Για την ποίηση του ΡΟΚ

Γράφει ο Δημητρης Τριανταφυλλου (dimitris1965)
4 άρθρα στο MusicHeaven

Η ιδιαιτερότητα των εκφραστικών δυνατοτήτων του ροκ σε σχέση με τις άλλες παρουσίες της καλλιτεχνικής έκφρασης σε εθνικό η διεθνές επίπεδο  βρίσκεται στον πολυμερισμό της αισθητικής του μορφής. Η τριπλή και ισότιμη για πολλούς εκφραστική του ταυτότητα, δηλαδή η μελωδία, η κίνηση και ο στίχος, ίσως εξηγεί την αποδοχή - και μετέπειτα κυριαρχία του - σε παγκόσμιο επίπεδο.

Βέβαια οι ποιητικές αρετές της πρωτοπορίας του ροκ είναι αναμφισβήτητα μπλοκαρισμένες από την αναγκαιότητα προσαρμογής πάνω στης μελωδικές φόρμες, μια εγγενής αδυναμία της μελοποιημένης ποίησης, καθώς  και των απαιτήσεων για υπερπαραγωγή της διεθνούς μπίζνες.

Εξωκοινωνικη στην γέννηση της η έκφραση του ροκ, μεταμορφώθηκε γρήγορα σε όπλο κοινωνικής κριτικής και αντικοινωνικής στάσης ζωής, μένοντας αλληλέγγυα στην αμφισβήτηση του καιρού της. Αν και θεωρώ παραφουσκωμένη και μυθοποιημένη την άποψη ότι το ροκ με αφορμή τον γαλλικό Μάη του 68, λειτουργή σαν  όχημα για την παγκόσμια ανατροπή.

Συνήθως μικροαστικής και μεγαλουπολίτικης προέλευσης, οι άνθρωποι του ροκ  άντλησαν τη θεματολογία τους μέσα από ένα ευρύτερο φάσμα ερεθισμάτων που προσέφεραν τα σύγχρονα μεγάλα αστικά κέντρα και το χειρίστηκαν με τρόπο ιδιαίτερα λεπτό και αναλυτικό.

«Αν έγραφα  χρήσιμες οδηγίες σε μια λιστα, δεν θα τις διαβάζατε, δεν θα μπορούσατε να τις δείτε, επειδή είναι ομίχλη. Εξάλλου η πέννα μου είναι πολύ τίμια, και το ξέρω, το ξέρω.»

JOAN BAEZ, Hitchhikers song.

Ο εμπλουτισμός της θεματολογίας που μέχρι τότε πρόσφερε το μπλουζ, με την παράλληλη διεύρυνση της οπτικής, και κριτικής ματιάς σε θέματα διεθνών κοινωνικών διαστάσεων αποτέλεσε την διαφορά σε σχέση με τις μέχρι τότε γνωστές καλλιτεχνικές εκφράσεις. Η γενιά του beat, το αμερικανικό και εγγλέζικο  αντεργκράουντ κίνημα, το κίνημα των χίπις στην Δυτική Ακτή, το κίνημα του πανκ που αποτελούν  και την έξαρση της ροκ ποίησης και του ροκ γενικότερα, σε μια πρόχειρη κοινωνιολογική  εξέταση  θα δει κανείς ότι στάθηκαν φορείς ουσιαστικής δημιουργικής πνοής.

«Μπορείς να φανταστείς κάτι τόσο απεριόριστο κι ελεύθερο, απελπιστική ανάγκη, για το χέρι κάποιου ξένου, σε μια απελπισμένη χώρα.»
DOORS, The end.

Όπως είναι φυσικό μέσα σε αυτόν το κύκλο μπήκε και η ξέφρενη εμπορευματοποίηση (όπως πάντα σε όλα ) και η δημιουργία μιας υπερβιομηχανιας από ροκ υποπροϊόντα.  Η κοινότυπη διατύπωση  (Adorno) για τη μαζική κουλτούρα επεκτείνεται και στο ροκ που πληρώνει και αυτό το τίμημα του γιγαντισμού του με το τίμημα της φθοράς και εκφυλισμού.

Μερικά από τα πιο κλασικά  τραγούδια της ροκ ποίησης, κατά την γνώμη μου πάντα:

Beatles, Mother Natures son

Captain Beefheart, Glider

Deep purple, Child in Time

Doors, The end

Hendrix, Castles are made of sand

Elton john, Daniel

john Lennon, Imagine

pink Floyd, Eclipsis

Rolling stones, Paint it black

King crimson, Epitaph

Clash, Hateful

Leonard  Cohen, Suzanne

Who, I am A boy

Simon and Garfunkel, i am A rock

Και φυσικά εκατοντάδες άλλα που θα μπορούσε να σημειώσει κάποιος...