Η ιστορία του ''Drive My Car'' των Beatles

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
230 άρθρα στο MusicHeaven

Το «Drive My Car» είναι το εναρκτήριο τραγούδι της βρετανικής έκδοσης του δίσκου «Rubber Soul», που κυκλοφόρησε το 1965.

Πρόκειται για ένα διασκεδαστικό και σατιρικό Rock/R&B τραγούδι, το οποίο έδωσε τη δυνατότητα στους Beatles να διευρύνουν τους μουσικούς και λυρικούς τους ορίζοντες. Αν και ο John Lennon ήταν γενικά πιο προχωρημένος από τον Paul McCartney, επεκτείνοντας τους στίχους του σε πιο φιλόδοξες και πειραματικές κατευθύνσεις, το «Drive My Car» γράφτηκε κυρίως από τον Paul McCartney, με τον John Lennon να συνεισφέρει στο στιχουργικό κομμάτι.

Ο Paul McCartney έριξε πολύ φως στη σύλληψη του τραγουδιού. Ήταν μία φθινοπωρινή μέρα του 1965, όταν ο McCartney πήγε στο σπίτι του Lennon, στο Weybridge της Αγγλίας, για να γράψουν τραγούδια, έχοντας ήδη τη μελωδία στο μυαλό του αλλά οι στίχοι ήθελαν δουλειά. Το προσχέδιο του τραγουδιού περιείχε ένα ρεφρέν βασισμένο στον στίχο «You can buy me golden rings» και ήταν κάτι σαν απάντηση στο «Can’t Buy Me Love» (1964), με μία σνομπ «Zsa Zsa Gabor» (Ουγγαρέζα ηθοποιός με καριέρα στις Η.Π.Α. και διάσημη για τον υπερβολικό χολιγουντιανό τρόπο ζωής της), η οποία έχει το αγόρι της σαν παιχνίδι. Όμως ο στίχος «You can buy me golden rings» ήταν ένα κλισέ που είχαν χρησιμοποιήσει οι Beatles τόσο στο «Can’t Buy Me Love» («I’ll buy you a diamond ring»), όσο και στο «I Feel Fine» (1964, «he buys her diamond rings»), καθώς και στο απορριφθέν «If You’ve Got Trouble» (1965, «wearing diamond and rings»). Κατά μία άλλη εκδοχή, οι αρχικοί στίχοι του ρεφρέν έλεγαν «I can give you diamond rings, I can give you golden rings, I can give you anything…». Το βέβαιο είναι ότι ο Lennon απέρριψε τους κλισέ στίχους λέγοντας ότι είναι χάλια και πολύ ελαφροί κι έτσι οι δυο τους αποφάσισαν να τους ξαναγράψουν. Αν και δυσκολεύτηκαν, τελικά κατέληξαν στο θέμα του «Drive My Car» και οι υπόλοιποι στίχοι βγήκαν εύκολα, αναφερόμενοι σε μία πεισματάρα γυναίκα που αναζητά φήμη και πλούτο.

Paul McCartney: Οι στίχοι ήταν καταστροφικοί και το ήξερα. Συχνά απλώς αποκλείεις τραγούδια και λέξεις που μπαίνουν στο μυαλό σου και όταν το κάνουν είναι δύσκολο να τα ξεφορτωθείς. Συχνά αναφέρεις στίχους από άλλα τραγούδια και ξέρεις ότι πρέπει να τους ξεφορτωθείς, αλλά μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να βρεις μια πιο κατάλληλη φράση από αυτή που έχει υπαινιχθεί στη συνείδησή σου. Αυτό είναι ένα από τα τραγούδια όπου ο John κι εγώ ήρθαμε πιο κοντά για να το δουλέψουμε. Οι στίχοι που έφερα είχαν σχέση με χρυσά δαχτυλίδια. Τα «δαχτυλίδια» είναι ούτως ή άλλως μοιραία, γιατί η λέξη «rings» κάνει πάντα ομοιοκαταληξία με τη λέξη «things» και ήξερα ότι ήταν κακή ιδέα. Μπήκα μέσα και είπα:
- Αυτοί δεν είναι καλοί στίχοι αλλά είναι καλή η μελωδία.

Η μελωδία ήταν καλή, ήταν εκεί. Λοιπόν, προσπαθήσαμε, και ο John δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα. Ήταν το μόνο τραγούδι των Beatles που θυμάμαι ότι κολλήσαμε –αν και πάλι μας πήρε μόνο ένα απόγευμα. Απλώς κολλήσαμε σ’ αυτό το πράγμα: «Baby, I can give you golden rings, I can give you anything, Baby I love you». Και το μισούσα αυτό, το «I can give you golden rings» ακουγόταν σαν «curtain rings» (κρίκοι κουρτίνας) ή κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσαμε να το προσπεράσουμε. Και τελικά μας έπιασε μανία «Ω, ας το ξεχάσουμε, ας κάνουμε το επόμενο κομμάτι». «Όχι, όχι, μπορούμε να το κάνουμε, μπορούμε να το κάνουμε». Κάναμε ένα διάλλειμα, φύγαμε από το τετράγωνο, ίσως να κάναμε κανά τσιγάρο ή να ήπιαμε ένα φλιτζάνι τσάι, και μετά επιστρέψαμε σ’ αυτό και με κάποιο τρόπο σκέφτηκα το «Drive My Car» αντί για «Golden rings». Κι αυτή ήταν η όλη ιδέα και μπήκαμε σ’ αυτό το σενάριο: «Μπορείς να οδηγήσεις το αυτοκίνητό μου». Τί σημαίνει αυτό; Τί κάνει αυτός; Του προσφέρει δουλειά ως σοφέρ ή είναι κάτι άλλο; Σαν να μιλούσες σ’ ένα κορίτσι ή η Zsa Zsa Gabor σ’ ένα τεκνό. Και τότε έγινε πολύ πιο διφορούμενο, το οποίο μας άρεσε. Τα «golden rings» έγιναν «beep, beep, yeah». Κι οι δυο μας το βρήκαμε. Ξαφνικά ήμασταν στο L.A.: αυτοκίνητα, σοφέρ, ξεσκέπαστες Cadillac κι ήταν εντελώς άλλο πράγμα. Μόλις έχεις μια καλή ιδέα, είναι εύκολο να την τρέξεις. Κανονικά δεν χρειάζεται να το παλέψω πολύ.

Οι στίχοι, τους οποίους ο Paul McCartney ανέφερε ως «κωμικό νούμερο», περιγράφουν έναν διάλογο μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, η οποία φαίνεται να έχει αυταπάτες μεγαλοπρέπειας και πιστεύει ότι σύντομα θα πάει στο Hollywood και θα γίνει διάσημη σταρ του κινηματογράφου. Η γυναίκα φλερτάρει τον άνδρα, αντιστρέφοντας τους παραδοσιακούς ρόλους που έχουν οι άνδρες και οι γυναίκες στα τραγούδια των Beatles. Γενικά, οι γυναίκες του «Rubber Soul» δεν είναι οι ταπεινές, λατρεμένες γυναίκες στις οποίες απευθύνονταν το «I Want To Hold Your Hand» ή το «Do You Want To Know A Secret». Οι γυναίκες σ’ αυτόν τον δίσκο δεν τοποθετούνται πλέον σε βάθρα, δεν τις ποθούν, ούτε τις τιμούν. Θα λέγαμε ότι όλες τους είναι σκληρές.

Η πρωταγωνίστρια του «Drive My Car» δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι μια επιθετική, επίδοξη ηθοποιός, αποφασισμένη να επιβάλλει τη δική της ατζέντα. Η μεταβληθείσα στάση των Beatles απέναντι στις σχέσεις καταδεικνύει την ωριμότητά τους. Όπως παρατηρεί ο Tim Riley, «οι Beatles είχαν ξεπεράσει την αγορά των εφήβων, που κάποτε τους καθόριζε, και αναδιαμόρφωσαν το Rock με ενήλικους χαρακτήρες, καταστάσεις και εσωτερικές ζωές».

Στο «Drive My Car», ο άνδρας ρωτάει τη γυναίκα τι θέλει να γίνει στη ζωή της κι αυτή του απαντάει παιχνιδιάρικα ότι θέλει να γίνει διάσημη, ένα αστέρι της οθόνης, και αστειευόμενη του προτείνει συγκαταβατικά να γίνει ο οδηγός της όταν φτάσει εκείνη η ώρα.

Ενώ αρχικά αυτό το αισιόδοξο κι ελαφρύ τραγούδι μοιάζει με ένα τυπικό καυχησιάρικο κομμάτι για έναν macho άνδρα, το σεξουαλικό του υπονοούμενο είναι διαφορετικό και αντιστρέφει τον ρόλο του «κυρίαρχου» φύλου. Το βιβλίο της Betty Friedan «Το Γυναικείο Μυστήριο» (The Feminine Mystique), που εκδόθηκε το 1963, υπερασπίστηκε την «απόλυτα ισότιμη συνύπαρξη με τους άνδρες» και πιστώνεται για την έναρξη του δεύτερου κύματος του αμερικανικού φεμινισμού του 20ού αιώνα. Εδώ οι Beatles εντύπωσαν στην ηχογράφησή τους αυτή την αναδυόμενη νοοτροπία. Όπως το «Ticket To Ride» και το «Day Tripper», το «Drive My Car» είναι βασικό παράδειγμα του πρωτο-φεμινισμού του διδύμου Lennon-McCartney. Στο συγκεκριμένο τραγούδι, όπως και στο «Norwegian Wood», οι Beatles απεικονίζουν πολύ δυνατούς και σίγουρους γυναικείους χαρακτήρες. Σε κάθε περίπτωση, αυτοί οι γυναικείοι χαρακτήρες αρνούνται να γίνουν υποτελείς στους άνδρες ομολόγους τους. Υπό αυτή την οπτική, τα τραγούδια αυτά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν επαναστατικά, έστω και αν ως τραγουδοποιοί ο Lennon και ο McCartney παρουσίαζαν αυτούς τους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες σ’ ένα πολύ μεγάλο γυναικείο κοινό παγκοσμίως.

Το συγκρότημα αξίζει πολλά εύσημα για την ισότιμη προσέγγισή του. Αυτό ίσχυε τόσο σε θέματα που σχετίζονται με τον φεμινισμό όσο και με τις φυλές. Με το «Drive My Car», ο McCartney μιλούσε σαφώς απευθείας σ’ ένα μεγάλο τμήμα του κοινού του και προχώρησε πέρα από τον ρομαντικό έρωτα για να απεικονίσει μία γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της, που δεν περιμένει κανέναν άνδρα για να επικυρώσει την ύπαρξή της.  

Το αλληγορικό αυτό τραγούδι είναι γεμάτο σεξουαλικά υπονοούμενα, με το «μωρό μου, μπορείς να οδηγήσεις το αυτοκίνητό μου» να είναι το πιο προφανές. Οι σαφείς σεξουαλικές αποχρώσεις του τραγουδιού εκδηλώνονται ήδη από το πρώτο κουπλέ, με τον στίχο «you can do something in between». Ο αρσενικός αφηγητής δεν αναφέρεται στον εαυτό του αλλά σε μία επίδοξη σταρ του κινηματογράφου, η οποία του προσφέρει την ευκαιρία να γίνει ο οδηγός της, καθώς έχει έντονο ενδιαφέρον γι’ αυτόν και μπορεί ακόμα και να τον ερωτευτεί. Αυτός απορρίπτει την πρότασή της λέγοντας ότι οι προοπτικές του είναι καλές, υποδηλώνοντας έτσι ότι έχει υψηλές προσδοκίες για το μέλλον του και το να είναι οδηγός κάποιου δεν είναι του επιπέδου του. Αυτή πιστεύει ότι ο άνδρας έχει ήδη μία σταθερή δουλειά και, υποτιμώντας τη δουλειά του, επιμένει μ’ έναν τρόπο υπονοούμενο και προσπαθεί να τον δελεάσει απαντώντας του ότι «η δουλειά για τα φιστίκια είναι πολύ ωραία / αλλά εγώ μπορώ να σου προσφέρω καλύτερες στιγμές».  («Working for peanuts is all very fine / but I can show you a better time»). Ωστόσο, τα «φιστίκια» είναι ένα κοινό ιδίωμα που σημαίνει «ελάχιστα» ή «σχεδόν τίποτα», κάτι αντίστοιχο με το «δουλεύει για ψίχουλα». Τελικά, ο άνδρας συμφωνεί με την πρότασή της και, όταν της λέει ότι μπορεί να ξεκινήσει αμέσως, τότε η εκκολαπτόμενη ηθοποιός «πατάει φρένο» αποκαλύπτοντας ότι δεν έχει καν αυτοκίνητο και ρίχνει την τελική της ατάκα λέγοντας «αλλά έχω βρει έναν οδηγό κι αυτό είναι μια αρχή» («I got no car and it's breaking my heart / but I've found a driver and that's a start»).

Paul McCartney: Ήρθε αυτή η ωραία χιουμοριστική ιδέα και ξαφνικά υπήρχε ένα κορίτσι εκεί, η ηρωίδα της ιστορίας, και η ιστορία αναπτύχθηκε κι είχε ένα κεντρί στην ουρά, το οποίο ήταν «στην πραγματικότητα δεν έχω αυτοκίνητο, αλλά όταν το αποκτήσω θα είσαι ένας καταπληκτικός σοφέρ». Έτσι για μένα ήταν οι πιτσιρίκες του L.A…. και σήμαινε επίσης «μπορεί να γίνεις ο εραστής μου». Το «Drive My Car» ήταν ένας παλιός ευφημισμός για το σεξ, οπότε στο τέλος όλα αποκαλύπτονται. Το μαύρο χιούμορ μπήκε κι έσωσε τη μέρα. Γράφτηκε μόνο του. Το συναντώ πολύ συχνά: όταν σου έρθει μία καλή ιδέα, τα πράγματα γράφονται μόνα τους. Ήταν, λοιπόν, δική μου ιδέα κι ο John κι εγώ γράψαμε τα λόγια, οπότε θα έλεγα ότι είναι 70-30 σε μένα.

Τα αυτοκίνητα και οι οδηγοί είχαν χρησιμοποιηθεί ως πονηρή σεξουαλική αναφορά ήδη από το 1939, όταν η Billie Holiday τραγούδησε τον στίχο «Some tell me baby you’re built for speed» στο τραγούδι «Billie’s Blues». Η Memphis Minnie το 1941 ήταν ακόμα πιο σαφής στο τραγούδι «Me And My Chauffeur»: «Won't you be my chauffeur / I wants him to drive me / I wants him to drive me downtown / Yes he drives so easy / I can't turn him down». 

Έχει ειπωθεί ότι το «Drive My Car» των Beatles αναφέρεται στη σχέση μεταξύ της Cilla Black και του τότε φίλου της, Bobby Willis (τον οποίο αργότερα παντρεύτηκε). Η Black ήταν φίλη των Beatles αλλά και προστατευόμενη του Brian Epstein. Όπως αποκαλύφθηκε στην τηλεοπτική της εκπομπή «Cilla», ο Epstein πρότεινε δισκογραφικό συμβόλαιο στον Willis αλλά η Black είχε αντιρρήσεις λέγοντας ότι αυτή ήταν το αστέρι και ο Willis θα ήταν ο road manager που θα οδηγούσε το αυτοκίνητό της.

Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1965 με παραγωγό τον George Martin. Εκείνη την ημέρα, οι Beatles μπήκανε στο στούντιο της EMI, στο Λονδίνο, στις 7 το απόγευμα. Ήταν μία συνεδρία που κράτησε 5 ώρες και 15 λεπτά και που αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στην ηχογράφηση του «Drive My Car». Αυτή ήταν κι η πρώτη φορά που τα μεσάνυχτα βρήκαν το συγκρότημα στο στούντιο. Στην ηχογράφηση έπαιξαν οι Paul McCartney (φωνή, μπάσο Rickenbacker 4001S, πιάνο Challen 861834, κιθάρα Epiphone Casino ES-230TD), John Lennon (φωνή), George Harrison (κιθάρα Fender Stratocaster Sonic Blue, φωνητικά) και Ringo Starr (drums Ludwig Super Classic Black Oyster Pearl, ντέφι, κουδούνα).

Έχοντας προβάρει το τραγούδι πολλές φορές και αφού ηχογράφησαν το ρυθμικό μέρος και πρόσθεσαν εκτεταμένα overdubs, οι Beatles αποφάσισαν να το ολοκληρώσουν πριν φύγουν για το βράδυ. Η τάση τους να παραμένουν και να ολοκληρώνουν την ηχογράφηση όσο ακόμα έχουν έμπνευση, αποδείχθηκε σοφή καθώς η ποιότητα του ακαταμάχητου αυτού τραγουδιού αντηχεί μέχρι σήμερα.

Ο Paul McCartney συνεργάστηκε στενά με τον George Harrison στο βασικό ρυθμικό κομμάτι του τραγουδιού, με τους δυο τους να παίζουν παρόμοιες γραμμές στο μπάσο και την κιθάρα, αντίστοιχα, κατόπιν πρότασης του Harrison. Εκείνη την εποχή, ο Harrison άκουσε το «Respect» του Otis Redding, που είχε κυκλοφορήσει μόλις δύο μήνες νωρίτερα και στο οποίο συμμετείχε ο Donald Dunn στο μπάσο. Ο Harrison επηρεάστηκε από αυτό και ως αποτέλεσμα αυτής της επιρροής, το «Drive My Car» περιέχει περισσότερο βάθος από τις προηγούμενες ηχογραφήσεις των Beatles, μιμούμενο τον βαρύ μπάσο ήχο που συνελήφθη στο στούντιο του Redding στο Memphis.

George Harrison: Βοήθησα πολύ σε όλες τις ενορχηστρώσεις. Υπήρχαν εν τούτοις πολλά κομμάτια όπου έπαιξα μπάσο. Ο Paul έπαιξε βασική κιθάρα στο «Taxman» κι έπαιξε κιθάρα –ένα καλό μέρος- στο «Drive My Car». Αυτό που έκανε ο Paul συνήθως, αν είχε γράψει ένα τραγούδι, είναι να μάθει όλα τα μέρη για τον εαυτό του κι έπειτα ερχόταν στο στούντιο και έλεγε «Κάνε αυτό». Δεν σου έδινε ποτέ την ευκαιρία να σκεφτείς κάτι. Όμως, στο «Drive My Car», έπαιξα απλά τη γραμμή που είναι σαν το «Respect» στην εκτέλεση του Otis Redding. Έπαιξα τη γραμμή αυτή στην κιθάρα και ο Paul την απέδωσε μαζί μου στο μπάσο. Έτσι στρώσαμε το κομμάτι. Αργότερα παίξαμε το βασικό μέρος από πάνω.

Αυτό που προκάλεσε κάποια σύγχυση είναι ότι ο George Harrison φέρεται να είπε: «Έπαιξα τη μπασογραμμή στο «Drive My Car». Ήταν σαν τη γραμμή από το «Respect» του Otis Redding». Πολλοί το εξέλαβαν αυτό ως απόδειξη ότι ο George Harrison έπαιξε το μπάσο στην ηχογράφηση. Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα είναι ότι ο Harrison έπαιξε τη μπασογραμμή στην κιθάρα του, δηλαδή έπαιξε το ίδιο μέρος που έπαιξε και ο Paul McCartney στο μπάσο. Μάλιστα μία άλλη φορά ο Harrison είπε ότι στο «Drive My Car» έπαιξε με κιθάρα (Fender) Stratocaster.

Ο συγγραφέας Robert Rodriguez περιγράφει το κομμάτι ως «προφανής προπόνηση στην R&B» κι ένα σπάνιο παράδειγμα των Beatles που αποδεικνύουν τον θαυμασμό τους για τους καλλιτέχνες της Stax και της Motown στον προσανατολισμένο κυρίως στο Folk Rock δίσκο «Rubber Soul».

Ο George Harrison είχε κάθε λόγο να είναι περήφανος για τη συνεισφορά του στο τραγούδι, συστήνοντας τη ρυθμική αίσθηση που πρέπει να χρησιμοποιηθεί στο τραγούδι, την οποία και έφερε εις πέρας επιδεικνύοντας την ικανότητά του.

Ενώ η πρόταση του George Harrison για μία ενορχήστρωση R&B εφαρμόστηκε στο ρυθμικό ύφος του τραγουδιού, η δομή του είναι πάνω-κάτω πιστή στον κανόνα των Beatles, καθώς ακολουθεί τον τύπο: κουπλέ-ρεφρέν / κουπλέ-ρεφρέν / κουπλέ (σόλο)-ρεφρέν / κουπλέ-ρεφρέν (τύπος abababab). Η διαδικασία ολοκληρώθηκε με μία γρήγορη εισαγωγή κι ένα φινάλε με σβήσιμο.

Αφού τελειοποιήθηκε η ενορχήστρωση, χρειάστηκαν τέσσερις λήψεις για να ηχογραφηθεί σωστά ολόκληρο το ρυθμικό μέρος.

Το «Drive My Car» φέρει κάποιες μυστηριώδεις σχέσεις με δύο άλλα τραγούδια, τα οποία συμπτωματικά δουλεύτηκαν στο στούντιο την ίδια εβδομάδα. Η δημηγορία των στίχων και η αντιμελωδία του «Day Tripper» (για να μην αναφέρουμε την ηδυπαθή μεταφορά της «οδήγησης») καθώς και τα αργά τρίηχα του «We Can Work It Out» έχουν μεγάλη απήχηση εδώ. Ωστόσο, το τραγούδι έχει και μερικές μοναδικές πτυχές. Οι στίχοι, αν και δεν είναι καθόλου μοναδικοί ή πρωτοποριακοί, φέρνουν ιδιαίτερα στο ύφος του Lennon με τον τρόπο που υφαίνουν μια τόσο υπαινικτική ιστορία από κομματάκια μιας ψιλοκουβέντας που συνδυάζονται έτσι ώστε να μην είναι αμέσως προφανές ποιος είπε τι και σε ποιον.

Υπάρχει επίσης ένα υψηλό επίπεδο τονικής ασάφειας, που γίνεται ειρωνικό λαμβάνοντας υπόψη τον κατά τα λοιπά λιτό αρμονικό προϋπολογισμό. Σε όλο το τραγούδι χρησιμοποιούνται μόνο πέντε διαφορετικές συγχορδίες: Ρε (D), Σολ (G), Α (Λα) –με κάποια περιστασιακή χρήση μινόρε- Σι (Β) και Μι (Ε). Βεβαίως, πολλές φορές είναι διανθισμένες με 7/11 και ματζόρε/μινόρε πινελιές αλλά, αυστηρά μιλώντας, αυτά τα είδη Blues/Jazz πινελιών, εξυπηρετούν μόνο για να ζωντανέψουν το περιορισμένο ρεπερτόριο συγχορδιών.

Το «Drive My Car» ανοίγει μ’ ένα riff σε ύφος Blues, παιγμένο από δύο κιθάρες πριν μπει το μπάσο. Αυτό το εναρκτήριο μέρος ηχογραφήθηκε πάνω στο βασικό κομμάτι και μουσικά είναι εντελώς ανεξάρτητο από το υπόλοιπο τραγούδι. Σύμφωνα με τον μουσικολόγο Walter Everett, παρέχει μία αμετρική και «εκτός ισορροπίας» εισαγωγή, με τις πεσμένες νότες να προαναγγέλλουν αυτό που θα έρθει. Η γρήγορη εισαγωγή των δύο μέτρων είναι αναμφισβήτητα η πιο απογοητευτική αρχή σε οποιοδήποτε τραγούδι στην ιστορία των Beatles και άφησε τους μουσικολόγους να ξύνουν το κεφάλι τους μέχρι σήμερα. Ο Mark Hudson, παραγωγός ο οποίος συνεργάστηκε για 10 χρόνια με τον Ringo Starr στη σόλο καριέρα του, ρώτησε τον drummer για την εισαγωγή του «Drive My Car», λέγοντας ότι ποτέ δεν μπόρεσε να την καταλάβει, και ο Ringo δεν μπορούσε καν να δώσει κάποια εξήγηση. Αυτό που ακούμε είναι τη βασική κιθάρα πάνω από το μπάσο και τα drums που αποτελούν τη ρυθμική βάση.

Στη συνέχεια ξεκινά το πρώτο κουπλέ 8 μέτρων, το οποίο διαθέτει τέσσερις σύντομες φράσεις ίσες σε μήκος. Καμία ρυθμική κιθάρα δεν ακούγεται (πουθενά στο τραγούδι), αλλά ο ρυθμός κρατείται από τον George και τον Paul που παίζουν σχεδόν πανομοιότυπες μπασογραμμές στα μουσικά τους όργανα, ενώ τρεις Ringo Starr παίζουν κρουστά (drums, ντέφι, κουδούνα).  Γενικά, ο Ringo ήταν αρκετά απασχολημένος σ’ αυτό το κομμάτι, όχι μόνο παίζοντας drums, αλλά προσθέτοντας και όλα τα απαραίτητα κρουστά, των οποίων η αλληλεπίδραση με το κανονικό σετ τυμπάνων είναι πιο περίπλοκη απ’ ό,τι θα μπορούσε να αντιληφθεί ένας ακροατής. 

Δεδομένου ότι πρόκειται κυρίως για ένα τραγούδι του Paul McCartney, δεν είναι περίεργο που ο McCartney είναι ο κύριος ερμηνευτής του κομματιού, δίνοντάς του μία ενεργητική ώθηση που ο Αμερικανός δημοσιογράφος Richie Unterberger αποκάλεσε «επιβλητική… Hard Rock φωνή». Η φωνή κινείται πάνω από ένα απλό Funk riff δύο συγχορδιών στα κουπλέ κι ένα πολύ πιο περίπλοκο ρεφρέν σε ύφος Jazz, καθοδηγούμενο από το πιάνο και με τις ελικοειδείς αλλαγές του κλειδιού. Ο Paul McCartney ηχογράφησε από πάνω τόσο το μέρος του πιάνου όσο και το σόλο της slide κιθάρας. Η δε συνεισφορά του John Lennon στην ηχογράφηση περιορίστηκε στη φωνή και στα φωνητικά που προστέθηκαν αργότερα. Οι διπλές φωνές του Paul και του John αποδίδονται σφιχτά (χωρίς αμφιβολία υπό την εποπτεία του George Martin), όπως και το εξαιρετικό παίξιμο σε ύφος R&B στο μπάσο (υπό την εποπτεία του George Harrison). Η φωνητική αρμονία των Paul McCartney και John Lennon ακούγεται σε όλα τα κουπλέ, με τον Paul να τραγουδά σταθερά υψηλότερα. Ο Lennon τραγουδά χαμηλότερα με μία παραφωνία στο 7οκαι 8ομέτρο (στον στίχο «you can do something in between»), που δίνει στο τραγούδι μία ανησυχητική αίσθηση.

Επίσης, κατά τη διάρκεια αυτών των δύο τελευταίων μέτρων, τα drums διακόπτουν όμορφα τον συνηθισμένο τους ρυθμό (4/4), για να εκτελέσουν ένα συγκοπτόμενο μοτίβο, όπου εναλλάσσονται το ταμπούρο και το μπάσο τύμπανο, ενώ το ντέφι και η κουδούνα διακόπτονται προς το παρόν.

Στο σημείο αυτό μπαίνει το ρεφρέν, το οποίο έχει μήκος επίσης 8 μέτρα και ακολουθεί το ίδιο πρότυπο με το κουπλέ, με το πιάνο του Paul McCartney να είναι το πιο αξιοσημείωτο πρόσθετο στοιχείο. Ο McCartney φαίνεται να παίζει πιάνο χωρίς κόπο αλλά με το κατάλληλο συναίσθημα, καθώς το πιάνο αναλαμβάνει τον ρόλο ενός ρυθμικού οργάνου, λόγω απουσίας της συνηθισμένης κιθάρας που ακουγόταν σχεδόν σ’ όλα τραγούδια των Beatles μέχρι τότε. Το αργό τριπλό μοτίβο του πιάνου ακούγεται στο 2οκαι το 4ομέτρο του ρεφρέν, ως μία ωραία αντιπαραβολή με τον ρυθμό των 4/4 που συνεχίζεται από κάτω (κατόπιν πρότασης του George Harrison, το συγκρότημα αποφάσισε να επαναλάβει τη χρήση της τριπλέτας στο «We Can Work It Out», η ηχογράφηση του οποίου άρχισε μία εβδομάδα αργότερα).

Ενώ η κουδούνα και το ντέφι, πιο τονισμένο, μπαίνουν ξανά στο ρεφρέν, ένα δεύτερο ντέφι έρχεται να προστεθεί, ενώ ο John και ο Paul συνεχίζουν να τραγουδούν μαζί εκτός από την τελευταία φράση «and maybe I’ll love you», όπου ο Paul ακούγεται στο δεξί κανάλι και ο John, που προστέθηκε αργότερα, στο αριστερό. Το πιάνο παίζει την τελευταία του συγχορδία στην αρχή του 8ου μέτρου, αφήνοντας το αλά Otis Redding riff με την κιθάρα και το μπάσο να συμπληρώσουν το υπόλοιπο μέτρο. 

Εκτός από το γεγονός ότι έχει διαφορετικούς στίχους, το δεύτερο κουπλέ είναι πανομοιότυπο στη δομή και ακολουθείται από επανάληψη του ρεφρέν, το οποίο δομικά είναι επίσης το ίδιο εκτός από ένα προστιθέμενο στοιχείο στο τέλος. Στο όγδοο μέτρο, δεν αποσύρεται μόνο το πιάνο αλλά και κάθε άλλο όργανο εκτός από τα ντέφια. Αυτό επιτρέπει μία αρμονία από τρεις (καθώς εδώ προστέθηκε στα φωνητικά και ο George Harrison) να τραγουδούν «beep-beep mm beep-beep yeah!», που ακούγεται στο δεξί και το αριστερό κανάλι. Αυτές οι αρμονίες ακούγονται άλλη μία φορά ως φωνητικό falsetto, που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν των Beatles από το 1962. Η ειρωνική πινελιά των «beep-beep» στο ρεφρέν είναι ο γνωστός καλός τρόπος των Beatles να συμπληρώνουν τις εικόνες και τους ήχους των τραγουδιών τους, εν προκειμένω χρησιμοποιώντας λέξεις κατ’ απομίμηση του ήχου της κόρνας του αυτοκινήτου, κάνοντας κι ένα κλείσιμο ματιού στο τραγούδι «Beep Beep» των  Playmates (No 4 στις Η.Π.Α. το 1958).

Στη συνέχεια μπαίνει το σόλο της κιθάρας, το οποίο παίζεται πάνω στις συγχορδίες του κουπλέ. Ουσιαστικά λειτουργεί σαν ένα άλλο κουπλέ, με τους στίχους απλά να αντικαθίστανται μ’ ένα σόλο κιθάρας. Αν και ο κύριος κιθαρίστας των Beatles ήταν ο George Harrison, το σόλο το ηχογράφησε ο Paul McCartney και το έκανε χωρίς κανέναν ενδοιασμό και με την άνεση ενός δεξιοτέχνη. Ο λόγος που το σόλο παίχτηκε από τον Paul ήταν επειδή, όταν έφερε το τραγούδι στο στούντιο, είχε ήδη δουλέψει πάνω στα μέρη κάθε οργάνου που ακούγεται στο τραγούδι, συμπεριλαμβανομένης και της κιθάρας, την οποία κανονικά θα έπαιζε ο George. Τα τελευταία χρόνια των Beatles, ο Paul θα διεκδικούσε όλο και μεγαλύτερο ρόλο στο στούντιο, μέχρι που κατέληξε να δουλεύει κυρίως μόνος του για αρκετά κομμάτια του «White Album». Αργότερα, το 1977, ο George Harrison περιέγραψε πως ο Paul είχε ήδη ξεκινήσει προς αυτήν την κατεύθυνση από το «Rubber Soul».

Με άλλα λόγια, στο «Drive My Car», ούτε ο John Lennon ούτε ο George Harrison δούλεψαν πολύ στα όργανά τους αφού ο Paul είχε τον πλήρη έλεγχο. Αυτή δεν ήταν η πρώτη ούτε κι η τελευταία φορά που το σόλο κιθάρας το έκανε άλλος και όχι ο George Harrison. Για παράδειγμα, το σόλο στα τραγούδια «You Can’t Do That» και «Long Tall Sally» έπαιξε ο John Lennon. Στο «Revolver», την πρωτοποριακή συνέχεια του «Rubber Soul», ο Paul ξαναπαίρνει το σόλο κιθάρας αντί του George Harrison (αυτή τη φορά σε τραγούδι που έγραψε ο George). Ο Paul δεν ντρεπόταν να αναλάβει και τα drums, αν το δικαιολογούσε η κατάσταση, όπως έκανε στα «Back In The U.S.S.R.», «Dear Prudence» και «Martha My Dear» στο «White Album». Κι ενώ στα δύο πρώτα μία αποχή του Ringo Starr έκανε απαραίτητο τον Paul McCartney στα drums, στην τρίτη περίπτωση για κάποιον λόγο πήρε την κατάσταση στα χέρια του.

Ο δίσκος «Rubber Soul» γεμάτος από τραγούδια όπου οι Beatles παίζουν με χαρά όργανα που συνήθως δεν παίζουν και το «Drive My Car» δεν αποτελεί εξαίρεση. Από τη μια ο John Lennon που άφησε την κιθάρα του για να παίξει ντέφι κι απ’ την άλλη το σόλο της κιθάρας, που έκανε ο Paul McCartney αντί του George Harrison. Ένα είναι σίγουρο: δεν υπήρχαν πλέον απαραβίαστοι ρόλοι στους Beatles και στο εξής τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.

Ο McCartney ηχογράφησε δύο διαφορετικές εκδοχές με slide κιθάρα, γεγονός που είναι αισθητό στο 7ο και το 8ο μέτρο. Η πρώτη εκδοχή δεν μπορούσε να αφαιρεθεί εντελώς από την ηχογράφηση, οπότε μπορούμε ν’ ακούσουμε αμυδρά μια άλλη κιθάρα να παίζει στο παρασκήνιο, ειδικά στο τέλος του σόλο όπου οι δύο εκδοχές είναι αισθητά διαφορετικές. Τα δύο τελευταία μέτρα, με τα slides που μοιάζουν με φωνή, θυμίζουν την εισαγωγή και παρέχουν ένα είδος συμπαγούς περίληψης της συνολικής εικόνας δυσαρμονίας που έχει το τραγούδι.

Μετά το σόλο ακούγεται ένα τρίτο ρεφρέν, το οποίο είναι σαν το πρώτο ρεφρέν του τραγουδιού χωρίς τις αρμονίες «beep-beep» στο τέλος. Ακολουθεί ένα τρίτο κουπλέ, που περιέχει ένα νέο πακέτο στίχων. Όπως είναι εμφανές σε πολλά τραγούδια των Lennon/McCartney του πρώτου μισού της καριέρας των Beatles, το τρίτο κουπλέ ήταν προαιρετικό.
Paul McCartney: Η έμπνευσή σου έχει φύγει μέχρι αυτό το σημείο. Συχνά χρησιμοποιούσαμε το πρώτο κουπλέ κι έτσι τελειώνουν πολλά από τα τραγούδια μας.

Ωστόσο, για το «Drive My Car», η έμπνευση ήταν προφανώς σε υψηλά επίπεδα και μπορούσε να προστεθεί κι άλλο ένα στοιχείο στην ιστορία κι έτσι συμπεριλήφθηκε ένα τρίτο κουπλέ. Επίσης, σ’ αυτό το μέρος, στο 2ο, 4ο και 6ο μέτρο, μπορείτε ν’ ακούσετε τις φράσεις της κιθάρας του George Harrison που επρόκειτο να απαλειφθούν κατά τη μίξη του τραγουδιού.

Στη συνέχεια ακούγεται ένα τέταρτο και τελευταίο ρεφρέν, το οποίο είναι πανομοιότυπο με το δεύτερο καθώς περιέχει στο τέλος τις αρμονίες «beep-beep». Η μόνη διαφορά εδώ είναι ότι στο τελευταίο μέτρο εξαφανίζονται όλα τα όργανα, ακόμα και τα ντέφια. Αυτό ακολουθείται από το φινάλε, με το μοτίβο των «beep-beep» να επαναλαμβάνεται μέχρι να σβήσει, διακοσμημένο αυτή τη φορά με όλα τα όργανα και με μία επανάληψη της slide κιθάρας του Paul McCartney από το 5ο έως το 8ο μέτρο μαζί μ’ ένα απλό γέμισμα στα drums από τον Ringo Starr στο 5ο μέτρο.

Τα overdubs ήταν πολυάριθμα και περιλαμβάνουν τα ακόλουθα: Δύο ντέφια από τον Ringo Starr, μία βασική φωνητική λήψη με τον John και τον Paul να τραγουδάνε ταυτόχρονα, τον Paul στο πιάνο κατά τη διάρκεια των ρεφρέν, τον Ringo στην κουδούνα στο μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού, τρεις αρμονίες από τον John, τον Paul και τον George στα «beep, beep» και τον Paul στη slide κιθάρα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης τα overdubs του John Lennon στον στίχο «and maybe I’ll love you» στο τέλος κάθε ρεφρέν, που πιθανότατα έγιναν κατά τη διάρκεια που ηχογραφήθηκαν οι τρεις αρμονίες. Κατά τις 12:15 μετά τα μεσάνυχτα το τραγούδι ολοκληρώθηκε και όλοι πήγαν σπίτι τους για ύπνο (ή σε κανά πάρτι).

Η μονοφωνική μίξη έγινε στις 25 Οκτωβρίου του 1965, στο control room του στούντιο 2 της EMI, από τον παραγωγό George Martin και τους μηχανικούς Norman Smith και Ken Scott.Η κουδούνα μιξαρίστηκε αρκετά χαμηλά σ’ αυτή τη μονοφωνική μίξη που περιλάμβανε επίσης πολύ μικρή αντήχηση στα φωνητικά. Είναι ενδιαφέρον ότι η μίξη αυτή δεν ήταν τότε διαθέσιμη στις Η.Π.Α. καθώς η Capitol Records αποφάσισε εκεί να συνδυάσει και τα δύο κανάλια της στερεοφωνικής μίξης για να δημιουργήσει τη δική της μονοφωνική εκδοχή. 

Στις 26 Οκτωβρίου του 1965, την ημέρα που οι Beatles επισκέφτηκαν το παλάτι του Buckingham για να τιμηθούν ως μέλη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, δημιουργήθηκε η στερεοφωνική μίξη του «Drive My Car» στο ίδιο στούντιο και με το ίδιο προσωπικό, με εξαίρεση τον δεύτερο μηχανικό καθώς ο Ron Pender αντικατέστησε τον Ken Scott. Το κανάλι της κουδούνας ρυθμίστηκε ελαφρώς ψηλότερα ενώ έγινε και επεξεργασία της αντήχησης.

Το ρυθμικό κομμάτι ακούγεται σχεδόν αποκλειστικά από το αριστερό κανάλι, μαζί με το ντέφι και τις αρμονίες «beep-beep» (καθώς και τα «maybe I’ll love you» του John Lennon). Το δεξί κανάλι αποτελείται από τα υπόλοιπα overdubs, τα οποία περιλαμβάνουν τις κύριες φωνές, την κουδούνα, το πιάνο και τα μέρη της βασικής κιθάρας. Μάλιστα μπορούμε ν’ ακούσουμε τον George Harrison να αυτοσχεδιάζει ανάμεσα στους στίχους του τελευταίου κουπλέ, αν και υποτίθεται ότι αυτοί οι αυτοσχεδιασμοί είχαν απορριφθεί στη μίξη. Μία άλλη ανωμαλία είναι ότι ακούμε τον Paul McCartney να δοκιμάζει φωνητικά τον στίχο «Baby, you can drive my car» στα τελευταία μέτρα του σόλο της κιθάρας, αν και η φωνητική άσκηση του Paul είναι αρκετά δύσκολο ν’ ακουστεί αφού είχε αποφασιστεί να μην ακούγεται.   

Το στοιχείο του χιούμορ ήταν αυτό για το οποίο ο Paul McCartney ήταν ιδιαίτερα περήφανος. Μάλιστα, δύο ημέρες μετά την ολοκλήρωση του τραγουδιού στο studio, ο McCartney αναφέρθηκε προφανώς στο «Drive My Car» όταν είπε σ’ ένα μουσικό περιοδικό:
- Έχουμε γράψει μερικά διασκεδαστικά τραγούδια –τραγούδια με αστεία. Πιστεύουμε ότι τα κωμικά νούμερα είναι το επόμενο πράγμα μετά τα τραγούδια διαμαρτυρίας.

Αυτός που άνοιγε παραδοσιακά τους δίσκους των Beatles ήταν ο John Lennon. Στο «With The Beatles» (1963), ο John ανοίγει τον δίσκο με το «It Won’t Be Long». Στο soundtrack του «A Hard Day’s Night» (1964), ανοίγει με το ομώνυμο τραγούδι, στο «Beatles For Sale» (1964) και πάλι πρωτοστατεί με το «No Reply» και φυσικά στο «Help!» (1965) με το ομώνυμο πάλι τραγούδι. Στη συνέχεια ήρθε το «Rubber Soul», όπου οι θαυμαστές του συγκροτήματος ανακάλυψαν έναν δίσκο τον οποίο ανοίγει ο Paul McCartney με το «Drive My Car». Ίσως αυτός ο νέος ρόλος για τον McCartney να αποτελούσε και μία ένδειξη για τη νέα κατεύθυνση που θα έπαιρνε το συγκρότημα.

Σίγουρα το «Drive My Car» σηματοδοτεί μία σειρά από ενδιαφέρουσες αλλαγές στον εσωτερικό λογισμό του συγκροτήματος. Σχετικά με την τοποθέτηση του τραγουδιού στον δίσκο, το «Rubber Soul» ήταν ο πρώτος δίσκος των Beatles όπου τα ίδια τα μέλη του συγκροτήματος είχαν λόγο στη σειρά των τραγουδιών.

Πριν από το «Rubber Soul», τον έλεγχο τον είχε κυρίως ο George Martin. Αυτός ο δίσκος, όμως, είναι το σημείο καμπής όπου οι ίδιοι οι Beatles αναλαμβάνουν τη μουσική τους ως καλλιτεχνικό σύνολο έργου. Όπως παρατήρησε αργότερα ο Paul McCartney (The Anthology, σελ. 93):
- Γίναμε σταδιακά οι εργάτες που ανέλαβαν το εργοστάσιο. Στο τέλος, είχαμε τη λειτουργία ολόκληρου του κτηρίου. Θα ήμασταν εμείς, οι άνθρωποι που θα ηχογραφούσαν μαζί μας κι ένας θυρωρός. Δεν θα υπήρχε κανένας άλλος εκεί. Ήταν εκπληκτικό, απλά να περιπλανιέσαι, να κάνεις ένα τσιγάρο στον θάλαμο του ήχου. Νομίζω ότι γνωρίζαμε το μέρος καλύτερα από τον πρόεδρο της εταιρείας επειδή ζούσαμε εκεί. Μάλιστα πήρα και σπίτι στη γωνία, τόσο πολύ το αγάπησα. Δεν ήθελα να φύγω ποτέ. 

Εν ολίγοις, το «Rubber Soul» σηματοδότησε μία νέα κατεύθυνση για το συγκρότημα με περισσότερους από έναν τρόπους.

Αν και οι Βρετανοί είχαν το προνόμιο ν’ ακούσουν το «Drive My Car» από τις 3 Δεκεμβρίου του 1965, όταν και κυκλοφόρησε ο δίσκος «Rubber Soul», οι περισσότεροι Αμερικανοί αγνοούσαν την ύπαρξή του μέχρι τις 20 Ιουνίου του 1966 όταν η Capitol κυκλοφόρησε τον δίσκο «Yesterday… And Today», κι αυτό γιατί στην αμερικανική έκδοση του «Rubber Soul» το «Drive My Car» είχε αντικατασταθεί από το «I’ve Just Seen A Face».

Ο λόγος που το «Drive My Car» είχε μείνει έξω από την αμερικανική έκδοση είχε ίσως να κάνει με το γεγονός ότι εκείνη την εποχή οι Folk Rockers, όπως ο Bob Dylan και οι Byrds, ήταν πολύ δημοφιλείς και η Capitol Records να θεώρησε ότι το «Drive My Car» ήταν πολύ σκληρό για τα γούστα των Αμερικανών, προτιμώντας πιο ήπιο ήχο.

Κάποια στιγμή το 1967, η Capitol κυκλοφόρησε τραγούδια των Beatles σε μία ολοκαίνουργια τότε, αλλά βραχύβια, μορφή που ονομαζόταν playtape. Τα playtapes δεν είχαν τη δυνατότητα να συμπεριλάβουν ολόκληρους δίσκους, οπότε κυκλοφόρησαν δύο περικομμένες εκδόσεις τεσσάρων τραγουδιών από το «Yesterday… And Today», με το «Drive My Car» να είναι στη μία από αυτές (αυτά τα playtapes είναι ιδιαιτέρως συλλεκτικά σήμερα).

Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε επίσης στην πρώτη συλλογή «μεγαλύτερων επιτυχιών» των Beatles που κυκλοφόρησε στις Η.Π.Α., τον διπλό δίσκο «The Beatles/1962-1966» (1973, γνωστός και ως «κόκκινο άλμπουμ»), όπου επιλέχθηκε η στερεοφωνική μίξη. 

Συμπεριλήφθηκε επίσης στον διπλό δίσκο «Rock’n’Roll Music» (1976). Για την προετοιμασία αυτού του δίσκου ζητήθηκε η γνώμη του George Martin και, έχοντας πρόσβαση μόνο στις μίξεις της Capitol, κρίθηκε απαραίτητο να εναλλαχθούν το δεξιό και το αριστερό κανάλι της στερεοφωνικής μίξης του τραγουδιού, το δεξιό φωνητικό κανάλι να μετακινηθεί ως επί το πλείστον αριστερά και το αριστερό ορχηστρικό κανάλι να μετακινηθεί κυρίως προς τα δεξιά. Το 1980, η Capitol επανεξέδωσε τον δίσκο ως δύο διαφορετικά albums, με το «Rock’n’Roll Music Volume 2» να περιέχει το «Drive My Car» στην πρώτη πλευρά. 

Παρόλο που το 1972, σε συνέντευξή του στο Hit Parader, ο John Lennon περιέγραψε το τραγούδι ως κοινή δημιουργία του ίδιου και του Paul McCartney, αργότερα, στη συνέντευξη που έδωσε το 1980 στο Playboy, πίστωσε όλο το τραγούδι στον McCartney δηλώνοντας:
- Το τραγούδι είναι του Paul. Έχει μία μπασογραμμή Motown. Έφερε το «Drive My Car» και τα «beep beep beep» στο στούντιο και το περιελάβαμε.

Ο ίδιος ο Paul McCartney είπε:
- Ήταν δική μου ιδέα και ο John κι εγώ γράψαμε τους στίχους, οπότε θα έλεγα είναι 70-30 δικό μου.

Η πρώτη φορά που το πρωτότυπο βρετανικό άλμπουμ «Rubber Soul» διατέθηκε στις Η.Π.Α. ήταν το 1984 όταν εκδόθηκε σε βινύλιο το Original Master Recording, όπου συμπεριλήφθηκε και το «Drive My Car» επεξεργασμένο με τη νέα τεχνολογία. Αυτή η έκδοση ήταν διαθέσιμη μόνο για μικρό χρονικό διάστημα και είναι αρκετά συλλεκτική σήμερα.

Κάποια στιγμή, το 1986, ο George Martin επεξεργάστηκε τα master tapes για να κάνει μία νέα στερεοφωνική μίξη του τραγουδιού εν όψει της κυκλοφορίας του «Rubber Soul» σε CD (1987). Αν και οι αλλαγές ήταν ελάχιστες, ανάμεσα σ’ αυτές είναι ότι τα βασικά φωνητικά είναι πιο κεντραρισμένα, ενώ αφαιρέθηκε και η φωνητική άσκηση του Paul McCartney κατά τη διάρκεια του σόλο της κιθάρας. Αυτή η νέα μίξη χρησιμοποιήθηκε επίσης στη remastered έκδοση του «Rubber Soul», που κυκλοφόρησε σε CD (2009) και σε βινύλιο (2012). Επίσης, συμπεριλήφθηκε το 1993 και στην έκδοση σε CD του άλμπουμ «The Beatles/1962-1966», καθώς και στη remastered έκδοσή του το 2010, και επιπλέον σ’ ένα δειγματοληπτικό CD περιορισμένης κυκλοφορίας στο πλαίσιο της προώθησης του box set «The US Albums» (2014).

Η αυθεντική μονοφωνική μίξη, με την υποτονική κουδούνα και τη μειωμένη αντήχηση, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αμερική στο box set «Compact Disc EP Collection» (1992), ενώ συμπεριλήφθηκε και στο box set «The Beatles In Mono» (2009), το οποίο περιλαμβάνει ως bonus και τη στερεοφωνική μίξη όπως ακούγεται στο «Yesterday… And Today». Επίσης συμπεριλήφθηκε στο «09.09.09 Sampler» (2009), το οποίο διανεμήθηκε σε εμπόρους λιανικής πώλησης και ραδιοφωνικούς παραγωγούς στο πλαίσιο της προώθησης του remastered καταλόγου των Beatles. Αυτό αποτελεί σημαντικό εύρημα για τους απανταχού συλλέκτες.

Ήταν φυσικό για τον Paul McCartney να συμπεριλάβει το «Drive My Car» στις σόλο εμφανίσεις κι αυτό ακριβώς έκανε. Αυτό ξεκίνησε το 1993 με τη New World Tour και συνεχίστηκε με τις περιοδείες Summer Tour (2004) και The US Tour (2005). Το 2005, ο McCartney έδωσε μία απίστευτη ερμηνεία του τραγουδιού στο ημίχρονο του Super Bowl. Την προηγούμενη χρονιά, η Janet Jackson εξέθεσε το δεξί της στήθος ζωντανά στην τηλεόραση, γεγονός που προκάλεσε πολλές αντιπαραθέσεις. Έτσι, την επόμενη χρονιά, ο McCartney ήταν μια ασφαλής επιλογή γιατί ήταν μάλλον απίθανο να προσβάλει κάποιον. Αυτή η ερμηνεία ηχογραφήθηκε για μία μελλοντική περιορισμένη έκδοση.

Επίσης το 2005, ο McCartney ερμήνευσε το τραγούδι με τον George Michael στη συναυλία Live 8 στο Λονδίνο.
Το «Drive My Car» συμπεριλήφθηκε και στις περιοδείες Summer Live ’09 (2009), Good Evening Europe (2009), Up And Coming Tour (2010), On The Run (2011) και One On One (2016).

Ζωντανές ηχογραφήσεις του «Drive My Car» περιλαμβάνονται στα albums του Paul McCartney «Paul Is Live» (1993), «Paul: The US Tour Presented By Lexus» (2005, περιορισμένη έκδοση διαθέσιμη μόνο μέσω των αντιπροσωπειών των αυτοκινήτων Lexus, που περιέχει την ερμηνεία του 2005 στο Super Bowl), «Good Evening New York City» (2009), «Live In Los Angeles» (2010) και «Amoeba Gig» (2019).
Ο Paul McCartney έπαιξε το τραγούδι στην Philharmonic Pub στο Λίβερπουλ στο πλαίσιο του τηλεοπτικού «The Late Late Show With James Corden» (2018).

Το «Drive My Car» ακούγεται στις ταινίες «Ένας Αμερικανός Φίλος» (The American Friend, 1977, όπου το τραγουδά ο Bruno Ganz κοντά στην τελική κορύφωση) και «Μια Νύχτα Χωρίς Δίπλωμα» (License To Drive, 1988, από τους Breakfast Club), ενώ περιλαμβάνεται και στο soundtrack «Love» (2006, με αποσπάσματα από το «The Word» και το «What You’re Doing», μαζί με το σόλο κιθάρας από το «Taxman» και τα πνευστά από το «Savoy Truffle»). Επίσης ακούστηκε στα τηλεοπτικά shows «Red Alert» (2007, από τη Melanie Chisholm και τη Lulu) και «The Late Late Show With James Corden (2018) καθώς και στην ολλανδική εκπομπή «Ranking The Cars», ενώ στην Αυστραλία χρησιμοποιήθηκε σε διαφήμιση της NRMA. Το δε μέρος του τραγουδιού με το «Beep Beep Beep Beep Yeah!» έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς ραδιοφωνικούς σταθμούς ως εισαγωγή για την ενημέρωση περί της κυκλοφορίας στους δρόμους.

Αναφορές στο «Drive My Car» υπάρχουν στα βιβλία «The Beatles Illustrated Lyrics» (1969) του Alan Aldridge, «Paul McCartney: Many Years From Now» (1998) του Barry Miles, «The Beatles Anthology» (2000), «The Beatles As Musicians: The Quarry Men Through Rubber Soul» του Walter Everett (2001), «Tell Me Why - The Beatles: Album By Album, Song By Song, The Sixties And After» (2002) του Tim Riley, «But Is It Garbage? On Rock And Trash» (2004) του Steven L. Hamelman, «Revolution In The Head: The Beatles’ Records And The Sixties» (2005) του Ian MacDonald, «The Beatles: The Biography» (2005) του Bob Spitz, «Long And Winding Roads: The Evolving Artistry Of The Beatles» (2007) του Kenneth Womack, «Revolver: How The Beatles Re-imagined Rock ’n’ Roll» (2012) του Robert Rodriguez και «The Complete Beatles Recording Sessions» (2013) του Mark Lewisohn και του Paul McCartney.

Επιπλέον, περιλαμβάνεται στο βιβλίο «The Beatles» (1977), μετάφραση του τραγουδιού περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Ανθολογία» (1980) ενώ περιλαμβάνεται και στα βιβλία για κιθάρα «The Beatles Complete», «The Beatles/1962-1970» και «Play Guitar With The… Beatles» και για drums «The Beatles» καθώς και στο video game «The Beatles Rockband». 

Ενώ σήμερα οι περισσότεροι μπορεί να βλέπουν το «Drive My Car» ως ένα ακόμα παιχνιδιάρικο Rock κομμάτι της μεσαίας περιόδου των Beatles, στην πραγματικότητα ήταν το αποτέλεσμα της καλλιτεχνικής ανησυχίας του συγκροτήματος να προχωρήσουν σε μία νέα κατεύθυνση τα τραγούδια τους. Οι Beatles συνειδητοποίησαν τη στασιμότητα της Pop μουσικής βιομηχανίας στο σύνολό της και δεν ήθελαν να συνεχίσουν να διοχετεύουν ατελείωτα τα ίδια παλιά πράγματα. Ήθελαν να ωριμάσουν. Μία κατεύθυνση στην οποία ήθελαν να ωριμάσουν ήταν προς τη μουσική που αγαπούσαν. Όταν ο Paul McCartney ρωτήθηκε τον Αύγουστο του 1965 τι τους άρεσε περισσότερο στην Αμερική, απάντησε:
- Η μουσική. Η αμερικανική μουσική. Είναι καλύτερη, νομίζω.

Έχοντας αυτό κατά νου, η προσπάθεια να μιμηθούν ένα πρόσφατο single του Otis Redding ήταν η φυσική επιλογή για έναν διευρυμένο ορίζοντα. Η έγχυση του κωμικού στοιχείου στους στίχους ήταν άλλο ένα άλμα σε άγνωστη περιοχή. Με την πάροδο του χρόνου, φάνηκε ότι δεν υπήρχε περιοχή στην οποία οι Beatles ήταν απρόθυμοι να μπουν. Με το «Drive My Car» να ανοίγει τον δίσκο «Rubber Soul», οι Beatles πήραν θέση για να πραγματοποιήσουν αυτά τα άλματα που όλοι περίμεναν.

Το τραγούδι αυτό αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά Bluesy κομμάτια των Beatles και μπορεί να το κατατάξει κανείς εξίσου ψηλά με τα πιο διάσημα «A Hard Day’s Night» και «Ticket To Ride» για την ώθηση που δίνει και την αιχμηρότητά του.

Δεδομένου του βαθμού στον οποίο η θρυλική φήμη των Beatles από την αρχή έως τα μέσα της καριέρας τους βασίστηκε στην επιτυχία τους ως Rock συγκρότημα (yeah, yeah, yeah), είναι κάπως ειρωνικά εκπληκτικό αν σκεφτούμε εκ των υστέρων πόσο σχετικά μικρή μερίδα στη συνολική τους παραγωγή αποτελείται από τραγούδια τόσο καυτά όσο το «Drive My Car». 

Άλλες εκτελέσεις:

• Augusto Righetti And His Charly’s Team (1966, στα ιταλικά με τίτλο «Fammi Fare Un Giro» στον δίσκο «Righetti Al Charly Max Canta I Beatles In Italiano». Στίχοι: Giorgio Calabrese).
• The Big Ben Banjo Band (1966, ορχηστρική εκτέλεση στο medley «Drive My Car, There’s A Place, Help!»).
• Bo Street Runners (1966, σε single).
• Bob Kuban & The In-Men (1966, στον δίσκο «The Bob Kuban Explosion»).
• Les Chanceliers (1966, στα γαλλικά με τίτλο «Tu Peux T’En Aller» σε single. Στίχοι: Michel Pagliaro).
• The McCoys (1966, στον δίσκο «You Make Me Feel So Good»).
• The Hollyridge Strings (Απρίλιος 1967, ορχηστρική εκτέλεση στον δίσκο «The Beatles Songbook Vol. 4»).
• Harry Nilsson (1967, ως sample στο τραγούδι «You Can’t Do That»).
• Via Vesyolye Rebyata (1970, με τίτλο «Старенький Автомобиль» στον δίσκο «На Чем Стоит Любовь / Старенький Автомобиль / Алешкина Любовь / Облади-облада»).
• Pugh’s Place (1971, στον δίσκο «West One»).
• Junior Campbell (Φεβρουάριος 1974, στον δίσκο «Second Time Around»).
• Thundermug (1974, στον δίσκο «Ta-daa!»).
• Gary Toms Empire (Αύγουστος 1975, στον δίσκο «7-6-5-4-3-2-1 Blow Your Whistle»).
• Black Heat (1975, Funk εκτέλεση στον δίσκο «Keep On Runnin’»).
• Humble Pie (1975, στον δίσκο «Street Rats»).
• The Princeton Footnotes (1975, a cappella εκτέλεση στον δίσκο «Eight To The Bar»). Το ηχογράφησαν ξανά για τον δίσκο «Out Cattin’» (1985) και για τον δίσκο «Something’s Afoot» (1987).
• La Quinta Faccia (1975, στον δίσκο «La Quinta Faccia»).
• Ile Kallio (1977, στο άλμπουμ «IRock»).
• Carlsberg (1979, ως μέρος του τραγουδιού «To China – Drive My Car»).
• Buki Yamaz (1979, σε single).
• Cliff Bennett (Ιούλιος 1980, σε single).
• Bits & Pieces (1980, ως μέρος του τραγουδιού «Bits & Pieces III – Let’s Do It»).
• Cristina (1980, ως «Baby You Can Drive My Car» σε single).
• Stars On 45 (Ιανουάριος 1981, ως μέρος του «Stars On 45»).
• Starsound (Μάιος 1981, ως μέρος του «Stars On 45»).
• Top Of The Pops (Ιούνιος 1981, ως μέρος του «Stars On 45»).
• The Johnny Van Zant Band (1981, στον δίσκο «Round Two»).
• Zeus (1981, στον δίσκο «Attack Time»).
• Ewa Bem (1984, στον δίσκο «Loves The Beatles»).
• Gina X (1984, στον δίσκο «Yinglish»).
• Ad Libitum (1986, στον δίσκο «Ad Libitum Sjunger Beatles»).
• Blast (1986, σε single).
• Ondřej Hejma (1987, στον δίσκο «Rockin’ The Blues»).
• Bobby McFerrin (Μάρτιος 1988, στον δίσκο «Simple Pleasures»).
• Breakfast Club (1988, στον δίσκο «License To Drive»).
• The Tax Collectors (1988, στον δίσκο «Boston Does The Beatles»).
• The Real Group (Νοέμβριος 1989, a cappella εκτέλεση στον δίσκο «Nothing But The Real Group»).
• Los Buitres (1989, στα ισπανικά με τίτλο «Tu Me Quieres Manejar» στον δίσκο «Los Buitres». Στίχοι: Jorge Spiteri).
• DaYeene (1990, στο άλμπουμ «United Soul Power»).
• Rudy Lozano (1990, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Thaddea»).
• New Beat Less (1990, ως μέρος του «Medley»).
• Tausend Tonnen Obst (1990, στο άλμπουμ «Celebrating The Eggman – A Tribute To John Lennon»).
• Achinoam Nini And Gil Dor (Ιούλιος 1991, στο άλμπουμ «Achinoam Nini And Gil Dor Live»).
• The Brilliant Corners (1991, στο άλμπουμ «Revolution No. 9»).
• Dr. Fink & The Mystery Band (1992, ως μέρος του «Drive Me» στο άλμπουμ «Hooked On A Beatles Tribute»).
• Kaya (1992, στο άλμπουμ «The State I’m In»).
• Pizzicato Five (1992, ως sample στο τραγούδι «Tout Va Bien»).
• Vinci Vogue Anzlovar (1992, στο άλμπουμ «Babica Gre Na Jug»).
• Tony Trischka (Ιανουάριος 1993, ορχηστρική εκτέλεση ως μέρος του «Beatles Medley»).
• Grabbarna (1993, στο άλμπουμ «Sätt På Grabbarna!»).
• Takako Minekawa (Σεπτέμβριος 1994, στο άλμπουμ «Stereophonic! Witz Compilation Vol. 1»).
• Howard Stern feat. Fred Norris (1994, ως sample στο τραγούδι «Oh, Oh, Oh, Oh, Oj – Baby You Can Rent A Car»).
• Silver Jet (1994, στο άλμπουμ «Shared Vision: The Songs Of The Beatles»).
• Soul Fingers (1994, στο άλμπουμ «Live In B.P. Club»).
• Charlie Hunter (1995, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Come Together: Guitar Tribute To The Beatles Volume 2»).
• Party Animals (1996, στο άλμπουμ «Are You Ready – Are You Steady – O.K. Let’s Party»).
• Rubber Band (1996, στο άλμπουμ «All You Need Is Live!»).
• Elmo (1997, στο άλμπουμ «Sesame Street: The Best Of Elmo»).
• Xysma (1997, στο άλμπουμ «Singles»).
• Gary Smart (Μάρτιος 1998, στο άλμπουμ «Beatle Jazz»).
• Hiroko Kokubu (Οκτώβριος 1998, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Diary»).
• Barbara Casini Quartet (Νοέμβριος 1998, στο άλμπουμ «Stasera Beatles»).
• Pedro Javier Gonzalez (1998, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Guitarra 3 Tributo A Los Beatles»).
• Stereo Total (1998, με τίτλο «Tu Peux Conduire Ma Bagnole» στον δίσκο «My Melody». Στίχοι: Françoise Cactus).
• Stefano Cerri (1999, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Fab Four-String»).
• The Hyannis Sound (1999, a cappella εκτέλεση στο άλμπουμ «On The Beach»).
• The Swingle Singers (1999, στο άλμπουμ «Ticket To Ride – A Beatles Tribute»).
• Tchello Palma (1999, στο άλμπουμ «Pearls»).
• Diego Pelaez (Οκτώβριος 2000, στο άλμπουμ «La Musique De Paris Derniere 1»).
• Bara Vox (2000, στο άλμπουμ «We’re Going Up»).
• Buddy & The Huddle (2000, στο άλμπουμ «Beatles Tribute»).
• Cadence (2000, a cappella εκτέλεση στο άλμπουμ «Frost Free»).
• Rangzen (2000, στο άλμπουμ «Rangzen»).
• Swinger Club (Απρίλιος 2001, ορχηστρική εκτέλεση με τίτλο «Baby You Can Drive My Car» στο άλμπουμ «Welthits Als Jazz»).
• AC Rock (2001, στο άλμπουμ «Guaranteed To Satisfy»).
• Arno (2002, στο άλμπουμ «Arno»).
• Nasal Retentive Orchestra (2002, στο άλμπουμ «Have A Bun»).
• The Punkles (2002, στο άλμπουμ «Punk!»).
• The Rabeats (2002, στο άλμπουμ «Tribute To The Beatles»).
• Ringo Ska (2002, στο άλμπουμ «You Are Listening To Ringo Ska»).
• Big House (Μάρτιος 2003, στο άλμπουμ «Punk JukeBox 2»).
• Phil Abraham (2003, ορχηστρική εκτέλεση με τίτλο «Fanfare/Drive My Car» στο άλμπουμ «Jazz Me Do»).
• Norico & Robert Palmer (2003, στο άλμπουμ «Meli Melo»).
• Aiza Seguerra (2003, ως μέρος του «Beatles’ Hits Medley: Let It Be, Come Together, We Can Work It Out, Drive My Car»).
• Danni Carlos (2004, στο άλμπουμ «Rock‘N’Road Again»).
• Danny Sanderson & Friends (2004, στο άλμπουμ «Black & White – Live At The Jazz, Blues & Videotape Festival»).
• Tony Hadley & Peter Cox (2004, στο άλμπουμ «Tony Hadley v Peter Cox & Go West»).
• The Pillows (2004, ως sample στο τραγούδι «Ride On Shooting Star»).
• The Ken Lasaine Trio (Ιανουάριος 2005, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «The Ken Lasaine Trio»).
• The Donnas (Οκτώβριος 2005, στο άλμπουμ «This Bird Has Flown: A 40thAnniversary Tribute To The Beatles’ Rubber Soul»).
• The Beatles Live Tribute Band (2005, σε ζωντανές εμφανίσεις).
• Jay-R (2005, ως sample στο τραγούδι «My Other Car Is A Beatle»).
• Memphis All-Stars (2005, στο άλμπουμ «Fried Glass Onions – Memphis Meets The Beatles»).
• Jim Moray (2005, στο άλμπουμ «Rubber Folk»).
• Skafari (Μάρτιος 2006, ως «Baby You Can Drive My Car» στο άλμπουμ «Still Wild And Thirsty»).
• Os Britos (Ιούλιος 2006, στο άλμπουμ «Os Britos Cantam The Beatles»).
• Kip Winger, Bruce Kulick, Tony Franklin, Aynsley Dunbar (Οκτώβριος 2006, στο άλμπουμ «Butchering The Beatles: A Headbashing Tribute»).
• Bingo Kids (Δεκέμβριος 2006, στο άλμπουμ «The Bingo Kids Sing Beatles Hits For Kids – Volume 2»).
• Beatlegras (2006, στο άλμπουμ «Beatlegras»).
• The New Dominions (2006, a cappella εκτέλεση στο άλμπουμ «Almost Awesome»).
• Leslie Overdrive (Μάιος 2007, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «…With The Hammond , In The Beauty»).
• Sylvie Vartan (Ιούνιος 2007, στο άλμπουμ «Nouvelle Vague»).
• Giacomo Bondi (Ιούλιος 2007, στο άλμπουμ «Relounged: Giacomo Bondi’s Homage To The Beatles»).
• Tommy Berndtsson & Sharon Dyall (2007, στο άλμπουμ «Another Angle»).
• Susan Getz (2007, στο άλμπουμ «The Green Eyed Girl»).
• Suzanne Klee (Φεβρουάριος 2008, στο άλμπουμ «Lioness’s Best For The Best Lions»).
• Arno (Απρίλιος 2008, στο άλμπουμ «Covers Cocktail»).
• ApologetiX (Ιούλιος 2008, με τίτλο «Try Micah» στο άλμπουμ «Future Tense»).
• Off Our Rocker (Οκτώβριος 2008, στο άλμπουμ «The Blue Album»).
• Ben From Corduroy (Νοέμβριος 2008, με τίτλο «Baby, You Can Drive My Car» στο άλμπουμ «Fab Guiro!»).
• Marco Zappa, Renata Stavrakakis & Guests (2008, ως «DriveMyCar» στο άλμπουμ «Yesterday Beatles Today»).
• The B-Sides (Μάρτιος 2009, στο άλμπουμ «Beatles Tribute: A Dedication To Rubber Soul And Lennon, McCartney, Ringo And Harrison»).
• The Tribute Co. (Αύγουστος 2009, στο άλμπουμ «A Tribute To The Best Of The Beatles – Vol. 1»).
• Sugarpie & The Candymen (Δεκέμβριος 2009, στο άλμπουμ «Sugarpie & The Candymen»).
• Sugarpie and the Candymen (2009, στο άλμπουμ «Sugarpie And The Candymen»).
• Dwight Twilley (2009, στο άλμπουμ «The Beatles»).
• Michaël Zurita (Απρίλιος 2010, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Acoustic Beatles»).
• Laurence Juber (Αύγουστος 2010, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «LJ Plays The Beatles Volume 2»).
• Soulive (Σεπτέμβριος 2010, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Rubber Soulive»).
• The Coverbeats (2010, στο άλμπουμ «Wish Were The Beatles: A Tribute To The Beatles Greatest Hits»).
• Jonas Brothers (2010, στον Λευκό Οίκο στην εκδήλωση του Barack Obama για να τιμήσει τον Paul McCartney με το βραβείο Gershwin. Στη συνέχεια, με άδεια του ίδιου του McCartney, το ερμήνευαν στην παγκόσμια περιοδεία τους).
• Willy Chirino (Ιούλιος 2011, στο άλμπουμ «My Beatles Heart»).
• The Beatle Bronies (2011, ως «Pull My Cart» στο άλμπουμ «Brony Soul»).
• Medi & The Medicine Show (2011, στο άλμπουμ «Beatles Mania»).
• Carmen Pelaez & Joel Someillan (2011).
• Mike Stone (2011, στο άλμπουμ «Sunny Afternoon»).
• Harry Sacksioni (Μάιος 2012, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «While My Guitar Gently Weeps…»).
• Ariane Brunet (Ιούνιος 2012, στο άλμπουμ «Fab Forever»).
• Chihiro Yamanaka (Ιούλιος 2012, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Because»).
• David Keith Jones (Σεπτέμβριος 2012, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Penny Lane Band»).
• Will Taylor & Strings Attached (Δεκέμβριος 2012, στο άλμπουμ «Drive My Car»).
• The Beatles Covered (2012, στο άλμπουμ «Rubber Soul Unplugged»).
• Noisekick (2012, ως sample στο τραγούδι «Het Deed Pijn»).
• Koolinger (Φεβρουάριος 2013, ορχηστρική εκτέλεση σε ζωντανή ηχογράφηση στο άλμπουμ «Ain’t It Funky Now? Live At The Club»).
• The Cat’s Pajamas Vocal Band (Απρίλιος 2013, ως μέρος του «Beatles Medley» στο άλμπουμ «Kitty Litter»).
• Glee Cast (Σεπτέμβριος 2013, στο άλμπουμ «Glee Sings The Beatles»).
• Baby Rockstar (Μάρτιος 2014, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Lullaby Renditions Of The Beatles – Rubber Soul»).
• MonaLisa Twins (Μάρτιος 2014, ζωντανή ηχογράφηση στο άλμπουμ «MonaLisa Twins Play Beatles & More»).
• Dion (Νοέμβριος 2014, στο άλμπουμ «The Art Of McCartney»).
• Ruthie Foster (2014, στο άλμπουμ «British Invasion»).
• Bombadil (Νοέμβριος 2015, στο άλμπουμ «Looking Through You: A 50thAnniversary Tribute To The Beatles’ Rubber Soul»).
• Caspar Babypants (2015, στο άλμπουμ «Beatles Baby!»).
• Gregario De Luxe (2015, στο άλμπουμ «That Groovy Night – Live At Zentral»).
• The Beat Bugs feat. Chris Cornell (Νοέμβριος 2016, στο άλμπουμ «Beat Bugs: Best Of Seasons 1 & 2»).
• Harri Stojka (Νοέμβριος 2016, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «A Tribute To The Beatles»).
• Charlie Giordano (Απρίλιος 2017, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Solo Accordion: Charlie Giordano Performs Top Hits Of The Beatles»).
• Kent Nishimura (Μάιος 2017, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «2»).
• Jorge Blanco (Ιούνιος 2017, στο άλμπουμ «Cars 3»).
• Beat-Lele (2017, στο άλμπουμ «A Ukulele Tribute To The Beatles»).
• Help! A Beatles Tribute (2017, σε ζωντανές εμφανίσεις).
• Faux Lives (Μάιος 2018, στο άλμπουμ «Faux Lives Sings The Beatles 1962-1966 And Other Songs!»).

• Nano Raies (Μάιος 2018, αξιοσημείωτη εκτέλεση στα αραβικά, με αφορμή την είδηση ότι οι αρχές της Σαουδικής Αραβίας θα επιτρέψουν στις γυναίκες να οδηγούν αυτοκίνητα. Ο τίτλος του τραγουδιού μεταφράζεται ως «Θα οδηγήσω τ’ αυτοκίνητο» και η ιστορία του αφορά μία γυναίκα που ενθουσιάζεται με την ελευθερία της να οδηγήσει και νιώθει ότι ο γάμος κι η οικογένεια μπορούν να περιμένουν). Ηχογραφήθηκε στο Fraser Performance Studio στη Βοστώνη (Η.Π.Α.). Στην ηχογράφηση έπαιξαν οι: Nano Raies (φωνή), Naseem Alatrash (τσέλο), Layth Sidiq (βιολί), Tony Barhoum (κανονάκι), Jared Henderson (μπάσο), Tariq Rantisi (κρουστά). Ενορχήστρωση: Naseem Alatrash.
  
  Nano Raies: Όταν το άκουσα την πρώτη φορά και διάβασα τους στίχους νόμιζα ότι ήταν πολύ σεξιστικό. Κι όταν μετά διάβασα το πραγματικό νόημα, φυσικά είπα ότι είναι ωραίο. Τουλάχιστον δεν είναι σεξιστικό. Για τη μετάφραση στο τραγούδι, αισθάνομαι ότι είναι ένα απλό, αστείο και κάπως ανόητο μήνυμα. Και η κύρια ιδέα είναι ότι αυτή η γυναίκα που τραγουδάει, μόλις απέκτησε τη δυνατότητα να οδηγεί κι είναι πραγματικά ενθουσιασμένη κι αυτή τη στιγμή της ζωής της δεν νοιάζεται για τίποτε άλλο. Δέχεται όλες αυτές τις προτάσεις από άνδρες, της υπόσχονται όλα αυτά, αλλά αυτή τη στιγμή θέλω απλά να οδηγήσω. Ίσως αργότερα να σε αγαπήσω, ίσως αργότερα να σκεφτώ όλα αυτά τα πράγματα, αλλά προς το παρόν θέλω απλά να οδηγήσω αυτό το αυτοκίνητο.

• Rick Cyge (Αύγουστος 2018, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Rick Picks The Beatles»).
• Edgar Cruz (Σεπτέμβριος 2018, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Yesterday Tripper»).
• Four On Six (Νοέμβριος 2018, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Four On Six Plays The Beatles»).
• One Man Bannister (Οκτώβριος 2019, στο άλμπουμ «Rubber Solo»).
• Joel Paterson (2019, ορχηστρική εκτέλεση στο άλμπουμ «Let It Be Guitar»).
• Blues Beatles (Φεβρουάριος 2020, στο άλμπουμ «Let It Blues»).
• The HotRats (Ιούλιος 2020, στο άλμπουμ «Turs Ons»).
• Rubber Soul Quartet (2020, στο άλμπουμ «Blackbird»).

DRIVE MY CAR – The Beatles

Asked a girl what she wanted to be
She said, Baby, can't you see
I want to be famous, a star on the screen
But you can do something in between

Baby, you can drive my car
Yes, I'm gonna be a star
Baby, you can drive my car
And maybe I'll love you

I told a girl that my prospects were good
And she said, Baby, it's understood
Working for peanuts is all very fine
But I can show you a better time

(Chorus)

Beep beep'm beep-beep yeah

(Chorus)

I told a girl I can start right away
And she said, listen, babe, I got something to say
I got no car and it's breaking my heart
But I've found a driver and that's a start

(Chorus)

Beep beep'm beep-beep yeah (x4)

Κωνσταντίνος Παυλικιάνης