελούν και το δυνατότερο σημείο του συγκροτήματος. Το «Ποτέ Ξανά» είναι άλλη μία μπαλάντα, μόνο που εδώ η υπέροχη ενορχήστρωση –ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του τραγουδιού- καλύπτει τις όποιες συνθετικές και στιχουργικές αδυναμίες. Θα έλεγα μάλιστα ότι μαζί με το «Μόνο Η Αγάπη» είναι τα δύο καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ.

Το άλμπουμ κλείνει με το «Μετά Φόβου Και Πίστεως», το οποίο είναι το δεύτερο τραγούδι σε στίχους της Νίκης Παπαθεοχάρη. Συμπτωματικά, τα δύο τραγούδια σε στίχους της Παπαθεοχάρη, δηλαδή το «Τι Είναι Κράτος» και το «Μετά Φόβου Και Πίστεως», είναι και τα δύο χειρότερα του άλμπουμ. Για άλλη μια φορά η Παπαθεοχάρη γράφει οργισμένους στίχους, μόνο που αυτή τη φορά καταφέρεται εναντίον της Εκκλησίας. Με δύο τραγούδια λοιπόν, ένα κατά του Κράτους και ένα κατά της Εκκλησίας, η στιχουργός δίνει το στίγμα της εποχής αλλά και πάλι κάνει υπερβολική κατάχρηση των λέξεων. Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει –σίγουρα όχι το θέμα των στίχων- αλλά και τα δύο τραγούδια είναι πολύ μέτρια.

Εν κατακλείδι το «+10» είναι ένα καλό, τίμιο και φροντισμένο άλμπουμ που προσπαθεί να θίξει τα κακώς κείμενα των καιρών μας, να διασκεδάσει με τους ροκ ρυθμούς του αλλά και να δημιουργήσει και την κατάλληλη ατμόσφαιρα στα χαμηλών τόνων τραγούδια του. Δεν το καταφέρνει το ίδιο καλά σε όλα αλλά δικαιώνει την πολύ εικόνα που έχουν σχηματίσει τα Κίτρινα Ποδήλατα σ’ αυτά τα 10 χρόνια.