If you could read my mind... love

...όταν ανθρωποποίητοι θεσμοί προσπαθούν να ρυθμίσουν / χαλιναγωγήσουν τα θεμελιώδη ’θέλω’ της φύσης μας...

...Όταν παρακολουθούμε την ίδια μας την ζωή απ’ έξω, σαν σε κινηματογράφο, και φυλάμε τις παρεμβάσεις μόνον για τα επουσιώδη, προσποιούμενοι ότι τα ουσιώδη δεν αγγίζονται, ή αδυνατούμε πια να τα επηρεάσουμε, γιατί δεν βαριέσαι, πάλι στα ίδια θα ‘ρθουμε...

...άσε που χρειάζεται και ο (πρώην σύντροφος / αγαπημένος /εραστής... και νυν ) συνδιαχειριστής της στυγνής καθημερινότητας, … είναι βαρύ το φορτίο της … μόνο που η διαχείριση της ρουτίνας θα οδηγήσει μία ώρα αρχύτερα στην απαξίωση του άλλου, στο κροσσάρισμα της γνωστής γραμμής αγάπης/ μίσους, στην αποξήρανση και της τελευταίας σταγόνας τρυφερότητος ….

...όταν αποδεχόμεθα ως φυσιολογική εξέλιξη την σταδιακή αποκτήνωση, την μετάλλαξη σε σαρκίο που αυτό-εντέλλεται την καταβαράθρωση του...

...Όταν, όταν όταν ... έτσι ...

...καλά που υπάρχει και η τέχνη, στην περίπτωση μας η μουσική, η αγαπημένη μας μουσική, έστω και ένα τραγούδι, που εφόσον οι παράγοντες συγκλίνουν και οι συνθήκες ευδοκιμήσουν, θα επιτρέψει μέσα από απλούς ίσως στίχους, από εύκολη ίσως μελωδία και κύρια μέσα από μία συγκλονιστική ερμηνεία, θα επιτρέψει λοιπόν την έλευση έστω και μίας μικρούλας στιγμής διαύγειας, θα πλημμυρίσει τον νου με κάτασπρο αδυσώπητο φως όπου τίποτε δεν μπορεί να κρυφθεί... ξαφνικά δεν θα μπορείς να προσποιηθείς ότι κοιτάς απ’ έξω, δυστυχώς είσαι μέσα, καταλαβαίνεις, αισθάνεσαι... όχι δικέ μου... τα δάκρυα δεν είναι λυτρωτικά, ρίξε όσα θέλεις... νομίζεις ότι είναι η διέξοδος του καθαρού, άσπιλου, αμόλυντου πόνου... nope, είναι απλά η συνειδητοποίηση της παγίδας, είναι ο σπαραγμός για τον χαμένο χρόνο... όχι, όχι αυτόν που πέρασε... αλλά αυτόν που θα ‘ρθεί...

… η συγκλονιστική ερμηνεία που λέγαμε είναι του Johnny Cash, από τον τελευταίο δίσκο του, …. πριν μας αφήσει για να πάει να τα πει και κατ’ ιδίαν στην Τζουν.

Ας βάλω και τους πραγματικά απλούς (ίσως και συνήθεις ) αλλά και τόσο τρυφερούς στίχους ..... είπαμε βέβαια ότι αυτή ερμηνεία του Κας μετράει στο enlightment, αυτή η διαβρωμένη, κουρασμένη φωνάρα, που καλώς-ορίζει σιγά σιγά τον θεριστή, προσπαθώντας στο ανάμεσα να κλείσει και κάποιους χρόνιους λογαριασμούς .... κάποια συγγνώμη που δεν ειπώθηκαν, κάποια ευχαριστώ, κλπ. κλπ.

..... if you could read my mind, ...love,
what a tale my thoughts could tell.
Just like an old time movie
about a ghost from a wishing well.
In a castle dark or a fortress strong
with chains upon my feet.
You know that ghost is me
and I will never be set free
as long as I'm a ghost that you can see.


If I could read your mind.... love,
what a tale your thoughts could tell.
Just like a paperback novel,
the kind the drugstore sells.
When you reach the part where the heartaches
come the hero would be me.
Heroes often fail.
And you won't read that book again
because the endings just to hard to take.


I walk away like a movie star
who gets burned in a three way script.
Enter number two, a movie Queen
to play the scene of bringing all the good things out in me,
but for now love lets be real.


I never thought I could act this way
and I've got to say that I just don't get it.
I don't know where we went wrong
but the feelings gone and I just can't get it back.

If you could read my mind ....love,
what a tale my thoughts could tell.
Just like an old time movie about a ghost from a wishing well.
In a castle dark or a fortress strong
with chains upon my feet the story always ends.
And if you read between the lines
you'll know that I'm just trying to understand
the feeling that you left.

I never thought I could feel this way
and I got to say that I just don't get it.
I don't know where we went wrong
but the feelings gone
and I just can't get it back.