Ο Γιώργος Γάκης μιλάει στο MusicHeaven!

Γράφει η RockTeaser, Βάσω (IronGirl)
4 άρθρα στο MusicHeaven

Τρέφω απεριόριστο σεβασμό για αυτόν τον άνθρωπο, πολύ απλά γιατί έμεινε πιστός σε αυτό που αγαπούσε χωρίς εκπτώσεις. Θα μπορούσα να πω πολλά για τον Γιώργο Γάκη καθώς αποτέλεσε και την αφορμή για να δω για πρώτη φορά τους αγαπημένους μου Whitesnake ζωντανά στο Κάστρο των Ιωαννίνων (πατρίδα) και αυτό για μένα ήταν..ονειρεμένο!

Η διαδρομή του μεγάλη και η πορεία του ανοδική, αφού έχει καταφέρει μέσα από πολύ δουλειά κάτι που δεν νομίζω ότι έχει καταλάβει πολύς κόσμος.

Ξανασυνάντησα τον Γιώργο μετά από αρκετό καιρό και είχαμε να πούμε πολλά..

Η πρώτη μου ερώτηση Γιώργο είναι σε τι φάση σε βρίσκω.
Καλλιτεχνικά τουλάχιστον καλά. Κοίταξε γενικά έχω μάθει στη ζωή μου να λειτουργώ μέσα από αυτό που κάνω. Μετράω πάρα πολλά χρόνια που ασχολούμαι με αυτό και ξέρεις ποτίζεται το πετσί σου και όλη σου η ζωή με αυτό, οπότε πάντα βρίσκω τρόπους να κάνω πράγματα γιατί είναι πρώτα από όλα δική μου ανάγκη.

Δεν έχεις κουραστεί δηλαδή;
Όχι. Μπορεί να με κουράζει μία συγκεκριμένη κατάσταση, ένα μακρύ ταξίδι, ένα άσχημο live, μία όχι καλή αντιμετώπιση από τον κόσμο, μια μικρή απογοήτευση, οτιδήποτε ουσιαστικά αυτά που μπορεί να κουράζουν αλλά εν μέρει και στιγμιαία ευτυχώς. Το όλο σύνολο είναι πολύ ωραίο.

Λίγα λόγια για ένα mini βιογραφικό. Ξεκινάς δεκαετία των 80s….
Ξεκίνησα στα Γιάννενα με τα πρώτα μου συγκροτήματα, πήγα για σπουδές στη Θεσσαλονίκη, ασχολήθηκα περισσότερο, ασχολήθηκα επαγγελματικά πλέον με τη μουσική αφήνοντας τις σπουδές μου λίγο στην άκρη, οι οποίες δεν με ενδιέφεραν ιδιαίτερα είναι η αλήθεια. Δούλεψα επαγγελματικά και τα χρήματα που έβγαζα ουσιαστικά τα επένδυα στο να κάνω ηχογραφήσεις και δίσκους. Από το ‘89 και μετά μετράω 5 δίσκους οι οποίοι ήταν όλοι δικές μου παραγωγές με ξενόγλωσσο στίχο γιατί αυτό άκουγα πάντα και αυτό μου άρεσε. Ξεκίνησα από νωρίς με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στην Αθήνα και οι προτάσεις ερχόντουσαν βροχή, αλλά εγώ δεν ήθελα. Η μουσική για μένα δεν είναι εμπόριο. Αν μπορείς να το συνδυάσεις και να βγάζεις λεφτά οκ -και εγώ έβγαζα λεφτά για πολύ καιρό, αλλά σύμφωνά με αυτά που ήθελα όπως τα ήθελα.

Όμως από ένα σημείο και μετά δεν γίνεται περισσότερο δουλειά από αγάπη;
Όταν γίνει δουλειά να ξέρεις ότι έχει ημερομηνία λήξης, να το θυμάσαι αυτό. Ειδικά όταν δεν είσαι σε ένα άκρως εμπορικό στιλ. Όταν βλέπεις κάποιους δεινόσαυρους που θα έπρεπε να έχουν αποσυρθεί εδώ και δεκαετίες..Αλλά είναι πολλά τα λεφτά. Μη νομίζεις ότι τους αρέσει να τραγουδάνε, αλλά τα λεφτά είναι πολλά. Αν ένα συγκρότημα δεν παίζει το ίδιο καλά όπως πριν 10 χρόνια δεν θα έπρεπε να παίζει.

Κοίταξε να δεις, η ιστορία μας διδάσκει τα πάντα και σε όλους τους τομείς. Τα συγκροτήματα και οι μουσικοί που μείνανε θρύλοι ήταν αυτοί που είχαν την ατυχία λόγω συγκεκριμένων συμβάντων ή την τύχη να διαλέξουν να σταματήσουν ήταν οι Led Zeppelin. Τους φαντάζεσαι τους Led Zeppelin στην κατιούσα? Οι Beatles, πολύ πριν σκοτώσουν τον Lenon, το ‘70 είπαν δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο, τελείωσε. Οι μόνοι οι οποίοι καυχιούνται ότι υπάρχουν ακόμα είναι οι Stones (σσ Rolling Stones) που είναι φαινόμενο, οι οποίοι βασικά αναμασούν αυτό που έκαναν τα τελευταία χρόνια με ωραίο βέβαια τρόπο. Πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα έχουν πάρει την κατιούσα, ακόμα και οι Scorpions οι οποίοι κάνουν τη τελευταία τους περιοδεία τα τελευταία 25 χρόνια. Μ’αρέσει που τους βλέπω, είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ μαζί τους, να καταφέρω να τους φέρω στα Γιάννενα. Ας είμαστε ειλικρινείς, αν δεν ήταν στην κατιούσα θα ήταν πολύ δύσκολο να συζητήσουμε να τους φέρουμε. Όλα αυτά δηλαδή βολεύουν, αλλά σε ένα άλλο επίπεδο.

Ας πάμε τώρα στη δισκογραφία σου. Θέλω να μου πεις λίγα λόγια για κάθε δίσκος σου μέχρι σήμερα.
1ος δίσκος Keep on Rock ‘n’ Rolling σε βινύλιο το ’89. Ένας δίσκος αφιέρωμα στο Rock ‘n’ roll που είναι η παντοτινή μου καψούρα και ο Elvis με το φίλο μου τον Ηλία Ζάϊκο των Blues Wire. Πολύ αγαπημένος δίσκος και πολύ ωραία δουλειά, ο οποίος είναι συλλεκτικός. Έμαθα ότι πουλιέται πολύ ακριβά στο Μοναστηράκι αν βρεθεί. Πλάκα έχει!

Μετά έκανα ένα δίσκο που δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ γιατί δεν είχαμε τα λεφτά να τον κυκλοφορήσουμε. Είχαμε τα λεφτά για την ηχογράφηση αλλά όχι για τη κυκλοφορία. Τίτλος “Take it or Leave it”. Ήταν η εποχή που άκουγα πολύ Dokken και όλη αυτή την poser mid 80s σκηνή (warrant, winger) και κάναμε ένα δίσκο με ένα συγκρότημα τους Narcissus στη Θεσσαλονίκη και τότε ξεκίνησε να παίζει ο αδερφός μου στα τύμπανα (σσ Σωτήρης Γάκης). Ήταν καθαρά δίσκος για εκείνη την εποχή.

Μετά έκανα το δίσκο με τη Massino το “Pain in my ass” ο οποίος κυκλοφόρησε το ΄95 και το 2000 το “Forbidden Paradise” που είναι πολύ καλός αλλά αδικημένος δίσκος. O τελευταίος είναι του 2012, το “Too Much Ain’t Never Enough”. 

Αν ήξερες τότε την εξέλιξη της μουσικής -καλώς η κακώς η Ελλάδα δεν είναι εύπορο έδαφος για το Rock ‘n’ roll-, θα έκανες κάτι διαφορετικά;
Θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό, γιατί όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ήμουν μέσα στις καλές περιόδους. Δηλαδή σκέφτομαι ότι ουσιαστικά ήμασταν κομμάτι της επιτυχίας του Μύλου στη Θεσσαλονίκη, όταν ο Μύλος ήταν για μένα η πιο απίστευτη πρόταση διασκέδασης τότε σε όλη την Ελλάδα και για 3-4 χρόνια με τη Massino ήμασταν κομμάτι της επιτυχία του Μύλου, δεν παίξαμε απλά στον Μύλο. Στην μετά-Massino περίοδο παίζαμε στο Jamming με τον Παναγιωτόπουλο και Βακάρο και αυτό μας έδινε τη δυνατότητα να μας ξέρουν όλοι όσοι άκουγαν Rock τότε στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να παίζουμε με την ίδια ευκολία στην Ορεστιάδα και Κρήτη όσο και στη Γερμανία και έτσι ζήσαμε και την εμπειρία της περιοδείας, τραβώντας το από τα μαλλιά βέβαια, όμως άλλα συγκροτήματα δεν είχαν αυτή την ευκαιρία. Και από αυτό βγάζαμε λεφτά. Δεν βγάζαμε πολλά, αλλά επιβιώναμε ενώ άλλα συγκροτήματα δεν μπορούσαν. Είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί  σκέψου ότι ήμασταν ένα Hard Rock συγκρότημα με αγγλικό στίχο. Αλλά εμείς είχαμε την ευκαιρία να παίζουμε αυτά που μας άρεσαν και μας πληρώνανε για αυτό. Ήταν βέβαια και ο κόσμος αλλιώς, γιατί πάντα η βάση είναι ο κόσμος. Ξέρεις με στεναχωρεί αυτή η μιζέρια του «δεν γίνεται τίποτα στην Ελλάδα…και τι θα γίνει στην Ελλάδα»..Από σένα ξεκινάει. Δηλαδή έχω κάνει στα Γιάννενα (και μου επιτρέπεται να χρησιμοποιώ λίγο πρώτο ενικό γιατί τα έχω τρέξει όλα αυτά) πολύ μεγάλα πράγματα με τη στήριξη διάφορων φορέων. Όταν μετά δεν με στήριξαν φορείς και έκανα κάποια πράγματα ιδιωτικά με τον αδερφό μου ως καφέ Καπλάνειο έπρεπε να βάλω ένα εισιτήριο. Όταν έφερα τον Glenn Hughes για να κάνει το πρώτο του ακουστικό live στα Γιάννενα το οποίο του άρεσε τρομερά και μετά έκανε ολόκληρη περιοδεία με ακουστικό live, είχα 15ευρώ εισιτήριο με την πρόθεση απλά να βγάλω τα έξοδα και τελικά έκανα 170 εισιτήρια(!?). Μετά εγώ δεν δέχομαι από σένα να μου πεις τι θα φέρεις μετά. Τίποτα δεν θα φέρω ρε φίλε. Επίσης πέρυσι ξεκίνησα στο μαγαζί μου κάτι το οποίο θα ήθελα πάρα πολύ να το συνεχίσω και όχι για μένα. Έφερα τον κιθαρίστα των Whitesnake, Doug Aldridge για να κάνει σεμινάρια σε κιθαρίστες, τον οποίο και πλήρωσα βέβαια. Το ποσό που έδωσα αντιστοιχούσε στο εάν το μαγαζί μου γέμιζε και πληρώνανε όλοι εισιτήριο 20 ευρώ, εκεί που για να κάνεις μάθημα στο σπίτι σου θέλεις τουλάχιστον 15 το 40λεπτο. Εγώ λοιπόν είπα 1.30 ώρα με 20 ευρώ. Ξέρεις πόσα εισιτήρια έκοψα; 39 και στο λέω πολύ ειλικρινά, εκ των οποίων τα 10 ήταν από Θεσσαλονίκη, Καβάλα. Εντάξει μετά λες μη με ρωτάς τι θα κάνω. Θα κάνω ότι γουστάρω και αν θέλεις έλα.

Αυτό δε σε απογοητεύει;
Φυσικά με απογοητεύει. Το να φέρεις τους Scorpions είναι σιγουράτζα. Είχαμε κλείσει θέσεις VIP με σχεδόν διπλάσιο εισιτήριο και έγινε σκοτωμός. Αυτό όμως ήταν trendy. Εμένα δεν μου λέει κάτι αυτό. Αν ο Rock κόσμος δεν αφυπνιστεί δεν θα γίνει τίποτα. Εγώ μπορεί να έχω τη καλή διάθεση να μη βγάλω λεφτά, αλλά έλα που ο άλλος το βλέπει επιχειρηματικά. Αν δεν το στηρίξει ο ίδιος ο κόσμος αυτό θα έχει πολύ φθίνουσα πορεία και θα γίνει απλά μία ωραία ανάμνηση.

Το κοινό της επαρχίας είναι πιο διψασμένο από αυτό της Αθήνας;
Αυτό είναι φυσικό γιατί η Αθήνα έχει δει σχεδόν τα πάντα. Επίσης εδώ το να γίνει κάτι μεγάλο είναι γεγονός. Το να παίξουν οι Scorpions στα Γιάννενα ήταν Πανηπειρωτικό γεγονός. Αλλά και πάλι σου λέω ότι το θέμα είναι να στηρίξεις και αυτό που δεν είναι trendy. Δεν μπορείς συνέχεια να φέρνεις παραγωγές των 300 και 400 χιλιάδων. 

Κάτι που κάνεις τώρα στα Γιάννενα είναι να μιλάς για το Rock ‘n’ roll σε μικρά παιδιά.
Αυτό έχει πολύ μεγάλη πλάκα για τα παιδιά. Εμένα όταν ήμουν στο σχολείο με πήγαιναν στη γαλακτοκομική για να δω πως φτιάχνεται το τυρί το οποίο δε μπορώ καν να μυρίσω. (γέλια)

Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι ότι αυτά τα παιδιά προέρχονται από γονείς που μεγάλωσαν με το Rock. Εγώ άκουσα Rock γιατί η μάνα μου άκουγε Elvis. Τα παιδιά σου θα ακούνε Rock. Η δική σου η γενιά όμως δεν ήταν έτσι. Είναι απίστευτο τώρα να βλέπεις έναν πιτσιρικά 12 χρονών να ξέρει το Knocking on Heavens Door απέξω.

Εγώ λοιπόν μπορεί να είμαι στη γενιά των γονιών τους, αλλά έχω περισσότερη πλάκα γιατί έχω μαλλιά και σκουλαρίκια, οπότε με ακούνε, με εμπιστεύονται.  Δεν τους δίνω συμβουλές, αλλά τους μεταφέρω τις εμπειρίες μου με όσο πιο υγιή τρόπο μπορώ λέγοντας τους την ιστορία του Rock με παράλληλες προβολές ξεκινώντας από τις βαμβακοφυτείες και τον Muddy Waters. Τους μιλάω για τους Beatles, τον Elvis τον Jerry Lee Lewis και μετά τους πηγαίνω σε Gallaher και Deep Purple. Τους εξηγώ λοιπόν πως αν έλειπε ένας κρίκος από αυτή την αλυσίδα, το Rock δεν θα ήταν ίδιo. Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερο ή χειρότεροo, αλλά ξέρω ότι δεν θα ήταν αυτό που είναι τώρα.

Ας πάμε τώρα στον δίσκο «Too much ain’t never enough”. Σε εκφράζει;
Απόλυτα και σε όλα.

Μαζί λοιπόν με το δίσκος ήρθε συμβόλαιο με μία από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές της Αμερικής (Perrys Records). Πως ήταν αυτή η εμπειρία? Γιατί όλες οι προηγούμενες δουλειές σου ήταν δικής σου παραγωγής.
Ήταν εύκολο, λόγω των συμμετοχών. Υπάρχουν στο δίσκο συμμετοχές τρανταχτές οπότε αυτό ήταν εισιτήριο στο να μπορέσω πολύ πιο εύκολα όχι μόνο να μπω σε μία τέτοια εταιρεία αλλά και να ανοίξει ο δρόμος.

Το συμβόλαιο πως προέκυψε;
Για να είμαι ειλικρινής μεσολάβησε ο manager των Danger Angel, και αμέσως η απάντηση ήταν πολύ θετική από τον ιδιοκτήτη της Perrys. Του έστειλα 2-3 δείγματα και δεν διαπραγματευτήκαμε καθόλου.

Πως ήταν η συνεργασία με τον Kip Winger;
Μας καθοδήγησε στην παραγωγή και για όλους εμάς που συμμετείχαμε στο δίσκο ήταν μεγάλο το βάρος. Ξέρεις από όλους αυτούς που θαύμαζα πιτσιρικάς ο Winger είναι εκείνος ο οποίος προχώρησε. Συνεχίζω να αγαπάω πολύ τον Coverdale αλλά προτιμώ να τον ακούω τότε. Όπως ο Don Dokken μεγάλη μου αδυναμία, αλλά τώρα κάνει μια προσπάθεια αναβίωσης. Ο Winger είναι 50 χρόνια μπροστά. Γίνεται συνεχώς καλύτερος και τον θαυμάζω απεριόριστα. Έχει πάρα πολύ ταλέντο και όχι μόνο στο να γράφει και να τραγουδάει, αλλά και στην παραγωγή.

Μάλιστα τώρα μιλάμε για κάτι πάρα πολύ μεγάλο με τον Winger, δε μπορώ να σου πω ακόμα λεπτομέρειες, γιατί μπορεί να ακουστεί ονειρικό αλλά είμαστε σε συζητήσεις.

Είχα εντυπωσιαστεί πολύ με τον τρόπο που προσέγγισαν οι Winger το Hard Rock στον τελευταίο τους δίσκο το Karma. Ήταν αυτό που θα ήθελα να ακούσω αν ένα συγκρότημα των 80s εξελισσόταν. Χωρίς φανφάρες και χωρίς αυτή τη συνεχή προσπάθεια αναγέννησης των 80s. Δεν υπάρχει η αναγέννηση των 80s, δεν υπάρχει λόγος για αυτά τα πράγματα, είναι αστεία.

Ναι αλλά ο κόσμος τι θέλει? Μήπως ψάχνει αυτή την "αναγέννηση";
Δεν ξέρω τι θέλει ο κόσμος. Δεν ξέρω και ο κόσμος αν ξέρει τι θέλει. Είναι ανάλογα με το πώς το βλέπει ο καθένας. Εγώ δεν παύω να είμαι μουσικός οπότε, δυστυχώς αν θέλεις για μένα, βλέπω τα πράγματα από μία άλλη γωνία. Ίσως το ίδιο ισχύει και για τον Winger και για αυτό δεν έγινε ποτέ εμπορικός και δεν πούλησε 5 εκατομμύρια. Ενώ υπήρχαν συγκροτήματα πολύ χειρότερα από αυτούς όπως οι Poison που πέρα από 3 ακόρντα δεν ήξεραν τίποτα άλλο, αλλά γέμιζαν στάδια.

Οι συμμετοχές λοιπόν στο δίσκο, Joe Lynn Turner, James Kottak, Bobby Rondinelli…
Είμαι πολύ τυχερός γιατί όλοι αυτοί είναι αγαπημένοι μου. Θυμάμαι το 2010 μετά τη συναυλία με τους Scorpions στα Γιάννενα που μου είπε ο Kottak, μου άρεσες πάρα πολύ και αν κάνεις δίσκο να μου πεις να έρθω να παίξω. Ήρθε πανέτοιμος, πήγαμε σε ένα στούντιο και έπαιξε το κομμάτι (το ομότιτλο), με τη μία και το έπαιξε τέλεια. Δεν μου πήρε δραχμή και όταν πήγα να τον ευχαριστήσω μου είπε εκείνος ευχαριστώ που του έδωσα την ευκαιρία να συμμετέχω σε ένα δίσκο που παίζει ο Rondinelli (γέλια). 

Μέσα λοιπόν στο δίσκο το «Μη με κοιτάς».
Πρέπει να δεις το βίντεο που ετοιμάζουμε. Στη μουσική κάναμε ένα μπέρδεμα αυτού του σκληρόπετσου Ηπειρώτικου πόνου με το Hard Rock, που φυσικά είναι στα πατήματα του Σπάθα και των Socrates-για αυτό και δικαιωματικά παίζει αυτός την εισαγωγή-, και αντίστοιχα ήθελα να παρουσιάσω και αυτό το σκληρό Ηπειρώτικο τοπίο. Ανεβήκαμε με ελικόπτερο στο Πάπιγκο και στην κορυφή στους Πύργους της Αστράκας και έχουμε τραβήξει απίστευτα γυρίσματα. Πήραμε και κάποια πλάνα από τη συναυλία που ανοίξαμε για τους Thin Lizzy και το αποτέλεσμα είναι πολύ ωραίο.

Θυμάμαι στα πλαίσια του Castle Rock Festival να είσαι στη σκηνή με τον Λάκη Παπαδόπουλο και να σε πιέζει να τραγουδήσεις το Παλτό. Τότε είχες πει ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα τραγουδούσες ελληνικά (γέλια).
Πλάκα πλάκα ο Λάκης ήταν το εισιτήριο για το Castle Rock Festival ο οποίος είχε έρθει με σχεδόν τίποτα με τον όρο όμως να τραγουδήσω ένα τραγούδι του. Δεν είχα όμως πρόβλημα με αυτό γιατί νομίζω ότι το Παλτό είναι το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί σε αυτό το είδος και ο Δάντης το έχει σκίσει. Είναι εξαιρετικός τραγουδιστής. Το «Μη με Κοιτάς» όμως το έπαιζα από παλιότερα. Έχω κάνει θητεία σε μπουζουξίδικο όπου φυσικά τραγουδούσα ξένα, ήμουν ο μοντέρνος, αλλά ήταν μεγάλο σχολείο για μένα. Τραγουδούσα μόνο ένα κομμάτι με ελληνικό στίχο και ήταν το «Μη με Κοιτάς». Βέβαια όχι τόσο τραβηγμένο, αλλά ο κόσμος το δεχόταν πολύ καλά.

Ήταν πάντως μία ευχάριστη έκπληξη μέσα στο δίσκο.
Αισθανόμουν ότι έπρεπε να το κάνω. Έκανε αίσθηση και στο εξωτερικό.

Οπότε το feedback που λαμβάνεις για το δίσκο;
Εξαιρετικό. Οι κριτικές είναι πολύ καλές. Ουσιαστικά αυτό είναι που μένει. Η ικανοποίηση μίας ματαιοδοξίας. Κοίτα αν δεν έχω να πω κάτι, δεν λέω τίποτα. Το κίνητρό μου ήταν ο Winger που μου είπε ότι αν κάνω δίσκο θα τον αναλάβει εκείνος. Οπότε είπα γιατί να μην μάθει ο κόσμος πως σκέφτομαι εγώ μουσικά; Κάθησα λοιπόν ένα χρόνο και τον ετοίμασα και είμαι πολύ ικανοποιημένος.

Πως γράφεις τη μουσική σου;
Δεν μπορώ να στο πω αυτό ακριβώς. Σίγουρα οι προσωπικές σχέσεις παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο θέμα της έμπνευσης, αλλά με μένα ισχύει περισσότερο να καθήσω να ασχοληθώ. Την περίοδο που έκανα το δίσκο δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο. Μπλοκάκια παντού, μια κιθάρα στο σπίτι, απομόνωση σε ένα πολύ αγαπημένο μου χώρο στο Καρπενήσι και αυτό ήταν για μένα η πιο ωραία φάση. Εκεί που δεν έχεις τίποτα, παίζεις κάτι στη κιθάρα και γεννιέται κάτι που σου δημιουργεί ενδιαφέρον. Εγώ δεν έχω τις γνώσεις να καθήσω να γράψω στο χαρτί ή να κάνω μία φοβερή σύνθεση, αλλά η διαδικασία είναι μουσικές σαν παζλ που είναι η δική σου η πρόταση. Προχωράς λίγο, κολλάς για εβδομάδες, ξανά μετά και όλο αυτό έχει πολύ πλάκα. Στο τέλος είναι που έρχεται η ικανοποίηση της δημιουργίας.

Πρώτα η μουσική και μετά οι στίχοι;
Πάντα. Οι στίχοι μου εξυπηρετούν τη μουσική μου. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε ποιητή ούτε φιλόσοφο, αλλά αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι αυτό το συναίσθημα που μου γεννάει η μουσική να το περάσω σε στίχο.

Γιώργο έχεις κάνει πάνω από χίλια live. Να ρωτήσω για το καλύτερο;
Α καλά! (γέλια). Μπορεί να κάνω live σε ένα κοινό 40 ατόμων και να το θεωρήσω απίθανο και ένα live σε 400 και να μου φανεί αδιάφορο. Μπορώ να σου πω για καλές στιγμές όμως, όπως αυτή με τον Glenn Hughes σε ένα ντουέτο μαζί του στη σκηνή, σε ένα κομμάτι των Deep Purple, το Sale Away όπου εγώ έκανα το ρόλο του Coverdale.

Καλύτερη και χειρότερη στιγμή μέχρι τώρα;
Γενικά είμαι χορτασμένος, πολλές καλές στιγμές. Μία οριακά καλύτερη στιγμή ήταν όταν ενώ είχα ξεπατωθεί στο τρέξιμο κάθησα στο Κάστρο στα Γιάννενα πίσω πίσω μόνος μου και έβλεπα μπροστά στις καμάρες τους Whitesnake και λέω «τα κατάφερες μάγκα».

Όσο για τις κακές και αυτές ήταν πολλές. Αυτές οι στιγμές της απογοήτευσης που αναρωτιέσαι, αξίζει το κόπο? Αλλά η απάντηση παραμένει ότι αξίζει.

Μουσικά λοιπόν τώρα είσαι στη Θεσσαλονίκη κάθε Παρασκευή με τους Troublemakers.
Σε βρίσκω πολύ ενημερωμένη (γέλια). Σωστά είμαστε σε έναν πολύ ωραίο χώρο στο Blue Barrel, ενός αγαπημένου μου οπαδού. Αυτό το λέω γιατί με μεταχειρίζεται και σαν οπαδός που είναι πολύ σημαντικό. Εκεί λοιπόν παίζουμε ακουστικά μέχρι τουλάχιστον τον Ιανουάριο. Θα κάνουμε και άλλα πράγματα στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα θα παίξω. Από τέλη Ιανουαρίου θα ξεκινήσω ξανά και στα Γιάννενα στο Καπλάνειο. Χρωστάω ένα από τα αγαπημένα μου live ένα tribute στον Jim Morrison. Πρόσφατα έκανα και μία συναυλία με συμφωνική ορχήστρα, ένα αφιέρωμα στους Beatles με 70 άτομα επί σκηνής.

Επόμενα σχέδια για κάποιο δίσκο;
Για δίσκο όχι. Όχι γιατί ένας από τους λόγους που άργησα και τόσο για το Too much aint never enough ήταν γιατί μου κόστισε πολλά λεφτά. Τώρα δεν υπάρχει περιθώριο για τέτοια πράγματα.

Πολύ ειλικρινές.
Ναι να σου πω και κάτι. Τώρα δεν είμαι και έτοιμος. Δεν έχω να πω κάτι. Αυτά τα τραγούδια στο Too Much aint never enough νομίζω ότι είναι διαχρονικά και στο χώρο του κλασσικού μελωδικού Hard Rock θα αντέξουν για τουλάχιστον μία 5ετία.

Αν βρεθώ σε σημείο να έχω να πω κάτι, θα το ξανακάνω.

Πέρα από αυτό συζητάμε διάφορα με τον φίλο μου τον Τσενκ Ερόγλου που έκανε έναν εξαιρετικό δίσκο με τον Winger το “From the moon to the sun”. Επίσης συζητώ για να κάνω ένα μιούζικαλ για τον Elvis για το καλοκαίρι, το οποίο ήδη ξεκίνησα να το ετοιμάζω.

Πηγές πληροφόρησης του τότε και του σήμερα. Πως τις βλέπεις;
Εμείς τότε δεν είχαμε τη πληροφόρηση που έχετε εσείς τώρα. Εσείς τώρα έχετε υπερβολικά πολύ και μερικές φορές την παρεξηγείτε. Φυσικά και εγώ θα ήθελα να μπω στο Google και να βρίσκω ολόκληρες δισκογραφίες. Παλιά πηγαίναμε στο δισκάδικο βρίσκαμε ένα δίσκο και ρωτάγαμε αν υπάρχει άλλος. Ήταν πιο συνειδητή η επιλογή τότε και πιο αγαπημένη, για αυτό και 40 χρόνια σχεδόν μετά παραμένω φανατικός οπαδός.

Γιώργο, αν υπήρχε ένα βιβλίο για σένα, οτιδήποτε, αυτοβιογραφία; ότι θες. Ποιες θα ήταν οι πρώτες και οι τελευταίες του λέξεις;
Τα έκανα όπως τα ήθελα ...γιατί Too Much Ain’t Never Enough!

Όταν επαναπαύεσαι, τελείωσες. Όταν εμένα άλλαξε η ζωή μου και έφυγα από Θεσσαλονίκη το 2001 όπου ήμουν σε ένα Hard Rock συγκρότημα με αναγνωρισιμότητα και ήρθα στα Γιάννενα για να ανοίξω ένα καφέ, καταλαβαίνεις πως ήμουν. Αλλά κυρίως μέσα από τα χρόνια μου στα Γιάννενα διαπίστωσα ότι όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ γίνεται. Αρκεί να το προσπαθήσεις πάρα πολύ.

Με τι θέλεις να κλείσουμε;
Θα κλείσω με αυτό. Εσύ θα ξέρεις πολύ καλά ότι ο Coverdale και οι Whitesnake είναι μία πολύ ειδική περίπτωση για μένα.. Πάντα ήταν αγαπημένο μου συγκρότημα αλλά όχι τόσο όσο μετά.  Όταν έφυγε λοιπόν η Massino από το συγκρότημα έψαχνα να βρω τον δρόμο τον δικό μου πρώτα απ’ όλα και μετά της μπάντας. Αν αντικαθιστούσα τη Massino θα ήμασταν καμμένοι από χέρι, γιατί η Julie είναι πολύ μεγάλη τραγουδίστρια. Τότε λοιπόν είχα σε κασέτα ένα live των Whitesnake το “In the heart of the city” και ουσιαστικά μέσα από αυτό βρήκα το δρόμο μου και είπα αυτό θα κάνω. Θα ακολουθήσω τις ρίζες μου που είναι Blues και Rock ‘n’ Roll με ένα σκληρό μελωδικό group. Η συνέχεια των Troublemakers βασίστηκε στο concept των Whitesnake. Η συναυλία λοιπόν στα Γιάννενα με τους Whitesnake έπεσε κυριολεκτικά στην αγκαλιά μου. Για άλλο πήγαινα εγώ, αλλά λόγω περιορισμένου budget με πήρε ο μάνατζερ που διαχειρίζεται ένα κάρο συγκροτήματα στην Ευρώπη και μου είπε έχω ένα άλλο συγκρότημα αν τους θέλεις, δεν ξέρω αν τους ξέρεις, Whitesnake λέγονται (αν τους ήξερα λέει?…γέλια). Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι αυτή η συναυλία ήταν για να γίνει. Εκείνο το χρόνο γινόμουν 41 και το live των Whitesnake στα Γιάννενα ήταν το 41ο εκείνης της περιοδείας τους.

  σσ: Κάπου εκεί κλείσαμε την “επίσημη” συνέντευξη και συνεχίσαμε να μιλάμε για Rock ‘n’ roll...

Κάπου εκεί κλείσαμε τη συνέντευξη και συνεχίσαμε να μιλάμε για Rock 'n' roll, αλλά και το νέο του δίσκο με τίτλο “Too Much Ain’t Never Enough”. Την παραγωγή (μαζί με τον Γάκη) έχει αναλάβει ο Kip Winger και στις συμμετοχές συναντούμε ονόματα όπως ο Joe Lynn Turner, ο  James Kottak, Bobby Rondinelli, Greg Smith, Mark Cross και Γιάννης Σπαθάς.

Ο δίσκος  περιέχει 11 κομμάτια σε κλασσικούς Rock ρυθμούς που χαϊδεύουν το μελωδικό Hard Rock με το καλύτερο τρόπο. Η μουσική εξαιρετική, πιασάρικες εισαγωγές και φυσικά η απίστευτη φωνή του Γάκη με αυτή τη βραχνάδα που ταιριάζει απόλυτα στα τραγούδια. Και μέσα σε όλα αυτά, το ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι «Μη με κοιτάς» σε μία εκτέλεση που δεν έχει προηγούμενο, σε ενορχήστρωση του Γιάννη Σπαθά (Socrates). Μπορεί η πρώτη σκέψη να είναι «Μα γιατί;», αλλά όταν το ακούσετε θα καταλάβετε.

Για μία σύντομη περιγραφή του δίσκου θα χρησιμοποιήσω τους πρώτους στίχους του προσωπικού μου αγαπημένου “Days of Rock ‘n’ Roll”…

Let me take you back in time, when Rock ‘n’ Roll was so much fun…

Ο δίσκος κάνει ακριβώς αυτό και το κάνει καλά!

 Too much ain’t never enough

 1. I Married Trouble
 2. Fame
 3. Street Of Broken Dreams
 4. Days Of Rock N' Roll
 5. When Opposites Attract  
 6. Too Much Ain't Never Enough
 7. License For Love
 8. Under My Skin
 9. Rebellious Son
 10. It Ain't Over Till It's Over
 11. Μη Με Κοιτάς

Για συνεχές update επισκεφθείτε το επίσημο site του Γιώργου Γάκη στο http://www.georgegakis.gr