Η «μυθική» πορεία του Blue Suede Shoes!

Η ιστορία του τραγουδιού

Η «μυθική» πορεία ενός τραγουδιού που γράφτηκε σ' ένα σακί πατάτες!

Το «Blue Suede Shoes» κυκλοφόρησε σε πρώτη εκτέλεση από τον Carl Perkins το 1956. Την ιδέα για το τραγούδι την έριξε ο Johnny Cash. Ήταν φθινόπωρο του 1955 όταν οι 23χρονοι τότε Johnny Cash και Carl Perkins έκαναν περιοδείες στις νότιες πολιτείες των Η.Π.Α. μαζί με τον 21χρονο Elvis Presley. Σε μία συζήτηση ο Cash διηγήθηκε στον Perkins μία ιστορία με έναν μαύρο Αμερικανό πιλότο, με τον οποίο υπηρετούσανε μαζί στη Γερμανία.

Του είπε, λοιπόν, ότι αυτός ο πιλότος αποκαλούσε τα υπηρεσιακά του υποδήματα «blue suede shoes» (μπλε καστόρινα παπούτσια) και όταν τα φορούσε στην αίθουσα συνεστιάσεων, αστειευόμενος προειδοποιούσε τους συναδέλφους του: «Don’t step on my blue suede shoes!». Έτσι ο Johnny Cash πρότεινε στον Carl Perkins να γράψει ένα τραγούδι για τα παπούτσια. Ο Perkins του απάντησε ότι δεν έχει ιδέα από παπούτσια και συνεπώς είναι αδύνατον να γράψει τραγούδι γι’ αυτά.

.

Στις 4 Δεκεμβρίου 1955, ο Carl Perkins έπαιζε σε ένα γυμνασιακό χορό στο Jackson του Tennessee και το βλέμμα του έπεσε σ’ ένα ζευγάρι που χόρευε κοντά στη σκηνή. Η κοπέλα ήταν πανέμορφη αλλά το αγόρι δεν της έδινε και πολύ σημασία αφού προσπαθούσε να κρατήσει όλο τον κόσμο μακριά από τα ολοκαίνουρια παπούτσια του. Κάποια στιγμή το αγόρι προειδοποίησε την κοπέλα: «Don’t step on my suedes!» και τότε ο Perkins θυμήθηκε την ιστορία που του διηγήθηκε ο Johnny Cash.

Ο Perkins, όντας αυθεντικό παιδί της υπαίθρου, εκνευρίστηκε με τη στάση του νεαρού και δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του αυτόν τον τύπο που εκτιμούσε περισσότερο τα παπούτσια από ένα όμορφο κορίτσι.

Την ίδια νύχτα, κι ενώ ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, αποφάσισε να γράψει ένα τραγούδι βασισμένο σ’ αυτό το γεγονός. Η πρώτη του σκέψη ήταν να χρησιμοποιήσει για την εισαγωγή ένα παιδικό τραγούδι. Στην αρχή σκέφτηκε το «Little Jack Horner» και το «See a spider going up the wall…» αλλά αμέσως τα απέρριψε. Τότε θυμήθηκε ένα άλλο παιδικό τραγουδάκι που έλεγε «One for the money, two for the show, three to get ready and four to go». Κατά μία άλλη εκδοχή, την εισαγωγή δεν την εμπνεύστηκε από το παιδικό τραγούδι αλλά από τον Bill Haley, ο οποίος το 1953 τραγούδησε τους στίχους «one for the money, two for the show, three to get ready and here I go» στην αρχή του τραγουδιού «Whatcha Gonna Do?».

Νιώθοντας την έμπνευση να τον κατακυριεύει, ο Perkins σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι και παρά το γεγονός ότι ήτανε 3 η ώρα τα χαράματα, πήρε την Les Paul κιθάρα του και ξεκίνησε με μία συγχορδία Λα ματζόρε. Κάπως έτσι άρχισε να τραγουδάει «Well, it’s one for the money… Two for the show… Three to get ready… Now go, man, go» πιάνοντας ταυτόχρονα έναν γρήγορο ρυθμό.

Εκείνη τη στιγμή πήρε ένα μολύβι, βρήκε κι ένα καφέ σακί πατάτες, και πάνω σ’ αυτό έγραψε τους στίχους «Κάνε ό,τι θέλεις, αλλά μην πατήσεις τα μπλε καστόρινα παπούτσια μου!» καθώς και τον τίτλο του τραγουδιού ως «Blue Swade Shoes», μιας και δεν ήξερε καν πως γράφεται η λέξη suede. Κατόπιν διάνθισε το τραγούδι και με μαζοχιστικούς στίχους, όπως «χτύπα με, πάτα με στο πρόσωπο… κάψε μου το σπίτι, κλέψε μου το αυτοκίνητο… αλλά προς Θεού μην μου πατήσεις τα μπλε καστόρινα παπούτσια!». Σε λιγότερο από τρεις μήνες, αυτό το τραγούδι έκανε τον Carl Perkins αθάνατο…

Ο Carl Perkins ηχογράφησε το «Blue Suede Shoes» μαζί με τ’ αδέρφια του, στο στούντιο της Sun Records στο Μέμφις, στις 19 Δεκεμβρίου 1955. Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, ο ιδιοκτήτης του στούντιο και παραγωγός του τραγουδιού Sam Phillips πρότεινε στον Perkins να αλλάξει το στίχο «go, man, go» σε «go, cat, go», επειδή σκέφτηκε ότι έτσι το τραγούδι θα φαινόταν λιγότερο country και περισσότερο Rock. Επίσης αλλάξανε τον αρχικό στίχο «drink my corn» σε «drink my liquor» καθώς το τραγούδι βαθμιαία απευθυνόταν όλο και περισσότερο στη μεσοαστική τάξη και όχι στην αγροτική. Άλλωστε ο Sam Phillips είχε αρκετές αμφιβολίες για το μέλλον του hillbilly bop –που θύμιζε βλάχικη Pop- και ήθελε να πειραματιστεί με νέους ήχους. Ιδιαίτερα μετά την παραχώρηση του Elvis Presley στην RCA, είχε την πρόθεση να αφήσει τον Carl Perkins να πειραματιστεί όσο ήθελε. Έχοντας αυτή την ελευθερία, ο Perkins ενσωμάτωσε στο «Blue Suede Shoes» στοιχεία από την Blues, την country-western και την Pop, και σε συνδυασμό με το 12μετρο Blues του τραγουδιού και τον up-tempo ρυθμό, δημιούργησε ένα από τα πρώτα Rockabilly τραγούδια.

Σύντομα, η αμεσότητα των στίχων, ο έντονος ρυθμός, και τα χαρακτηριστικά επιθετικά φωνητικά με την υποστήριξη της ηλεκτρικής κιθάρας, του μπάσου και των drums, θα έβρισκαν άμεση απήχηση στον εφηβικό πληθυσμό της δεκαετίας του 1950.

Το single κυκλοφόρησε τελικά την πρωτοχρονιά του 1956 έχοντας στη δεύτερη πλευρά το «Honey Don’t». Δύο κόπιες σε δίσκους 78 στροφών, στάλθηκαν στον Perkins αλλά έφτασαν σπασμένες. Ο Perkins σύντομα ανακάλυψε ότι το «Blue Suede Shoes» κυκλοφόρησε στο νέο –τότε- τύπο δίσκου, 45 στροφών, και απογοητεύτηκε που δεν είχε το τραγούδι σε δίσκο 78 στροφών, που τον θεωρούσε πιο «γερό».

Τόσο στο Jackson, όπου ζούσε ο Carl Perkins, όσο και στο Memphis, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί προτιμούσαν να παίζουν το «Honey Don’t». Εντούτοις, στο Cleveland του Ohio, ο disc jockey Bill Randle έδωσε στο «Blue Suede Shoes» σημαντική θέση στη νυχτερινή του εκπομπή και, πριν ακόμα φύγει ο Γενάρης, ο διανομέας στο Cleveland ζήτησε από τον Phillips να του στείλει άλλα 25.000 αντίτυπα του δίσκου!

Το «Blue Suede Shoes» άρχισε πλέον να ακούγεται στις νότιες και νοτιοδυτικές πολιτείες των Η.Π.Α. Ο Sam Phillips υποψιάζεται ότι θα ακολουθήσουν και άλλες παραγγελίες και δίνει εντολή για να τυπωθούν και άλλα αντίτυπα. Και δικαιώνεται!

Εν τω μεταξύ, το περιοδικό Billboard δημοσίευσε την κριτική του για το «Blue Suede Shoes» στις σελίδες της country μουσικής, και έγραψε ότι ο Perkins προσφέρει ένα ζωντανό και ρυθμικό τραγούδι, με έντονες επιρροές από την R&B, ιδανικό για τα τζουκ μποξ. Το βαθμολόγησε με 76/100.

Στις 30 Ιανουαρίου, δηλαδή μόλις 29 μέρες μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού από τον Carl Perkins, ο Elvis Presley ηχογράφησε για λογαριασμό της RCA το «Blue Suede Shoes», με παραγωγό τον Steve Sholes. Αργότερα, στις 11 Φεβρουαρίου, ο Elvis έγινε ο πρώτος που έπαιξε το τραγούδι μπροστά στο τηλεοπτικό κοινό και συγκεκριμένα στην εκπομπή του CBS Stage Show, την ίδια μέρα που το single τουCarl Perkins βρισκόταν στο Νο 2 στους πίνακες επιτυχιών του Memphis. Την επόμενη εβδομάδα, το τραγούδι του Perkins ανέβηκε στο Νο 1 για τους επόμενους τρεις μήνες.
Κατόπιν ο Carl Perkins έπαιξε επί τέσσερα σαββατόβραδα στο Dallas Sportatorium, χωρητικότητας 4.000 θέσεων, για λογαριασμό της εκπομπής «Big D Jamboree» του ραδιοφωνικού σταθμού KRLD, που μετέδιδε ζωντανά τα show. Οι συναυλίες αυτές ήταν όλες sold-out και τα δισκοπωλεία του Dallas παρήγγειλαν έναν τεράστιο αριθμό δίσκων αφού εκείνη την εποχή το «Blue Suede Shoes» πούλαγε κατά μέσο όρο 20.000 αντίτυπα την ημέρα!

Στις 17 Μαρτίου, ο Carl Perkins έγινε ο πρώτος καλλιτέχνης της country που έφτασε στο Νο 3 του πίνακα επιτυχιών της κατηγορίας R&B. Το ίδιο βράδυ έπαιξε για πρώτη φορά το «Blue Suede Shoes» στην τηλεόραση, ως καλεσμένος της μουσικής εκπομπής του ABC «Ozark Jubilee». Συμπτωματικά, το ίδιο βράδυ ο Elvis Presley έπαιζε το ίδιο τραγούδι για δεύτερη φορά στην εκπομπή του CBS «Stage Show». Όμως αυτός ο άτυπος ανταγωνισμός μεταξύ των Carl Perkins και Elvis Presley πήρε μία πολύ παράξενη τροπή…

Στις 21 Μαρτίου ο Perkins έπαιξε στο Norfolk της Virginia και αμέσως μετά το show ξεκίνησε με τη μπάντα του οδικώς για τη Νέα Υόρκη, όπου τρεις μέρες αργότερα θα εμφανίζονταν στην τηλεοπτική εκπομπή του NBC «Perry Como Show». Ταξιδεύοντας για πολλές ώρες σε άγνωστους δρόμους, η νυσταγμένη κουστωδία του Perkins αποκοιμήθηκε προκειμένου να αναπληρώσει τον χαμένο ύπνο, αφήνοντας στη θέση του οδηγού τον μάνατζερ Stuart Pinkham. Δυστυχώς, η κούραση κατέλαβε και τον οδηγό… Λίγο μετά το ξημέρωμα της 22ας Μαρτίου, κοντά στο Dover του Delaware, ο Pinkham αποκοιμισμένος έπεσε με την τεράστια 8θέσια Chrysler στο πίσω μέρος ενός φορτηγού πουλερικών με αποτέλεσμα και τα δύο οχήματα να βγουν από το δρόμο. Ο οδηγός του φορτηγού, αγρότης Thomas Phillips, βρήκε τραγικό θάνατο πάνω στο τιμόνι ενώ το αυτοκίνητο έπεσε σε μία τάφρο με νερό. Ο Perkins έχασε τις αισθήσεις του και βρέθηκε εγκλωβισμένος με το κεφάλι του μέσα στο νερό, αλλά για καλή του τύχη ο drummer W. S. Holland τον τράβηξε έξω από το αυτοκίνητο και τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό.

Ο Carl Perkins ξύπνησε τρεις μέρες αργότερα μέσα στο νοσοκομείο. Υπέστη βαριά εγκεφαλική διάσειση, με κρανιακό κάταγμα, τρεις σπασμένους σπονδύλους στο λαιμό, ένα σπασμένο κλειδοκόκαλο, ένα σπασμένο ώμο και πληγές σε όλο του το σώμα. Παράλληλα ο αδερφός του, Jay Perkins, που βρισκόταν κι αυτός μέσα στο αυτοκίνητο, έσπασε το λαιμό του και είχε σοβαρά εσωτερικά τραύματα που τον οδήγησαν στο θάνατο δύο χρόνια αργότερα.

Την επόμενη μέρα, οι μουσικοί του Elvis Presley, Bill Black, Scotty Moore και D.J. Fontana(μπασίστας, κιθαρίστας και drummer αντίστοιχα) επισκέφτηκαν τον Perkins στο νοσοκομείο. Ο Perkins συγκινημένος τους είπε:
- Μοιάζετε με αγγέλους που ήρθαν να με δουν.
Και ο Billy Black του ψιθύρισε:
- Ο Elvis σού στέλνει την αγάπη του.
Τότε ο Black άναψε ένα τσιγάρο στον Perkins, παρόλο που ο ασθενής στο διπλανό κρεβάτι ήταν σε τέντα οξυγόνου.

Εν τω μεταξύ ο Sam Philips είχε σχεδιάσει να κάνει έκπληξη στον Carl Perkins, όταν θα εμφανιζόταν στο Perry Como Show. Το «Blue Suede Shoes» είχε πουλήσει μέχρι τις 22 Μαρτίου πάνω από 500.000 αντίτυπα και ο Philips θα απένειμε στον Perkins χρυσό δίσκο.
Ενώ ο Perkins βρισκόταν στο στάδιο της ανάρρωσης, το «Blue Suede Shoes» ήταν Νο 2 στις Η.Π.Α. Στις 3 Απριλίου, ο Elvis Presley έπαιξε το τραγούδι για τρίτη φορά μπροστά στο τηλεοπτικό κοινό, αυτή τη φορά μέσω της εκπομπής Milton Berle Show.

Μέχρι τα μέσα Απριλίου το «Blue Suede Shoes» είχε ξεπεράσει ήδη τα 1.000.000 αντίτυπα σε πωλήσεις. Τα νούμερα αυτά αφορούν μόνο το single του Carl Perkins, αφού ο Elvis Presley αν και το είχε ηχογραφήσει από τον Ιανουάριο δεν το είχε κυκλοφορήσει σε single.

Το «Blue Suede Shoes» όχι μόνο γνώριζε τεράστια επιτυχία αλλά άρχισε ήδη να σπάει ρεκόρ, αφού έγινε το πρώτο single της Sun Records που ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 1.000.000 αντίτυπα. Επιπλέον ήταν το πρώτο τραγούδι που μπήκε ταυτόχρονα στους πίνακες επιτυχιών της Pop, της country και της R&B, κάτι που δεν είχε καταφέρει κανένα άλλο τραγούδι στο παρελθόν. Το «Blue Suede Shoes» έφτασε και στο Νο 10 της Μεγάλης Βρετανίας πραγματοποιώντας συνολικά πάνω από 2.000.000 πωλήσεις παγκοσμίως. Έτσι, χάρη στην πολύ μεγάλη επιτυχία του τραγουδιού, ο Carl Perkins εξασφάλισε τη θέση του στην ιστορία της Rock κερδίζοντας δόξα αλλά όχι και χρήμα, αφού τα πνευματικά δικαιώματα τα είχε ο Sam Philips και ο Perkins θα αποκτούσε δικαιώματα στο «Blue Suede Shoes», και στις υπόλοιπες ηχογραφήσεις του στη Sun Records, από το… 1977!

Η επιτυχία του «Blue Suede Shoes» ήταν εκείνη που εξασφάλισε την παγκόσμια αναγνώριση στη μουσική Rockabilly, ενθαρρύνοντας μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρείες, όπως η Capitol, η Columbia, η Decca, η Mercury και η RCA να ακολουθήσουν αυτή την τάση και να εκμεταλλευτούν αυτό το είδος παρά το γεγονός ότι στίχοι όπως «You can burn my house, you can steal my car / Drink my liquor from an old fruit jar», έκαναν τους συντηρητικούς κύκλους της αμερικάνικης κοινωνίας να πειστούν ότι το Rock ’n’ roll ήταν η μουσική του διαβόλου!

Τις δεκαετίες του 1940 και του 1950, η ηχογράφηση επανεκτελέσεων τραγουδιών που μόλις είχαν κυκλοφορήσει ήταν μια συνήθης πρακτική από την οποία δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί το «Blue Suede Shoes» καθώς ήταν από τα πρώτα τραγούδια που η RCA επιθυμούσε να ερμηνεύσει ο Elvis Presley.

Όπως είπαμε και παραπάνω, ο Elvis ηχογράφησε τη δική του εκτέλεση μόλις 29 μέρες μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού από τον Carl Perkins. Η RCA μπορούσε να εκμεταλλευτεί τη σαφώς καλύτερη διανομή και τις επαφές της με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και κατά κάποιο τρόπο να «κλέψει» την επιτυχία από τους Perkins και Philips. Όμως ο Elvis Presley δεν ήταν διατεθειμένος να ξεχάσει τους ανθρώπους που τον στήριξαν στα πρώτα του βήματα ούτε να προδώσει τη φιλία του με τον Carl Perkins και τον Sam Philips. Γι’ αυτό το λόγο πίεσε την RCA να μην κυκλοφορήσει το single, πόσο μάλλον όταν αργότερα μεσολάβησε και το ατύχημα του Perkins. Ο κιθαρίστας του Elvis Presley, Scotty Moore, είπε σχετικά:
- Στην πραγματικότητα ο Elvis το έκανε περισσότερο σαν φόρο τιμής στον Carl. Και φυσικά ο Carl ήταν ευτυχής γι’ αυτό. Ο Elvis βοήθησε πραγματικά καθώς είχαν αρχίσει να πέφτουν οι πωλήσεις του δίσκου.

Στην καθυστέρηση του single συνέβαλε και ο Sam Philips, ο οποίος είχε πολύ καλές σχέσεις με την RCA (και πώς να μην είχε αφού τους παραχώρησε τον Elvis Presley) και έπεισε τον παραγωγό Steve Sholes να μην βγάλει το single όσο πουλούσε ακόμα η εκτέλεση του Carl Perkins. Βέβαια η RCA κυκλοφόρησε την εκτέλεση του Elvis σε άλλη μορφή. Το «Blue Suede Shoes» ήταν το πρώτο τραγούδι του πρώτου άλμπουμ του Elvis Presley, με τίτλο το όνομά του, το οποίο είχε κυκλοφορήσει από το Μάρτιο. Τον ίδιο μήνα η RCA κυκλοφόρησε άλλους δύο δίσκους με το «Blue Suede Shoes»: ένα E.P. με τέσσερα τραγούδια (RCA EPA 747) κι ένα διπλό E.P. με οκτώ τραγούδια (RCA EPB 1254). Εντούτοις, η μεγάλη αγορά εκείνη την εποχή ήταν τα singles.

Την 1η Ιουλίου ο Elvis εμφανίστηκε με επίσημη βραδινή ενδυμασία στην εκπομπή του NBC Steve Allen Show, όπου δήλωσε:
- Νομίζω ότι απόψε έχω κάτι που δεν είναι και τόσο ταιριαστό για βραδινή ενδυμασία.
Ο Steve Allen τον ρώτησε:
- Τι είναι αυτό, Elvis;
- Μπλε καστόρινα παπούτσια («Blue suede shoes»), απάντησε ο Elvis καθώς σήκωνε το αριστερό του πόδι για να το δείξει στο κοινό.

Στην ίδια εκπομπή ο Elvis ανέφερε έμμεσα το τραγούδι άλλη μία φορά: σε ένα κωμικό νούμερο με τους Steve Allen, Andy Griffith και Imogene Coca, ο Elvis πέταξε την ατάκα «I’m warnin’ you galoots, don’t step on my blue suede shoes!».

Στις 5 Μαΐου του 1956 το «Heartbreak Hotel» του Elvis ανέβηκε στο Νο 1 των Η.Π.Α. για 7 εβδομάδες κι έτσι η κυκλοφορία του «Blue Suede Shoes» σε single μετατέθηκε για ακόμα πιο μετά.

Τελικά το «Blue Suede Shoes» με τη φωνή του Elvis Presley κυκλοφόρησε σε single στις 8 Σεπτεμβρίου 1956, έχοντας στη β’ πλευρά το «Tutti Frutti». Η εισαγωγή στην εκτέλεση του Elvis είναι μικρότερη από αυτή του Perkins, καθώς έχουν απαλειφθεί οι παύσεις μετά τους στίχους «one for the money» και «two for the show» ενώ και το τέλος είναι καθαρό και σίγουρα προβαρισμένο, εν αντιθέσει με το τέλος της εκτέλεσης του Perkins, που ακούγεται κάπως… ασυντόνιστο (φαίνεται ότι ο Clayton Perkins, αδερφός του Carl, προσπαθούσε με το μπάσο του να έχει πάντα την τελευταία λέξη).

Από εμπορικής άποψης, το single του Elvis δεν γνώρισε την επιτυχία του Perkins, αφού έφτασε μόνο μέχρι το Νο 20 των αμερικάνικων charts και στο Νο 9 της Μεγάλης Βρετανίας. Όμως αυτό που κατάφερε ο Elvis ήταν να αναδείξει το «Blue Suede Shoes» σε Rock ‘n’ roll ύμνο μιας γενιάς, για την οποία τα ρούχα ήταν κάτι περισσότερο από ένα μέσο για να κρατιόμαστε ζεστοί.

Η εκτέλεση του Elvis περιέχει δύο κιθαριστικά σόλο από τον Scotty Moore, έχοντας ως συμπαραστάτες τον Bill Black στο μπάσο και τον D.J. Fontana στα drums. Ο Scotty Moore είπε χαρακτηριστικά:
- Απλά μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να παίζουμε. Κοινώς το ξεπετάξαμε! Το μόνο που κάναμε ήταν ν’ ακολουθήσουμε το αίσθημα του Elvis.

Το 1960, ο Elvis ξαναηχογράφησε το «Blue Suede Shoes» για τις ανάγκες του soundtrack της ταινίας «G.I. Blues». Στην ταινία ένα συγκρότημα αλά Elvis, που λέγεται The Three Blazes, παίζει μία μπαλάντα (το «Doin’ The Best I Can» των Doc Pomus και Mort Shuman) σε ένα νυχτερινό κλαμπ της Φρανκφούρτης, όταν ένας βαρεμένος Αμερικανός στρατιώτης βάζει στο juke box το «Blue Suede Shoes» του Elvis Presley, παρατηρώντας ότι θέλει ν’ ακούσει κάτι αυθεντικό. Όταν ένας άλλος στρατιώτης προσπαθεί να αποσυνδέσει το juke box, ολόκληρο το μαγαζί γίνεται πεδίο μάχης. Αυτή η επανηχογράφηση χαρακτηρίζει μία από τις πολύ λίγες περιπτώσεις στη σταδιοδρομία του Elvis, που δέχτηκε να ξαναηχογραφήσει στο στούντιο ένα τραγούδι που είχε ήδη κυκλοφορήσει.

Τον Ιανουάριο του 1976 κυκλοφόρησε το άλμπουμ “Elvis – A Legendary Performer Volume 2”, όπου περιλαμβάνεται μία ζωντανή και προηγουμένως ακυκλοφόρητη εκτέλεση του τραγουδιού.