Ο καλύτερος "άγνωστος" κιθαρίστας όλων των εποχών

Ο Roy Buchanan ήταν ένας σπουδαίος και ιδιαίτερος Blues κιθαρίστας που με δύο χρυσά άλμπουμ και δύο ακόμα από την σόλο καριέρα του στα Billboard charts κατέκτησε μια θέση ανάμεσα στους «50 Greatest Tones of all Time»  του Guitar Player αλλά όχι στoυς «100 Greatest Guitarists of all Time» του Rolling Stone Magazine.  Πρόκειται για έναν σχετικά άγνωστο αλλά τόσο ταλαντούχο κιθαρίστα που επηρρέασε πολλούς άλλους της εποχής του αλλά και έπειτα.  Μερικοί από τους μεγαλύτερους fans του υπήρξε ο Jeff Beck, ο Robbie Robertson (ήταν και μαθητής του Roy), ο Billy Gibbons και άλλοι.  Πολλοί τον θεωρούν έναν από τους Telemasters και έναν από τους καλύτερους και πιο υποτιμημένους κιθαρίστες-μουσικούς.

O Leroy γεννήθηκε στο Ozark του Arkansas στις 23 Σεπτεμβρίου του 1939 και μεγάλωσε στην California και συγκεκριμένα στην αγροτική περιοχή του Pixley.  O πατέρας του ήταν εργάτης στις καλλιέργειες σιτηρών αλλά και ιεροκήρυκας του Πεντηκοστιανισμού  -το τελευταίο έχει αρνηθεί ο μεγαλύτερος αδερφός του Roy-.  Ο Roy λοιπόν, από μικρός ήρθε σε επαφή με την μαύρη Gospel μουσική μέσω των αφροαμερικανών που συναντούσε στις συγκεντρώσεις των πεντηκοστιανών, ενώ αργότερα το ενδιαφέρον του τράβηξαν κάποιες R&B εκπομπές στο ραδιόφωνο.  Με τα Blues ακούσματά του ο Roy ξεκίνησε να παίζει με μια ακουστική κιθάρα όταν έγινε επτά χρονών και στα 13 απέκτησε την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα, μια Fender Telecaster.  

Όταν έγινε 15 χρονών αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική και γι’ αυτό πήγε στο Los Angeles όπου βρίσκονταν τα μεγάλα ονόματα των Blues.  Εκεί υπήρξε μαθητής του Johnny Otis, του Jimmy Nolen, του Pete Lewis και του Johnny "Guitar" Watson.  Στο δεύτερο μισό των 50’s ο Roy απέκτησε την πρώτη του μπάντα, τους Heartbeats,  η οποία αργότερα συνεργάστηκε και με τον γνωστό Dale Hawkins. 

Το 1958 ο Roy κάνει το ντεμπούτο του στη δισκογραφία μαζί με τον Dale Hawkins στην Chess Records του Σικάγο παίζοντας το σόλο στο «My Babe» του Willie Dixon.  To 1962 γίνεται άλλη μια ηχογράφηση με τον drummer Bobby Gregg.  Ο Roy τότε μετακομίζει στον Καναδά και σε ένα τουρ στο Τορόντο γνωρίζει τον Ronnie Hawkins (ξάδερφο του Dale)  και τον Robbie Robertson με τους οποίους το 1963 γίνεται η ηχογράφηση του single «Who do you love?» όπου ο Roy παίζει το μπάσσο. 

Μετά την τελευταία συνεργασία, ο Roy για λίγο σταμάτησε τις ηχογραφήσεις και συνέχισε ως session μουσικός παίζοντας με διάφορα άγνωστα αλλά και γνωστά ονόματα όπως Freddy Cannon, Merle Kilgore και τον drummer Bobby Gregg.  Προς το τέλος της δεκαετίας του ‘60 ο Roy, έχοντας τη δική του οικογένεια, μετακομίζει για τελευταία φορά στην Washington και συνεχίζει τις εμφανίσεις στην περιοχή της Washington  D.C., Maryland και Virginia με τους Danny Denver Band ενώ παρακολουθεί και μαθήματα κομμωτικής σε μια σχολή.

Το 1969 με τον Charlie Daniels ο Roy ξεκινά τη σόλο καριέρα του ηχογραφώντας ένα ολόκληρο άλμπουμ το οποίο όμως δεν εκδόθηκε ποτέ καθώς θεωρήθηκε από τους κριτικούς ότι περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά στυλ μουσικής.  Κυκλοφορεί επίσης η φήμη ότι την ίδια χρονιά αρνήθηκε πρόσκληση από τους The Rolling Stones να αντικαταστήσει τον Brian Jones. 

Ο Roy στην Washington έκανε και μια δική του μπάντα, τους Snakestretchers, που συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ «Introducing Roy Buchanan».  Αυτό το ωριαίο ντοκιμαντέρ προβλήθηκε στην τηλεόραση το 1971 προβάλοντας τον άγνωστο Roy στο κοινό.  Το ντοκιμαντέρ είναι πιο γνωστό με τον τίτλο «The Best Unknown Guitarist in the World» και απέσπασε σημαντικά σχόλια από διάσημες προσωπικότητες όπως τον John Lennon, Eric Clapton, Les Paul και τον Merle Haggard.

Η προβολή αυτή άλλαξε τη ζωή του Roy και του έδωσε την ευκαιρία να υπογράψει συμβόλαιο στην Polydor Records όπου άρχισε να ηχογραφεί τη σόλο δουλειά του.  Στο πρώτο του επίσημο άλμπουμ (1972) βρίσκεται ίσως το πιο γνωστό του κομμάτι, το «The Messiah Will Come Again».  Ακολουθούν σημαντικά άλμπουμ όπως  το «That's What I Am Here For» (1974) και «Live Stock» (1975) ενώ μετά από αυτά υπογράφει συμβόλαιο συνεχίζοντας στην Atlantic.

Οι προσπάθειες των δισκογραφικών εταιρειών όμως να τον κάνουν έναν Mainstream κιθαρίστα με το ανάλογο εμπορικό στυλ απογοητεύουν τον Roy, ο οποίος απέχει από τις ηχογραφήσεις κατά τη διάρκεια ’81-’85 διότι δεν του επιτρεπόταν να έχει το δικό του ύφος και ελευθερία στη μουσική που έπαιζε.  Το κοινό του όμως μαζί με τον Bruce Iglauer της  Alligator Records ευτυχώς τον έπεισαν να επιστρέψει στα στούντιο και έτσι η δισκογραφική δουλειά συνεχίζεται στην Alligator, μια εταιρεία με παράδοση στις Blues παραγωγές.  Η Alligator του έδωσε πλήρη ελευθερία και τον πλαισίωσε με τους Delbert McClinton και Otis Clay καλύπτοντας την αδυναμία του Roy στα φωνητικά.

Το δωδέκατο άλμπουμ με τίτλο «Hot Wires» του 1987 δυστυχώς έμελλε να είναι το τελευταίο για τον μεγάλο κιθαρίστα.   Ενώ από τους κύκλους του λέγεται ότι είχε καταφέρει να μετριάσει την αδυναμία του στο αλκοόλ τα τελευταία χρόνια που τα πράγματα φαίνονταν να πηγαίνουν καλύτερα, δυστυχώς φάνηκε ότι η γενικότερη απόρριψη του Roy από τους κριτικούς και το ποτό τον νίκησαν.  Το βράδυ της 14ης Αυγούστου του 1988, σε ηλικία 48 ετών συλλαμβάνεται στους δρόμους του Fairfax της Virginia για δημόσια μέθη.  Σύμφωνα με τον κρατούμενο τότε Jerry Hentman ο αναπληρωτής σερίφης βρήκε τον Roy νωρίς το πρωί κρεμασμένο στο κελί με το ίδιο του το πουκάμισο.  Ο Marc Fisher, φίλος του Roy, κατέθεσε ότι στο σώμα του υπήρχαν μώλωπες αλλά μέχρι σήμερα δεν έχουν απαντηθεί όλα τα ερωτήματα σχετικά με το θάνατό του.  Το πόρισμα της αυτοκτονίας που εξέδωσαν οι αρχές δεν φάνηκε πάντως να ικανοποιεί τους δικούς του ανθρώπους.

Μετά τον θάνατο του Roy πολλά ηχογραφημένα άλμπουμ του συνέχισαν να κυκλοφορούν ανάμεσα στα οποία ήταν και το «The Prophet» (2004) που ήταν το πρώτο του ανέκδοτο άλμπουμ στην Polydor.

O Roy Buchanan ήταν ένα αναμφισβήτητο ταλέντο που επηρρέασε τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της εποχής του. Τα σόλο του ξεχωρίζουν σε μουσικότητα και έκφραση ενώ η τεχνική του χαρακτηρίζεται από τα μεγάλα bend,  τις αρμονικές και το παίξιμο με πένα και δάχτυλα ταυτόχρονα.  Το όνομά του συνδέθηκε με την κιθάρα του, την Fender Telecaster και συγκεκριμένα την «Nancy», μια Telecaster ’53 με serial number 2324.  Ο ίδιος ο Roy είχε πει πως βλέποντας έναν στο δρόμο με την «Νancy», αγόρασε μια άλλη κιθάρα Telecaster και την αντάλλαξε.  Φίλος του όμως έχει πει πως ο Roy έπαιζε με Gibson Les Paul μέχρι που την αντάλλαξε με την Tele.  Μια από τις Tele του Roy πέρασε στα χέρια του Danny Gatton και μετά στον Mike Stern από τον οποίο αργότερα την έκλεψαν.

Ο ήχος του Roy ήταν εντελώς απλός και καθαρός, χωρίς να χρησιμοποιεί πολλά πετάλια.  Συνήθιζε να παίζει με έναν Fender Vibrolux ενισχυτή στον οποίο ίσως με διάφορες πατέντες πετύχαινε τα διάφορα ηχοχρώματα.  Για λίγο χρησιμοποίησε ένα πετάλι Echoplex και ένα delay DD-2 ενώ τα υπόλοιπα τα πετύχαινε μόνο με τα χέρια του, παίζοντας με το volume και το tone της κιθάρας του.  Λέγεται μάλιστα ότι μεγάλη έκπληξη τον βρήκε όταν είδε τον Jimmy Hendrix να χρησιμοποιεί με πολύ μεγαλύτερη ευκολία διάφορα πετάλια για να πετύχει τα ίδια εφφέ.

Το ντοκιμαντέρ για τον Roy Buchanan είναι πολύ ενδιαφέρον και μπορείτε να το παρακολουθήσετε σε τρία μέρη ξεκινώντας από το παρακάτω βίντεο:

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:

Roy Buchanan (LP)- 1972 – Polydor

Buch & the Snake Strechers – 1972 - Adelphi Records

Second Album (LP)- 1973 – Polygram

That’s What I Am Here For (LP) – 1974 – Polygram

In the Beginning – 1974 – Polydor

Rescue Me (LP) – 1975 – Repertoire

Live Stock (Live) – 1975 – Polydor

Loading Zone (CD) – 1977 – Wounded Bird Records

My Babe (LP) – 1981 – Akarma

When a Guitar Plays the Blues (LP) – 1985 – Alligator

Dancing On The Edge (Live) – 1986 – Alligator

Hot Wires (LP) – 1987 – Alligator

The Early Years - 1989

Best of (Compilation) – 1992 – Universal Music Group

Sweet Dreams:  The Anthology (Compilation) – 1992 – Polydor

Guitar on Fire : The Atlantic Sessions (Live) - 1993 - Rhino Records

Malaguena (CD) - 1997 - Annecillo Records

Live – 1999 - Charly Records

Roy's Bluz: Guitar Heroes, Vol. 8 (CD) - 2000 - Zounds Music

The World's Greatest Unknown Guitarist (Compilation) - 2000 - Blues Factory

Deluxe Edition (Compilation) - 2001 – Alligator

20th Century Masters -The Millennium Collection:  The Best of Roy Buchanan (Compilation) - 2002 – Polydor

Strange Kind of Feeling – 2002 - Fruit Tree

You're Not Alone (CD) - 2002 - Wounded Bird Records

Street Called Straight (CD) - 2002 - Wounded Bird Records

Blues in E (Compilation) - 2002 –

Before and After – 2003 - Rollercoaster Records

American Axe : Live in 1974 (Live) - 2003 - Powerhouse Records

Live In Japan (Live) - 2003 – Repertoire

The Prophet : The Unreleased First Polydor Album (CD) - 2004 - Hip-O Select

Live Stock/A Street Called Straight – 2005 - Beat Goes On

The Definitive Collection (Compilation) - 2006 – Polydor

Messiah on Guitar – 2007 – Music Avenue

That's What I Am Here For/Rescue Me – 2008 - Beat Goes On

Live:  Amazing Grace – 2009 – Powerhouse Records

Live at Rockpalast – 2011 - MIG Music

Live from Austin, TX – 2012 - New West